Eén procent van Nederlandse
bevolking lijdt aan astma
Heideheuvelgaat paviljoen bouwen
In Amerika is het huisdier een persoonlijkheid
Stinkdieren en slangen ook in trek
W
MARTINI
Miljoeneninduslrie verzorgt voeding van honden en katten
Ziekteverzekering voor dieren helpt
kosten van dierenhospitalen dragen
Als
-seen
was
Blinden werken in
metaalindustrie
FONSVITAE
Epos van Maverick
s werelds grootste
C
zwerver
NDE2WN
V
J
■py--
Wadrük
(Van onze speciale verslaggever)
Van de opbrengst van de kinderpostzegelactie die zoals u weet
deze week is begonnen wordt dus dit jaar één kwart miljoen
besteed voor de uitbreiding van het astma-centrum „Heide
heuvel" nabij Hilversum. Waarom precies daarvoor? Wel, men had
natuurlijk ook een ander „groot project" kunnen kiezen. Er zijn
genoeg kindertehuizen en inrichtingen voor kinderbescherming in
Nederland die precies even dringend behoefte hebben aan financiële
steun. Waaruit u om te beginnen mag afleiden dat de kinderpostzegel
actie bepaald op goede gronden streeft naar een opbrengst van drie
miljoen voor het jaar 1959. Maar als wij nu zeggen dat men voor deze
eerste keer „Heideheuvel" als „troetelkind" heeft gekozen omdat
men toch érgens een begin moest maken, dan betekent dat beslist
niet dat de verzorging van door astma geteisterde kinderen van
minder betekenis zou zijn. Want het gaat hier wel degelijk om een
te vrezen ziekte. Wellicht is het niet zó bekend dat 1 procent van
de Nederlandse bevolking lijdt aan astma of aan astmatische bron
chitis, dat de ziekte ongeveer 600 sterfgevallen per jaar met zich
meebrengt, wat nog altijd méér is dan het aantal sterfgevallen dat
bijvoorbeeld de long-t.b.c. tegenwoordig veroorzaakt.
Alle hens aan dek
Boekhouder wil geen
slecht figuur slaan
Wegens verduistering
twee jaar geëist
I 6.95
ir«*
C0' J
r'
VERBODEN)
„Heideheuve nu biedt plaats aan
90 kinderen van tien tot achttien jaar.
Zij worden er uiteraard medisch be
handeld en, voorzover nodig, gerevali
deerd. Dat laatste is van ongemene be
tekenis voor de kinderen, die zelfs met
de beste medische verzorging niet he
lemaal aanvallen-vrjj zjjn te maken. De
revalidatie is er dan op gericht hen
weerbaar te maken, hun zelfvertrouwen
te geven zodat zt te zijner tijd als nor
male kinderen ir de 'maatschappij kun
nen meedoen.
Dit „Heideheuvel" werd pas betrek
kelijk kortgeleden in 1950 namelijk
in gebruik genomen, zij het dan nog als
proef-object. En het was destijds een
van de eerste inrichtingen van deze
soort in Europa. Nu, na negen jaar,
kan men dan we zeggen, dat de proef
volledig is geslaagd en dat het ogen
blik is aangebroken voor verdere uit
bouw.
Het huisvesten van 90 kinderen in
één groot huis, veel meer is „Heide
heuvel" tot op heden niet, is uiteraard
op zich een probleem. De verpleegtijd
van de patiëntjes bedraagt gemiddeld
ruim een jaar. Wil men hun kwaal zo
doeltreffend mogelijk bestrijden en ver
lichten dan is het noodzakelijk dat zij
zich gedurende die vrij lange tijd zo veel
mogelijk thuis voelen en dat het gezins
verband althans enigszins wordt nage
bootst, want psychologische factoren
spelen in dezen een belangrijke rol.
Het is bij deze stand van zaken zeer
noodzakelijk geworden dat „Heide
heuvel" overgaat tot decentralisatie
en dat wil dan in de practijk zeggen:
tot paviljoenbouw. Met behulp van de
gift uit het kinderpostzegelfonds nu
kan men het eerste paviljoen voor
twee groepen van elk tien kinderen
gaan bouwen. En daarna kunnen de in
het hoofdgebouw ondergebrachte kin
deren verdeeld worden over groep
jes van twaalf in plaats van over
twintig kinderen, zoals nu nog het
geval is. Wat allemaal tot zegenrijk
gevolg heeft dat de mogelijkheden om
de patiëntjes een goede verzorging te
geven in alle opzichten ruimer wordt.
U weet dus nu waar die 250.000 gulden
naar toe gaan en ook dat, zij bijzon
der goed worden besteed.
De zorg voor het gebrekkige kind
Er zijn in Nederland op het ogenblik
twee duizend blinde kinderen; het aan
tal al of niet zwaar slechtzienden is
nauwelijks te schatten. Ook voor hen
wordt, indien zij dat wensen, gezorgd.
In „Ba.timeus" bijvoorbeeld, het
„Christelijk Instituut voor blinden en
slechtzit iden" in Zeist. Daar, in dat
riant gelegen oord is ondergebracht een
internaat voor slechtzienden, een school
voor slechtzienden, een meisjesinter
naat, een internaat voor blinde jongens
en een blindenschool. Ii. „Bartimeus"
zijn ongeveer 160 kinderen onderge
bracht; zij komen er meestal tegen de
leeftijd van 6 jaar. Maar onder bepaal
de omstandigheden kunnen zij ook eer
der worden opgenomen. Er is overigens
ook een plaats ingeruimd voor hen,
die op latere leeftijd blind zijn gewor
den.
Op de blindenschool wordt in de
zelfde vakken onderwezen als dat het
geval it op de gewone scholen. Na
tuurlijk zijn de hulpmiddelen anders.
Maar, analoog aan het onderwijs aan
slechthorenden, is ook het blindenon
derwijs gericht op zoveel mogelijk
geschikt maken voor de normale
maatschappij. Moderne middelen en
moderne methodes hebben ook hier
soms verbluffende resultaten opgele
verd.
Natuurlijk kan het ene kinc. beter
„meekomen" dan het andere. Maar de
tijd dat blinden slechts gedoemd waren
tot het vlechten van matten is geluk
kig definitief voorbij. „Bartimeus" leidt
op voor: stenotypist, telefonist(e), no
tulist, corrc pondent in Nederlands,
Frans, Duits en Engels, tot pianist en
organist of tot hulp in de huishouding.
En kortgeleden werden de eerste wer
kers voor de metaalindustrie afgele
verd. Maar zelfs een opleiding voor
staatsexamen .behoort tegenwoordig
I-oor blinden niet tot de onmogelijkhe
den.
Daar zijn de kinderen, die psychisch
tekort komen. Na de oorlog kon men
in het hele werk van de kinderbescher
ming een accent-verlegging waarne
men van de lichamelijke verzorging
naar de zorg voor het geestelijk tekort
komende kind. Een van de categorieën
kinderen, die een probleem vormen, is
die van de zeer moeilijk opvoedbaren.
Van de kinderen dus, die door hun aan
leg en „gedragspatroon" dusdanige
moeilijkheden opleveren dat zij nóch in
het gezin, nóch in een gewoon inter
naat voldoende opgevangen kunnen
worden. Op 1 november 1955 werd voor
dezulken doo. Br. Cristophorus bij
Heythuizen „De Widdonck" gesticht. Op
het ogenblik verblijven in het Jongens
dorp 135 jongens van 5 tot 18 jaar. Zij
zijn ondergebracht in negen groepen
van 15 kinderen, meestal van onderling
verschillende leeftijd; bij de indeling
wordt vooral rekening gehouden met de
geaardheid van elke jongen afzonder
lijk.
De ieiding var, elk paviljoen bestaat
wt een hoofdgroepsleider, die terzijde
gestaan wordt door een leidster en een
leider. De mannelijke leider kan zowel
een leek als een religieus zijn, ook de
hoofdgroepsleider. Deze vertegenwoordi
ging van het mannelijke zowel als van
het vrouwelijke element is onmisbaar,
wil men tot een gezonde verhouding in
de groep kunnen komen. Zal de manne
lijke figuur de mogelijkheid tot identifi
catie bieden, het vrouwelijke element
mag evenmin ontbreken, wil de bena
dering van het kind
voldoende effectvol
kunnen zijn. Deze
volledige doorvoe
ring van de verte
genwoordiging van
het'vrouwelijke ele
ment, zowel in de
verschillende dien
sten, alsook direct in
de opvoeding leidt
tot zeer gunstige re
sultaten en het werk
zou ondenkbaar zijn
zonder deze vrou
welijke medewer
king. Behalve de bij
zondere hulpmidde
len, die ten dienste
staan, zijn het voor
al de leiders en leid
sters in de pavil
joens, waarop men
in het behandelings
huis helemaal bouwt.
Zij dragen de zwaar
ste lasten van elke
dag en dank zij hun
toewijding en lief
devolle aarfdacht,
dank zij hun accep
teren van elk kind
zoals het is, dank
zij ook hun bereid
heid tot samenwer
king zowel met el
kaar als met hen,
die de topleiding
vormen, mag men
zich in de „De
Widdonck" ver
heugen in een
prettige sfeer, waar
in het voor het
kind goed is te le
ven.
„Astma"-kinderen worden in „Heideheuvel"
geobserveerd.
danig getraind en tegelijk
Om de leiding van het paviljoen van
advies te dienen en tot steun te zijn en
om de jongens een zo doeltreffend mo
gelijke hulp te bieden wordt de Direc
tie van „De Widdonck" terzijde gestaan
door een staf van deskundigen. In de
ze staf hebben naast de directeur en 2
adjunct-directeuren nog zitting: de
rector van het huis, de maatschappe
lijk werkster, de psychiater, 3 psycho
logen, de zenuwarts, de huisarts, het
hoofd van de eigen school voor buiten
gewoon onderwijs en 2 pedagogen. De
beide laatsten vormen de band tussen
de staf en de paviljoensleiding voor het
doorgeven van adviezen, enz. Zij heb
ben de super-visie over de paviljoens.
Vooral de prettige samenwerking tus
sen de leden van de staf onderling en
tussen de staf en de leiding der pavil
joens, de ongedwongen intermenselijke
contacten tussen de stafleden en de jon
gens bieden een waarborg voor een zeer
vruchtbare en toch soepele verhouding
in het internaatsgeheel.
„De Widdonck" behoeft overigens
zeer node restauratie. Het grote ge
bouw heeft als groots ie bezwaar, dat
de jongens van de verschillende pa
viljoens met hin neus practisch op el
kaar zitten waardoor moeilijkheden in
de ene groep gemakkelijk kortsluiting
maken en overslaan op een andere
groep. De paviljoens staan te veel
met elkaar in directe verbinding door
hun ligging aan een gemeenschappe
lijke gang. Bovendien verkeert het ge
bouw in een verregaande staat van
verval.
Plannen voor de nieuwbouw liggen
echter klaar. Een nieuwbouw, waarin
op de eerste plaats aandacht is besteed
aan .uime frisse, op zichzelf staande
paviljoentjes in bungalowbouw.
En ziehier dan tenslotte nog één van
de objecten, die het niet zonder de hulp
van de „Kinderpostzegelactie", dat wil
zeggen van u, kunnen stellen.
Fred Schmidt was een man met zout
in zijn bloed. Zijn zeemansloopbaan be
gon en eindigde op een zeilschip. Op
21 september 1957 verdween hij met de
beroemde Pamir in de golven van de
Atlantische Oceaan. Schmidt gold als
een igroot kenner van de zee en haar
geheimen. „Alle hens aan dek", ver
schenen in de Prisma-reeks, bevat zijn
laatste serie zeeverhalen, die Schmidt
onder de oorspronkelijke titel, „Alle
Mann an Deck" schreef over scheeps
rampen, schepen die niet terugkeerden,
geheimzinnige verdwijningen, de bloei
tijd van de clipperschepen enz. Op dui
delijke en deskundige wijze beschrijft hij
verschillende typen zeilschepen, zoals
die in groten getale de zeven zeeën be
voeren voordat het stoomschip zijn gro
te opgang maakte. Barken, volschepen,
barkentijnen, britsen en schoeners laat
Schmidt in zijn heerlijk „zoute" boekje
kruisen, bijdraaien en halzen. Aan het
met fraaie foto's geïllustreerde „Alle
hens aan dek", waarvoor Jan van
Rheenen de vertaling verzorgde, kun
nen zowel de fijnproevers in dit genre
als outsiders veel plezier beleven.
H.Th.
Advertentie
b EDEN boeTTvo O R~n
JONGE MANNEN 1
Twee jaar gevangenisstraf met aftrek
heeft de officier van justitie bij de
Dordtse rechtbank vanochtend geëist
tegen een vijftig-jarige boekhouder uit
's Gravendeel die er van is beschuldigd
op verschillende tijdstippen in de jaren
1954-1959 verduisteringen te hebben ge
pleegd ten nadele van de stichting Kil-
waterleiding, tot een totaal bedrag van
18.716. Verdachte bekende door ziekt»
van zijn echtgenote in financiële moei
lijkheden te zijn gekomen en dat had
hem ertoe gebracht zich de gelden toe
te eigenen. Later was hij ermee door
gegaan, omdat hij geen slecht figuur
wilde slaan bij zijn vrienden. De raads
man zei, dat zijn cliënt de verduiste
ringen had gepleegd uit standshoogmoed
Uitspraak vrijdag 30 oktober.
Op 4 november a.s. wordt d»
kunstschilder Jan van Herwijnen 70 jaar.
Ter gelegenheid daarvan wordt in d»
kunstzaal „De Populier" te Arnhem een
expositie van zijn werk gehouden. Deze
expositie wordt zaterdag 7 november ge
opend en duurt tot 29 november a.s.
Advertentie
per literlies
per
l/i literlies I 3.55
Spelen met het konijn, een fijne opvoedingsmethode.
iiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiii;iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiii iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Een blinde jongen speelt een
van Widor.
Toccata'
In een propagandablad vah de Vereniging
voor Dierenbescherming las ik eens de
stelling, dat men de beschaving van een
volk zou kunnen afmeten aan de zorg, die het
voor dieren in het algemeen en voor huisdie
ren in het bijzonder heeft. Als deze stelling
waarheid bevat zou het Amerikaanse volk in
dit opzicht zeker geen slecht figuur slaan
Volgens laatste statistieken vinden ruim 25
miljoen katten en ruim 23 miljoen honden bij
Amerikaanse families een tehuis, terwijl 12 mil
joen vogels de derde plaats bezetten op de
ranglijst van meest geliefde „pets".
Een miljoenenindustrie verzorgt de voeding
voor deze huisdieren-bevolking. Want denk
niet. dat Amerikaanse honden en poezen mee-
eten wat de pot schaft. Men vindt voor hen
in elke food-market een speciale afdeling,
waar keus gemaakt kan worden uit een paar
dozijn merken en soorten ingeblikt, of anders
zins geconserveerd voedsel. En vooral Kitty,
zoals onze Hollandse „Mies" hier heet. wenst
haar voedsel liefst koud uit de ijskast opgediend
te krijgen.
ontdekt te hebben, dat de ruimte tussen de
dubbele witte lijnen midden op de boulevard
voor ons huis, die voor automobilisten een niet
te schenden grens betekenen, voor haar een
veilige zone vormt. Zij gaat er tenminste al-
tqd even zitten om uit te kijken, alvorens de
tweede helft van de rijweg over te steken.
Dode dieren, of zij nu het slachtoffer wer
den van een verkeersongeval dan wel
een natuurlijke dood stierven, kan men
laten ophalen door een hiervoor in elke ge
meente aangewezen instantie. Dit gebeurt met
een witte ambulance-auto, voorzien van rode
flikkerlichten en èen wit-gejaste oppasser. De
ze zelfde instantie pikt op verzoek ook zwerf
katten op en speurt voorts naar loslopende hon
den.
In de meeste Amerikaanse steden bestaat
n.l. een strenge verordening die verbiedt hon
den zonder geleide los te laten lopen. De voor
naamste reden hiervoor is de vrees voor rabies.
Voor hen, wier verlangens uitgaan naar meer
exotische huisdieren, bieden talrijke „pet
shops" een gevarieerde keuze. Aapjes in aller
lei soorten. Uitheemse vogels, waaronder de
bekende beo uit Indonesië, hier Minah bird ge
heten, vooral in trek is. Ocelots, een kleine lui
paard uit Zuid-Amerika, momenteel zeer ge
zocht in bepaalde kringen in Hollywood en Be
verly Hills, waar voor een baby-ocelot grif
130 dollar of meer wordt neergeteld. Skunks
stinkdieren, uiteraard eerst langs opera
tieve weg van hun parfum-installatie ontdaan.
Slangen in vele soorten en kwaliteiten, kort
om, elk wat wils.
Voor het lichamelijk wei, en vooral wee van
hun huisdieren kunnen Amerikanen terecht in
talrijke, modern ingerichte, dierenhospitalen,
waar in- en externe patiënten worden behan
deld. En een speciale ziekteverzekering voor
dieren helpt eventueel de kosten voor langdu
rige ziekte of kostbare operaties dragen.
De grootste vjjand van poezen en honden in
de steden van de V.S. is wel de auto. En als
men het gemotoriseerd verkeer ziet in een
stad als Los Angeles kan men zich alleen ver
bazen, dat er nog zijn, die de middelbare „pet"-
leefttfd bereiken. Gelukkig geldt ook voor huis
dieren blijkbaar het gezegde: al doende leert
men. Want bij kruispunten met verkeerslich
ten kan men ook honden zien wachten tot het
signaal op groen springt. En onze poes schijnt
.wachtend tot het licht op groen
springt
hondsdolheid. Elke hond moet hiertegen regel
matig worden ingeënt en het bewijs ervan,
met de belastingpenning, aan de halsband dra
gen. Rabies komt veelvuldig voor onder in het
wild levende dieren, als skunks en eekhoorns,
die zich vaak ook in woonwijken ophouden.
Het gevaar, dat een hond zo wordt besmet is
zeker niet denkbeeldig.
Men kan in de kranten van Los Angeles, waar
braakliggend terrein nog veelvuldig afwisselt
met bewoonde buurten, regelmatig oproepen
lezen, waarin de eigenaar van een onbekende
hond, die iemand gebeten heeft, wordt ver
zocht zich te melden, opdat vastgesteld kan
worden, dat de hond niet aan rabies leed.
Wordt binnen een bepaald aantal dagen eige
naar noch hond opgespoord, dan moet het
slachtoffer de hoogst pijnlijke behandeling van
Pasteur ondergaan. Ook het omgekeerde komt
voor, dat n.l. bij een hond, die iemand gebeten
heeft, rabies wordt geconstateerd. Televisie,
radio en politie stellen dan alles in het werk
om het onbekende slachtoffer tijdig te berei
ken.
Het oppikken van loslopende honden is niet
altijd een gemakkelijke taak. Vier jaar
lang werd het krantenlezend publiek van
Los Angeles vergast op bijzonderheden van
een strijd in vernuft tussen de wit-gejaste man
nen en een verwilderde Dobermann Pincher, die
overdag zich schuil hield in de hier nog zo
talrijke wilde canyons, en in dè schemering te
voorschijn kwam om de vuilnisvaten in de om
trek af te schuimen. Natuurlijk, zij hadden de
viervoetige landloper kunnen neerschieten,
maar dit zou heftige opschudding hebben ver
wekt onder de toegewijde supporters van „Ma
verick", de naam, waaronder hij al gauw al
gemeen bekend was. Er was veel handgewrijf
en gemeesmuil, telkens als Maverick zich aan
de lagen van zijn tegenstanders wist te ont
trekken, maar eindelijk achterhaalde hem
toch het noodlot in de vorm van een pijl, voor
zien van een sterk slaapmiddel.
Natuurlijk kon een zo bekende openbare fi
guur niet het gewone lot van zwerfhondeb on
dergaan. Dit zou het hoofd van de afdeling
bij de eerstvolgende verkiezingen zijn positie
hebben kunnen kosten. Bovendien was hier
een kans de niet al te hoge subsidie van dit
departement een weinig te verhogen. Dus werd
bekendgemaakt, dat Maverick in het openbaar
aan de meest biedende zou worden verkocht.
Een echtpaar uit Beverly Hills kon hem ten
slotte voor ruim 300 dollar in triomf mee huis
waarts voeren.
Maar de publieke belangstelling was hier-
Maverick ontving de pers in zijn eigen
slaapkamer
mee nog niet voldaan. Na een paar maanden
wilde men weten, hoe het de hond in zijn nieu
we omgeving beviel. Dus ontving Maverick de
pers in zijn eigen slaapkamer, gezeten op de
rose sprei van zijn twee-persoonsbed. waarbo
ven een stilleven in gouden lijst.
Hoe het hem beviel in de beschaafde wereld?
Och, hij had geen klagen al miste hij wel de
exquise lekkernijen, die voor een hond met
onderscheidingsvermogen soms in vuilnisvaten
te vinden zijn. Het bed was goed, maar dat
ding aan de muur was niets waard, dat rook
nergens naar. Een foto voor de krant? Maar
natuurlijk! Zo konden belangstellënden op de
frontpagina van hun lijfblad zien en lezen,
dat alles wel was met Maverick.
Maar de volgende dag, zo onzeker is 's we
relds roem, was hij vergeten voor een hondje,
dat in Oklahoma in een rotsspleet was geval
len. Vier dagen lang kon een angstig publiek via
krant en radio de reddingspogingen volgen, om
tenslotte op het televisiescherm te zien en ho
ren, hoe een in gereedheid gehouden ambu
lance-auto zich niet het uitgeputte slachtoffer,
onder sirene-geloei, naar een ziekenhuis spoed
de. Voor dezulken, die hiermee en met de
baseball-uitslagen jg niet tevreden waren,
stonden ergens op de binnenpagina van de
kranten ook nog wel een paar regeltjes over
een economische crisis in een land dat In
donesië heet, en over plannen van een zekere
De Gaulle in verband met Algerije.
LOUISE BURGHARDT
