DE
ft
kO
MACRO-PLASTIC I960
Kunststoffen verlichten het werk
van de huisvrouw—
Naast goede aanwending ook veel
misbruik en wansmaak
Religieus leven ondanks
lichamelijke handicap
AtAQ
maïzena
duryea
deacmeRIREVcentrifuge
ACME^N^
I
m
OOK ITALIË KAMPT MET EEN
DIENSTBODENTEKORT
Frans poëet wenst de vrouwen
geluk in het huishouden toe
Bloemenkalender
Kanten kraagje
en hangende
keukenbus
Zusters van de Gekruisigde Jezus
tellen hun ziekte niet
Beter dan gewoon centrifugeren
-DROOGTHET BEST VAN ALLE
Sardijnse meisjes
momenteel het
meest in trek
Vermaak u met aardappelschillen'
Land voor onze
zonen
„Offer en slachtoffer"
verboden woorden
GASFORNUIZEN
Joe en Lessie
De hond des huizes
DONDERDAG 27 OKTOBER 1960
PAGINA
STA OP EEN
*5
Straks komen de nieuwe kalenders
weer in huis. Deze maand dwar
relen ze al binnen op de redactie-
bureaus. Daar is een bijzondere mooie
bij voor bloemenliefhebbers, van Her
big uit Berlijn. Een bloemenkalender
met royale afbeeldingen van bloemen
en bloemtakken in verfijnde natuurge
trouwe kleurendruk. De natuurliefheb
ber kent veel van die planten, sommi
ge. i uit de tuin, waar ze in veredelde
Vorm voorkomen, anderen van zwerf
tochten door een natuur met rijker en
boeiender flora dan de onze. Zo de
gele berg-geum, de rozeroze alpenroos,
de gele trolbloem, de paarse „marta-
Son" lelie, die altijd eén verrassing is
°ni in het wild te vinden en zo'n zoete
geur verspreidt.
De internationale kunststoffenbeurs
„Macro Plastic", die op het
ogenblik in Utrecht wordt gehou
den, is zowel voor de man als voor de
vrouw interessant, in welke mate is
overigens moeilijk te zeggen. Men is
geneigd te denken, dat vrouwen slechts
de kleurige huishoudelijke stands en
de stands van meubel- en gordijnstof
fen zullen bekijken, en dat alleen man
nen oog en oor hebben voor de mach
tige machines, die iedere minuut een
fel gekleurde plastic drinkbeker uitspu
wen, een tweekleurig flesje of een door
schijnend schaaltje. Dit laatste is ze
ker niet juist, want het aantal vrou
wen, dat bij deze machines stil houdt,
is niet te tellen. Zou dat alleen maar
zijn, omdat al die kleurige gevalletjes
Het was een zeer bijzondere „les"
op de Sociale Academie In Sit-
tard voor een zaal vol jonge vrou
wen en jonge mannen en enkele reli
gieuzen en docenten. Een les over moe.
dig leven en dood en doodgewone held
haftigheid. Over leven met een ziekte,
die je niet telt, over gemak tegenover
het sterven, over dapperheid met el
kaar. Op het podium zat de Franse
Religieuze mère Marie des Douleurs,
"Verste en stichteres van de zeer bij
zondere congregatie, opgericht uitslui
tend om voor jonge vrouwen met een
lichamelijke handicap toch het klooster-
*even mogellik te maken. Dat het in
dertig jaar tijds mogelijk is gebleken,
"at op het ogenblik 230 religieuzen in
zeven kloosters in Europa en Amerika
zonder „gezonde" hulp, elkaar assiste
rend en verzorgend dit in stand houden
en uitbreiden is eigenlijk een wonder.
Deze sinds 1930 bestaande congrega
tie is wel een duidelijk bewijs hoezeer
de geest het lichaam dirigeert. De over-
ste zelf is er, geheel onbevangen, een
©erste getuigenis van. En de Franse
geest is bovendien een zeer krachtige
geest Zoals ze daar zat op het podium
in de volle zaal en met eenvoudtgezm-
®en, die telkens door een Nederlandse
Medezuster (en meereizende justert
Xerden vertaald, vertellend rn®t..-?r°2t
fnnn, met aanstekelijke levensblijheid,
een prachtig gevoel voor betrek-
??'Ükheid alsof het haar persoonlijk
betrof, riep ze iets op van onbe-
flp hibare dingen tussen hemel en aar-
die hier heel dichtbij waren.
De zusterSi die de naam dragen „de
®sus Crucifié", praten onderling en
®°k tegen buitenstaanders nooit over
hun kwaal of ziekte. Ook daar hebben
2e afstand van gedaan. Maar wij wis-
dat deze vrouw, die daar vol ener
gie over de wonderbaarlijke groei van
aar religieuze gemeenschap vertelde,
foms met een bewogenheid, die ze niet
helemaal kon verbergen, pijn had en
hog nauwelijks was bekomen van een
Pijnlijke operatie.
Ze sprak over de stichting alsof het
Eigenlijk allemaal vanzelf was gegaan,
hier een levendig gebaar van haar han
den; „et voilé".
Ze was uit het moederhuis bij Parijs
Joor enkele dagen in Nederland voor
he stichting van een nieuw (het acht
te) klooster in Brunssum, in de mijn
streek; de volgende dag moest ze vroeg
?aar Engeland vliegen, een dag of wat
'ater naar Amerika. Maar toen we door
2e gang liepen, zocht ze even steun aan
?e arm naast haar omdat ze duizelig
ras. Iedere andere vrouw van rondom
5f-, vijftig zou zeggen: ik moet flink
Wlkotnen na mijn operatie en dan zoet
en beginnen. Naar Amerika vlie
gen, o n ik zou „iet kunnen. Maar
Til mère Marie des Douleurs, die
ha» 8 3aar geleden in alle oprechtheid
&j,ar naam koos want ze meet be-
|6®peri hebben dat ze menselijkerwijs
van v**l te zware last op de schouders
Raar fragiele gestel nam leeft
UiJ Asters vóór, wat ze ons' m
V\,8esprek eens gezegd heeft, toen
l'hiaï61 menselijke bezorgdheid zeiden,
ma mère, is dat niet te veel
u?>»
Zp'Tdere dag, die ik van God krijg,
«ia! voila, ik ben er nog en van-
doe ik dus, wat ik ondernemen
en als God wil, dat ik het af-
Zo k, dan houdt Hij me nog hier.
goprtijet, dan ga ik, het is me even
blji? Deze bereidheid om elk ogen-
alw afstand te doen, compleet, van
Vin»' kenmerkt deze zuster-samenle-
2eer sterk en zeer reëel en dit,
als het ware bevrijd zijn van de be
klemming van een ongeschikt
lichaam, is tegelijkertijd een thera
pie voor de lichamelijke konditie. „De
doktoren weten het met ons nooit'
zegt ze.
Ze neemt het koord, dat het witte
habijt samenhoudt en toont de vier kno
pen. Drie van de knopen zijn de drie
geloften, maar de vierde knoop is de be
lofte om getrouw te zijn aan de wil van
God bij ziekte.
Het geheim van de groei van deze,
zich verbreidende biddende zusterge-
meenschap naar Benedictijnse trant, is
dat, hoewel gesticht voor vrouwen met
een incomplete gezondheid, er naar
wordt gestreefd om het aangepaste
religieuze leven niet te beleven met
de ziekte maar ondanks de ziekte.
„Iedereen bij ons is half ziek en half
gezond. Wij gaan in ons religieuze leven
uit van het gezonde deel.
„Twee woorden zijn bij ons streng
verboden", zegt mère prieure met na
druk, „en ik wil ze nooit horen; het
zijn de woorden: offer en slachtoffer".
Als iemand niet de indruk maakt slacht
offer te zijn, integendeel een beeld is
van vitaliteit, innerlijke rust, onderne
mingszin en vreugde, dan is het deze
merkwaardige „sterke" vrouw, die der
tig jaar geleden als knap Pools-Frans
meisje, Suzanne Wrotnowska, de „don-
leur" ondervond, dat ze in het Bene-
dictinessenklooster, waar ze zich kwam
melden, met werd aangenomen om haar
zwakke gezondheid. Met vier anderen
nam ze zich voor, een congregatie te
stichten voor meisjes die er hetzelfde
voor stonden. „Waarom niet meteen",
zeiden ze en ze begonnen.
Het liikt allemaal zo eenvoudig. Om
dat ze minder dan wie ook op hun
ei^en krachten konden vertrouwen kre-
eigen Kra leeuwenkracht! De
lrSeiZvafdllf congregatie van uitslui
tend gehandicapte vr°"wen'e^khüge
voortrekster, van wier e
realiteitszin en dynamische
ding deze verwende wereld iets Ka
ren. dwingt respect af. En de ve™T
ding van deze stichting van zwaKKen,
zonder andere wetenschappelijke en
psychologische middelen dan het eeu
wenoude recept van de volledige naas
tenliefde, tart de naar perfectie stre
vende wereld waarin wij leven.
A.Bgl.
*«1
■Ut brlrfl"»» ATAG n.v. postbus 60
gr"i\d' aspirerend»
voor kook- cn bakapparatrn.
door de man aan het stuur met gulle
hand worden uitgedeeld? Met die ver
onderstelling doen we de vrouw tekort,
want meer dan iemand anders stelt
zij er belang in te weten hoe al die
voor het huishouden bestemdeartike
len tot stand komen, al zal zij na
het zien ervan er nog niet veel van
begrijpen. Een dikke bry gaat strope
rig en kleverig in de machine, waaruit
dan een minuut later een ijsbeker valt.
Op de stand van de Shell is het mo
gelijk hoe summier ook een in
druk te krijgen van wat plastic eigen
lijk is en van waar het komt. In een
soort onderaardse grot zelfs de ho-
lentekening op de muur is niet verge
ten stroomt dikke olie over prach
tige groene flessen in brede goten naar
een kunstig verlichte „water"val van
kleurige kristallen. Zo snel als hier zal
het in werkelijkheid wel niet gaan,
maar het beeld is toch indrukwekkend.
Van die kristallen naar de deegkom
(de onze liet bij herhaald gebruik zijn
sporen in de koekjes achter) en naar
het aanrecht (dat geen hete pannen
duldt) en naar de autootjes van de kin
deren (die tot dol wordens toe steeds
maar weer wielen en assen verliezen),
is natuurlijk een hele weg. Meer dan
het technisch procédé interesseert ons
echter na het zien van al die machtige
aparaten de vraag, of al iets op de
bestaande bezwaren is gevonden. Een
fabrikant van plastic speelgoed Het ons
bij ons bezoek aan de beurs vol trots
een aardig race-autootje zien, dat maar
een paar kwartjes zou gaan kosten.
Een blik op de wielen overtuigde ons
ervan, dat alles nog bij het oude was
(Advertentie)
maakt Uw groenten zo lekker.
grote zwarte Knopen stempe-
ËM len dit ensemble tot typisch
1960/61. Het is van beige jer
sey in de nieuwe steek-stijl (waar je
niet mee langs een doornstruik moet
lopen, want dan trek je lussen!) De
hals van de japon is afgewerkt met
zwart lakband, waarvan ook de cein
tuur is gemaakt. De zevenachtste
mantel is kraagloos. Een reëel en ge
makkelijk herfstpak uit de collectie
van het Parijse couturehuis Lanvm
Castillo.
Advertentie
Door hoog toerental (Hi-Rev),
onttrekt de Acme Centrifuge
méér water aan uw was en
maakt het goed daardoor
droger. Daardoor en dankzij
de Acme kwaliteit in constructie
en vormgeving biedt de Acme
Centrifuge de meeste waarde
voor uw geld. De ptactische
vierkante vorm past tegen
gootsteen of wasmachine. Het
veiligheidsdeksel start en stopt
de motor vanzelf.
8
met automatische pomp f.310 standaard model f.26S
Schrijf voor uitvoerige folders aan
ACME DOMESTIC EQUIPMENT LTD Postbus 2034 'l-CrftVCflhlSi
Fabrikanten van de wereldberoemde Acme wringers
gebleven en wij vroegen daarom of men
inplaats van naar goedkoper niet naar
béter kon streven.
„U verwacht er te veel van", zei
de fabrikant. „Iets van deze prijs
hoeft geen jaren mee te gaan". In
derdaad, jaren niet, maar dit euvel
kan al na een uur optreden, soms
als de goede gever nog op visite is.
Het einde is dat de wieletjes weg
raken, de assen tussen de plinten van
het linoleum verdwijnen en de speel
goedkast een zwijnenstal wordt met
allerlei bovenstukken van auto's, die
nog veel te goed zijn om weg te gooi
en. De fabrikant gaf ons in zoverre
hoop, dat er misschien volgend jaar
gestart_ kan worden met een nieuw
procédé, waardoor die moeilijkheid
zal worden overwonnen. Laat Sint zo
lang dan maar iets anders rijden: bij
voorbeeld de meccanodoor zonder
schroeven en bouten met onderde
len, die in elkaar grijpen, en verkrijg-
b~ar tegen een redelijke prijs.
De „man van de deegkommen" kon
ons evenmin iets garanderen. „Een
kwestie van goed vertrouwen, mevrouw,
en als ik u een goede raad mag geven:
koop dan altijd een deegkom van zach
te plastic. Daar kan dat euvel niet bij
optreden. Emmers zijn soms al voor
zien van een goedkeuring door de Ne
derlandse Vereniging van Huisvrou
wen, maar voor de kleine gebruiksvoor
werpen geldt dat nog niet".
Het blijft dus moeilijk in de doolhof
der plastics een uitweg te vinden:
verleide„jke kopjes (volgens de fabri
kant zonder bijsmaak en aanslag),
vleesschaaltjes zo breed, dat een ook
flinke plak ham er op past, luxueus
blauwe wastafels, aanrechten, die hitte
bestendig zijn, badkuipen, zeilboten.
Plastic wordt voor alles gebruikt en.
misbruikt, want de aanwending tot
kraagjes in kantmotief kan men toch
bezwaarlijk anders dan misbruik noe
men. Kleedjes en onderzettertjes wa
ren er al eerder; nu wordt de gardero
be aangevuld. Als plastic niet de pre
tentie heeft iets anders te lijken is het
een weliswaar weinig levend maar
toch fleurig en handig materiaal. Plak-
plastic met een houtnerf geeft echter
bij het zien een zelfde kriebelig gevoel
als de kanten kraagjes; dan zijn de
gefotografeerde dessins heel wat eer
lijker.
Wist u, dat er thans ook tuinpara
sols van plastic zijn? Duurder welis
waar dan de katoenen voorganger,
maar kleurecht en zonder kans op ver
wering. Met regen laat u hem maar
openstaan, dan spoelt hij vanzelf
schoon. De plastic vijver van 1960 hoeft
's winters niet meer binnengehaald;
hij is bestand tegen de kou. Het vroe
gere lancaster rolgordijn is er nu ook
in plastic. Minder doorschijnend dan
bijvoorbeeld die van baiastore, maar
ook verkrijgbaar met zwarte rug voor
het donker maken van slaapkamers en
kinderkamers. Het artikel wordt hier
geïmporteerd vanuit Hannover, het
wachten is nog op de man, die het
hier kan maken. In Denemarken koopt
men al niet anders meer, zo heeft, men
ons verteld.
De bekende naaibox, die trapsgewij
ze opengaat, is er nu ook in kunststof,
doorschijnend met alle gemakken van
dien. U weet meteen waar u een
bepaald kluwetje of schaartje hebt lig
gen en het noodzaakt tot netheid. Wie
weinig ruimte heeft in zijn keukenkast
kan voorraadbussen nemen, die onder
aan de planken hangen; de deksels wor
den met schroeven bevestigd en de bus
zelf glijdt erlangs.
Met de leer-imitatie is men al zeer
ver, zo ver dat wij op een gegeven mo
ment aan een paar elegante pumps met
bijpassende koffer hebben geroken. De
ze imitatie is van Franse herkomst en
n de Saiamanderpocketreeks van
de Uitgeverij E. M. Querido N.V.
te Amsterdam is, vertaald door A.
Greshoff-Brunt, het bijzonder aardige
boekje „Joe en Lessie" van Eric
Knight uitgekomen, dat hijzelf een
„hondenodyssee" noemt. En niet ten
onrechte. Het verhaalt n.i. van de ont
roerende trouw van een prachtige
Schotse collie aan zijn kleine baas Joe,
het zoontje van een arme mijnwerker
in Noord Engeland. Elke namiddag,
als de schooltijd voorbij is, is Lessie
present om zijn baasje af te halen. Uit
armoede moet diens vader, werkloos
geworden, de hond verkopen. Maar de
ze ontsnapt telkens en keert weer naar
Joe terug, ten laatste besluit de nieu
we eigenaar hem mee te nemen naar
het Noorden van Schotland, een afstand
van meer dan 400 mijl. Ook van daar
vlucht de hond, steeds maar naar et
Zuiden, totdat hij tenslotte, na talrijke
avonturen ~n ontberingen, uitgeput
thuis aankomt. Wanneer de eigenaar,
een hertog, dat verneemt, mag Joe
zijn hond houden en zjjn vader krijgt
een baan, zodat alle ellende achter de
rug is. De eenzame en gevaarlijke
tocht van de hond van Noord-Schot
land naar het graafschap Yorkshire,
waar Joe woont, is de hoofdinhoud van
het boek Het is uitermate spannend
en het lijkt ons zeer geschikte lectuur
voor de jeugd, temeer daar alle sen
timentaliteit eraan ontbreekt. Er is
van dit boek een film gemaakt, die des
tijds terecht een groot succes was
bü groot en klein. Het komt ons voor,
dat men vooral jongens met dit boek
een groot pK er zal doen.
De hond des huizes en hoe hij zijn
baas dresseert. Dat is de volledige ti
tel van een uitermate koddig boekje,
dat John Tickner, redacteur van een
bekend Engels tijdschrift over sport en
buitenleven, heeft geschreven en van
een aantal alleraardigste, zeltgemaak-
te tekeningen heeft voorzien. Het is
goed vertaald door E. Eenhoorn en in
de Ad Multosreeks uitgegeven door de
firma A. Manteau N.V. te Den Haag.
Het .is een kostelijke persiflage van de
befaamde Engelse dierenliefde. Met
veel humor vertelt de auteur hoe de
honden, overeenkomstig hun speciale
raseigenschappen het aanleggen om de
baas en het vrouwtje te dresseren en
dezen hun wil op te leggen. Men kan
aan dit boekje vee) plezier beleven.
Pretenties heeft het niet. De auteur
wil u alleen maar een tijdje aange
naam bezighouden. Daarin is hij goed
geslaagd. Voor hondenliefhebbers en
anderen prettige lectuur.
Jl>.
nog zonder naam, want ze wordt nog
pas kort toegepast. De binnenvoermg
ook van kunststof, is Duits, de schoen
zool van zachte plastic Engels en de
scheen wordt in Nederland in elkaar
gezet. Het materiaal kost de fabrikant
nog géén gulden. Er is belangstelling
voor in de schoenenbranche, maar het
is nog een aftasten voorlopig. Verwissel
bare hakken, die in de naaldhakken
worden gestoken, kunnen een uitkomst
worden voor de mondaine vrouw, ech
ter niet voor de schoenmaker...
We verlaten de Macro Plastic langs
de stand met sierpotjes voor planten,
gemaakt van een schuimstof, die prak
tisch niets weegt en die met een dikte
van slechts twee centimeter een iso
latiemogelijkheid heeft gelijk aan die
van een muur van veertig centimeter;
vandaar de belangstelling in de bouw
wereld voor dit materiaal. Voor ons is
het aardig te weten, dat de aardkluit
er in op temperatuur blijft en dat liet
materiaal „ademt", zo dat. het bezwaar
van andere sierpotten hiervoor niet
geldt. G.S. de W.
(Van onze medewerkster in Rome)
111 de periode tussen de eerste en
tweede wereldoorlog was Noord-
Italië een soort dienstbodenkweke-
rij. Van daaruit werden de „serve"
over heel Italië verspreid. De families,
waar zjj zich aanmeldden, vroegen in
formaties aan de parochiegeestelijken
van haar dorp en dezen stelden zich
op de hoogte omtrent de moraliteit van
het gezin. Als zij wegging vroeg me
vrouw weer aan mijnheer pastoor een
fatsoenlijke plaatsvervangster. Zo wer
den de pastorieën een soort bemidde
lingsbureaus.
Deze gang van zaken mag vreemd
aandoen, in werkelijkheid was het zeer
logisch, daar de bemoeiingen van de
geestelijkheid ten nauwste samenhin
gen met het zielzorgelijke ambt. De
blonde noord-Italiaanse plattelands
meisjes waren namelijk zeer in trek
bij de zuid-Italianen en het licht van
de grote stad werkte verblindend.
Het is te begrijpen, dat, waar de her
derlijke bemoeiingen en informaties
niet toereikend bleken, de geestelijk
heid een middel zocht om de meisjes
binnen de grenzen van hun parochie
te houden. Na de laatste wereldoorlog,
toen de tijden weer normaal waren,
kochten de pastoors, met behulp van
enige ondernemende parochianen,
breimachines en verzekerden de meis
jes met het bieden van de mogelijk
heid tot het maken van jumpers en
pullovers een loon, dat gelijk stond met
dat wat zij als dienstboden verdienden.
Deze huisindustrie nam een grote
vlucht. Het gevolg was, dat de boe
rendochters thuis bleven en dat de
dames in Rome, Milaan en Napels
vergeefs aanklopten bij de pastoors.
De noord-Italiaanse dienstboden
waren omstreeks 1950 zó schaars, dat
men noodzakelijkerwijze een nieuwe
bron moest gaan aanboren: Sardinië.
Het heeft heel wat voeten in aar
de gehad voor het eerste meisje zich
losmaakte uit de atavistische sfeer
van dit cultureel nog onontgonnen
eiland, voordat armoede en gebrek
haar noodzaakten, de zee over te ste
ken om op het continent te gaan die
nen. Voor haar was een loon van tien
a twaalfduizend lires al een schat,
zij vergenoegde zich met een bed in
de gang of in een afgeschoten hoek
je in de keuken; zij telde werkuren
niet en zij aanvaardde ook het vast
omschreven onderscheid „serva-sig-
nora", met inbegrip van de uiterlijke
kentekenen: blauwe japon in het
werk, zwarte met wit schortje bij
het tafeldienen.
Een werktijd van twaalf tot zestien
uur per dag is overigens normaal en
de dienstbodenwet, die hier pas in 1958
is ingegaan, bemoeit zich er niet me
de. De werktijd van de „tuttufare"
(meisje voor dag en nacht) wordt im
mers bepaald door de etenstijden van
het Italiaanse gezin. Het souper wordt
om acht uur opgediend en niet zelden
wordt het negen of tien uur voor alle
gezinsleden hun laatste maal hebben
verorberd. Daarna moeten de borden
nog gewassen en de keuken opgeruimd.
In Italië wordt dus niet gesproken van
vrije avond, maar van vrije middag,
want het meisje kan pas om vier uur
uitgaan en moet uiterlijk acht uur weer
binnen zijn.
De Sardijnse meisjes haalden zusjes,
nichtjes en vriendinnen naar het con
tinent, zodat er nu, alleen al in Rome,
tienduizend eilandbewoonsters werken.
Zjj hebben met vereende krachten de
lonen opgestuwd en zich op de hoogte
gesteld van de wetsbepalingen (ziekte
en ouderdomsverzekeriug, vakantie
geld, dubbe] loon met Kerstmis), zo
dat nu ook een hulp uit Sardinië een
zekere luxe is. Meer en meer stelt m®"
zich dus ook hier tevreden met het
meisje voor halve dagen of de werk
ster per uur.
Als de „mezzoservizlo" (het meisje
voor halve dienst) u helpt van acht
tot zes uur 's avonds, verdient zi) by-
(Van onze medewerker uit Parijs)
Geen vrouw of ze staat af en toe
verstomd over de domheid van
zeer intelligente mannen, als de
zen hun mening verkondigen over het
werk van de huisvrouw. Deze week gaf
de romanschrijver Paul Guth een ty
pisch staaltje daarvan. Zonder blikken
of blozen schreef de man in een Frans
vrouwenblad, dat hij de vrouwen niets
beters kon toewensen dan een groot ge
luk te vinden in haar huishoudelijk
werk, in plaats van zich te beklagen
over de eentonigheid er van.
En hij ging verder: „gelooft u niet
dat u uw opvatting over dat werk moet
veranderen? Het huishoudelijk werk is
datgene wat het meest getrouw over
eenkomt met de grote ritmen van het
leven: voor ons onderhoud zorgen, het
stof terugdringen dat ons dreigt te be
dekken, en opruimen om ons in staat
te stellen volledig over onze woonruim
te te beschikken. Ieder van die bezighe
den behoort tot de meest edele, die een
menselijk wezen kan vervullen. Maak
ze licht door er de poëzie en de groot
heid van te begrijpen."
„Beschouw eten koken als een spelle
tje. Lach om de grillige linten, die de
aardappelschillen vormen, bewonder de
vorm, die het ei in de pan krijgt als
u het bakt, of de kleur van de kip als
u haar uit de oven haalt. Als u vlees
braadt, moet het geknapper van de bo
ter u als muziek in de oren klinken en
de blauwe gasvlam moet u een boeket
korenbloemen lijken."
„Als u de stofzuiger hanteert, moet u
zich verbeelden, dat het een goedgun
stige draak is, die door uw appartement
kruipt en die om u te believen, alle
stofjes opeet. Bedenk hoe groot de over
winning van het stof zou zijn zonder de
stofzuiger en hoe het stof in de loop
der eeuwen oude monumenten en zelfs
keizerrijken heeft bedolven. Met de
stofzuiger bestrijdt u iedere dag deze
aartsvijand. Ook tegen de voorwerpen
inoet u een dagelijks terugkomende
strijd voeren. Als u ze niet op hun plaats
terugbrengt dan verdwijnen ze onher
roepelijk onder kranten en boeken."
Waarschijnlijk gaf zijn eigen wanorde
Paul Guth deze woorden in, want hij
raakt er haast niet over uitgepraat. In
alle onschuld voert hij aan, dat het
voor de huisvrouwen een leuk spelletje
is een potlood of een borstel te zoeken
die onder papieren en boeken verzeild
zijn geraakt. Maar hij laat zich er niet
over uit wie die wanorde op zijn gewe
ten heeft...
Hij eindigt zijn betoog met te zeg
gen: „In plaats van te klagen over uw
huishoudelijk werk en u in te beelden,
dat u een slavin bent, moet u toch ein
delijk begrijpen, wat u eigenlijk bent,
namelijk, „de koningin van alle voor
werpen die u omringen, en van de drie
keer per dag terugkomende maaltijden,
kortom de regisseur van het dagelijkse
leven."
In een noot onder dit verbijsterende
proza schrijft de redactie, dat de leze
ressen niet moeten vergeten, dat Paul
Guth een dichter is en ze daarom de
dames dringend verzoekt, hem niet on
der verontwaardigde brieven te bedel
ven, waarin ze hem vragen of hij soms
graag „de koning van de hem omrin
gende voorwerpen en van de drie keer
per dag terugkomende maaltijden zou
zijn."
Een echtgenoot met gezond verstand
lijkt in elk geval verkieslijk boven een
dergelijk poëet.
Diny K.-W.
na evenveel als de „tuttufare", twin
tig a vijfentwintigduizend lires per
maand, maar de werkgeefster heeft
het voordeel, dat zij geen kamertje
van haar toch al beperkte flat moet
missen en de dienstbode heeft zeven
vrije avonden in de week. De gezinnen
met kinderen verkiezen een hulp voor
dag en nacht om in de avonden, als
de ouders uitgaan, op de baby te pas
sen, want van een „babysit" heeft men
hier nog nooit gehoord. In een uit het
Engels vertaalde roman vonden wij
„babysitter" vertaald door „gouver
nante".
Wie het kan redden met een dienst
bode, die per uur betaald wordt, is
voordeliger uit. Zij vraagt tweehonderd
lires per uur en dweilt in een paar
uur alle stenen vloeren van Uw hele
flat, doet de afwas van de vorige dag
en één keer in de week zet zij de teil
met de grote was, lakens en tafellakens
incluis, op haar hoofd en begeeft zich
naar het platte dak van uw flatgebouw,
waar zij met behulp van water, zeep en
granieten wasbakken precies zo te werk
gaat als zij het in haar dorp aan de
kant van de rivier deed. De etalages
staan vol elektrische wasmachines,
maar de wasvrouw wint het tot op
heden nog in populariteit. U voelt wel
dat de dienstbodennood hier niet zo
nijpend is als in Nederland, maar dat
wil nog niet zeggen, dat iedereen, die
een hulp nodig heeft, deze tegen ge
ringe financiële vergoeding kan aan
trekken. In Rome dienen zeventigdui
zend meisjes, maar er is een even groot
aantal huisvrouwen dat een gedienstige
zoekt. Rome zou dus een eldorado zyn
voor buitenlandsen, die een gratis ver
blijf in de Eeuwige stad willen vergoe
den met hun diensten, als de Italiaanse
mentaliteit niet tegen zat. „Een „Serva"
die geen serva is", zo redeneert men,
„een serva, die men niet kan comman
deren, maar die als huisgenote in het
gezin moet worden opgenomen, is iets
halfslachtigs. Zij eet en drinkt niet
in de keuken zoals alle etaalde krach
ten dit behoren te doen; zij moet mee
op de zondagse uitstapjes, zij dweilt
niet en doet de was niet. Zij valt dus
onder de categorie „logee" en het on
hoffelijke spreekwoord: ,,1'ospite come
il pesce, dopo tre giorni puzza" (een lo
gee is als een vis, na drie dagen stinkt
ze) is dus ook op haar van toepassing.
De hulp au pair wordt alleen gewaar
deerd door internationaal georiënteerde
Italianen of door hen die niet alleen
een zeer ruime woning, maar ook een
ruime levensopvatting hebben. In alle
andere gevallen belooft de ruil vrij ver
blijf tegen huishoudelijke hulp niet veel
succes STINE PISANI
Bij de uitgeverij „Het Spectrum"
is in de Prisma-reeks verschenen
„Land voor onze zonen" door
Maxine Brandis. Het boek is oorspron
kelijk in het Engels geschreven en door
de schrijfster zelf vertaald De Neder
landse uitgave is tot stand gekomen
met medewerking van de Intergouver
nementele Commissie voor Europese
Migratie te Genève en de Nederlandse
Emigratie-dienst te Den Haag.
Hiermee is al-gezegd, dat de eventue
le emigrant met belangstelling voor Ca
nada er goed aan doet dit boek te le
zen: Maxine Brandis is namelijk zelf
emigrante. Na de oorlog is zij met haar
man en drie kinderen naar Canada ge
gaan en zij beschrijft alleraardigst de
vriendelijkheden en moeilijkheden van
alle dag met een typisch vrouwelijk
oog voor details, die op het eerste ge
zicht niet ter zake doen maar toch sfeer
bepalend zijn. Ook voor lezers met
vrienden en familie in Canada is het
een erg prettige manier om van het
leven daar iets te weten te komen.
De schrijfster komt er vaak op terug
hoe belangrijk het is om Engels te le
ren voor je vertrekt. Zij maakte
mee, dat een Nederlandse vrouw zich
bij iedere bel achter het gordijn ver
school an zich niet thuis hield als het
iemand was met wie zij Engels moest
spreken.
De opvoeding van haar drie kinderen
geeft Maxine Brandis zeer speciale zor
gen, gewend als zij is de maatstaven
uit haar eigen zeer verzorgde jeugd aan
te leggen. Ze wil ze niet anders laten
zijn dan andere Canadese kinderen,
maar toch kan zij zich moeilijk vereni
gen met het al te vrije omgaan met
oudere mensen, het naar bed gaan wan
neer de kinderen zelf zin hebben en het
kopen an snoep zo vaak als ze trek
daarin hebben; iedere dag ijs bijvoor
beeld. Ook dp scholen zijn anders: er
wordt minder van de kinderen geëist.
Er is niet veel geheugenwerk bij zoals
jaartallen en meetkundige reeksen,
maar ze leren veel over sociale toe-
standen, hoe ze zakenbrieven moeten
scl ij ven en zich hebben te gedragen.
Ze zijn „achter" bij de kinderen in Ne
derland. maar zeer geïnteresseerd in
alles en ze gaan met veel plezier naar
school.
Wat de schrijfster zeer in de Cana
dese vrouw waardeert is het los zijn
van een programma als maandag was
sen, dinsdag strijken en woensdag stop-
"en. Ze doen hun werk als er gelegen-
eid voor is en bieden hulp aan elkaar
waar en wanneer dat nodig is. Een
genoeglijk boek met veel leerzame bij
zonderheden. C. S. de W
