Het bijgeloof van het bewaren
Oude brieven worden toch
weer stiekem meegenomen
La Beauté par Ie Test Orlane
chez CERZOft
De regenjas was verleden jaar zomer
meer in de kast dan aan
Amerikaanse bungalow op de FLORIADE
—Vrouwenorganisatie in Amerika zorgt voor wegbeplanting
Boek
voor u!
Goede show inAmsterdam
Strijd tussen katoen en zijde
NAAIMACHINES
Comfort van Amerikaans doorsnee-gezin
D
Etiquette
mixen en
handiverken
DE VERHUIZERS STAAN VOOR DE DEUR
Opruimen is eis
van moderne tijd
de tycote mode
tdame e*t ,keec'
- rrrnÊÊMÊmÊlm^mmm ^qiiêèéèê^Kèè ?edeeue v&n de »«i, dat u m.
139.-
149.-
189.-
ISS
Niet de regen, maar\
de mode doet een
nieuwe kopen
VMC
uitsluitend kwaliteits
jasjes. gemaakt van
de best uitgezochte
vellen.
voor dames
charmante jasjes in de
nieuwe kleuren, die U
zoekt
in H
lengte 169.-
voor heren
sportief jacket met tricot
garnering
speciaal model om over
colbert te dragen
Japan, zijdeland no.
één, wemelt van klei
ne bedrijfjes die zijde
rupsen kweken
Wereldvermaard
DONDERDAG 7 APRIL 1960 PAGINA 9
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiriHiiimiiiiiimiiiiiiiiin
Wie verward raakt als ze twee men
sen van verschillende levensstaat aan
elkaar moet voorstellen, zich afvraagt
of ze p een receptie een cadeautje kan
meebrengen, twijfelt of ze als tafelgast
met haar mes een aardappel mag hal
veren en niet precies weet of ze „me
vrouw" of „mevrouw Pietersen" moet
zeggen, vindt al dit soort zaken in het
boekje Etiquette, voor moderne men
sen", bijeengebracht door mevrouw R.
A. Breen-Engelen. Een makkelijk ge-
plasticeerd uitgaafje in de serie huise
lijke geschenkboeken van Uitgeversmij.
van Dishoeck, Bussum. Het is minder
lijvig en luchtiger dan het alom beken
de „Hoe hoort het eigenlijk?" van de
onlangs overleden publiciste Amy Gros
kamp-ten Have, wier naam zo nauw
met de vaderlandse etiquette verbon
den is!
In dezelfde serie is „Het Mixerboek-
je" verschenen, door M. C. Moret-Boo-
gaart, waarin men van alles vindt over
dit electrische keukenmachientje, bene
vens een aantal recepten. Beide boek
jes zijn geïllustreerd door Rein van
Looy. die zo van pikante korte rokjes
houdt. Het Mixerboekje hoort bij de
nieuwe huishoudelijke uitgaven, die nu
bij de Huishoudelijke Voorlichtings
dienst van het Gemeente-energiebedrijf
in Amsterdam en wellicht ook in
andere steden ter inzage liggen voor
belangstellenden.
Handwerkboeken zijn er talloze.
Maar ze moeten steeds opnieuw door
de samenstelsters afgestemd worden
op onze „snelle" tijd. Je moet snel zien
waar het om gaat, weinig bondige
tekst, veel illustraties. Zo'n boekje is
..Handwerken" van Anneke Koese-
Tammeling, ook zo'n uitgaafje van van
Dishoeck. Gezellig om cadeau te geven
en gezellig om in te neuzen en er al
of met wat uit na te maken als men
er eens een rustig uur voor heeft of
toe is aan de rustige jaren.
Er worclt gebeld. Drie verhuizers
staan voor de deur met een
onbruikbaar log gevaarte, bel
bovenstuk van een rijk bewerkte kast.
„We komen even passen of dat op
de vliering bij u kan." Het is de
consequentie van een telefoongesprek
van een uur geleden, waarbij een
wanhopig familielid, midden in de
verhuizing, merkte, dat bet trapgat
van de zolder van baar nieuwe huls
te nauw was om de halve kast. die
geen dienst meer doet, maar „niet
weg mag", door te laten. Het stuk
kast staat zielig en ontluisterd te
wachten op het grint, uitgestoten en
zwervend sinds de buizen kleiner,
Advertentie
De Esthéticienne van
van de pH-meter
ORLANE-Paris maakt een huidanalyse met behulp
ag Cn ™et zaterda£ 16 aPril zullen schoonheidsspecialistes
an Orlane uit Parijs, bij Gerzon te Haarlem iedere vrouw die prijs stelt
op haar uiterlijk en op een goede huidverzorging, gratis onderzoeken met
behulp van de pH-meter en een speciale microscoop.
Zonder deze wetenschappelijke metingen is een juiste verzorging van de huid
met mogelijk.
(Van een medewerkster)
in de trein zaten
Toen we in de trein zaten oni ïn
Amsterdam de show van regenkle
ding te gaan bekijken, waanden
We ons een vorstin op statiebezoek: één
lange reeks guirlandes van wasgoed
wapperde een vrolijk welkom 't lie
voor- en achtertuinen. En naarmate we
dichter de stad naderden, werden het
rekken vol vlaggen en de was aan bal
kons en keukenramen. AI die vrouwen
hopen nu dat het droog blijft vandaag
en alle regenkledingfabrikanten wensen
het tegendeel. Dat is te zeggen: ze gun
nen de vrouwen hun droge was en ieder
een mooi weer tijdens weekend en va
kantie, maar een enkel buitje moet er
toch vallen om de sla mals en de regen
jas onmisbaar te maken. Van het vorige
seizoen zijn de regenmantels beslist niet
gesleten.
Daarom zult u zich dus wel geen nieu
we jas behoeven aan te schaffen, maar
misschien uit oogpunt van mode? Zo
maar, omdat het zo leuk is een plastic
mantel met bloemetjes en nopjes of in
pied de poule- of Prince de Galles-des
sin aan te hebben? Want dat is toch wel
iets bijzonders en nu de plastic al heel
wat kinderziekten doorstaan heeft, zijn
er ook minder bezwaren. Die er nog zijn
accepteert men wel, gezien de prijs en
het gemak van altijd zo'n lichte jas bij
je te kunnen dragen. De tijd, dat plas
tic al scheurde als je er maar naar
wees, is gelukkig voorbij en dat komt
niet op de laatste plaats door het aan
elkaar lassen van het materiaal. Draad
en naald komen er niet meer aan te pas.
We moeten zeggen, dat merkbaar
mensen met gezond verstand aan de
collectie Falcons hebben gewerkt. Dit
seizoen zullen we dan ook zeker geen
meisjes meer zien fietsen met hun jas
sen achterstevoren aan. Een los inknoop-
baar schootje of de door een Nederlan
den uitgevonden „pluvex"-sluiting (een
sluiting over een sluiting om het popu
lair te zeggen) bant dit vreemde ver
schijnsel voorgoed uit ons straatbeeld.
Men vindt veel kleuren en dus keus
In plastic; ook in poplin is die zeer
groot. In overleg met de I.R.C. (Inter
national Rainwear Council) een op
Nederlands initiatief gestichte vereni
ging van regenkledingfabrikanten zijn
deze kleuren tot stand gekomen. Er is
gepraat met mode-ontwerpers en fabri
kanten van tassen, schoenen, handschoe
nen, stoffen en autobekledingshoezen,
z°dat alles op elkaar is afgestemd.
Aan een passend geheel is dus niet
meer zo moeilijk te komen. Deze kieu-
:en in 1958 al samengesteld zijn
verwerkt in praktische en elegante mo-
peilen, die echter op zich niets nieuws
orengen. Dat was wel het geval met
pen „hemdjasje", meer ma] dan nuttig.
,»ant wie ziet er iets in om iedere
ffer een soms drijfnat regenjas-
«°ver het hoofd te moeten aan- en
niirekken, omdat de sluiting niet tot
onqeraan toe loopt. Men zegt, dat de
zi,nnagers er wild °P zÜn. Hun haren
«•uuen er wat slordig van gaan zitten,
maar dat zal bij velen nauwelijks op
vallen. Trouwens, wie prijs stelt op een
verzorgd kapsel, kan er altijd nog in
stappen van de grond af, hetgeen ons
echter bq een lichte kleur (het getoon
de was namelijk lila) ook niet ideaal
lijkt.
Nee, zo'n jasje zal beslist niet
het praedicaat „Style selected bi)
I.R.C." verwerven. Voor het eerst dit
jaar wordt dit namelijk als bewijs
van uitzonderlijk goede kwaliteit,
verwerking, kleurkeus en coupe toe
gekend. Een internationale jury te
Genève heeft enige confectionairs
onder wie ook Falcon dit recht
verleend voor maximaal twee dames-
en herenmantels. Het praedicaat is te
vinden op een etiket aan de binnen
zijde van het kledingstuk.
Het schijnt, dat de smaak van de
Franse, Belgische en Nederlandse
vrouw elkaar wat k!aur betreft niet
veel ontloopt. Oostenrijk bleek aan de
hand van een ons getoonde internatio
nale stalenkaart fenTt"!j|Cp!? "Pet
veel rood en oranje. ItaJ'ente" Z™eden
waren aan de sombere kant en Enge
land bleek het enige land.^®"n een
nare tint groen wordt gediagen.
De in dele collectie verwerkte nylon
is van Italiaanse orig r ,s0
teriaal zo mooi dat het in een c°(cktail-
mantel verwerkt geen gek fl„u",it ?a;
Bij de regenkleding zult u dit jaar
vergeefs naar hoedjes zoeken-tfS haast
is namelijk dat de vrouw r toen
niet droeg en omdat ze nogal bewerke
lijk in het fabricageproces waren, wer
den de prijzen er ongunstig door beïn
vloed.
De prijzen zijn nu weliswaar niet ver
laagd, maai de kwaliteit van de man
tels is beter geworden. Er zitten wei
hoofddoekjes in de zakken, die het
kind moest een naam hebben Brigitte
Bardot-doekjes zijn genoemd.
Ons hart gaat nog altijd uit naar de
geïmpregneerde tweed en loden mantels,
zowel voor dames als voor heren.
Men ziet er altijd gesoigneerd mee uit,
waar men ook naar toe gaat. Zij zijn
echter evenals de met bont gevoer
de regenmantels meer geschikt voor
de herfst.
G.S.-de W
de kamers lager en de meubels strak
ker zijn geworden en de smaak meer
op het functionele is gericht.
„Probeer maar" is het enige ant
woord, dat men in zo'n geval kan ge
ven en daarmee trekt men de douche
van ellende open. Want verhuizers heb
ben wel een zesde zintuig voor wat er
op de millimeter doorkan, maar meu
bels zijn nu eenmaal niet van rubber
en de passage van de kolossen, die
's mensen binnenhuis uitmaken, laat
altijd lelijke lidtekens na. Verpakt in
dekens is dat oude brok kast naar bo
ven gesjouwd, waar het weer jaren lang
zal staan niets te doen. Tot het ooit
bij weer een andere verhuizing opnieuw
naar beneden zal moeten.
Ja, waarvoor eigenlijk? Om weer
opgeborgen te worden? Dat wordt
steeds twijfelachtiger. Want men hoeft
geen profeet te zijn om in te zien, dat
het dus vermoedelijk wel voor de lang
uitgestelde sloop zal zijn. Och ja, het
ding is in de jaren van koningin Vic
toria met veel liefde en vakmanschap
gemaakt en bewerkt, maar we dragen
nu toch ook geen geborduurde jabots
meer? Die kun je echter makkelijk be
waren in een doosje. Een kast stop je
niet ergens weg. Én alle gevoelsherin-
neringen aan de kindertijd, waar een
veelgebruikt stuk kast ook als het ieeg
is, mee vol zit, duren maar één ge
neratie. Bij de volgende generatie is
ook die waarde heen. Bewaren, omdat
je er misschien nog iets aan kunt heb
ben, is bijgeloof. Het is eigenlijk jezelf
zand in de ogen strooien omdat je geen
afstand kunt doen. Omdat je iets tus
sen jezelf en vroeger doorsnijdt als je
je er van ontdoet.
Wij levm echt niet meer in de tijd
dat een zwaar bovenstuk de glorieu
ze bekroning vormt van een, ook zo
al, heel bruikbare buffetkast. In onze
tijd zaagt men liever alle overbodig
heden weg en desnoods van de poten
een stuk af omdat we huizen in klei
nere dimensies, waar geen hoge kas
ten meer in passen. Noch letterlijk,
noch figuurlijk. We mogen dan leven
in grotere wereldverhoudingen, we
ivonen in veel kleinere ruimten.
Bewaren van oude meubels, waar je
„misschien nog eens iets aan hebt"
is een bijgeloof geworden. We zullen er
ook steeds minder plaats, en tijd
om er mee bezig te zijn, voor hebben.
Maar of we het ons gevoel ooit zullen
kunnen afleren? Die oude wieg, waar
aile kinderen in gelegen hebben, dat
familiestuk, nee. Die hutkoffer, die
piee naar Indië is geweest, maar die is
toch heerlijk voor dekens. En die kist
met boeken en foto's, die moeten we
nog eens allemaal uitzoeken. En die
stoel, die kan toch ook nog wei eens te
pas komen voor een kamerbeyoner.
Och kom, het eind van die leunstoel,
al mankeert er niets aan, is heel zeker
de vlooienmarkt. Als de opkoper hem
tenminste mee wil nemen. Dat is nog
de vraag. Het is zo'n stoel, waar de
heer des huizes als student dertig jaar
geleden hee] gelukkig mee was, eens
gebeurd bij een recente verhuizing, dat
er geen andere verdwnningsmogeiijk-
neid voor was dan het ding, nadat de
opkoper geweigerd had het mee te ne
men, door de man van de werkster,
die zulks welwillend had Aangeboden,
in stukken te laten hakken voor kachel
hout.
Dan vraag je je af, waar ter wereld
alle dingen blijven, die, in de loop der
steeds sneller voortjagende geschiede
nis, alleen nog maar gevoelswaarde en
geen gebruikswaarde meer hebben.
En waar blijven alle theatrale schilde
rijen? Profane en heilige? Waar alle
ouderwetse heiligenbeelden? Soms is
begraven als je tenminste over een
tuin beschikt de enige oplossing. Zo
lang er nog geen verhuis-engel bestaat
als apocalyptische figuur, die met een
enorme zak zou moeten rondvliegen om
onbruikbare verouderde en lelijke din
gen van de aarde op te pikken en mee
te voeren naar het onzichtbare, moeten
we ze maar in de grond doen verdwij
nen! Heus, u doet er geen goed werk
mee, oude beelden aan een klooster te
geven. Die zijn ook op weg naar ver
nieuwing.
Wie een sterk bewaarinstinct heeft,
ondervindt er zélf de meeste last van.
Vraag het alle echtparen, die hun te
groot geworden huis, waar de kinderen
zijn uitgevlogen, nu ruilen voor een be
knopt flatje. Dagen lang zijn ze bezig
alleen met sorteren en uitzoeken. Het
is natuurlijk heel loffelijk om van alle
kieren, die ooit in huis gemaakt zijn,
restjes te bewaren, zo dat je zelfs je
(Advertentie)
SUEDE
schoondochter bij de verhuis-opruiming
de lapjes ter hand kunt stellen van de
ooit eens thuis gemaakte kamerjas van
de zoon, die onlangs haar echtgenoot is
geworden. Maar onze tijd houdt niet
meer van dat gepietepeuter. We zijn
veel te haastig, te verstrooid ook. We
vergeten waar we de dingen wegbergen.
Overigens geeft het snelle vergeten,
waar we nu allemaal aan lijden, grote
verrassingen bij de verhuizing. „Och,
die brieven!" Wat moet er mee?
Weg? Eerst even neuzen, Jawel, neu
zen. Het is verrukkelijk, het is terug
in het voorbije, dat hier vastligt en
dat levend wordt zoals het alleen
weer gaat leven uit de directe per
soonlijke wijze waarop het, in de
warmte van het moment, is neerge
schreven. Daarom kost verhuizen
sommigen zo verschrikkelijk veel tijd,
omdat ze overal aan blijven vastzit
ten. En neem ze dat eens kwalijk.
Het is de geschiedenis van het eigen
leven, die ze willen vasthouden.
Bijna erger nog dan oude brieven zijn
de historische familiedocumenten, die
je moeder bij een verhuizing niet heeft
weggedaan en je grootmoeder ook niet
Mag jij nu die sacrilège verrichten?
En dat rapport van je grootvader, met
de keurige cijfers, zwierig neergeschre
ven met de kroontjespen. En iie kinder
briefjes aan „liev grotfadr" met op de
enveloppe een postzegel van drie cent
die de jeugdbeeltenis draagt van konin
gin Wilhelmina. Moet dat nu maar ver
scheurd en naar de vuilnisbelt? Doe
maar in de doos, zeg je tegen jezelf.
De doos, die de familiegeschiedenis be
waart. Want we zouden toch wel heel
arm worden ondanks de toenemende
welstand, als we bp een verhuizing
zo'n „oude doos" niet stiekem maar
weer zouden meenemen. Ondanks het
bijgeloof van het bewaren!
A. Bgl.
(Advertentie)
VERKOOP VAN ALLE MERKEN
DUS RUIME KEUZE
VMniV GR. HOUTSTR. 181
Ei Xu Ui Cl Al TEL. 14444
uist hadden wij op deze pagina be
richt over de katoenpropaganda-
dag of een groot formaat Japan
krant in de Engelse taal over de
belandde op ons bureau. Op de
enorme gekleurde omslag twee Japan
se mannequins, Yoshiko Manabe en
Akemi Suda, modern gekapt in rood en
geel zijden avondtoilet, tegen een ach
tergrond van fijnkleurige zijden kimo
no's. Japan wordt steeds westerser, ook
in zijn kleding, hoewel de klassieke
vorm en de ingetogenheid van de ki
mono het esthetisch toch altijd winnen
zullen van het exhibitionistische wester
se avondtoilet. Dat demonstreert de
zwart-wit foto in deze krant van prin
ses Takamatsu in kimono naast een
Amerikaanse topmannequin in strap
less.
Katoen en zij zijn in een wereldstrijd
gewikkeld, katoen is prettig om té dra
gen, zij is heerlijk om te dragen; ieder
heeft een prijsklasse en een eigen en
tourage. Ze zullen dus wel altijd naast
elkaar blijven bestaan, hoewel in het
modebeeld de natuurzij zich weer sterk
naar voren dringt.. N-atuurzij heeft een
paar moeilijke jaren achter de rug.
Maar vorig jaar ging het weer bergop
waarts. Japan is in de wereldverhou
dingen zijdeproducent nummer één met
61 procent van de afzet. In dit dicht
bevolkte land zijn er niet minder dan
730.000 huiselijke kleinbedrijfjes, waar
de zijderupsen worden geteeld, die ge
zamenlijk het blad verslinden van
moerbeistruiken, die geteeld worden
op 190.000 kostbare hectaren grond.
Veel plaats neemt het houden van
zijderupsen niet in. Huis aan huis
vindt men in sommige dorpen, w-aar
de seriebedriiven gevestigd zijn, klei
ne hokjes niet groter dan een tele
fooncel, waarin de rupsen boven op
elkaar aangebrachte plateaux hun
aan blad kostbaar ma-ar kort bestaan
lijden. Soms worden ze primitief te
gen het licht beschermd met oude
kranten. Maar ook bij deze primitie
ve eeuwenoude huis-aan-huis-cultuur
doet de wetenschap zich gelden. Nu
en dan gaat de spuit met antisepti
sche poeder er overheen om de wrie
melende kolonie tegen ziekten te be
schermen. Toch is het pas een jaar
of vijftig geleden, dat de oeroude zjj-
deproduktie een grotere vlucht kon
nemen omdat toen de westerse in
dustriële verwerking: spinnen, wevèn
en bedrukken werd overgenomen.
Vanzelfsprekend wordt er nu ook met
westerse researchmethoden gewerkt
om de zijderups te verbeteren. Zódat
er nu een type gekweekt is, dat re-
sistenter is tegen ziekten dan zijn voor
ouders, sneller groeit, grotere cocons
maakt en vooral: cocons levert van
ongeveer gelijke grootte. Bij alles wat
machinaal wordt verwerkt, is het stre
ven nu eenmaal naar zo groot moge
lijke uniformiteit.
Er zijn drie oogsten per jaar, in voor
jaar, zomer en najaar. Dat is mogelijk
omdat de rups die nooit vlinder wordt
maar een kort leventje hééft, dat na
vier weken blad-eten strandt in het zij
den windsel, waarin de rups zich in
spint tot kostbare pop. De vele klein
bedrijfjes behoren tot de circa zeventig
serie-bedrijven, die Japan telt en dié
er op uit zijn het proces door een goede
en kundige kweek zoveel mogelijk op
te voeren.
Het is bijna niet te geloven dat de
cocons vroeger werden afgewonden mét
de hand ais men nu de enorme machi
nes ziet, die dat fijne werkje dóén.
Geen wonder dat zij vróeger eên énor
me luxe was.
Advertentie
en niet zonder reden.... Want'over dé
hele wereld wordt in elke goede keuken
Maizena Duryea gebruikt voor het bin
den van groenten, soepen en sausen.
Zevenachtste poplin -egenjas. gevoerd
met krulteddy, voor gure, natte dagen
van voor. en najaar. Falcon model.
ikke encyclopedieën en boeken
van bescheidener formaat over
tuinen, bloemen en planten, vor
men geheel in Floriade-stijl de
bezetting van de houten boekenplanken
in het redwood-house, dat een belangrijk
onderdeel uitmaakt van de Amerikaan
se inzending op de internationale tuin
bouwtentoonstelling te Rotterdam. Het
redwood-house ontleent zijn naam aan
het warmrood getinte hout van de Cali-
fornische Sequoia Sempervirens, ook
we! Redwood genaamd. De buitenmu
ren van deze bungalow zijn uit dit hout
vervaardigd, evenals de bijbehorende
garage, waarin een slanke slee van een
auto staat te pronken. Het is een z.g.
prefabricated huis, dat zodanig is ge
construeerd, dat het tegen de wind is
beschermd.
In normale omstandigheden is het te
gen de regels der etiquette om door de
vensters van een ander huis naar bin
nen te gluren. Op de Floriade mag dit
echter en wordt het zelfs aangemoedigd
om een blik te werpen in deze woning,
die aangeduid wordt als een huis, dat de
gemiddelde Amerikaan zich kan permit
teren.
De vrouwelijke bezoekers zullen ge
meenlijk grote belangstelling hebben
voor de met de modernste apparaten
ingerichte keuken. De huisvrouw kookt
hier op een volautomatisch electrisch
fornuis Bovendien heeft zij de beschik
king over een „grill", een apparaat,
waardoor zij haar man en kinderen zal
kunnen vergasten op een aan het spit
gebraden kip. Voorts staat er een grote
ijskast in deze droomkeuken en 'n brood
rooster. De gootsteen is van metaal; er
naast staat een mixer. Groot is deze keu-
sen niet, maar we) praktisch ingericht
en overvloedig voorzien van kasten.
De woonkamer is ruim en licht, het
geen bereikt werd door het lichte be
hang en vooral door het vele glas. De
meubels zijn Scandinavisch, daar de
Amerikanen op het ogenblik bijzonder
gesteld zijn op meubels, die in Europa
ontworpen zijn. Evenals in ons land te
genwoordig veelal gebruikelijk is, werd
ook deze kamer verdeeld in een zit- en
een eethoek. Een kant er» klaar gedekte
ronde houten tafel, waaromheen oran
je-rode stoelen staan gerangschikt,
noodt als het ware tot aanschuiven. Een
rode „hondemand", een lichtgrijze fau
teuil en een bruine bank staan in de
andere hoek geschaard om een lage hou
ten tafel.
Door het gangetje belanden wij in
de slaapkamer van Pap en Mam,
waar zowel een televisietoestel als
een radio staan. Wij weten niet, of
het in Amerika gebruikelijk is, in dit
appartement veelvuldig van dergelij
ke toestellen gebruik te maken. Het
lijkt ons niet erg bevorderlijk voor
een ongestoorde nachtrust!
Achter deze kamer is ruimte gere
serveerd voor de slaapkamers van de
twee kinderen, want deze woning is be
rekend op een gezin van vier personen.
Deze slaapkamers kan men niet bewon
deren om de dóódsimpele reden, dat ze
er niet zijn. Ten gerieve van de
Amerikaanse inzenders is hier een kan
toortje ingericht, zodat alleen de ruimte
suggereert, dat twee slaapkamers kun
nen worden ingericht. Naast de keuken
bevindt zich een badkamer.
Het huis is niet voorzien van een ver
warming, waaruit wij concluderen, dat
huizen van dit type gewoonlijk is stre-
kén voorkomen, waar zulks niet van
node is.
Buiten gekomen rusten wij even uit
op de houten banken van dé „patio",
de binnenhof, en spiegelen ons in het
vijvertje, dat omzoomd is door rots
blokken. Blijkbaar rekenen de bewo
ners op veel bezoek, want behalve
deze banken staan er ook nog een paar
metalen tuinstoelen, waarin men, ge
steund door kussens, heerlijk languit lig- „barbecue" te zijn, een standaard dat het goede diensten kan bewijzen bii
gen kan waarop de huisvrouw een mals boutje I een picknick.
Onze blik valt op n enigszins vreemd, kan roosteren op een kooltjesvuur. Het
soortig voorwerp, dat midden in de instrument kan uit eikaar worden ge- W.J veria ten nu het redwood-house
patio staat opgesteld. Dit blijkt een 1 nomen en meegenomen in de auto, zo- fn lBJ1I?ien,df "euv'el> waarop dé
I tentoonstellingshal een plaatsje heeft ge-
kregen. Amerika toont hier enige as-
■Él v L-a, pecten van de Amerikaanse „way of
life"- °nze aandacht werd getrokken
M»' w door de activiteiten, die twee machtige
vrouwenorganisaties in het land van
ilBaj mHH Uncle Sam verrichten.
De National Council of State Garden
Clubs, een vrouwenorganisatie met btt-
na een half miljoen leden, is de groot-
ffo tuinbouwkundige federatie in de
V.S. Zij belast zich onder meer met het
aanplanten en onderhouden van bloem
dragende bomen langs grote verkeers
wegen, toegewijd aan de oorlogshelden.
Wanneer een weg aan de gestelde eisen
voldoet, verkrijgt hij het „Blue Star
Memorial Highway"-kenteken.
Een andere vrouwenorganisatie is de
Garden Club of America, die zich wijdt
aan een nationaal programma, ontwor
pen om de lelijke reclameborden en
bouwwerken aan de kanten van de
Amerikaanse snelwegen te verwijderen.
IünplK. .Ji..w^mie.,^rrmÊÊmÊÊKU „f A ^aren cn .onderhouden van bos-
iiff i reservaten, speciaal de Redwoodforests
,f 1 iWMÉBÉ f van Californie, het bevorderen van aan-
1,11, mUÊSËÊk iWlMWll Plantingen door bewoners, het tuinieren
(Sai ^ÉÉgglF en andere tuinbouwkundige bezigheden
geeft zij cursussen in bloemschik-
ii wv Is een ..supermarket", komen
flHHÜ L'™ber! Y«n tuinieren ruimschoots
I f w !?Hntrekken. Het vrouwelijk oog
valt diurfkt op de tuinpantalon, van ze-
ftös f 1 ven-achtste lengte, die in de omslagen
twee schuimrubberkussentjes verbergt,
■BWIllMlllililll»- waardoor pijnlijke knieën bij langdurig
s A s-\ k s xknielen worden voorkomen. De geuren
inademend van bedwelmend ruikende
Het interieur is licht en luchtig, zoals b.v. de eethoek onder het schuin aflopende ding van de LTSa" Wb de trotse *"ïen"
plafond. H K
