VROUW VAN GROTE ALLURE, DIE
OPKWAM TEGEN SOCIALE ELLENDE
„Pul lo
op de Jange
variatie
-liiven-mode
Het huisdier moet zich aan de
kleinbehuisde mens aanpassen
Grootmoeder zoekt tijdverdrijf
deacmeHIREVcentrifuge
EMILIE KNAPPERT
werd honderd jaar geleden geboren
Stoel op voet
4 oktober: werelddierendag
De dierenarts kan ingrijpen
EINDELOOS BORDUREN
vrouw van
daden
Kleren van papier
Beter dan gewoon centrifugeren
y y -DROOGTHET BEST VAN ALLE
Hou je mond gezond
Praktische meubels
voor kleinbehuisden
Nu Franse ouders
zelf hun kinderen
opvoeden
Sylvia Pankhurst
overleden
DONDERDAG 29 SEPTEMBER 1960
PAGINA
De tijd, waarin maatschappelijk
werk synoniem was met het
uitdelen van dekens en het
stichten van tehuizen is definitief
voorbij. We spreken er tegenwoor
dig vaak een beetje laatdunkend
over. We doen alsof die maat
schappelijke werkster van vroeger
eigenlijk een bemoeial was, maar
in de toen gegeven omstandighe
den was ingrijpen, vormen naar
eigen idee, zorgen naar eigen in
zicht vaak noodzakelijk, omdat
ze mensen tegenover zich vond,
die door de zware arbeid nauwe
lijks fut hadden om iets aan eigen
leven te veranderen.
msdag 4 oktober is het We
relddierendag, geboortedag
van Franciscus van Assi-
sië, de grote vriend en bescher
mer van het dier, dat hij als
„broeder"- of „zuster"-schep-
sel begroette en beschouwde. Op
Werelddierendag worden wij van
vele kanten aangemoedigd zo'n
kleine broeder of zuster als huis
genoot te nemen. En dan denken
wij, moderne kleinbehuisden, het
eerst aan een kat. Het is waar,
dat hamsters of marmotten, ko
nijnen of loopeenden dikwijls op
de verlanglijst van onze kinderen
voorkomen, maar in de meeste
gevallen is onze behuizing tegen
woordig zó, dat het verstandiger
is deze wensen maar niet te ver
vullen. In kleine moderne huizen
en flats en vooral in de stad is
het ondoenlijk deze dieren het
bestaan te geven, waar ze recht
op hebben.
STA OP EEN
Tandbederf is een beschavingsziek-
te. Verkeerd eten en vooral snoe
pen maakt dat het de tanden
«lecht gaat. Van jongsaf aan is het
dus een goede gewoonte om in een ap
pel te bijten, de tanden te zetten in
een rauwe wortel en grof bruin brood te
vermalen tussen je kiezen. Over de
fezondheid van de mond handelt een
oekje met plaatjes en tekst in grote
letters voor kinderen, die al woorden
met meer lettergrepen kunnen lezen. De
tekst op rijm is een liedje (van Benny
Vreden), dat te horen is op een gram
mofoonplaatje, dat in de omslag zit
ingeschoven. Een kinderkoortje zingt
op een vrolijke wijs wat men doen
moet om het beoogde ideaal te berei
ken: hou je mond gezond! Het uitgaaf
je is te bestellen bij het Voorlichtings
bureau voor de Voeding, Koninginne
gracht 42, Den Haag. Een aardige pro
paganda voor een goed gebit.
Op een uitvindersbeurs in Chicago,
waar elfduizend nieuwe uitvin
dingen werden gedemonstreerd en
tentoongesteld, waren onder meer kle
dingstukken te zien van papier, die twee
maal gedragen worden en dan ver-
Icheurd worden en in de prullenmand
Verdwijnen. Dat spaart veel werk en
ook ruimte. Een ander ostentatieve vin
ding is de wekkende zuigfles. In die
nieuwste zuigfles wordt de melk op het
gewenste moment automatisch elektrisch
verwarmd en als de melk op tempera
tuur is, gaat er een wekker af, die de
moeder waarschuwt, dat de maaltijd
voor de baby gereed is. Is de fles leeg
gedronken dan verandert de zuigfles
zonder tussenkomst van een fee of een
goochelaar in een muziekdoosje, waar
een melodietje van Brahms uit komt.
We kunnen ons dat nu ternauwernood
meer indenken, maar we begrijpen er
iets van, als we in de levensbeschrij
ving van Emilie Knappert uitgege
ven ter gelegenheid van het feit, dat zij
honderd jaar geleden werd geboren
lezen hoe zij naar aanleiding van de
pas ingestelde achturige werkdag ver
zucht: Een vijftien jaar geleden vielen
onze meisjes van veertien, vijftien jaar
in slaap, zodra zij op het Volkshuis bin
nenkwamen. Nu gebeurt het niet meer."
Eén zo'n opmerking roept ons een
tijd voor ogen, waarin de arbeider nog
niet de verzorgde figuur van vandaag
was; een tijd, waarin mensen niet van
de vrucht van eigen arbeid genoten en
alleen om het dagelijks brood te ver
dienen al hun energie nodig hadden;
een tijd, waarin het oude devies „Geen
raad, maar daad" voor het maatschap
pelijk werk de enige leidraad kon zijn.
Is het wonder, dat Emilie Knappert
met haar onverzettelijke energies haar
hoog, sociaal verantwoordelijkheidsge
voel en haar vooruitstrevende intelli
gentie hier de mogelijkheden vond om
haar gaven tot ontplooiing te brengen?
In 1860 geboren hoorde zij tot die
vrouwen, die zich niet alleen het
recht, maar ook de gelegenheid om
te studeren, zelf moesten veroveren.
Aanvankelijk had ze zelfs geen le
raar, toen ze voor haar Middelbare
Acte Frans werkte. Men zou van een
dergelijke vrouw, voor wie de. studie
zo'n behoefte was en die zich voor
zulke ernstige moeilijkheden ge
plaatst zag, eigenlijk verwacht heb
ben, dat zij in de voorste gelederen
van de feministen had gestreden,
maar de uitingen van devze richting
hadden niet haar sympathie. Mis
schien zag zij al van het begin af
aan, dat men te ver wilde gaan en
bovendien stond de manier, waarop
De mode van de „lange lijven",
die er nu al zo veel seizoenen
is, zal voorlopig wel niet ver
dwijnen. Vooral de niet meer heel jonge
vrouw is er blij mee, want „je ziet geen
rolletjes", zoals iemand uit het mode
vak eens zei. Voor de jongeren is dat
bezwaar er nog niet, want alle tieners"
en „twintigers" zijn tegenwoordig riet-
■lank. Toch zoekt de ontwerper steeds
naar variaties op het thema van de
verlaagde taille. En uit de pose van ie
mand, die met een pullover aan, met
de hand in de zak stond te praten,
waardoor de rand van de pullover met
een boog werd opgenomen, kreeg Fer
ry Offerman het idee om voor deze
winter met een „pullo line" te komen.
Het is weer eens iets anders, zoals
u op de fotot ziet van de japon met
los, rond gesneden pand voor. De cein
tuur is er doorheen geregen. Soms
De flats en eengezinswoningen, die
de laatste tijd als paddestoelen lit
de grond verrijzen, hebben bijna
allemaal een ding gemeen; ze hebben
één grote woonkamer, waarin gespeeld
en gewerkt en gewoond en gegeten en
soms ook nog geslapen moet worden
en waarin dus noodzakelijk op een of
andere manier een zitkamer, een werk
kamer- en een eetkamerameublement
een plaats moeten vinden. Er is altijd
een gepuzzel en gepieker voor nodig om
dit op een zo economisch en zo prak
tisch mogelijke manier voor elkaar te
krijgen. Gelukkig dat de meubelfabri
kanten steeds veer aan onze interieur
verlangens tegemoet komen door het
brengen van nog meer geperfectioneer
de en nog minder ruimte eisende meu
bels.
In de Amsterdamse Bijenkorf heeft
de Pastoe-meubelfabriek een ideeën-
flatje ingericht, dat deze weken te be
zichtigen is, waar zijn nieuwe model
len voor 1961 worden tentoongesteld.
De voornaamste plaats wordt in deze
miniatuur-modelflat ingenomen door het
combinatiemeubel, dat in de hedendaag
se woninginrichting met zijn ruimte-
gewoeker steeds meer een onmisbaar
gemeengoed gaat worden. Het „han
gende" dressoir kan gekoppeld worden
aan een schrijftafel; de boekenkast her
bergt aan de achterkant een enorme
legkast en doet tevens dienst als „ka
merverdeler" tussen de werk- en de
conversatiehogk. Het televisietoestel kan
in de kast worden ingebouwd.
Met de stoelen is er iets nieuws aan
de hand. Hadden die nog steeds vier,
drie of soms twee poten, nu zagen we
ze geplaatst op een voet, die naar be
lieven versteld kan worden. Bij het ont
werpen van de meubelen grijpt men toch
ook telkens terug naar het oude. De
„zalige" leunstoel die Pastoe in zijn
Ideeën-flat laat zien deed ons tenminste
heel sterk denken aan de stoel waarin
wij onze grootmoeder zo dikwijls heb
ben-zien zitten. Met dit verschil dan, dat
ook bij deze stoel de vier poten plaats
hebben moeten maken voor de ene voet.
T.v.T.
is die van soepel leer, zoals de mode
het aangeeft voor de winter.
In mantels herhaalt Offerman de
ze lijn van een los rond pand midden
voor, dat dan tot aan de zooiii loopt
en nogal ingewikkeld is van sluiting.
Maar de vrouwen zijn meer dan ooit
geneigd tot het kopen van bijzondere
en modieuze kleren, wat hoort bij de
welvaart, en waar ze dan ook grif gro
te bedragen voor neerleggen, zoals we
ons van verschillende zijden laten ver
tellen.
De sombere nieuwe winterkleuren, die
men niet alleen overal in de etalages
ziet, maar waar de modezaken ook
al mee vol hangen, schijnen erg aan
te slaan. „Ik kan er niet genoeg van
in huis hebben", zei de manager van
de genoemde modezaak ons. Ook de
mantelpakjes van tweed, waarin glin-
sterdraad geweven zit, snellen uit de
rekken weg naar een nieuwe eigenares.
Die japonpakjes zijn inderdaad makke
lijk als men van „twaalf tot twaalf"
representatief moet zijn. Het mantel
pakje doet het overdag en de mouwloze
japon eronder is door het gouddraad,
eventueel verlevendigd met een voyan-
collier, geschikt voor een etentje en
voor de schouwburg of ander uitje.
A. Bgl.
deze vrouwen het tot nu toe door
haar sexegenoten verrichte werk
desavoueerden, haar niet aan.
Voor Emilie Knappert kwam de so
ciale ellende, waarin het arbeidersge
zin leefde, op de eerste plaats. Al
vroeg had ze de behoefte om anderen
vreugde te bezorgen, de vreugde, die
ze zelf, als beschermd kind uit een ge
goede Leidse familie, gekend had.
„Er zijn twee Leidens," schrijft ze
ergens, „dat van de unive-rsiteit en om
geving en dat van de fabrieken met
de hunne" en hoewel ze haar loopbaan
begon in het beroep, waarvoor ze was
opgeleid, namelijk als lerares Frans
aan een meisjeskostschool in Scheve-
ningen, was het dat andere Leiden, dat
haar uiteindelijk opeiste. In een wjjkge-
bouw probeerde ze de fabrieksmeisjes
„uit te tillen boven de alledaagse zor
gen", terwijl zij de eerste was, die bij
dit werk een beroep deed op mensen
uit de kleine middenstand, die men
vroeger nooit in staat had geacht om
hulp en steun te geven aan de arbei
derskringen.
De. maatschappelijke zorg stond over
de hele linie nog in de kinderschoenen
en een vrouw met de energie en de fan
tasie van een juffrouw Knappert zag
overal mogelijkheden om het werk uit
te breiden. Ze gaf de stoot tot de wijk
verpleging en aan het hoofd gesteld
van een nieuwe stichting, het Leidse
yolkshuis, organiseerde ze ontwikke
lingscursussen, muziekavonden, ten
toonstellingen. Enthousiast als ze was,
kreeg ze de eigenares van het bekende
landgoed „Hoorneboeg" zo ver, dat ze
een boerderij voor zes weken ter be
schikking stelde van de Volkshuisje.ugd.
Een hele week buiten was voor een
dienstmeisje of een fabrieksarbeidster
van die dagen een ongekende weelde
en een van de zomergasten schreef ver
rukt naar huis: „Moeder, de zon schijnt
hie.r zo maar op je boterham".
Waar zij zo telkens nieuwe wegen in
sloeg en ook telkens successen wist te
behalen, was het zeer begrijpelijk, dat
ze even terugschrok, toen haar ge
vraagd werd zich beschikbaar te stel
len als directrice van de nog maar kort
geleden opgerichte School voor Maat
schappelijk Werk in Amsterdam. Lie-
„Ik hoop me tot mijn dood toe te blijven ergeren".
ver was ze in haar geboortestad geble
ven, maar de overtuiging, dat er jonge
mannen en vrouwen gevormd moesten
worden om dit werk-in-opmars voort te
zetten en uit te breiden, deed haar het
aanbod accepteren.
Van 1915 tot 1926 leidde ze de school
op haar eigen krachtige, doch zeer sub
jectief ingestelde manier. Ze was een
vrouw van volstrekte, gevoelens, ze kon
niet tegen halfheid, niet tegen lauwheid
en ze liet de halve, de lauwe leerlingen
daarover niet in het ongewisse. Een
van haar uitspraken: „Ik hoop me tot
mijn dood toe te blijven ergeren" te
kent deze figuur, die in een tijd als deze-
in het veel subtieler geworden maat
schappelijk werk waarschijnlijk brok
ken gemaakt zou hebben, maar wier
daadkracht in de dagen, toen er op dit
gebied nog praktisch niets gedaan was
de verzorging en ontwikkeling van jon
ge arbeiders en arbeidsters de onont
beerlijke impulsen heeft gegeven.
Met veel liefde en begrip heeft een
van haar naaste medewerksters, me
vrouw M. de Meijer-van der Waer-
den, het verhaal van dit leven opge
tekend in een boekje, dat als titel
draagt het devies van Emilie Knap
pert: „Zoekt een ster niet te ver!"
(Uitg. Fonds van het 100e geboortejaar
Emilie Knappert, Amsterdam). Mis
schien Glimlachen we vandaag de
dag onwillekeurig even om een der
gelijke leuze, die spreekt van een wat
ouderwets en iets te hooggestemd
idealisme, maar laten we niet ver
geten, dat de maatschappij van nu
profijt trekt van de- resultaten daar
van.
H. Sw.
Een poes uitzoeken in het asyl, waar ze als muurbloempjes zitten te wachten.
Van onze medewerker in Parijs)
n de tijd van de romanschrijver
Balzac was een vrouw van dertig
jaar oud. Tegenwoordig is een
vrouw pas met vijftig jaar op middel
bare leeftijd aangeland, wat ze meestal
niet eens toegeeft. Alleen de thans
tachtigjarige modevorstin Chanel durft
te verklaren, dat na veertig jaar nie
mand meer jong te noemen valt. Maar
dat is een waarheid, die maar door
weinig vrouwen erkend wordt. Het is
een feit, dat de vrouw er nu veel jonger
De „pullo lijn" van Offerman.
uitziet dan haar grootmoeder op dezelf
de leeftijd deed. Toch was het oud wor
den voor haar in zekere zin makkelijker
dan dit nu voor haar kleindochter is.
In vroeger jaren was het in Parijs de
gewoonte, dat als de man met pensioen
ging en de kindexen het huis uit waren,
het echtpaar "zich in de provincie terug
trok, zogenaamd om stil te gaan wonen.
Van dat rustige leven kwam gewoonlijk
niet veel, want de kleinkinderen werden
meestal naar de grootouders gestuurd,
die ze opvoedden tot ze een jaar of tien,
twaalf waren.
Meer dan thans, ook al was de lucht
toen nog niet zo bedorven door stook
olie, fabrieken en auto's, achtte men
onbedorven buitenlucht nodig voor jon
ge kinderen. En aan wie kon men de
kinderen veiliger toevertrouwen dan
aan hun eigen grootouders? Dat dezen
dikwijls veel te toegeeflijk waren en
eigenlijk te oud voor deze taak, zag
men toen niet in.
Jaren en jaren lang brachten de
Parijzenaars op die manier hun jeugd
door op dorpen of in proviniesteden.
Iedereen was daar tevreden over: de
kinderen omdat ze niet in een apparte
ment waren opgesloten en in een tuin
konden spelen, de ouders omdat ze hen
llllllllilllllllliilllllliiliiiiiiitiiiiiiiiilllllillllillllllllliiililllllli
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiii
goed bezorgd wisten en de grootouders
omdat ze jeugd om zich heen hadden.
D grootmoeders toendertijd zagen
blijkbaar niet tegen wat moeite op,
want kinderen groot brengen op latere
leeftijd brengt toch veel vermoeienis
mee.
Tegenwoordig bestaat deze toestand
haast niet meer. Veel minder Parij
zenaars trekken zich nu in de provin
cie terug. Ze voelen zich nog te fit
om hun leven radikaal te veranderen
en de ouders hebben minder bezwaar
tegen de allesbehalve gezonde lucht,
die hun kinderen in Parijs inademen.
Ze willen hun '-inderen zelf opvoeden.
Voor de oudere vrouw ontstond daar
door een leegte, die in veel gevallen
moeilijk te vullen was. Lang niet allen
voelen zich aangetrokken tot sociaal
werk, dat vroeger dikwijls een groot
deel van haar tijd vergde en waar men
tegenwoordig liever jonge mensen voor
zoekt, wat trouwens heel begrijpelijk is.
Veel oudere vrouwen weten dan ook
geen raad met haar tijd, ze breien voor
al haar familieleden ettelijke pulls en
truitjes of borduren met even veel ani
mo tafellakens als in haar jonge jaren.
Anderen zetten zich aan het borduren
van bekleding voor stoelen en fauteuils.
Toch voelen alle vrouwen daar blijk
baar niet voor, want de grote Parijse
café's zijn 's middags vol met oudere
dames, die daar urenlang met vrien
dinnen zitten te praten.
Dit alles kan haar echter weini,
bevrediging geven. Het is dan oo
een heel vraagstuk geworden, met
welk tijdverdrijf of welke bezigheid
oudere vrouwen haar dagen kunnen
vullen. Haar kinderen hebben haar
niet meer nodig, ze hebben haar hele
leven haar huishouden gedaan, eten
gekookt, kamers gestoft en vaten ge
wassen en zullen dit huishoudelijk
gedoe wel machinaal tot haar dood
toe blijven doen. Maar het is niet van
haar te vergen dat ze als het gezin
uiteengevallen is, in die bezigheden
complete voldoening vinden. Zeker
niet nu ze er geestelijk en lichamelijk
beter aan toe zijn dan de vrouwen in
haar grootmoederstijd. Hadden ze in
haar jeugd een werkkring dan gaven
ze die in de regel op als ze trouw
den of kinderen kregen. Dat werk nu,
na zoveel jaar hervatten is meestal
niet mogelijk.
Of daar een oplossing voor gevonden
zal worden? Dat valt te betwijfelen.
Voor de generatie die thans boven de
vijfenveertig is, zal er wel niets anders
op zitten dan zich zo goed mogelijk aan
te passen.
Maar de jongeren, afgeschrikt door
het plotseling doelloos leven, dat ze
veel oudere vrouwen in haar omgeving
zien leiden, geven als ze trouwen haar
werkkring niet op of zoeken er weer
een als ze uit de kleine kinderen zijn
Dat is misschien ook niet lemaal ide
aal maar het lijkt haar op het ogenblik
toch de beste oplossing.
Diny, K.W.
LONDEN, 28 sept. (Reuter) Miss
Sylvia Pankhurst, een der bekendste
Engelse suffragettes, is gisteren in Ad
dis Abeba op 78-jarige leeftijd overleden,
aldus is in Londen vernomen. Zij zou
reeds geruime tijd aan een hartaan-
doening hebben geleden. Sylvia Pank
hurst was de strijdbaarste van de drie
Pankhursts moeder en twee dochters
- die de Britse suffragette-beweging leid
den. Zij heeft vrijwel haar gehele leven
op de bres gestaan voor het vrouwen
kiesrecht, de sociale positie van de on
gehuwde moeder en onafhankelijkheid
van Abessinië (Ethiopië). Vier jaar ge
leden vestigde zij zich in Addis Abeba,
waar zij een blad uitgaf.
De levensgedragingen van de kat ech
ter passen zich wonderwel aan bij de
onze. Wanneer u nu zo'n kat-huisge-
noot tot u wilt nemen, denkt u dan ook
eens aan het asyl. U doet met uw keu
ze wellicht driemaal iemand een ple
zier; uzelf, het dier, en niet in de laat
ste plaats de asylhouder, want de mees
te dierentehuizen zijn overbevolkt.
Daar de meeste asyls onder me
disch toezicht staan, hoeft u ook niet
bang te zijn een kat in de zak te ko
pen met uw kat althans wat de ge
zondheidstoestand van het dier betreft.
Of uw huisdier en u goed bij elkaar zul
len passen, is een tweede. Want u denkt
toch zeker niet, dat elke hond en kat
alleen maar een hondenaard of katten
aard heeft?
Als u zo'n kattenkamer in een asyl
betreedt waar ze met twintig en
meer soms, als muurbloempjes zitten
te wachten tot ze geplukt zullen worden
dan ziet u het dikwijls meteen al:
die moet het worden. Als u er tenmin
ste niet van uitgaat, dat uw toekom
stige huisgenoot per se zwart, wit, grijs,
of langharig moet zijn.
Een kaj is meer dan haar velletje,
ze is een persoonlijkheid, met heel
aparte smaak en voorkeur. Met een
beetje intuïtie kan mij bij de eerste
kennismaking dikwijls al voelen, of het
dier en u zich met elkaar zullen ver
staan; het is net als bij de mensen
niet zelden liefde op het eerste gezicht.
Wilt u een kat of een kater? „Geen
kat", zeggen de meeste mensen. Een
vrouwtjesdier krijgt twee, soms drie
maal per jaar jongen en hoe leuk die
kleintjes ook zijn, je kunt ze bezwaar
lijk allemaal houden. Hier zijn wë aan
een belangrijk punt gekomen. In vele
plaatsen in ons land is het niet moge
lijk de kleintjes nog „aan de man" te
brengen, al zijn ze. volgens de adver
tenties, ook nóg zo dol op een bepaald
merk kattenbrood.
Vandaar de overvolle asyls: één
kat is leuk, twee misschien nog leuker,
maar zeven of acht of negen poezen
nemen te veel plaats in ons leven en
ons huis in. Een kater nemen? Ja, maar
er worden toch ook katten geboren.
Moeten die dan maar op grote schaal
worden vernietigd, meteen bij de ge
boorte, in het beste geval door een die
renarts? Die doet dat ook niet graag,
dat kan i-k u verzekeren.
Er is een oplossing, al is deze niet
ideaal. Maar kent u veel echt ideale
oplossingen? Toen mijn dierenarts op
mijn verzoek ettelijke pasgeboren
poesjes, naar ik aanneem pijnloos,
hun nauw begonnen leventje had doen
eindigen, raadde hij mij aan de moe
derpoes te laten opereren, zodat zij
geen jongen meer zou kunnen krij
gen. Het schaadt de poes niet noe
menswaard, zei hü. en ik weet uit
eigen ervaring dat dit juist is. Als u het
nu erg jammer voor de poes vindt,
dat zij haar natuur niet kan volgen,
gunt u haar dan eerst een of twee
nesten. Als u dan de operatie laat
verrichten, helpt u mee het euvel
op te heffen van de te grote poezen-
bevolkingsaanwas, met alle nare ge
volgen van dien.
Want hoe nauwgezet de dieren in de
meeste asyls ook verzorgd worden, het
mooie in een poezenleven is een eigen
baas of bazin, een eigen schoot om op
te zitten, een eigen schotel melk, een
eigen vensterbank in de zon. En dan
zwijgen we nog maar van de vele die
ren, die geen huis hebben en aan het
zwerven raken.
De operatie kan door iedere dierenarts,
die gespecialiseerd is in kleine huisdie
ren, geschieden. Na een week is de
poes weer ;o lekker als kip, of als een
gezonde poes, zo u wilt. De onze zat ten
minste na tien dagen weer in een boom
maar de eerste dagen moet ze wel
per se thuisgehouden worden, daar het
verband niet mag scheuren en dan mag
je echt niet in bomen klimmen.
Geen enkele oplossing is ideaal. Graag
had ik onze poes nog meer nesten ge
gund, maar mens en' huisdier moeten
zich aan elkaar aanpassen en een juiste
symbiose zien te vinden. Als ik haar
alle nesten had gegund, dan had ik op
zekere dag zelf geen plaats meer in
huis gehad, en hoeveel ik ook van die
ren houd, ik houd ook nog altijd veel
van mezelf.
INA PHILIPPO
Advertentie
Door hoog toerental (Hi-Rev),
onttrekt de Acme Centrifuge
méér water aan uw was en
maakt het goed daardoor
droger. Daardoor en dankzij
de Acme kwaliteit in constructie
en vormgeving biedt de Acme
Centrifuge de meeste waarde
voor uw geld. De pracdsche
vierkante vorm past tegen
gootsteen of wasmachine. Hel
veiligheidsdeksel start en stopt
de motor vanzelf.
met automatische pomp f.310 standaard model f.268
Schrijf voor uitvoerige folders aan
ACME DOMESTIC EQUIPMENT LTD Postbus 1034- 's-Gravenbage
Pabrikanten van de wereldberoemde Acme wringers
