Nieuwe Haarlemsche Courant | 1960 | 21 mei 1960 | pagina 13

Wereldfaam - faillissement - herstel

Vogelpark Avifauna heeft
Moeilijkheden overwonnen

VIOLIST MET DllIVELSSNAREN

AMPÈRE

HET ONTE VREDEN ELFJE

i

1

w

MIJNHEER SUUP en ZIJN TRAM

/A' HET HUTJE
VAN JAN LUTJE

Tien jaar na

oprichting

Af „1.

milium

iZZXZIIIIIÏ

Blauw blauw laten

door Kees Fens

ïl

ZATERDAG 21 MEI 1960

PAGINA 13

S 'F 000'

Op de fiets... fijne vacantiel

Liturgische weekkalender

▲▲▲▲▲▲▲▲AA.

C eerLied werd uitgesproken. Te-

9n een onzer verslaggevers)
vifauna was tien jaar geleden
een naam, die in lieel Neder-
and en ver daarbuiten met iets

j,r gold dit de naam, die er onmid-
aan werd toegevoegd: Van
''rink, de zakenman met Ameri
go alture en met een Amerikaan-
eVensIoop. Hij begon zijn car-
,5 als knechtje bij een Rotterdam-
^achelsmid, tegen een loon van
cent per uur. Tevoren had hij de
fip school bezocht, maar niet eens
riopen; op zijn twaalfde jaar was
n°g niet verder dan de vijfde
Zijn vader, een kleine koopman
'j. Culemborg, vond het welletjes;
"ad per slot van rekening nog
kinderen. Maar Gerrit van
11 Brink wist wel van aanpakken
'oen hij op zijn 25ste jaar aan zijn
en dertigste baas toe was, wist
rijn weetje. Hij maakte toen ken-
Oiet mej. Timmermans, een Rot-

Aan het einde van het zomerseizoen
van 1953 bleek de totale schuld van
„Avifauna" 807.000 te bedragen,
waarvan 563.000 preferent en 224.000
concurrent. Na aftrek van het door de
gemeente betaalde bedrag ad 400.000
bleef 407.000 te betalen door de n.v.
Britimy (Brink-Timmermans de
laatste naam is die van mevrouw v. d.
Brink, de echtgenote van de stichter
van „Avifauna"), waarin het vogel
park was ondergebracht, ter scheiding
van de bekende hoedenzaken van de
familie v. d. Brink.

Het strekt tot eer van de familie
v. d. Brink, in het bijzonder van me
vrouw v. d. Brink-Timmermans, dat
alle schuld binnen drie jaar tot de laat
ste cent toe was voldaan, ofschoon
hiervoor een periode van tien jaar was
toegemeten.

De heer G. v. d. Brink heeft dit ge
noegen niet meer mogen beleven. Hij
is kort nadat hij zich met zijn gezin
op 19 qktober 1053 had gevestigd op

tiet grote paviljoen biedt plaats aan 1000 gasten in de boven- en 750 in de

benedenzaal.

"Hamse koedenmodiste en het re-
'l' 'aat 'was behalve een huwelijk een
Hrii" T..1Ioec'envvinkeItje op de Brede
e<iijk. Van den Brink legde zijn
Fals bankwerker neer en werd
rklkoopman in de hoeden, die zijn
^h\v met enkele meisjes fabriceerden
het atelier achter de winkel. Van
een kwam toen het ander: er
een grote zaak aan de Hoog-
en weldra verrezen filialen in
Haag. Amsterdam en Groningen,
[^„tenslotte ontstond een grossier-
r'h Van den Brink en hoeden wa-
1 'n Nederland synoniem gewor-

jk^ftien kinderen kregen de Van den
s, maar ze voelden weinig voor
J<> k n- Maar ze hielden van dieren en
lil r Van den Brink met hen. In
Shy 'kin achter de villa „Huize Ten
Ai,aan de rijksweg Leiden-
'e Alphen aan den Rijn, ver-
Volières en weldra bleek, dat er
NTs kwamen. Toen rijpte bij de za-
an het idee voor Avifauna, dat
V vogelpark zou moeten wor-
lijLüniek in de wereld.

- kleine parkje van 2 ha werd 9
VJpoot; het aantal vogels van 200
M drieduizend en onder dit aantal
«1,5'hoerden vooral de exotische vo-
>%j n nauwelijks negen maanden tijd
T Avifauna" op Amerikaanse w\j-
S,l. de grond gestampt en de recla-
vh. 'e op grootscheepse wijze in bin-
At(1eh buitenlandse bladen werd ge-
bracht „Avifauna" het eerste
A) de officiële opening op 17 mei
-ÓOo nu tien jaar geleden, ruim

bezoekers. De reputatie van het

l'.tin rlt groeide en de reclame werk-
'V°r- Het jaar daarop bezochten
!V Sen half miljoen mensen uit bin-
'ivïtitj buitenland het vogelpark. Op
■MijVdagen waren er dertig- tot vjjf-
H tbezoeker geweest. Het valt
•Vl ontkennen, dat de heer G. v. d.

Het zjjn persoonlijk succes in
grlike mate ook de gemeente Al-
Aah den Rijn heeft gediend. De
kreeg er internationale be-
Wff'd door en vele ingezetenen pro-
er persoonlijk van.
bij de aanvang van het vierde
jjAh dienden zich allerlei moeilijk-
l-Au aan, welke Avifauna's glans ver-
en- „Avifauna" kreeg b.v. geen
Sunning meer van het gemeen-
büta» r en het geven van muziek op

di-ifii5eh werd verboden. Toen de ver-
na beroep bij Gedeputeerde
ba11 t^cer wél afkwam, was het sei-
t'.k't, "b einde en de gevolgen er van
V1' <j ouideljjk. Wij willen niet bewe-
Vht0i^ dit de enige oorzaak was
\hGhli zich liquiditeitsmoeilijkheden
V A^?en, welke de voorloper waren
L, CrAauna's faillissement. Het was
van moeilijkheden, die
v. d. Brink niet voor-
XV-en en welke aanvankelijk eind
pf.ih 1953 een surséance van beta-
in de loop van hetzelfde
faillissement van „Avifauna"
fQM<) V'g hebben gehad. De kip, die
v Ofcb Gemeente Alphen aan den Rijn
,V 'eren had gelegd, liquideerde
1953 met een schuldenlast

Ei\ .ko^acht van 14 op 15 september
1 "ijh de gemeente yVlphen aan
'I-Iq "et vogelpark voor 400.000.
S-Vr||Ul Vankelijke vraagprijs was
',';b b Er waren vele middag-,

'li,

«0 »or nachtelijke raadsvergaderin-
»ot na°dlg om tenslotte de par-

k in "exploitatie werd

'e y d aan de heer M. C. v. d.
'bpAan B?rscboten, de bekende eige-
j Iq Lliven liental restaurant- en ho-
JVjt die hl Nederland en België
(SaUn&i bssenliggende periode were

b "vereenstemming te brengen.

Ü®'-1 l^bs'kip voor Alphen aan den

h baatte anig aan het ruien gegaan,
i rl jbdBv.ri Pe gemeente nadien nog ve-
veVc!? 7 JjPuizenden guldens alvorens
rini,vA&rt 1956 in exploitatie werd
aan de heer M. C. v. d.

'ihp(jVanV^2^schotende bekende eige-

behpffj supervisie van de ge-
.door een stichtingsbe-
t, h st met tl- niet ei'g fortuinlijk is
V erSonen |n: voor de desbetreffen-
'etwat vreemd liggende

het voormalig buitengoed „Aviflora"
te Soest aldaar overleden.

Binnenkort zal een gedenkteken in
het park „Avifauna" worden aange
bracht, dat aan hem als stichter ervan
zal blijven herinneren.

De nieuwe exploitant van Avifauna
koerst doelbewust een geheel andere
weg, zonder evenwel het karakter van
„Avifauna" als vogelpark uit het oog
te verliezen.

„Avifauna" ademt thans een wat rus
tiger sfeer. Er bevinden er zich geen
orkesten welke constant musiceren, zo
als in de eerste jaren het geval was.

De vogelstand, die wel erg was ge
daald, wordt echter langzaamaan weer
op peil gebracht. Ook aan de flora be
steedt het familieconcern v. d. Valk
veel aandacht en behalve vogels zijn er
ook andere dieren. Tenslotte is de
speeltuin aanzienlijk verruimd en ver
beterd.

Dit alles heeft de trek van bezoekers
uit binnen- en buitenland weer doen
toenemen en bij de tiende verjaardag
van het park, die op 17 mei in stilte
gepasseerd is, kan men constateren,
dat Avifauna zijn crisis volledig te bo
ven is.

De nieuwe heer

De huidige heer van Avifauna, M.
C. van der Valk, zoekt zijn kracht niet
in spectaculaire amusements-attracties,
maar in het restaurant. Hij is de gro
te man van een aantal fameuze eet-
gelegenheden, allemaal bemand door
zonen en schoonzonen. Het concern is
na de oorlog in rekordtijd uit de grond
gestampt, waarbij allerlei verlopen za
ken plotseling opbloeiden nadat ze door
de toverstaf van Van der Valk waren
aangeraakt. Het omvat behalve de
restaurants een boerderij, verscheide
ne slagerijen, een koelbedrijf, een au
tohandel, het vogelpark en sinds kort
zelfs een rederij, die Den Haag een
bo~tverbinding met Avifauna geeft.
Het nieuwe vlaggeschip tot in de
tails door de heer Van der Valk zelf
ontworpen en opgetrokken op een oude

Advertentie

ngezonde
beweging

Zondag 22 mei: 5e zondag na Pasen;
eigen mis; (Breda: 2 geb. H. Autridus);
credo: pref. van Pasen; wit

Maandag: Mis van Kruisdagen; pref. van
Pasen; —paars

Dinsdag: Mis van Kruisdagen; pref. van
Pasen; —paars—

Woensdag: H. Gregorius, paus-belijder;
mis Si diligis; 2 geb. van vigilie; 3 geb
van kruisdagen; pref. van Pasen; wit—
Ofwel: Mis van vigilie; 2 geb. H. Gregorius;
3 geb. van kruisdagen; pref. van Pasen;
—witOfwel: Mis van kruisdagen; 2
geb. H. Gregorius: 3 geb. van vigilie; pref.
van Pasen; paars

Donderdag: Hemelvaart van O. H. Jesus
Christus; eigen mis; credo; eigen pref
en communie.; wit

Vrijdag: H. Beda, belijder-kerkleraar;
mis In medio; 2 geb. H. Johannes; credo;
pref. van hemelvaart; wit—

Zaterdag: H. Augustinus, bisschop-belij
der; eigen mis; pref. van hemelvaart;
wit—

Zondag 29 mei: Zondag na Hemelvaart;
eigen mis; 2 geb. H. Maria Magdalena;
credo; pref. van Hemelvaart; wit

schuit heeft donderdag zijn feeste
lijke proefvaart gemaakt.

Het begin van dit alles was een boer
derij in Voorschoten, die de heer Van
der Valk, de laatste van 24 kinderen,
van zijn vader meekreeg. Hij hield er
een garage bij en op 24-jarige leeftijd
begon hij er ook een café. Het was in
de crisisjaren, dat hij zijn eerste goede
zaken deed. Omdat hij als boer niet
georganiseerd was, wilden de fabrieken
zijn melk niet afnemen. De boeren kre
gen in die tijd 4 ct. per liter. Van der
Valk lachte erom en bracht ze voor
20 ct per liter aan de man. Profiterend
van de malaise kocht hij voor 200,-
kermisdraaimolens op. De paarden
zette hij op kinderdraaimolens op zijn
erf, waar iedereen gratis toegang had.
Alleen hing er een bordje: melk 5 ct
per glas. Verscheidene particulieren
wilden ook wel zo'n kermispaard in hun
tuin. Ze konden het kopen voor 50.-,
zodat vier paarden de hele koopsom
van de draaimolen opbrachten. „Je
kon vroeger iedere dag nieuwe verras
singen beieven als je uit school kwam",
vertelt een van zijn zonen. „Zo ging
hii eens naar een veiling om een paar
stoelen te kopen. Hij kwam terug met
4000 stuks

In 1939 maakte het oude café
plaats voor een modern restaurant:
dehuidige Gouden Leeuw in Voor
schoten. De oorlogsjaren bracht de
familie Van der Valk, samen met de
nodige onderduikers, op haar boer
derij in Stompwijk door. Daarna kwa
men de huwelijken van de elf kinde
ren... en evenzovele nieuwe zaken:
de Witte Bergen in Laren, Bijhorst
in Wassenaar, de Biltsche Hoek in
Bilthoven etc. Op het ogenblik staan
plannen op stapel voor drie motels
en een nieuwe autozaak. Misschien
krijgen te zijner tijd ook alle klein
kinderen een bedrijf? Het zijn er
thans 49, als de 50-ste intussen nog
niet ter wereld is...

Avifauna ls geen restaurant zonder
meer: het park annex speeltuin,
compleet met ponnie-rijden en zwem
bad is mooier dan ooit. Telkens
wordt er weer veranderd en verfraaid
en coniferen, loofhout en bloemen yor-
men er een lusthof, waar ook de wilde
vogels volop thuis zijn. Papegaaien en
andere kostelijkheden vliegen er vrij
rond, andere vogels zitten in diorama's
die zijn ondergebracht in een soort win
kelgalerij. Pelikanen, flamingo's en
zwarte zwanen stofferen de prachtige
vijvers en er zijn grotten met allerlei
geheimzinnigheden. De bijna 65-jarige
heeft er veel plezier in en hij heeft er
verstand van. Hij weet wat vogels
waard zijn en als hij de handel te duur
vindt, importeert hij ze zelf, maar hij
waardeert ze niet alleen op hun gelds
waarde. Zijn trots zijn de dertien struis
vogels, die onlangs uit het ei gekomen
zijn, een unicum in een dierentuin.

„Vier maanden voor hij Avifauna
kocht, zag hij in een van de zaken een
kooi met papegaaien. We hadden die
cadeau gekregen en opgehangen.
Maar ze moesten er onmiddellijk uit"
vertelt een van zijn zoons. „Ja", zegt
zijn vader, „maar dat was niet omdat
ik iets tegen die vogels had. Ze hoor
den alleen in de zaak niet thuis". Wat
er wel thuis hoort, weet hij tot in de
tails te vertellen en het eerste, wat
hij doet als hij een van zijn kinde
ren aankomt, is het inspecteren van
de koelkast, om te zien of de voorraad
op peH is. „Nooit nee verkopen", is
zijn devies .Als er iets besteld wordt,
moet het er zijn.

kAAAAAAAAAi

beweerd. Nadat Paganini gedurende enige tijd terug, daar hij tengevolge van

drie jaar met zeer veel succes te Lucca een chronische ziekte rust moest ne-

b\j de Hofkapel had gemusiceerd, ver- men. Er gingen zelfs geruchten, dat

liet hij de stad en ving een zwerftocht Paganini gestorven was. Totdat de kun-

van negentien jaar door geheel Italië stsnaar plotseling weer te Parijs op-

aan. In 1828 trok hij naar Wenen, waar dook. Met de bewondering van de me-

ni was 15 jaar oud toen hij, vergezeld hij uitbundig succes had. Zodanig had nigte was het evenwel gedaan. Eenzaam

door zijn vader, een concertreis onder- zijn spel en zijn uiterlijk de mensen ge- en verbitterd en aangetast door een he-

nam. Sindsdien reisde Paganini met boeid, dat een bekende Weense muziek- vige tering, trok Paganini zich terug,

zijn viool geheel Italië door. In 1805 kenner uit die dagen schreef: „Ik heb Hij zocht nog genezing te Nizza, doch

keerde hij terug naar Lucca, waar hij me niet verbaasd over de ongelofelijk- zijn kwaal nam met de dag toe. Paga-

bij de Hofkapel een aanstelling kreeg als heden van dit spel, want ik heb Satan- nini overleed te Nizza de 27e mei 1840.
eerste solo-violist In deze tiid ontwik- zelf gezien, die op het podium naast

kelde zich ook zijn voorliefde voor het Pagafiini stond en de handen van de mimin

spelen op de g-snaar, waaromtrent al kunstenaar bestuurde." Aan de roman-
spoedig de meest fantastische verha- tische verhalen, welke over Paganini in
len de ronde deden. Men geloofde, dat omloop waren, droeg, behalve zijn bij-
de kunstenaar een hekseninstrument na bovenaards spel, zijn eigenaardige
bezat. Door het vocht sprongen al de verschijning zeker vee] bij. Zijn hoofd

snaren van zijn instrument, behalve de was lang en smal, zijn gelaatskleur Ampère was een geleerd wis- en na-

g-snaar. Zodoende had hij een grote bleek, waardoor de donkere ogen des tuurkundige, geboren te Lyon in Frank-

vaardigheid in het bespelen van één te scherper uitkwamen. Zijn mager li- rijk. Hij leefde van 1775 tot 1836. Hij

snaar gekregen. De verhalen die over chaam was steeds gekleed in een lan- ontdekte de wet van de inwerking van

hem de ronde deden, namen spoedig ge, donkere jas, waardoor hij groter de elektrische stromen op magneten en

zulke afmetingen aan, dat Paganini zich leek, dan hij in werkelijkheid was. Was die van de inwerking van de elektrische

gedwongen zag ellenlange protesten in het te verwonderen, dat de mensen, die stromen op elkaar en legde daardoor de

de muziektijdschriften en couranten te van zijn roem hoorden, hem een duivel- grond voor dat gedeelte der natuurkun-

schrijven. se kennis toedachten! de, dat „elektro-dynamica" genoemd

Te Wenen moest hij zelfs een brief In geheel Europa is Paganini opge- wordt. Ampère bracht de theorie der

van zijn moeder overleggen om te be- treden en met rijkdom overladen keer- magneten in verband met die van de

wijzen, dat hij een mensenkind was en de hij in 1834 naar Italië terug, waar elektrische stromen en grondvestte

geen duivelskind, zoals algemeen werd hij een villa kocht. Hier trok hij zich daardoor het „elektro-magnetisme".

inilliniumiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii

PAGANINI

27 mei is het 120 jaar geleden dat de

beroemde Italiaanse violist Paganini -«- -- y ,ri01lcre,i

overleed, een merkwaardige figuur terbloem. ^esje otte had twee vleuge -

n het verre land van Gazedonië, wo
nen de bloemenfeetjes, die ook wel
elfjes genoemd worden. Een van
die elfjes heette Loesjelotte.

Loesjelotte ha', ogen, zo blauw als
vergeet-me-nietjes en goud-gele haren,
die leken p de blaadjes van een bo-

uit de muziekwereld. Wy iaten een en tjes, die. de kleur hadden van zacht
aPA^_u"^.teven volgen. Zpn eerste PaarsIE"

vioolonderricht genoot hjj van zijn vader
een bootwerker te Genua. Later kreeg
hij onderricht van een musicus. Pagani
ni haatte de lessen van zijn vader, daar
deze hem met bedreigingen en mishan-
deling dwong hele dagen viool te spelen.

pen, dat ze er voor een bloemenfeetje
bijzonder aardig uitzag.

Iedere morgen trok ze er met een
gietertje op uit, om op alle bloemen
en plantjes een paar frisse dauw-drup
peltjes te geven. Die rekten hun kop-

Bij zijn leermeester maakte de jeugdi- je al uit, ls ze haar aan zagen komen,

ge Paganini echter zo grote vorderin
gen, dat hij als knaap van negen jaar

want dauw, daar hielden ze van.

Maar Loesjelotte was niet tevreden.

di x v mji jMwi. - I7*

reeds in het openbaar optrad. Pagani- Ze zag de groene blaadjes van de klim
op en ze dacht: ik wou dat ik zulke

IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII1

rode

kleur van haar vleugels zou zijn.
Loesjelotte zette haar gietertje in het

Zeker hebben jullie deze uitdrukking gras en vloog naar de tovenaar Tjemi-
wel eens gehoord. Zij betekent iets la- nee. „Kun je me len beetje verande-
ten zoals het is. Daar is een aardige ren, tovenaar Tjeminee?" vroeg Loes-
vertelling aan verbonden, welke wij hier jelotte.
laten volgen.

ogen i. Ze zag de rode Tozen en ze

wenste zich zulke haren- En toen ze de vjjver lag z0'n ogen moest lk hebben,
dalias zag, wilde ze dat zo ae r_

dacht ze. En weer zette ze haar gie
tertje neer, om naar de tovenaar te na^F-
gaan.

Tjeminee begreep het al toen hij

„Dat wordt nog overwerken," zei de
tovenaar toen hjj het elfje aan zag ko
men.

„Wat zou ze nu weer gezien heb
ben?"

„Anemoontjes, kastanjes en koren
bloemen!" riep Loesjelotte. „U wilt me
toch nog wel helpen, voor deze keer!"

„Je bent anders wél een lastige
klant," zei de tovenaar. „Maar ja, las
tige klanten heb je overal. Bij de bak
ker, bij de slager, bij de melkboer.
Waarom dan niet bij de tovenaar!" Hij
zwaaide zijn stokje en Loesjelotte was
weer tevreden. Maar natuurlijk duurde
dat niet lang. Want er waren nog zó
veel mooie bloemen en planten op de
wereld. Er waren paddestoelen in al
lerlei kleuren. Er warer. seringen en
anjelieren. Er waren tulpen, hyacinten
en narcissen. Er waren bomen, die
„gouden regen" heetten. En meidoorns.
En Loesje!otte vond het allemaal even
mooi en telkens zette ze naar gietertje
neer en vloog naar Tjeminee, de tove-

Die arme tovenaar werd moe van al
dat getover. In jaren had hij niet zo
hard hoeven te werken. Soms viel hij

Een man, die bezemstelen verkocht,
zette op zijn uithangbord:

Kleine stelen en grote stelen,

Maar grote stelen het meest.

De stedelijke overheid beval hem dat --- -

opschrift weg te nemen in elk geval ze zeurde net zo lang, tot Tjeminee de
de tweede regel. Toen liet hij er opzet- tovenaar hoofdschuddend zpn stokje

ten;

„Kind", lachte de tovenaar. „Je ziet
er precies "O uit, als een bloemenfeetje
behoort te zijn. Hoe zou jij nou veran
derd willen worden?"

Toen vertelde Loesjelotte van het lotte. „Het ziet er naar uit, dat ik een

hanL-hf7ef hi?meAi "-Ik heb h6]' Wei zomaar in slaap, boven zijn ketel met

ge,ia i('„ S -i16- ee"ï?aal me' kruidendrank. Of hij dutte in boven zijn

s toverspreuken-boek. Want toveren gaat

anders. Wat heb je nu weer gezien, tenslotte niet zo gemakkelijk als het

Watmf a a wel Hikt- Hij moest er wat voor doen,

„De Meur van de waterlelie, de goud- oje Tjeminee! „Ik moest de zaak nodig

vis en de grpte kiezel-kei, zei Loesje- eens een weekje kunnen sluiten," zei

groen van de klimop, het rood van de drukke tijd zal krijgen," zuchtte de to-

rozen en het rose van de dalia's. En

venaar. Maar i mdat het tenslotte zijn
vak was, zwaaide hij zijn stokje en gaf
hij Loesjelotte haar zin.

Die vloog even later opgetogen naar

hij al tegen zichzelf. „Ik moet er eens
uit. Een tovenaar kan wel eens te veel
van zijn krachten vergen." En hij zocht
naar een goede gelegenheid om eens
rustig op vakantie te gaan.

Juist toen hij besloten had, de

Volgens de heren van het stadhuis
Is dat van de grote stelen abuis.

Maar ook dit wekte misnoegen en
werd afgekeurd. En toen werd de blau
we kwast er over gehaald en de man,
die stelenmaker en grappenmaker was,
liet onder het uithangbord zetten:

omhoog zwaaide en haar gaf wat ze

wenste.

Loesjelotte was nu een heel ander

bloemenfeetje geworden. Ze was in het gehad. Hij wisf, hoe het gaat met klei- gen. Ze keek alwéér ontevreden. "Want

haar gietertje terug. Maar de tovenaar zaak voor een poosje in de steek te ia-
had zulke dingen meer aan de hand ten, kwam Loesjelotte weer aangevlo-

begin geweldig trots. Ze bekeek zich
in alle beekjes en in alle bronnen. En
ook in alle vijvers van het bos. Maar
in het bos dreef een witte waterlelie.
En het elfje dacht: als ik eens zulke
vleugels had! Ook zag ze de glanzende
Nu weet ik niet meer wat te schrij- schubbetjes van een kleine goudvis en

ven, ze dacht: zulke haren zeg, dat zou me
En ik zal het nu maar blauw blauw staan! Toen zag Loesjelotte een grote

laten, grijze steen, die op de bodem van de

ne elfjes, die anders willen zijn. Die ze was in een weiland geweest. Daar

zijn nooit lang tevreden. Al gauw zag had ze boterbloemen en vergeet-me-

Loesjelotte de zwarte hartjes van de nietjes gezien. En zacht-paarse-viool-

anemoontjes en ze dacht: wat een tjes. Die zijn nog eens mooi, had ze

mooie kleur voor je ogen! Ze zag het gedacht.

bruin van de kastanje. En het blauw Maar Tjeminee zei: „Ik sta op het

van de korenbloem. punt om een poosje vrjj-af te nemen.

„Zulke haren en zulke vleugels!" Wat is er aan de hand? Ik kan je nog

riep ze uit en ze was alweer ^>p weg één keer helpen, maar dan gaat de

naar Tjeminee, de tovenaar.

iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiii

„Stilte alstublieft", riep de microfoonstem.
De oude ijscoman sprak heel vlug en heel
zacht. Niemand kon het verstaan, alleen mijn
heer Suup en de burgemeester. Hij zei: „Men
heer Suup, ik ben een man van weinig woor
den. Ik ben al heel oud. Vijftig jaar verkoop
ik al ijsjes. Toen u hier voor het eerst kwam,
verkocht ik ze al. Toen voor één cent per stuk.
Alle kinderen die u naar de zee gebracht
heeft, hebben bij ons ijsjes gekocht. Miljoenen
hebben wij er door uw medewerking verkocht.
Uit dank willen wij u dit papier overhandi
gen. Het is een waardebon. Uw hele leven kunt
u bij alle ijscomannen hier in het badplaatsje
voor niets zoveel ijsjes eten als u wilt".

„Haaaa", riep mijnheer Suup hard. Dat
klonk wel gek, maar mijnheer Suup hield nu
eenmaal erg van ijsco's. De oude ijsman kwam
naar mijnheer Suup toe. Hij overhandigde hem
het papier. Daar stond in grote krulletters op:
Dit papier geeft aan de heer

GERRIT SUUP
het recht bij alle ijscomannen
van de „Eskimo" gratis ijs te kopen
ZOVEEL ALS HIJ ZAL WILLEN

Mijnheer Suup gaf de oude man van plezier
een klap op zijn schouder. De oude man boog
en liep terug naar zijn wagentje. Hij stapte op,
stak even de hand in de lucht, en daar trok
ken de vijfentwintig witte wagentjes luid bel
lend voorbij. De mannen zwaaiden met hun
witte petten naar mijnheer Suup en die zwaai
de met zijn oorkonde terug.

HOOFDSTUK VI

Toen de ijscomannen vertrokken waren,
klonk er weer muziek. Weer liep een
klein mannetje met een grote stok voor
op. Het was hetzelfde mannetje als van het
andere muziekkorps, dat zag mijnheer Suup,
alleen droeg hij nu een zwarte broek en een
witte jas. Mijnheer Suup herkende ook de ma
gere vaandeldrager. Hij droeg nu een grote
rood, wit blauwe vlag. „Ha, ha," dacht mijn
heer Suup en toen zei hij het nog eens hardop.
„Ha, ha, ha, ha." De burgemeester hoorde het
en kreeg een vuurrode kleur. Van schrik liet
hij zijn hoge hoed uit zijn hand vallen. Die
rolde van de tribune af de straat op. Hij boog
zich snel naar mijnheer Suup over en fluis
terde in zijn oor: „We zijn maar een klein bad
plaatsje; wij hebben maar twee muziekkorp
sen. Ze hebben zich snel verkleed. Niemand
merkt het." Mijnheer Suup knikte tegen de
burgemeester, die nu weer opgelucht rond
keek.

De harmonie blies een heerlijke mars, zo

feestelijk, zo snel, dat mijnheer Suup een ogen
blik zijn waardigheid en zijn mooie uniform
vergat en met zijn mooie lakschoenen de maat
meetrappelde op de vloe* van de tribune. Snel
herstelde hij zich en ging in de houding staan.

Er kwam nu een heel grote menigte aan
lopen. Mijnheer Suup zag alleen maar mensen,
mannen en vrouwen. Enkelen van hen droegen
spandoeken waarop iets geschreven stond, dat
mijnheer Suup nog niet kon lezen. „Dames en
heren," zei de stem door de microfoon, „thans
volgt de optocht van alle mensen die mijnheer
Suup willen bedanken omdat hij hen eens,
misschien al heel lang geleden, naar de zee
heeft gereden in zijn mooie, blauwe tram die
voor ons onvergetelijk zal blijven. Voorop lo
pen de oudste mensen."

De eerste groep kwam eraan. Twee dames
die voorop liepen, droegen een spandoek
waarop stond 19131920. Het was een
heel grote stoet. Ineens begreep mijnheer
Suup het. In 1913 was hij bij de tram gekomen.
In die zomer wat was dat al lang geleden

had hij de eerste mensen naar de zee ge
reden. De mensen die nu voorbij liepen, waren
toen nog klein. Zij waren nog op school, op
een donkere school in de stad, zodat zij altijd
erg naar de zee, de zo„ en de vrolijke wind
verlangden. Daarom hadden zij de reisjes naar
de zee nooit vergeten en daarom ook mijnheer
Suup niet. Mijnheer Suup werd ontroerd, toen
hij al die mensen zag. Hij kende er geen een
meer, en zij kendert hem nog allemaal! Hij
was zó blij, dat hij iets moest doen. Wat deed
hij? Hij sloeg de burgemeester naast hem heel
hard op zijn chouder. „Reuze, reuze, mijnheer
de burgemeester," riep hij. De burgemeester
glom van trots en van de warmte. Maar hij
was toch even bijna kwaad geworden. Mijn
heer Suup sloeg net op de verkeerde schou
der. Daar had de burgemeester altijd last van
reumatiek. Maar de burgemeester was dapper
en liet niets merken.

Na zeker tien minuten volgde het tweede
spandoek: 1920—1927 stond erop. Zo volgt'
de mensen elkaar op, het duurde wel een half
uur. De mensen werden steeds jonger en dat
vond mijnheer Suup erg leuk. Verschillende
mannen en vrouwen glipten even uit de stoet
weg en legden snel een pakje voor de tribune.
Na twintig minuten lag het daar vol: grote

en kleine pakjes, ronde en vierkante. Eerlijk
gezegd stond mijnheer Suup te trappelen van
ongeduld. Wat zou er in die pak.ies zitten? Hij
werd steeds nieuwsgieriger. Op Sinterklaas
kon hij bijna ook nooit wachten. Maar nu
moest hij wel. Twee jongetjes, die met mijn
heer Suup ir de mooie tram hadden gezeten,
maakten van de pakjes mooie stapels.

Na een half uur waren alle grote mensen
voorbij. De burgemeester, de wethouders en
mijnheer Suup gingen even zitten. Juffrouw
Sterappel bracht hun grote glazen ijskoude li
monade. Dat mocht ook wel, dacht mijnheer
Suup. Want het was nu wel heel erg warm.
En dan dat zware pak en die nauwe pet.

„Hoe vond u het?" vroeg de burgemeester
met zijn van deftigheid een beetje krakende
stem. Mijnheer Suup veegde zijn mond schoon
met de bovenkant van zijn hand een van de
wethouders kreeg, toen hij dat zag, allemaal
kleine rimpeltjes in zijn voorhoofd dacht
lang na en zei toen: „De stroom, de stroom
stroomt voort. Het zijn er weer niet weinig."
De burgemeester dacht hierop ook heel lang
na, keek eens in zijn lege limonadeglas en zei
toen langzaam: „Inderdaad, inderdaad, mijn
heer Suup."

Er klonk alweer muziek. Maar nu liep er
een lange man voorop, een magere met een
grote zwarte snor die aan de puntjes glom van
zonlicht. Hij droeg het uniform van conduc
teur van de tram. Alleen zijn kaartjesdoos en
zijn kniptangetje had hij vandaag niet bij zich.
„Maar dat is Johan," zei mijnheer Suup, „Jo-
han met wie ik vorige week de laatste rit heb
gereden." En daar liep Piet - die blies op een
tuba, daar Henk, daar Joost, daar Antoon,
allemaal conducteurs en wagenvoerders van
de tram. Dat die muziek konden maken. Dat
had mijnheer Suup nooit geweten. En zo mooi
Zij hielden stil voor de tribune en stelden zich
op met het gezicht naar mijnheer Suup toe.
Ineens werd mijnheer Suup bleek. Want wie
stond daar op de tweede rij, in conducteurs
uniform en met een grote trom voor zyn dikke
buik7 De directeur van de tram, de heer
Goudriaans. Mijnheer Suup had hem vroeger
één keer een hand mogen geven, toen hij veer
tig jaar bij de tram was en mijnheer Gou
driaans een kleine toespraak had gehouden
waarvan mijnheer Suup toen niets begrepen
had. En nu stond hij daar gewoon tussen
Henk en Joost in.

(WORDT VERVOLGD)

zaak dicht."

Ogen als vergeet-me-nietjes, haren als
boterbloemen en vleugeltjes ais zacht-
paarse viooltjes! riep Loesjelotte haas
tig en ze begreep helemaal niet, waar
om de tovenaar een beetje moest la
chen. Hij zwaaide met zijn stokje en
daar stond het elfje dan. Ze zag er
weer precies hetzelfde uit, als ze vroe
ger geweest was. Ze nam haar gietertje
en vloog r haastig mee weg.

De tovenaar hing op zijn deurtje een
bordje met: „Wegens vakantie geslo
ten" erop.

„Het is net of ik me zo al eens eer
der heb gezien," dacht Loesjelotte, ter
wijl ze zich spiegelde in de bosbeek.
„Ik geloot dat het zo nog maar het
beste is!"

Ze besprenkelde alle bloemetjes met
verse dauw uit haar gietertje. Eindelijk
was ze niet meer ontevreden. En de
tovenaar die haar glimlachend nakeek,
mompelde zachtjes: tjeminee!

LEA SMULDERS,
iniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii

Wat is dat daar in 't dutje,
in 't hutje van Jan Lutje?

Je hoort alleen een krakend bed.
De koekoeksklok is stil gezet,
't Hondje moet naar buiten.

't Vinkje mag niet fluiten.

't Katje mag niet spinnen.
De bakker kijkt naar binnen.

Het is 20 stil in 't hutje:

Jan Lutje doet een dutje.

Héeee vollek" roept de bakker.
En dan wordt Jantje wakker.
Hij schiet meteen zijn jasje aan,
en laat het koekoersklokje slaan.
De koekoek komt naar buiten,
't Vinkje mag weer fluiten,
't Hondje mag weer binnen.

't Katje mag weer spinnen.
Ze roepen blij: „Dag bakker.
Jan Lutje is weer wakker!"

VERA WITT!