„Jeanne d'Arc au bücher"
was een gebeurtenis
NILLMIJ
Goede smaakenige
hanteerbare norm
De kijker is
alleen
Negers spelen
Macbeth
J
G. Honig sr. t
ZATERDAG 25 JUNI 1960
PAGINA 9
Jong verzekerd,
voordelig verzekerd
V..
„Playhouse International", cabaret als tijdpassering
Tweede seizoen gestart In Bellevue eerste airconditioning
toneelzaaltje van Nederland
Dank u, koolmeesje
Praatpaal
Janfjes in Ufrechf
Hoogleraar in Cent
P.T.T. bezorgt bruidspaar
M,
Prominente figuur in de
zangerswereld
Ongeregeldheden in de
Dominicaanse Republiek
9s Lands Kroniek
Een Engels cabaret in Amster
dam bleek enkele jaren gele
den nog even zonderling als
een Hollands cabaret in Londen.
Maar gisteren is Playhouse Interna
tional" al voor z\jn tweede seizoen ge
start en daarmee is wel het bewijs
geleverd dat „het enige Engels spre
kende cabaret op het vasteland van
Europa" aanstalten maakt om een
blijvertje te worden. Vooropgesteld
dan dat mevrouw Jill Lardis dit ca
baret voldoende tijdpassering vindt
om de verveling te verdrijven. Toen
Jill Lardis namelijk enige jaren gele
den met haar echtgenoot Jack uit
Amerika in Amsterdam arriveeerde,
vond ze het huisvrouw spelen een ta
melijk vervelende bezigheid. Toneel
heeft haar altijd gefascineerd en
daarom bijgon zij plannen te maken
voor een cabaretje. Niet voor één
avond maar voor een heel zomersei
zoen. Ze polste hier en daar deskun
digen die haar de opgewekte raad
gaven er nooit aan te beginnen. Am
sterdam wemelt zo langzamerhand
van de cabaretjes, zeiden zij, en
bovendien is er geen zaal te vinden.
Geen Amerikaans of Engels artiest
van betekenis waagt het risico om
zich voor Amsterdam te verbinden
en tenslotte is men hier zo verwend
met Engelse en Amerikaanse show
films dat men heus niet de moeite
neemt om nog eens naar een cabaret
voorstelling te komen kijken.
Jill Lardis nam de bezwaren voor
kennisgeving aan en stapte naar al
de mannen die luide verkondigd had
den dat er in Amsterdam veel te wei
nig te beleven viel voor buitenland
se toeristen en dat men daar straks
met al die straalverkeersvliegtuigen
vol Amerikanen een hoop narigheid
mee zou krijgen. De heren ontmoet
ten een energieke Amerikaanse van
nauwelijks 25 jaren die onmiddellijk
haar notitieboekje tevoorschijn haal
de en bedragen begon te noemen. Ze
heeft het meegemaakt, dat haar me
dewerkers deserteerden en goede
vrienden medelijdend begonnen te
knikken, maar het geld kwam er en
„Playhouse International" werd een
feit.
Men startte in een zaaltje op nog
geen honderd meter afstand van de
Stadsschouwburg en kampte onmid
dellijk met de handicap van de heet
ste zomer sinds jaren. Maar toen
werden de voorstellingen een succes.
Want niet alleen de toeristen maar
ook de Nederlanders zelf kwamen
in ongewoon grote getale en zij
amuseerden zich kostelijk. Jill had
dan ook beslist niet de geringste ar
tiesten uit Londen gehaald. De geld
schieters waren zo tevreden dat de
reprise onmiddellijk werd gearran
geerd en Jill vloog dit jaar met een
veel geruster hart naar Londen. De
schrik van de Hollandse zomer zat
haar echter nog zo in de leden dat
zij en passant het zaaltje van Beile-
vue tot de eerste airconditioning to
neelzaal van Nederland maakte. Bij
de openingsavond werkte de appara-
(Advertentie)
een eeuw levensverzekering
tuur zelfs zo effectief dat de dames
rillend hun vest aantrokken.
Jill Lardis zag er die eerste avond
vermoeid uit, want er is onbegrijpe
lijk veel energie nodig om deze on
derneming op gang te krijgen. Maar
nu het eenmaal draait heeft se toch even
de tijd om lucht te happen. Zij heeft
nu de hulp van de Amerikaanse te
nor Charles Holland, die al even ener
giek de schrijfmachine bewerkt.
„Playhouse International is in de
running en de heren met hun straal-
verkeersproblemen hebben één zorg
minder.
HET hoofd der school van het
Venrayse kerkdorp Veulen, de
heer De Krijger heeft inwoning
gekregen. Voor de tweede keer dit
jaar heeft een koolmeesje zich in de
brievenbus van zijn woning genesteld
en er een ideale broedplaats gevonden.
Om het broedende diertje niet te
storen is bij de brievenbus een op
schrift aangebracht, dat als volgt luidt
„U wordt vriendelijk verzocht geen
post in deze brievenbus te deponeren.
Dank U. Koolmeesje".
Minis, Cola Minis wanneer hij publi
ceert, gewoon „Minis" voor zijn leer
lingen, is benoemd tot hoogleraar in
de Germaanse philologie aan de uni
versiteit van Gent. De Heerlenaar
maakt er geen ophef van. Hij ziet er
ook helemaal niet als een professor
uit. De gymnasiasten hebben nooit
geweten, dat hij jarenlang nachten
achtereen studeerde, dat hy weten
schappelijk werk deed, dat hij publi
ceerde. Zelfs de meesten van zijn col
lega's wisten dat niet.
Hij studeerde aan de Nijmeegse
universiteit, waar hij in februari 1940
zyn doctoraal deed. In 1946 voltooide
hij zijn proefschrift: „Textkritische
Studiën über den Roman d'Eeas
und die Eneide von Hendric van Vel-
deke", waarop hij in Luik promo
veerde. Door deze Hendric van Vel-
deke vatte h;j zijn liefde op voor het
middel-Nederlands. Een van zijn leer
meesters in Nijmegen, de tachtigja
rige prof. Kosch, is een van zijn beste
vrienden. De nieuwe hoogleraar vond
het een eer mee te mogen werken
aan een uitvoerige lexicon van de
De 26.000 automiblisten, die dage
lijks van de weg Rotterdam-Den
Haag gebruik maken, zijn nu
twee maanden omgeven door de bij
zondere wegenwacht-service, die de
A.N.W.B. op dit traject heeft ingesteld.
Tien telefoonzuilen staan in contact
met het wegenwachtstation „De
Pauwmolen" en door pech belaagde
weggebruikers kunnen zich via deze
„praatpaaltjes" direct met de hulpcen
trale in verbinding stellen. Sinds eind
april hebben maar liefst 1500 perso
nen van deze mogelijkheid gebruik
gemaakt, terwijl in de overeenkom
stige periode van het vorige jaar
slechts 600 pechvogels werden gehol
pen. Gemiddeld lag er een tijdsbestek
van vier minuten tussen de melding
en de aankomst van een gele rijder.
Eén kwart van alle meldingen ge
schiedde via de telefoonzuiltjes. Bin
nenkort komen er weer vier paaltjes
bij en de A.N.W.B. gaat hiermee net
zo lang door totdat door ervaring de
maximaal toelaatbare afstand tussen
wegenwachtstation en praatpaal is
vastgesteld.
Jantjes uit Engeland gaan Utrecht
een bezoek brengen. Van 28 juni
tot 2 juli komt het 51ste Mynen-
vegers-squadron van de Koninklijke
Britse Marine kijken hoe het er in
Utrecht en omgeving uitziet. De
„Ohaiiey", Brenchley", „Brearly" en
„Brinkley" van de Britse vloot komen
in de morgen van 28 juni te Rotter
dam aan om vandaar, begeleid door
de Nederlandse Marine, naar Utrecht
te varen, waar de schepen in de na
middag ligplaats zullen kiezen in het
Merwedekanaal aan de Keulsekade
tussen Spinozabrug en Sluis. Er zul
len ter ere van de bemanning ver
schillende evenementen op touw wor
den gezet. Onderofficieren en man
schappen gaan donderdag 30 juni naar
Philips Phonografische Industrie in
Baarn, waar o.a. Corry Brokken voor
hen zal optreden. Des middags om half
vier is er op het Genieveld van het
sportterreinen-complex Maarschalker-
weerd een voetbalwedstrijd tussen een
uit de bemanning samengesteld elftal
en een Nederlands militair elftal. Des
avonds geven 16 meisjes van een
zwemvereniging in het Noorderbad of
Ozebi dat hangt van het weer af
een demonstratie sehoonspringen,
figuurzwemmen en komisch springen
voor de Engelse gasten, die zich op
hun beurt ook niet onbetuigd zullen
laten en de aanwezigen (leden van de
zwemclub en militairen) van een di
ving-display" laten genieten. Vrijdag
avond 1 juli wordt voor de manschap
pen een besloten bal in de Kromhout
kazerne georganiseerd.
Allemaal kwatsch, kolder. Ik ben
geen „geleerde", geen „geleerd-
man". De leraar aan het St.-
Franciscuscollege te Rotterdam knip
pert snel met zijn ogen, de wenk
brauwen hoog opgetrokken. Dr. N.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiriiMiiriiiiiiiiiriiiiiiiiiiiiriiiiiiHiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiitNiHiiiii
hand van prof. Kosch over de Duitse
litteratuur, waarvan hij de periode
voor 1500 behandelde.
Studie is voor de Limburger
zijn vrouw is een „land"-genote van
hem en zijn gezin spreekt thuis nog
altüd Limburgs, de trots van prof.
Minis een sport, een hartstocht.
Gemakkelijk heeft hij het bij zijn
studie niet gehad. In de oorlogsjaren
doceerde hij aan het gymnasium te
Sittard en sinds 1945 was hij leraar
Duits aan het Rotterdamse St.-Fran-
ciscuscollege, waar hij voornamelijk
les gaf aan het gymnasium. Zyn ve
le lesuren noodzaakten hem 's nachts
te studeren, tijdens de oorlog al.
In 1952 werd hij lid van de Maat-
schappp van Nederlandse letterkun
digen. In 1956 kwam hy aan de leer
gangen in Tilburg en gaf hy Duits
M.O. B aan de Nutsacademie te Rot
terdam, waar hy naast taalkunde
vooral Gotisch doceerde. Vorig jaar
werd hij benoemd tot docent aan de
universiteit van Marburg in Duits
land, waar hij taal- en letterkunde,
middel-hoog Duits en Gotisch do
ceerde. Hij moest toen zün tpd ver
delen tussen Rotterdam, Tilburg en
Marburg. Nu is hy benoemd tot hoog
leraar in de Germaanse philologie en
dan speciaal in de taalkunde.
ZÜn periode als leraar is afgeslo
ten. maar het is voor hem in vele op
zichten een prettige tyd geweest.
„Een leraar moet echter geen mate
riële zorgen hebben, vooral niet als
hy wetenschappeiyk werk doet. Boe
ken zpn enorm duur en iedere keer
naar een bibliotheek gaan is ook niet
alles".
Een man van formaat, maar het is
hem niet zo aan te zien. Prof. Minis
is voor alles mens gebleven, een van
zyn beste en meest gewaardeerde
kwaliteiten. Jammer, dat er in ons
land voor hem geen plaats is gevon
den.
NEDERLANDSE
TELEVISIE
heeft gebrek aan DURF
De televisie is in verschillende opzichten een vrij absurde uitvinding.
Dat het mogelijk geworden is in een huiskamer aan de Leliestraat in
Amsterdam op een schermpje gade te slaan, hoe in Zurich een man
'egen een bal trapt, is, naar onze smaak, een nogal verontrustend feit. Men
Z°U er wellicht allerlei filosofische, naar het pessimisme neigende beschou
wingen aan kunnen wijden. YVij zullen dat niet doen, maar om te beginnen
c°nstateren dat men met de nu eenmaal beslaande uitvinding iets zinnigs
*al
moeten doen. Ol wij kunnen wellicht beter de vraag stellen: er wórdt
'■iels mee gedaan, in hoeverre is dat zinnig? De televisie is in ieder geval een
Probleem. Zij is dat met name en vooral voor degenen, die er als kijkers deel
&an hebben. YVij doelen nu niet direct op zulke zaken als: in hoeverre ont
wricht do televisie het huiselijk leven, in hoeverre verhindert de televisie
hinderen huiswerk of zelfs huismuziek te maken! alhoewel zulke vraagstuk-
*en wellicht de moeite van de studie waard zijn. Het lijkt ons echter onver
mijdelijk dat ieder, die een televisie-toestel heeft aangeschaft, na de weelde
van het verse bezit te boven te zijn gekomen, spoedig getroffen wordt door
een schokkend en pijnlijk gebrek aan wederkerigheid.
De man, die in de schouwburg naar een toneelstuk kijkt, hóórt er bij. Hij
doet méé. Hij heeft contact met dat wat er op de planken gebeurt. En hij
bevrucht zelfs door zijn simpele aanwezigheid de prestaties van de acteurs
op het toneel. Hij is betrokken bij een iedereen omvattend gebeuren. Hij
is onderdeel van een in zekere zin actief deelnemend publiek. En dat is ook.
in enigszins gewijzigde omstandigheden, het geval bij een concert. Maar
zelfs in de bioscoop waar van wederkerigheid ook geen sprake kan zijn
heeft men nog het voordeel van de „spanning die zich meester maakt van
een collectiviteit, die in alle onderlinge verscheidenheid reageert op één
en het zelfde verschijnsel: al is het maar onbewust.
„De lelevisiekyker heeft niets van dit
''lYs. Hij is een geïsoleerd man, die te-
Jv'n een dood „ïuekkastje" zit op te
''Uren. Zü'n enige mogelijkheid tot „rea-
i'^ren" is: de knop omdraaien. Maar
?aarvoor heeft hij het dure toestel dan
l er niet gekocht. Voor de rest laat
rft kijken naar een televisie-uitzending
t,einig mogelgkheden tot reactie open.
jb het is dan ook op de keper he
rbouwd vrij dikwijls een vrij wezenlo-
9 aangelegenheid. Het verleidt al te
rede lijk tot een stupide kijken zonder
f'en. tot een passief ondergaan zonder
ie beleven. Hoe houdt men de mensen,
kykers, daarvan terug; hoe redt
jbeii hen uit een voor de hand liggende
Jhpasse? Dat is, menen wij, de vraag,
degen-en, die het bij de televisie
die
VOo
°Or het zeggen
^ordelijkheid c
hebben, en die verant-
j, „cyiviieiu uragen voor de uit te
ey>den programma's, zich iedere dag
jleer aan moeten stellen. En dat kan
fbbn een negatieve en zelfs pessimisti
sche zienswüze noemen, maar zp lijkt
?ns toch important voor degenen die
®dere dag kunnen constateren hoe een
pPed deel van ons volk in bepaald op-
'cht in wezenloosheid is ten onder ge-
iei 'n~overre zij zonder ook maar
dok boren de radio van 's morgens
Èn 's nachts twaalf laten aanstaan.
ljs iwen zal zich terdege dienen te rea-
trefih dat, waar het de televisie be
de» Vde raken nog wel iets klemmen-
Lr nggen.
®an Pet h,
Zich
wezenloos vergapen
nog net iets afschu-
\veliikpv i '"f jg nog n(-L icLft d'iöLiiu-
Hoi- luisteren zonder iets te ho-
sïFm» is °ok tijdrovender en het ver
bét m- er van de aandacht, die men
kunno £r vrucht aan iets anders zou
bieer. a,,ffsteden- Het vraagt tenslotte
eer duffe passiviteit.
Wij hebben de zaak scherp gesteld.
h.n wij hebben dat vooral daarom ge-
daan, om meer reliëf te kunnen ge-
ven aan onze zienswijze, dat het sterk
ste punt van de televisie ongetwijfeld
het weergeven van de actualiteit is.
Deze actualiteit namelijk kan precies
Pet tegenwicht vormen voor het ge
brek aan wederkerigheid, dat wij hier
boven omschreven, en dat de televi-
,'ekijker dus teistert: Het actuele
,s voor hem een prikkel, die tot kij-
•Jen noodt en noopt, het veroorzaakt
de „spanning", die hp nodig heeft en
jvaar hp ook kpkende, recht op heeft.
vant die weergave van de actuali
st beantwoordt precies aan de be
stemming van de televisie: het nu
weergeven van wat nu gebeurt. Dat
's de hele uitvinding. En zoals wp
beds zeiden, wij moeten iets zinnigs
die uitvinding doen.
Men hoeft de zaken ook niet op de
?pits te drpven. Het is natuurlijk on-
Z|h van welke televisie-omroep dan
d()k te verwachten, dat hij zpn pro-
f®mma vult met reportages van
'.Wsconferenties van Khroesjtsjev,
an gesprekken tussen Eisenhower en
aVa Bouma gaf een
showtje".
,One woman
In Bobbeltje" stond Guus Hermus op zijn hoofd. Tot plezier van alle kijkers.
Lensinlc nog steeds een van de
beste t.v.-regisseurs.
Macmillan, van voetbalwedstrijden
en van vorstelpke huwelijken en wat
dies meer zij; alhoewel dit soort
reportages de „crème" van de tele
visie uitmaken. Maar daar is uiter
aard nog een ander soort actualiteit,
die van het regelrecht uitzenden
van een variété of van een televisie
spel Actualiteit van het tweede plan,
als wilt, maar actualiteit. De tele-
recording echter, achten wp in dit
verband een inferieure zaak. Zp is
een weergave van wat gebeurd is en
niet van wat nu gebeurt. Zp is voor
de kpker een dood ding en dat blijft
een weergave van wat gebeurd is en
zij óók al zou de opnametechniek in
de' toekomst drastisch worden verbe
terd De kpker is er, wanneer een te-
lerecording wordt uitgezonden, niet
bp en dat feit ontneemt hem de
spanning, die hp nodig heeft. Wp we
ten dat ons verzet tegen de telere-
cording iets heeft van het vechten te
gen windmolens, zoals wii weten dat
in Amerika de televisie-programma's
inderdaad voor een goed deel uit tele-
recordings bestaan. Maar dat neemt
niet weg, dat wij met schrik de tijd
zien naderen, waarin het „kpken de
finitief zou verworden tot een inert
staren. En de televisie uitsluitend als
huisbioscoop zouden wij bepaald een
verkeerd gebruik van het medium
achten. Ook te dezer zake echter kan
men een bepaalde soepelheid voor
staan. Een gefilmd t.v.-journaal bp-
voorbeeld is een duidelijke uitzonde
ring op wat wp als een regel nood
zakelijk achten. Maar het kan dat
ook alleen maar zijn inzoverre het in
ieder geval eeii weerslag is van een
hete actualiteit. Wat dat betreft heb
ben wp het in Nederland met ons t.v.
journaal zeker niet slecht getroffen.
Er zpn nog andere uitzonderingen mo
gelijk; zp zpn ter beoordeling gesteld
aan degenen die een televisie-pro
gramma moeten leiden, mits zij het
principe van de actualiteit niet uit het
oog verliezen.
Er blijft dus, naast de taak. voor
weike de televisie geroepen is, de direc
te reportage, een ruim gebied over voor
wat betreft verstrooiingsprogramma's
in de ruimste zin van het woord. In dat
verband horen wij immer met enige
schrik over de televisie praten als over
„een nieuw medium" als zou het een
soort nieuwe kunstvorm zpn, zoals men
die destijds in de film heeft ontdekt.
Wij menen dat zulks een gevaarlpk
standpunt is, inzoverre het met geen
enkele aanwpsbare werkelijkheid in
overeenstemming is. En wp zpn ook
beducht voor de zienswpze van degenen,
die van de televisie een volksuniversi
teit willen maken of een ander soort
zwaarwichtig cultureel opvoedingsinsti
tuut. Zij maken zich schuldig aan het
zelfde misverstand, dat hen zou bezie
len, die een dagblad als een litterair
tijdschrift zouden beoordelen. De taak
van de televisie is op de eerste plaats
een informatieve, daarna een verstrooi
ing biedende en het educatieve dat
daaraan vastzit, zouden wp willen om
schrijven als een uiteraard niet te ver
waarlozen onvermpdelpkheid. De tele
visie is een „massa-artikel" en haar
programma's zullen dus afgestemd zpn
op de smaak van de massa, voor zover
die dan is te peilen. De enige norm,
"ie hanteerbaar is, zowel bp het sa
menstellen van de programma's als bp
de beoordeling ervan is die van de goe
de smaak. En dat is dan nog moeilijk
genoeg. Vooral als men onder goede
smaak dan niet alleen verstaat het ver
mijden van wufte taferelen en het na-
Wp kunnen, menen wp, aan het
slot van het televisie-seizoen overigens
wel vaststellen, dat onze Nederlandse
televisie-omroepen waar het gaat
om een goede-smaak-beoefening in
negatieve zin, waarachtig bpzonder
weinig misstappen maken; maar het
is, dunkt ons, even waar, dat zij in
het positieve even weinig initiatief
vertonen.
Wanneer men het afgelopen seizoen
overziet, dan is het meest opvallen
de er van, dat er afgezien van de
actuele reportages zo weinig op
vallends in te beleven is geweest.
Wat herinnert een televisie-kpker zich
van de afgelopen maanden? Neem
de „dramatische produktie". Daar
was „De Vader", van Strindberg, dat
door de AVRO, onder regie van Ton
Lensink werd gebracht met Ko van
Dpk in de hoofdrol; „Hoog is de he
mel" van Heinrich Böll, dat Jack
Dixon voor de V.P.R.O. regisseerde,
Ibsen's „Vrouw van de zee", dat
door Wim Bary voor de K.R.O. werd
geregisseerd. „Een bruid in de mor
gen", het omstreden stuk van Hugo
Claus, waarmee de VARA althans
iets „durfde"; „Requiem voor een
zwaargewicht" van Rod Serling,
(AVRO), „Bobbeltje" (AVRO), Oscar
Wilde's „Lady Windermere" (VPRO)
,Een van de zeven" van Gerd Oel-
schlegel, waarin de K.R.O. Fritz
Butzelaar een kans gaf Ms regisseur,
een kans die hp ten volle bleek te
verdienen. En wp beschouwen hem,
Butzelaar, dan ook als de „ontdek
king" van dit t.v.-seizoen; als de man
die bewees dat men niet per se Ton
Lensink, Willy van Hemert of Kees
van Iersel hoeft te zijn om een t.v.-
spel verantwoord op het scherm te
kunnen brengen.
Ja, daar was één echte televisie
gebeurtenis. Op 3o maart verzorgde de
K.R.O. - in samenwerking met de INR -
een rechtstreekse uitzending van een op
voering van „Jeanne d'Arc au bücher"
van Honegger-Claudel in de Brusselse
Sint Goedele. Zp staat dunkt ons, ieder
die er getuige van is geweest in het
hart gegrift. Maar het ging hier dan
ook meer om een soort reportage
Daar was verder „De derde", een
eenakter van Ed. Hoornik, die de
N.C.R.V. op 10 maart uitzond, en die
vooral in de herinnering is blpven han
gen omdat er eindelpk eens oorspronke
lijk Nederlands werk aan bod kwam.
Wij willen tenslotte nog wpzen op be
minnelijke niemendalletjes als ,,Zo maar
een dag in de lente" van Dodie Smith
(VARA); „Alles in tweevoud" van Ba
sil Thomas (AVRO) en „Moordverhaal"
van Arthur Waitkin (KRO).
De zaterdagavondse amusements
programma's. De „Weekendshows" Een
programma tussen hangen en wurgen.
Soms van een vlotte aardigheid,» soms
van een grpze verveling, met een voort
durend op de rand van platte gein en
grappige-mannetj esmakery balanceren
de Johnny Kraaykamp. „Hof der zot
heid" van de V.A.R.A.? Een steeds
meer in cliché's vervallend geval, in
het begin met in waarde wisselende tek
sten, tenslotte vrpwel zonder waarde.
„Scherzo" van de N.C.R.V.? Een nooit
uit de verf gekomen, voor alles braaf
amusement, waarvan tot op heden nog
niemand precies weet waar het naar
toe moest. De K.R.O, kwam op de val
reep op 8 mei met „Zaterdag
avond-accordeon", een programma met
Een scène uit „Vuile Handen"
van Sartre met Kees Brusse, Henk van Ulsen en
Femke Boersma.
laten van gewaagde grapjes, maar goe
de smaak als het resultaat van begry-
pend inzicht "li vakmanschap. Er
zijn, naar onze mening, in bepaalde krin
gen veel hypocritische tranen gestort
over „Drie ,is te veel" van de K.R.O.
zoals wp moesten constateren, dat de
inderdaad ongepaste grapjes van Si
mon Carmiggelt in een programma van
„Artistencatè" ten onrechte de inzet
werden van een bpna nationale zaak.
Zelfs over goede smaak en dat be
hoort tot de onvolmaaktheden des le
vens valt te twisten. Maar het lpkt
ons duidelijk dat het nu precies tot de
taak behoort van degenen, die de pro
gramma's samenstellen, om de gren
zen te trekken, zy kunnen zp moe
ten de massa behagen, maar zp kun
nen dat slechts doen op grond van
een eigen standpunt.
Teddy en Henk Scholten dat zoals dat
heet, een belofte inhield. Wp moeten
nog afwachten of die belofte wordt in
gelost.
Programma's met allure waren ver
der „Anders dan anderen" van Bert
Garthof, „Alles gaat naar wens" van
Dimitri Frenkel Frank en „Zonder
schmink en voetlicht" van Mies Bouw
man, gelpk gericht van opzet en inzo
verre interessant dat „mensen" er zo
mooi in uit kwamen. „Welbeschouwd",
het forum van de VARA heeft zich ont
wikkeld tot een aanvaardbaar program
ma-onderdeel, ook ai omdat die forum
leden zulke boeiende mensen bleken.
Maar hier stokt de herinnering af
gezien nog van de quiz van Theo Eerd-
mans dan vrpwel.
Men kan overigens de Nederlandse
televisie niet eens aanwryven, dat zy,
over het geheel genomen zo slecht is.
Een vergelyking met een of ander
„buitenland" zou wellicht niet eens
zo zeer in haar nadeel uitvallen. Wat
men haar verwyten kan is, menen
wp, een gebrek aan durf en haar bp
na griezelig vermogen om overdre
ven heilige huisjes te ontzien. En
haar bedachtzaamheid is bpna even
groot ais haar kennelpke angst om
blpk te geven van oorspronkelpkheid.
Men kan, kortom, ons televisie-kijkers
gerust wat meer schokken, vóór wp
nu direct ongerust worden.
HERMAN HOFHUIZEN
ROTTERDAM, 24 juni Vanmorgen
is alhier op 69-jarige leeftpd vrp onver
wacht overleden de heer C. Honig sr.,
een prominente figuur in de zangers-
wereld. Hg was o.m. voorzitter van het
Nederlands zangersverbond, van de fe
deratie van Nederlandse zangersbonden
en van „Rottes Mannenkoor". Voorts
was hij mede-oprichter van de Eu-
ropaische Arbeitergemeinschaft „Der
Sanger". Om zpn verdiensten werd hy
in 1953 benoemd tot ridder in de Orde
van Oranje Nassau.
Maandag wordt in de St. Petruskerk
aan de Scnoonderloostraat de Requiem
mis opgedragen, waarna begrafenis op
de r.-k. begraafplaats Crooswpk.
CIUDAD TRUJILLO, 25 juni (UPI)
In Ciudad Trujillo, de hoofdstad van de
Dominicaanse Republiek, is het gister
avond tot gevechten gekomen tussen
aanhangers van Trujillo en leden van
een pas opgerichte oppositieparty.
Enkele personen werden gewond.
SALISBURYZuid-Rhodesië, 23 juni
Shakespeare is zo ongeveer oueral
in de wereld opgevoerd en nu gaan ook
A rikaanse negers het doen. Een regis
seur in Zuid-Rhodesië, Adrian Stanley,
is bezig aan „Macbeth", waarin de
Schotse koningen uit Legendarische
tijden worden vervangen door neger
opperhoofden. Stanley is er van over
tuigd, dat de negers geen moeite zullen
hebben het gegeven van Macbeth te be
grijpenwant, zegt hij, het staat ver
bazend dichtbij de legenden en histo
rische verhalen, die in Afrika de ronde
doen. „Er is een ongelofelijke overeen
komst tussen het moordzuchtig geïntri-
geer van de oude Schotse koningen,
zoals wij dat in Macbeth zien, en de
dynastieke ruzies bü grote Zoeloe ko
ningen als Sjaka en Lobengoela."
Sjaka en Lobengoela waren de „na
poleons" van het eens zo machtige Zoe
loe-volk en hun strijd om de macht
loopt vrijwel parallel met Shakespeare's
tragische tweetal Macbeth en Macduff.
Stanley gaat zijn negerspelers uitdos
sen in dierenhuiden. Tenslotte droegen
de Schotse helden die ook.
Laten wij het eens anders doen dan anderen, hebben de postbestellers in het
dorp Holten gedacht, toen gisteren hun collega H. J. Aaftink in het huwe
lijk trad met mej. M. Somer. Bij het verlaten van het gemeentehuis vond
het bruidspaar tot zijn grote verrassing een versierde bakfiets klaar staan, die
de bruidegom van zijn dagelijks werk kent, maar nu voorzien van twee min
of meer comfortabele zetels. Zo reden zij naar de feestzaal, waar ongetwijfeld
de P.T.T. nog menigmaal ter sprake gekomen is.
