lichamelijk gebrekkige kinderen
leven niet in passende omgeving
REVALIDATIE is nog een jong vak
■u 9H
Een afgestemde loonmotie
vis!
K.L.M.-ELECTRA'S voor
veranderingen naar V.S.
God
Zeer nauwe
samenwerking
van velen
MARTIN!
Politiek Verduistert economisch
inzicht bij de P.v.d.A.
Sociaal
commentaar
en mens
'-"aWlSwMP*
v>
door
o/ko dag
één
ZATERDAG 8 OKTOBER 1960
PAGINA 5
(Van onze speciale verslag
gever)
De meest verontrustende
verschijnselen worden in
deze grote wereld met hard
nekkigheid het meest „wegge
duwd". De mensen worden niet
graag al te nauw geconfronteerd
met het lijden van hun mede
mensen. Dat verontrust hen en
het maakt hen beducht voor de
mogelijkheid van het verlies van
eigen veilig geluk. Vrijwel nie
mand ontkomt, dunkt ons, aan
die vrees voor het lijden van an
deren. Wij leven, zegt men, in „de
eeuw van het kind". Maar hoe-
velen weten - of willen zelfs we
ten - hoeveel er geleden wordt
juist door de kinderen, van wie
vij maar voetstoots en „veilig-
ïeidshalve" aannemen dat zij in
ieder geval door een koesterende
zorg worden omgeven? Er wórdt
echter geleden door kinderen,
mèèr dan statistisch valt uit te
Kinderpostzegels
Denk aan Uw lijn
drukken. Daar wordt natuurlijk
„wat gedaan" aan het lijden; óók
meer dan statistisch valt uit te
drukken. Maar dat mag niemand
geruststellen vóórdat hij eerst
ongerust is gewéést. Laat het
ongeluk van kinderen ons schok
ken vóórdat wij ons verheugen
in het feit, dat in ons goede va
derland een klein leger van door
liefde en medeleven bewogen
mensen, iedere dag weer aan ge
reed staat om met inzet van heel
zijn bestaan een poging te doen
in dat ongeluk althans enig soe
laas te brengen.
Het hele gezin
DAGRAVIT
TOTAAL
draflee
Wanneer St.-Paulus in zijn eer
ste brief aan de Corinthiërs
(15.24), over de zekerheid
van de verrijzenis sprekend, de gang
van zaken tijdens de laatste dagen
beschrijft, dan zegt hij, dat het ein-
öe komt „als Christus het koning
schap aan God en de Vader over
draagt, na alle heerschappij en macht
en kracht te hebben vernietigd. Want
"ij moet Koning zijn, totdat Hij al-
'e vijanden onder Zijn voeten heeft
SelegdZodra dus alles aan Hem
onderworpen is, zal ook de Zcon
^'chzelf onderwerpen aan Degene,
Gie alles aan Hem onderwierp, op
dat God zij: alles in allen". In deze
Geinige woorden is het doel van het
êehele, goddelijke scheppingsplan
Vervat. Dit zal, omdat het Gods plan
ls. eenmaal volledig verwerkelijkt
tvorden. Het geeft derhalve in alle
objectiviteit, de werkelijkheid van
onze situatie op aarde en van onze
toekomst weer, geheel onafhankelijk
Van het feit, of wij deze werkelijk
heid al dan niet gelovig acdepteren
norm voor onze totale levenshou
ding. Natuurlijk is de waarheid van
"t.-Paulus'woorden, als Openbarings-
Segeven, geen object van menselijke
Jvetenschap, maar uitsluitend een
kwestie van geloof. Daaruit echter
|°t on-of anti-redelijkheid te beslui-
tcn, gaat niet op. Het is niet onzë
bedoeling hier over de redelijkheid
Van de geloofsdaad te spreken; wij
Willen er alleen maar aan herinne-
ren, dat het bij de overgave-in-geloof
aan Gods Openbaring steéds gaat
0rn alles of niets. Heeft men eenmaal
dit eigen vrije keuze de noodzaak van
die overgave bevestigd, dan gaat het
Vanzelfsprekend niet aan de eigen
bienselijke voorkeur te laten bepa-
Jen welke Openbaringsgegevens
hien wel en welke men niet wenst te
aanvaarden. Dat zou inderdaad hoogst
bnredelijk zijnToch is een dergelij
ke houding tegenwoordig niet zeld-
«idrn. Men kan echter, dunkt ons,
bioeilijk loochenen, dat veel geloofs-
w'ifel en -onverschilligheid voortko
men uit een duidelijk tekort aan ge-
bofskennis. Dat hiermee niet bedoeld
i*an zijn een louter-kennen van een
eer, maar veeleer een innerlijk ge-
®repen-zi.jn daardoor, een uit in-
ctlijke overtuiging totaal-erachter-
faan, spreekt wel-vanzelf.
De vraag naar de zin van we™d
d leven heeft de mensheid altijd be-
gehouden. Wie de genade van het
f '°of heeft ontvangen, neemt uiter-
ard die verklaring als de enig-juiste
a.ab, welke God zelf in Zijn OPe"ba'
t.'bg ons daarover heeft geschonken,
"bvendien bevredigt zij ons m®ns'
Hhb het meest, omdat ze gehfel op
is gebaseerd. God heeft de we-
d en de mens geschapen aldus het
Zibfte Vaticaans Concilie or" °9®
oneindige, Goddelijke goedheid
Beb ite delen. Deze uitspraak steunt
^beei op de H Schrift. Daar verne-
?e Wij al direct in het begin, dat
se w°relrl omwille van de mens ge-
Rt apen is. Maar Mde" mens bij mt-
haar uan wi® de gehele mensheid
dankt Onnatuurlijke begenadiging
Is in r-s de God-mens, Christus. Hij
het mirirf°?s eeuwig scheppingsplan
dat Ziiv, Pont van de mensheid. Om
Voorh i eyon het meest volmaakte
de Tr- i: d van totale overgave aan
dat ril? I?' ''St het voor de hand,
mensheid h°™r °°k de geschapen
overgave heeft te zhm. JHi kan dit
echter met doen uit eigen kracht, doch
ahoen door een innerlijke, bovenna
tuurlijke levensverbondenheid met
Christus.
Dat nu is van alle eeuwigheid de
kern van Gods scheppings-en
verlossingsplan: de mensheid
de één geheel rondom
niet alleen eren maar haar te-
Chnstus te groepe p;CTen godde-
vens, dóór Hem. inZB«
lijk leven te doend< •-definitie.
het oog op de uitein v gankeiijke
Ve situatie van de onvers waarin>
•nieuwe hemel en aafa ri0d ,al-
Mgens St.-Paulus woorden, Go
in allen" zal zijn. de
.Op zichzelf is deze hoog bove
*>sen van de menselijke natuur on.
?aande bevoorrechting reeds y.
^rijpelijk mysterie, maar dat my
sterie wordt! voor ons gevoel nog
groter, wanneer wij daarbij d
jllke levenshouding van de
op aarde, de „geroepenen
H'tgezonderd, in aanmerking
P.e zekerheid, dat Gods plannen door
hiets en niemand te verijdelen zij.
bjeut ons menselijk inzicht maar wei-
h'g troost. Het mysterie groeit a.n.w.
'het de dag.
Er zijn, lijkt ons, drie mogelijkne-
dbn om deze kwellende vraag bevre
digend te verwerken. Vooreerst een
bbWrikbaar vertrouwen in de onein
dige liefde van God, Wiens heilswil
dhiverseel is. Hij alleen weet precies
'fWat er in de mens is" en Hij is het,
ie ons op het hart heeft gedrukt
>.hiet te oordelen, opdat wij zelf niet
geoordeeld zouden worden"! Op de
Neede plaats: ons, de „geroepenen"
heeft Hij tot „Zijn medewerkers"
ingesteld om de mensheid van Zijn
?'annen op de hoogte te stellen. Dit
houdt een zware medeverantwoor
delijkheid in voor het lot van onze
Medemensen En tenslotte: juist als
'.geroepenen" behoren wij de leven-
de en overtuigende voorbeelden te
?9b van de mens, zoals God hem fei.
Mlijk bedoeld heeft. Want bf-
^hikken over de volledige
Murlijke genadeuitrusting, die m de
jh'eede schepping, de weg naai de
Ideale mensontploonng begaan
baar maakt. Pas als de be de lart
ate voorwaarden vervuld zijn,
hen wij met een gerust Se;vet,," ten
ertrouwen, dat Gods liefde alles
8°ede zal keren. atenpr
Maar dan zullen wij toch echt d P
jhoeton doordringen in de ontzag
kende rijkdom van onze bovenna
dhrlijke begenadiging. Zolang 1
v e niet beseffen, niet hebben
ewonderen, ons niet door een hei -
Se huiver bevangen voelen voor a
waardigheid, die ons, onverdiend, ge-
chonken is, zolang kunnen wij nie
erwachten ooit tot de juiste heie"
daarvan te komen. Onbekend
aakt onbemind!
Wereld en mensheid zijn, zo kan
ee n zoggen, geschapen om Christus
bthaal in zich op te nemen, om a.h.w.
k entourage te vormen van Zijn
staWerkzaamheid, die daarin be-
hu„wereld en mensheid naar God,
Da" °°rsprong, terug te voeren,
is hu11 volgt, dat Christus de enige
hi 'he het onmisbare heilscontact
wèruT Schepper en schepping be-
dopt i/yhigt. Wat de mens betreft
der« i -i dat door, zoals de Kerkva-
te T' hitdrukken. „God in de mens
bona "1! ?eboren worden". De ver-
is van van Christus en de mens
aard a-?,011 allerdiepste en innige
1 menselijke woorden tekort
7000
Advertentie
per 1/1 fles f. 6.95
per 1/2 Hes j. 3.55
schieten om dat heilig gehem nader
te verklaren. St.-rMi"
lijk en voortdurend zijn mo
„Christus m ons en 1
tus", totdat hij tenslotte m
aan de Galaten (2.2U) ue
vindt, die voor hem het dmdelijkst
onze bevoorrechte situati
geeft: „Niet ikzelf leef, maar PT1S
tus leeft in mij". Natuurlijk
niet een directe identificatie
Christus en de mens bedoeld,
wel wil de Apostel zeggen, dat Chris-
tus'leven in ons zozeer werkzaam is,
dat onze goede werken door deze
innige vereniging voor God als waar
devol aanvaardbaar worden. D.w.z.
dat zij onder alle omstandigheden
hun verdienstelijkheid danken aan
de genade van God. Dit is onze wer
kelijke situatie van door de genade
getekenden: méér nog dan de na
tuurlijke relatie schepsel-Schepper
verplicht de herschepping döor de
genade ons tot een voortdurend con
tact met God door middel van Chris
tus. Een zo ernstig mogelijke bezin
ning op deze waarheid Ts voor ons
allen zonder meer een levenskwes
tie.
Van 14 november 1960 tot en met
13 januari 1961 zullen op alle post-
inrichtingen in Nederland de Kin
derzegels 1960 verkrijgbaar zijn. De
zegels zijn ontworpen door mevrouw
Jeanne BierumaOosting. Zij tonen
kinderen in schilderachtige kleder
drachten van een vijftal plaatsen in
het IJsselmeergebied. Voor het druk
ken van de zegels wordt gebruik ge
maakt van de kleuren geel rood
zwart en blauw.
Dinsdag 11 oktober begint de actie
Dóór het kind, vóór het kind", die
inhoudt dat kinderen van vele on
derwijsinstellingen op stap gaan om
bestellingente plaatsen voor de
verkoop van kinderpostzegels of
vprentbriefkaarten
Wat kunnen dure pillen baten
wanneer U suiker niet wilt laten
geniet toch van het zoete leven
gebruik volop Sukristo 7.
volgens de nieuw
ontdekte formule.
Doosjes van 150 tabl. a f. 1.15;
500 tabl. a f. 2.95. 1000 tabl. a f. 5.50;
na-vuldoosjes 100 tabl. h f. 0.70
-bij apothekers en drogisten.
N.V. H. TEN HERKEL. HILVERSUM
Lichamelijk gehandicapte jongens doen ook aan gymnastiek.
Ieder jaar, u weet het, ontketent
het Nederlands Comité Voor Kinder
postzegels een actie, die ten doel heeft
geld bijeen te zamelen voor de talrijke
instituten, die zich bezighouden met
de zorg voor het, in welk opzicht dan
ook, „achtergebleven" kind; en die
term mag u dan in vele gevallen ge
rust als een euphemisme beschouwen.
Vorig jaar brarht die actie meer dan
twee miljoen gulden op. Een mooi be
drag; maar slechts een fractie van wat
nodig is om de steun, waarop die kin
deren recht hebben, te kunnen verle
nen. Ieder jaar arrangeert het Comité
een tocht voor vertegenwoordigers van
de Nederlandse pers langs verschil
lende instituten, waar kinderen wor
den verpleegd.
Die reizen zouden van een eentonige-
eenvormigheid zijn, ware het niet dat
het lijden van kinderen steeds maar
weer van een bijna huiveringwekkende
oorspronkelijkheid" blijkt te wezen.
Die reizen zijn dus niet zonder doel.
Men wordt herinnerd aan de ellende,
die men eigenlijk graag zou willen
„wegduwen".
Minder-validen
Neem de Johannasticht.ing, het reva
lidatiecentrum voor kinderen gelegen
in Heyenoord nabij Arnhem. Deze stich
ting stelt zich ten doel. „door medi
sche behandeling, opvoeding, onderwas,
maatschappelijk werk en vakonderricht
te trachten het minder-valide kind te
brengen tot het maximum van zijn li
chamelijke geestelijke en sociale mo
gelijkheden". En dat is dan in nuchte
re en „officiële" termen uitgedrukt wat
in feite hierop neerkomt: hoe maakt
men lichamelijk gebrekkige-n maat-
maatschappelijk „mogelijk". Want hen
„wegduwen" in de vergetelheid is een
schreeuwende en' gruwelijke, onrecht
vaardigheid.
„Zeer nauwe samenwerking van
velen", dat is het motto van degenen
die in de Johannastichting met einde
loos geduld en met even onbegrens
de toewijding werken aan he-t hoogst
bereikbare geluk voor lichamelijk ge
teisterde kinderen. Het hoogst be
reikbare maatschappelijke geluk om
te beginnen. Men gaat er ook met
nuchtere wetenschappelijkheid te
werk. In een medische sector dus, in
een onderwijs-sector, in een arbeids-
sector en in een maatschappelijke
sector. Men miste tot voor kort in de
Johannastichting de mogelijkheid tot
individuele behandeling van ook de
ernstigste gevallen. Die is er nu wel.
Goddank. Want hoe had men het an
ders zo vef kunnen brengen met dat
meiske zonder armen, dat nu onbe-
kan tvpen met een voetje.'
Alhoewel zij natuurlijk wél behoort
fot die kieren, die nooit tot de
Maatschappij zullen kunnen terugke-
maar die dan toch in ieder ge-
reV' hïln nut" kunnen bewijzen in
Jen inrichting voor blijvend invali
den Het geluk van die jongen met
éfn' arm, die nu werkt op het kan
toor van een levensverzekeringsmaat-
schappij is voor haar weggelegd.
De revalidatie is nog een jong vak,
zo verklaarde ons dr. klapwijk de ge
neesheer-directeur van deJohanna
sfichtine Men moet nog onderzoenen
of er een oplossing mogelijk is ook voor
„Kleuterheil"
fatale aandoeningen, want die fatali
teit is voor wat de „kinderbescher
ming" aangaat het einde van alles.
Daar is dus een werkgroep gevormd,
die de „progressieve spierdystrophie"
in studie heeft en die een spierver-
lammingsziekte, van welke de oorzaak
onbekend is, in onderzoek heeft. Die
werkgroep bestaat uit deskundigen op
het gebied van de revaliditeit, de
neurologie, het klinisch onderzoek, de
erlectromyografie, de orthopedie, de
spierchemie, de neuropathology, de
chemie voor hormonen- en weefselon-
derzoek en voor de biologie. En mis
schien maakt die werkgroep straks het
nu nog onmogelijke mogelijk.
Natuurlijk heeft de Johannastichting
ook materieel gezien vele plannen Zij
w'. een para-medisch therapie-gebouw
een kliniek tevens medisch behandel!
gebouw, een sportveld, een vijfde pa
viljoen, tevens ee.n werkplaats voor de
vakopleiding, een hoofdgebouw en een
tehuis voor blijvend minder valide kin
deren. Zij heeft dat alles nodig dus
heeft zij er recht op. Precies 'zoals
lichamelijk getroffen kinderen recht
hebben op geluk. Niemand weet hoe
veel lichamelijk gehandicapte mensen
er in Nederland zijn. Maar zevendui
zend lichamelijk gehandicapte jonge
volwassenen leven niet in een voor hen
passende omgeving. Dat weet men wél.
En de conclusie is aan u.
Kleuterverblijf
Niet alle menselijk lijden ls, van
buitenaf gezien, even tragisch. En dat
geldt uitreaard ook als het om kinde
ren gaat. In Gojrle, nabij Tilburg
vindt men de „Stichting Kleuterheil",
een kleuterdagverblijf voor kinderen
van één tot zeven jaar, die door een
tekort aan lichameluke of geestelijke
w&erstand een onvoldoend lichamelijk
of geestelijk aanpassingsvermogen be
zitten en voor wie gedeeltelijke uithuis
plaatsing de voorkeur verdient boven
totale dag- hh nachtverpleging. De
taak van het kleuterdagverblijf blijft
beperkt tot de gevallen, waarin met
eenvoudige middelen verbetering kan
worden be-reikt. Dat houdt in, dat te
zware gevallen niet kunnen worden ge
accepteerd omdat het. kind zelf bij een
opname niet gebaat is en zijn aanwe
zigheid een stotende invloed kan heb
ben op de andere kinderen en de lei
ding voor te hoge eisen stelt. Waar de
grens precies hgt is - moeilijk aan te
geven Het kleuterdagverblijf is na
tuurlijk afgestemd op de plaatselijke
omstandigheden, waarvan het deel uit
maakt.
De kinderen van „Kleuterheil" wor
den met een speciale bus naar het
dagverblijf gebracht. De bus heeft
een vaste route met vaste stopplaat
sen waar de kinderen door de moeders
'orden gebracht en 's avonds gehaald,
gebracht met spel en oefeningen
Na aankomst worden de uren door-
in de openlucht en met baden. Dan
volgen een warme maaltijd en mid
dagrust. Aan hygiënische gewoonte
vorming wordt uiteraard grote aan
dacht besteed. De. kinderen worden
's avonds, als men het zó zeggen
mag „kant >n klaar" thuis gebracht.
Een ydillische vorm van kinderver
zorging alles tezamen in „Kleuter
heil", maar onmisbaar en gericht
ook op het heil van de „volwassen"
maatschappij in de toekomst.
Moeilijk opvoedbaar
Problematischer echter is zonder
twijfel de kinderverzorging die de
moeilijk opvoedbaren tot „onderwerp"
heeft. Wat is moeilijk opvoedbaar? Een
ieder die ook maar iets met de nor
male opvoeding te maken heeft, heeft
er althans enig besef van hoe rpk ge
schakeerd dat begrip moet wezen. In
„Huis ter Schie" te Overschie waar
meisjes van twaal tot een en twintig
jaar zijn ondergebrarht ze.gt men:
„moeilijk opvoedbaar zijn degenen voor
wie de kansen in gezin of pleeggezin
of in een gewone inrichting niet groot
genoeg zijn". Dat is niet erg duidelijk
uitgedrukt, maar het geeft voor de met
enige fantasie begiftigde althans ruim
schoots genoeg te raden.
De meisjes hébben „karakterstoor
nissen". Het tragische is dat zij die
stoornissen niet altijd aan zichzelf heb
ben te wijten; nog tragischer wordt
het als zu, die stoornissen, duidelijk
veroorzaakt zijn door degenen, die de
meisjes het naast zouden moeten staan.
Maar het verblijdende is dan weer,
dat men voor die situatie in „Huis ter
Schie" alle begrip heeft. Ook als „moei
lijk opvoedbaar" in feite, vrijwel onop-
voedbaar blijkt te wezen en ais het
gaat om meisjes die vóór zij hier wer
den opgenomen, al tevergeefs in tien
andere inrichtingen waren onderge
bracht.
Kinderen lijden en volwassenen lij
den. Volwassenen beschikken daarbij
over het overigens betrekkelijke voor
recht. dat zij op de een of andere wijze
kunnen nagaan waarom en in ieder
geva! waartoe. Kinderen zijn alleen
vervuld van een wanhopig vragen.
Zfj moeten verzorgd en ingelicht
worden. Zij hebben daar recht op. Dat
het gebeurt is ónze plicht.
(Advertentie)
(Van een medewerker)
E enige jaren geleden gaf de K.V.P.
een brochure uit onder de titel:
Politiek is Vuil. Sint Thomas van
Aquino heeft de staatkunde eens ge
noemd de heiligste der profane weten
schappen. In de praktijk ligt de waar
heid ergens tussen deze twee uitersten
Wat we evenwel in de afgelopen week
in de Tweede Kamer hebben meege
maakt, doet de niet al te diep denken
den meer neigen naar de overtuiging,
dat de (met opzet misleidende) titel van
de K.V.P.-brochure juist was.
We zijn, sinds de socialisten in decem
ber 1958 uit de regering verdwenen, al
lang gewend aan het feit, dat oppositie
in die hoek wordt vereenzelvigd met
grofheid. Men zou nog kunnen zeggen
dat sommige mensen daar niet beter
weten. En zo lang het optreden van de
oppositie zich beperkt tot beledigende
opmerkingen aan het adres van indivi
duele ministers of politici uit de groe
pen die min of meer verdedigend rond
de regering staan, schaadt zulks hoog
stens het nog aanwezige prestige van
de aanvaller. Maar wanneer men zich
niets meer aantrekt van de vraag of het
innemen van een standpunt ook de be
langen van het volk schaadt, dan wordt
de zaak veel ernstiger.
Reeds enige weken achtereen hebben
we er op gewezen, dat in het socialis
tische kamp alles opzij gezet wordt,
zelfs het partijprogram, om maar te be
reiken dat de huidige regering zal ver
dwijnen. Met een welhaast orutale open
hartigheid hebben bij het totodebat in
juli 1.1., minstens twee leden van de
partij van de Arbeid dit met evenzo
veel woorden uitgesproken: wij zijn
principieel tegen de toto maar als het
helpen kan om deze regering ten val
te brengen dan zullen we zelfs onze be
ginselen aan de kant zetten en voor
een onbeperkte toto stemmen. Dit was
de inhoud van de verklaring destijds van
de heren Van der Goes van Naters en
Scheps.
Het was te voorzien dat bij de al
gemene politieke beschouwingen, in de
afgelopen week in de Tweede Kamer ge
houden, de volop actueel zijnde loon-
kwestie centraal gesteld zouden wor
den. Het typische feit dat van de zijde
van de Partij van de Arbeid daarbij
geen deskundige, zoals b.v. de heer Roe
mers of de heer Baart als woordvoer
der fungeerde, maar dat de fractielei
der mr. Burger, dit voor hem zo ge
vaarlijke terrein behandelde, was al een
aanwijzing dat men de loonkwestie zelf
niet primair wenste te stellen, maar
de politieke kant ervan. Men kon dit
veilig wagen, omdat men wei kon weten
dat, ingevolge parlementaire gewoon
ten alleen de mmister-president, even
min een eerste klas deskundige op loon-
gebied zou antwoorden. Alleen de K.V.P.
gaf blijk zich op zulk een debat te heb
ben voorbereid met de bedoeling iets
anders dan alleen de politieke kant van
de zaak te stellen. Daar voerde de beste
deskundige van de fractie op sociaal-
economisch gebied het woord, n.l. drs.
P. Bogaers, directeur van het weten
schappelijk Advies Bureau van de K.A B.
Van de hem nogal ruim toegemeten tijd
maakte de heer Burger niet volledig ge
bruik. Ongeveer twaalf minuten spreek
tijd bleef voor de P.v.d.A. in reserve
en iedereen had verwacht dat, toen de
heer Bogaers zijn voortreffelijk be
toog had gehouden tijdens welk, de
N.V.V.-voorzitter drs. D. Roemers ijve
rig notities had zitten maken op het
laatst het kamerlid Roemers, die twaalf
minuten wel zou benutten om de stel
lingen van Bogaers aan te vallen.
Maar ondanks een uitnodigend gebaar
van de Kamervoorzitster wuifde de heer
Roemers dat hü van de gelegenheid
geen gebruik zou maken. Het was dui
delijk genoeg: de econoom Roemers
moest de econoom Bogaers wetenschap
pelijk gelijk geven. Maar wat moest de
po.iticus hiermee? Hij zou dan immers
tegenover de mensen, die onder zijn uit
eindelijke verantwoordelijkheid de laat-
ste maanden voortdurend worden opge-
jut en onrustig gemaakt, moeten toege
ven, dat het standpunt van de K.V.P.
terzake de loonpolitiek, een standpunt
dat toevallig of misschien niet toevallig
maar in zich overeenstemt met het stand
punt van de K.A.B. de confessionele
werkgeversorganisaties en de boeren-
en middenstandscorporaties, het enige
standpunt is dat het beste kan bereiken
voor ons gehele land in het algemeen
en voor de werknemers in het bijzon
der. En natuurlijk is zulk een erkenning
ontzaglijk zwaar voor een politicus.
Maar hij moet bereid en in staat zijn
dit offer te brengen omdat hij ver
plicht is het algemeen belang te laten
prevaleren boven het partijbelang.
We begrijpen best, dat mr. Burger
gepoogd heeft de goede daden van de
ze regering te kleineren, maar we zul
len nooit begrijpen, waarom men met
dikke woorden het volk tracht te mis
leiden.
Inmiddels was de motie van de heer
Burger, wat men noemt, een uitge
kookt handig geval. Juist de rede
nering die de laatste weken in het
loonoverleg van de zijde van de me
taalindustrie is opgezet, werd als uit
gangspunt van de motie genomen n.l.
dat eerst overeenstemming, moet be
staan tussen contractspartijen over een
tussentijdse herziening van een C.A.O..
Men weet dat in de metaalindustrie
(dat betekent beslist niet in alle me
taalverwerkende ondernemingen) er
heel wat ondernemingen zijn die met
zeer grove winsten werken. Tengevol
ge van het feit dat de meeste dezer
niet voor de binnenlandse markt wer
ken behoeft men voor prijsgevolgen
niet te vrezen, indien van de goede
resultaten van deze ondernemingen in
de vorm van loonsverhoging wordt ge-
profiteerd door de arbeiders. Dat er in
de metaalnijverheid ook een aantal on
dernemingen zijn, voor een groot deel
werkend voor de binnenlandse markt
en heus niet met zulke schitterende re
sultaten, ja zelfs dat men daar met
z.g. rode cijfers werkt, is misschien
nog van minder betekenis. Het ergste
is dat men de situatie in de metaal
industrie geheel los haakt van de lan
delijke situatie. Het was noch van de
minister-president noch van de heer
Bogaers een theoretische veronderstel
ling dat, indien de eisen in de metaal
industrie worden ingewilligd zoals ze
gesteld zijn, dat er in andere takken
van de nijverheid onrust zou ontstaan.
Integendeel dit was een wetenschap.
We hebben de gedecideerde verklarin
gen gehoord (uiteraard niet in de Ka
mer) van vakbondsleiders uit heel wat
verschillende takken van nijverheid.
En zij allen verklaren dat het apert
onmogelijk zal zijn loonrust te behou
den in hun sector wanneer het in de
metaal „losgaat".
We onderstreepten hierboven dat de
looneisen zoals ze gesteld zün niet kun
nen worden ingewilligd. Dat betekent
uiteraard niet dat de K.V.P. van oor
deel is dat grotere winsten dan wer
den verwacht ten gevolge van een pro-
duktiviteitsstijging, welke laatste even
eens verre boven de verwachting is
uitgegaan, nu maar bij de onderne
mers moeten blijven. Het beste ant
woord is waarschijnlijk dezer dagen
gegeven door de landelijke katholieke
vakcentrale de K.A.B.die in een pam
flet met een oplage van een miljoen
exemplaren duidelijk heeft aangetoond
dat de rechtvaardige deelname van de
werknemers in partiële winststijging
mogelijk is zonder dat het algemeen
welzijn geweld wordt aangedaan.
Werkt de P. v. d. A. met troebele
politieke molieven, vele liberale werk
gevers, hebben zich bij het N.V.V.-
standpunt aangesloten, op zeer ouder
wetse anti-bezitsvormingsoverwegingen.
Het meest tragische in dit geval vin
den- we dat de onzuivere relatie tussen
sociale beweging en politiek, zoals die
duidelijk bij de socialisten bestaat,
zich thans ook in het protestants-chris
telijke kamp begint af te tekenen.
We hadden aan het eind van het
Tweede Kamer-debat het trotse gevoel
dat de K.V.P. een eerlijke en een op
rechte politiek voert en daarvan blijk
heeft gegeven op een wjjze, die niet
kan worden misverstaan.
(Van onze luchtvaartredacteur)
SCHIPHOL, 7 okt. In een sfeer
van extra feestelijkheid in verband met
de 41ste verjaardag van de KLM, heeft
de president-directeur, de heer J. A.
Aler, op Schiphol, de gouden, zi-veren
en bronzen vlieguren-onderscheidingen
uitgereikt aan bemanningsleden van de
luchtvloot, die respectievelijk 20.000,
15.000 of 10.000 vlieguren op hun naam
hebben gebracht. Tijdens dezo plechtig
heid bladerde de heer Aler in het log
boek van dit jaar, dat hij het predi
kaat „fortuinlijk" toekende.
De president-directeur zei, dat 't niet
in zijn bedoeling lag om te veronderstle-
len dat nu iedereen in de maatschappij
pij dol tevreden is. „Altijd zullen er la
tente personeelswrijvingen blijven. Maar
niet alleen hebben we dit jaar geen uit
slaande conflicten gehad, in alle eerlijk
heid kan ik zeggen, dat de verhoudin
gen onder ons personeel gestadig verbe
terd zijn."
Aan de moeilijke zijde van dit jaar
plaatste de heer Aler de ingebruikne
ming van de DC-8, het geheel nieuwe
type straalverkeersvliegtuig. Deze inge
bruikneming moest dan ook gezien wor
den als een zeer zware opdracht, waar
voor het technische bedrijf van de
KLM alle hulde toekwam.
Over de Eiectra, het schroefturbine-
toestel van de Lockheed, zei de heer
Aler, dat het een uitstekende machine
is, die zowel bij de vliegers als by de
passagiers in de smaak valt. „De Elec-
tra's zullen in de loop van het komen
de halfjaar ia Amerika enige verande
ringen ondergaan. Ik ben er van over
tuigd, dat als de moeilijke beginperiode
met de Eiectra achter de rug is, dit
vliegtuig jarenlang als een uitstekend
werkpaard zijn diensten betrouwbaar
en economisch verantwoord voor onze
luchtvloot zal verrichten."
In zijn nablik, waarin hij met een
voorzichtig glimlachje wees op een jaar
zonder ongelukken, noemde de heer Aler
voorts de z.g. Congovluchten en de ex
tra inspanningen, die deze van het per
soneel hadden gevergd. Over de finan
ciële resultaten zei hij, dat in de afge
lopen zomer toch niet die inkomsten zijn
bereikt, welke de directie had gebridget-
teerd. Toch bleef hij optimistisch wat
de toekomst betreft en voor de komen
de winter zei hij bijvoorbeeld een pro-
duktie te zien, die voor het eerst in de
geschiedenis van de K.L.M. groter zou
worden dan in de afgelopen zomer. Dit
vanwege de grotere vervoersmogelijk
heden door de indienststeliing van meer
toestellen van het type DC-8.
De gouden speld kwam in het bezit
van de gezagvoerders M. S. Rab, R. P.
A. van Rees en G. J. Schipper de
boordwerktuigkundigen P. F. Hendriks
fP C' Plesman en de telegrafist
K. W. F. Groothoff. Dpie gezagvoerders
drie boordwerktuigkundigen, acht tele
grafisten en vier pursers verwierven de
zilveren penning, terwijl de bronzen pen
ning in handen kwam van 37 vliegers,
41 boordwerktuigkundigen, 19 telegra
fisten en 10 pursers.
Vijf stewardessen, de dames J. H. Ph
Baudet, W. J. Berger, J. F. M. Huis
man, J. J. C. Maas en E. A. Viruly ont
vingen de gouden armbandpenning, die
verbonden is aan het bereiken van
10.000 vlieguren.
