Communistische propaganda
spaart de wetenschap niet
Spannende strijd om avond in
hel Huis der Vriendschap
werkelijk neutraal te houden
D
m
Communistisch verzet tegen
Duitse depots in Frankrijk
Vrijmoedige visie van Sartre
op het Algerijnse drama
Kloosters in POLEN onder
nieuwe zware belastingdruk
NIEUWE
EERSTE NEDERLANDSCHE
11
ERVARINGEN IN MOSKOU
Franse C.P. bereidt acties voor
,De onafhankelijkheid van Algerije
is een uitgemaakte
Bouw van kerken wordt bemoeilijkt
WOENSDAG 21 SEPTEMBER 1960
PAGINA 7
door
prof. dr. H.v. STRAELEN S.V D
kalmeert
zonder slaap te verwekken
Het proces van het „Réseau Jeanson"
Over ongeveer twee
weken
Nehroe spreekt met
Eisenhower
GEEN redding voor
Japanse mijnwerkers
Oud sfafion vernieuwd
Toon Hermans met „One-man-show" in Wenen „Ein
Chevalier aus Tulpenland" - „Ballonnetje" te Hollands
Fantastische kritieken maken Toon stil
■ËsM
Koffie-theater in „Tingel-Tangel"
iiiiiiiiiir
Goede Herder 100 jaar
Advertentie
Het is de derde dag van het con
gres en allen van de Japanse
afdeling (bij de andere secties
gebeurde dat niet) worden uitgeno
digd 's avonds om 8 uur in het Huis
van de Vriendschap der Volkeren
voor een officiële receptie te ver
schijnen. Met verschillende wagens
worden we naar het imposante ge
bouw gebracht, dat, zoals ik later
vernam, steeds gebruikt wordt voor
de ontvangst van diverse politieke
delegaties. Het is inderdaad een fijn
gebouw met een mooie koepel en het
moet daar vroeger neergezet zijn
door een tsaar voor een of andere
ballerina. Van binnen is het heel mo
dern en zeer kapitalistisch ingericht.
We worden ontvangen in een prach
tig versierde zaal, geheel in rode plu
che uitgevoerd. Er staan twee lang
werpige en mooi gedekte tafels en
een kleine, die het hoefijzer moet
vormen, bestemd voor de VIP's
(very important persons). Ik zie er
reeds vele aanwezigen, oude beken
den van de sectievergaderingen, maar
ook tref ik daar allerlei mensen, die
ik nooit ontmoet had, zowel Russen
als Japanners. Onder de eersten wa
ren heel wat rode leiders en onder de
laatsten een aantal rode professoren
uit Tokio en Osaka. Hier heerste wer
kelijk een geheel andere atmosfeer en
ik dacht: wat moet dit alles! Na een
inleidende en staande kennismaking,
die een kwartier duurde (we waren
met ruim 200 man) worden alle aan-
Hoogleraar aan de
NANZAN-universiteit te NAGOYA
papan)
wezigen verzocht aan de keurig ge
dekte tafels plaats te nemen en tege
lijkertijd komt een Russisch japano-
loog met 2 rode bazen naar me toe
en verzoekt mij te presideren. Ik
wist niet, hoe ik het had en voelde
me allerminst op mijn gemak. Tot
tweemaal toe weigerde ik.
„Neen, maar u hebt zoveel boeken
over Japan geschreven, die hier in Rus
land ijverig bestudeerd worden, dat u
toch de aangewezen persoon bent
om..." etc. etc. Enfin de gebruikelijke
kletspraat. Tenslotte neem ik het aan
tegen wil en dank en met een vrij be
zwaar gemoed. Aan tafel word ik ge
flankeerd door twee hoge heren van
de partij. Er komt een zwerm fotogra
fen en cineasten en de speeches begin
nen. De eerste 20 minuten waren de
toespraakjes zeer kort, vrij tam en ge
heel toelaatbaar.
Dan wordt plotseling een vijftal micro-
crofoons voor me neergezet en wordt
mij verzocht het gezelschap toe te
spreken, hetgeen ik beleefd weiger,
zeggende o.m. dat ik op een en ander
niet was voorbereid, dat dit een re
ceptieavond is voor alle gasten, waar
het toch niet gebruikelijk is. dat men
direct moet gaan spreken e.d.
Mijn weigering is nauwelijks geac
cepteerd of daar begint een politieke
propaganda zich te ontketenen zo intens
als ik me nauwelijks had kunnen voor
stellen. En ik zit daar te presideren e
midden van rode bazen in de schaduw
van het Kremlin! „Alle heiligen in de
Hemel komt mij te hulp. Pater Ricci,
die in China zo'n prachtig getuigenis
hebt afgelegd, geef me de nodige
kracht, Pius XII, paus Joannes, Mère
Yvonne. Kleine H. Theresia, Trappis
ten van alle landen, mijn geestelijke
backbone, staat me met uw gebeden
bij."
Al die lieve heiligen in de hemel en
wijze figuren op aarde flitsten werke
lijk door mijn gedachten en ze hebben
me geholpen boven mijn stoutste ver
wachtingen. Toen ik zo een drie
kwartier een en ander aanhoord haa
het knetterende van Marxistisch-J .em-
nistische salvo's vertelde ik aan de
leiders, dat ik op mijn aanvankelijke
weigering terugkwam en toch graag
even zou willen spreken. Dit werd on
der applaus aangenomen. Een ogenblik
later stond ik op, dames-tolken schaar
den zich achter mij (ik sprak m het
In ons blad heeft prof. dr. H. van
Straelen S.V.D. op 14 en 15 september
verslag gegeven van het 25ste In
ternationale Congres van Oriënta
listen, dat vorige maand in Moskou
is gehouden. In bijgaand artikel
schenkt hij aandacht aan enkele per
soonlijke ervaringen, die hij. tijdens
het congres heeft opgedaan.
Japans aangezien de helft van de aan
wezigen Japanners waren en meer dan
zestig procent van de aanwezige
Russen Japans verstond) om een
en ander in het Russisch en Pools
te vertalen. Een vijftal luidsprekers
werd voor me neergezet en de ci
neasten gingen aan het draaien.
Voor ik begon, verkeerde ik wer
kelijk in hoogspanning, maar toch,
toen ik opstond, kwam er een
grote rust over me en de meest moei
lijke Japanse zinsconstructies kwamen
me zo makkelijk aangewaaid, als ik
zelden beleefd heb. (Zonder voorberei
ding Japans spreken, blijft altijd een
hachelijk ondernemen). Ik voelde me
zichtbaar gesteund door Gods lieve hei
ligen en die vele stille bidders op aarde.
Dames en heren oriëntalisten. Ik
ben u ten zeerste dankbaar, dat u mij
op deze officiële receptie hebt uitgeno
digd. Dat u mij daarenboven deze ere
plaats geschonken hebt, dunkt me
toch wel een bewijs, dat u zeer breed
van opvatting bent. weet immers voor
welke idealen ik sta; mijn kleding ver
telt u toch heel duidelijk, waarin ik
geloof met al de vezelen van mijn ziel
en zolang er licht in mijn ogen en lucht
in mijn longen is; mijn ambt zegt u
aan wie ik gehoorzaam. Dat is u alles
heel klaar en duidelijk. Dat u, Sovjet-
Russen, desniettegenstaande mij hier
deze ereplaats hebt aangewezen, is
voor mij toch wel een bewijs, dat u
ook een open oog hebt voor andere
zienswijzen, dat u in het rijk der ge
dachte een zekere sportiviteit aan de
dag legt. (Applaus). Maar, dames en
heren oriëntalisten, mag ik dan bij de
zen een beroep doen op uw sportiviteit
en u verzoeken uw politieke propaganda
te staken. Dat valt toch geheel buiten
de lijn van dit congres. Zeker, als we
het over philosophie of over godsdienst
hebben, dan lopen zeer zeker onze we
gen geheel uiteen. Evenwel de oriënta
listiek en in het bijzonder de Japano-
logie heeft niets te maken met gods
dienst of Weltanschauung.
Dames en heren oriëntalisten, hoe
dikwijls ik ook al het woord gevoerd
moge hebben op onze sectievergaderin
gen, ik heb toch nergens een directe
propaganda gemaakt voor het Chris
tendom, dat ik belijd, ook niet voor een
of andere politieke constellatie, welk on
derwerp ik zelfs nooit heb aangeroerd.
Zoiets hoort nu eenmaal op dit congres
niet thuis. Als u er derhalve prijs op
stelt mij nog langer deze avond in uw
midden te hebben, dan verzoek ik u
bij deze, het Marxisme, Leninisme en
iedere politieke aanduiding geheel ach
terwege te laten. Ik ben ervan over
tuigd, dat u mij daarin tegemoet zult
komen en dat ik zodoende het genoegen
mag smaken ook verder deze avond
in uw midden te verkeren."
Al met al sprak ik ongeveer een
minuut of tien. Het ontging mjj niet, dat
de tolken, toen ik ongeveer aan de
helft van mijn speech was gekomen,
een teken kregen om de vertaling ver
der te staken. Mijn woorden werden ze
ker niet geschikt bevonden voor Rus
sische consumptie. Nauwelijks was ik
uitgesproken of daar kwam vanuit een
hoek zacht applaus en onmiddellijk
stond er iemand op een professor
uit Tokio die zich geheel bij mijn
woorden aansloot. Nog anderen uit die
hoek meldden zich en spraken in de
zelfde geest. Toen legde zich over de
gehele zaal een zekere rust. Geen woord
rode propaganda werd meer gesproken,
alhoewel we nog een twee uur bij el
kaar bleven.
Na 11 uur werden we verzocht ons
naar een andere zaal te begeven, waar
ons in een soort bioscooplokaal ook
weer prachtig ingericht een mooie
Russische kleurenfilm getoond werd.
Goed 12 uur gingen we uit elkaar. Er
kwam nog even een partijbaas naar
me toe om me de hand te schudden
en hij voegde me toe: „Wat u gezegd
hebt, is natuurlijk üw zienswijze en
wij, communisten, zijn het daarmee
niet eens"; en hij zei dat op een toon,
alsof hij me als het ware beklaagde.
Enige minuten later reed ik door het
nachtelijke Moskou. Ik passeerde de be
ruchte Loebjanka gevangenis, die
schijnbaar voor mij nog geen gereser
veerde plaats had. Op de tinnen van
het Kremlni draaiden de verlichte ro
de sterren.
's Lands Kroniek
(Advertentie)
e vierde dag van het Congres
stierf prof. Galperin, een der be
kendste Russische japanologen
in mijn armen. Tijdens een speech
kreeg hij plotseling een hartaanval. De
Russen werden zeer zenuwachtig en
vroegen mij terstond wat er gebeuren
moest. Het was duidelijk, dat het zeer
ernstig was. Ik gaf hem onder voor
waarde de absolutie, maakte zijn kle
ding wat losser, bad enkele gebeden en
vroeg natuurlijk om een dokter. Een
Russische vrouw keek me aan of ze
me verslinden wou. Eerst na ruim 10
minuten verscheen er een vrou
welijke dokter. Toen was de
dood reeds ingetreden en als
een „total loss" werd deze pro
fessor van het intellectuele productie
apparaat der Sovjet-Unie afgeschre
ven. Het was haast niet om aan te zien,
hoe het stoffelijk overschot op een
soort draagbaar werd gelegd en met
terdaad uit de weg werd geruimd, zoals
men dat met afval doet.
Even later begon de volgende spre
ker, alsof er niets gebeurd was.
Hier geen: „Vertrek christenziel",
hier geen „in paradisum deducant te
angeli", hier geen „subvenite, sancti
Dei", hier geen hemels „occurite an
geli Domini" om zijn ziel op te van
gen en voor Gods aanschijn te voe
ren; neen, hier in Sovjet-Rusland al
leen wat koolhydraten, die zo gauw
mogelijk verbrand moeten worden en
daarmee is alles uit en gaat men
over tot de orde van de dag. Dat is
keihard, godloos communisme!
(Van onze correspondent in Bonn)
BONN, 21 sept. Blijkens informa
ties die 'men alhier van Franse instan
ties heeft ontvangen, is de Franse com
munistische partij bezig met de voor
bereiding van acties tegen materieel-
depots der „Bundeswehr". die eventu
eel op Franse bodem zullen worden
aangelegd. Tussen de regeringen in
Parijs en in Bonn zijn onderhandelin
gen over de aanleg van dergelijke de
pots gaande.
De actie der Franse communistische
partjj zou zich niet beperken tot anti-
Duitse propaganda met affiches en
(Van onze Parijse correspondent)
PARIJS, 21 september Afkomstig
van Jean-Paul Sartre, die wegens verblijf
in Zuid-Amerika niet in staat is monde
ling te komen getuigen in het proces
van het „Réseau Jeanson" is door de
verdediging gistermiddag voorlezing
gedaan kunnen worden van een schrij
ven, waarin de vermaarde auteur bij
zonder ongeremd zijn visie en gevoelens
geeft terzake van het Algerijnse dra
ma. Het staat te bezien of hij er de
zaak van de beklaagden voorzover
deze zaak de zo spoedig mogelijke her
krijging van hun vrijheid is mee zal
hebben gediend. Maar het schrijven
klinkt dan ook meer als een individu
eel manifest van Sar tre gericht tot
Frankrijks verdeelde „gauche" (linker
zijde) culminerend in een aansporing
om zich als één man achter het Alge
rijns Nationaal Bevrijdngsfront te
scharen.
„De onafhankelijkheid van Algerije",
aldus verklaart Sartre onder meer, „is
een uitgemaakte zaak. Zij zal binnen
een jaar haar beslag krijgen, of binnen
BERLIJN,. 20 september (K-N.P) -^endegoedereri in'de v^egere Duit-
De communistische autoriteiten van
Polen hebhen een nieuw systeem van
belastingheffing voor de religieuze ge
meenschappen in het leven geroepen,
waarmee zij het voortbestaan van vele
dezer instellingen onmogelijk maken en
zichzelf de bezittingen eigen maken.
Het, nieuwe systeem gaat uit van een
heffing op het geheel der bezittingen,
waardoor het mogelijk is de belasting
zo progressief te maken dat zü het
zesvoudige oplevert van wat een h"f-
fing per afzonderlijke instelling zou op
brengen: nl. in plaats van tien tot vijf
tien procent nu vijfenzestig procent.
In theorie zou het mogelijk zijn, dat
de huizen in Polen door de zusterhui
zen in het buitenland worden geholpen,
maar de regering heeft onlangs nog
een wet uitgevaardigd, waarbij de
fondsen, die worden overgemaakt, aan
belasting worden onderworpen. Een an
dere maatregel is van kracht gewor
den zonder ooit te zijn gepubliceerd;
daarin wordt het de Kerk verboden on-
se gebieden te bezitten. Hiermee is een
in 1946 toegekend recht van de Kerk
ongedaan gemaakt. Men moet erbij zeg
gen, dat dit decreet tot op heden spaar
zaam toegepast is, maar waar het in
werking getreden is, is zijn invloed ruï
neus geweest.
Behalve deze belastingen op de inko
mens van het klooster en kerken zijn
ook alle giften en inkomsten, bestemd
voor sociaal werk en voor bouw of her
stel van kerken aan oelastingen onder
worpen. Dit besluit is een tijd lang op
geschort, hangende de besprekingen
met het Pools episcopaat. Toen deze
echter geen resultaat opleverden, zijn
zn van kracht geworden. Overigens
wordt de bouw van nieuwe kerken ver
hinderd door het weigeren van bouw
vergunningen, terwijl reeds vroeger
verleende vergunningen ongedaan wor
den gemaakt door eenvoudig de grond
die voor de nieuwe kerk was bestemd,
te confiskeren. Op verscheidene plaat
sen heeft dit reeds tot botsingen tussen
de katholieken en de politie geleid.
vijf jaar, door „vereenkomst met
Frankrijk of tegen Frankrijk. Na een
referendum of door de internationali
satie van het conflict. Ik weet
het niet. maar het is een feit." Sartre
betoogt dan dat de Algerijnse oorlog
Frankrijk doet „verrotten". De gelei
delijk aan opgelegde beperking van de
vrijheden, het verdwijnen van het poli
tieke leven, de veralgemening van de
foltering, de permanente opstand van
de militaire macht tegen de burgerlijke
macht markeren" zo zegt hij, „een zeer
langzame ontwikkeling. Ten over
staan van deze ontwikkeling L de lin
kerzijde machteloos. Zij zal het blijven,
zolang zij niet bereid is al haar krach
ten te verenigen met de enige kracht
die werkelijk tegen de gemeenschap
pelijke vijand van de Algerijnse vrijhe
den en van de Franse vrijheden strijdt,
d.w.z. met het Algerijns Nationaal Be
vrijdingsfront." Sartres schrijven be
vat dan een passage waarin hij poneert,
dat in het buitenland de „verklaring
terzake van het recht van dienstwei
gering in de Algerijnse oorlog" waar
aan hjj zelf zijn handtekening had gege
ven, begroet is geworden als een „her-
ontwaken van het Franse verstand".
Dan komen het proces en de beklaag
den ter sprake. „Indien Francis Jean
son mij gevraagd had valiezen te dra
gen of Algerijnse strijders onderdak te
verlenen", aldus Sartre, „en als ik dat
zonder risico voor hen had kunnen doen,
zou ik dat zonder aarzelen hebben ge
daan". Hij betoogt daarna nog dat de
krachtmeting met het leger, uitgesteld
sinds 1956, onvermijdelijk is en conclu
deert dan als volgt: „Deze mannen en
deze vrouwen in de beklaagdenbank
zijn niet alleen. Zü zijn zoveel als onze
afgevaardigden. Wat zij vertegenwoor
digen is de toekomst van Frankrijk, en
het gezag dat zich opmaakt hen te
oordelen vertegenwoordigt reeds niets
meer".
vlugschriften. De Franse communisten
zouden ook proberen stakingen te for
ceren. Als argumenten tegen de sta
tionering van „Bundeswehr"-depots
in Frankrijk en het daarbij behorende
Westduitse militaire personeel zullen
vergelijkingen worden getrokken tussen
bondskanselier Adenauer en Adolf Hit
ler (dit is ook de officiële Moskouse
„lijn") en tussen de huidige „Bundes
wehr" en de voormalige „Wehrmacht".
Voorts zullen de Franse communisten
er op spelen, dat de stationering der
Duitse depots het gevaar van lucht- en
atoomaanvallen op Franse doelen ver
hoogt. De Franse communistische partij
wil proberen om voor deze acties de
steun te krijgen van de vroegere ma-
quis en de oud-strijders.
In officiële Franse kringen staat men
geenszins afwijzend tegen de West
duitse verlangens naar stationering en
inrichting van materieel-depots der
„Bundeswehr". zolang deze de Franse
interessen niet schaden. Ook Frankrijk
heeft de bondsrepubliek nodig als „mi
litair voorterrein". In Bonn is men er
van overtuigd, dat de Frans-Duitse be
sprekingen over dit onderwerp binnen
afzienbare tijd tot concrete resultaten
zullen leiden. Zodra deze zijn bereikt
moet er op worden gerekend, dat de
Franse communistische partij met haar
actie begint. In Bonn heeft men de
verwachting uitgesproken, dat in een
dergelijk geval president De Gaulle
„vastberaden" tegen de communisten zal
optreden.
WASHINGTON, 21 sept. (U.P.I.)
Volgens diplomatieke zegslieden zal de
Indische premier, Jawaharlal Nehroe,
waarschijnlijk eind dezer of begin vol
gende maand besprekingen voeren met
president Eisenhower van de Verenig
de Staten op het Witte Huis. Nehroe,
die op 25 september in New York arri
veert om de Algemene Vergadering
der Verenigde Naties bij te wonen, is
de eerste premier van een land van
het Britse Gemenebest, die naar de
Verenigde Naties gaat en hjj zal waar
schijnlijk ook de eerste zijn die door
Eisenhower wordt ontvangen.
TOKIO, 21 sept. (Reuter) De hoop
om 67 mijnwerkers, die sinds dinsdag
ochtend in een mijn te Hosloe, op het
Japanse eiland Kioesjoe, van de bui
tenwereld waren afgesneden, te redden,
is opgegeven. De mannen zijn verdron
ken. doordat water van een rivier de
mijn binnendrong. Zestig mijnwerkers
wisten te ontkomen. De rivier had na
een hevige regenval een dijk, die door^
droogte was verzwakt, doorbroken. Ten)
minste vierhonderd man hadden ge
tracht de stroom om te leiden en de
mijn droog te pompen, maar alle po
gingen faalden.
Toon Hermans is er helemaal stil
van. En toch is hij wel een en
ander gewend. 't Is ongeloof
lijk. Letterlijk alle kritieken zijn fan
tastisch", vertelde hij ons dinsdag
morgen. Maandagavond na de pre
mière van zijn „One-man-show" in het
Weense Renaissance-theater werden
hem de kranten gebracht. In de
kleedkamer begon hij te lezen. Enor
me koppen. „Ein Chevalier aus Tul
penland." „Frankrijk heeft zijn Eiffel-
toren, zijn wijn en zijn chansons;
Nederland heeft zijn windmolens, zijn
kaas en Toon Hermans." En waar hij
misschien nog wel het meest trots op
is: „Ein groszer Kleinkünstler und
ein richtiger Dichter dazu." Geen
wonder dus, dat Toon Hermans en de
zijnen er maandagavond een feestje
van gemaakt hebben.
Hjj had tegen de première op ge
zien als tegen een berg. En toen om
kwart voor acht zaterdagavond voor
het eerst in het Renaissance-theater
het doek opging voor zijn one-man-
show, voelde hij zich volkomen ver
doofd. Het heeft wel een half uur
geduurd eer hij merkte, dat zijn show
echt aansloeg. Het liedje van de oude
grammofoon, „Méditerrané" en het
goochelnummer verwekten ware ova
ties en de pure poëzie van „My son",
een verbluffend fraaie Engelse ver
taling van het liedje voor zijn zoon,
die wakker wordt als hij 's avonds
uit het theater huiswaarts keert,
bleek bijzonder aan te slaan bij het
Weense publiek. „Een sensationele
avond", schrijft een der critici. „Ein
richtiger Kraft-akt", zegt een ander.
Het enige Nederlandse nummer uit
de show, „Het ballonnetje", bleek
achteraf te Hollands. Het zal waar
schijnlijk vervangen worden door een
ander liedje. Overigens staat de defi
nitieve vorm nog lang niet vast. Her
mans moet het programma nog uit
proberen, net zoals in ons land. Alleen
het allerbeste blijft over.
De Oostenrijkse televisie kwam rap-
meteen met verleidelijke aanbiedin
gen, maar voorlopig is er nog geen
sprake van een tv-optreden. Eerst
maar eens zien, het negenhonderd
plaatsen tellende theater zo vol moge
lijk te krijgen. De impresario's twij
felen er na de enorme kritieken van
maandagavond niet meer aan, of de
show wordt een geweldig succes.
Maar Toon Hermans blijft rustig. Hij
weet maar al te goed, hoe lang hij
in Nederland heeft moeten zwoegen
om het publiek op zijn hand te krij
gen. Zeker, de eerste reacties zijn
overweldigend en zelf weet hij niet
goed, wat hij erop zeggen moet. Maar
hij weet ook, dat hij nog een maand
lang avond aan avond zijn uiterste
best zal moeten doen om het Weense
publiek te blijven boeien.
Er waren nogal wat Nederlanders
in de zaal, zaterdagavond. Onder hen
bevond zich ook de echtgenote van de
Nederlandse ambassadeur in Wenen.
Ze hebben zich geweldig geamuseerd.
„Wat me nou eerlijk het meest ver
baast, is dat de mensen daar de
teksten zo prachtig gevat hebben, ook
al zit er nogal wat Engels en Frans
in m'n show." Wanneer men op de
kritieken afgaat, en op wat Toon
Hermans ezlf ervaren heeft, dan is
deze one-man-show een enorm succes
geworden, ondanks het feit, dat tot
vóór zaterdag niemand in Wenen
Toon Hermans of het begrip one-man-
show kende.
Het ouderwetse station Drieber
gen-Zeist waar de koffie zo
goed is! zal afgebroken wor
den en door een modern bouwsel ver
vangen worden. Het werd waarachtig
wel tijd, want het is een van de oud
ste stations van ons land. De hoge
voetbrug, die er in 1894 kwam om
van het ene perron op het andere te
komen en waarover al heel wat haas
tige reizigers zijn gestruikeld, ver
dwijnt al heel gauw. Hij heeft zater
dag voor het laatst dienst gedaan,
want maandag is de tunnel geopend
en tot grote opluchting van de reizi-
Toon Hermans zingend in een fiacre op weg naar het Renaissance theater in
Wenen voor zijn „One man show".
iiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiimtiiimiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiHiiiiHiHimiiiiHiniiiiH
gers, die uit de richting Zeist komen
en vaak lang voor de gesloten over
wegbomen moesten wachten, is ook
de nieuwe noordelijke ingang in ge
bruik genomen.
Deze ingang wordt zo nodig afge
sloten met een groot ijzeren hek, be
zaaid met En-Essertjes. Niet de leu
ke mopjes uit „Tussen de rails",
maar de initialen van ons bloedeigen
Nederlands spoorwegbedrijf. Men
vindt er direct een fraai plaatskaar-
tenkantoor en behoeft dus, wanneer
men naar Utrecht wil reizen, niet
eerst de tunnel door om aan het oude
station zjjn kaartje te kopen. Het
oude stationnetje dateert reeds van
1844, toen de spoorlijn Utrecht-Drie
bergen nog maar een doodlopen
de lijn werd geopend. In maart
1845 werd de lijn doorgetrokken tot
Veenendaal (De Klomp) en een
paar maanden later tot Arnhem en
in 1856 kwam er zelfs via Drieber
gen een doorverbinding met Duits
land.
De dubbele, naam Driebergen-Zeist,
die ook al eens omgekeerd geluid heeft,
werd gekozen om zowel Driebergen
als Zeist eer te geven. Zeist heeft
nog een eigen station gehad nu in
gebruik bij het autobussenbedrijf, de
N.B.M. toen er een „lokaaltje"
Utrecht-Zeist reed, van de destijds con
currerende N.C.S., later een aangeno
men dochter van de S.S., die de lijn
naar Driebergen en verder exploiteer
de. Later zijn al die spoorwegmaat
schappijen, zoals men weet, gaan fu
seren en werd de N.S. geboren.
Over een poosje komen er bij het
station Driebergen-Zeist ook automa
tische halve overwegbomen en zal
het hinderlijke wachten, dat op de
oude straatweg naar Arnhem nog al
eens voorkomt bij de veelvuldige
treinenloop, aanmerkelijk worden be
kort.
■■iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiHiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinniniiiiiiiii,,
rot 30 september is er sinds dins
dag in Sieto Hoving's Tingel-
Tangel op de N.Z. Voorburg
wal te Amsterdam gelegenheid om
tijdens de lunchpauze een aantrekke
lijk cabaret te genieten. Een leuk idee!
Een beetje zon halverwege de arbeids
dag, een injectie vitaminen juist vol
doende om zonder al te veel moeite
de dreigende sleur te doorbreken. On
der de titel „Koffie-theater" verzor
gen daar Greet je Kauffeld, Adéle
Bloemendaal, Donald Jones en Joop
Admiraal twee maal een programma
van een half uur. Om half een en om
kwart over een. De algehele leiding
berust bij Hans Mulder; Han Reiziger
schreef melodietjes en zit tijdens deze
muzikale lunch achter de piano, geas
sisteerd door Aart Gisolf met de bas.
Greetje Kauffeld zingt een paar aar
dige liedjes, waaronder het bekende
„Niet voor mij" en Donald Jones is
haar waardige tegenpartij; samen ko
men zij tot plezierige en geestige
duetjes. Adéle Bloemendaal met haar
,,penose"-lied doet voortreffelijke
gekke dingen; Joop Admiraal, die en
kele gedichten van Hans Lodeizen
zegt, laat de ernst volkomen varen in
zijn optreden met een pop, een aller
zotste vertoning. Wie tussen de mid
dag een ogenblikje zich wil ontspan
nen moet Tingel-Tangel maar eens
binnenlopen.
Greetje Kauffeld en Donald Jones in een duet je tijdens het koffie-theater in
„Tingel-tangel".
Luchtbrug verdwijnt.
Donderdag is het honderd jaar ge
leden, dat in Zoeterwoude-Lei-
derdorp het tehuis „De Goede
Herder" werd gesticht. Het was de
eerste nederzetting in Nederland van
de congregatie, die in 1835 door zus
ter Maria Euphrasia Pelletier werd
gegrondvest.
Deze congregatie stelt zich ten doel,
de heropvoeding van moeilijk opvoed
bare meisjes. In honderd jaar werden
in Leiderdorp ongeveer 3400 jonge
meisjes, die door gebrek aan ouder
liefde gevaar liepen geestelijk ten on
der te gaan, liefderijk opgenomen als
flinke vrouwen afgeleverd aan de we
reld.
De jubilerende „Goede Herder"
heeft op het moment honderdveertig
meisjes onder zijn hoede. Het tehuis is
een zgn. open inrichting: de meisjes
bezoeken de ULO of ander voortgezet
onderwijs in de stad. De zusters zelf
geven opleiding in de vrouwelijke vak
ken zoals costumière, coupeuse, koken
en andere vrouwelijke bezigheden.
Het feest wordt 22 september ge
vierd met een Pontificale H. Mis, op
gedragen door mgr. Jansen, bisschop
van Rotterdam, in de kloosterkapel en
met een receptie.
Advertentie
N.E.N
