Honderd
per sc
Ost-vertriebenen
door Nederland
Reizen door het westen
om verantwoordelijk
heid te leren dragen
De week in Westminster
R
Khroesjtsjev antwoordt
Macmillan in „barse en
teleurstellende" brief
Fiat Assemblee vereist,
HEROPVOEDING OP BUDDENBURG
Gerucht
VJ
Nieuwzeelandse
premier over commu
nisme en de situatie
in Zuid-Afrika
rust Voor Gaitskell
O 'i2rr^rM,„h,reK„r,?nR.l| Laeerhuis en E.E.G. - Britten onderhorie I
I aan buitenlanders? - Labour in last Geen 1
40 van de „99"
PERSVRIJHEID IN FRANKRIJK
ZATERDAG 6 AUGUSTUS 1960
PAGINA 7
„Porthos" weer vlot
Gebraad op Schiphol
Leutwil, Leutwyler, Luitwieler Nederlands-Zwitserse
familiebanden Reünie in Vlissingen.
Pavilion cTOr
groette en beduidde dat men de reis
kon vervolgen. De jongens konden
hun ogen niet geloven. Hoeven we
dan ginds.
ons hier dan niet uit te kleden?" In
derdaad is het leven hier heel anders
Om dit de jongens te laten ervaren
neemt Herbert Bühling hen zo vaak
mogelijk mee op reis. Verleden week
maakten ze een tocht door Nederland
met de „Neptunus" van de Varende
Vakantievloot van het Comité „Onze
Marine". Hij heeft ze eens meegeno
men naar Frankrijk en ongetwijfeld
staan er nog meer reizen op het pro
gramma. De jongens moeten leren, dat
ze het hier zelf moeten doen. Niemand
zal hen hier dwingen om iets te doen.
Maar dan moeten ze ook zelf de ver
antwoordelijkheid kunnen dragen. Het
eerste wat er met ze gebeuren moet,
is hun „massa-mentaliteit" verstoren,
aldus formuleert Herbert Bühling. „We
moeten hun individualiteit stimuleren".
Hun verblijf in Nederland vonden ze
heerlijk. Ze hebben een bezoek ge
bracht aan Madurodam, waar ze Ne
derland in vogelvlucht hebben bestu
deerd. En verder zijn ze met hun „Nep
tunus" de rivieren afgevaren. Ze heb
ben hun ogen uitgekeken. Herbert Büh-
zien. En ze hebben ons de rust benijd,
waarmee we hier werken. Ze hebben
- gepraat en wilden alles weten. Ze heb-
Zo vaak mogelijk neemt Herbert Bühling zijn pupillen mee op reis om ze te Leren, ben hun ogen uitgekeken. Herbert Buh-
hoe men in het westen leeft. Verleden week maakten zij op de „Neptunus" van ling zal straks, als ze terug zijn in
de Varende Vakantievloot van het Comité „Onze Marine" een boottocht door Lünen, moeten helpen om de overstel-
ons land. pende hoeveelheid indrukken te orde-
(Van onze speciale verslaggever)
West-Duitsland is langzamerhand
een vergaarbak geworden van
alle mogelijke vluchtelingen.
Natuurlijk is er de grote groep vluch
telingen uit de oostelijke zóne, die het
Jeven in de Bundesrepublik prefereert
hoven dat in de „Deutsche Demokra-
tische Republik". Het zijn de mensen,
die vooral sinds de Berlijnse opstand
van 1953 uit oost-DuitsIand naar het
Westen zijn gekomen. Dan is er de gro
te groep „verplaatste personen", men
sen die voor het grootste deel hun le
ven slijten in de vluchtelingenkampen
van de Bondsrepubliek. Zij werden tij
dens de oorlog van overal waar de
Puiteers hadden toegeslagen, naar
kampen in Duitsland gehaald of raak
ten op drift, toen de Russische bevrij
ders in aantocht waren. Maar men
ten4 ln West-Duitsland ook de zogehe-
n»Ost-vertriebenen", bewoners van
Eurnn°rtna'ige Duitse gebieden in Oost
sen ?a' die na de oorlog door de Rus-
werdenVanSen 7Ün genomen en later
naar h Vr0(?elaten, of voor de Russen
bevindt ,Westen vluchtten. Onder hen
loze ti l'°h een groot aantal ouder-
worden dle in West-Duitsland
tern«tc„°p„?evanSen in een zestigtal in-
deren h- et ziJn ongeveer 10.000 kin-
kend 'en a niet veel-jeugd hebben ge-
klemmênrt16 Z"n »root Kehracht in de
klemmende atmosfeer van het oosten.
Het grootste internaat van deze zes
tig is slot Buddenburg in Lünen bij
Dortmund. Het is vooral de Evange
lische Kirche, die zich het lot van
deze kinderen heeft aangetrokken. Dat
is ook wei te begrijpen, want de over
grote meerderheid van de bevolking van
die voormalige Duitse gebieden in het
oosten behoort tot de Evangelische
e katholieken hebben speciaal
VOOr Silezische kinderen, die doorgaans
katholiek zijn, vijf internaten opge
richt. De ministeries van Sociale Za
ken in de verschillende West-Duitse
Lander hebben de financiële zorgen
voor de kerken weggenomen. Het zijn
dus particuliere instellingen gebleven,
maar met staatssubsidie gefinancierd.
In dit internaat wonen honderd jon
gens uit Oost-Pruisen, Estland, Let
land, Litauen en Polen. Voor de oor
log woonden ze ginds met hun ouders.
Het aantal Duitse „kolonisten - in die
streken is altijd aanmerkelijk geweest,
tijdens de oorlog keerden ze ,,heim ins
Reich", maar de Russen verdreven
hen. Het Russische front roldeover
hen heen. De vaders waren veelal m
de oorlog gesneuveld. He moeders ble
ven met hun kinderen achat®rci?®r^er"
den weggevoerd, soms naar aioerie.
Zoals Theo Fomlath. Hij is acht
tien jaar oud. Voor de oorlog woonde
hij met zijn ouders in Letland, A»n
vader is dood. Zijn moeder nu ook
Hij wilde zeeman worden en nee
zelfs al gevaren, ondanks
tien jaar. Op een gegeven nw®®"
ls hij in Siberië terecht gekomen.
He Russen namen hem mee en m.j
Werd in een kamp gestopt. Nu is nu
terug in Duitsland. Hij is op slot Bua"
denburg gekomen, waar hij een tecn-
nische opleiding volgt. Enige lare"
geleden is er tussen de Russische en
de West-Duitse regeringen een over
eenkomst gesloten. De Russen be
loofden alle nog in Rusland verblij
vende Duitse gevangenen terug te
sturen. Ook Theo Fomlath werd te;
rug gestuurd. Een gevangene, die bi)
het einde van de oorlog drie jaar
oud was! Een jongen uit Memel
werd eveneens naar de Bondsrepu
bliek gestuurd. Hij is twintig jaar
oud. Zijn moeder woont daar nog, in
Memel. Ze is er bibliothecaresse in
«en school. Zijn vader die ingenieur
wa^, is in 1947 gestorven. Hij zelf
studeerde aan de technische school
in Leningrad en krijgt nu de kans
om in slot Buddenburg zijn studie af-
te maken.
Dat is het grote voordeel van slot
Buddenburg. Het is een enorm scholen
complex, waar de jongelui alle kanten
bit kunnen. De meesten verblijven er
twee tot drie jaar om een cursus te
volgen en om in het westen te accli
matiseren. Daarna kunnen ze een be
roepsopleiding gaan volgen, die aan
het complex in Lünen is verbonden.
Slot Buddenburg is overigens het eni-
wellington, e aug. (Rtr) Pre
mier Walter Nash van Nieuw Zeeland
heeft in een toespraak over het ver
hand tussen Christendom en communis
me verklaaard dat naar zijn mening
de levenswijze in de Sovjet-Unie niet
^bist is, maar toch beter dan in Zuid-
jMrika. In de Sovjet-Unie is meer vrij
heid en minder vrees dan in Zuid-Afri-
*a. aldus de premier.
AMELAND, 6 aug. De op het born-
Hf noordelijk van Ameland, gestrande
kustvaarder „Porthos" is gisteravond
eigen kracht losgekomen en opge
toomd naar Gothenburg.
ge internaat, dat zulk een beroepsop- nen. Hij moet ze overtuigen van de
leiding heeft. Geen wonder, dat dit
merkwaardige instituut veel belangstel
ling uit het buitenland geniet. Men wil
weten, hoe het de leiding van het in
ternaar gelukt de jongens, die in een
totaal ander klimaat zijn grootgebracht,
tot bruikbare mensen in de westerse
samenleving te maken.
De leiding van Slot Buddenburg be
rust bij Herbert Bühling en zijn echt
genote. Het zijn idealistische mensen,
die van de jeugd houden. Herbert Büh
ling was vroeger leraar wiskunde in
Perleberg bij Weimar in de oostelijke
zone. Na de Berlijnse opstand van 17
juni 1953 trok hij de zönegrens over.
omdat hij wist, dat men hem ginds
niet meer vertrouwde. Niet, dat hij
staatsgevaarlijke praktijken uitoefende,
maar wel was hij overtuigd Evange
lisch. Bovendien was hij een intellec
tueel. Behalve Russisch en Engels,
sprak hij ook nog Frans. Iedereen die
zulke antecedenten had, stond op dat
moment onder verdenking. Herbert
Bühling trok dus naar het westen.
Zijn vrouw en kinderen volgden hem
later. Toen in slot Buddenburg vanwe
ge de Evangelische Kirche een inter
naat voor „Ostvertriebene" werd ge
sticht, werd hij met de leiding belast.
„Het valt niet mee", verzucht hij
soms. „Honderd jongens tussen veer
tien en dertig jaar' Bovendien zijn
het jongens uit totaal verschillende
milieu's, die soms de Duitse taal
niet eens machtig zijn. Ze moeten
een vak leren, zeker. Maar ze moe
ten vooral mensen worden, die zich
in een westerse samenleving thuis-
voelen". Dan vertelt hij het verhaal
van toen hij met een groep van zijn
pupillen een uitstapje maakte over
de Nederlandse grens. Een mare
chaussee vroeg rustig en vriendelijk
naar de papieren. Iedereen haalde
zijn paspoort voor de dag en de ma
rechaussee keek ze even door. Hij
waarde van de westerse samenleving,
door die te stellen tegenover die van
het oosten. Deze jongens zijn er gevoe
lig voor. Bij hen hebben de Russen wei
nig kans, die af en toe proberen om
de jeugdige bewoners van Slot Bud
denburg te bewegen naar het oosten te
rug te keren, of in het westen voor hen
te werken.
Naar ik vernomen heb
heeft een meisje in een van
de Amsterdamse trams
moeilijkheden gekregen met
de conducteur omdat zij er
opvallend smakkend een
zakje patattes-frites zat te
verwerken. Ten onrechte.
Die moeilijkheden bedoel
ik. Een mens mag smakken wat hij
wil, al is het dan niet helemaal netjes.
Sommige Amsterdamse tramconduc
teurs maken trouwens niet helemaal
nette grapjes en zeggen „Opoe" tegen
iedere dame met grijze haren. Zij be
doelen het waarschijnlijk goed, zij
doen het verkeerd. Maar niemand
kan hun uit de tram verwijderen.
Ik heb eens moeilijkheden met een
Amsterdamse tramconducteur gehad,
omdat ik in zijn tram zat te fluiten.
Hij verbood het mij; ik verbood hem
het m\j te verbieden. Maar ik moest
er uitIk bén er uit gegaan. Fluitend.
En in de werenschap, ciat wij in ons
goede Nederland, onderhand up elkan
ders tenen staan. Als wij niet uitkijken
gaan wij dus collectiel ten onder in
onderlinge bemoeizucht. Wij kunnen
niet meer smakken, Luiten, niezen of
hoesten zonder er last mee te krijgen.
Ofschoon dat alle menselijke functies
zijn. Wij gaan elkander aankijken op
onze uit lichamelijkheid voortspruiten
de eigenaardigheden. Benauwende si
tuatie. Want soms kun je het eenvou
dig niet laten.
Daar zijn echter inderdaad grenzen,
óók aan de toelaatbaarheid tot het
verwekken van gerucht. Zij worden
echter, zoals alle grenzen ter wereld,
voortdurend scheef getrokken. Ik doel
nu op het draagbare radiootje, dat
even vernuftige als sinistere geesten
ooit hebben uitgevonden. Het draagba
re radiootje is een afschuwelijk mons
ter. Je zit nét lekker in de tram te
smakken of te fluiten of daar zet een
mede-passagier zijn draagbare radi
ootje aan en overstemt je onbewuste
vreugde met een alles doordringend
gegil, gepiep, gereutel en gekraai. Dat
még. Het is namelijk uitgevonden. En
het is niet menselijk.
Ik heb er wel eens over gedacht om
een atoombom mee te nemen in tram
of trein. Maar ik doe het niet. Ik ben
veel te bang dat ik bij eventuele ont
ploffing met gesmak niet meer kan
noren. Of het gefluit.
Verenigde Staten De Amerikaan
se marine heeft besloten twee super
tankers, de „Chipoloa" en de „Chikas-
kia", uit de „mottenballenvloot" te ha
len om de voorziening met brandstof
van de drie vliegdekschepen, die aan de
zesdevloot zullen worden toegevoegd,
vlot te laten verlopen. De twee vlieg
dekschepen die thans in de Middelland
se Zee zijn gestationeerd worden on
dergebracht bij de vloot, die in de At
lantische Oceaan kruist.
Herben Bühling, zijn echtgenote en zijn jongste zoontje, die de leiding hebben
van Slot Buddenburg bij Dortmund, waar honderd uit het oosten verjaagde Duitse
jongens leren te aarden in de westerse samenleving.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiia
^iiiiiiiiiiiiiiiiiiiittiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii'iiiii'ii"|iiiii,"l"""""i""""""""""""""H'i"l"iiiiiiiiiiiiimi^
de geluiden horen in Bonn. In
een interview verklaarde hij dat Brit- i 1 T I 7 ✓-«
tot een akkoord zullen komen. Niet
iedereen deelt het optimisme, zeker
niet de Lagerhuisleden die deelnamen
aan he zielige debat van 25 juli, toen
slechts vier leden stemden tegen het be
sluit van de regering om geen aanslui
ting te verzoeken bij de E.E.G. In de
Spectator van deze week schrijft het
Lagerhuislid C. Fletcher-Cooke: „Wij
houden onszelf voor de gek, indien wij
niet beseffen dat deelneming van Brit-
tannië aan de E.E.G. werd begraven
gedurende et debat van maandag 25
juli... Ondanks alle fraaie worden
maakten de leidende sprekers van bei
de kanten het onomwonden duidelijk
dat zij hadden besloten niets te doen."
Fletcher-Cooke meent dat dit debat be
slissend is geweest voor de houding van
dit parlement voor de rest van zón le
vensduur, d.w.z. voor ongeveer vier
iaar Want volgens hem zijn de moei-
liikheiu en de onpopulariteit van het
prijsgeven van enige mate van souve-
reiniteit zo groot dat slechts stappen
zouden kunnen worden ondernomen,
indien de leiders van de regering en
van de oppositie het met elkaar eens
kunnen worden. En de leiders van La-
hour tonen haast nog grotere tegenzin
dan de regering. Fletcher-Cooke meent
eveneens, en zulks terecht, dat er een
krachtie emotioneel element schuilt in
deze weerzin, en dat geen van beide
nartiien zich bloot durft te stellen aan
§e verdenking dat zij Engelsen onder
horig wensen te maken aan buitenlan
ders Hij citeert een uitlating van de
minister van handel, waarin deze zei
dat het ondenkbaar was dat de Britse
landbouwpolitiek zou worden overgele
verd aan de zeggenschap van Europa
(lees: Europees vasteland). Maar, al
dus Fletcher-Cooke. hp vergeet dat onze
landbouwpolitiek, ons .iscaal oeleia en
elk ander beleid in zekere mate afhan
kelijk zullen worden van het nieuwe
grote economische blok van Europa,
„even zeker als het economisch beleid
van Ierland afhankeluk is van het Ver
enigd Koninkrijk."
Het parlement is sedert y^ijdag
van de vorige week op vakantie
en, als het de zitting hervat op
25 oktober, zullen beide partijen hun
jaarvergadering hebben gehouden. De
conservatieven zullen in een badplaats
de gebruikelijke ovaties hebben ge
bracht aan Macmillan (die het volgens
Lord Lambton veel te goed met zien-
zelf kan vinden), en de leden van La
bour zullen in een andere badplaats al
of niet hun partijleider ten val hebben
CROSSMAN
gebracht. Er zijn nu drie grote vraag
stukken welke de partij verdelen en
dreigen te splitsen. De eerste is de
kwestie van de nationalisatie-clausule
in het partijstatuut. Het is reeds over
duidelijk dat een meerderheid van de
partij en van de vakbonden het „oude
testament" wensen te handhaven en
niets willen weten van Gaitskells ver
langen om de clausule te veranderen
in dier voege dat Labour zich zal
schikken in een gemengde economie.
Ten aanzien van deze belangrijke kwes
tie bestaat er een verwijderde kans dat
men op de jaarvergadering in oktober
zal besluiten deze honden te doen in
slapen.
De tweede kwestie is die over het de
fensiebeleid van Labour. Een groot deel
van Labour, waarschijnlijk een meer
derheid, wil dat de Labourpartij zich zal
verplichten tot eenzijdige kern-ontwape
ning van Engeland. Deze kwestie kan
niet worden omzeild. Ze komt vast en
zeker op het tapijt. En indien de meer
derheid van de conferentie stemt voor
een unilateralistische politiek, ziet de
partij zich geplaatst voor een probleem
dat, bezien van politiek standpunt, nog
veel ernstiger is. Want dan zal het ogen
blik zijn aangebroken waarop de partij
zich uit moet spreken over de vraag
wie in de Labourpartij de politieke
lakens uitdeelt, de parlementaire frac
tie en haar leiders of de jaarvergade
ring. Deze kwestie is zo ernstig dat
ze gemakkelijk zou kunnen lelden tot
het uiteenvallen van de partij. De con-
stitutionalisten van de Labourfractie
stellen zich op het standpunt dat La
gerhuisleden zitting hebben in het
parlement krachtens de wil van de
kiezers in de districten, en dat de ge
kozenen slechts verantwoording ver
schuldigd zijn aan de kiezers aan wie
zij hun mandaat ontlenen. Maar elders
in de partij (en ook in een deel van
de fractie en de fractieleiding) meent
men dat de jaarlijkse conferentie, al
thans in hoofdlijnen, de politiek be
paalt welke de fractie behoort te vol
gen in het parlement.
ichard Crossman, het rebelse La-
gerhuislld dat behoort tot de hor
zels welke Gaitskell niet met rust
kunnen laten, verklaarde heden in de
New Statesman (een weekblad dat
grote afkeer koestert voor het leider
schap van Gaitskell) dat de leider van
de partij niet als zodanig in het najaar
behoort te worden herkozen indien hij
niet bereid is het politieke gezag van
de jaarvergadering te erkennen. En
alle andere leden van de fractie welke
van mening zouden zijn dat het poli
tieke gezag berust bij de fractie en
haar leiding, en niet bij de jaarverga
dering (waar in werkelijkheid de vak
bonden de lakens uitdelen), behoren
volgens Crossman eveneens niet te
worden gekozen of herkozen als leden
van de leiding in het Lagerhuis. Cross
man meent dat een compromis moge
lijk is in de vorm van een toezegging
van kandidaten voor leidende functies
in de fractie dat zij zich zover als
menselijkerwijze mogelijk is zullen
richten naar de uitspraken van de jaar
vergadering. Deze laatste kwestie over
de bron van het politieke gezag in de
partij is waarschijnlijk de meest benar-
rende waarvoor zich de partij geplaatst
heeft gezien sedert de catastrofe van
1931 en het „grote verraad" van Mac-
donald en Snowden.
DAAN VAN DER VAT
Een Zwitserse soldaat die in 1724
in Vlissingen terechtkwam, is
in de grond de oorzaak gewor
den van een Nederlands-Zwitsers .fes
tijn dat gistermiddag op de Floriade
het middelpunt der belangstelling
vormde. De krijgsman uit het kanton
land huwde namelijk de Vlissingse
schone Catherina Verbruggen en de
afstammelingen van het echtpaar -
het zijn er vrij veel want de eerste
zoon uit het huwelijk werd vader van
24 kinderen - houden dit jaar in Vlis
singen een reünie met de Zwitserse
tak. In Nederland heet de familie Luit-
wieler, in het land van Teil Leutwyler.
De beide vertakkingen zouden er
waarschijnlijk nooit weet van hebben
gehad dat er in een ander land ook
nog familie woonde, ware het niet dat
een „Meister Backer" uit Aarwangen-
Bern, die - hoe kan het anders - Paul
Leutwyler heet, de genealogie tot zijn
hobby had gemaakt. Vijfentwintig jaar
zocht Paul Leutwyler in archieven en
oude geschriften en tenslotte had hij
de stamboom van de Zwitserse Leut-
wylers tot aan 1273 compleet. Zijn be
vindingen legde hij vast in een ge
schrift dat vier boekdelen omvat en
er is waarschijnlijk geen enkele niet-
adellijke familie die op een dergelijk
genealogisch monument kan bogen.
Bjj zijn onderzoekingen stuitte de
bakker! uit Aarwangen onvermijdelijk
op de Nederlandse vertakking van de
familie. Op een goede dag reisde hij
dus naar Den Haag, sloeg daar de te
lefoongids op en vond... één Luitwieler,
met name de heer A. Tot hem wend
de Paul Leutwyler zich voor gegevens
over de Nederlandse familie en ten
slotte kwam men tot de conclusie dat
het wel aardig zou zijn een Neder
lands-Zwitserse reünie te beleggen.
Dit geschiedde voor de eerste maal
in Leutwil, de geboorteplaats van de
stamvader der familie.
In Leutwil zelf bleek geen enkele
familie Leutwyler meer te wonen. Des
ondanks werden vijfhonderd Leutwy-
lers en Luitwielers gastvrij in het
plaatsje ontvangen. Een zekere heer
Boog, die geparenteerd was aan de
Leutwylers en Luitwielers heeft op
een goede dag het Zwitserse dorpje
een bedrag van 400.000 gulder. gelega
teerd. Er mochten dan gten families
meer wonen aan wie het dorp zijn
naam te danken had, het was wel een
„Musikgesellschaft" rijk sedert 1798.
Dit orkest luisterde de eerste reünie
op. -
In het najaar van 1959 belegden de
Luitwielers een nationale vergadering
in Vlissingen, waarop werd besloten
een volgende reünie in Nederland en
wel in het Zeeuwse havenstadje te
houden. Uitnodigingen werden verzon
den en vandaag heeft Vlissingen met
110 Leutwylers (uit Zwitserland) en
6J Luitwielers (uit Nederland) kennis
gemaakt. En passant was het Leutwi-
ler Musikgesellschaft - waarin geen
enkele Leutwyler vertegenwoordigd is
- uitgenodigd. Gisteren werd een uit
stapje naar de Floriade gemaakt, waar
een concert werd gegeven. Paul Leut
wyler, wiens werk de aanleiding was
tot dit gebeuren - heeft van de Konink
lijke Bibliotheek in Den Haag een uit
nodiging gehad om alles nog eens
haarfijn te komen vertellen. Over de
Leutwylers, de Luitwielers en de sol
daat die in 1724 naar Vlissingen kwam
en daar Catherina Verbruggen huwde.
ALS het gisteren niet echt gebeurd
was zou men kunnen denken
aan een sprookje van moeder
de Gans. Mrs. Douglas uit Manchester
heeft enige dagen bij familie in Neder
land gelogeerd en met haar twee kin
deren meldde zij zich gisteren in de
vertrekhal op Schiphol. Zij had een pak
bij zich waarvan de behulpzame grond
stewardessen schrokken en terugdeins
den. Er sijpelde bloed uit het pak.
Een optredende functionaris vorderde
van de Engelse dat zij het pak zou
openen en toen bleek dat de bloedende
bagage een pas geslachte gans was.
Nu verbieden de reglementen het
meevoeren in een vliegtuig van bloe
dende dieren, en dus zag het er naar
uit dat mrs. Douglas haar gans ach
ter moest laten. En toen gebeurde
het, dat er een redder opdaagde in de
-s
De fanfare uit Leutwil op de Floriade.
fiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiimuiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiimiiiiiiii
persoon van eenkok! Hij nam het
dier mee naar de keuken en toverde
binnen een kwartier de verboden ba
gage tot iets heerlijks om. Het toestel
naar Engeland, een vliegtuig van de
„Aer Lingus" had gewacht en de me
de-passagiers van mrs. Douglas wer
den voor hun geduld beloond. Zij zaten
in de geur van een pas gebraden
gans.
V1ERTIG Amerikaanse leden van
de ,,99-club" - een organisatie
van sportvliegsters, in 1921 op
gericht door welgeteld negen-en-negen-
tig Amerikaanse dames - zijn op be
zoek in Nederland. Over de gehele
wereld telt de club nu ruim 1500 leden
onder wie verscheidene grootmoeders.
Van Nederland gaan de veertig be
zoeksters naar België, Duitsland. Zwit
serland, Oostenrijk, Italië en Frank
rijk. Haar vakantiereis door Europa
duurt vier weken. Gisteren waren de
dames te gast bij de Aero-club Hilver-
sum-Amsterdam. Zij maakten met Ne
derlandse vliegsters en vliegers vluch
ten boven het Gooi. Sommigen beleef
den daarbij de sensatie van een „mai
den flight", haar eerste zweëfvlieg-
tocht.
Voor de vierde maal heeft de Ko
ninklijke Nederlandse Motor
boot Club de organisatie van de
internationale rally voor bewoonbare
jachten, de „Pavilion d'Or" toegewe
zen gekregen. Elk jaar wordt de or
ganisatie van deze tocht door de Union
internationale Motonautiaue aan een
ander land toegewezen. Zo verzamel
den zich in vlissingen ruim yijftig
jachten, van Engelse, Nederlandse,
Belgische, Duitse en Franse nationa
liteit, die o.m. waren gestart in San
Remo (Italië), Oxford (Engeland),
Torquai (Engeland) en Deauville
(Frankrijk).
Het grootste jacht is ruim dertig, het
kleinste ongeveer zeven meter lang.
Verschillende jachten hebben bij de
oversteek van de zee moeilijkheden
gehad en een Engelse deelnemer is
naar zijn land terug gegaan omdat
een bemanningslid tijdens zwaar weer
overboord is geslagen.
In Deventer was woensdagavond de
vloot weer voor het eerst bijeen. Maan
dagmorgen om 10 uur vertrok men
van de Moerdijk voor de driedaagse
tocht naar Deventer, waarbij de deel
nemers vrij waren in hun routekeuze.
Tijdens het verblijf in Deventer maak
te de V.V.V. van de gelegenheid ge
bruik de deelnemers produkten van
de plaatselijke industrie als: Deven
ter Koek, Gelderse worst, blikjes
melk, een tegel en blikopeners te of
freren. De V.V.Va-dames Coby Bui-
ting en Marijke van Kuik, werden
door het internationale gezelschap op
hun boten uiteraard met open armen
ontvangen. Donderdagmiddag ver
trok men uit Deventer naar Kampen,
waar één dag rust wordt gehouden.
Zaterdag wordt in convooi naar
Hoorn gevaren en verschillende deel
nemers maken zondag de laatste dag
van de internationale zeilweek op het
IJsselmeer mee. Maandag moeten de
deelnemers hun internationale Zuider-
zeewedstrjjd houden, de jaarlijkse re
gelmatigheidswedstrijd met „Het Zil
veren Schip" als inzet. Dinsdagmor
gen vertrekt men in convooi uit Hoorn
naar Muiden, waar ligplaats wordt
gekozen en het varende gedeelte van
de Pavilion d'Or een einde neemt. Tij
dens een door de K.N.M.C. in Hil
versum aangeboden diner volgt
's avonds de prijsuitreiking zowel
van de Pavilion d'Or als van de Zui-
derzeewedstrijd.
Een tanker van de Shell vaart de
tocht mee en voorziet de jachten van
brandstof en drinkwater.
LONDEN. 6 aug. (Reuter) In ant
woord op een brief van premier Mac
millan van Engeland heeft de Russische
premier Khroesjtsjev, de verantwoor
delijkheid voor het mislukken van de
Parijse topconferentie van de hand ge
wezen. Macmillan had hem op 29 juli
gevraagd naar zijn bedoelingen op hef
gebied van de buitenlandse politiek. De
Russische premier haalt uitlatingen van
Herter, Dillon en Nixon aan, die hij
vijandig noemt. Over het door de Rus
sen neergeschoten Amerikaanse verken
ningsvliegtuig van hel type RB-47
schrijft Khroesjtsjev, dat Macmillan
niet kan weten of dit toestel de Rus
sische soevereiniteit geschonden heeft of
niet, omdat hij niet in het vliegtuig zat
en ook niet met de piloot heeft gespro
ken. Dergelijke vluchten zijn volgens
Khroesjtsjev in elk geval provocerend,
of zij nu ten doel hebben de grens te
schenden of niet.
Khroesjtsjev verwijt het Westen, dat
het West-Duitsiand van kernwapens
voorziet in strijd met de overeenkomst
van Potsdam. De Russen zijn voor ge
controleerde ontwapening en voor vreed
zame coëxistentie, aldus Khroesjtsjev,
maar ais de Russische houding geen
begrip vindt, wordt er een afzonderlijk
vredesverdrag met Oost-Duitsland ge
sloten.
Macmillan had geschreven: „Ik be
grijp eenvoudig niet wat u nu van
plan bent". Om daarop te antwoorden
zegt de Russische premier nu, zou ik
het vertrouwen in uw staatsmanschap
moeten verliezen, want ik wil niet ge
loven, dat deze vraag gesteld is uit
gebrek aan inzicht.
Khroesjtsjev haalt ais bewijs voor zijn
vredeswil de totstandkoming van het
staatsverdrag mei Oostenrijk, het op
geven van bases in Finland en China
en de vermindering van de Russische
troepensterkte aan.
Khroesjtsjev betoogt dat het Westen
de Sovjet-Unie wel voor de voeten werpt
dat zij haar strijdmacht weliswaar nu
meriek verkleint, maar dat haar mili-
tiare kracht veel groter is geworden.
Hij geeft dit toe, maar verklaart dat de
nieuwste wapens niet voor de aanval,
maar voor de verdediging zijn bestemd.
„Voor verovering heeft men soldaten
nodig. Met kernbommen kan men een
land wel vernietigen, maar niet bezet
ten. Wij hebben die wapens om te kun
nen antwoorden op avonturen van het
Pentagon en van hen die zich in mi
litaire blokken tegen de Sovjet-Unie
hebben verenigd".
Sprekend over een vredesverdrag met
Duitsland en de Berlijnse kwestie zegt
de Russische premier, dat de Sovjet-
Unie deze onderwerpen onder meer op
de mislukte topconferentie had willen
behandelen. „Maar deze confentie werd
door Ameria getorpedeerd. Het hindert
niet, wij kunnen wachten op een ge
schiktere lijd, maar het ziet er naar
uit, dat dat na de presidentsverkiezin
gen in Amerika zal zijn". Khroesjtsjev
zwaait Macmillan overigens lof toe voor
diens pogingen om een topconferentie tot
stand te brengen.
Khroesjtsjevs antwoord is in het Rus-
siche regeringsblad „Izwestia" afge
drukt onder di kop „Vrede op aarde,
geluk voor de volkeren". Ook de brief
van Macmillan is daarbij gepubliceerd.
Engelse regeringskringen zijn „te
leurgesteld" over het wat wordt ge
noemd barse" antwoord van de Sov
jetpremier op een beleefde en redelijke
brief van Macmillan. Naar Sovjet-stan
daard kan echter niet worden gespro
kend over een vijandig of agressief
schrijven, zo werd hier aan toegevoegd.
De nadruk van de brief ligt op de
Duitse kwestie de westelijke poli
tiek vormt volgens Khroesjtsjev een be
dreiging van de vrede het bestaan
van Amerikaanse bases in Engeland
een omsingeling van de Sovjet-Unie voor
agressieve doeleinden en het Rus
sische verlangen naar vreedzame co-
existentie, die echter volgens Khroesjt
sjev slecnts mogelijk is wanneer bo
vengenoemde bedreigingen worden weg
genomen. Het enige positieve element,
aldus de Engelse woordvoerders, is de
bereidheid van de Sovjet-Unie deel te
nemen aan een nieuwe topconferentie.
Het Russische standpunt ten aanzien
van Amerikaanse bases in het buiten
land en de kwestie Duitsland is bekend,
en daarom kan worden gezegd dat
hier in de eerste plaats sprake is van
een propagandamanoeuvre. Khroesjt
sjev is het in zoverre met Macmillan
eens dat „wij leven in een gevaarlijke
tijd" en dat „fatale misrekeningen"
kunnen worden gemaakt. Hij voegt hier
echter aan toe dat noch Macmillan noch
zijn bondgenoten „in agressieve mili
taire blokken tegen de Sovjet-Unie een
misrekening moeten maken".
Uit de brief blijkt niet dat de Sovjet
regering haar standpunt heeft gewijzigd
maar het schrijven bevat „enkele bij
zonder beledigende dreigementen", zo
meent men in Londen. Ten aanzien van
de Amerikaanse bases in Engeland
merkt Khroesjtsjev bijvoorbeeld op dat
de Sovjet-Unie „alle noodzakelijk maat
regelen" tegen deze bases zal nemen.
(Van onze Parijse correspondent)
PARIJS, 6 aug. De minister van
justitie, de heer Edmond Michelet,
- behorend zo men wil tot het meer
„liberaal" georiënteerde gedeelte van
de Gaulistische „unie voor de Nieuwe
Republieek" - heeft in een korte uitla
ting ten overstaan van f ranse journa
listen gereageerd op het wijd en zijd
in de Franse pers aangeheven protest
tegen de voorgenomen herziening van
de wet op de pers. Waarom, vroeg de
minister, zoveel rumoer gemaakt rond
een tekst, die nog in studie is? Hij ver
zekerde, wel heel erg veel belovend, dat
in ieder geval de regering niets zou
doen „zonder de instemming van al
len". De vrijheid van pers is een fun
damentele vrijheid, aldus de heer Mi
chelet.
Naar voorts (ie Parijse Monde van
gisteren uit goede bron zegt te kunnen
bevestigen, is het de bedoeling der re
gering de representatieve persorgani
saties te raadplegen alvorens aan het
hervormingsproject van de wet van
1881 definitieve gestalte te geven.
Men had van dit regeringsvoome-
men tot raadpleging reeds eerder
vernomen. Het was in de redactionele
commentaren beoordeeld als een ge
noegdoening van maar zeer twijfel
achtige waarde voor de omissie,
-vaardoor vertegenwoordigers van de
pers door de regering buiten de stu
diecommissie zijn gehouden, die het
voorontwerp heeft opgesteld. In deze
commissie hebben nu, zoals reeds
bericht, slechts juristen, magistraten
en functionarissen zeggenschap ge
had. De functionarissen vertegen
woordigden de diverse betrokken mi
nisteries: justitie, strijdkrachten, bin
nenlandse zaken en informatie.
Het voorontwerp is, zo wordt thans
vernomen, inmiddels reeds in zijn ge
heel gereedgekomen, maar de regering
zal het op- zijn vroegst eerst in septem
ber in behandeling nemen.
