SP 'fywiww
A/ggr belangstelling voor het „dagje naar Enkhuizen
Grote zorg voor
's werelds meest
aparte schepen
De aparte romantiek van een
palingfeest „In de Meermin"
„Wij hebben in u een
fijne bisschop
MENEER HOBBS
NEEMT VAKANTIE
Amerika
ontdekt
zoetstof
zonder
bijsmaak!
m
sucrosa
BOSCH
K
RUSLAND
Afscheid van Mgr. Huibers
Priesterlijk gezelschap bijeen in
Haarlems concertgebouw
Doodstraf geëist
tegen piloot in
Indonesië
"oiUB 7«*
Dominion-status
voor Suriname?
Paleis beschoten
Te water geraakt en
verdronken
Meer bescherming van
voetgangers
11 d.gezelschapsreis
ff 1 625.-
WAG0NS-LITS/C00K
DINSDAG 28 JUNI 1960
PAGINA
5?
Nederland is rijk aan histo
rische musea. Van Roode-
school tot Vaals liggen ze
her en der verspreid met een vaak
bonte verzameling uit vervlogen
tijden tot in de diepe oudheid toe.
Enkele van hen doen het aardig.
Ze hebben, zoals dat heet, een
goede stand en wat juiste reklame
houdt de loop er in. Maar voor
veruit het grootste aantal valt aan
een kwijnend bestaan niet te ont
komen. De belangstelling is ook
zo gering, dat vele zich wel moe
ten behelpen met het bordje, dat
vermeldt waar men tegen betaling
de sleutel kan halen, zoals dat op
kleinere stations voor gebruik van
het toilet de gewoonte is.
Elastisch
rijden
BOUGIES
fherma elastic
WMm
illlllilllllllllll
B
KROGER
IJZER EN STAAL N.V.
(Van een verslaggever)
HAARLEM, 28 juni „Vrien
den, wat hebben we een r.tooie
tijd gehad". Dat waren de eerste
woorden van mgr. Huibers, toen
hij gisteren in het gemeentelijk
concertgebouw afscheid nam van
zijn priesters. Het duurde wel
even, voor de bisschop in staat
tot spreken was, de emotie over
mande hem. Toen hij zijn gevoe
lens meester was, stortte hij in
eenvoudige woorden zijn hart uit.
Voordien had hij in de kathedrale
basiliek van Sint Bavo een pon
tificale H. Mis opgedragen, in het
bijzijn van honderden priesters,
niet alleen uit het Haarlemse,
ook uit het Rotterdamse diocees.
In het hoogkoor hadden zijn op
volger, mgr. dr. J. A. E. van
Dodewaard plaats genomen, en
de kanunniken van het bisdom.
JÈ
I I
door
EDWARD STREETER
het is nu
niet erg meer
om geen
suiker
gebruiken i
6Ü
In Amerika is een
nieuwe zoetstof ontdekt
met zulk een zuivere
smaak, dat men in de
hele wereld enthousiast
•is. Eerst was ze vrij
kostbaar, maar nu
wordt Sucrosa tegen
een billijke prijs ver
krijgbaar gesteld.
Plastic koker 125 tabl. f 0,95
Voordelige flacon a 500 tabl. f 2,95
de nieuwe zoetstof zonder saccharine
„Waarschijnlijk volgende
staatkundige stap!"
naar
(Advertentie)
SM
iSUNIL
'i, ,,-i WtSTSJRALCHO MT. CNSmfTUW UHMINKAST >1
ZUIDERZEEMUSEUM
viert
tienjarig
het
gaat m
bestaan en
offensief
B1U, maar nog lang niet tevreden
over zijn bezoek, steekt in Enk-
huizen het jubilerende Zuiderzee
museum de vlag uit. Tien jaar terug
jteboren in het stokoude woon- en pak
huis, dat eens de koopman Pieter van
r^eresteyn toebehoorde, thans opge
gloeid tot een groot en gezond kind in
Wonderlijke wereld van het bewa-
]®U, rjjk behuisd en voorzien van een
S alle opzichten unieke verzameling,
geinz Krüger uit Wuppertal en Billy
r.arn van Alabama kwamen er eens
ïllken; soms waagde zich er een ver-
Juaide zeiler binnen en zo nu en dan
het als .cultureel intermezzo"
|/|pr schoolreisjes. Maar verder bleef
.verstopt in zijn schilderachtige om-
*6ylng met de hartige reuk van pek
.1 harpuis in Je kleine tagerijnen van
verstii,je haven, de mijmerende
Jveespraak tussen de carillons van
yroniniedarls en St.-Pancras, ophaal-
èS'Kfren en zomers geboomte weerspie-
jg in het nat. Het Zuiderzeemuseum
»r '"Besteld op een verborgen le-
dst ""geduld wacht het op de tijd,
Jv' men in Nederland het „dagje naar
Ukhuizenheeft ontdekt.
i-Pe blik in het verleden is niet popu-
»llr- Het heden met zijn vaart en élan
„st de grootst mogelijke aandacht en
0®chts weinigen kunnen ertoe komen
J" zich eens te verdiepen in hetgeen
be, ,vroe&er deed en presteerde. Het
j^zoeken van een historisch museum
Wvoor h0n we"ic.ht de eenvoudigste
|(eg, omdat men dan met eigen ogen
ie, z'en en als het ware proeven van
bi?wat kort of heel lang geleden ge-
be en gewoonte was. Voor ons heb-
v?h dergelijke musea altijd iets droe-
ê'ss over zich, iets beklemmends, zou-
wij haast willen zeggen. Aan de
j'JJUr of achter de stoffige vitrines
twijnen allerlei dode dingen tot leven
komen en is het alsof zij prot<_ote-
«h tegen de uitstalling, nu ze de hand
0*1 hun meesters missen. Het sterkst
.'erkomt ons dit als wij in Enkhuizen
)-*h de kade van de Oosterhaven kü-
naar de meest aparte schepen, die
5®. wereld kent. Ze behoren aan het
Jhderzeemuseum, dat ze vertroetelt
J* met inzet van alle middelen geeft
j t hun toekomt. Met hun sterk ver
skillende gezichten staren ze je aan,
roncIe" en Platbodemvaartuigen,
\.r°r onze voorouders met veel gevoel
."Or kracht en stabiliteit ontworpen
fj*1 behoeve van vrachtvaart en visse-
Shii J-*aar ligt dan de kleine, spitse
Voi e, speciaal voor het aardappel-
s=ryoer, het breed uitlopende boter-
Sjiip, broederlijl. naast het oude pot-
S"ip, eens de drijvende winkel voor
binnenvaart compleet met etalage
^hterop, de oude Schokker met zijn
V» re' rechte stevenbalk, de Blazer
v?n Texel met verhoogde boeisels, het
"ndgebouwde bunschip van Vollenho-
jj'b. dat men „Bolletje" noemt, de rui-
en brede Hengst, eens het grote ge-
»Sar voor de Zeeuwse oesters en mos
sen en
>d
tussen de oudste in Neder-
v-"u bestaande Boeier Hilda uit 1843
t,?g gebouwd door Eeltje Tjeerdes Hol-
L°P en vele andere platbodems, de
i'®me bazige boeg van de Staverse
L1' vol in de spanten en breed van
Srst, een eigenaardig scheepsmodel
zeewaardiger dan de zwaarste
Ster langs heel de Zuiderzee.
V-re gerafelde wimpels klapperen bo-
de donkere, bejaarde masten, nog
y,Hld fier geheven. Een bezit dat zjjn
biTurga n'et kent, al deze schepen met
fascinerend lijnenspel. Maar hoe
stbaar tevens. Eenmaal per jaar
"Tdt dit in de oude taveerne van het
(Advertentie)
vXvï^Sx.;:!*- Wv
Het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen dat
met grote vreugde zijn tienjarig bestaan
viert.
museum uitvoerig toegelicht, als daar
de „persbroeders" die zich tot de Orde
van de Meermin mogen rekenen, bijeen
komen. Dan geeft directeur G. R.
Kruissink een overzicht, vertelt hij van
knappe staaltjes „plastische chirurgie"
op de werf van Broekerhaven en over
de botenhal, die in de nabije toekomst
bitter noodzakelijk zal zijn, wil men
tenminste deze unieke schepen voor het
nageslacht behouden. Er zijn er al ver
schillende, die niet meer in het water
thuis horen en nodig op het droge moe
ten. Restauratie is bij hen niet meer
mogelijk en de kosten voor vernieu
wing zijn veel te hoog, zodat zu voor
goed uit het water gaan, terwijl dan
voor de andere schepen geldt: wie in
de botenhal komt, laat de hoop op wa
ter maar varen,
Tien jaar geleden kwam het Zuider
zeemuseum tot stand, vooral door
toedoen van de gemeente-archivaris
in Ënkhuizen, D. Brouwer. Er was
allang overwogen om ergens een mu
seum voor de Zuiderzee in te rich
ten. Kort na de afsluiting stond Am
sterdam als nummer een op de no
minatie, maar scheen in het toen nog
schilderachtige Volendam een ge
duchte concurrent te krijgen. Het
knusse vissersdorp is dat na de oor
log gebleven omdat het uitgroeide tot
een groot toeristisch centrum. Toen
de beslissing nabij was, kwam plotse
ling Enkhuizen op de proppen, dat
voor de behuizing het fraaie „Peper
huis" van Pieter van Beeresteyn aan
bood. Enkhuizen kréég het rijksmu:
seum voor de Zuiderzee en op 1 juli
1950 gingen er de vlaggen uit. Het
was zogezegd hoogtij in het oude
stadje met zijn grillige smalle straat
jes tussen de rode baksteengevels en
de haven nog vol met vissersschepen
en jachten. Men ging ijverig aan het
werk en onder leiding van directeur
Bouwma groeide de collectie van al
les wat met de voormalige Zuiderzee
te maken had gestaag. In de prach
tige ruime zalen en op de oude bin
nenplaats van het gebouwencomplex
werd alles smaakvol uitgestald en m
de taveerne maakte men zich gereed
voor grote bezoeken, want zo rede
neerde men, iedereen komt en wil dit
zien.
Zo vlot is het echter niet gegaan. De
belangstelling voor het Zuiderzeemu
seum, dat met Enkhuizen als décor wel
heel bijzonder bevoorrecht is, kwam
traag op gang ook wat de buitenlan
ders betreft. Dezen gaven de voorkeur
aan de „levende restanten" van de
vergane glorie in Marken en Volen
dam, boven de rijke, maar „dode ver
zameling" in een plaatsje dat op hun
folders niet voorkwam. Hierin is nu ge
lukkig verandering gekomen en met
gepaste trots kon directeur Kruissing
meedelen, dat het afgelopen jaar met
28.516 bezoekers alle verwachting had
overtroffen en zoals de zaken nu staan,
een recordverbetering in het verschiet
ligt. Bovendien ziet men veel in komen
de veranderingen, waarbij de oude ta
veerne „In de Meermin" wordt ver
plaatst naar de voorzijde van het mu
seum, waarbij men de indruk krijgt
frontloge-Zuiderzee te zitten met ruim
zicht over de muur met het Staverse
poortje heen naar Krabbersgat en open
water waar zich in de kimdampen de
heuvel van Urk aftekent. Verder wordt
de opstelling in het museum voortdu
rend gewijzigd, op zoek naar de meest
ideale Posities. Merkbaar is dat vooral
in de zalen met interieurs, waarin een
complete Zaanse kamer is bijgekomen
met een schouw van 18e eeuwse te
gels, een lantaamklok uit 1665 en een
prachtige bewerkte kabinetkast. Binnen
afzienbare tijd zal ook het bezit met
betrekking tot Urk aanzienlijk worden
uitgebreid. Een medewerkster van het
museum verblijft op het voormalige
eiland om er speciaal de klederdrach-
ten te bestuderen. Naast de jubileum
tentoonstelling „Paneel en penseel"
kan men er in de werkschuur bewon
deren hoe de schipperszoon Marchjjn
de Jonge geheel volgens het oude prin
cipe met de hamerklop, het knetteren
in het pikhok van het spaandersvuur
onder de walmende teerpot, bouwt aan
een ansjovisjol. een historisch houten
scheepstype. Enkhuizen zelf tenslotte
hoopt ook een flinke duit in het zakje
te doen. Het werkt aan een omvang
rijk recreatieplan, dat meer drukte en
een grotere belangstelling voor zijn on
gekende schoonheid beoogt.
Wy hebben intens genoten van dit
„dagje Enkhuizen", waarop der tra
ditie getrouw de palingmaaltyd in de
taveerne een hoogtepunt vormde. Als
ridders aan de dis wierpen wU ons
op schalen vol gebakken en gestoofde
paling, de meest gebenedüde vis van
wat men in Enkhuizen nog altüd
hardnekkig de Zuiderzee noemt. De
heer H. Tiesma, die de culinaire
scepter zwaait in de taveerne, ver
staat zyn vak. We kloven en trok
ken dat het een lieve lust was. De
vis spleet van de graad met een haast
verrassende bereidwilligheid, zowel
de dikke gebakken exemplaren of de
„lange dunne" uit de gestoofde pot.
De heer Tiesma vertelde, dat hij wat
de vishappen betreft voor niets
staat. De mensen kunnen het bü hem
krijgen zoals ze het willen. Ze kunnen
eten in de taveerne met de bijzondere
sfeer en onder toezicht van de levens
grote meermin in de hoek, of huiten
op de binnenplaats. Dan wordt daar
in het zonnetje een tafeltje neergezet
en kan men zich tegoed doen, met
de lopen van zware 17e-eeuwse ka
nonnen dreigend op het bord gericht.
Men krh'gt natuuriyk elk een bord
met vork en mes, maar als men dat
nu per se wil mag het ook op zyn
Volendams, allemaal rond de „goate-
petiel". met de vis rykelük gedrap-
peerd rondom de berg aardappels en
het kommetje doop, de „butter en
eek" in de top. Dan mag er gesnipt
worden tot er geen houden meer aan
is en de hele voorraad schielijk ver-
dwpnt. Daar moet men dan echt
even van bükomen en met behulp
van een goed glas bier nieuwe krach
ten verzamelen. Want heus, met het
Zuiderzeemuseum én Enkhuizen is
men in een paar uur niet klaar.
HAYE THOMAS.
(Advertentie)
NIEUWERKERK A/D IJSSEL
Telefoon 01803-4U (3 lijnen)
Advertentie
De bisschop werd bij de plechtigheid
geassisteerd door de proost van het ka
pittel. mgr. H. J. van Deursen, als
presbyter. Diaken was de neomist H.
Peet, subdiaken de theologant A. Frit-
schy. Als troondiakens fungeerden de
ere-kanunniken deken P. L. C. van der
Meer uit Hoorn en deken W. N. Zijlstra
uit Haarlem. De zangertjes van de ka
thedrale koorschool zongen onder lei
ding van Kees Bornewasser met aan
het orgel Jan Schouten de gregoriaanse
vaste en wisselende gezangen. Het of
fertorium „Redordare" was een compo
sitie van Albert de Klerk.
Nog maar zelden is zo'n uitgebreid
priesteriyk gezelschap bijeen geweest
als maandag in het gemeenteiyk con
certgebouw. Met honderden wachtten zy
hun bisschop op, die zy met een dave
rend applaus begroetten. Deken J.
Kraakman uit Alkmaar was hun woord
voerder en hy kon met zekerheid stel
len, dat niemand van de priesters hier
uit plicht was gekomen. „U bent ons
allen zeer dierbaar", zo zeide hy tot
mgr. Huibers: „niemand van ons neemt
zonder weemoed afscheid van U. Met
uw heengaan wordt een zeer schone pe
riode van de Haarlemse Kerkgeschie
denis afgesloten". Met geestige toespe
lingen en gesteund door de woorden
van de psalmist, welke speciaal in dit
gezelschap op grote bijval moch
ten rekenen, tekende deken Kraakman
de figuur van de scheidende bisschop:
statig en voornaam, maar bovenal een
pastoor, die zestig jaar lang onder de
zielen met yver en optimisme gewerkt
heeft. Een bisschop, die zün priesters
voorging in de liturgie, in de verkon
diging van Gods Woord en in de devo
tie tot de Moeder Gods. „Wy hebben
in U een fyne bisschop gehad", aldus
getuigde deken Kraakman! „en anderen
hebben ons daar dikwyis om benyd".
Hy wenste de bisschop nog vele gezon
de jaren toe in het Heemsteedse Bos-
beek, en hij achtte het niet uitgesloten,
DJAKARTA, 28 juni (U.P.I.) In het
proces tegen luitenant Daniel A. Mau
kar, de Indonesische straaljagerpiloot,
die op 9 maart twee paleizen van Soe-
karno en een vissersdorp heeft gemi
trailleerd, is vandaag de doodstraf ge-
eist. De openbare aanklager, majoor R.
K. Prodjoradono, verklaarde de schuld
van Maukar afdoende bewezen te ach
ten. D' verdediging komt volgende week
aan het woord.
De openbare aanklager zei onder meer:
„Het verraderlijk optreden van Maukar
heeft de staat in gevaar gebracht en de
eer van de luchtmacht aangetast. Mau
kar heeft niet slechts zijn persoonlijke
belangen boven die van het land ge
plaatst, maar zich ook ter beschikking
van vijanden van de staat geplaatst." Hij
ging vooral in oop de volgende drie be
schuldigingen: Maukar was betrokken in
een samenzwering om president f oekar-
no gevangen te nemen of rhachteloos te
maken en hem te dwingen een wapen
stilstand te sluiten met de rebellen. Hij
liep over naar de zij and en hij heeft een
poging tot moord gedaan.
Na de zitting slaagde de 28-jarige pi
loot er nog in de hand te drukken van
familieleden.
dat eerlang over mgr. Huibers dezelfde
geruchten zouden gaan als in een ver
leden tpd over de op Patmos vertoeven
de apostel Joannes: namelijk, „dat deze
leerling niet zou sterven".
Toen mgr. Huibers onder een lang
durig en klaterend applaus achter het
spreekgestoelte plaats nam, duurde het
wel even, voor hy zijn eerste woorden
kon spreken, ,,'t Is my te veel", bracht
hy er uit; maar daarna doorliep hy nog
eens met een hart vol dankbaarheid
heel zyn leven vanaf de jaren, dat hy
op Hageveld en in Warmond zijn stu
dies begonnen was. Hy vroeg zijn pries
ters, onder wie hy zich zo thuis voelde,
met nadruk zich de idealen rond hun
priesterwyding te blijven herinneren.
„Ik weet het, jullie hebben zoveel te
doen, maar vergeet het gebed niet".
Met vertrouwen zag mgr. Huibers de
toekomst van het Haarlemse diocees
onder leiding van mgr. Van Dodewaard
tegemoet. „Ik heb altyd voor myn op
volgers gebeden", zo zeide hy. „En ziet,
ik heb er twee gekregen, een in Rot
terdam en een in Haarlem". Mgr. Hui
bers bracht alle priesters hartelijk dank
voor hun medewerking en wijzend naar
mgr. Van Dodewaard riep hy uit: „Hy
is nu uw bisschop".
Mgr. Van Dodewaard greep terug
naar de woorden van Deken Kraak
man, die mgr. Huibers de geesteiyke
vader van de priesters genoemd had.
„Nu moet ik uw vader zyn", merkte de
jonge bisschop op, „maar wij verheugen
ons er op. dat grootvader met zijn erva
ring en wisheid in ons midden hiyft".
Hij sprak als zijn verwachting uit, dat
ook hy op de steun van zün priesters
mocht rekenen. Hij hoopte, dat zij bij
moeilijkheden de weg naar zijn huis
zouden weten te vinden. Tot slot deel
de hy de her-benoeming van mgr. J. M.
Groot tot vicaris-generaal mee.
Na dit officiële gedeelte zongen de
priesters hun bisschoppen het „Io Vi
vat" toe en kreeg iedereen de gelegen
heid persoonlijk van mgr. Huibers af
scheid te nemen en de nieuwe bisschop
te begroeten.
Het afscheid werd door de jongens
van de Koorschool muzikaal omlijst.
Zij zongen aan het begin het „Jubilate
Deo" van Agazzari en tot besluit een
speciaal voor deze gelegenheid gecom
poneerde zegenwens.
GRONINGEN, 27 juni Vanmorgen
is de 54-jarige heer W. van der Wal
mee zpn auto in het Lopende Diep
geraakt en om het leven gekomen.
De heer Van der Wal stapte in zpn
langs het Lopende Diep geparkeerde
auto. Waarschynlijk heeft hp een on
gelukkige manoeuvre by het schakelen
gemaakt, waardoor de auto het water
in reed. Twee voorbü'gangers, de sla
ger G. van Heyst en de slagersknecht
G. Pietens, doken direct in het water
en slaagden er in de heer Van der
Wal op het droge te brengen. Het
slachtoffer werd bewusteloos overge
bracht naar het academisch zieken
huis. Men slaagde er niet in, de le
vensgeesten weer op te wekken.
GRONINGEN, 28 juni Gisteravond
is de achtjarige Dirk Tilman uit Gro
ningen in de Oosterhaven te Groningen
te water geraakt en verdronken. Het
jongetje heeft getracht van de loop
plank op de münenveger Bedum te
springen maar heeft daarby een mis
stap gemaakt. Een zevental matrozen
dook op het hulpgeroep van een vüf-
jarig vriendje onmiddeliyk het water
in maar zij konden het ventje niet vin
den. Pas na een half uur dreggen werd
het stoffelijk overschot op het droge
gebracht.
(Advertentie)
Vertaling: J
F. A. BRVMLAVS
28
„Ik ben op tyd terug," zei meneer Hobbs. „Om
half twaalf ben ik er weer.
Hy stopte voor het witte, houten zomerhuisje van
de Ogdens en gaf een signaal op zyn claxon. Me
vrouw Ogden, gekleed in een rode trui en witte
shorts, liep naar de deur. „Nogal opzichtig," dacht
meneer Hobbs. Hardop zei hij: „Goeie morgen, Joan.
Denk je dat Jack met me mee zou willen naar het
strand, voor 'n uurtje of zo?
„Hij kan niet mee," zei mevrouw Ogden beslist.
„Hy heeft beloofd om verschillende karweitjes in huis
op te knappen".
Meneer Ogden verscheen achter haar in de deur
„Hallo!" zei hy.
„Hallo!" zei meneer Hobbs. ,,Ik ben even langs
gekomen om te horen, of je misschien zin had om
een half uurtje of zo samen met mij te gaan henge
len langs de kust. Maar Joan vertelde, dat je geen
tijd had."
„Ja, ik heb haar beloofd een paar kwarweitjes
op te knappen. Maar dat zou best nog wel wat
kunnen wachten. Blijf je lang weg?"
„O neen, ik kom zo weer terug," zei meneer Hobbs.
„Ik moet dadeiyk weer thuis zyn".
„Wacht een ogenblikje.. Dan haal ik mijn hengel".
Jack Ogden verdween in het huis.
„Akelige kerel!" zei mevrouw Ogden en sloeg
hard de deur dicht.
„Verwend type", dacht meneer Hobbs.
Hü hield van het eenzame, vüf mül lange stuk
strand, waar hy en Jack Ogden visten. Hoewel het
verreweg het mooiste strand van het hele eiland
was, was het land erachter om de een of andere
reden nooit ontgonnen of bebouwd. Achter de hoge
duinen lag een brede strook struikgewas en dit
ging op zijn beurt weer over in een bos van lage
dennen, waar geen pad of wagenspoor doorheen liep,
behalve op één plaats, welke slechts bekend was
aan de weinigen, die het ervoor over hadden, dat
de lak van hun wagens schrammen en krassen op
liep van de over het smalle pad hangende takken.
De geschulpte lün van het strand was het front,
waar zee en land hun eindeloze strijd voerden. Het
was geen vast en onwankelbaar front. Barrières
van zand werden opgeworpen en na lange tijd weer
onder de voet gelopen. De duinen werden in de
loop van vele jaren opgebouwd, vernield en op
nieuw opgebouwd. Kosmisch gezien was het een
zeer bewegeiyk front. In de ogen van de sterfelijke
mens echter was de verandering te gering om op
gemerkt te kunnen worden.
De golven gingen voort met hun soms nauweiyks
hoorbare, soms woedende aanslagen tegen het
schijnbaar weerloze, zwichtende zand, zoals ze dat
al sinds duizenden jaren gedaan hadden, het nu
eens afplattend tot brede, zacht hellende vlakten
en het dan weer opeentastend, zodat het steil op
rees uit de golvende, groene diepten.
Nu en dan verscheen er een eenzame wandelaar
om een hoek, ergens in de verte, als een zwarte
stip, opdoemend uit de wolken grijs schuim, welke
het strand aan beide uiteinden in een nevel sche
nen te hullen. Zo groot waren de afstanden, dat
hij nauweiyks scheen te bewegen. Dan groeide hy
langzaam uit tot menselijke proporties en slonk
weer en werd kleiner, totdat er niets meer van
hem overbleef dan de zwarte stip die hy geweest
was en die opnieuw verdween in het schuim van
de zee. En niets liet hij achter dan een lang spoor
van voetafdrukken.
Als verontwaardigd over het optreden van die
indringer sloten land en water een tijdeiyke wapen
stilstand en verenigden hun krachten om ook die
sporen uit te wissen. Die het dicthst bü de zee wa
ren, werden vlug weggespoed door de golven, en
in degenen, die hogerop lagen, blies de wind zand
korrel op zandkorrel, totdat ze vormloze holten
werden en tenslotte helemaal verdwenen.
De vloed gebruikte het strand als een soort van
bergplaats voor allerlei zonderlinge dingen. Als een
onvermoeide jachthond deponeerde hi) daar zün
wel zeer gevarieerde buit kapotte gloeilampen,
grote stukken hout, dozen, blikjes en kisten, een
ledige kofferrecht overeind en open en waar
van de gescheurde bekleding fladderde in het frisse,
zuidwester briesje.
Hoewel het merendeel van die voorwerpen door
mensen was gemaakt, schenen zü toch meer tot het
strand en de natuur dan tot de mens en zün wereld
te behoren, nadat het scherpe, witte zand zün af-
slüpingswerk begonnen was. De koffer was niet
langer het eigendom van de zeeman, die 'm maan
den geleden aan boord van een kustvaartuig had ge
bracht. De zware balk, met een grote roestige spij
ker op één punt, was niet langer een onderdeel
van de kotter, waarvan hy was afgerukt, toen dat
scheepje verging. Zelfs de kapotte gloeilampen
hoorden erbij, pasten by het strand, zoals de aan
gespoelde kwallen en de schelpen.
Overal op het strand zaten zeemeeuwen te soe
zen in het augustuszonnetje. Tussen het zeewier
dribbelden de oeverlopers rond, opgewonden nu
hier, dan daar pikkend, overal zoekend naar iets
van hun gading. Boven een diepe kolk vlak bü de
landtonng cirkelde en dook het visdiefje, steeg op en
dook weer neer en planeerde toen over het strand.
In het droge zeewier bü de duinen sprongen de
zandvlooien rusteloos op en neer als belletjes aan
het oppervlak van een glas vol champagne.
Meneer Hobbs ging graag met Jack Ogden uit
vissen. Jack was een man met een grote werkelük-
heidszin, die geen tijd verloor aan complimenten.
Zodra zü de kust bereikt hadden, nam hü zijn hengel
en liep verder, totdat zü minstens een kwart mpl
van elkaar af waren. Die afstand zouden ze zorg
vuldig aanhouden, terwpl ze langzaam de hele kust
„afwerkten". Hun wagen, achterlatend inn de duinen,
was reeds lang aan hun blik onttrokken. Zy waren
geheel alleen in een wereld van zand en zee en
lucht.
In zulk een grandioze omgeving kunnen twee
mannen, die soms tot hun enkels, soms tot hun
knieën in het water staan, goed gezelschap voor
elkaar zijn, zelfs al bevinden zij zich op een kwart
mül afstands van elkander. Dit gescheiden optreden
beviel meneer Hobbs in de hoogste mate. want hy
was in het hengelen geen deskundige. Om de waar
heid te zeggen was dit de eerste zomer, dat hij dit
soort hengel hanteerde en hy wilde niemand in zyn
onmiddellijke omgeving hebben om de resultaten
te zien.
(Wordt vervolgd)
DEN HAAG, 28 juni Het ontwerp
tot wijziging van het wegenverkeers
reglement, dat een verdergaande be
scherming aan voetgangers moet bie
den, heeft het departement van Verkeer
en Waterstaat inmiddels verlaten, zo
heeft minister Korthals genatwoord
op vragen uit de Tweede Kamer. De
minister wil een spoedige totstandko
ming van deze wijziging zoveel moge
lijk bevorderen. Aan de grensposten
wordt door de K.N.A.C. aan buiten
landse automobilisten een vouwblad
uitgereikt, waarin de geldende bepa
lingen voor voetgangersoversteekplaat
sen worden uiteengezet.
Vragen hierover waren gesteld door
het liberale Kamerlid mej. Ten Broe-
cke Hoekstra.
PARAMARIBO, 27 juni (A.N.P.)
„De sociale en economische ontwik
keling van elk land brengt als logisch
gevolg met zich mede, dat ook de
staatkundige situatie van dat land
verandert. Dit geldt ook voor Suri
name". dit werd gezegd door de Suri
naamse minister van opbouw, dr. ir.
F. Essed, in een interview met de
omroepvereniging „Avros". „De aan
vaarding van dit principe leidt er
vanzelf toe, dat het koninkrükssta-
tuut, dat thans vüf jaar oud is, op
sommige punten dient te worden her
zien. Binnenkort zal dan ook een ron
detafelconferentie over het konink
rijksstatuut worden gehouden."
Over de punten die voor herziening
en een nadere interpretatie in aanmer
king komen, kon minister Essed zich
nog niet uitlaten. Een dezer punten zal
vermoedelijk de financiële paragraaf
in het statuut zün.
Sprekend over de dominion-status
voor Suriname merkte dr. Essed op.
dat de klok niet kan worden teruggezet
en dat de eerstvolgende stap op staat
kundig gebied zeer waarschijnlijk de
dominion-status zal zijn.
De delegatie van Surinaamse minis
ters en parlementsleden, die een be
zoek gebracht aan Indië. Ghana en Ja
pan, heeft in deze landen besprekingen
gevoerd over de mogelijkheid van emi
gratie.
Minister Essed legde er de nadruk
op, dat het geen zakenreis in de gewo
ne zin des woords was geweest, „maar
een oriëntatietocht om een einde te
maken aan onze tot nog toe eenzüdige
oriëntatie, die uitsluitend op West-Euro
pa was gericht." „Nu deze delegatie
de mogeiykheden elders.heeft bekeken,
zullen binnenkort gespecialiseerde men
sen uit Suriname derwaarts gaan om
eventuele contracten te sluiten."
(Advertentie)
per vliegtuig met inbegrip van
excursies
Nederl. sprekende begeleiding.
Uitvoerig programma op aanvraag.
REISBUREAUX
Wereldorganisatie
AMSTERDAM - DEN HAAG
ARNHEM - ROTTERDAM
