D,
vroegere
heel
bourg
armeli
eoisie leidt
lijk bestaan
nu een
BIDWEEK
voor
r
„gezondheid
SUS-7 geeft vijf katholieke
instellingen nodige steun
Trompettist Willy Schobbe
keert in zijn familie terug
Dit keer zes woonhuizen
ramEPERSES";
DE MYSTERIEUZE
J® G®
Missionarissen H.
familie uit Indonesië
ERIK VERG IN
BOEDAPEST (II)
J
Nationale herdenking
van St.'Vincentius
Echtpaar ontkent
brandstichting in
eigen huis
Meer visexport en
hogere produktie
VRIJDAG 22 JANUARI 1960
PAGINA 5
Volgende aflevering:
Op xoek naar de waarheid
-
M&EN£'WicfiAE^^cif^:aEr z'Jn
MM JUfPTfJies-
p|mS''Ew:&^ b'iQfe'za
Uitbreiding territoriale
wateren nadelig
door JAN VAN GENT
Mag Hongarije nog hopen?
ieder geval niet bang. Ze wist toch he
lemaal niet wie ik was".
„Zij zag ons samen. Zij dacht: Zij is
met een „goede" in gesprek. En zij
heeft immers volkomen gelijk. Het is
werkelijk geen leven hier".
„Maar de etalages dan", bracht ik
in het midden. „Er is hier toch van al
les"?
„Voor wie? Ambtenaren, artsen, kun
stenaars en voetballers leven er goed
van, dat staat vast. De arbeiders kun
nen ook leven. Maar wat daartussen
zit, de vroegere bourgeoisie en de voor
malige grootgrondbezitters, die hebben
weinig reden om te lachen. Ik Oen ba
ronesse, ik werk nu in Boedapest. Mjjr
man is als employé voor een honger
loon op zijn vroeger landgoed te werk
gesteld. We kunnen niet bij elkaar zijn,
omdat het geld niet toereikend zou zijn,
als slechts één verdiende. Maar de ma
teriële zorgen zijn nog niet de meest
ernstige. Ik woon in een groot huis.
Ieder, die in dit huis woont, weet. dat
onze concierge, die als enige een huis
sleutel heeft, ieder van ons controleert
en alles, maar dan ook alles, aan de
Partij bericht: wie naar me toe komt,
hoe lang hjj is gebleven, wat voor inko
pen ik heb gedaan, wat voor kleren ik
draag
Zij ziet als verontschuldigend naar
haar kleren. „Enkele jaren geleden zou
ik niet gedurfd hebben me zo te kle
den. Toen gold het nog als contra-re
volutionair er als een dame uit te zien."
„En waarom durft u mij dit allemaal
te vertellen?"
Ze zwijgt. Dan stelt ze geheel on
verwachts een tegenvraag.
„Zegt u me alstublieft, mogen wij
nog hopen?"
De vraag doet me schrikken. Ik doe
alsof ik het niet begrepen heb.
„Waarop?'' vraag ik.
„Nu, op de hoe zegt men het ook
weer op de Verenigde Naties. Daar
wordt toch de Hongaarse kwestie be
sproken?".
Wie spreekt er nog over
de Hongaarse kwestie?
De Hongaarse kwestie! Op dit mo
ment wordt het me helemaal duidelijk,
hoe handig de politiek van Khroesj-
tsjev is steeds nieuwe „kwesties" op
te roepen, "en breekt zich het hoofd
over de „Berljjnse kwestie". En wie
spreekt er nog over de „Hongaarse
,j„„ kwestie"? Wie spreekt er nog van Ti-
0edapest op een dag met slechtweer.^ Het regent barstenenden men ziet dan gn w;e n0g van Roemenië, van
Tsjechoslowakije of zelfs van de Bal-
tische staten?
„Een Amerikaanse politicus heeft on
langs verklaard, dat de ontspanning
die is ingetreden niet inhoudt dat de
status quo als iets blijvends wordt er
kend," antwoord ik.
Het moet niet overtuigend hebben ge
klonken. Door de cosmetica heen
breken plotseling de leeftijd en de wan
hoop in het gezicht van de vrouw door.
Z\j staat op, neemt afscheid en zegt
dat ze nu aan het werk moet.
Ik betrap me erop dat ik drie siga
retten achter elkaar heb gerookt. Ik
ben hierheen gekomen om te zien hoe
Boedapest er op het ogenblik werkelijk
uitziet. Weet ik het nu? Zeker, de beide
vrouwen in „Gerbeaud" waren niet de
enigen die me iets dergelijks hebben
verteld, er waren ook nog anderen:
maar het waren meestal mensen die
zich aan de „nieuwe orde" slechts met
moeite kunnen aanpassen, wier rechten
door de „nieuwe orde" zijn ontnomen;
het waren, zwak uitgedrukt, tegenstan
ders van het regiem, anders zouden zij
Z1 rrusschien in het geheel niet met
mij hebben onderhouden. Het zou licht
vaardig zijn zich tevreden te stellen
met het beeld van Hongarije dat zij
opriepen. Men moet ook de andere par
tij horen.
"M?® astublief een vuurtje van
uDe vraag haalt me uit mijn over
peinzingen. Een man, tussen de dertig
en de veertig jaar, is naast me gaan
zitten. Ik geef hem vuur.
„Ik zat aan het tafeltje hiernaast,"
zegt hij in tamelijk goed Duits. „Toe
vallig. Ik heb een <=n ander gehoord.
Er werd ook zo luid gesproken," ver
telt hij er wat verlegen bij.
Ik zeg niets en wacht af.
gemakkelijk over het hoofdf dat het een mooie stad is.
Een stad in de regen lijkt op een verslonste vrouw. Men ziet gemakkelijk
haar schoonheid over het hoofd omdat men huivert.
**et regende bakstenen. Toen ik me bukte, stortte een kleine waterval
de rand van mijn hoed naar omlaag. Bij elke stap sloegen de natte
T^kspijpen tegen mijn benen. Ik huiverde. De basiliek van de Heilige
j sfanus het Nationale Museum en het parlementsgebouw konden me
|ush>len worden; ik moest een kop warme koffie hebben. Gelukkig zag
°P dat moment een taxi.
"Vorosmarty!" zei ik tegen de chauffeur.
draaide zich om en vroeg: „Naar de lunchroom Gerbeaud?"
Ik knikte van ja.
Daar was ik dus weer eens roomser dan de Paus, in dit geval nog meer
Volksdemocraat dan de echte volksdemocraat geweest. Eens is de lunch
room „Gerbeaud" te Boedapest in de gehele wereld bekend geweest. Zijn
taartjes, zijn koekjes en zijn bonbons waren een geliefd exportartikel.
Na 1945 heeft men de lunchroom een nieuwe naam gegeven. Men heeft
hem naar de Hongaarse dichter Mihaly Vörösmarty (1814-1851) ge
doemd. Maar voor de chauffeur was het nog steeds de „lunchroom
Gerbeaud".
Kroonluchters, dikke kristaldruiven
rah het plafond. Spiegels aan de mu-
:eh. Veel glas en marmer. Alles van
ouderwetse degelijkheid. Ook het
tollek. Er zaten bejaarde dames met
rfoesneden gezichten in zwarte zijden
Ovp n, die zeker niet converseerden
Jv r de vooruitgang van het socialisme.
Jce Jat in een hoek ook het eens zo be-
V "de type van de krantenverslinder,
brl1 rentenier die de ganse dag door-
tpn met tiet lezen van ettelijke kran-
gn? m het café. Zijn oogst is nu echter
-iraal, want de communistische Hon-
fn se kranten uitgezonderd vindt hij
a', „Gerbeaud" niets meer. Er zat
tp r ook een jonge spoorwegbeamb
te'11 uniform met zijn meisje en aan
jA" andere tafel enkele arbeiders in
isnchester colberts en zonder strop
pen om.
tr-fï?1 blijft namelijk wat de prijs be-
k„ volkomen hetzelfde of men zijn
JfPle koffie in de Espresso op de hoek
h? ln de voorname „lunchroom Ger-
eaud" drinkt, de prijs is door de staat
.^gesteld en overal gelijk,
vier forint kost een kop koffie.
h? een half pond, een kaartje voor de
'°scoop of een pakje goede sigaretten.
café is vol. Slechts aan een der
eine marmeren tafeltjes ontdek ik
Zo
veel kost ook een brood van twee
twee niet-bezette stoelen. Ik ga bij
dame zitten die er helemaal niet
'aar het regenweer uitziet. Zij zal mid-
h?n in de veertig zijn. Zij is zeer goed
joewei niet opvallend gekleed, ze heeft
at haar geblondeerd, en ze geeft on-
TyVijfeld veel geld uit aan cosmetica.
jAk blader in mijn stadsgids in de
j-hutse taal. Teneinde in gesprek met
onur te komen, vraag ik: „Kunt u mi]
k zeggen, wat men in Boedapest be
kaaid moet gaan zien?".
Ira' .1}! u niemand die u hier tot gids
®b zijn?" vraagt zij.
f>at lijkt me de kans om het gesprek
i: do richting te leiden, waarheen ik
net hebben wil.
hck een"' antwoord ik, „In Hamburg
te» een aldaar wonende Boedapes-
Vp„ £6vraagd me adressen mee te ge-
ik '..rnaar Pit weigerde. Hij dacht dat
br Z1in vrienden in moeilijkheden zou
pbgen, als ik ze zou opzoeken."
jU-"6 dame ziet me mistroostig aan.
p-J1 zegt ze: „Spreken is zilver, zwij-
8en is goud".
va^°KR, 21 jan. De Duitse provincie
biilie missionarissen van de H. Fa-
latlie zal het missiegebied der Neder-
■Wrvf6 provincie in de vicariaten Band-
he^.as'n_on Samarinda (Borneo) over-
Jfbnasin
I>Uits"' J?er.daa3s vertrekt als eerste
Loh v missionaris pater Fr. Franz uit
ln Duitsland. Twee Duitse fraters
b!lrt reeds benoemd. Zij vertrekken on-
''Itiw na hun priesterwijding. Het
Msek van visumbeleid der Indone-
r®fering af of de overneming
Po Duitse confraters in snel tem-
keti i geschieden. Op het ogenblik wer-
twpe uertig Nederlandse priesters en
vatl broeders van de missionarissen
riate„ t?' F,an?ilie in genoemde vica-
Goin-' ,9.e Nederlandse procure 111
besn®<N.-Br.) voert op het ogenblik
liet i I1 g°n met de pater van Scheut.
*Pen bedoeling, dat de vrijgeko-
Dater.,"yfsionarissen uit Indonesië de
c£"goSCheUt gaan helpen in Bei-
Het gesprek kabbelt rustig en doel
loos voort. Over het weer, over het
mooie Boedapest, waarop iedere bewo
ner van deze stad zo trots is, wordt ge
sproken. De dame „zwijgt" met
vele woorden.
Een andere vrouw komt bij ons zit
ten, begroet mijn tafelgenote en hoort,
dat ik uit Hamburg kom.
„Hamburg ligt in het Westen, niet
waar?"
En nog voordat ik het kan bevestigen,
lanceert ze een spervuur van vragen.
„Is het waar dat thans duizenden
Westduitsers naar Oost-Duitsland vluch
ten?"
„Dat is helemaal nieuw vobr mij",
zeg ik verrast.
„Is Adenauer een fascist?"
„Ook dat hoor ik pas voor het eerst".
Hoe moet ik van 800
forint leven
„Is het waar dat bij u alles zo waan
zinnig duur wordt?"
„Onze prijzen kunnen een vergelijking
met andere landen nog altijd zeer goed
doorstaan", antwoordde ik niet zonder
boosheid.
Maar de dame heeft het helemaal
niet kwaad bedoeld. Het klinkt als een
verontschuldiging als ze zegt: „Het
staat in onze kranten. We weten wel
dat onze kranten liegen, maar we wil
len toch eens van iemand uit het Wes
ten horen, hoe het werkelijk is."
De dame is ze ar spraakzaam Zij ver
telt, dat ze van 1918 tot 1945 corres
pondente in de vreemde talen was. maar
nu nog alleen als werkster de kost mag
verdienen, omdat haar man officier was
en zij daardoor tot de „reactie", tot de
„bourgeoisie" behoort. Ze 1 rijgt een
klein pensioen, maar dit is slechts naar
d^ tijd berekend dat ze in de volksde-
mocratische staat heeft gewerkt, wat
ze daarvoor heeft gedaan, telt niet mee.
„Achthonderd forint geven ze mij.
Mijn beste man, kan men daarvan le
ven?"
(Als ik bedenk dat een paar schoenen
300 tot 400 forint kost en een eenvou
dige blouse 250 kan dit voor mij geen
vraag meer zijn).
De concierge controleert allen
„Nou ja", vertelt ze verder, „de die
renarts, wiens huis ik schoonmaak,
geeft me ook nog wat, en dan krijg
ik nog van een onbekende uit Zuid-
Afrika pakketten gestuurd. Maar, mijn
beste man, met de pakketten is het zo
wat. Van elk gedragen kledingstuk
moet ik zestig procent belastin,, betalen
van de nieuwprijs in Hongarije. Er
is geen plezier meer aan. Soms kan
ik al klagend iets van de belasting af
dingen, m ar het blijft nog altijd meer
dan genoeg.
Op deze wijze gaat het een hele poos
door tot de dame haar kopje koffie
op heeft en moet gaan.
Wij de geblondeerde dame en lk,
zitten' een tijdje zwijgend tegenover el
kaar Dan zeg ik: „Die dame was in
„Ik ben geen politiespion"
„Ziet u, dat was een baronesse,"
zegt hij, nog altijd aarzelend. „U hoeft
niet bezorgd te zijn, ik ken haar naam
niet, en ik ben ook geen politiespion,
maar, hij denkt een poosje na en
begint datgene vat hi) me wil vertel
len op een andere manier in te leiden:
„II moet zich niet om de tuin laten
leiden. De buitenlanders hebben zich
steeds laten verblinden door het heer
lijke, glanzende Boedapest, waar de
grote heren paleizen bouwden of een
vermogen in een enkele nacht verspeel
den. Hongarije was altijd een zeer rijk
land, maar de H ngaren, het volk, was
straatarm. Honderdduizenden bezaten
niet eens een heel hemd. En nu is het
heel anders. Gelooft u mij, het Hon
gaarse volk als geheel is het nog nooit
zo goed gegaan als thans." x)
Ik leerde de man later nog beter
kennen. Hij was géén communist. Hij
had het persoonlijk „in vredestijd" (zo
als men hier de oude tijd nog noemt)
zelfs beter dan nu gehad, maar hij wil
de dat men zijn land juist beoordeelt,
zoals hij het uitdrukte.
„Het is moeilijk de waarheid te vin
den," zei ik. „In Rusland tracht men
de mensen in vijf minuten duidelijk te
maken dat het communistische sys
teem beter is dan het kapitalistische.
In Polen demonstreert eenieder tegen
over een buitenlander dat hij sedert
Gomulka mag zeggen wat hij wil, dat
er weer een echte vrijheid van mening
bestaat, maar hier zeggen de mensen
„nemtodom" (Ik weet nergens van),
en praten ze liever over het weer".
„Ik weet het," zegt c.man, „het
is niet ongevaarlijk alles te zeggen,
maar tracht u desondanks de waar
heid te vinden."
x) Vroeger bestonden er ln Honga
rije inderdaad veel te grote tegenstel
lingen tussen en arm. Dat is nu
anders. Nu zijn allen even arm, al is
het gemiddelde levenspeil wat hoger
dan dat van de armsten vroeger. Red.
(Copyright De Tijd
Hamburger Abendblatt)
Het eerste artikel in deze reeks is
verschenen in de krant van 20 januari.
Advertentie
NATUURZUIVER
OPWEKKEND VERKWIKKEND
(Van onze Utrechtse redacteur)
UTRECHT, 22 jan. Vandaag start
de grootste SUS-ictie (no.7), die er tot
nog toe geweest is, met de verkoop van
zes series van 350.000 loten, voorzien
weer van vijf coupons, dus met even
veel kansen. Zondag 31 januari is er
een verkoop aan de kerken.
De opbrengst, die naar schatting net
to f 1.600.000.- zal bedragen, wordt ver
deeld over het Convict van het bisdom
Groningen, de Katholieke Actie, het
Hoger Onderwijsfonds, de stichting
Sterke Helpende Handen en het Thorax
centrum in Utrecht, welke instellingen
resp. een percentage van 71 pet., 11,
4, 7 en 7 zullen ontvangen. Gezien de
doelstelling van deze actie, heeft het
Episcopaat zijn grote instemming be
tuigd.
Er zijn 5005 prijzen, waaronder dit
maal zes woonhuizen, elk ter waarde
van f 25.000.- of goederen naar keuze;
zes Austin-auto's, wollen dekens, televi
sie-toestellen en verschillende andere
huishoudelijke of luxe voorwerpen.
Ter propagering van de actie wordt
o.a. weer de bekende geheime krant
in drie miljoen exemplaren huis aan
huis verspreid tussen 1 en 10 februari.
Voor de bezitters van een krant met
een geheim worden prijzen beschikbaar
gesteld tot een waarde van f 25.000.-
De „ontsluiering" geschiedt zaterdag
13 februari door de K.R.O. tijdens een
speciale uitzending des avonds en bo
vendien zondag 14 februari door Radio
Luxemburg van 9 tot 14 uur. De Radio
distributie relay rt de uitzending in
Nederland.
De uitslag van de loterij zelf wordt
achtereenvolgens bekend gemaakt zon
dag 21 februari, dinsdag 23 februari, za
terdag 27 februari, zondag 28 februari
en dinsdag 1 niaart, waarvoor de KRO
op vijf verschillende plaatsen een aller
genoeglijkste Carnavalsavond organi-
seert.
De eerste aal is de pret in Arnhem,
de tweede avond wordt gehouden in
Roermond, de derde in Valkenburg, de
Advertentie
pel
in "ftdlr Ml" ff" poraer5^na;mobf m
een
MEENK'S POEDERS helpen! Er zijn
Meenk's Poederi^ki hoofdpijn, kies
pijn. hoest, griep,^Barrhee, influenza,
rheumatiek, koortsjpeid bij gevatte kou.
periodieke pijnen |z. enz. Verkrijgbaar
in etuis met 6 jroeders maar ook in
een handige plastic HUISAPOTHEEK
(met 6 verschillende etuis a 6 poeders),
zonder prijsverhoging. Vraag uw drogist.
rheumaneK^^ortsigneiubij gevattêTcou,
1„1—- uniciOKTuccv
vierde in Roosendaal en de slotavond
is in de KRO-studio in Hilversum.
Iedere avond gaat er een huis weg,
maar dan blijft er nog een zesde huis
over. Over het bezit daarvan wordt
de spanning steeds hoger opgevoerd,
omdat op de achtereenvolgende uitzen
dingen slechts één cijfer var, het be
treffende lot bekend wordt gemaakt.
Goklustig Nederland kan dus weer
zijn hart ophalen, maar daarbij leeft
de intentie een van onze mooie katho
lieke instellingen financieel te steunen.
Het is daarom goed. dat wij omtrent
het werk van de vijf deelnemende or
ganen, voor over nodig, iets vertellen.
Het Convict van het bisdom Gronin
gen zal een tehuis te Haren worden voor
priesterstudenten, die hun gymnasiale
studie gaan maken aan het aldaar
reeds bestaande St.-Maartenscollege
van de Paters Jezuïeten. Met de oplei
ding wordt in september 1961 begonnen.
Ruw geschat zal minstens 7 ton nodig
zijn.
De Katholieke Actie is als onontbeer
lijk instituut voor de versteviging van
de sensus catholicus genoegzaam ae-
kend. Het grote belang van het Hoger
Onderwijsfoi „s is eigenlijk al voldoen
de geaccentueerd, wanneer we er aan
herinneren, dat de steun van het katho
liek hoger onderwijs na de kerkenbouw
naar het inzicht van onze bisschoppen
prioriteit moet genieten. In 1965 zal
meer dan drie miljoen gulden nodig
zijn.
De stichting Sterke Helpende Handen
vangt patiëntjes van de St.-Maartenkli-
niek in Nijmegen voor nazorg op. waar
door lichamelijk gehandicapte kinderen
beter in de maatschappij opgenomen
kunnen worden.
Het Thora --centrum, verbonden aan
het St.-Antoniusziekenhuis in Utrecht,
heeft pionierswerk verricht met long-
chirurgie. doch groeide uit tot een vol
ledig centrum met behandeling ook van
het hart. De laatste jaren zijn met be
hulp van een kunsthart talrijke opera
ties verricht. De thorax-chirurgie
vraagt een voortdurend wetenschappe
lijk onderzoek en daarom bestaat het
plan op korte termijn een laboratorium
te stichten, dat aan investering vijf ton
vraagt.
(Van onze Utrechtse redacteur)
UTRECHT, 22 jan. Naar wij ver
nemen, zal 27 september a.s. een na
tionale herdenking in Utrecht gehou
den worden van de sterfdag van St.
Vincentius a Paolo, die 300 jaar gele
den in Parijs overleed. In Parijs heeft
een internationale herdenking plaats.
De viering in Utrecht, die 's morgens
met een kerkelijke plechtigheid wordt
ingezet en 's middags wordt vervolgd
met een bijeenkomst in Tivoli van on
geveer 1400 personen, wordt georgani
seerd door de St. Vincentiusyeremging,
de Lazaristen er de Congregatie der Zus
ters van St. Vincentius a Paolo.
BREDA, 22 jan. Het Roosendaalse
echtpaar, dat verdacht van brand
stichting in zijn huis aan de Fortuin
straat is ingesloten, ontkent tot heden
hardnekkig, iets te maken te hebben
met de brand die enkele weken geleden
onder verdachte omstandigheden uit
brak. Inmiddels heeft een uitgebreid
onderzoek van het gerechtelijk labora
torium te Den Haag aan het licht ge
bracht, dat zich in de vuurhaard in
de kast onder de trap vloeibare brand
stof moet hebben bevonden. Naar de
justitie te Breda meedeelde zijn er
thans voldoende aanwijzingen om het
onderzoek met kracht voort te zetten.
Het gaat er slechts om uit te maken
of de man of de vrouw hoofddader is
geweest. Een bijzondere gewaarwor
ding op de dag van de brand was, dat
het meubilair van de straatverdie
ping grotendeels uit het nieuwgekochte
huis verdwenen was. De meubels wer
den bij familie aangetroffen en voor dat
feit heeft de officier van justitie nog
geen aannemelijke verklaring gekre
gen. Vandaag zijn de getuigen, brand
weerlieden en politiemannen, gehoord.
Verenigde Staten President Eisen
hower zal tegen 20 juni een bezoek aan
Japan brengen. De president zal dit
land bezoeken onmiddellijk na zijn reis
door Rusland van 10 tot 19 juni
INTENTIE VOOR VANDAAG: Mogen
alle christenen der Reformatie steeds
meer bidden en ijveren voor de eenheid.
INTENTIE VOOR MORGEN: Mogen alle
geestelijke leiders steeds meer de nood
zaak der eenheid beseffen, in ootmoed
en liefde.
ALGEMENE INTENTIE: De eenheid van
alle christenen, zoals Christus die heeft
gewild.
(Van onze Haagse redacte)
DEN HAAG, 21 jan. In het afge
lopen jaar Is de totale export van het
visserijbedrijf gestegen van 132 mil
joen in 1958 tot 144,5 miljoen. De ex
port van zoute haring daalde echter
met ongeveer 5.000 ton 1,8 milijoen),
terwijl ook minder verse haring werd
geëxporteerd. Dit laatste moet groten
deels worden toegeschreven aan het
mislukken van de haringvisserij op de
Engelse wal. Aldus deelde de voorzitter
van het Produktschap voor Vis en Vis-
produkten, drs D. J. van Dijk, vanmid
dag in zijn nieuwjaarsrede mede.
Niet alleen de export maar ook de
produktiecijfers zijn in het algemeen
omhoog gegaan en de behaalde prjj-
zijn waren gunstiger dan in 1958. De
voorztter merkte op, dat door
vaak uitermate scherpe concur
rentie, die soms ongezonde vormen
aannam en ook het belang van de im
porteurs in de afnemende landen niet
diende, aan het Nederlandse visserij
bedrijf grote bedragen moeten zijn ont
gaan.
In het afgelopen jaar heeft ook de
vloot zich uitgebreid en wel van 244
Noordzeekotters n 1958 tot 291 stuks ln
1959. Binnen afzienbare tijd zullen aan
de Nederlandse vloot hektrawlers wor
den toegevoegd.
De voorzitter betreurt het, dat in de
EEG ten aanzien van de visserij nog
geen stelling is ingenomen omtrent het
te bereiken gemeenschappelijk be
leid.
Ten aanzien van een mokelüke uit
breiding van de territoriale wateren
merkte de heer Van Dijk op, dat deze
voor het Nederlandse visserij-bedrijf en
vooral voor de haringdrijfnetvisserij en
de visserij uitgeoefend door kotters na
delige gevolgen zal hebben.
GOIRLE, 21 jan. De Nederlandse
procure der missionarissen van de H.
Familie heeft bericht ontvangen van
het plotselinge overlijden van broeder
Edward, missionaris in Barong Tong-
koq op Borneo. Een passerende inheem
se vond de broeder dood op een half
uur afstand van zijn missiestatie mid
den in de bossen.
HILVERSUM, 20 jan. Willy Schob
be keert in zUn familie terug", zeggen
de vrienden en bekenden van de be
faamde adiotrompettist. /e bedoelen
daarmee allerminst, dat deze rasechte
Limburger in onmin heeft geleefd met
zjjn verwanten en dat nu de vrede zou
zijn getekeno Het grapje heeft betrek
king op zijn recente aanstelling als di
rigent van Harmonie-orkest Utrecht
een fanfare-korps, dat liefst 60 man
teil Men weet daar van blazen en
prijst zich gelukkig niet de nieuwe lei
ding van een man, die van zijn jongens
jaren af zün lielde aan de trompet
heeft geschonken. Zijn vader was op
richter, voorzitter en ook dirigent van
de plaatselijke harmonie St. Hubertus
in Maastricht, de stad waar Willy
Schobbe werd geboren. Zijn vier broers
die allemaal ouder zijn dan Willy zijn
trouwe bezoekers van de repetities en
blazen op menig concours hun partijtje
mee. Zo gezien is Wili.v dus weer in
de familiekring terug. AI is het dan in
Utrecht en niet in Maastricht. Ziiid-
I.imburg zou ook te ver zijn, want Willy
Schobbe beschouwt zijn nieuwe taak als
een afwisseling van zijn veelzijdige ra
dio-arbeid.
Willy Schobbe is van zijn jongste ja
ren af" met de muziek opgegroeid. Thuis
werd er niet alleen over muziek ge
sproken, maar >ok op allerlei wijzen
beoefend. Als jongen van een jaar of
tien had de trompet geen enkel ge
heim meer voor Willy. En het was zon
der meer di idelpk, dat hjj een muziek
theoretische opleiding zou volgen om
zjjn aanleg verder te kunnen ontwikke
len. Hij bezocht reeds vroeg het mu-
Een speurdersverhaal
44
Terwijl ze reden dacht Sluiter eigenlijk pas voor
het eerst aan J. G. Overweel. Op het bureau was
de naam niet te verjagen geweest, maar tijdens de
treinreis waren zijn gedachten steeds afgedwaald
naar Martin Watimena. Hij kon niet ophouden met
zich het gesprek van die ochtend te blqven herinne
ren. De grote ogen van de vrouw vervolgden hem.
Misschien meer nog aan haar dan aan de Belgische
collega's en aan zichzelf was hij verplicht deze zaak
tot een snel einde te brengen. Nu, rijdend door Ant
werpen, werd het pas Overweel.
Het huis lag in-een onopvallende straat. Ze moes
ten op de eerste etage zijn en toen ze de trap op
gingen kwam boven een magere vrouw met haar
hoofd over de leuning hangen. Zwijgend keek ze
naar de politieman, die voor de deur op wacht
stond en naar de twee mannen die naast elkaar de
trap beklommen. De deur was open.
„Zover zijn we al gekomen," grijnsde Segers. „Op
uw verantwoording nog steeds."
Sluiter mompelde iets over verantwoording in het
algemeen en ue zijne niet uitgezonderd, maar hij
had veel meer oog voor het appartement. Het ver
baasde hem. maar tegelijkertijd begreep hij waar
om het interieur zo was: zware glanzend gepoetste
fauteuils en kasten met bolle poten. Op de tafel
stond een schaal met namaak-vruchten op een wit
gehaakt kleed. Aan de muren hingen schilderijen
in vergulde lijsten, maar nergens foto's, hoewel die
juist hier wel gepast zouden hebben. Sluiter liep ver
der. Er was maar één slaapkamer met een groot
bed erm- Er lag een glibberigglanzende zijden sprei
over. De keuken was netjes opgeruimd. Het was
een net, burgerlijk huis, dat sprak van een matig
pensioen, een rustige levenswandel en weinig smaak.
„Alles al bekeken?"
„Nee. Er was even tijd nodig voor we uw meneer
Overweel konden gaan halen. Toen we hier kwa
men was er niemand thuis. Ik heb u toen meteen
verwittigd. In afwachting van uw komst is het huis
onJ? 9'en ,en, daar zijn we nu."
Sluiter knikte nadenkend. Tegen de zijwand stond
een smal kastje met een bakbeest van een radio
erop. Hij liep er heen en trok de deurtjes open. Er
zaten een paar boeken in en daar tussen stond wat
Sluiter zocht: een foto-album. Hij nam het mee naar
de tafel en sloeg het open. De teleurstelling volgde
daar meteen op. Er zaten alleen prentbriefkaarten
in, met gezichten op Amsterdam en een paar van
Antwerpen. Geen trouwfoto's, geen kinderen op een
vachtje of andere familieportretten. Sluiter sloeg
blad na blad om. Daarna begon hij weer van voor
af aan en nu betastte hij foto na foto. Helemaal
achter in het boek kwam achter een prentbrief
kaart van Amsterdam een foto te voorschijn. Er
stonden een man en een vrouw op, lachend voor een
kermistent. Segers keek over Sluiters schouder mee
en zei prompt:
„De Sinxenfoor. De grote kermis."
Sluiter keek nog eens. De vrouw was hem onbe
kend, maar de man was Overweel.
„Een paar jaar geleden gemaakt."
Hij liet de foto in zijn zak glijden en zocht op
nieuw, maar in het hele huis was verder niets te
vinden: geen brieven, geen foto's, geen enkel blaad
je papier, niets dat spreken kon van een paar men
sen, die hier jaren hadden gewoond. Toen ze terug
kwamen in het halletje stond daar de buurvrouw,
die hun entree met zoveel wantrouwen had gadege
slagen. Ze had een wit gezicht, waarop nu rode
blossen gloeiden van opwinding.
„En madame?" vroeg Segers streng.
„Ze zjjn al drie dagen weg," zei madame. „Ik
woon hierboven en de politie is bjj iedereen geweest
maar bjj mjj niet. Ik zou u heel wat kunnen ver
tellen, maar bjj mjj zjjn ze nou juist niet geweest.
Ik zegde al
Nu ze eenmaal op gang was ratelde ze onver
vaard door. Ze was een van die vrouwen die alleen
maar met een pistoolschot tot zwjjgen kunnen wor
den gebracht. Haar voordracht was onvervalst Ant
werps en Sluiter kon haar niet altjjd volgen. Segers
liet haar praten tot ze noodgedwongen adem moest
halen en dat ogenblik benutte hij om haar zacht
de deur uit te werken. Op de gang praatte hjj ver
der met haar, terwijl Sluiter nog eens de ronde door
het huis maakte. Niets wees er op dat het over
haast was verlaten. In de kasten hingen kleren op
nette rjjen. De ramen waren afgesloten en alles was
pjjnljjk netje» opgeruimd, als voor een vakantie.
Toeh Sluiter weer op de gang stond had Segers zich
juist ondaan van de buurvrouw.
„Phhhtzuchtte hjj. „Dat krjjgt ge zo ge
iemand overslaat. Nog iets gevonden?"
„Een paar kleinigheden. Misschien heb je iemand
die nog eens met de fjjne kam door het huis kan
gaan. Ergens moeten nog wel vingerafdrukken zjjn
ook Die zou ik dan wei willen hebben."
„ik zal het doen," beloofde Segers.
Ze groetten de politieman, die zich weer voor
de deur had opgesteld en reden terug naar de stad.
Op de Groenplaats stapte Sluiter even af om zjjn
hotelkamer weer te bespreken. In een restaurant
vlakbjj kon Segers zjjn bevelen telefonisch over
brengen en Sluiter kon er eten. Hjj deed het vlug
alsof hjj geen tjjd te verliezen had. Daarna haalde
hjj de kermisfoto uit zjjn zak en bekeek die nog
eens. Overweel stond er lachend op en hjj had de
arm geslagen om de schouder van een eveneens la
chende, gezette dame.
„Is 'm dat?" vroeg Segers.
.Helemaal. Toen ik nog maar net terug was in
Amsterdam, de vorige keer, kwam hjj me een hoed
brengen Ik heb je een doorslag van het rapport
geSJaUr Een^zof rapport. Geschreven nadat ge iets
heel zuurs gegeten had, leek het.
„Het echte zure is pas een paar uur geleden ge-
komen. Hij zei dus, dat hy Hotel Imperial had op
gebeld omdat Watimena per ongeluk zyn hoed had
meegenomen uitHé, hebben jullie vanavond ook
nog gekeken in dat café. De Hesp op de Suikerrui?
Daar kon hjj wel eens zitten, als hy nog in de stad
is
(Wordt vervolgd)
WILLY SCHOBBE
zieklyceum in Maastricht en het con
servatorium van Luik. Hjj was nauwe
lijks vjjftien jaar, toen hjj een kans
kreeg als eerste trompettist bjj het
Maastrichts Stedeljjk Orkest. Hjj was
er wat trots mee. En de familie niet
minder. Toch vond Willy in het „ernsti
ge genre" geen bevrediging. En twee
jaar later zocht hjj het in de richting
van de amusementsmuziek. Toen hjj
negentien jaar was, kreeg hjj een con
tract ijj het AVRO-dansorkest. Hier
was hjj in zjjn element en van die tjjd
af steeg zjjn ster aan het firmament
van de wereld van de lichte muziek.
Spoedig pakte Willy zjjn koffer en be
reisde als lid van het bekende orkest
van John Kristel eer. groot deel van
Europa. Tot de ourlog uitbrak. John
Kristel en zjjn band waren in 1939 in
Zwitserland aangekomen. De dreiging
van de oorlog hing reeds over Europa.
Terwjjl het orkest naar Nederland reis
de, bleef Willy in Zwitserland, waar hjj
ln 1941, in Bern, trouwde. Na de oor
log kwamen Willy en zjjn Deense echt
genote naar Hilversum. Er was volop
werk aan de winkel. In 1945 werd hjj
de gewaardeerde medewerker van de
„Skymasters" .speelde vervolgens bij
„De Zaaiers" en het Cosmopolitain
Orkest, aan welke ensembles hjj ook
'hans nog meewerkt. En nog niet zo
lang geleden werd een lang gekoester
de wens werkelijkheid: een eigen or
kest, het Ballroom Orkest, dat reeds
vele successen voor de microfoon heeft
geboekt. Zjj. naam is, mogen we ge
rust zeggen, beroemd over de gehele
wereld, dank zjj zjjn bekende composi
ties als „Trumpet Tango", „The Voice
Trumpet" en „Happy Trum
pets Hjj heeft een volkomen eigen
stijl en de naam van Willy Schobbe is
dan ook onder zjjn collega's in binnen-
en buitenland in de naoorlogse jaren
een begrip geworden. In Utrecht, waar
hij dirigent Leo Bos voor de lessenaar
zal opvolgen, zal hjj zich spoedig nieu
we vrienden weten te maken, want Wil»
ly Schobbe is een sprankelende per
soonlijkheid, die spoedig iedereen voor
zich weet in te nemen. Alleen zijn
vrouw zal hem in Hilversum minder
thuis treffen, evenals zjjn vele kennis
sen in de Kadiostad.
