JiïiDSOK
Nieuwe telefoongids
wordt gefotografeerd
FOTOWEDSJMP „DE werkende mens
Tientallen excellente
fotografen aan bod
DE EILANDER i
Vakkundige film van
Edouard Molinaro
Prijzen en penningen
Jury in grote
moeilijkheden
FONS VITAE
worden verwerkt
Mutaties kunnen sneller
(K)engetal wordt
„netnummer
Circus Krone wint
kort geding
R.K. personeels-
centrale 40 jaar
lutgot+eiedUi/A. goed
ZATERDAG 20 JUNI 1959
PAGINA 9
Na avondenlange heftige discussies is de jury van onze redactie
het eens geworden over de beste fotografen onder de lezers
en lezeressen van onze bladen. Joost Hesseling, een 17-jarige
leerling van de St. Henricus Mulo in Heemstede, heeft naar onze
smaak de schoonste foto gemaakt van „de werkende mens". Wij
hebben in eigen kring reeds ervaren dat de beslissing van de jury
de nodige gesprekken voor en tegen zal ontlokken. Zij is er niet
minder onherroepelijk om. De juryleden menen dat de bekroonde
foto's op de meest geconcentreerde manier het opgegeven onder
werp verbeelden. Dit alles neemt niet weg dat de keuze moeilijk,
heel moeilijk is geweest. Onder onze lezers bevinden zich vele tien
tallen excellente fotografen en laat hun hier verzekerd zijn, dat onze
keuze in geen enkel opzicht afbreuk wil doen aan hun voortreffelijk
werk. Wij hebben duizenden foto's bekeken en, eerlijk, wij hebben
versteld gestaan.
INDEX
BENADERINGS
POLIS
Aurora
Herengracht 62, Amsterdam.
ROMAN VAN DE LOKKENDE ZEE
1 door
KLAAS TOXOPEUS
ïiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliilliiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiilliiiiiliiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniilli
1) Joost Hesseling (17 jaar), Chrysanthemumlaan 3, Heem
stede, f 400.
2) F. Bosman, Jacob van Campenlaan 66, Hilversum, f250.
3) T. van Schalm, Leidseweg 65 bis A, Utrecht, f 100.
liidwmw»
Hedwig draaide aan de knoppen van het toestel.
Opeen? was de kamer berstensvol geluid. Scherp
en gejaagd klonk het uit de luidspreker: „Mayday
maydaymaydayThis is coaster „Lux
coaster „Lux"! „Vader! Moeder!" riep Hedwig op
gewonden uit „Horen jullie dat? Een coaster in nood
misschien wel vlak in de buurt?"
Hii regelde nog wat aan het toestel en gespannen
wachtten de drie mensen in de kamer op de herha
ling var het noodsein, die na anderhalve minuut ge
geven zou worden. Hedwig zat zó dicht bij de luid
spreker. dat hij het zoemen van de stroom kon horen.
Clara Hedland keek naar het goudkleurige luidspre-
kcrdoekie alsot dat een filmscherm was, waarop zij
alle gebeurtenissen aan boord van de „Lux" kon vol
gen Zti zag de marconist, met de mond pal op de
microfoon, zweetdruppels op het voorhoofd: zij zag
de mensen op de brugin de machinekamer
op het sloependek, gereed om boten te strijken. Zij
had daar zo haar eigen voorstelling van. Z\j zag de
mensen op het schip in close-ups, zoals bj) een film
Maar allemaal hadden zij één gezichtdat van
haar broer, dat zo uitdagend en trots stond.
Anderhalve minuut lang hing de stilte in de kamer.
Toen kraakte het even en weer was er diezelfde
stem: „MaydaymaydaymaydayThis
is coaster „Lux"coaster „Lux"en daarna:
Mayday coaster „Lux"My position
s
Hedwig sprong overeind toen de positiemelding
doorkwam. „Dat is maar een paar mjjl hier van
daan, vader1", riep hjj opgewonden. Chris Hedlanr
maande zijn zoon tot stilte.
Hoorbaar nerveus vervolgde de stem van de radio
man aan boord var de „Lux": „Rudder broken
Heavy northwest galeforce 8drifting
ashore towboat-assistance wanted immediate
'v
Abrupt zweegt de stem. Onmiddellijk kwam et
antwoord. Het klonk veel rustiger bemoedigen'
oijna: „MaydaymaydaymaydayHall'
„Lux"„LuxThis is tugboat .Holland"....
Received mayday
„Gelukkig1" zuchtte Clara Hedland. „Ze hebber
contact met de „Holland". Maarzjj schrok
die moet helemaal van het andere eiland komen!
Bij dit weer is dat ondoenlijk!"
Ze bogen zich weer voor de luidspreker, toen ei
Dlotseling dringend op het venster werd geklopt.
Vierhonderd gulden voor de 17-jarige Joost Hesseling uit Heemstede, die in De heer F. Bosman uit Hilversum heeft met deze cameraman de tweede
Harderwijk deze poëtische foto maakte. Iets van de sfeer moet helaas bij prijs behaald. Kijkend naar deze foto, ondergaat men vanzelf de spanning
afdruk in de krant verloren gaan. waarmee deze man zijn werk verricht. Ook het eigentijdse van deze foto
trok ons aan.
Hoofdprijs voor zeventien
jarige fotograaf
(Van onze Haagse redacteur)
Van lood gaat men over op papier.
Dat is de zeer ingrijpende technische
wijziging, die de P.T.T. en de Staats
drukkerij hebben ingevoerd bij de ver
vaardiging van de nieuwe telefoongid
sen. In het verleden moesten alle ad
ministratieve gegevens voor de tele
foongidsen verwerkt worden in lood.
Twee soorten boeken (de districtsgid-
sen en de landelijke gidsen) moesten
volledig worden gezet. In de letterlijke
zin van het woord hanteerde men tot
nu toe 85.000 kg lood.
Bij de nienwe telefoongidsen wordt
de tekst getikt en daarna overgebracht
op een baan karton, die in een auto
matische snijmachine tot kaarten
wordt gesneden met een snelheid van
honderd exemplaren per minuut. De
losse kaarten worden vervolgens met
een razende snelheid gefotografeerd
(11.500 kaarten per uur), waarna de
montage van het filmmateriaal en de
copie langs de normale weg kan ge
schieden op de offset-drukplaat. Door
de mogelijkheid van fotografische ver
groting kan men dezelfde abonneever-
meldingen in de plaatselijke gidsen
met een grotere letter drukken dan in
de landelijke gids.
Per dag doen zich in de gegevens
van de telefoonabonnees circa zeven
honderd mutaties voor. Vroeger moes
ten al deze veranderingen in het lood
worden verwerkt; men zou kunnen
zeggen, dat er een loden kaartsysteem
was. Nu krijgt men een gewoon papie
ren kaartsysteem, dat uiteraard veel
gemakkelijker te hanteren is. Bij een
cartotheek van 1,2 miljoen vermeldin
gen speelt deze verandering een zeer
belangrijke rol. Het zal in de toekomst
mogelijk zijn een maand na het afslui
ten van de laatste correctie een nieuwe
telefoongids af te leveren. Men kan de
gegevens voor een van de zes delen
van de nieuwe landelijke gids in onge
veer een dag filmen. De meeste tijd
gaat heen met het drukken en binden
van de gids.
lllllllllllllllllllllllllllllllfllllllllllllllllllllllllllllilllllliiiiiiiiii
De P.T.T. vraagt aan het publiek
bij telefoonzaken de letter „K" en
het woord „Kengetal" niet meer te
gebruiken. Men staat voor de invoe
ring van het internationale automa
tische telefoonverkeer, waarin deze
verouderde uitdrukkingen verwarring
zullen wekken. Een telefoonabonnee
wordt in de landen, die onderling
automatisch verkeer toelaten, aange
duid door drie nummers: een landen-
nummer, een netnummer en een
abonneenummer. Hierbij leidt de
term „kengetal" tot misverstanden.
Derhalve wordt verzocht in plaats
hiervan het woord „NETNUMMER"
te gebruiken.
In het internationale automatische
verkeer krijgt men ook moeilijkheden
met de letter K. In sommige landen
bestaan de gewone telefoonnummers
niet alleen uit cijfers, doch ook uit
een aantal letters. De „K" komt daar
bij niet steeds overeen met de nul,
zodat de netnummeraanduiding in
een briefhoofd, aanvangende met een
„K", onvermijdelijk een verkeerde
verbinding of geen verbinding ten
gevolge zal hebben. Op deze grond
wordt met klem aanbevolen de „K"
te vervangen door: NUL.
iiiiiiiiiiiiuimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiHiimiiimiiiliiiii
Vrijdag heeft de president van de
Groningse rechtbank mr. C. J. J. W.
van Groeningen uitspraak gedaan in
het korte geding tussen 't bekende Duitse
circus Krone en het Nederlandse cir
cus Boltini. De zaak was aanhangig ge
maakt door het Duitse circus en werd
woensdag door de rechtbank behan
deld.
De rechtbank besloot dat de inter
nationale circusshow van Boltini de
naam Kroonen in het vervolg niet meer
in zjjn reclamecampagne mag voeren.
Elke overtreding van dit verbod zal
de directie van het Hollandse circus
op een dwangsom van 1000 gulden ko
men te staan.
Kroonen is de naam van de musicus
Bob Kroonen, die vroeger in het circus
orkest optrad maar nu al enige weken
ziek in Dordrecht verblijft. Het circus
Boltini had op de affiches met grote
letters de naam van deze musicus ver
meld zonder er bij te vermelden, dat
dit een lid van het orkest was. De di
recteur van Boltini werd tevens ver
oordeeld tot het betalen van de kosten
van het geding.
Moord op een moordenaar in de film „Un témoin dans la ville"
Wat de jonge Franse regisseur
Edouard Molinaro bewogen kan
hebben in zijn film Un témoin
dans la ville (Een getuige moet ver
dwijnen) een stof te behandelen, die men
in vrijwel alle misdaadfilms terug kan
vinden, is ons een raadsel. Van de jonge
mensen, die op het ogenblik in Frank
rijk de film bestormen zou men mogen
verwachten dat zij vóór alles hun visie
op de maatschappij eens duidelijk en
agressief gestalte zouden geven, of dat
ze althans in hun vormgeving een nieu
we aanpak der verworvenheden zouden
demonstreren om te herstellen wat in de
loop der jaren aan industriële gemeen
plaatsen tot stand is gekomen.
Nu, wat dit laatste betreft, kan men
Molinaro gerust het compliment maken
dat hij met succes gestreefd heeft naar
een persoonlijke formulering, die de re
gels erkent en weigert er misbruik van
te maken. Dat misbruik heeft jarenlang
bestaan in de toepassing van het geluid
in een mate die geen tucht meer kende
en een vermijden van de stilte, die blijk
baar in de geluidsfilm door afwezigheid
behoorde te schitteren. Molinaro ge
bruikt het geluid, waar het nodig is,
ziet af van de naargeestige begeleidings-
muziek, die zoveel films ongenietbaar
maakt en laat geluid en stilte optreden
als tegenspeler van de visuele beelden.
De ervaring heeft geleerd dat deze toe
passing de enige methode is die tot ar
tistiek succes leidt. Men moet het in
strument naar zijn aard bespelen. De
kritiek die verzuimt daarop te wijzen,
verloochent zichzelf en geeft toe aan een
gemakzucht, die haar overbodig maakt.
Niet alleen op het stuk van geluid
komt Molinaro fris voor de dag: hij
monteert ook zijn beelden met een za
kelijkheid, die een buitengewone vak
kennis demonstreert. In de meeste frag
menten vertelt hij niet meer dan strikt
noodzakelijk is, zodat hij een maximum
aai. feitelijkheden bereikt, met een
maximum aan suggestiviteit verteld. Zo
ontstaat bij de waarnemer een spanning
Advertentie
Hedwig sprong op en rukte de deur open. Tegelijk
met een stormvlaag die de kranten van de tafel
joeg, vloog Willem de Peperkorrel (zo genoemd om
zijn geringe afmetingen) de woonkeuken binnen. Hij
was de onbezoldigde onheilsbode van het eiland en
zjjn boodschap gold ook deze keer een ongeluk.
„De boot moet uit, Chris!" hijgde hij. „Direct
met je paarden naar net strandD'r zit een
Zweed buitenHij loopt wis en waarachtig aan
de grond, jong'"
„Dat moet de „Lux" zijn!", riep Hedwig uit. Ach
ter hem kraste de radio: „Maydaycoaster
„Lux"drifting ashoresee lighthouse north
west
Hij sprong op en liep snel naar de stal, de Peper
korrel bijna ondersteboven lopend. In de kamer
Kwetterden de stemmen van de kuststations en de
in nood verkerende „Lux" door elkaar. „Have cou
rage, „Lux have courageriep de mar
conist van de sleepboot „Holland" zijn Zweedse col
lega via de radio toe. Clara Hedland drukte de han
den tegen de oren. Haar man was Hedwig nagelo-
oen naar de stal. In zijn armen droeg hij een
vracht oliegoed en een paar hoge waterlaarzen. Hij
wierp Hedwig de stapel toe/zeggend: „Ga jij deze
keer. zeun! Ik blijf bij moeder. Die wordt nog sta
pelgek met die radio. Vort!"
Hedwig schoot snel de lange laarzen aan, hulde
zich in de lange oliejas en plantte zich de zuid
wester op het hoofd. Zijn vader ging intussen voort
met het optuigen van de beide paarden. Het was
alsof de dieren voelden wat er in de lucht hing.
Hun neusvleugels bewogen nerveus, als roken zij
de branding reeds. Ook de dieren kenden de gela
denheid van deze minuten voor het uitrukken van
de strardreddingboot. Zij waren er jarenlang in ge
oefend, de boot uit de schuur, over het strand en
foor de woeste branding te trekken.
Buiten was het dik van regen. De wind was zo
hevig geworden, dat de adem Hedwig als het ware
oij de mond werd afgeknipt. Buiten de beschutting
\ian hei huis °n de bomen werd het zo mogelijk
nog erger Woeste stormvlagen dreigden de jonge
eilander een enkele keer van de benen te slaan.
De paarden kregen vlokken schuim om de mond,
die langs hun flanken wegvlogen als stuifsneeuw.
De onderkoelde regen deed Hedwig de ogen dicht
knijpen.
(Wordt vervolgd).
die niet door de feiten maar door de
formulering der feiten wordt verwekt.
Waaruit dan weer blijkt, hoe belang
rijk de vorm moet genoemd worden.
Wat het verhaal betreft: Een man
smijt een vrouw uit de trein en ontdoet
zich aldus van zijn maitresse. Hij trekt
aan de noodrem. Er komt een rechtszaak
uit te voorschijn. De man wordt ver-'
dacht maar bij gebrek aan bewijs vrij-"
gesproken. Als hij 's avonds thuis komt,
ontmoet hij de man van zijn vriendin.
Deze krachtpatser slaat hem neer, hangt
hem op, suggereert op die manier een
zelfmoord, maar rekent buiten de waard,
want als hij de villa van zijn slacht
offer verlaat staat hij aan de poort oog
in oog met een taxichauffeur, die een
kwartier voordien door de eerste moor
denaar is besteld. Bang dat hij zal her
kend worden, besluit hij de chauffeur
uit de weg te ruimen. Hij moet deze
témoin dans la ville kwijt zien te ra
ken, achtervolgt hem dagenlang, weet
eindelijk in zijn taxi terecht te komen
en laat zich naar een eenzame plaats
rijden, wordt echter ontdekt, vermoordt
de chauffeur, die intussen kans gezien
heeft zijn telefoon met de centrale te
verbinden, zodat zijn verloofde aldaar
en alle andere telefonisten het gesprek
en de moord horen. Daarna stuiven alle
taxi's in de stad rond om de moorde
naar te zoeken, die eindelijk, door tien
tallen wagens ingesloten en door de
lichten verblind, zijn einde vindt. Tussen
al dit geweld door springen nu en dan
tafereeltjes te voorschijn die bondig maar
raak het leven-van-alle-dag der taxi
chauffeurs in beeld brengen.
De jacht op de moordenaar duurt te
lang. Het kon niet op. Molinaro heeft
er te veel plezier aan beleefd, zou men
kunnen zeggen. Maar overigens is de
spanning niet van de lucht en dit dankt
men alleen aan de rake manier van
vertellen, die onder andere ook te vin
den is in het suggestief gebruik van
licht en duisternis. Aan de stof ligt het
niet, want vrijwel alles wat we te zien
krfjgen hebben we al eens waargeno
men. Zelden echter zo vloeiend en in
drukwekkend geobserveerd en overge
bracht. In dat opzicht is de film dus
een aanwinst en Molinaro een vakman,
die de Franse film wèl gebruiken kan.
Dbg,
De R.K. Centrale van burgerlijk, over-
heids- en semi-overheidspersoneel heeft
gisteren in haar jaarvergadering te Den
Haag haar veertigjarig bestaan gevierd.
Nadat in de morgen in de kerk van de
H. Antonius van Padua een misoffer
was opgedragen door pater E. A. J.
Frantzen O.E.S.A., werd in de middag
een bijeenkomst gehouden in hotel
Central, waarbij de voorzitter, de heer
A. C. M. Weijters, een rede uitsprak.
Over het onderwerp „Overleg en over
leggen" sprak de hoofddirecteur perso
neelszaken bij de P.T.T. Namens de mi
nister van Binnenlandse Zaken bracht
mr. G. H. van Herwaarden een geluk
wens over. Onder de genodigden wer
den opgemerkt prof. mr. N. E. H. van
Esveld, voorzitter van de centrale com
missie voor georganiseerd overleg, en
mr. Chr. G. Matser, burgemeester van
Arnhem, die voorzitter is van het cen
traal orgaan ter behandeling van ge
meenschappelijke personeelsaangelegen
heden.
Advertentie
Inlichtingen omtrent deze
nieuwe vorm van levensverze
kering, gebaseerd op kosten
vun levensonderhoud, wor
den verstrekt door de erkende
assurantietussenpersonen en
de
N.V. Levensverzekering-Mij
De heer T. van Schalm uit Utrecht verdiende met deze genuanceerde opname
van de vrouw-aan-de-was de derde prijs. Bij reproduktie in de krant boet
de foto jammer genoeg iets van haar gevoeligheid en intimiteit in.
3
Een zwaardere stem antwoordde: „Als de kar
maar blieft draaier ister niks stukken! Ze blijft wel
met oe <op op zee, hoor. Maar als je 't mijn vraagt,
dan lag ik nou ook liever hoog in 't nest. achter de
batterii van Grietje!"
Hedwig Hedland, die met de handen over elkaar
gevouwen bij tafel zat, begon om die opmerking van
de visser te lachen. „Die lui denken nog aan hun
vrouwen als ze tot hun hals toe In het water staan,
vader!", zei hii. Chris Hedland grijnsde. Hedwigs
moedei had het blijkbaar niet gehoord. Haar zoon
herhaalde zijn uitspraak voor haar, doch zij schudde
een beetje treurig het hoofd. Zij hield niet van grap
pen in uren als deze. Hedwig begreep het wel. Z\i
had een broei gehad, die gebleven was in een vlie
g<mde storm bü Jutland. De jongen voer op zo'n
driemast gaffelschoener uit die oude tijd.
Tijdens elke storm bad moeder Hedland in stilte
voor a: die mannen en jongens op zee, mensen zoals
haar broer, die misschien in hun angst vergaten aan
God te denken Toen haar broer voer bestond er nog
geen radio, die de achterblijvers precies op de hoogte
hield van de strijd die er in de stormnacht gevoerd
moest worden In deze moderne tijd was een scheeps
ramp soms zoims als een hoorspel, althans voor vele
ei anders Maar hoe zou het de vrouwen van die zee
lui Ie moede zjjn als zij hun mannen hoorden in dat
geweld daai bui'en? Voor Clara Hedland had de
nood van de mensen op zee geen sensationele kanten
meer. De zee was een monster mét of zonder
radio - pn doodsangst is alleen maar verschrikkelijk.
Sensatie daarin te zoeken is erger dan liegen en ste
len tegelijk!
De beschikbare erepenningen met inscriptie warden toegekend aan:
C. J. J. Janse, Oostsingel 15, Schiedam (De Tijd-De Maasbode).
A. Houweling. Bastiaansstraat 10, Haarlem (Nwe. Haarlemsche Courant) -
N. Bot, Da Costakade 124II, Amsterdam (De Nieuwe Dag).
A. Trompert, Bussinghstraat 44, Rotterdam (W.) (Het Nieuwe Dagblad).
Het is voor de P.T.T. een grote stap
geweest om op dit nieuwe procédé over
te gaan; de eerste ervaringen zijn ech
ter al van die aard, dat men straks
ook de girogids fotografisch wil laten
zetten.
De nieuwe apparatuur bij de
Staatsdrukkerij heeft slechts geringe
investeringskosten gevergd: 247.000.
De Staatsdrukkerij verwacht, dat het
nieuwe procédé tevenr goede dien
sten kan bewijzen bij het vervaardi
gen van de zeer uitgebreide onder
delen-catalogi voor de strijdkrachten.
De directeur, de heer Th. H. Olthe-
ten, zei vrijdag op een persconferen
tie te Den Haag: dit is ook de enige
methode om ooit een catalogus te
maken voor de Koninklijke Biblio
theek.
Bij het drukwerk voor de telefoon
gidsen worden particuliere bedrijven
betrokken. Het vervaardigen van de be-1
roepengidsen. die in enkele plaatsen I
verschijnen, zal men in de toekomst
wellicht geheel aan andere bedrijven
overlaten.
beeld: wij waren in dit geval minder
geïnteresseerd in de volledige contou
ren en afmetingen van de koe, dan in
de bekwaam melkende boer op zijn
krukje. Soberheid kan de werking
van de foto intensiever doen worden.
Wij hebben foto's gezien van een
schrijvende hand, niets anders dan
vingers, een krijtje, een stukje school
bord en wat letters. We kunnen u
verzekeren dat dit volledig het beeld
van de werkende mens oproept. Ster
ker nog: we kunnen ons foto's van de
„werkende mens" voorstellen, zonder
dat er een mens op voor komt. Maar
ja. dan moet men het gelegenheids
kieken wel een beetje ontwassen zijn.
De jury heeft het onderwerp zo vrij
mogelijk geïnterpreteerd. Daarvoor leent
het zich ook. Het gevolg is dan ook ge
weest dat nagenoeg geen enkele foto
afgekeurd hoefde te worden alleen om
dat het onderwerp niet de opgave dekte.
Moeders en vaders die ons prachtige
foto's van hun baby's stuurden, konden
duidelijk maken dat ook deze kinderen
hun „werk" hebben, en erop zitten te
zwoegen.
De uiteindelijke verzuchting van de
jury is: konden wij maar honderd
prijzen uitreiken. Maar dan waren er
nog altijd drie keer zoveel fotografen
geweest, die een prijs verdiend had
den. Wees dus niet teleurgesteld als
u niet bij de winnaars zit. Wij weten
dat u - althans velen van u - een be
kroning verdiend heeft. Wij hebben
u verteld dat u tegelijkertijd meedingt
in de fotowedstrijd van de Vereniging
Nederlands Fabrikaat en de Stichting
ter bevordering van de Amateurfoto
grafie. Al uw foto's hebben wij door
gezonden naar hun adres. Daar zetelt
een andere jury, die uw foto wellicht
een beter lot toebedeelt. Voor terug
zending van de foto's zorgt - als u een
geadresseerde en gefrankeerde enve
loppe hebt ingesloten - de Vereniging
Nederlands Fabrikaat.
De meeste fotografen hebben zich
aangetrokken gevoeld tot de handarbei
ders. Dat is te begrijpen. Dit werk is
beeldender dan dat van de hoofdarbei
der. Desondanks hebben sommigen ook
een suggestieve sfeer kunnen oproepen
met de gebruikelijke papierwinkel van
de hoofdarbeider als entourage.
Er zijn talloze variaties gemaakt op
bepaalde thema's: de boer die zijn koe
melkt, de lasser die de vonken laat
springen, het adembenemende werk
op vele meters boven de grond enzo
voort. Staat u ons toe even wat school-
meesterig te zijn. Sommige fotografen
hebben de werkende mens een veel te
uitgebreide entourage gegeven. Deze
kan op zich aantrekkelijk zijn, maar
de aandacht voor het eigenlijke on
derwerp wordt afgeleid. Het thema
„de boer die zijn koe melkt" bijvoor-
Vraag Uw winkelier een
doos Hup Holland sigaren
met kleurenfoto's van Ere-
Divisie voetballers op de
bandjes. De sigaren een
genot om te roken, da
bandjes een vreugde om
te verzamelen in het smaak
volle album, met beschrij
vingdoor Ir. A.v. Emmenes,
dat straks verschijnt.
Advertentie
