Na morele nederlaag in de V.N.
België
in
besluit
Katanga te
Alleen Tsjombe reikt Brussel
nu nog de vriendenhand
r:
principe
erkennen
Kritiek
succes
Uitbundig
Rafael Kubelik
Festival-concerten ten einde
u
m
Het einde van de
unitaire Congo
Loemoemba 's
incompetentie
Br s„fzi?
tósrs,. SfV NJ« -5-jr
Mahler s geest vol levenskracht
voor
Hollands Combo
wint Jazz-Festival
'"A
Nieuw bestuur van
Kolpingswerk
VRIJDAG 15 JULI 1960
PAGINA 7
(Van onze Brusselse
correspondent)
BRUSSEL, 15 juli De heren
Kasa Voeboe en Loemoemba bij
wie de gemakkelijk behaalde zege
in de Veiligheidsraad blijkbaar
naar het hoofd is gestegen als
koppige oude Bourgogne, hebben
gisteren nu ook de diplomatieke
betrekkingen met België verbro
ken. In een telegrafische nota
aan de Belgische regering funde-
buitenlandse
kroniek
ren de Congolese bewindslieden
hun beslissing op twee overwe
gingen: België heeft door de in
terventie het vriendschapsver
drag met de Congo geschonden.
Door aan de afscheiding van
Katanga steun te verlenen heeft
het buitendien op de Congolese
eenheid een aanslag gepleegd. In
de Wetstraat heeft de breuk nie
mand hoofdpijn bezorgd. In de
Kamer heeft eerste minister
Eyskens verklaard, dat hij de
depêche van Loemoemba en Kasa
Voeboe als niet bestaande be
schouwt. Vermits ze zelfs niet in
de gebruikelijke diplomatieke
vorm is gesteld, is er volgens de
premier trouwens reden om aan
de authenticiteit ervan te twijfe
len. Hoe dan ook: ambassadeur
Van den Bossche en het consulair
personeel zullen op hun post blij
ven alsof er niets gebeurd is.
Soekarno wil verenigde
arbeidersorganisatie
Volgens h®1 omwerp eiyk ,en_
ilSllllWli
Honderdvijftig jaar (week)markt in Assen Viering een
stimulans voor de toekomst - Hoogtepunt: Oosterse markt
Paardestaart
Televisie als knechtje in Concertgebouw
Het feest is uit
Geslaagd naar Engeland
Premier Loemoemba van Congo
heeft sinds de onafhankelijkheid
duidelijk laten blijken, dat hij
niet tegen zijn taak is opgewassen.
Hij heeft gestreden voor een vrij Con
go, maar toen hij die vrijheid voor
zijn land verworven had, wist hij ken
nelijk niet, wat hij er mee moest be-
innen. Aan zijn beleid - voor zover men
n dit geval van beleid kan spreken -
liggen twee motieven ten grondslag.
Loemoemba wil op de eerste plaats
tot iedere prijs zelf aan de macht
blijven. Hij is een bijzonder ambitieus
man, zoals tijdens het politieke touw
trekken aan de vooravond van de on
afhankelijkheid wel gebleken is. Zijn
persoonlijke eerzucht iaat hij zwaarder
wegen dan het belang van zijn volk.
De Congolese president Kasa Voeboe,
die minder extremistische opvattingen
huldigt dan de premier, schijnt door
Loemoemba geheel meegesleept te
worden. Het tweede doel dat Loe
moemba zich gesteld heeft, is het ver
breken van alle banden met België.
Hij is bijzonder weinig scrupuleus in
de verwezenlijking van zijn ambities.
Hij heeft zich de laatste weken her
haaldelijk laf en oneerlijk gedragen.
Hij heeft niet de
moed gehad om
weerstand te bie
den aan de dwa
ze en gevaarlijke
eisen van de
muiters in de
Force Publique,
en hij heeft de
aandacht trachten af te leiden van ziin
eigen beleidsfouten door de Belgen
eenvoudig aansprakelijk te stellen voor
alle kolossale moeilijkheden waarvoor
hij zich sinds 30 juni geplaatst heeft
gezien.
Loemoemba heeft de leugenachtige
verklaring afgelegd, dat de Bel-
de muiterij in de Force Pu-
hiimiö hebben georganiseerd, en hij
rip nfsnraken die hij nog maar twee
wken geleden ^et de Bel^sche re^
ring heeft gemaakt A^Loemoemba
besc^nning^van Belgische burgers
is z'Jn Congolese strijd-
dagmiddag, dat de van dg
krachten over de jSo zullen wa-
Belgische burgers in Congo daartoe
ken. Dat die .str,id£hpn we de laat-
niet in staat zijn, hebben da(
ste dagen gezien. Het is z in Congo
de veiligheid van de Belgen discip]i.
juist door leden van de o g_ igd
neerde Force Publique wordt «eareigu
Wat moet men denken van _erjng
me verzoek, dat de Con®ol|st?ten deed,
dinsdag aan de Verenigde Bta r0ngo-
militaire hulp te verlenen. De n,
lezen hadden kunnen weten, dat
hower niet zo onverstandig zo Loe-
aan deze wens gevolg te ^^tdurend
moemba demonstreert voort
zijn politieke onbedrevenheid
gebrek aan inzicht in de mternationa
ie verhoudingen. Hij heeft z'cj\ maar
zeer beperkte doeleinden gesteld.
rif' ueperaie uueienuicu -- -
kijkt niet verder. Toen de C g
lese regering van Washington
het rekest kreeg, heeft zij de Verenig
Naties verzocht troepen te stu
hetgeen eindelijk, in de gegeven om
standigheden. een verstandig b®6
*aS. Redelijk was ook het verzoek aan
phana, militaire hulp te verlenen.
Maar de Ghunese premier, Nkruman,
zou Loemoemba eens moeten vertel!
Welke fouten men moet vermijden, ai-
«ten de leiding heeft gekregen over
een pas onafhankelijk geworden lana.
Loemoemba heeft geëist, dat de
Belgische troepen in Congo on
middellijk al hum activiteiten sta
ken. Maar terecht weigert Brussel op
deze eis in te gaan, omdat de Belgi
sche regering haar onderdanen in Con-
fo niet aan de gevaren van uitmoor-
ing en mishandeling wil blootstellen.
°e Belgische regering is in beginsel
hereid gehoor te geven aan het ver
zoek van de Veiligheidsraad de Bel
gische troepen uit Congo terug te trek
ken, maar Brussel kan dit uiteraard
eerst doen als andere troepen zijn
gearriveerd die de veiligheid van de
Belgische onderdanen kunnen garan-
deren. Tenslotte heeft de Veiligheids
rad geweigerd het Russische voorstel
over te nemen, de „onmiddellijke'
terugtrekking te eisen. In de resolutie
van de Veiligheidsraad is geen termijn
gesteld voor het heengaan van de
Belgische troepen uit Congo.
De Congolese premier, die twee we
ken geleden in Leopoldstad tegenover
de Koning der Belgen nog., de hoop
uitsprak, dat Congo en België tot „een
duurzame en vruchtbare samenwer
king" zouden komen, heeft nu de diplo
matieke betrekkingen met Brussel ver
broken. Op 30 juni werd door de Congo
lese premier geconstateerd, dat Congo
®n België verbonden zijn door „de
banden der vriendschap". Op 14 juli
snijdt hij die vriendschapsbanden",
voorzover zij na de onafhankelijkheid
Ooit hebben bestaan, radicaal af. Het
onafhankelijke Congo had met de hulp
van België misschien de eerste moei
lijke tijd van de zelfstandigheid goed
kunnen doorkomen. Maar de fanatieke
Loemoemba wil met de Belgen niets
meer te maken hebben. Het Congolese
volk wordt de dupe van Loemoemba's
onverantwoordelijke politiek.
Onder handgeklap kondigde de heer
Eyskens verder aan dat België op zijn
beurt bij de Verenigde Naties een klacht
zal indienen tegen de Congolese rege
ring. België zal de Verenigde Naties om
de oprichting van een internationale on
derzoekscommissie verzoeken, die ver
slag zal moeten uitbrengen over de bes
tiale mishandelingen waaraan de Con
golese weermacht zich ten opzichte van
de Europese bevolking heeft schuldig
gemaakt.
Prof. Eyskens deelde tenslotte nog
mede dat de regering een zeer krach
tige repliek zal zenden aan Sovjet-pre
mier Khroesjtsjev, die België in een
nota ervan beschuldigd heeft misdadi
gers naar Congo te zenden om er on
lusten te provoceren. Toen premier Eys
kens sprak van een „monsterachtige en
bespottelijke aantijging", betuigde het
hele parlement luid zijn instemming.
In de Wetstraat was de aandacht
Intussen vooral toegespitst op de
stemming in de Veiligheidsraad en
de ontwikkeling in Katanga. In ver
band met Katanga verklaarde ons gis
teravond een geautoriseerd regerings
zegsman dat de Belgische regering vir
tueel besloten heeft de Katangese. re
gering te erkennen. Niet alleen eisen
de Belgische publieke opinie en de mees
te gezaghebbende kranten deze erken
ning steeds nadrukkelijker, maar ook
uit de goedkeuring van de Tunesische
resolutie door de Veiligheidsraad heb
ben regering en parlement de voor de
hand liggende conclusie getrokken, dat
men dan maar het best met de heer
Tsjombe scheep kan gaan.
Vrij algemeen is men het erover
eens dat de Tunesische resolutie voor
België een morele nederlaag betekent.
De stemming te New York droeg wel
iswaar niet een uitsluitend negatief
karakter. Tot een formele afkeuring
van de Belgische interventie heeft de
Sovjet-Unie het niet kunnen drijven.
Ook is aan secretaris Hammarskjöld
voldoende armslag gelaten opdat men
de door de Verenigde Naties aan de
Congo toegezegde technische hulp niet
in voor België vernederende voor
waarden hoeft te verlenen. En wat
tenslotte op dit ogenblik vooral van
belang is: op zijn persconferentie
heeft adjunct-secretaris Bunche uit
drukkelijk verklaard dat de Belgische
troepen slechts na ruggespraak met
België zullen worden teruggetrokken.
Niemand te Brussel betwist overigens
het principe van deze terugtrekking,
want men acht het volkomen duidelijk
dat de interventie uitsluitend de be
scherming van de Europese bevolking
voor doel heeft en geenszins een ver
breken van het aan de Congo gegeven
woord beoogt. Maar dat alles kan niets
aan het feit veranderen dat te New
ïork een thesis heeft gezegevierd waar
bij het optreden van het Belgische leger
onverholen agressie is bestem
peld. Psychologisch bekeken kan de
Congolese bevolking de resolutie van
de Veiligheidsraad lan ook slechts als
een afstraffing van de „Belgische agres
sors interpreteren. Wat voor de Con-
golezen meetelt is het voor elkeen zicht
bare eindresultaat: Binnen de 48 uur
zullen in de Congo soldaten met blauwe
helmen arriveren, die systematisch de
Belgen uit het straatbeeld zullen ver
drijven. België's laatste restje prestige
zal daarmee eveneens verdwenen zijn.
Wat dat in een verdere toekomst voor
de Belgisch-Congolese betrekkingen be
tekenen zal, is na het Indonesische pre
cedent voor niemand een geheim meer.
Alleen Katanga nog
Zijn positie als meest begunstigde na
tie is Belgie kwijt. De evacuatie van
vrouwen en kinderen, spoedig gevolgd
door die van de Belgische ambtenaren
en technici zal in versneld tempo plaats
vinden. De Belgische economische be
langen waarop België zijn hele Congo-
ese unitaire politiek had gebaseerd, zijn
hedreigd. Alleen Katanga reikt België
thans nog de vriendenhand. Een vrien-
denhand die weliswaar door de mach
tige Union Minière rijkelijk is gesmeerd,
maar in ieder geval dan toch de vrien
denhand van een Congolees leider die
op de steun van de grote meerderheid
van de Katangese bevolking rekenen
kan en die bereid is met Belgie zaken
te doen.
Het is duidelijk, schrijft ln dat ver
band De Standaard, dat zich thans in
de Congo twee zones aftekenen: de stre-
ken waar de blanken veilig zijn en
waar de samenwerking kan worden
voortgezet, en anderdeels de streken
waar de chaos heerst en waar nage
noeg de hele blanke bevolking gevlucht
is. De Belgische politiek moet erop ge
richt zijn de banden met de eerste streek
nauwer aan te snoeren, terwijlzij voor
het overige beperkt moet blijven tot
de evacuatie van de Europese bevol
king. Volgens de Standaard moet de
regering het Katangese feit dan ook
aanvaarden.
Dat de erkenning van Katanga het
einde betekent van de unitaire Congo,
ligt voor de hand Niet de heer Tsjombe.
8 1 i - iT nnmAaiYlhd. HO,P.Il
nlAKARTA, 15 juli (Reuter) Ver-
teeemvoordigers van arbeidersorganisa-
if in heel Indonesië zijn gisteren in
niakarta bijeengekomen ter bespreking
Djakarta ^„.prp-decreet van de presi-
van ee" oprichting van een ver-
dent ov isatje die a|le be_
emgde arbeiders» s lan(1 zou ver
staande vakbonden a».
vangen, zo meiui
- „„«ho minister van arbeid,
De Indones Jde op de bijeenkomst
Ermngpradja, t goekarno „als lei
mede, dat P^„ring en van de revolu-
der van de reg beidersorganisaties te
tie wil pogen de dg (aak en verant.
vereenvoudigen om boUA, van een
woordelijkheid vo?£donesische maat-
socialistische Hraeen".
schappij te hunne een verenigde
arbeidersorganisatie n bundelen
einde alle arbeidskrachten1^
als een van de:^^aardige en wel-
volutie en om een rec.9lt vestigen. De
varende maatschappu a t
nieuwe arbeidersorgamsat.^g^elTn van
worden gebaseerd op ae ocicrh socia-
geleide democratie, n evojutionaire
lisme en trouw aan de «ra
frondwet van 1945. wei vu hrpneen
oei is de produktie omhoog te
en de diensten te bundelen.
wel eerste minister Loemoemba heeft
echter in de afgelopen veertien dagen
die droom ruw verstoord. Alleen een
confederatie van onafhankelijke staten
kan voor de Congolese kwestie nog uit
weg bieden. Gisteren heeft de katange
se premier aan de heer Hammarskjbla
laten weten dat hij in geen geval sol
daten van de Verenigde Naties op zijn
grondgebied wenst. De heer Tsjombe
heeft buitendien het voornemen te ken
nen gegeven binnen de 24 uur naar
New York te vertrekken. De Katangese
kwestie nadert nu het culminatiepunt.
De meeste mensen, die
op de een of andere manier
aan kritiek onderhevig zijn
en welke zijn dat niet
zeggen dat zij er best
tegen kunnen, tegen kri
tiek. Tegen opbouwende
dan. Niet tegen afbrekende.
En ik moet zeggen: al ben
il' het zelf. Niettemin is het, meen ik,
zo, dat diezelfde meeste mensen kri
tiek pas dan opbouwend achten, als
zij beantwoordt aan hun eigen inzich
ten.
Ik kan mij herinneren dat ik, toen
lk jaren geleden op kostschool was,
een voor Intern gebruik bestemd week
blad mee redigeerde. En ik schreef
in dat fijne periodiek een raillerend
stukje over het gerecht, dat de voor
ons, studenten, kokende overigens
ongetwijfeld heilige nonnetjes aard
appelen noemden. Prompt werd ik bij
de hoogste superieur geroepen, die
mij verweet dat ik afbrekende kritiek
had geleverd. Hjj, de superieur, vond
de onderhavige aardappelen namelijk
goed. Ik niet. Maar bovendien zag ik
geen andere mogelijkheid om het stra
lende toekomst-ideaal van mooie
kruimige aardappelen te bereiken
dan door kritiek uit te oefenen op de
kliederige substantie die ik tot op he
den voorgezet had gekregen. Wat had
ik anders moeten doen? Had ik soms
zelf moeten gaan koken? Mijn kritiek
op de aardappelen was dus opbou
wend, inzoverre zij afbrak. Zij
brak kliederigheid alleen maar af om
op de puinhopen daarvan kruimigheid
op te bouwen. Mijn superieur echter
wilde mij kennelijk vrede doen hebben
met kliederigheid. Waarschijnlijk uit
paedagogische overwegingen. Maar
zelfs de beste paedagogie kan de
voortreffelijkheid van kruimige aard
appelen niet verdoezelen en zeker niet
onwaar maken.
Het is met kritiek echter zo
gesteld, geloof ik, dat alle kritiek
opbouwend is, zelfs al blijven kliede
rige aardappelen kliederige aardappe
len en kruimige kruimige.
Maar het is natuurlijk ook zo, dat
het al of niet opbouwend zijn van kri
tiek een aangelegenheid is, niet van
degene, die kritiek levert, maar van
degene die kritiek ontvangt.
AMSTERDAM, 14 juli Het is nut
tig en rechtvaardig om onbevangen te
constateren dat de geest van Mahler
zijn levenskracht nog niet verloren
heeft en in staat is om in een der
meest bespeelde concertzalen van
West-Europa een tweeduizendhoofdige
menigte nu nog, 49 jaar na zijn heen
gaan, tot grote opwinding te brengen.
Ondanks de verharding der gemoede
ren en de verzakelijking der uitdruk
kingsmiddelen, die na twee oorlogen
onvermijdelijk waren, heeft zijn
schreeuw naar de hemel en zijn ge
weeklaag over de duistere aarde nog
weinig aan doordringendheid verloren.
De felle kleuren van zijn orkestraal pa
let zijn niet verbleekt, en de hoorders
ondergaan nog steeds de bekoring van
zijn machtige theatrale effecten. Dit is
hedenavond in het Concertgebouw te
Amsterdam overvloedig gebleken.
Nu kwam daarbij, dat het iedereen
veel deugd deed om Rafael Kubelik te-
rug te zien. Hij kreeg persoonlijk een
dusdanige ovatie te incasseren dat nu
er wat verlegen onder werd.. Na tien
minuten applaus kwam hu tenslotte
nogmaals met de beide zangeressen
Maria Stader en Nan Merriman naar
beneden en nog wilde men niet ophou
den Het gehele enorme apparaat van
versterkt orkest, het achtergrond-or
kest met dirigent Eros en de koren
van Toonkunst en Apollo werden vele
malen in de huldiging betrokken. Al
dit enthousiasme gold natuurlijk niet
alleen de hemelbestormende tweede
symfonie, maar ook de briljante pres
taties van de spelers, de luisterrijke
zangkunst van de solisten, de zeer be
zielde en krachtige leiding van Kube
lik en de uitstekend geslaagde syn
chronisatie van het hulporkest op de
bovengang (dank zij een televisie-com
municatie tussen beide dirigenten, een
fraaie en navolgenswaardige techni
sche stunt).
Over de tweede symfonie zelve,
de eerste der zogenaamde „Wunder-
horn-symfonieën" is al veel ge
zegd en zij behoort, ondanks haar Hy
bridisch karakter, toch nog tot de
meest homogene werken van Mahler.
De plagiaten en zelfcitaten zijn niet al
te opvallend Wagner is in de Finale
wel aanwezig het ijdele onmachts-
vertoon blijft binnen zekere grenzen.
De beheersing van het orkestkoloriet
is griezelig knap; het geweldige klank
volume is hier en daar schokkend van
kracht, maar nooit groezelig of on
doorzichtig: en wie bestaat het om een
Uit handen van de president van
het Internationale Gustav Mahler
Gesellschaft, prof. Erwin Ratz, onU
vangt Raphael Kubelik (links) de
gouden Mahler-medaille.
mezzo-sopraan te laten samenvloeien
met twee piccolo's, zoals geschiedt op
de woorden „Und wollte mich abwei-
sen"? De dieptewerking van het hulp
orkest is, door het contrasterende
marsmotief, onovertroffen. Hier wordt
muziek in scène gezet met raffinement
en effect. Men zou dit alles willen
waarderen zonder metafysische bij
smaak, maar daartoe laat de ijdele,
getourmenteerde Mahler de hoor
der geen kans.
Wij hebben het succes van deze uit
voering met een lichte verwondering
gadegeslagen. Het is blijkbaar nog
een vergissing te denken, dat de stem
der voorbij gegane romantiek niet
meer gehoord wordt. Maar het was
ook hel laatste der festival-concerten
en er was een willige stemming. Mah
ler is geëerd en aan dat programma
punt is door iedereen met overgave
medegewerkt.
(Overigens: mag het volgende festi
val-programma een andere kleur heb
ben? Een paars-rode omslag vloekt bij
vele avondtoiletten).
V.E
JU AN LES FINS, 14 juli Woens
dagavond is in Juan les Pins bekend
gemaakt dat het quartet van Rita Reys
en Pim Jacobs de eerste prüs heeft ge
kregen op het in Juan les Pins gehou
den eerste Europese Jazzfestival. Aan
dat 8 dagen durende festival hebben 16
orkesten en combo's deelgenomen.
MIDDELBURG, 14 juli De rijks
recherche stelt, in opdracht van de sub
stituut-officier van justitie een onder
zoek in naar de wijze, waarop een aan
tal bladen het rapport over het beleid
van B. en W. van de Gemeente Goes
konden publiceren. Dit rapport heeft
een commissie uit de Goese raad sa
mengesteld doch de raad heeft het tot
dusver nog niet vrijgegeven voor publi-
katie.
Assen staat bijna gedurende de ge
hele maand juli in een feestte-
ken. Feest omdat de weekmarkt
honderdvijftig jaar bestaat. Een dood
gewone markt zoals er overal en al
tijd markten geweest zijn. Een markt
waar een haastige scholier die tussen
de middag nog gauw even wat huis
werk moet maken, een knakworstje
koopt en waar een jongedame de ge
legenheid vindt om een paar nylons te
bemachtigen. Een plek waar de huis
moeder die plotseling tot de ontdek
king komt dat zij geen groente heeft
voor het middagmaal, enkele krop
pen sla kan krijgen en waar de op
een wandelstok leunende oude man
altijd zijn pruimpje neerkeilt. Een
plaats ook waar Jan soms met lede
ogen moet toezien dat buurman Piet
een uur eerder de tent afbreekt om
dat hij totaal is uitverkocht. Ook een
markt waar gezelligheid heerst en
waar „die van buuten" hun „stadse"
kennissen ontmoeten Anderhalve eeuw
is dit zo geweest en misschien zal het,
nu de Milanese kinderarts Elio Bian-
ca zich inzake het vergaan van de
wereld" heeft „vergist", nog wel zo
een eeuw blijven.
Natuurlijk heeft de markt al heel
wat veranderingen ondergaan. Som
mige artikelen moesten plaats ma
ken voor moderner spul. De eerste
kooplieden en kooplustigen zijn niet
meer, andere generaties hebben hun
Claatsen ingenomen. Maar de markt
leef. Nu, honderdvijftig jaar later,
virt Assen feest. De plaatselijke afde
ling van de Centrale Vereniging van
Markt-, Straat- en Rivierhandel heeft
in samenwerking met het Comité Bur
gerij Assen een jubileumprogramma in illliillliilllllllllllliiiiiillllllllllllllllliliiillllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllillllllillllllllllllliiHllllllllliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
elkaar gezet. Het hoogtepunt van deze
troffen had In het tijdschrift „Jardm
ing
het marktbestuur aan de Bey Abdul
Asser in een Oosterse tempel woens
dag 20 juli. Drie dagen lang zal Assen
een pasar malam (oosterse markt) be
zitten. Verder zal een dorpenwieler
ronde worden gehouden en een voet
balwedstrijd tussen radio-artiesten en
een plaatselijke voetbalclub. Een aar
dig evenement dezer dagen was het
nationaal standwerkersconcours. Voor
de kinderen is een speciaal program
ma opgezet.
des Modes", maar was later gaarne
bereid dit een protopaardestaart te
noemen.
Het bij elkaar gebonden haar, de
soort waar de paardestaart bij hoort,
is geen nieuw kapsel. Op afbeeldingen
uit de Griekse en Romeinse oudheid
ziet men er al voorbeelden van en
vele primitieve volken hebben deze
praktische haardracht gekend. De
paardestaart van onze eeuw is echter
van geheel andere aard.
Verder ingaande op zijn stelling
legde dr. Gans uit, dat het algemene
type meisje met uitgesproken en op-
H vallende kenmerken altijd een voor-
et zal U ongetwijfeld niet ont- beeld heeft gehad (Audrey Hepburn,
gaan zijn, dat de „paarde- Brigitte Bardot, Farah Dibah) en dat
i j. 1.» zo'n voorbeeld altijd een creatie is
geweest. Dit voorbeeld vindt de groot
ste navolging als daarin een geïdea
liseerd beeld van de vrouw wordt
gezien. Opvallend bij de portretten-
reeks van Picasso uit 1954 is, dat
hierin een ontwikkeling merkbaar is
van het meer individuele type naar
een sterk gestyleerd ideaalbeeld (ver-
werking. De uitspraak: Life imitate»
art, is „convertible".
Tenslotte hebben wij enige vroege
paardestaartdraagsters hun mening
gevraagd en het antwoord was twee
erlei: het is zo makkelijk (vooral bij
het dansen) en het staat zo onge
dwongen en vrij en toch ietwat pro
blematisch, vooral als je een smal
gezicht met scherpe lijnen hebt (zie
foto). Zo ziet men weer eens, dat de
kunst functioneel is en dat prinsessen
de samenleving maar nodeloos ge
compliceerd kunnen maken.
et zal U ongetwijfeld niet ont
gaan zijn, dat de „paarde
staart" vrijwel van de markt
verdwenen is. Enige upper-ten-huwe-
lijken hebben een hevige strijd ge
voerd om hèt nieuwe kapsel en we
kunnen wel zeggen, dat Farah Dibah
het uiteindelijk gewonnen heeft van
Paola. De meeste verschijnselen wor
den pas geïdealiseerd, als het ver
schijnsel zelf aan invloed inboet. In
dit opzicht zijn paarden en prinsessen
vergelijkbaar. Men zou dus kunnen
denken, dat de paardestaart ontstond,
toen het paard allerwegen door ro
bots vervangen werd. Dit lijkt alles
zins aannemelijk. Doch wij lezen nu
in de laatste stelling behorende bij
het proefschrift „Nieuwe Kunst, de
Nederlandse bijdrage tot de „art nou
veau" van dr. L. Gans (promotie
8 juli jl.): Op het ontstaan, de ver
spreiding en de populariteit van het
type meisje met slordige paarde
staart heeft Picasso's portrettenreeks
van het schildersmodel Sylvette uit
1954 invloed gehad.
Het is bekend, dat bij een proef
schrift doorgaans een of volkomen
niet ter zake doende stellingen ge
lanceerd worden. Dat is hier echter
beslist niet het geval. Als U tussen
de regels door leest, zult U zien, dat
hier op nieuwe wijze het aloude pro
bleem gesteld wordt, hoe en in welke
volgorde de betrekking kunst-leven of
zoals Gomperts het noemt: de schok
der herkenning, en, de invloed op de
invloed, ontstaat. De stelling kwam
al tijdens de promotie in het middel
punt van de belangstelling te staan,
omdat prof dr. W. S. Heckscher,
hoogleraar in de ikonologie, als vader
van enige dochters, bezwaar maakte
tegen de opmerking „slordig" en de
promovendus vroeg, of hij preceden
ten van het verschijnsel kende. Dr.
Gans zei aan het woord slordig gaar
ne het woord opzettelijk te willen
toevoegen en noemde als precedent
o.a. de Mona Lisa. Prof. Heckscher
vulde dit nog aan door Agnolo Firen-
zuolo's „Delia Perfette Belezza d'una
Donna" (1541) een echo te noemen
van het leonardeske schoonheidside
aal en van Oscar Wilde (The Decay
of Lying) te citeren: „and it has al
ways been so. A great artist invents
a type, and life tries to copy it, to
reproduce it in a popular form like
an enterprising publisher." Professor
Heckscher betoogde verder, dat hij
in 1953 al een paardestaart aange-
gen
gelijk foto). De publikaties van deze
reeks in bladen als „Paris Match"
en „Life" hebben als visuele schok
gewerkt en enige tijd later de toen
reeds bestaande onbestemde neiging
naar een quasi-slordig uiterlijk een
gerichtheid gegeven, zij het ook in
het slordige, aldus dr. Gans. Picasso
heeft echter zijn uitwerking toch weer
aan de praktijk ontleend, want hij
kwam op dit idee, omdat zijn model
op aanraden van haar moeder haar
haren tot een staart bijeengebonden
had, om niet van die lastige slierten
voor haar ogen te hebben. Picasso
heeft in deze figuur een aansluiting
gezien op het zoeken van het moder
ne meisje naar een haar passend
uiterlijk en daaraan richting gegeven.
Uiteindelijk is het geheel dus weer
een duidelijk voorbeeld van wissel-
illlllliiiliiiillliliiiifiiiiiiiiiiiiillliiiiiiiii<iiliiiiiiiiiiiiiiiiii<iiiiiiiii""iiiiiiiiiii"ii"ii"i"ii'""i""i"""iiiii"ii"iii"iiiiiiiiiiii
Zonder dat de talrijke toehoorders in het Concertgebouw er iets van hebben
gemerkt is gisteravond in de heilige hallen een belangrijke technische
noviteit in gebruik genomen. Het was de televisie, die ditmaal echter de
bescheiden rol van knechtje toegemeten kreeg, welke haar in dit hooggestemde
gezelschap past.
Het gebeurde tijdens de uitvoering van Mahler's omvangrijke Tweede Sym-
phonie. Daarin komt een passage voor, die door „het koper" van achter de
gesloten deur van het podium geblazen wordt, terwille van het sonore en
tegelijk gedempte effect. Zulke componistengrapjes bezorgen de blazers altijd
nachtmerries, want zij missen tijdens het spel de blik op de dirigent en dreigen
daardoor uit de maat te raken of te laat in te vallen.
Gisteravond nu heeft de dirigent Rafaël Kubelik zich niet om de verre blazers
hoeven bekommeren. Er stond namelijk een televisiecamera op hem gericht en
achter de gesloten deuren keken de blazers naar de monitor, waarop de ijverig
zwaaiende dirigent te zien was. Op het juiste moment kwam de inzet en alles
verliep zo vlot, dat zelfs de zuurste recensent, althans op dat onderdeel niets
behoefde aan te merken.
Waaruit blijkt dat televisie nog wel voor iets goed is.
kunt vanavond in Amsterdam
nog naar Brittens Midsummer
Night's Dream, in Schevenin-
naar het Concertgebouworkest
met de Tweede Symfonie van Mahler
of in Utrecht naar het Wiener Burg-
theater met Anatol, maar daarmede
is het Holland Festival 1960 dan ook
uit. Herinnering geworden. Wat mu
ziek, die nog in het geheugen naneu-
riet, ogenblikken van geraaktheid,
die opflitsen als men ergens aan niets
zit te denken, omdat het vakantie is.
Het was een goed festival van het
jaar, zeiden wq tegen elkaar, toen
wü voor het laatst in de Amsterdamse
Festival-club bij elkaar zaten. Minis
ter Zijlstra was er, mr. Mijksenaar,
Peter Diamant; Jo Elsendoorn op
nieuw de beminnelijke gastheer. Ook
dit was al een beetje uitrusten, want
een festival maakt moe als men er
zich druk mee bezig houdt. Daarom
zong de Amerikaanse Marion Howard
bij de Ierse harp opwekkend-luchtige,
pittige en ook tedere volksliedjes met
een vrijmoedige, innemende voor
dracht. Daarna namen wij afscheid.
Tot het volgende festival.
Zestien leerlingen van het St.-Nico-
laas-lyceum in Amsterdam, die
dit jaar geslaagd zijn voor hun
eindexamen Gymnasium gaan onder
leiding van hun Engelse leraar en zijn
echtgenote, de heer en mevrouw
Noyons, een reis van negen a tien da
gen naar Engeland maken. Zij vertrek
ken woensdag met de boot uit Hoek
van Holland. Zij zullen vier dagen in
Londen blijven. Een bezoek aan de
B.B.C.-studio en een goede toneelvoor
stelling staan reeds op het program.
Van Londen reizen zij per trein naar
Oxford, waar zij de gast zullen zijn
van het gemeentebestuur. Ook in Ox
ford zullen zij een toneelvoorstelling
bijwonen. Na Oxford is Cambridge aan
de beurt. In deze plaats zal het ge
meentebestuur hen eveneens ontvan-
fen. Daarna keren zij weer naar Ne
erland terug.
Het plan voor de trip werd geboren
toen de iongens in de derde klas za
ten. Zij kregen de heer Noyons toen
als klasse-leraar en deze wist hen
spoedig warm te krijgen voor een tocht
naar Engeland. Het geld voor het nog
al prijzige uitstapje hebben zij in de
loop der jaren bijeen gespaard door
iedere maand een rijksdaalder opzij te
leggen. In de grote vakantie van het
vorig jaar hebben zij bovendien twee
weken gewerkt om de reissom wat
groter te maken.
DEN HAAG, 15 juli De Vereni
ging tot bevordering van het Kolpings
werk in Nederland is na verschillende
besprekingen gekomen tot de samen
stelling van een nieuw landelijk bestuur.
Het ziet er als volgt uit; voorzitter, J.
Ph. Rolvink, Den Haag; secretaris P.
Martens, Rotterdam; penningmeester,
J. M. Faay, Gouda; overige bestuursle
den, de heren J. Schrama, Rijswijk; J.
van de Heuvel, Kwintsheul en G. van
Marrewijk, Kwintsheul. De vereniging
is tevens overgegaan tot de oprichting
van een secretariaat voor wetenschap
pelijk werk onder leiding van drs. Jules
van Neerven uit Nijmegen. Tot advi
seur voor het kader- en vormingswerk
werd benoemd drs. C. Th. A. M. van
Huygevoort uit Den Haag. Tevens is
besloten een maandblad uit te geven,
™r.ln zoveel mogelijk de geztnsge-
dachte, d.i. het program van de stich
ter van het Kolpingswerk Adolf Kolping,
gepropageerd gaat worden.
Een van de eerste zorgen van het
nieuwe bestuur van de vereniging Is
de oprichting en heroprichting van nieu
we en vroeger bestaande afdelingen.
Daarvoor wil het bestuur contact op
nemen met oud-leden van het Kolpings
werk van voor de oorlog over het hele
land.
Ter navolging van de kadercursus,
die momenteel In Den Haag wordt ge
houden, ls gezien het resultaat van de
lopende cursus een nieuwe kadercur
sus in voorbereiding. In tegenstelling
rnet de lopende cursus zal deze echter
niet alleen in Den Haag, maar in ver
schillende plaatsen van het land, als
Den Haag, Rotterdam, Gouda, Leiden,
Amsterdam en Bergen op Zoom wor
den gehouden.
Joegoslavië Sir Winston Churchill
die een tocht maakt met het jacht
Christina van de Griekse reder Onas-
sis, heeft gisteren in Split een onder
houd met president Tito van Joegosla
vië gehad.
