De SCHEI.DE meer nabij
Eenzelvig in St. Amands, breed
en open bij Vlissingen
WEER EEN DOMPER OP
DE HARING-RACE
Vooruitstrevende fabrikant
Welkom voor Ike
^ede-
Verant
woordelijkheid
Uitslag staat eigenlijk al bij
voorbaat vast
Joop Klemann
overleden
Nog geen advies
aan regering
INTERUNIE"
Cellist van het Concert
gebouworkest
Albert J. A. van Abbe
T
ZATERDAG 21 MEI 1960
PAGINA 5
liklis
bords
GUN UZELF RUST
BELEGT VOOR U
Meisje aangerand
Herdenking gesneuvelde
Franse militairen
Nachttarief posterijen
een brede kentering aan de
phg in Gods Kerk. Zij hangt
nauwste samen met de be-
°rding van de leken. In het al-
sWn gesproken kan men heel dit
?>ede. kenmerken met één woord:
puf Verantwoordelijkheid. Van de
"feii leken is dit een vurig ver
hitte en een eerlÜk P°gen om tot
pj geloofsbeleving te komen, ter-
Va hiërarchie, de Paus voorop,
v aidelijk de rechtmatigheid van
hangen officieel erkent en het
V„i.een plicht noemt. Van talrijke
„Phoj -
j, zij de leken dringend verzoe
lvaa„.°Ppen zijn uitspraken bekend,
- --
Jhijjj aen beroep te mogen doen op
Va„ deskundigheid voor het bestuur
PeCn bisdom, dat in de huidige,
\je rnPliceerde samenleving het ad-
'ffv. Van experts op de verschillende
tineiaen van het leven niet missen
V\t og niet 20 lang geleden vroeg
Nederlandse bisschop op een be-
(oPf'hke vergadering hem niet te
fe- houwen als een vertegenwoordi-
(hipVan het „instituut", de hiërar-
va e» maar als een gelijkwaardig lid
16 de gemeenschap der Kerk, om
Wh sarnen met de aanwezigen, te
mee-denken en meespreken
t>jür hun gezamenlijke belangen,
«rp XII heeft gezegd, zoals ieder-
l<e hu wel weet, dat „de leken de
lwrk zijn". Er is geen twijfel aan:
lse hjdperk van de leek is aangebro-
(W Of liever nog: het besef is ein-
doorgebroken, dat priesters en
Sa®U samen de Kerk zijn, dat zij
Sen n de verantwoordelijkheid dra-
Vo°r haar wel en wee. Er zijn
'aa °ok reeds verblijdende tekenen
:jn lekenactiviteit en samenwer-
Vj|®' Een hoogtepunt in deze ont-
''hfi^hug is wel het aangekondigde
Voopormings-'-concilie, voor de
•hel ereiding waarvan de Paus de
erking van allen heeft ge
it! agd. Talrijke bijeenkomsten zijn
vt.°hs land reeds gewijd aan de
wat de leek van de grote
^^vergadering verwacht; in ons
hebben vooraanstaande geleer-
h)e bij herhaling hun visie op pro
tsen en desiderata van deze tijd
ijl ,ehgezet. Het geestelijk klimaat
we Kerk verandert inderdaad.
aar het valt niet te ontkennen,
V5ti' n.aar veler smaak, het tempo
Of die veranderingen te traag is,
caa.Voigens anderen, te weinig radi-
ltlah niet doortastend genoeg. Men
er°ver, dat de praktijk te ver
hht ^hjft bij de theorie. Het komt
ii!t,.er' helaas, ook n°S voor, dat een
^•^•tijds conservatisme om
Seen het beste te veronderstellen
Weg weet met leken-bemoeienis
^daartegenover een houding aan-
W die voor de geestdriftigsten
A ontmoedigend kan zijn.
tai en mag, dunkt ons, niet verge-
V dat deze zaken geen forceren
t, dragen; wijze geleidelijkheid blijft
(jeeds geboden. Daarenboven eisen
P vele en ingrijpende veranderin-
!jen, die noodzakelijk zijn, een zo
pnzienlijke en voor menigeen pijnlij-
mentahteitswijziging, (waarop
eigenlijk maar zeer onvol-
lw i voorbereid), dat er zowel
l hiërarchie als bij de leken niet
eerst een hinderlijke onwen-
i moe' overwonnen worden
'va'eer men verwachten kan zich
J de juiste innerlijke gesteltenis
-i) te voelen in dit nieuwe denken
V°en. Men zal daarbij vooral heb-
%r 'e bedenken, dat wij in een
']'jf|gangstijd leven, waarin vele
opvattingen en gebruiken
en afgeschreven worden zon-
dat men ze direct door veilige
We kan vervangen. Wij zullen
^Hd^°°rlopig met een overgaugs-
tevreden moeten zijn en tas-
onze weg hebben te zoeken.
echter bemoediging en vol-
Jjë puttend uit het geloofsbesef,
hif, d.h tastende zoeken, ook in de
llgste omstandigheden, de kern
ld 0tlze situatie op aarde is.
s*l j6611 Periode van moeizaam her-
Hikv. harmonische groei een onmo-
Kaij heid. De typische karaktertrek
zUlk een tijd, zegt pater van
jtiy '.k in jrie kerk buiten de mu-
ls het initiatief, het hartstoch-
i .his z°ekende, tot de grens gaande,
Mtj-.ahe grenzen overschrijdende
fWU* Het bestuur in de herstel-
y Kerk moet geduldig zijn. Zei
H niet, dat in overgangsperio-
t1o®tedende geesten de gelegenheid
V, d krijgen te denken en zich
b'" vergissen?
alles overwegende rijst de
i Vraag, hoe ver men als leek,
wicj die zijn mede-verantwoordelijk-
°or het leven der Kerk au sé-
bjjt C| deemt, kan gaan? Wij menen,
Mj'tw ?e vraag, die inderdaad wordt
'.diet te beantwoorden is. Al-
Vh?niet in die zin, dat er nauw-
A Vast te stellen grenzen zouden
V ko ileen ai hierom niet, omdat
Vi een ievende gemeenschap
j] hgj d eenheid, die men niet kan
V'1 h 'n twee afzonderlijke terrei-
ilii lei?1" ene de leer en het andere
V>j-en- Bovendien zou het niet
V.%ulid een oprechte bewogenheid,
^Ic} diend uit een als plicht ge-
verantwoordelijkheidsbesef,
'«Sb te leggen. Zeker niet,
iie chtir dit zou gebeuren uit twij-
j,di6.ge motieven. En dit is stel-
Q.det ondenkbaar.
een goddelijke waarheid,
j)iu bei- Geest de Kerk leidt. Maar
L^Ne°ep op die leiding, moet met
Voorzichtigheid worden ge-
tK ts in Vioov» rvnrpj-oyioi17fl urnr
ïhiC'.Ui haar mysterieuze wer-
hijMjM2'! immers nooit duidelijk
aar. Gods Geest waait waar
.het is niet aan mensen de
^tuSia bepalen. Eerbied en volg-
®eiootiiu» Voor de hiërarchie zijn
h consequenties van ons
Iri een stadium van
feda zVn deze echter uitste-
N^ilf"hte^higbaar met een grondige
g^J.^isseling en zelfs met dui-
6 lou^'lp verschillen van mening.
S'atlrt p Vei'antwoordelijkheid van
a5tiv ee] maai ais integrerend be-
haat(j Van het leven der Kerk
her' moet men tevens hun
^tiv.dieR>?0nh.ike beleving daarvan
Mi hlsti Hen keurslijf van by-
5'kpShoedioe onderdanigheid doodt
iQbci strijri alle lust tot initiatief.
èen'? niet noodzakelijk onge-
rt hionm ken van opstandigheid,
rb rf'e eiög 's bovendien slechts
«St „tapp,, etl verantwoordelijkheid
5 iDüs è- En dat is het nu juist
,\Vp rk v„JiUs ^11 van de leken in
bn>oerer'angde.
aldus de deur op
»h ge2ien'„?s het dan, psycholo-
edig ^met te verwachten, dat
Wa8enwijd wordt openge-
Binnenplaats van het Rubenshuis te Antwerpen. De suppoost staat bij het
vroegere werkhuis.
(Van onze Haagse redacteur)
DEN HAAG, 21 mei De PTT heeft
nog geen advies uitgebracht aan de re
gering over het invoeren van nachtta
rieven voor de postdienst. Het ziet er
ook niet naar uit, dat dit advies nog dit
jaar gegeven zal worden. De zaak is
nog in studie; men hoopt echter niet
vijf jaar te hoeven wachten voor ze ge
regeld is. Aldus directeur-generaal van
de PTT, prof. Ir. G. H. Bast, op een
gisteren alhier gehouden persconferen
tie.
Zoals men zich zal herinneren heeft
de directeur-generaal in zijn Nieuw
jaarsrede gezegd, dat de postdienst al
leen dan economisch en sociaal verant
woord en tegen een redelijke prijs zal
kunnen werken als er voldoende „dag
werk" overblijft. Het devies ,,'s-avonds
gepost, 's-morgens besteld" komt neer
op een kostbare service. Prof. Bast
sprak bij deze gelegenheid het vermoe
den uit, dat het zoeken naar evenwicht
tussen gewenst dienstbetoon en kosten
ertoe zou leiden, dat er twee tariefs-
groepen zouden komen, namelijk en
voor de nachtpost en een voor de min
der haastige dagpost.
De grote Frans-Belgische dich
ter Emile Verhaeren heeft bij
zonder veel van de Schelde
gehouden. Zoals hij dat gewild heeft
ligt hij met zijn vrouw Marthe be
graven op dc rivieroever in Sint
iemands, waar hij in 1855 geboren
was. Zoals hij gewild had:
Le jour que m'abattra le sort
C'est dans ton sol, e est sur tes
Qu'on cachcra mon corps
Pour te sentir, mème a travers la
mort
Encore.
Zijn grafmonument heeft de vorm
van de boeg van een schip, waarop
in zwart marmer een kist rust. Bij
hoog water spoelt de Schelde er te
gen aan, bij laag water ziet men de
vorm van het monument vaaglijk in
het slib herhaald.
Op zo'n zonnige meidag is de rivier
in de brede bocht, die zij hier maakt,
eer plechtig dan vriendelijk. Omdat het
wat heiig is vervaagt het vlakke land
er om heen. Er is alleen de rivier, in
zich zelf besloten, eenzelvig. Waarom
heeft een groot dichter hiervan gehou
den, denkt men, waarom ook een in
Nederland minder bekend dichter als
de priester Jan Hammenecker in het
nabije Mariekerke, van de Schelde af
alleen waarneembaar door een vriende
lijk kerkje, geëerd met een wit monu
ment:
Wie zal mij mijn Schelde ontroven,
Wie de liefde in mij verdoven,
die mijn hart voor haar vervult!
De verklaring zal wezen, dat zjj in
haar nabijheid gewoond en geleefd heb
ben. Wij hebben er hooguit een kwar
tier vertoefd. Na Le Catelet was dit
voor ons niettemin een eerste kennis
making van langere duur. Er lag een
scheepje op ons te wachten, dat haast
moest maken om weg te komen, wilde
het niet door te laag water verrast wor
den. Het voer ons naar Temse, in het
heerlijke land van Waes. Wij hebben er
te kort van mogen proeven om er de
smaak van goed te genieten. We snel
den alweer voort naar Rupelmonde,
dat ijverig bezig is zich tot een centrum
van Scheldetoerisme te maken. Het
steunt daarbij op het bezit van een ba
rok kerkje, dat in 1778 gebouwd is uit
de resten van een kasteel van de gra
ven van Vlaanderen ter plaatse, op een
standbeeld, dat herinnert aan de daar
geboren grote aardrijkskundige Mer
cator, feitelijk Kremers geheten, en op
een merkwaardige schipperswijk:
(Advertentie)
ii
Parkstraat 30, Den Haag
X-
*r
F»
stoten en allerlei „misbruiken" vrije
toegang krijgen? Zou dat zo'n vaart
lopen? Mag en moet men niet juist
van de oprecht bewogen leken ver
onderstellen, dat hun geloof in en
hun liefde voor de Kerk hun de rech
te weg wijzen? En als er zich al eens
iemand vergalloppeert, wat dan
nog.? Heeft Paus Leo XIII hun niet
het recht gegeven zich te vergissen?
En bestaat er niet nog zo iets als
een broederlijke vermaning, al moe
ten wij dat vaak nog leren? Wie geen
risico durft nemen komt onvermijde
lijk tot dadenloosheid.
Een echte gelovige wéét, dat de
Kerk door de H. Geest onfeilbaar
wordt geleid, dat de hiërarchie een
goddelijke instelling is, die in de we
zenlijke zaken van geloof en leven
niet kan dwalen. Hij buigt zich voor
dit mysterie in dankbaarheid en ver
trouwen. In laatste instantie zal ge
lovige volgzaamheid steeds zijn hou
ding tegenover het spreken van de
Kerk bepalen. De wetenschap, dat
hij dit spreken zelf mede-bepaalt,
omdat ook in hem, krachtens zijn
lidmaatschap van Christus' Li
chaam, de H. Geest werkt, zal hem
zijn roeping duidelijker doen besef
fen en hem een prikkel zijn in alles
naar beste krachten mee te leven
met zijn Kerk.
smalle straatjes met witgekalkte huis
jes. Daar is een kroegje ingericht,
„Het loze vissertje" geheten en een
Rupelmondse versie van sommige Ni-
colaas Kroese-instituten. Aan de Schel
de zelf is een oude opslagplaats gepro
moveerd tot „Schelderijk", een uitspan
ning in het meer populaire genre. On
der onze ogen arriveerde er een gezel
schap Vlaamse gepensioneerden, dat
na een aansporing per luidspreker tot
vrol(jk gezang en gedein overging. In
een achterwaartse uitbouw van kelder
achtige allure is een reeks diorama's
opgesteld, waarin hetgeen wjj tot dus
verre op onze tocht gezien hadden in
enigszins kinderlijke vorm werd ver
toond. Dit oord kan men per boot uit
Antwerpen bereiken.
Scheldefee in Antwerpen
De maatschappij, die deze tochtjes or
ganiseert, heeft aan de Scheldekade in
Antwerpen een boot liggen, die zij als
exclusief restaurant exploiteert. Dit wil
zeggen, dat men er voortreffelijk eet,
alhoewel gepeperd, wanneer men dit in
de overdrachtelijk-financiële zin wil
verstaan. Wij hebben daar aan mogen
zitten in gezelschap van de Scheldefee.
Wat de ïaam en de uitverkiezing be
treft een vinding van de industriëlen
van het toerisme, maar een meisje van
stijl.
Antwerpen is anders dan de Neder
landse steden, onbekommerder van
sfeer, maar ons toch ook weer zo na
bij, dat sommige Nederlanders liever
zuidelijker gaan, naar Brussel, eerder
nog naar Parijs. Niet voor ieder. Som
migen uit het zuiden van ons land ko
men eerder in Antwerpen dan in Am
sterdam. Het is een heerlijke stad, ook
als men er slechts zo vluchtig vertoeft
als wij ditmaal. Het scheepvaartmu
seum hadden wij er nog nimmer be
zocht. Dat is nu geschied. Het is onder
gebracht in het oudste gebouw van Ant
werpen, de oude burcht van de stad,
„Het Steen", tegen de Schelde aan,
de voorzitter van de Zeeuwse kamer
van koophandel. Er blijkt een zakelijk
man aan het woord, die een reeks fei
ten nuchter en overzichtelijk en reeds
daardoor boeiend uiteenzet, goed gefor
muleerd en niet zonder humor.
De zee Is hier vlakbij. Zij vult voor
driekwart de Westerschelde, waarvan
men de overkant nauwelijks zien kan
bij het heiig weer, dat wij er meema
ken. Het kleine bronnetje met de
brandnetels, daar ginds in Le Catelet,
moet ook wel machtig veel hulp gekre
gen hebben om het zover te brengen.
Men heeft daar niet lang over na te den
ken, als men op de nieuwe watertoren van
Terneuzen staat zo'n veertig meter
hoog. Men kijkt er, juist omdat de ein
ders in een zilverig licht verdwijnen,
recht de oneindigheid in. Bij helder
weer moeten Vlissingen en Antwerpen
er gemakkelijk te zien zijn. Nu ziet men
er nauwelijks de schimmen van sche
pen, die ter hoogte van de Braakman
varen. Het stadje zelf overziet men er
m zijn geheel. Vooral stroomopwaarts
veel nieuwbouw, voorop het nieuwe Ju-
lianaziekenhuis nog in aanbouw, daar
achter het onlangs gereed gekomen
nieuwe gebouw van het Wit-Gele Kruis.
De andere kant uit wacht het stadje
op ingrijpende wijzigingen, als men
straks gaat beginnen aan de grote ver
breding van het kanaal Terneuzen-Gent.
Meer welvaart zal dit meebrengen.
Oase van rusf
Van hieruit is er een geregelde boot
verbinding met Hoedekenskerke, bij
mooi weer een aangename tocht. Wy
gaan ditmaal bjj uitzondering per boot
naar Vlissingen. In gezelschap van de
Zeeuwse V.V.V., die haar zilveren ju
bileum viert.
En in Vlissingen is het nu, vroeg in
mei al druk op het strand. Op de ter
rassen van de hotels langs de boule
vard is het rustig zitten en k(jken naar
Voor men het Steen te Antwerpen binnengaat om er het Scheepvaartmuseum te
bezoeken, ziet men zo de levende scheepvaart op de Schelde.
luisterend naar de drukte van de we
reldhaven. Wat er in de loop der
eeuwen op de wateren gevaren en ge
vochten heeft kan men er zien en ook
hoe stad en haven zich ontwikkeld heb
ben. Is men vermoeid geraakt van het
klauteren langs de wenteltrapjes bin
nen, dan vindt men buiten zon en onder
het lommer van de bomen ook koelte
op de Scheldekade, waar men rustig
zitten kan en uitkijken over het be
weeg van schepen op de rivier. Par
mantige kleine slepertjes, die al hol
lend een grote zeestomer een grote
bocht doen beschrijven, overzetbootjes
die als schrijverkes over het drukke
water krioelen, schepen aan de wal,
die gelost worden. Hier is Antwerpen
volop Scheldestad. Dit vergeet men
weer, als men daarna in het Rubens
huis vertoeft, keurig in de staat ge
bracht, waarin men denkt dat het in
Rubens' tijd geweest is. Met dit ver
schil, dat het nu volledig onbewoond
is, echt opgepoetst als een museum.
Besloten is er de binnenplaats met, als
men binnenkomt, rechts het pompje te
gen het woonhuis aan, links het werk
huis, voor u de machtige poort met de
drie bogen, waarachter een weidse tuin.
Een oase van rust in een drukke stad.
De zee vlakbij
Ons drukke reisprogram dwingt reeds
tot verder reizen, over Sint Niklaas en
Hulst naar Terneuzen. Zeeuws-Vlaande-
ren is, ervaren wij, voor wie uit Vlaan
deren komt, Nederlandser dan voor de
reiziger uit het Noorden. Open en ruim
reeds, voorloper.van het vlakke polder
land, de nabijheid van veel water hier
aan voelbaar, dat alles pas gewassen
en gezeemd lijkt. Ook de eerste ont
vangst is Nederlands, niet eens van
wege de degelijk „aangeklede" borrel,
maar wel vanwege de toespraak van
wat er op zee voorbij vaart. De nieuwe
grote veerboot, de prinses Irene,
stoomt er proef, blinkend wit in het
licht van de ondergaande zon.
Vlissingen is niet de stilste stad van
Zeeland, meer vervuld van bedrijvig
heid dan Doornik bijvoorbeeld, maar
ook kleiner van allure. Het ligt even-
IJMUIDEN, 21 mei Opnieuw is een
domper gezet op de jaarlijkse haring
race ter opening van de nieuwe teelt.
Het vorig jaar stond reeds bij voorbaat
vast dat de snelle Scheveningse logger
„Noorderkroon" met zijn 750 PK motor
onbetwist winnaar zou worden, zelfs al
zou hij enige uren later gaan stomen
dan de andere jagers. Het is precies
zo uitgekomen. De „Noorderkroon" had
zelfs een zó grote voorsprong, dat het
schip IJmuiden kon laten liggen en
doorging naar Scheveningen en toch
nog de eerste was.
Dit jaar had men gehoopt een spor
tievere race te krijgen door de treiler-
schepen te verbieden vóór vrijdag na
Hemelvaartsdag naar zee te gaan. Al
leen vleetvissers mogen maandag om
12 uur naar zee gaan. Maar opnieuw is
cr een maas gevonden om doorheen te
kruipen. De „isoorüerkroon gaat weer
meedoen, ni.el als treiler, maar met de
vleet. En als reactie daarop heeft de
Scheveningse rederij Vrolijk besloten
ook de snede „euiin.e" in ,e zeilen.
Grote teleurstelling heerst in visserij
kringen, die gehoopt hadden, dat de ha
ringrace nu weer luister zou bijzetten
aan de viering van Vlaggetjesdag «n
opening van net nieuwe nanngseizoen.
De propaganda, die hiervan uit kan
gaan, is echter opnieuw doorkruist door
een laten prevaleren van een beperkt
persoonlijk belang. De eerste maat
jes brengen goud op. Het tweede schip
krijgt al een aanzienlijk lagere pi'ijs.
De betrokken rederij stelt hier tegen
over, dat de „Noorderkroon" in ben zeer
grote combinatie zit en dus de vangst
van meer dan 20 schepen in volle zee
moet overnemen, waar veel tijd in gaat
zitten. Maar zelfs al vertrekt de „Noor
derkroon" uren later van de haring-
gronden, dan nog kan hij gemakkelijk
Adverterne
wel in een land, dat een oase van rust
is. De Schelde, die in Noord-Frankrijk
kleintjes begon in een kalme streek,
eindigt groots en druk bevaren in een
gebied dat even rustig is, evenzeer
beheerst door weidse akkers, maar
door de nabijheid van zoveel water le
vendiger, opener en frisser.
Hier eindigt dan onze verkennings
tocht langs de Schelde, ondernomen op
invitatie van degenen, die in deze ge
bieden het toeristenverkeer bevorderen.
Wy hebben getracht er objectief ver
slag van te doen, zonder iets van per-
sooniyke voorkeuren geheel te verdoe
zelen. Het is, dachten wy, voor vele
Nederlanders een vry onbekend ge
bied, waardoor de Schelde stroomt. Er
liggen enkele mogelijkheden voor iets
anders, vrij dicht bij huis. en met een
aantrekkeiyke variatie. Met details
moesten wij zuinig omspringen. De toe
ristische instanties, die nadere inlich
tingen weten, zyn tegenwoordig vry ge-
makkeiyk te vinden.
Een voorgaand artikel „Reisje langs
de Schelde" is 14 mei in ons blad ver
schenen.
St. Amands, waar Emile Verhaeren geboren is en begraven werd, wijkt, vager
wordend, naar de horizon, als men de Schelde verder afvaart.
de andere jagers, die zo'n 400 PK heb
ben, inhalen.
Het meest betreurenswaardige is ech
ter wel, dat het algemeen belang hier
wordt getorpedeerd om een persoonlijk
belang te dienen. Het ziet er naar uit,
dat het produktschap, wil het voor vol
gende jaren de situatie nog kunnen red
den, de bepalingen voor de uitvaart van
de haringvloot nog strenger zal moeten
maken en daarin ook zal moeten opne
men een maximum motorvermqgen.
Het schynt pas goed te kunnen gaan als
alles en iedereen aan banden is gelegd.
ROERMOND, 21 mei In het huis
van bewaring is een 23-jarige Engelse
soldaat ingesloten wegens aanranding
van een 18-jarig meisje. De man bood
het meisje, dat hy kende, een lift aan
naar haar werk, maar in plaats van
rechtstreeks naar haar werk te ryden,
reed hy met haar de bossen van
Melick-Herkenbosch in. Later heeft
het meisje by de politie aangifte ge
daan. De soldaat heeft een bekentenis
afgelegd.
VLISSINGEN, 21 mei Op 4 juni
zullen voor de twintigste maal de in de
meidagen van 1940 in ons land gesneu
velde Franse soldaten worden herdacht.
Deze herdenkingsplechtigheid zal wor
den gehouden op de Franse militaire be
graafplaats te Kapelle in Zuid-Beve
land.
Naar verwachting zal een tweetal
Franse ministers de ceremonie bewonen
De namen van deze autoriteiten zijn ech
ter nog niet bekend.
Mamie Eisenhower was de eerste,
die haar echtgenoot na diens te
rugkeer uit Europa op het vlieg
veld van Washington begroette.
(Radio-foto)
AMSTERDAM, 20 mei Onver
wachts is op 44-jarige leeftijd te Am
stelveen overleden de cellist Joop Kle
mann. Joop Klemann heeft gestudeerd
by Karei Borgers, Henk van Wezel en
Max Rodriguez. Van zijn vader, die
dee' uitmaakte van het U.S.O., kreeg
hy saxofoonlessen.
Na de voltooiing van zijn studie was
hö enkele jaren werkzaam op het ter
rein van de amusementsmuziek.
I 1941 trad hy toe tot het orkest van
de Nederlandse Opera. Een jaar daarna
werd hij daarin benoemd tot solocellist.
Dat bleef hy tot 1945. Op 1 augustus
van dat jaar werd hy aangesteld als cel
list by het Concertgebouworkest. Hy is
steeds een van de steunpilaren van de
cellogroep van dit orkest gebleven. Bo
vendien heeft hij vele malen belangry-
ke saxofoonpartüen vertolkt. Met het
Concertgebouworkest doch ook met
vrijwel alle Nederlandse symfonieorkes
ten is Joop Klemann ais cellosolist op
getreden.
Klemann was voorts lid van het Roge-
ri-strykkwartet en van het Amsterdams
Kamermuziekgezelschap. Nog zeer on
langs werkte hy met het Hekster-kwar
tet mede aan grammofoonopnamen van
kwintetten van Boccherini. Hy was le
raar aan het Amsterdams muziekly-
ceum.
VELTHOVEN, 21 mei Een zeug
van de landbouwer A. Smets verblijd
de haar eigenaar op 9 mei met de be-
boorte van acht biggen. Tien dagen ia-
ter bracht hetzelfde vaken nog eens ze
ven biggen ter wereld. De moeder en
de vyftien kinderen maken het uitste
kend.
k ben geen voorstander van
eld
prikkeldraad, zegt de heer
Albert J. A. van Abbe, di
recteur van de Karei I Sigaren
fabrieken te Eindhoven, die
vandaag Abraham in de ogen
zal blikken. En met die woorden
schildert hij treffend zijn hou
ding tegenover het leven, tegen
over de mens, die rondom hem
leeft en die hy in verschillende
hoedanigheden te benaderen
krijgt.
Albert van Abbe, een van de
jonge katholieke werkgevers,
die braken met de oud-liberale
opvattingen betreffende Junctie
en doel van een onderneming,
staat open voor moderne opvat
tingen en voor de sociale ge
dachten. „Momenteel," zegt hij.
„zyn wij hier in West-Europa
bezig de tolmuren tussen de
landen te slopen. Maar zo ook
moeten de tolmuren verdwijnen
tussen rangen en standen, uiter
aard met handhaving van het
respect voor elkanderEr dient,
meent hij, een gemeenschaps
opbouw te zijn, die ontstaat uit
de private sector, uit de vrije
sfeer. De gemeenschap, die de
basis is voor het leven van de
mens, dient niet opgetrokken te
zijn uit allerhande benepen en
benauwde hokjes en schopjes,
waarin de mens nauwelijks mens kan zijn. Deze gedachte, het op deze
wijze staan tegenover het leven, is de heer Van Abbe natuurlijk met zo
maar komen aanwaaien. Deze zijn als het ware geboren uit de omstandig
heden, waarmee hij, werkend in het bedrijf van zijn vader, Henri van Abbe,
geconfronteerd werd. In de jaren vóór 1940, toen zijn vader het stuur in
de fabriek nog stevig in handen hield, maakte de jonge Albert de moei
lijke overgang mee van een op het agrarische gerichte bevolking naar de
industrie, zoals die zich in Eindhoven voordeed rond 1.135. Deze omschake
ling ontwrichtte de verhoudingen in de daar levende en werkende gemeen
schapde saamhorigheid onder de bevolkingkreeg een knauw. Deze om
schakeling was nodig, daarover zal niemand in twijfel verkeren. Maar voor
de Brabantse mens was het niet eenvoudig die band naar elkaar terug te
vinden onder de gewijzigde omstandigheden, ook al heeft vooral die Bra
bantse mens van huis uit behoefte aan een onderlinge binding.
Albert van Abbe vond die gemeenschap onder meer door een voor hem
minder prettige omstandigheid. Verwoed jager zijnde, moest hij deze tijd
rovende hobby laten schieten, toen na de dood van zijn vader en zijn broer,
de leiding van het bedrijf als een zware last op zijn schouders kwam te
rusten. Hij zocht en vond een andere hobby: het gilde. In het gilde vond
hij de saamhorigheid de gemeenschapsgedachte, die gesteund wordt door
geestelijke waarden. Het gilde kreeg daarom volop zijn liefde; hij werkte
er voor en gaf, waar en hoe hij kon, zyn steun. Na gewoon gildebroeder te
zijn geweest, werd hij in april 1954 geïnstalleerd als gildeheer van
het aloude St. Jorisgilde van Stratum.
In de leiding van zijn bedrijf spelen deze inzichten we zouden willen
zeggen: uiteraard ook een rol. De heer Van Abbe wil in de onderneming
vooral zien een levende arbeidersgemeenschap, v-aarin werkgever en -nemer
samen werken aan verhoging van eigen geestelijke en materiële welvaart
Waarbij nochtans en ook nu weer: uiteraard het winststreven als taak
niet terzyde gezet mag worden.
Plannen voor de toekomst? Och ja zich als vice-voorzitter van het prae-
sidium van de sigarenfabrikantenvereniging, als lid van de Kamer van
Koophandel en als bestuurslid van de Éindhovense fabrikantenkring zich
blyven beijveren voor hetgeen hij als industrieel wenselijk acht. En dan
vooral ook blyven werken aan de totstandkoming van een vestiging van
zijn bedrijf m West-Duitsland, een project, dat nu al ongeveer twee jaar
veel zora pn activiteit, van hem verlangt.
Vandaag, op zijn vijftigste verjaardag, zal men hem in zyn woning te
Eindhoven met treffen. Hij is, om de drukte te ontlopen, er eens een paar
dagen tussenuit getrokken.
