„ZEEPAARD
OP SCHOOT'3
k
Per zeilboot naar de
Caraïbisehe Zee
Delftse cineast
naar diepzee
RAADSEL
'STER
ESSEX
LUCHTVERBINDING NEDERLAND—WEST-CANADA
PIONIER
MIJNHEER SUUP en ZIJN TRAM
FILMS VOOR BRITSE TELEVISIE?
A
■lil
en het ruimte-onderzoek
11V
a r
S
üder worden en
grootmoeder zijn
y
van een
BUTJES
ie
door Kees Fens
gllllllllll
IIIIIIIII
Illlllllllllllllllllllll
ZATERDAG 18 JUNI 1960
PAGINA 15
Twee boekjes
naampiob
juth^ Duirezen'
2&
I
£>e üelftenaar met de boot, waarmee hij zijn verre reis wil maken.
an een onzer verslaggevers)
Paar weken geleden zat ik nog
lllij Braassen», maar daar zien ze
'|>«r "'et meer. Aan alle kanten ver-
fen zeilnozems je de weg, en zo-
1», er een beetje wind opsteekt, weten
h,,u boot Seen raad. Terwijl
E ,deware liel'hebber dan de sport
Al oogint. Piet Windmeter kan het
Mtj Permitteren zo te spreken. Over
"laanden hoopt deze Delttse ci-
ki.. de Hollandse binnenwateren te
k||v -«-«BBmOV H/illIHVHTTCHlV» VU
I'M '.''''verwisselen voor de Atlantische
"rote Oceaan in zijn hecht door-
N».rd zeiljacht „Arca", dat tót die
Hi„VurlÜke met een ligplaats in
genoegen moet nemen. Af-
tje. l»> dan van enkele tussentijdse toch-
flej. haar Engeland, waar hij met de
V0J?e televisie nog besprekingen moet
W]it'" om de financiering van zijn cs.
'iile, '1'. "ader te regelen. Want met de
miiiï6 keett Windmeijers plan alles
e« hi n- H') wil in de Caraïbisehe zee
"teit'J wL?alapaKO»eilanden zijn specia-
?nder water enH ^"elenenhet filmen
éen ïeFèvisf'. Resultaat zal hoopt
levisiefrip zyn die het ge-
H|lill
""lllllll
Gereed om te duiken.
■illlllllllllllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllltllllli
Jeitwr bestaan zoveel boeken over de
„®knde moeder. Er bestaat er niet
)Al ?Ver de aanstaande vader. Is dat
V Ibist, is dat rechtvaardig? in de
yijj atuUr js ^jgj. een hiaat ik haast
Nin6*" ih te voorzien". Aldus Ernst
,'ei'a" in de inleiding tot zijn boek-
3rion nv> aai'cIiv lrintl" umnoin
5'ij pYa<ter en zijn eerste kind", waarin
i Vnh1 echtgenoot schetst, die vol zorg
«Ork zti'n vrouw en kind, die zijn gade
F®Un tijdens de geboorte van hun eer-
voortdurend bijstaat en vol in-
,erin 's voor de verrichtingen en vor-
f)6 8eri van zijn dochtertje.
sehrjjver geeft zijn visie op het
Mchf.Scbap geenszins weer op zwaar-
jLj wijze. Vol humor en somtijds
jkot achte spot mogen we het zelf
ver» hoemen? karakteriseert Hei-
r:?v8| zijn figuren, waarbij in dit
w|iPJ literaard de vader het meest
^"t wordt. Kostelijk is het hoofd-
Wa"rin verhaald wordt, hoe de
j:?il aande vader ter plaatsbesparing
JH1 de vader blijk geeft van een
di a, er vooruitziende geest. Zo houdt
t!?lt0 rekening met de naam van de
sjAstige echtgenoot, In geval er een
I id mocht worden geboren. Het
M namelijk pijnlijk, wanneer het
tr' k^aphira werd genoemd en het la-
een zekere Van der Putten zou
*b.
Ij.
(J VV
in bovenstaand boekje de va-
ljrA b zijn trekken, „Grootmoeder en
A>fveTrste kleinkind" doet Margot
Ie QÖ rt >>oma" recht wederva
ar. "eda 'ijben veranderen en daarmee
bjjbi&p Sogische opvattingen. Op zacht
jes wijze spot de schrijfster
tje 1 de cht soms ten onrechte
kih ke0„?l?.v,attingen op het gebied van
Va'R, -,j eUlke en lichamelijke verzor-
hiiü^liiif afwijken van de hare. Aan-
seh «fjrwst dl schrijfster, dat zij
Ar°uWd U-er als afgedaan wordt be-
•0 heef, l de geboorte van haar klein-
b,.' hodii aar dochter haar volstrekt
heitje 8< maar wanneer David een
^d{v,'°ch woi zusIe krijgen zal, vindt zij
l. Prettier alc (yrnntmnpflph »rii
Évn helpéi'1'rettiK a's grootmoeder wil
1Öe boek;'
hit porder.Kje,s. die met genoegen zul-
werden uitstekend
en vertaald door Rob de
hitgever ??rd Henk Broer
is Moursauit, Amsterdam.
H.K.
heimzinnige leven onder de zeespiegel
in beeld brengt. Een soort „zeepaard
op schoot" derhalve.
Zal zijn film te zijner tijd ook in de
Nederlandse huiskamers vertoond wor
den? Piet Windmeijer getaand ge
zicht en ondanks zijn grijze, warrige
haarbos nog slechts veertig maakt
een vertwijfeld gebaar. ,De liefde hier
is zuiver platonisch, en soms walg ik
er van als er weer iemand zegt, dat
hij zoveel belangstelling heeft voor mijn
plan. Met alleen belangstelling kom ik
er niet. Maar ze hebben nu eenmaal
geen geld in Bussum. Daarom ben ik
bezig met België, Duitsland en Enge
land. Dat lukt wel. In Amerika is het
weer anders. „Laat maar zien wat je
hebt: Als het goed is kopen we het,
is daar het parool. Overigens maakt
Windmeijer zich over het geld geen
zorgen, hoewel hij toch een begroting
heeft opgesteld, die de twee ton dicht
benadert. Hjj vertrouwt daarbij een
beetje oo zijn reputatie waarvan hij di
rect nade oorlog de grondslag heeft
gelegd.
In 1946 zegde hij de werktuigbouw,
waarin hij tot dan toe zijn brood ver
diende, vaarwel én trok, gehoor ge
vend aan avontuurlijke inblazingen,
naar Italië en s Zuid-Frankrijk, waar
hjj vele meters tiim verschoot om
die later bfj lezingen af te draaien en
zo de gemaakte kosten te dekken. Hjj
had zich toen nog aan het conven
tionele onderwerp „land en volk" ge
houden, maar in de daaropvolgende
winter construeerde hij al een came
ra om mee onder water te werken.
Aan de Noortlafrikaanse kunst begon
Windmeijer in 1947 met de eerste ex
perimenten en het lukte hem om een
groot deel van de wonderlijke wereld
die zich onder de zeespiegel uitstrekt
op de foto vast te leggen. Hij leerde
er veel omtrent de breking van het
licht in water, omtrent het kleuren
spectrum en allerlei andere zaken,
die niet meteen in het een of ander
handboek zijn te vinden. De foto's
vertoonden vaak kleuren, die niet
met het oog waren waargenomen.
„Dat is zo fascinerend", vertelt Piet
Windmeijer, weer opgetogen bij de her
innering. „Op een gegeven ogenblik is
alles onder water blauw, beneden don
kerder, naar boven toe wordt het licht.
Ook de vissen hebben die blauwe kleur.
Wanneer je daar nu een witte lamp
op richt, die dus alle kleuren van het
spectrum bevat, weerkaatst de 'vis die
kleuren op het blauw na, en op de foto
zie je dan soms de mooiste kleurscha
keringen, die de vis in werkelijkheid
nie* bleek te vertonen." Het jaar daar
op nam hij een filmcamera mee, die
hij eveneens voor onder water-op-na
men geschikt had gemaakt. Met boven
dien een verbeterde duikapparatuur die
hem in staat stelde een diepte van 50
meter te bereiken, slaagde hij er in
een film van twintig minuten te maken
ter hoogte van het Zuidfranse plaatsje
Cassis sur Mer. „Destijds een unicum,
want niemand had zich hierop nog toe
gelegd." Het duurde tot 1951 voordat
Windmeijer weer een kleine expeditie
kon uitrusten om zijn ervaring uit te
breiden, ditmaal naar de „duizend
eilanden" tussen Java en Sumatra. Hij
hield tussendoor lezingen voor de Ne
derlandse militairen in Indië en maak
te films voor cultuurmaatschappijen.
„Filmen", zegt Piet Windmeijer ge
decideerd, „kun je alleen maar leren
door te filmen" en daarom aanvaard
de hij, terug in Holland, allerlei op
drachten voor ondernemingen, vatte
het plan op om van Delft, zijn ge
boortestad, een film te maken voor
de gemeente maar de gemeente
wenste er zich, na een lijdensweg
van onderhandelingen, toch niet mee
'n te laten en kreeg van O.K. en
W. een subsidie om een nadere stu
die te maken van het gebruik van
kunstlicht onder water. IVIaar zijn
ideaal was nog altijd niet verwezen
lijkt: een kleurenfilm in de koraal
zeeën. Nu, na anderhalf jaar van
voorbereidingen, ziet het er naar uit,
dat de langdurigste en vermoedelijk
ook meest interessante expeditie die
Windmeijer ooit uitrustte, spoedig zal
beginnen. In verband met de zoge
naamde Portugese wind moet de
„Arca" uiterlijk eind augustus uitzei
len. Tegen november hoopt Wind
meijer met zijn drie koppen overige
bemanning in Curacao te arriveren,
waar hü een pied a terre opslaat
voor tochten in de omtrek. De Ca
raïbisehe Zee leent zich bijzonder
voor het doel dat de Delftse onder-
water-cineast zich heeft gesteld. Hjj
hoopt ook de Galapagoseilanden te
bezoeken, waar het water zeer visrijk
is door het raakpunt van twee tegen
gestelde stromingen. Deze eilanden
groep is genoemd naar de enorme
schildpadden en landhagedissen die er
in menigten op voorkomen, een dank
baar onderwerp voor de lens, zo ver
moedt Piet Windmeijer. Hij denkt ten
slotte Barro Colorado aan te doen,
een biologisch station in het Panama
kanaal.
Zijn opnamen zullen dus vooral be
stemd zijn voor televisie-uitzendingen.
Piet Windmeijer houdt hiermee terdege
rekening. Om te beginnen zal de lengte
van zijn films aan huiskamergebruik
zijn aangepast. Hij is van plan om 26
afleveringen te maken van 13 minuten
elk. Het kunnen er ook 13 worden van
26 minuten, „want 26 is in de televisie
een magisch getal, en dat komt er dus
in elk geval aan te pas." Verder zegt
hij: „Wanneer de mensen zulke onder
water-opnamen zien, willen ze graag
weten, hoe een dergelijke film tot stand
komt. In een televisie-documentaire
kun je gemakkelijker demonstreren,
hoe men te werk gaat dan in een film
van de volle lengte, en wij willen dus
ook diverse voorbereidende werkzaam
heden met de camera opnemen."
Maar uiteraard zal het publiek nog
het meest nieuwsgierig zijn naar de
verfilming van het verholen leven on
der de zeespiegel. Dat realiseert Piet
Windmeijer zich heel goed. Daarom
zal hij in de Caraïbisehe Zee te werk
gaan aan de hand van een scenario en
dus niet vastleggen zoals vroeger
wat hem te hooi en te gras voor de
lens komt. „Ik wil verschillende zeedie
ren, zoals vissen, anemonen, krabben,
zeesterren en schildpadden, in heel hun
levenscyclus betrappen. De zee heeft
zo ongelooflijk veel geheimen, dat het
nog een toer zal zijn om keus te ma
ken voor 340 minuten film. En dan zou
ik de mensen er ook wel bij willen be
trekken. Mensen zijn altijd interessant."
zo peinst Piet Windmeijer over zijn ex
peditie naar verre westelijke streken.
Hij weet precies wat hij wil, en hoe
avontuurlijk hij ook mag zijn, aan
het toeval laat hij ditmaal niets over.
Hij denkt ruim anderhalf jaar nodig
te hebben voor de verfilming van het
koraal- en rifleven. Angst voor het
water heeft hij nooit gekend. Hij voelt
zich vijftig meter onder de opper
vlakte even veilig als thuis op zijn
bureaustoel, ja nog prettiger, omdat
het zweven in water hem een sensa
tie geeft, die hij zelfs in een vliegtuig
niet ondergaat. „Maar hoogtevrees
heb ik wel. Ik durf niet op de rand
van een dak te lopen." Zijn camera
heeft hij dusdanig geconstrueerd, dat
hij haar nooit kan verliezen, aange
zien ze 100 gram lichter weegt dan
het water en dus steeds blijft drij
ven. Piet Windmeijer verzekert ten
slotte, dat hij geen wetenschappelijke
pretenties koestert. „Ik interesseer
me nu eenmaal bijzonder voor biolo
gische onderwerpen, en bovendien:
filmen is nu eenmaal mijn vak. Of
liever: mjjn ziekte!"
(Advertentie)
gen lange jaren zuchtte hij in slavernij, met slechts vijf stralen, dezelfde die
,A, in de brandende hitte, en het was je nu nog kunt zien.
in die tijd dat hij een plechtige eed af- Het is bijzonder jammer, maar het
legde om, wanneer hij ooit zijn vrij- geheel schoonklinkende verhaal dat se-
heid zou herkrijgen een gouden ster dert eeuwen de ronde doet in Mous-
aan een zilveren ketting te hangen bo- tiers, blijkt verdichtsel te zijn!
ven de Onze Lieve Vrouwekapel van Inderdaad hebben de Graven De Bla-
Moustiers. En aldus geschiedde.... De cas deelgenomen aan de Kruistochten,
Blacas werd vrijgelaten en zijn eerste maar geen enkel lid van dit geslacht
daad bij zijn terugkeer in Frankrijk is ooit gevangen genomen door de on-
I i I w®s het laten smeden door een edel- gelovigen. Het raadsel van de ster
-fe smid van een zilveren ketting, waaraan van Moustiers is tot op heden onopge-
een ster van zuiver goud was bevestigd, lost gebleven. Zeker is alleen, dat de
Het Franse dorpje Moustiers-Sainte- zich er op rechtsteeks af te stammen De ketting was 220 meter lang en over- ster er langer hangt dan de mensen
Marie, zit neergehurkt tussen de duize- van Balthasar, een van de drie Wij- spande juist de kloof tussen de rotsen, zich kunnen heugen en wonderwel past
lingwekkend hoge kalkrotsen van het go- zen uit het Oosten. Hun familiewapen Na aldus zijn belofte te hebben ingelost bij Moustiers, dat onwerkelijke plaatsje,
bied van de Verdon. De huisjes liggen droeg dan ook een ster, een ster met keerde De Blacas terug naar Aups, dat er uitziet als het decor van een
geschaard rond het 'intieme kerkje .et zestien stralen, ter ere van hun stam- trouwde en had veel zonen, die zich Provencaanse kerstkribbe.
zijn vierkante klokketoren en hoog te- vader. Het geslacht De Blacas bracht in de oorlogen van hun tijd onderscheid-
gen de rotsen ziet men de door cipres- dappere krijgslieden voort. Zij gingen den. "I""" «•"•••••'•HimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiilllliiiiilliHiiiiiiillll
sen omgeven Romaanse kapel, vanwaar vooraan bij alle veldslagen en het was Dit is het verhaal dat de inwoners
men een onvergetelijk uitzicht heeft dan ook niet verwonderlijk, dat zij in van Moustiers vertellen en zij voegen
over de plaats en zijn omgeving. De zon de voorste rangen van de Kruisridders hier nog aan toe, dat de oorspronkelij-
is fel in dit deel van Frankrijk, haar streden. Een van de Graven De Blacas ke ketting met ster werd gestolen tij-
stralen branden op de daken der huizen verging het echter slecht. Hij werd tij- dens de Godsdienstoorlogen en vervan
en op de grijze Romeinse brug, ze glij- dens een Kruistocht gevangen genomen gen door een smeedijzeren keten. In
den strelend over het water van de door de verschrikkelijke Saracenen, die de plaats van de gouden ster met zes-
Rioul, die zich met moeite een weg door hem slavenarbeid lieten verrichten. Ne- tien stralen kwam een vergulde ster
het plaatsje heeft gebaand en ze spelen
Als je een reis door Groot-Brittannië
maakt, kan het gebeuren dat je Essex
nfncrSw^^met"^1 JSlïlfvfonrfi^tte^die Iilillllllllllllliiiiii"liili"limniilimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiimilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllimilllllllllllllllllli over het hoofd ziet. Misschien komt dit
plagerig met de goudkleurige ster die doordat het zo dicht by Londen ligt
weerloos aan een zware smeedijzeren T T_,
ketting tussen twee rotswanden hangt, T TT) fr I U
hooe boven de kanel. u 1J *-*ul JLj
hoog boven de kapel.
Het is een vreemde geschiedenis met
die ster. Hij hangt daar al zo lang aan
zijn ketting tussen de rotsen, dat geen
inwoner van Moustiers meer op hem
let. Hij hing daar al toen het vuur in
oe ovens van Moustiers nog niet ge
doofd was en het aardewerk van deze
plaats wereldberoemd was. Hij hing er
al aan het begin van de 16e eeuw toen
een Italiaanse monnik naar Moustiers
kwam en de inwoners van deze plaats
leerde hoe zij zuiver wit aardewerk
moesten hakken, ja, men beweert zelfs
dat hij er al hing ten tijde van de
Kruistochten. Wanneer je thans een in
woner van Moustiers vraagt naar de
oorsprong van de ster aan zijn ketting,
zal hij je echter het antwoord niet
schuldig blijven. Hij zal je het verhaal
vertellen, dat hij van zijn vader hoor
de en deze weer van diens vader; een
romantisch verhaal, dat bij uitstek past
in het kader van deze ietwat onwerke
lijke plaats, zo lezen wij in „France",
uitgave van het Franse Nationaal Ver
keersbureau.
Eens dan in een heel ver verleden,
heerste over deze provincie het Grafe
lijk geslacht De Blacas. Zij beroemden
Er zaten eens twee bijen
te zoemen in de zon.
En weet je wat ze zei'en
„Wij willen een japon!
Een gazen overrokje,
een lijfje van satijn.
Een rokje met een klokje
past goed bij onze lijn.
Ja zult eens zien, o kinders...
We worden elegant.
En alle dwaze vlinders
die hebben dan het land."
Een van hun bloesemvrinden
schonk hun een jurkje, rood.
De lieve akkerwinde
gaf nog een pettycoat.
Wat stond dat mooi, och heden!
Wat voelden zij zich sjiek.
Ze zoemden diep tevreden,
een liedje vol muziek.
En iedereen kwam kijken.
Het werd een heel vertier:
De vlinders en libellen,
en ook een oud", mier.
Maar weet je wat die zeiën?:
(Ze luisterden verschrikt)
„Wat zijn die dwaze bijen
verschrik'lijk opgeprikt!"
Dat viel de bijtjes tegen.
Ze werden bijna boos.
Toen staken zij verlegen
hun kopje in een roos.
Daar zochten zij naar honing.
Maar jeetje, wat een pech:
Hun mooie pettycoatje
zat lelijk in de weg.
Toen namen beide bijen
een kloek en wijs besluit:
Ze deden vlug de zij'en
en gazen kleren uit.
het verste hoekje is slechts 80 mijl van
Londen verwijderd. Bezoekers spoe
den zich naar de beroemde toeristen
plaatsen in het westen en noorden en
vergeten in de haast dit district, dat
zich uitstrekt langs de noordelijke zijde
van de Theems, van Londen naar de
oostkust.
Voor degenen, die het rustige, vredi
ge Engelse leven zoeken, is dit graaf
schap ideaal. Behalve in de populaire
badplaatsen, zoals Southend-on-Sea en
Clacton, komen er weinig vakantie
gangers in Essex, met het gevolg dat
er een onbedorven landelijke sfeer
heerst, het stille groene landschap, de
bladerrijke lanen, stille dorpen en klei
ne steden, waar sinds drie of vier eeu
wen de halfhouten huizen schouder aan
schouder rond de kerk gegroepeerd
staan.
Essex is een paradijs voor liefheb
teren en
Laat anderen maar pronken!
Dat hindert ons geen bal.
Wij voelen ons het best
tn onze overall!
lllllllllllllllllllllllllllllllllllIHlIlllltillInlIlltTllllllllHIII'IKlIlllllllllllllllllllllllllllllllllllllltlllillllllllllllillllllllllHIIIIIItlllllllllllllllllllllllllllIilllllll'IIIIIIIUIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIII'lll'HI"11!
s«9
bers van fotograferen en voor hen die
geïnteresseerd zijn in de historie, heeft
het verleden een rijke erfenis aan bouw
werken nagelaten en een rijkdom van
namen welke herinneringen oproepen
uit een tweeduizend jarig verleden.
Ten noord-oosten van Londen bevindt
zich het Epping Forest. Hier, op slechts
„Tdi wtttv 23 mijl van de hoofdstad, bevinden zich
grote wouden en U kunt gemakkelijk
verdwalen in wat gedurende eeuwen ko
ninklijke jachtterreinen waren. Er
heerst een tijdeloze vrede onder de gro
te beuken en de slanke berken.
Een ander aspect van het graafschap
is de stad Saffron Walden. *De naam is
afgeieid van de saffraan (gele krokus),
stof nog een grote zeldzaamheid was, welke door de Moren uit Arabië naar
zelfs uitrustingsstukken voor Sir Ed- Spanje werd gebracht en in de imddel-
mund Hillary's Zuidpoolexpeditie, maar eeuwen van daar "aar Engeland ge-
daarnaast ook talloze zakenlieden, ou- smokkeld. Men geloofde dat de plant
ders van emigranten, geslaagde land- een opmerkelijke geneeskracht bezat bn
verhuizers, die hun vaderland opzochten in Walden („de beboste vallei was in
regeringsautoriteiten en vacantiegan- de zestiende eeuw het kweken van de
„erg bollen een belangrijke industrie.
De interessantste stad van Essex is
Wanneer het volgend jaar de straal- echter ongetwijfeld Colchester. Dit is
vliegtuigen ook op deze route hun intre- voigens de gegevens de oudste stad van
de doen, dan zullen de passagiers in de Groot-Brittannië.
DC-8 slechts 8,5 uur n^dig hebben om
de 8000 kilometer lange afstand tussen an[jerc] me( het voorbijgaan der jaren.
west-Canada en Nederland te overbrug- u vindt er een Engeland dat niet in
gen. kronieken vermeid staat.
illlllllllllllllllllllllltlllllllllllllllllIIIIIIIIHIIIIIIIIIIlllllillllllllllllllllllllllllUIIIIilMlllllllllllllllllllililllHlllllllllllllllllllllllllll
DOUGLAS DC-8
25 juni Toen Captain George Van- de tweede luchtvaartmaatschappij ter
couver, nazaat van een uit Coevorden wereld die de grootcirkelroute over het
geëmigreerde Engelse Nederlander, de Noordpoolgebied gebruikte voor een
stad stichtte die zijn naam ontving, rechtstreekse verbinding met west-
(Vancouver in Canada), zal hy nooit Europa en zodoende zes vlieguren be-
hebben kunnen dromen dat zijn zeil- spaarde op het traject via de Atlanti-
schepen naar Europa nog eens vervan- sche Oceaan.
fchepen^zouTebbendgenoemd,hHiie1C de afgeJo^e^
Sïï tuigen op de poolroute een gemiddelde
westkust zouden afleggen in slechts een van 1500 passagiers per maand. Onder -
"St n°dlJL deze ..moderne poolreizigers bevonden kunstmaan werd gelanceerd, stelden de ingewikkelde vwkeers-mstrumenten
Al vanaf het moment dat de eerste den, die zijn voorzien van ongelooflijk
1_lij. ..nMlr„A„r
De laatste Amerikaanse ruimtesonde
de Pionier V, die kort geleden werd
De cineast thuis.
z'ch filmsterren, "boksers en worstelaars geleerden zich de" vraag: hoe lang kan
omstreken van Vancouver thans ge- van wereldformaat die een Olympische een zendertje zijn berichten blijven uit- -
noemd worden, te kunnen vinden. titel in het verschiet zagen, balletgroe- zenden? Want voordat de mens zelf de gelanceerd zal met alleen dieper dan
Het is vvjf jaar geleden dat de eerste pen die van de ene naar de andere uitgestrekte ruimte kan binnendringen alle vorige in .net heelal doordringen
verbinding door de lucht tussen de kant van de aarde reisden, vluchtelin- moet het antwoord bekend zijn op enke- maar waarschijnlijk ook langer en van
westkust van Canada en Nederland via gen voor het geweld in het beproefde ie belangrijke vragen over de aard van gr°ter afstand zjjn d°e_n
N°ordpüolgebied met een Douglas Hongarpe, die in een nieuwe wereld een de ruimte tussen de planeten en deze klinken. Zoals bekend mag worden v er-
DC-6B van de Canadian Pacific Airlines nieuw leven gingen opbouwen, ladingen antwoorden kunnen alleen door onbe- ondersteld, ligt het doel van dit 19e
tot stand kwam. De CPA was daarmee Salk-vaccin tegen polio, toen deze anti- mande ruimtevaartuigen gegeven wor- Amerikaanse kunstmatige h
•IHIIIIIIIIIIIIII1iiiiiiiiiiiiIIIIIIIIIIIIIIIIIIIin miMiliumIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII1111111111111satelliet) ergens bij de baan van de
planeet Venus. En als alles gaat zoals
wordt verwacht zal deze ruimtesonde
per radio wetenschappelijke gegevens
naar de Aarde seinen niet alleen op
de heenweg op haar baan rond de zon,
maar ook nog jaren later telkens wan
neer zij een afstand bereikt van ten
hoogste 80 miljoen kilometer van de
Aarde. Tot op een tiende van deze af
stand zal de kleine 5 watt zender alle
gevraagde inlichtingen verstrekken,
maar daarna kan op „verzoek" vanaf
de Aarde door middel van een uitgezon
den sein de grotere 150 watt zender
van de Pionier aan het seinen worden
gebracht.
Rond de zon wordt nog door twee an
dere ruimtesondes een baan beschre
ven, nl. door de Amerikaanse Pionier
IV, en de Russische Mechta. Deze bei
de „zwijgen" echter reeds, zodat ze
voor de wetenschap verder geen nut
meer hebben.
Op dat moment klonk er door de lucht een
gekrijs. Tegelijk rolde het dak van de tram
netjes open en allen keken in de blauwe he
mel. Daar vlogen vijftien straaljagers in de
vorm van de letter „W". De „W" van „Wel
kom", zei de burgemeester, ,,'t Is maar een
aardigheidje mijnheer Suup, U hoeft er niet
zo van te schrikken. Direct komen ze nog één
keer overvliegen. Dan gaan ze weer naar
huis.'
Mijnheer Suup knikte maar; hij wist echt
niet, wat hij moest zeggen. Uit de andere auto'
waren de wethouders gestapt, de hoofdcommis
saris van politie, die bijna net zo'n mooi uni
form aanhad als mijnheer Suup, en de com
mandant van de brandweer. De burgemees
ter nodigde hen in de tram en allen gaven zij
mijnheer Suup een hand. Zoveel handen van
zoveel grote mannen had mijnheer Suup nog
nooit geschud.
„Heren", zei de burgemeester, „we maken
er een leuke middag van. Niet zo erg plechtig,
want daar houd ik niet van. Dat weet U. De
wethouders knikten, de hoofdcommissaris
salueerde en de brandweercommandant liet
zijn hakken tegen elkaar slaan. „Gaat u naar
uw auto's terug", zei de burgemeester, „ik volg
met de tram."
Zij gingen weg. De mijnheer met het snor
retje schoof een leunstoel naast de groene
stoel van mijnheer Suup. In die leunstoel ging
de burgemeester zitten. „Nu eerst fluiten, mijn
heer Suup", zei de burgemeester. „De fluit
van de tram vind ik zo mooi. Ik hoorde ze
vroeger iedere morgen, als ik nog in bed lag.
Ik vond dat zo mooihet leek wel, of er een vo
gel in mijn kamer floot. Ik was meteen klaar
wakker. Nu hoor ik het nooit meer. Ik verslaap
mij nu elke morgen", zuchtte de burgemees
ter.
„Er zijn nu bussen, mijnheer de burgemees
ter", zei mijnheer Suup met een beetje hese
stem, „bussen toeteren en dat is een naar ge
luid". „Zo is het, mijnheer Suup", antwoordde
de burgemeester; „met u kan ik praten. Ha,
ha, die mijnheer Suup".
Mijnheer Suup vond de burgemeester een
heel aardige man. Hij deed helemaal niet ge
wichtig. Mijnheer Suup werd rustig. Hij sloeg
zijn benen over elkaar, stootte de burgemees
ter vertrouwelijk aan en zei: „Moet u eens
luisteren, mijnheer de burgemeester".
„Mijnheer Suup, ik luister, als u de fluit
laat zingen", zei de burgemeester. Mijnheer
Suup drukte dadelijk op de pedaal, wel drie
keer, en de fluit klonk zo juichend, dat de
mannen op de steigers allen tegelijk hiep hiep
hoera riepen.
Toen ginger. de motors rijden, toen de auto's
en achter die stoet reed de tram. Mijnheer
Suup kende deze weg precies. Hoe vaak had
hij die niet gereden. Langs de weg lagen nog
de rails waar de tram vroeger over reed. Die
zouden binnenkort weggebroken worden en als
oud ijzer naar de smeltoven gaan. Nu blinken
ze nog met kleine flikkerlichtjes in de zon.
Er kwamen steeds meer huizen, allemaal
nieuwe huizen. „Heb ik allemaal zien bouwen"
zei mijnheer Suup trots. „Ik ook", antwoordde
de burgemeester. En toen lachte hij zo hard.
dat de kinderen in de tram in hun handen be
gonnen te klappen.
HOOFDSTUK IX
Na een kwartier reed de tram, voorafge
gaan door de auto's en de politieagen
ten op de motors, al midden in de stad.
Het was hier lang niet zo feestelijk druk als
in het badplaatsje. De mensen in de stad
schenen gewoon te werken; sommigen bleven
even op een hoek stilstaan en keken de mooie
tram na. Dan liepen ze weer door. In een stad
zijn elke dag ook zo veel mooie en malle din
gen te zien. Mijnheer Suup kende van de straat
alle huizen. Er waren heel oude huizen bij, die
van vermoeidheid het hoofd een beétje lieten
hangen. De gevels van die huizen hingen naar
voren. Er waren ook heel lelijke huizen bij. Die
leken wel ziek; ze dreigden ieder ogenblik in
elkaar te storten.
De politieagenten op de motors maakten de
weg vrij, zodat de burgemeester, mijnheer Suup
en de kinderen hard opschoten. Bij de hoek
van een smalle zijstraat, stootte mijnheer Suup
de burgemeester aan. „Daar op twee hoog,
bij het balkon, mijnheer de burgemeester,
woont mijn broer Arie met zijn vrouw Marie.
Vroeger liet ik iedere keer, als ik met de
tram er langs kwam, de fluit fluiten. Dan
kwam Marie gauw het balkon op en zwaaide
altijd met de stofdoek. Nu zal dat nooit meer
gebeuren," zuchtte mijnheer Suup.
De tram reed over een brug, over nog een
brug en over nog een brug, want in die
stad waren heel veel grachten. Bij de
eerste brug klom een lange toren hoog de
lucht in. Boven in die toren hingen allemaal
klokjes, die ieder half uur samen een liedje
zongen. Als kleide vogeltjes fladderden de
klanken om de toren heen. Laag kwamen ze
nooit, want op de straat zelf was het zo'n
lawaai van auto's en bromfietsen, dat ze weer
gauw schuw omhoog vlogen. Toen mijnheer
Suup en zijn tram de toren passeerden, was
het net even stil. Mijnheer Suup hoorde de
klokjes een liedje zingen, dat hij vroeger nog
op school geleerd had. Hij werd er even stil
van. Dat was al heel lang geleden
(Wordt vervolgd)
f» if - r
De Pionier V, tijdens de lancering. (Ge
bruikt werd een drietraps raket van 27
meter lengte).
