SoyJ et-wichelarij kan op minstens
tien manieren worden beoefend
Was
van
Beria
ballet
een liefhebber
of juist niet?
M
Admiraal, u verkwist mijn tijd
VREEMDE GEBEURTENISSEN
M zo fascinerend als de drie ver
klaringswijzen, die nog over
blijven. Daar is in de eerste plaats de
an thropologi sche De Britse
socioloog Geoffrey Gorer heeft samen
met wijlen John Rickman, een alom
geacht Brits psychiater, die gedurende
de Eerste Wereldoorlog in Rusland
heeft gewoond, in het boek „The
People of Great Russia" een opmerke
lijke theorie ontwikkeld:
De Alsops, invloedrijke
politieke commentators
Krcmlinologen en luierologen
Particuliere audiëntie bij de paus
BETER TE ARROGANT, DAN TE ONDERDANIG
Geheimzinnigheid van
Washington: gemakzucht
Bolsjewisme als
verzet tegen oude
gewoonten
v
m£
ygyglllj^j
mm
WOENSDAG 14 DECEMBER 1960
PAGINA 11
Sir
inds op 5 december j.l. de
verklaring is gepubliceerd,
die de leiders van commu
nistische partijen uit 81 landen te
Moskou eenstemmig heten te heb
ben goedgekeurd, Zijn de Sov-
Jetologen op het oorlogspad. De
geleerden en publicisten in het
Westen, die zich de taak hebben
gesteld ons de innerlijke roerselen
Van de communistische beweging
te verklaren, hebben het onder
ling met elkaar aan de stok. De
eerste indruk van de meesten
hunner was, dat premier Khroesj-
tsjev een ideologische overwin
ning op de Chinezen heeft be
haald door hen te dwingen tot de
erkenning, dat een nieuwe oorlog
niet onvermijdelijk is. Ook de
Voorrang, die in de verklaring
Wordt toegekend aan de bevorde
ring van de nationale onafhanke
lijkheid elders in de wereld (dus
boven de bevordering van het
communisme), scheen een winst
punt voor Khroesjtsjev. Maar bij
nader inzien waren er deskundi
gen, die twijfel voelden opkomen.
Hebben de Chinezen zich werke
lijk onvoorwaardelijk naar het
Russische standpunt geschikt, of
staan er in de „eenstemmige ver
klaring" nog voldoende ontsnap
pingsclausules om Mao Tse-toeng
c.s. straks in staat te stellen de
thesen van Khroesjtsjev opnieuw
aan te vallen? Er wordt thans
ijverig tussen de regels gelezen en
de experts nemen alle, bijna oc
culte, middelen te baat, die hun
ten dienste staan om het met el
kaar oneens te zijn.
ÜP
Plan Ai 5?ak de over"
ITALIAANSE
CELEERDEN
Enige jaren geleden ontving
de Amerikaanse admiraal
Lewis Strauss de journa
list Joseph Alsop voor een inter
view. Alsop had zich veel voor
gesteld van dit vraaggesprek,
want hij wist, dat zijn gastheer
weldra benoemd zou worden tot
voorzitter van de Atoomenergie
commissie. Maar het onderhoud
eindigde abrupt, toen Alsop op
stond en koeltjes opmerkte: „Ad
miraal, u hebt een half uur van
mijn tijd verkwist".
Dit is een van de sterke verha
len die verteld worden in een
boek dat Joseph Alsop samen met
zfjn broer Stewart heeft geschre
ven. In dit werk „The Reporter's
Trade" (The Bodley Head. Lon
don) vertellen de twee ver
maarde verslaggevers iets over
hun manier van werken, terwijl
zij voorts een bloemlezing geven
van hun artikelen.
Joseph geeft de volgende ver
klaring voor zijn hooghartig op
treden tegen Strauss: De admi
raal had zich uitgeput in een
reeks vleiende opmerkingen over
de capaciteiten van zijn gast.
Strauss probeerde verder wat
over koetjes en kalfjes te praten,
zonder in te gaan op de vragen
van de reporter. Toen Alsop ont
dekte, dat Strauss niets belang
rijks wilde zeggen, concludeerde
hij, dat het interview verder geen
zin had, en dat hfj eigenlijk voor
de gek was gehouden.
V'>"
-
Wmm
Dat is niets bijzonders. De commu-
Wstische leiders, die anders zo inge
schoten zUn op de moderne publici-
ksitsmogelükheden, zwijgen als het
traf, zodra de buitenwereld wil weten
lloe In hun kringen de machtsverhou
dingen liggen en op welke manier de
besluitvorming zich voltrekt. Propa
ganda is goed, maar voorlichting ho
maar! En naarmate Ac controleerbare
feiten schaarser worden, krijgt de in
terpretatie vrijer spel. Bovendien, en
dat is voor onze al of niet vermeende
kennis van de communistische wereld
zeer belangrijk, passen de Sovjctologen
tente, passieve homosexueie impulsen".
De bolsjewieken hebben daar een af
weer tegen opgebouwd door het accent
te leggen op het permanente karakter
van de eeuwigdurende partij, door de
vitale aspecten van de arbeid op te he
melen en door alle suggestie van ver
fijning en decadentie te vermijden.
Toen Lenin c.s. in ballingschap ver
toefden, waren er twee vormen van
ontspanning: een fikse wandeling ma
ken of een bezoek brengen aan de bio
scoop. Er waren zodoende „cinemis-
ten" en „anti-cinemisten". Lenin ging
er. P,Ca.t °P. dat nij altijd „anti-cine-
mist" is geweest en dat hij ontzaglijke
afstanden te voet heeft afgelegd.
Een treffende vondst van Leites is,
dat Lenin in zijn onderbewustzijn po
litieke ontrouw dikwijls associeerde
met perversie. Dat blijkt uit de beel-
'iiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiuiimiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiii
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIUHimiihhhiiihhiiiiiiiihiiiiiiiiiiiii
den, die hij gebruikte: ,,De aanhan
gers van Scheidemann kussen en om
helzen autsky of ,,De Bernsteinianen
werpen kushandjes naar Plekhanov".
Ook de neiging tot geheimhouding
der communisten schrijft Leites toe
aan verzet tegen het ancien régime".
De oude Russische intellectuelen spra
ken veel en gaarne over de raadselen
van het bestaan en over de diepste
motieven, die hen voortbewogen. De
communisten omgeven dit alles met
een muur van stilzwijgen.
De studie van Nathan Leites, die is
bekostigd door de Amerikaanse
luchtmacht, heeft een zeer prak
tisch doel gediend. De militaire onder
handelaars, die in Panmoenjon moes
ten onderhandelen over een Koreaans be
stand, hadden een samenvatting ervan
op zak, die hen in staat moest stellen
het soms uiterst merkwaardige gedrag
van de communisten aan de overkant
van de tafel te begrijpen. Maar de
psycho-analytische methode vertoont
uiteindelijk het zelfde gebrek, dat ook
Het komt niet zo dikwijls voor, dat de fotografen in staat worden gesteld voor of na een particuliere audiëntie van de
paus een opname te maken, die enigermate een indruk geeft van het eigenlijke onderhoud. Men ziet hier de paus in ge
sprek met de premier van de republiek Uruguay, Benito Nardone.
de eerder genoemde verklaringswijzen
aankleeft, er wordt geen enkele plaats
ingeruimd aan dt persoonlijke grillen
van één of van een paar communisti
sche leiders. Op grond van bepaalde
generaliseringen stelt men verwachtin
gen op aangaande het toekomstige com
munistische gedrag. Maar wat moeten
wij beginnen, als een bijzonder oor
spronkelijk of een bijzonder warmbloe
dig communist de kans krijgt het alle
maal anders te beschikken?
Het laatste redmiddel blijft dan altijd
de Kremlinologie: het nauw
keurig gadeslaan van alle détails in het
openbare communistische leven. Uit de
staat van dienst van nieuw benoemde
figuren tracht men af te leiden of hij
thans een aanhanger van X is of van Y.
Men bestudeert de rangorde in de hand
tekeningen onder gezamenlijke verkla
ringen, men ziet wie bij uficiële ban
ketten op de ereplaatsen zitten en wie
niet. Zelfs de beeltenissen van commu
nistische leiders bij 1-meiparades wor
den geteld.
Wijlen Franz Borkenau en B. Nico-
laevsky hebben van deze techniek veel
werk gemaakt. Soms hebben zij zo ver
rassende resultaten geboekt.
Toen na de dood van Stalin iedereen
nog meende, dat Khroesjtsjev niet meer
was dan de „primus inter pares", merk
te een Kremlinoloog met een arendsblik
op, dat 's mans functie tot dusver
„eerste secretaris" op zekere dag
in de Pravda met twee hoofdletters
werd geschreven. Hij leidde daaruit af,
dat Khroesjtsjev de hegemonie in de
partij had veroverd, en dat bleek toen
later ook -o te zijn.
Maar de -iremlinologen hebben ook
ijzingwekkende vergissingen begaan en
geen tak van politiek onderzoek is zo
veelvuldig en zo roekeloos bespottelijk
gemaakt als deze.
Een van de beoefenaren van de
Kremlinologie heeft zich eens een he
vige schrobbering op de hals gehaald
van de New York Post. Hij har met
nauw bedwongen opwinding opge
merkt, dat de naam van Beria ontbrak
op een lijst van hooggeplaatste commu
nisten, die een voorstelling van het
Bolsjoi-ballet hadden bijgewoond. „En
wat zou dat nu eigenlijk?" vroeg het
Newyorkse blad zich hooghartig af.
„Beria hóudt misschien helemaal niet
van ballet." Hoe het met Beria's liefde
voor het ballet gesteld was, is nooit
meer opgehelderd. Want twee dagen la
ter werd hij als „volksverrader" gear
resteerd en vervolgens terechtgesteld.
H. J. NEUMAN
hmcrkwaaidige van deze Tass-opname is, dat. de president van de Chinese Volks
republiek Lioe Sjao-tsji er niet op voorkomt. Terwijl de conferentie van de leiders
van 81 communistische partijen in Moskou in volle gang was, woonde Khroesjtsjev
met een groot aantal van zijn satrapen een voorstelling bij van een Oekraïnse
dans- en zanggroep. Men ziet hier van links naar rechts op de eerste rij: de
Poolse premier Cyrankiewicz, de Russen Kozlov en Kaltsjenko, de Oostduitse
president en partijleider Walter Ulbricht, dan weer drie Russen (Vorosjilov,
Podgorny en KhroesjtsjevJ, de Poolse partijleider Gomulka en tot slot twee
Sovjetleiders, Korotsjenko en Kosygin. Maar Lioe Sjao-tsji bleef in zijn hotel.
verschillende interpretatie-methoden
toe.
Een nuttige opsomming van tien van
die methoden vindt men in het Jongste
boek van de Amerikaanse socioloog
Daniel Bell, „The End of Ideology".
Niet alle methoden z(jn even opwin
dend. Zeer oude rechten bezit de
school van de „Slavische" ver
klaringswijze. Vroeger zijn N. Ber-
dyaev, Sir Bernard Panes en Sir John
Maynard vertegenwoordigers van deze
richting geweest. In „The Russian
Peasant; and Other Studies" (Londen
1942) zegt Sir John o.m.: „Russia with
all her changes, still largely remains
the same". Deze traditie wordt thans,
zij het niet onverkort, voortgezet door
Edward Crankshaw, Ernest Simmons
en Werner Philipp (van de Vrije Uni
versiteit van Berlijn). Anderen halen
ter verklaring van het communistische
gedrag geo-politieke overwe
gingen aan (Nicholas Spykman,
George Kennan, Henry Kissinger) of
zij trekken een parallel met andere
totalitaire systemen (Hannah
Ahrendt, Bertram Wolfe), Isaac Deut-
scher is een van degenen, die een
marxistische verklaring pogen
te geven. Zij worden dan weer terzijde
gestreefd door de Trotskisten, die het
naar neo - marxistische trant
proberen. De uitleg met behulp van
„Ideal typen" wil nog wel eens
tot verrassende resultaten leiden (Bar
rington Moore, W. Rostow), en ook
een analyse van het s o c i a a 1 sys
teem werkt soms verhelderend, zoals
de studie van Bauer, Inkeles en Kluck-
holm bewijst.
aar geen van deze methoden ls
fa
P't is de foto, A Jki'lfnnnso Knroesftsjev hei bea moet houden, Aijn
"■ouwe vriend, de Amen*k an e "iihonair Cyrus Eaton, en diens vrouw bezoeken
°P het ogenblik voor de zoveelste maai Moskou. Ongetwijfeld zou Khroesjtsjev
let echtpaar hebben onti 0 ar htj iaat nu de honneurs waarnemen door
Prol Kozlov (links). Een bewijs temeer, dat Kozlov bestemd is hem op te volgen?
<Van
onze Romeinse cor-
E respondent)
r komen verbazing
wekkende dingen
voor in het leven,
j^ee geleerden hebben
Kezer dagen opzien ge
aard in Italië. In Bolog-
2? werd een meisje van
vjf laar geopereerd. De
de v? vsn handeling was
0l binnenplaats van het
e{r®nbare slachthuis. Een
jfnstige storing in de
do ?m°nale werking van
Kp bypophyse had de jon-
heiAouw aan de rand van
heot* en gebracht. Men
<je v nu geprobeerd door
de ^Planting van leven-
ten bypophysen van die-
Ann .F Patiënt te redden
bes ,ze operatie zijn te
an. gnomen een ambu-
aan«tW,agen van de Itali-
(jer,F luchtmacht met rij-
tUrl Personeel, de chi-
tv,* Pr°f- Petrucci met
Pleifon ,rnedische en ver-
dirf^i assistente.., de
hlet «r van ^et abattoir
vepa., n personeel, een
°mdatS eiL vijf kalveren
r®eds t, hypophyse
«fin/L- ee nunuten na
Obilnk van de bloeds-
Was °up. "iet uieer werkt,
seating binnen de kort-
keren te doen plaats
hebben. De voorbereidin
gen begonnen om zeven
uur des morgens De ve-
tcrinair had vijf vrouwe
lijke kalveren uitgezocht
drie benodigd voor de
overplanting en twee m
reserve voor noodgeval
len. De operatie was te
half elf. Een kalf werd
geslacht en de hypophyse,
die zich onder aan de her
senen bevindt, terstond
overgebracht naar 'e ge-
improviseerde operatie
zaal. Prof. Petrucci en de
omgevende organisatie
kregen 't klaar in twaalf
seconden het gehele pro-
ces te doen verlopen. Dit
herhaalde zich nog twee
keren, zodat binnen veer
tig seconden alles zijn be
slag had gehad-
De wetenschap en de
techniek gaan ver.
Soms gaat het zo
ver, dat gewone én ge
leerde mensen er nauwe
lijks een touw meer aan
kunnen vastknopen. Als
tegenhanger van de ope
ratie Bologna volgt een
..operatie" Rome. Op de
via Veneto werd 'n eie-
®a"te dame onwel. Zij
.Ijlings naar 'n zie
kenhuis overgebracht.
?™dat .er geen identi
teitspapieren op haar ge
vonden werden wachtte
een dienstdoende politie
man in het hospitaal on
de uitslag van het eerste
onderzoek van de dokter.
En de dokter deelde mee
dat er geen gevaar be
stond, "IJ noemde de
naam van de storing
maar vertelde er ook bij
dat de elegante dame een
welgeschapen mansper
soon was Nu heeft een
politieagent op de via
Veneto in Rome wel wat
meegemaakt, maar ovei
deze volmaakte travestie
stond hij perplex. Per^
plex hebben heel wat
meer mensen gestaan: de
vrouw van het slachtof
fer der flauwte, de rector
gymnasii. het curatorium,
het lerarenkorps, de leer
lingen e tutti quantt De
„dame" was een zeer ge-
eerde en zeer geleerde
docent in de klassieke
talen aan een der gere
nommeerde instellingen
van voorbereidend ho
ger onderwijs.
De gewoonte van de Russische
moeders om hun Russische babies
stijf in te bakeren brengt een cyclus
van ontbering en bevrediging teweeg.
Het nationale karakter van de
„Groot-Rus" raakt zodoende onder
hevig aan een slingerbeweging tus
sen onderdanigheid en gewelddadige
uitbarstingen, tussen apathie en on
bestemde achtervolgingswaan, tussen
zwelgpartijen en abstinentie. Het zal
geen verbazing wekken, dat deze
theorie is voorzien van de bijnaam
„luierologie".
Veel behoedzamer, esoterisch bijna,
is de psycho-analytische
verklaringswijze van de Amerikaanse
psycholoog Nathan Leites. Met onein
dig veel geduld heeft hij de talrijke
uitlatingen van communistische leiders
nageplozen. Hij heeft geprobeerd de
regelmaat vast te stellen, waarmee
bepaalde beelden terugkeren in de re
devoeringen en artikelen van leidende
communisten. Daaraan ontleent hij een
reeks voorzichtige conclusies met be
trekking tot de motieven, waardoor de
ze communisten zich bij hun handelen
'aten leiden.
Leites meent daar nu een soort ver
zet ln te zien tegen bepaalde Kenmer
ken van de oude Russische intelligent
sia. In zyn „A Study of Bolshevism"
(Glencoe 1954) beschrijft hjj het com
munistische denken en doen als een
reactie op de Obiomnvs, die hun tjjd
versliepen, op de Rudins, die van alles
zeiden maar nooit iets deden, op de
manische grillen van de studenten uit
de tsarentijd. Leites meent, dat de
oude Russische intelligentsia vooral ge
biologeerd was door de gedachte aan
de dood en door, wat hij noemt, „la-
ters beweren in hun boek, dat de mi
nister van Financiën een dominerende
rol speelde in het kabinet, dat overigens
practisch geheel bestond uit „big busi
nessmen", die niet gewoon waren door
journalisten ondervraagd te worden
over de motieven van hun beleid. Van
Humphrey zeggen de Alsops tenslotte,
dat hij een sluitende begroting belang
rijker vond, dan het opbouwen van een
krachtig defensie-apparaat.
De gebroeders poneren de stelling,
dat journalisten en regeerders natuur
lijke bondgenoten zijn. „Het is de
taak van de journalist de toestand
van het land aan het volk duidelijk
te maken, en de regering kan niets
uitrichten, als het volk niet weet, hoe
het land er voor staat." De Alsops
hebben de ervaring opgedaan, dat er
in Amerika steeds zo'n bondgenoot
schap heeft bestaan als de V.S. een
sterke regering hadden. Volgens hen
werd Amerika niet krachtig geregeerd
in de eerste anderhalf jaar van Tru-
mans tweede ambtstermijn, dus van
begin 1949 tot „Korea" (eind juni
1950). Het bewind van Eisenhower
achten zij ook zwak. De Alsops zeg
gen in hun voorwoord, dat zij de Re
publikeinse beginselen zijn toegedaan,
maar dat heeft hen niet verhinderd
scherpe kritiek te leveren op de Re
publikeinse regering die in 1953 aan
de macht kwam.
De twee reporters hebben tijdens de
eerste ambtstermijn van Truman veel
medewerking ondervonden van de mi-
worden over de ware aard van Stalins
regime, en dat voor de pers hier een
belangrijke taak was weggelegd. De
Amerikaanse regering was in die tijd
tegenover journalisten nog niet zo zwijg
zaam als in later jaren. Forrestal waar
deerde het streven van de Alsops de
Amerikanen te waarschuwen voor de
groeiende militaire macht van de Sov
jet-Unie.
e Alsops zijn in hun journalistieice
'ide
Een verslaggever kan beter te arro
gant zijn, dan te onderdanig zo luidt
een van de stelregels die de Alsops
hun vakbroeders voorhouden Uit hun
avonturen blijkt dat de twee'zich nooit
hebben laten intimideren door hoogge
plaatste functionarissen, en dat zii zich
niet gauw in verlegenheid laten bren
gen.
Toch is Joseph Alsop eens in een
bijzonder vervelend parket gebracht
door Georges Bidault, toen deze Fran
se politicus nog minister van Buiten
landse Zaken was. Eind december
1953 had Bidault de Amerikaanse
journalist uitgenodigd, om hem ver
volgens met grote nadruk te vertel
len, dat Frankrijk de strijd in Indo
china zou moeten opgeven, als de
Verenigde Staten niet met troepen te
hulp kwamen. Toen dit interview ge
publiceerd werd, ontstond er grote
consternatie in Washington. De Ame
rikaanse regering had tot dan toe
gemeend, dat de Fransen het alleen
wel af konden. Bidault had de ver
slaggever gebruikt om Eisenhower
iets te vertellen, wat de Franse re
gering niet officieel wilde verklaren.
Toen de boodschap, via de pers, tot
de Amerikaanse president was door
gedrongen en het tumult een hoog
tepunt had bereikt, verklaarde Bi
dault botweg, dat het allemaal een
misverstand was, omdat Alsop de
Franse taai zo slecht beheerste. Bi
dault wilde zich aldus dekken tegen
kritiek van zijn landgenoten, die het
niet onverdeeld eens waren met dit
indirecte verzoek aan Washington om
steun. Maar Alsop had de minister
wel degelijk goed begrepen. Bidault
had de gewraakte opmerking niet
minder dan vier keer in varferende
bewoordingen gemaakt. Maar de mi
nister offerde de verslaggever op aan
zijn politieke list. Alsop moest heel
wat ironischu opmerkingen incasseren
over zijn talenkennis. Toen een paar
maanden later bleek, dat Bidault wel
degelijk Amerika tussen beide had
willen laten komen, waren er maar
weinig mensen die zich Alsops arti
kel nog herinnerden.
De gebroeders Alsop hebben, behal
ve aan Strauss en Bidault, ook
onaangename herinneringen aan
Louis Johnson, die onder Truman eni-
gi tijd minster van Defensie, was als
mede aan Eisenhowers eerste minis- kracht van de Sovjet-Unie onderschatte, mster van Buitenlandse Zaken, James
ter van Financiën, George M. Hum- En Humphrey was volgens de Alsops F. Byrnes en van de minister van De-
phrey. Met Johnson kwamen zij in bot- de oorzaak, dat het eerste kabinet-Ei- fensie, Jim Forrestal. Byrnes bezreep,
sing door hun kritiek op het Amerikaan- senhower zo bitter weinig begrip had ln de eerste na-oorlogse jaren, dat het
se militaire beleid, dat huns inziens de voor de taak van de pers. De repor- Amerikaanse volk moest voorgelicht
S -
De Amerikaanse journalisten Stewart en Joseph Alsop.
D carrière iriet minder dan zes
keer in aanraking gekomen met
net F.B.I., de federale recherche, we
gens onthullingen die Washington niet
welkom waren. Maar men heeft hen
nooit op onwettige daden kunnen be
trappen. Zij beweren in hun boek, dat
99 pet. van de geheimzinnigheid van
de Amerikaanse regering te herleiden
is tot gema..zucht. Washington vindt het
maar rustiger, als er niet te veel be
kend gemaakt wordt. Maar de Alsops
stellen zich op het standpunt, dat het
Amerikaanse volk en de volkeren van
de vrije wereld het recht hebben te we
ten wat er gaande is. En het is de
taak van de pers de mensen voor te
lichten.
Joseph en Stewart Alsop hebben
de naam, dat zij pessimisten zijn, en
in Amerika heeft men hen uitgemaakt
voor „doom merchants", lieden die
de ondergang preken. Maar zij ant
woorden hierop, dat zij in hun som
bere voorspellingen vaak niet som
ber genoeg zijn geweest, zoals uit
latere „ebeurtenissen bleek. Toen zij
in 1954 schreven, dat de Sovjet-Unie
in 1960 intercontinentale raketten zou
hebben, vonden vele Amerikanen dat
een boude bewering. Maar in feite
heeft het iet tot 1960 geduurd voor
de eerste Russische I.C.B.M.'s gereed
waren. Reeds in 1957 werd met zo'n
projectiel een spoetnik het luchtruim
ingestuurd.
Van 1946 tot 1958 hebben de gebroe
ders samen een rubriek gehad in de
New York Herald Tribune. Meestal was
een van hen in Washington of elders
in Amerika, terwijl de ander reporta
ges stuurde van uit een oord in het
buitenland uat op dat ogenblik „in het
wereldnieuws" was. Twee jaar geleden
is Stewart Alsop redacteur-verslagge
ver geworden van de „Saturday Eve
ning Post" en sindsdien heeft zijn ou
dere broer de „column" alleen voort
gezet. Deze „column" wordt behalve
door de „Tribune" ook gepubliceerd
door een aantal andere Amerikaanse
bladen, alsmede door vele kranten el
ders ter wereld, waaronder onze krant.
De Alsops beroemen zich er op,
dat zij eens zijn aangevallen door de
Russische gedelegeerde in de Ver
enigde Naties, terwijl zij door de pers
en radio i de Sovjet-Unie herhaal
delijk zijn uitgescholden voor „fascis
tische beesten." In Moskou herinnert
men zich met ergernis, hoe de twee
reporters al in „946 een pleidooi hie„-
den voor de vervaardiging van een
Amerikaanse H-bom en hoe zij al
heel vroeg waarschuwden voor de
misile lag", de Amerikaanse ach
terstand op het gebied van de raket
ten.
Met rechtmatige trots maken de
schrijvers in hun boek melding van ver
scheidene primeurs. Zo waren zij in
januari 1954 de eersten die een ver
slag gaven van de slag bij Dien Bien
Phoe. Zij erkennen echter ook dat xij
in juli 1948 een grote blunder maak
ten, toen zij beweerden, dat Truman
geen kans maakte ln de verkiezings
strijd tegen Dewey.
Op het ogenblik is vooral Joseph Al
sop, die :.l sinds 1932 aan de New York
Herald Tribune verbonden is, een van
de meest invloedrijke Amerikaanse po
litieke commentators. Over de kwali
teit van zijn artikelen hebben de le
zers van onze krant zich in de loop
der jaren zeil een oordeel kunnen vor
men.
HANS BRONKHORST.
