Italië toont de wintermode
Amusement moet
geleerd worden
Evenzeer nodig als wasdag
.Par Ij se honden moeten het veld
ruimen voor auto's op straat
Spijt en verontwaardiging 1 verlo°p
over verdwijning van mevr. Ko Luyckx
rs vrouw nog ander „soort"? uj| Eerste Kamer
EEN DAGJE NAAR ARTIS
Leerzaam
studievak
De vrouw als een figuur
uit één stuk gegoten
Poes Pietertje is weer de oude
voormoeders
Concierge houdt planienpension
Sp(
)oorwegen houden
niet van zonde
OMVANGRIJKE HOOFDEN
Mevrouw Ko Luyckx gaat
heen uit de Eerste Kamer.
Zij is de eerste en enige
KVP-vrouw die in de senaat zit
ting heeft gehad. Op 13 sept, is
er, na de vakantie, nog eenmaal
zitting en op 17 september sluit
het zittingsjaar. Dan is ze er voor
het laatst bij in de politieke
kring, waar men met elkaar ver
trouwd is geworden en waar ze
zeer gewaardeerd werd. Daarna
treden de nieuw gekozenen aan en
het vrouwelijk lid, dat drie jaar
lang deel heeft uitgemaakt van de
KVP-fractie, verdwijnt dan uit de
senaat. Tot ieders spijt en tot
veler verontwaardiging. Tot ver
ontwaardiging met name van het
Katholiek Vrouwendispuut, voor-
treksters onder de vrouwen, die
zich ervan bewust zijn, dat de
vrouw in het grote gezin, dat de
maatschappij is, net zo goed naast
de man hoort als in het natuur
lijke gezin. Het Vrouwendispuut
heeft dan ook met klem geprotes
teerd bij het bestuur van de KVP
met een protestbrief, die op 23
juli in ons blad is afgedrukt. Maai
het bestuur van de KVP betreurt
het zelf ook. Het zit echter klem
in een raderwerk van vastgeroes
te wetten, die de kandidaatstelling
en verkiezing bepalen. En veran
der zoiets maar eens!
hebben, zoals signor Giargini, om
zich te kunnen veroorloven 300
kopers en 200 journalisten om
twee uur in de middag ,naar het
Palazzo Pitti te laten komen. De
uren van twee tot vier zijn in de
zomermaanden in heel Italië ta
boe. Het heet, dat er dam slechts
een hond of een Duitser qp straat
loopt. En toch bestormden juist
in de „hondsdagen" Amerikanen,
Engelsen, Zwitsers, Dentsn, Duit
sers en zelfs Italianen hest Palaz
zo Pitti, dat als een vesting mid
den in een gloeiende woestijn ligt.
In de „Sala Bianca" (witte zaal)
toonden enige van de Italiaanse
modehuizen (elf couturiers; lieten
hun wintercollectie in Rome; zien)
hun modellen voor het komende
seizoen.
DONDERDAG 11 AUGUSTUS I960 PAGINA
iafcaffsfcj
'"■"IMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIlllIIIIIIIIIIIllllllllllllllllllll
Op hoog niveau is er druk uitge
oefend op de Nederlandse Spoor-
wegen, maar ze zijn op hun stuk
o.ujyen staan. Ze hielden niet van de
jonde en zelfs de toverwoorden „film"
J*1 deviezen" konden daar geen veran
dering in brengen. De Italiaanse regis-
S?Ur, die de zonde dit keer tegen een
Nederlandse achtergrond portretteert
alom met ware Christelijke naas
tenliefde tegemoet is getreden, kreeg
Stat' de beschiklc'n£ over het Centraal
Na al die bereidwilligheid is dit wel
verfrissend. Wat „onder Christenen niet
K^noemd mag worden", is tegenwoor
dig het onderwerp van de dag. De wal
letjes behoren tot de bezienswaardighe
den van de stad en de filmverhuurders
piekeren net zo lang, tot ze een titel
voor hun films hebben gevonden, waar
in het aantrekkelijke woord zonde voor-
Nu is dat niet zo moeilijk, want de
Producers weten ook wel dat de deugd
onverkoopbaar is geworden.
Verdorven? Ach, is het eigenlijk niet
meer kinderachtig? De wereld verkeert
hn»en v'erlate puberteit. De belangstel
zen V\r0r wat n',et ma2. kent geen gren-
voo'r is het zel*s d® belangstelling
heel veei vr°eger niet mocht, want in
allang ni Bevallen bekommert men zich
een hande]iv,meer om de geboden, die
De nuchtei^ tot zontie stempelen,
landse Spooru, Weigering van de Neder-
band echter en£®n liJkt ons in dit ver
volwassenheid verheugend teken van
De senaatsleden worden gekozen
door de leden van de Provinciale
Staten en aangezien mevrouw Luyckx
zelf lid is sinds ruim acht jaar van
de Prov. Staten van Noord-Holland
kon zü niet op de lijst van Noord-Hob
land kandidaat worden gesteld maar
moest dat gebeuren op de lijst van
Zuid-Holland. Dat maakte de zaak nog
ingewikkelder. Want de mannelijke
kandidaten op die lijst maakten al
plaats was teruggedrongen op de
lijst van Zuid-Holland., heeft men na
lang aandringen mejuffrouw Wil
Hillen, voormalig directrice van de
School voor Maatschajppelijk Werk te
Sittard en voormalig adviseur van
de Minister van ^Maatschappelijk
Werk, bereid gevoniden, zich als
eerste plaatsvervanger op de lijst
te laten zetten. Waarneer een der
kandidaten van de hijst tijdens de
nieuwe zittingsperiodie zou uitval
len, komt er langs die achterdeur
dus toch mogelijk weer een vrouw in
de senaat terug. ^Buitenstaanders
zullen daar niet veel, van begrijpen,
waarom mejuffrouw wil Hillen wèl
en mevrouw Luyckx niet, zullen ze
zich afvragen.
Mevrouw Luyckx ne*;mt de zaken
met een brede sportiviteit. Ze zal haar
onverwoestbare activiteit blijven ge
ven als lid van de Provinciale Staten
van Noord-Holland en op- zuiver maat
schappelijk terrein als bestuurslid van
het Landelijk Sociaal Charitatief Cen
trum, als landelijk secrjetaresse van
de Meisjesbescherming >en voorts als
spreekster met groot éfain, onder an
dere in het Vormingscentrum van de
KVP te Baarn, waar ze groepen vrou
wen politieke vorming geieft. De Eerste
Kamer zal haar moeten '.missen, maar
zal haar elders kwiek zaen gaan met
haar aktetas onder de arm en een
flatteuze hoed op. Zakelijk en vrouwe
lijk. Capabel en plezierig). Het is héél
jammer, dat het zo gelopjen is!
A. Bgl.
De mouwen lijken „gegroeid" aan dit wijde bolerojasje van Garnett, Rome.
Mevrouw JLuyckxSleijfer tliuis in haar Amsterdamse werkkamer
Mijn ereschuld bestond uit een
dagje naar Artis, hetgeen nooit
een sinecure is. Het begin wordt
gevormd door langdurige besprekingen
biet de groenteman, die ons tegen een
zacht prijsje aan bananen en sla moet
helpen. Ervaring heeft ons name.ijk ge
leerd, dat de apen in de dierentuin een
erfelijke afkeer van de naar hen ge
doemde noten hebben en mijn verant
woordelijkheidsgevoel verbiedt me de
Zak snoepjes, waar ze wel dol op zijn,
Jnaar die hun gezondheid schaden, mee
te nemen. Natuurlijk zou het nog moor-
er zijn, als we helemaal zonder eetbare
Waar gingen, alleen om de dieren te
bestuderen, maar dat vraagt wel een
feestelijke krachttoer van een kind.
Jfns compromis: een zak bananen, een
"kje overrijp.
Tot mijn verbazing informeerde een
Van de Artisgangers, of ik ook meeging.
ben zeker een overdreven moeder,
maar ik zou er niet aan denken om zes
kinderen in de leeftijden van 7 tot 11
ajleen naar Artis te laten gaan en daar
bij strijden dan twee drijfveren om de
Voorrang: de kinderen beschermen te-
Sen de dieren en de dieren beschermen
tegen de kinderen. Ik heb heus wel be
grip voor de overwegingen van moe
ders, die in de vakantie de kinderen een
dagje kwijt willen zijn en dan denken
fan de hekjes, tralies en slootjes, die
ter beveiliging om de dierenverblijven
been zijn aangebracht, maar toch zou-
?en ze beter een dag de kamers niet
hunnen stoffen en zelf meegaan.
Een kind hoeft niet te leren hoe het
'ch moet amuseren, want dat kan het
Van nature. Wat het meestal niet van
"ature kan, dat is zich amuseren zonder
anderen te hinderen of hun onaange
naam te zijn. Het is een studievak, dat
tegenwoordig steeds belangrijker wordt,
dmdat we met de korter wordende werk
week meer tijd voor amusement over
houden.
Het klinkt als een paradox, dat we
?°Uden moeten leren, hoe die vrije tijd
f® besteden. Als we vrij zijn, doen we
bam®1,8 waar we zin in hebben en daar
Jalt niets te onderwijzen of te organi
seren. In de praktijk komt het echter
«®1 anders uit en. het kind dat zich in
Z® vakantie verveelt, is heus geen zeld-
^amheid. Hier is dus ook opvoeding,
atwikkeling nodig.
Beperking van zijn vrijheid? Laten
V'e ons toch niet verbeelden, dat het
kind zo erg op zijn vrijheid gesteld is.
Terwijl wij, volwassenen, bereid zijn
bet van alle verplichtingen vrij te
*tellen en het boven en onder de wet
r® plaatsen in verband met zijn leef-
'jd, weet het zichzelf en zijn kame
raden in te spannen in een heel stelsel
Van reglementen. Het draagt bepaal
de kleren, doet op een bepaald ogen
blik bepaalde spelletjes, trakteert met
verjaardagen op een bepaalde lekker
nij en is voor niets zo bang ais voor
het uit de toon vallen bij anderen.
Er is dus geen sprake van, dat we
het in zijn ongerepte vrijheid aantas
ten, als we op de manier, waarop het
zich amuseert, enige controle uitoefe
nen.
Nu wordt er vooral in de stad heel
veel gedaan voor het kind met'vakantie.
Er zijn wisselende vermakelijkheden
met allerlei aantrekkelijks, er is de
vakantieschool en er is in de Amster
damse R.A.I. „Sport en Spel", waar
het kind allerlei takken van sport kan
beoefenen en waar het ook handenar
beid kan verrichten. Jeugdbewegingen
organiseren kampen en ieder kind kan
zijn portie vakantie toegediend krij-
gen, zonder dat vader of moeder zich er
mee bemoeit, maar wat zou het jam
mer zijn, als we de vakantie niet ook
eens benutten om samen uit te gaan
Terwijl de opvoeding in het dagelijks
leven zo vaak lijkt te bestaan uit louter
vermanen en verbieden, kunnen we op
zo'n uitstapje eindelijk eens iets posi
tiefs presteren. Samen spelen met het
voorbeeld van iets door de vingers
zien, Z9dat het niet dadelijk op katjes
spel uitloopt, de kleintjes mee laten
doen, de aandacht afleiden door te ver-
tellen over wat er te zien valt, zodat
er niet de hele dag gesnoept en ijs
gegeten hoeft te worden.
Misschien denkt u, dat u niets te ver
tellen hebt of niet vertellen kunt, maar
onderschat uzelf niet. Is er geen on
derwerp, waar u iets meer van weet,
dan ontdekt u dat onderwerp misschien,
terwijl u samen bossen, dierentuinen
of musea bezoekt. En lukt dat niet, dan
is er altijd nog uw eigen jeugd, waar
u iets over vertellen kunt.
Het is misschien een inspanning, maar
het is even noodzakelijk als de wekelijk
se wasdag De kinderen van nu maken
zo vaak de indruk, dat ze niet weten
wat te beginnen en als er iets is, wat
keu. En in de politiek gaat het nog al
tijd niet om „mensen", maar nog wel
heel onderscheiden om mannen en om
vrouwen. Niet dat iedereen vrouwen
nog als een soort indringsters be
schouwt, maar het fenomeen vrouw
wordt in het openbare leven toch nog
wel een ander „soort" geacht. En wat
dat betreft hebben de vrouwen, die
zich met een dapper hart in de poli
tiek begeven, nog wel eens iets te slik
ken. Dat verschijnsel zal echter, naar
men mag hopen, steeds minder wor
den. Want naarmate in de jongere ge
neraties manner! en vrouwen samen op
de middelbare school hebben gezeten,
samen gestudeerd hebben, samen zijn op
getrokken en samen maatschappelijk
zijn gevormd, zal de waardering voor
eikaars bemoeienis met het openbare
leven wel steeds vanzelfsprekender
worden.
Wat niet wegneemt, dat de gang van
zaken, die nu mevrouw Luyckx uitran
geert, minstens een „ongelukkig ver
loop" moet genoemd worden, zoals de
schrijver zegt van het Vrijmoedig Com
mentaar in ons blad van 3 augustus.
Dat overigens de persoon van me
vrouw Ko Luyckx, die in de Eerste Ka
mer veel heeft gedaan voor de spijtop
tanten en in de fractie het hare bij
droeg tot een klare meningsvorming,
gewaardeerd werd in senaat en fractie,
is wel gebleken. Een van haar fractie
leden heeft haar eens gezegd, dat zij
hem genezen had van zijn „anti-femi-
nisme"! Dat zal iedereen begrijpen,
die Ko Luyckx kent. Onder alle om
standigheden ontwapenend zichzelf. Za
kelijk en hartelijk, een helder spreek
ster, recht op haar doel af, maar altijd
zeer direct gericht op het levende le
ven. En daarbij bezit ze de humor, die
een werkende vrouw, zeker in de poli
tiek, niet kan ontberen om van alle si
tuaties de betrekkelijkheid, te blijven
inzien.
Maar bij deze gelegenheid zouden
we toch wel eens willen zeggen, dat
de wijze waarop soms over de vrouw
in het openbare leven wordt geschre
ven grievend en bijna denigrerend is
(al is het niet zo bedoeld). Niet al-
dit dicht-bevolkte land onbewoonbaar
kan maken, dan is het een bevolking
van mensen, die zich vervelen.
Verveling is een plaag en een ge
vaar, dat we het beste bezweren kun
nen door onze wereld groot te maken.
De wereld is namelijk inderdaad groot
en interessant genoeg om zelfs de
meest veeleisenden onder ons bezig
te houden. Als we ons vervelen, is
dat een gevolg van onze eigen beper
kingen en het is een grote fout, als
we onze kinderen geen andere be
langstelling bij kunnen brengen dan
voor wat £le buren doen en voor wat
je met geld kunt kopen.
Het dagje uit, de vakantie, zelfs het
bezoek aan bioscoop of jeugdtheater is
de kans om werkelijk op te voeden,
leen voor de betrokkene, maar voor
alle vrouwen die toch minstens even
capabel zfjn als hun vakbroeders en
met hen op voet van gelijkwaardig
heid het werk doen.
Intussen is het gebeurde met me
vrouw Luyckx beschamend voor een
partij, die de eerste vrouwelijke mi
nister heeft geleverd en de eerste
vrouwelijke staatssecretaris.
Des te beschamender is de afwezig
heid van een KVP-vrouw in de Eerste
Kamer nu door verschuivingen dit de
grootste partij is geworden in de senaat
met 26 zetels. De P.v.d.A. met 25 ze
tels heeft een vrouw, mfej. mr. Tjeenk
Willink, de WD heeft een vrouw, me
vrouw J. Schouwenaar - Franssen en de
CPN heeft een vrouw, mevr. H. van
Ommeren-Averink. De christelijke par
tijen hebben geen vrouw in de Eerste
Kamer, hun emancipatie is niet zo
snel gevorderd. Maar de eerstgenoem
de partjjen hebben ieder een eigen po-
ntieke vrouwengroepering, terwijl bij
EVP de vrouwen IN DE PARTIJ
ZITTEN Het rapport Nolte heeft in
dertijd die kwestie uitvoerig behan
deld en gesteld, dat zolang de KVP
de vrouw in de party de plaats gaf die
zp verlangde, van een aparte vrouwen
groepering zou worden afgezien. Een
minderheid van de katholieke vrouwen
in het Vrouwendispuut was echter wèJ
voor een eigen vrouwengroepering.
Door dit terugdringen van de vrouw
uit de senaat zal er wel weer een en
ander wakker zijn gemaakt.
Er is nog een kleine kans, dat er
een KVR-vrouw langs een andere
weg in 'de Eerste Kamer binnen
komt. Toen nameiyk bleek bij de kan
didaatstelling, dat mevrouw
Luyckx naar een onverkiesbare
en moet wel tien. jaar van van een paar modehuizen van de avant-
onafgebroken succes in de
modewereld achter de rug
De buitenlandse kopers zochten hier
naar best-sellers, de journalisten naar
de lün, die de silhouet van de vrouw in
het aanstaande seizoen zal bejheersen.
Deze Hjn is gegroeid uit vorige creaties
arde, zoals Simonetta en Patrick de
Barentzen. Men zou deze in het kort
kunnen beschrijven als een cape, waar
in aan de voorzijde twee langwerpige
gaten zijn aangebracht, waaruit de
mouwen te voorschijn komen als de
slappe armen van een marionet. Een
groteske verschijning. En toch is dit
het prototype van de winterjassen, die
men in Palazzo Pitti hartstochtelijk
bewonderde.
De meeste couturiers hebben zich
laten inspireren door deze extravagan
te cape-mantel. Bij Simonetta is een
ponchomodel ontstaan, of, ais u dit
meer zegt, een kasuifelvorm, waarvan
de zykanten gedeeltelijk aan elkaar zijn
genaaid en die van voren sluit met een
grote knoop. Haar echtgenoot, die een
eigen modehuis exploiteert, lanceert de
cape in double-facestof, die zo wijd
wordt, dat zij bijna met een punt over
de linkerschouder kan worden geslagen,
zoals de- Italiaanse officieren dit nog
een halve eeuw geleden deden. De
mannequins van Ricci in Parijs brach
ten deze geste al in praktijk.
In Florence, zowel als in Parijs wer
den jassen met een aan de achterkant
tot de schouder reikend split getoond.
Ongeschikt voor een koud klimaat. Be
ter leek ons de Schots geruite cape,
omzoomd met lange wollen franje.
Bijna alle couturiers hadden zich het
silhouet van de vrouw voor de komen
de winter gedacht als iets monumen
taals, als een beeld geconstrueerd uit
wiskundige vormen: de bol, het trape
zium, de ruit.
(Van onze medewerkster in Parijs.)
Madame, zegt onze concierge, hebt
u mijn pensiongasten gezien?
Als ik daar ontkennend op ant
woord, toont ze me op de binnenplaats
een aantal planten. Het is een heel re
giment en ze zijn afkomstig van de
huurders, die ze tijdens hun afwezig-
mee te delen van eigen ervaring, ken-1 heid aan haar hebben toevertrouwd om
nis
prettig
gelijks leven zo vaak niet aan toe ko
men. Ga met ze mee en kom tot de
conclusie, dat uzelf in het studievak
amusement ook nog iets bijgeleerd
hebt. H.
beschaving en vermogen om het water te geven. Keurig op een rijt je
ig te maken, waar we in het da- staan eerst vetpiantjes, daar achter gro-
Overrijpe bananen voor de apen.
tere planten en ten leste lioë is het
mogelijk twee ouderwetse palmen
van het soort, dat omstreeks J900 in
geen behoorlijk interieur ontbrak.
De concierge vertelt me, dat die pal
men aan een pas getrouwd paartje be
horen, terwijl ze toch eerder in de sa
lon van stokoude mensen op hun plaats
zouden zijn. Maar dan doceert de con
cierge: „die monsieur zegt, dat in een
modern interieur die palmen zo koste
lijk mal staan." Iets wat me niet het
summum van gezelligheid lfjkt.
„Kijkt u nu eens naai mijn eigen
tuin", zegt ze en triomfanteiyk wijst ze
me een verzameling van de meest uit
eenlopende planten. Vlak voor het raam
van de loge een loge waar nooit zon
komt staan en hangen zeker wel vijf
tig verschillende planten van geraniums
tot rozen, klimop en bergplanten toe.
„Dat ze nooit zon hebben is we] naar,
maar ik verzorg ze goed en ze groei
en best en nu leg ik nog een kruiden-
tuintje aan ook", gaat de concierge on
verstoorbaar voort.
Als ik haar vertel, dat de Nederlan
ders klimop langs de muren van hun
huiskamers leiden, lijkt haar dat raar
en het is duidelijk merkbaar, dat ze dat
geen muurbedekking voor een kamer
vindt. Maar by onze concierge is het
nooit mogeiyk twee zinnen achter el
kaar te zeggen. Als altijd ratelt ze met
een verder en vertelt dat, nu ze een
poes heeft, ze geen vogeltjes meer in
pension neemt, want dat zou een te gro
te verleiding voor de poes zijn. Goud
vissen «-neemt ze echter wel in bewa
ring voor de huurders. In drie kom
men, die met moeite een plaats von
den in de kleine overvolle loge, ztwem-
men ze met een vaartje rond. Depoes
zit er met een wijsgerig snuit naa:r te
kyken. Het is duidelijk, dat hij zicii af
vraagt hoe zo'n vis te bemachtigen zon
der zün poten nat te maken.
Het houden van dieren in Parijs be
perkt zich de laatste jaren haast uit
sluitend tot katten, vogels en vissen.
Honden zyn nagenoeg uit de stad ver
dwenen nu langs de trottoirbanden een
lange rij auto's staat. Het vraagstuk
waar de hond uit te laten is daardoor
zo moeiiyk op te lossen geworden, dat
haast niemand er meer een koopt, ten
zij hij aan een brede avenue woont.
In ons huis zijn de honden langzamer
hand allen gestorven, behalve een ojude
poedel, die in zyn eentje van de viea'-de
verdieping de diensttrap afkomt en 'be
neden aan de grote trap op zyn ba^as
wacht om zijn dagelijkse wandeling te
maken. In de Paryse huizen mogen de
honden alleen de diensttrappen op en
af. wy bezitten nu alleen nog maar een
poes. Deze is aan komen lopen toen ze
een maand of zeven, acht was. Ze tik
te tegen de ruit en toen ik het raa.m
open deed, sprong ze naar binnen, gïng
op de bank zitten en was absoluut reiet
van plan meer heen te gaan. Dat is ;nu
een jaar of twaalf geleden en sindsdüen
hebben we gelegenheid te over gehrad
om te bemerken, dat ze weet wat ze
wil en nooit van iets wat ze zich voor
neemt afstapt. Doen we iets wat ha»ar
niet aanstaat, dan brengt ze ons dlat
meteen zeer duidelijk aan het verstand.
Het gevolg is dan ook, dat met alles re
kening wordt gehouden met Minou, la
ter omgedoopt in Pietertje. Verleden
jaar werd ze ziek. Ze wilde niet meer
eten, kreunde de hele dag en bleef maar
stil liggen. We stopten haar in ee-n
mandje en gingen er mee naar de vee
arts. Die veearts kennen we al jareui;
successieveiyk zy'n al onze poesen bü
hem „uit logeren" geweest als we de
stad uitgingen. De veearts heeft haar
beklopt en bevoeld en orakelde eindelijk,
dat het de oude dag was. „Ze is versle
ten" zei hy kalmpjes. Misschien met
penicillinespuitjes... en zo kreeg Pieter
tje een spuitje, een paar dagen later
nog een, en toen trok de veearts haar
een kies uit en hy schudde zyn kale
hoofd al weer bewerend dat „ze versle
ten" was. We vonden het indecent om
zo iets te zeggen als je' zoals hij zelf,
tachtig bent, maar dat voelde hjj blijk
baar niet.
Ondertussen had Pietertje in geen drie
weken gegeten of gedronken en was
akelig mager geworden. Tot overmaat
van ramp moesten we de stad uit. De
veearts wilde haar niet in pension heb
ben, maar alleen in „observatie", daar
bij voegend dat ze wel dood zou zijn als
we terug zouden komen. Maar dat vas
niet het geval en we trokken naar huis
met een Pietertje, die niet meer op haar
pootjes kon staan. Juist toen we er over
begonnen te denken haar af te laten
maken, sprak ik een dame uit de buurt,
die dol op poesen is en die gaf me de
naam van een geneesmiddel op waar
ze haar oude kat mee had genezen. En
toen gebeurde het wonderbaariyke: drie
dagen later liep Pietertje weer rond, nog
enige dagen later at ze af en toe een
hapje en na een maand was ze weer
de oude. Wel eet ze sindsdien alleen ge
weekte beschuit met groene groenten
en gehakte biefstuk, maar ze is weer
net zo vrolijk en vlug als voor haar
ziekte en we zijn wel zoveel Parljzenaar
geworden, dat we weten dat we voor
een poes consideratie moeten hebben.
DINY K.-W.
De regen is in Italië minder vervelend
dan hier en staat zo'n bruin fluwelen
pakje toe in de modelijn van Marucelli
Bij alle mantelontwerpen heerst de
'.endens naar de grote lijn, de abso
lute eenvoud met verwaarlozing van
het detail. Geen of zeer Kleine kragen
dus, zo weinig mogelijk naden, pan
den of zakken, de mouwen aange
knipt of zeer wijd ingezet. Men zou
kunnen zeggen, dat de figuur uit een
stuk ïykt gegoten tezamen met het
hoofddeksel. Hoed kunnen wy dit
hoge bol-, punt- of kokervormige ar
tikel nauwelijks noemen. Het heeft
iets van de pothoed uit de jaren '30,
waar wij ook maar net onderuit kón
den kijken, maar nu ontbreekt de rand
en hij is zeker twee maal zo hoog.
Het is duidelijk, dat de modistes ons
met alle geweld zo iets als een hoed op
het hoofd willen drukken 's morgens,
's middags en... wie 's avonds geen
toque van struisveren (Fabiani) of een
wagenrad van geplisseerde tule (De
Barentzen) wil opzetten, kan het met
een pruik doen. Het gaat er maar om
het hoofd In omvang te doen toenemen
Het materiaal van de hoeden is
bont, tweed, vilt, glimmend leer, an-
jorawol. Het materiaal van de mantels
s een nieuwe combinatie van tweed
en jersey of mohair en tweed. Het kleu
rengamma is het gedekte, sombere
van een herfstbos: vuilgrüs, aubergine,
wynrood, brons en bruin in alle toon
aarden.
In de korte jasjes en in de lijn van
de zevenachtste mantels die wij in de
laatste jaren droegen is nauwelijks eni
ge verandering te bespeuren. Ook het
simpele jurkje, kraagloos en ceintuur
loos, dat als een kokertje om het li
chaam sluit, is bijna hetzelfde. De aan
dacht valt steeds meer op de rug, de
mantelpakjes zijr recht, ruim of klok-
vormig en duiden slechts zelden de tail
le aan. De taille zelf is enige centime
ters gezakt, maar nog ver van het punt
waarop wjj haar in 1930 plachten te
dragen.
Enige geslaagde details zyn de slui
ting met grote wollen pompons in plaats
van knopen, de col van zwarte nertz,
die om de hals blijft als de mantel uit
gaat, de rokken van achteren langer
dan van voren, ook bij mantels. Mis
schien is dit een gooi naar de langere
rok, maar biykbaar is men daar hier
nog lang niet aan toe, want toen Schu-
berth het waagde een rok tot vijf a
zes centimeter onder de knie te laten
zakken, ging er een afkeurend gemom
pel door de zaal.
Capucci, de benjamin, heeft zijn
jeugdige fantasie wat gebreideld,
doch hier en daar speelt die hem
nog parten, zoals de jas van aan el
kaar gestikte repen verschillend ge
kleurde stof en de blouse van aan el
kaar genaaide witte en zwarte vier
kantjes. Die deed ons denken aan de
dagen, dat wij matjes vlochten van
gekleurd papier en de weg van veie
stijlperioden naar het abstracte oeuvre
van Mendriaan: lijntje, blokje, puntje.
Er is nu eenmaal, zowel in de kunst
als in de haute-couture een zekere
mate van overdrijving nodig en ai mo
gen w(j de Italiaanse modedémonstra
tie niet revolutionair noemen, wij
kunnen de meeste creaties toch zo
dragen. De ontwerpers zetten hun
ideeën om in lijnen, de confectie
past die aan de smaak en het pu
bliek aan.
SINE PISANI
