Uitwassen van het „spoils system
Charles Thayer ten strijde Jf|i
tegen de dilettanten in de JsjT*
rf 1
buitenlandse dienst der
Verenigde Staten
A
Waar Lincoln honderd jaar geleden de
eerste stap deed naar het Witte Huis
Rockefeller wil geen
„tweede man' zijn
A'
Vice-president is verzekerd van de benoeming
REPUBLIKEINEN ZULLEN IN CHICAGO
NIXON TOT HUN KANDIDAAT MAKEN
Na Ike:
Jack of Dick?
Spaghettikoning
wordt opera-bas
ZATERDAG 23 JULI 1960
PAGINA 9
Ia Chicago werd in 1860 Abraham Lincoln be
noemd tot Republikeins kandidaat voor het
Amerikaanse presidentschap. Nu, een eeuw
later, wordt in de hoofdstad van de staat Illinois
opnieuw een Republikeinse conventie gehouden.
Lincoln was de eerste Republikein die president
van de Verenigde Staten werd; Nixon hoopt
straks de veertiende te zijn. Onder de negentien
presidenten die Amerika de laatste honderd jaar
gehad heeft, waren slechts zes Democraten. Maar nadat de Demo
craat Franklin D. Roosevelt in 1932 als opvolger werd gekozen van
de Republikein Herbert C. Hoover heeft het twintig jaar geduurd
voor er weer een lid van de „Grand Old Party" in het Witte Huis
kwam. in 1952 vonden de Amerikaanse kiezers het „time for a chan
ge", en zij kozen Dwight D. Eisenhower, in plaats van Adlai Steven
son tot opvolger van Truman.
Inmiddels werd Eisenhower in 1956 herkozen, maar aangezien
een Amerikaanse president tegenwoordig nog maar twee ambtster
mijnen mag hebben, moeten de Republikeinen nu een nieuwe kandi
daat aanwijzen. Dat zal hen niet veel moeite kosten. De conventie,
die maandag in het „International Amphitheater" te Chicago be
gint, zal ongetwijfeld de huidige vice-president, Richard M. Nixon,
benoemen. Nixon zal gemakkelijk aan de 666 stemmen toekomen,
die hij nodig heeft voor de benoeming.
7 an de kandidaten voor het Amerikaanse presidentschap worden
y steevast de meest uiteenlopende beloften gevergd. Hun advi
seurs en campagneleiders huldigen namelijk de opvatting, dat
de kiezer in de Verenigde Staten zijn stem zo duur mogelijk verkoopt.
Lang niet alle beloften worden intussen ingelost, ook niet als de
kandidaat in kwestie uiteindelijk het Witte Huis bereikt. De kiezer
wordt dan voorgehouden, dat hij had moeten inzien, dat een deel van ^sjeLhosioVakyY 'verrekken* eTh
„campaign oratory" was, de kandidaat afge
alle toezeggingen z.g. „campaign oratory" was,
dwongen door de tactische eisen van het ogenblik. Maar er zijn ook
beloften, die de kandidaten geheel vrijwillig afleggen en evenzeer
vergeten. Tot deze categorie behoort de verklaring, dat zij de buiten-
landso dienst van de Verenigde Staten bij voorkeur zullen bevolken
met beroepsdiplomaten en dat zij geen carrière-diplomaten zullen
ontslaan ten behoeve van rijke en/of verdienstelijke amateurs. Maar
ook sinds de Rogers Act van 1924 zijn op zijn minst nog alle hoofden
van buitenlandse missies der Verenigde Staten verplicht na de
presidentsverkiezingen hun ontslag in te dienen. Wanneer de nieuwe
politieke meesters van het State Department dan na de stembuszege
krijgsraad gaan houden met de permanente directeur van de afdeling
PeAnnplp 7akpn en zii worden geconfronteerd met zo'n overvloed aan
vacatures, dan is het voor hen niet eenvoudig - en tot dusver nog
altijd onmogelijk geheel weerstand te bieden aan de verleidingen
van het „spoils system": de praktijk om diensten, in politicis ver
leend, te belonen met een openbaar ambt. Als de nieuwe president
van de Verenigde Staten straks behoefte zou gevoelen zich een dui
delijk beeld te vormen van de nadelen, die aan de toepassing van
liet sDoiïs system" in de buitenlandse dienst zijn verbonden, dan
zyhfrhet boek aanbevolen van zijn landgenoot en diplomaat-in-
ruste Charles Thaver, „Diplomat (Michael Joseph, London 196U,
25s net). Harold Nicolson, de vermaarde Britse autoriteit in alle
zaken de diplomatie betreffende, zegt in zijn in eiding, dat het bij zijn
weten het eerste min of meer volledige boek is over de diplomatie,
dat geschreven is door een Amerikaans beioepsdiplomaat en vanuit
een Amerikaanse gezichtshoek. In ieder geval is het een hoogst
onderhoudend boek.
wacht Tito nog altijd op de
invitatie
Als de nieuwe president van de U.S. behoefte zou gevoelen
De argeloosheid van de talloze dilettanten
Symbool
der Republikeinen
Richard M. Nixon, de vice-president van de Verenigde Staten, en zijn ecritgenote.
Oud-president Truman heeft gezegd,
dat de uitslag van de Democratische
conventie reeds vast stond vóór de
vergadering begonnen was. Volgens
hem was de benoeming van Kennedy
maar een formaliteit, en kon men de
DIPLOMAAT WORDEN OP
ADVIES VAN PSYCHIATER
Eén ding is volstrekt duidelijk. De
argeloosheid van de talloze dilettanten,
die optreden als Amerikaanse diploma
ten, heeft Thayer niet tot mildheid kun
nen stemmen. Het systeem, dat hun
verschijning mogelijk maakt, verfoeit
hij en hij roddelt er naar hartelust over.
„Een oude vriend van mij", zo ver
telt hij, ,,die vele jaren bij de buiten
landse dienst was geweest, vond, dat
de promotie langzaam ging en dat zijn
kansen om via de normale carrière tot
een ambassadeurspost te komen gering
waren. Hij nam toen ontslag uit de
dienst en maakte een flinke som gelds
over aan de Republikeinse partij. Bin
nen enkele maanden had hij een goede
ambassade".
Een ander staaltje is dat van de af
gevaardigde uit New York, die onge
noegen kreeg met de plaatselijke partij-
bazen. Zij boden hem de ambassade in
Nieuw-Zeeland of die in Portugal aan.
als hij zijn zetel in het Huis zou afstaan
en zich niet herkiesbaar zou stellen. De
man achtte het ondenkbaar, dat de eer
ste de beste partijbons op zulke een wil
lekeurige wijze zou kunnen beschikken
over de toewijzing van ambassades en
hij ging bij het State Department op
informatie uit. Tot zijn niet geringe ver
bazing werd hem daar meegedeeld, dat
beide posten inderdaad ter beschikking
stonden van de partij in New York.
Toch wees hij het aanbod af en Thayer
meldt ons met voldoening, dat hij nog
steeds een vooraanstaand lid is van het
Amerikaanse Congres.
Enige tijd geleden vroeg en kreeg een
zakenman, hoofd van een welgestelde
familie in Amerika, de leiding van een
Ambassade in een primitief, afgelegen
land. Toen hem door een vriend werd
gevraagd, waarom h(j zijn comfortabel
bestaan in Delaware verwisselde voor
®en smerige Aziatische stad, antwoord-
e hjj: „Mijn psychiater heeft het mp
aangeraden".
De meest 'gevraagde diplomatieke
posten zijn echter meestal die in
d Londen, Parijs, Rome en Ma-
JjDd. Maar ook de zogenaamde „foren-
bh-ambassades" in Ottawa, Mexico Ci-
ty en (tot voor kort blijkbaar) Havan
na, vanwaar de titularis gemakkelijk
even naar zijn Kantoor in New York ksn
om zijn particuliere zaken te beharti
gen zijn zeer in trek.
Meestal zien de amateur-ambassa
deurs geen kans zich op een enigszins
behoorlijke wijze op hun nieuwe taak
voor te bereiden. Het komt voor. dat
d. pas benoemde diplomaat met in staat
is de naam uit te spreken van het lana,
waar hij naar toe gaat, of van de hoog
ste gezagsdragers daar ter plaatse, uat
laatste is b.v. de textielfabrikant Gluck
overkomen, die ambassadeur werd op
Ceylon en geen kans zag de naam
Bandaranaike (de later vermoorde pre
mier) te noemen. Een andere dilettant,
die de ambassade in Belgrado had ver
worven, pochte er tegenover zijn vrien-
regering te mogen vertegenwoordigen.
- en hfj
verwarde aanhoudend de Masaryks met
de Karageorgevitsjs.
Het optreden van de amateurs in de
Amerikaanse diplomatie leidt ook wel
eens tot ernstiger rampen dan deze
Thayer heeft het zelf meegemaakt, hoe
de eerste Amerikaanse ambassadeur
die bij maarschalk Tito werd geaccredi
teerd, zodanig onder de bekoring kwam
van de persoonlijke charme van het
Joegoslavische staatshoofd, dat hij hem
met voorbijzien van alle instructies eri
politieke prudentie, spontaan uitnodigde
voor een bezoek aan Amerika. Thayer
die als tolk fungeerde, probeerde nog
wel de invitatie wat in het onbestemde
te trekken, maar hij had het ongeluk,
dat Tito sinds enige tijd Engelse les had
genomen. Daar had de maarschalk blijk
baar juist voldoende van opgestoken
om hem op zijn vingers te kunnen tik
ken. Slechts het toeval, dat kort daarop
president Roosevelt stierf, stelde het
State Department in staat de uitnodi
ging op de lange baan te schuiven. Vol
gens betrouwbare berichten wacht Tito
nog altiid op een hernieuwde invitatie.
De laatste jaren hebben plaatsver
vangende chefs de mission te Parijs en
Londen, carrière-diplomaten met niets
dan hun salarissen en enkele hoogst
noodzakelijke toelagen, om overplaat
sing moeten vragen, aangezien zij niet
in staat waren het verschil te dekken
tu-sen hun inkomen en hun onkosten.
e amateur-diplomaten acht
Thayer vooral berucht om hun
gebrek aan behoedzaamheid en
hun gebrek aan geduld. Zo werd Ame
rika tijdens de conferentie van Potsdam
in de Commissie voor de Duitse Her
stelbetalingen vertegenwoordigd door
een oliemagnaat uit Texas. Tijdens de
laatste bewogen uren van de conferen
tie slaagden de Russen erin het akkoord
over de herstelbetalingen te voorzien
van een clausule, waardoor bepaalde
Oostenrijkse bezittingen kwamen te val
len in de categorie van Duitse activa,
waarover de Russen herstelbetalingen
konden eisen. Toen het Amerikaanse
commissie-lid later naar aanleiding van
deze blunder werd ondervraagd, ant
woordde hij op licht verontschuldigende
toon: „Het schijnt, dat we dit punt over
het hoofd hebben gezien in onze haast
om weg te komen". Jarenlang heb
ben de Verenigde Staten in bittere be
rusting toegezien, hoe de Russen ette
lijke miljoenen „herstelbetalingen" uit
Oostenrijk haalden, enkel en alleen om
dat de Amerikaanse vertegenwoordiger
destijds zo'n haast had gehad „om weg
te komen".
Aan de andere kant is de Amerikaan
se buitenlandse dienst in zijn tegen
woordige vorm ondenkbaar zonder de
diensten van rijke amateurs. Vóór de
Rogers Act van 1924 kon het gebeuren,
dat een jongeman, die werd aangewe
zen als secretaris in Tokio, tot de ont
dekking kwam, dat zijn jaarsalaris aan
zienlijk minder bedroeg dan de scheeps-
passage naar zijn standplaats, die hü
notabene zelf moest betalen. Maar ook
thans, nu er een korps van Amerikaan
se beroepsdiplomaten bestaat, zijn vol
gens Thayer slechts vier van de veer
tien Amerikaanse ambassadeurs op be
langrijke Westeuropese posten uit de
carrière voortgekomen. Dat is enerzijds
het gevolg van het „spoils system",
maar anderzijds van de schrielheid van
Amerikaanse Congres. Dat ver
wacht namelijk van een groot aantal
van zijn vertegenwoordigers in het bui
tenland dat zij uit eigen middelen on
kosten bestrijden, die eigenlijk door de
Amerikaanse schatkist gedragen zouden
moeten worden.
De ambassades te Londen, Parijs, Ro
me en Madrid zijn in dit verband be-
nicht (en niet alleen de Amerikaanse!).
Op die posten zijn de uitgaven drie tot
vier keer zo groot als de bedragen, die
er op de Amerikaanse begroting voor
zyn uitgetrokken. De Amerikaanse am
bassadeur in Parijs bijvoorbeeld kan
er van uit gaan, dat hfj ieder jaar zes
tig- a zeventigduizend dollar mag neer
tellen voor het voorrecht zijn vrekkige
Is het Amerikaanse Congres in ge
breke blijft al het geld te fourne
ren, dat nodig is voor de buiten
landse dienst, dan zullen de rijke dilet
tanten een noodzakelijkheid blijven. Of
de buitenlandse regeringen daar in het
algemeen erg over gesticht zijn, is een
tweede. Thayer vertelt, hoe de Romei
nen eens een sportinstructeur als am
bassadeur naar Rhodos zonden. De be
stuurders van het eiland beklaagden
zich daar bitter over en uiteindelijk werd
de ambassadeur vervangen.
Tweeduizend jaar later, zo stelt
Thayer tevreden vast, volgden de Lu
xemburgers, na eerst een hele reeks
Amerikaanse scherts-diplomaten te heb
ben geduld, het voorbeeld van Rhodos en
het resultaat was even gunstig. Op soort
gelijke wijze heeft ook Canada zich we
ten te verzekeren van een Amerikaanse
carrière-diplomaat.
Overigens maken de buitenlandse re
geringen niet onder alle omstandighe
den bezwaar tegen het ontbreken van
Amerikaanse beroepsdiplomaten. Op de
conferentie van Cairo van 1943 bevond
er zich in het gevolg van president
Roosevelt, met uitzondering van de tol
ken geen enkele vertegenwoordiger van
de Amerikaanse carrière. Het gevolg
was, dat telkens, wanneer het nodig
werd een öntwerp-akkoord op te stellen,
deze taak werd opgedragen aan sir An
thony Eden, die er dan uiteraard wel
voor zorgde, dat Groot-Brittannië volle
dig aan zijn trekken kwam.
Wat Charles Thayer wil aantonen, is
dat het „spoils system", toegepast iri
de buitenlandse dienst, uiteindelijk
ruïneus is voor de Amerikaanse belan
gen. Hij laat een voorstandster van het
huidige stelsel aan het woord, mevrouw
Clare Boothe Luce, die zelf haar land
in Rome heeft vertegenwoordigd: „In
de 181 jaar van onze diplomatieke ge
schiedenis heeft Amerika de onherroe
pelijke diplomatieke blunder nog niet
begaan". Doch alleen om er zelf aan toe
te voegen: „Had Lord Raglan, de Brit
se commandant op de Krim, beter voor
zijn officieren kunnen pleiten, toen de
Lichte Brigade chargeerde in het Dal
des Doods?"
H. J. NEUMAN.
conventie slechts als een „farce" be
schouwen. In feite heeft de bijeen
komst in Los Angeles wel degelijk een
spannend verloop gehad, vooral om
dat er op het laatste ogenblik nog
een krachtige beweging was ontstaan
van lieden die de benoeming van Ken
nedy wilden tegenhouden. Wat Tru
man van de Democratische conventie
heeft beweerd, is veel meer toepasse
lijk op de komende Republikeinse con
ventie, zoals terecht door de Republi
keinse gouverneur van New York, Nel
son A. Rockefeller, is opgemerkt.
In 1964
Toen Rockefeller in 1958 een indruk
wekkende overwinning had behaald bij
de gouverneursverkiezingen in zijn
staat, zag het er aanvankelijk naar uit,
dat hij met Nixon zou kunnen wedijve
ren om de Republikeinse kandidatuur
voor het presidentschap. Rockefeller
had getoond, dat hij ook stemmen
kon verwerven van Democratisch-ge-
zinde kiezers. Maar binnen de Republi
keinse partij is de laatste paar jaren
de positie van Nixon zo sterk gewor
den dat Rockefeller er wijselijk van af
gezien heeft in de voorverkiezingen te
gen Nixon in het strijdperk te treden.
De gouverneur van New York, die
maar vijf jaar ouder is dan de vice-
president, hoopt kennelijk in 1964 meer
kans te hebben. Als Nixon in novem
ber van dit jaar verslagen zou worden,
zou Rockefeller over vier jaar wel
licht met succes kunnen dingen naar
de Republikeinse kandidatuur en het
presidentschap.
Nelson A. Rockefeller, de gouverneur van de staat New York.
ele vooraanstaande Republikei
nen hebben Rockefeller trach
ten te bewegen een kandidatuur
voor het vice-presidentschap te aan
vaarden. Als hij iets voor deze functie
gevoeld had, zou zijn benoeming tot
„tweede man" nu al evenzeer vastge
staan hebben, als de benoeming van
Nixon tot gegadigde voor het Witte
Huis. Maar Rockefeller heeft deze
week nog eens uitdrukkelijk verklaard,
iiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiimiiii
lllllllllllllllllllllltllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllIIIIIIIT
dat hij niet gekozen wil worden tot
Nixons „running mate". Zelfs als Ei
senhower een dringend beroep op hem
zou doen kandidaat voor het vice-presi
dentschap te worden, zou hij zich niet
van zijn stuk laten brengen. Een Re
publikeins team Nixon-Rockefeller zou
een krachtige campagne kunnen voe
ren tegen het Democratische team Ken
nedy-Johnson, zo is onder meer door
de Republikeinse gouverneur van New
Hampshire, Powell, opgemerkt. Maar
Nixon zal volgende week een andere
„running mate" moeten kiezen.
„Running mate"
Voor de kandidatuur voor het vice-
presidentschap worden op het ogenblik
vooral drie namen genoemd. Henry
Cabot Lodge jr., de Amerikaanse ge
delegeerde bij de Verenigde Naties,
heeft uiteraard grote ervaring op het
gebied van de buitenlandse politiek. In
de zeven jaar dat hij de V.S. in de
Eisenhower is dat anders geworden. Ni
xon heeft de kans gekregen een belang
rijke rol te spelen, en hij heeft die kans
met beide handen aangegrepen. Hij
heeft als Eisenhowers vertegenwoordi
ger verscheidene wereldreizen gemaakt
en hij heeft vele Amerikanen geïmpo
neerd door de manier waarop hij in de
zomer van het vorig jaar met Khroesj-
tsjev debatteerde over de „American
way of life" en het communistische
systeem. (Het beroemde gesprek in de
„keuken" van de Amerikaanse tentoon
stelling in Moskou).
Senator Thruston B. Morton uit
tucky.
Ken
V.N. vertegenwoordigt, heeft hij voor
al de Russen goed leren kennen.
Een andere gegadigde voor de func
tie van „running mate" senator Thrus
ton B. Morton uit Kentucky is even
eens een specialist op het gebied van
de internationale betrekkingen. In de
eerste jaren van de regering-Eisenho-
wer is hij, onder Dulles, onderminis-
Henry Cabot Lodge Jr., Amerikaans
gedelegeerde in de Verenigde Naties.
ter van Buitenlandse Zaken geweest.
Hij is in 1956 in de senaat gekomen,
en hjj is op het ogenblik tevens voor
zitter van het Nationaal Comité van de
Republikeinse Partij.
Tenslotte bestaat nog de mogelijk
heid, dat de Republikeinse kandida
tuur voor het vice-presidentschap ten
deel zal vallen aan de minister van
Arbeid, James P. Mitchell. Mitchell,
die katholiek is, zou, als Nixon's
„tweede man", de katholieke Kennedy
wellicht stemmen van katholieken kun
nen ontworstelen. De minister geniet
krachtige steun van Christopher Del
Sesto, de gouverneur van de staat
Rhode Island, een geloofsgenoot. Del
Sesto heeft echter verklaard, dat zijn
voorkeur voor Mitchell niet op de eer
ste plaats bepaald wordt door diens re
ligie, maar vooral door de overweging
dat de minister stemmen voor Nixon
zou kunnen winnen in arbeiderskrin
gen.
ls in het midden van de volgende
week Nixon formeel tot Republi-
kleins kandidaat voor het president
schap zal zijn benoemd, kan de finale
van de wedloop naar het Witte Huis be
ginnen.
Wie zal op 8 november de overwinning
behalen? Volgens het jongste opinie-on
derzoek van George Gallup staat Jack
Kennedy er beter voor dan Dick Nixon.
De senator uit Massachusetts zou, vol
gens een Gallup Poll van begin juli, 52
pet van het totaal aantal stemmen krij
gen, en de vice-president 48 pet. Begin
juni lag echter Nixon nog vóór op Ken
nedy met 51 tegen 49 procent. Gallup
veronderstelt, dat het ongelukkige ver
loop van Eisenhowers reis naar het Ver
re Oosten vorige maand de stemming
in Amerika ten gunste van Kennedy
heeft doen omslaan. Gallup is van me
ning, dat het verloop van de wereldpoli
tiek in de komende drie maanden van
meer invloed kan zijn op de uitslag
van de verkiezingen dan de verkiezings
campagnes der beide kandidaten. De
ze opvatting wordt gedeeld door David
Lawrence, een der politieke commen
tators in de New York Herald Tribune.
Inderdaad had Eisenhower zijn op
zienbarende overwinning van 1956
ongetwijfeld voor een belangrijk deel
te danken aan de Suez-affaire en het
optreden van de Russen in Hongarije.
Vele kiezers waren van mening, dat
er oorlogsgevaar was, en dat Ameri
ka onder deze omstandigheden het
best door een oud-generaal geleid kon
worden. Zij vonden ook, dat men niet
van president moest wisselen tijdens
een grote internationale crisis. Zo zou
Wilson in 1916 misschien niet herkozen
zijn, als de eerste wereldoorlog niet
in volle gang was geweest, en zo stap
ten de Amerikanen in de tweede we
reldoorlog over het sterke bezwaar te
gen meer dan twee ambtstermijnen
heen toen zij Roosevelt, zowel in
1940 als in 1944 in functie lieten.
Veertien jaar
Kennedy en Nixon zitten precies even
lang in de nationale politiek. Zij werden
veertien jaar geleden tegelijk tot lid van
het Huis van Afgevaardigden gekozen
Maar Nixon werd twee jaar eerder se
nator dan zijn democratische rivaal
De potentiële Republikeinse kandidaat
is slechts vier jaar ouder dan Kenne
dy, maar hij heeft op het gebied van de
binnenlandse en buitenlandse politiek
enorm veel ervaring kunnen opdoen, om
dat hij al ruim zever, jaar vice-presideni
is. Het Amerikaanse vice-president
schap had in het verleden weinig te be
tekenen, maar onder het bewind van
ls Nixon in het Witte Huis komt zal
het de eerste keer zijn sinds de
verkiezing van Martin van Bu
ren in 1836, dat een vice-president tot
president gekozen wordt. Wel zijn er
in de tussentijd vice-presidenten door de
dood van de president aan de top ge
komen waaronder Theodore Roosevelt,
Calvin Cooüdge en Harry S. Truman.
Als Kennedy straks de verkiezingen
wint, zal het de eerste keer zijn sinds
1920, toen Warren Harding president
werd, dat een senator rechtstreeks naar
het presidentschap overstapt.
Rond de 45
Als de 43-jarige Kennedy in het Witte
Huis zou komen, zou hij op één na de
jongste president zijn uit de geschiede
nis van de Verenigde Staten. (Theodore
Roosevelt was 42 toen hjj de verkie
zingen van 1900 won). Als de 47-jarige
Nixon Eisenhower opvolgt, krijgt Ame
rika een president die even oud is als
Cleveland was in 1884. (Tot de drie jong
ste presidenten die de V.S. ooit hebben
gehad, behoort ook Ulysses S. Grant,
die in 1870 op 46-jarige leeftijd tot de
hoogste functie in het land geroepen
werd). L meeste presidenten van Ame
rika waren boven de vijftig, toen zij voor
de eerste keer gekozen werden, maar
Eisenhower die in november 1952 62
was behoorde tot de vier oudste.
Zowel Nixon als Kennedy zijn een ge
neratie jonger dan de tegenwoordige
president van Amerika. De leeftijd van
de nieuwe bewoner van het Witte Huis
zal rond de 45 liggen; twee jaar er bo
ven of twee jaar er onder.
HANS BRONKHORST
James P. Mitchell, minister van Arbeid.
Giovanni Butoni, een 68-jarige mil
jonair en fabrikant van spaghet
ti en macaroni, heeft aan boord
VrTn -J16* Amerikaanse passagiersschip
„United States", waarmee hij van
New ork op weg naar Europa is, be
kendgemaakt zijn zakelijke .oopbaan
op te geven en operazanger te zullen
za' 'n '1e' najaar bfj de
'v i ^entre Opera Company" in New
York debuteren in de basrol van Don
Basilio in „De Barbier van Sevilla".
Om de geldelijke voordelen doet Bu
toni het niet. 50 procent van zijn ver
diensten als operazanger gaan naar
een tehuis voor bejaarde en behoeftige
musici in Amerika en de andere 50
procen* naar een soortgelijke instel
ing in Italië. Butoni zei. dat hij de
laatste tien jaar zanglessen heeft ge-
haa in Parijs en Rome.
Mevrouw Butoni is vierkant tegen .'.e
plannen van haar man. „Mijn vrouw
zegt, dat zij niet van plan ls mijn de-
buu' bij te wonen. Ze gaat dan naar
Europa. Maar ik ben een koppig
mens. Als ik niet doe wat ik wil. krijg
ik het benauwd", aldus de spaghetti-
koning.
