bronnley
De jongste toneelster:
MARJA LIEUWEN
Vrouwelijke geestelijke in Noorwegen
In Amerika is niet alles beter (I)
Avondlijke stadsgeluiden
tekenen „oude" wereld
Verkoop richt zich tot haar,
van tandpasta tot auto
De SAMENLEVING wordt steeds
meer gericht op de O
De assymmetrie
hoort bij '61
„Ik wil
ballet
danseres
worden"
GOED
GEKLEED
GAAN
Wie kiest de kleur van de kamer, het kostuum van
mijnheer en het model van zijn kapsel?
VRIJDAG 24 MAART 1961
PAGINA
De vorige week heeft men in dit
dagblad een artikel kunnen le
zen over de autosalon in Genè-
ve, waarin een kop de aandacht
trok: „auto's, als mannequins". In
dat artikel kwam ter sprake de sfeer
waarin de automodellen worden ge
presenteerd, een sfeer die te verge
lijken is met de kleren-shows bij de
haute couture. De auto is allang
niet meer louter zakelijk vervoermid
del, geëvolueerd uit de karos, hij
wordt steeds behaagzuchtiger. En
de intrede in de publiciteit wordt
zelfs al omringd met dezelfde ge
heimzinnigheid die de couture-we-
reld cultiveert. Onlangs stond in het
geïllustreerde weekblad Paris Match
een wazige foto afgebeeld van een
of ander proefmodel, dat ergens op
een proefrit door de bossen stoof.
Méér kon er op dat moment niet van
getoond dan het plaatje dat de fo
tograaf, die veine had, had geschoten
Het was een in snelheidsstrepen
vervagend beeld, net zoiets als de
nietszeggende strepen, waarmee de
couturiers voortijdige nieuwsgieri
gen proberen zoet te houden!
huidverzorging
COMPLEXIONSOAP
begint met
(Van een verslaggever)
Mar ja Lieuwen is het veertien
jarige meisje, dat bij
„Theater" in het stuk „De
Wonderdoenster" zo wonder
baarlijk een blind en doofstom
kind speelt, dat zij keer op keer
juichende bijval opwekt. Waar
schijnlijk zal het besluit van
Marj a's ouders tot september
mag ze meespelen de directie
van „Theater" tot een abrupte
beëindiging van de successen-
reeks nopen. Ze moet weer naar
school. Zelf vertelt ze dat ze een
school voor individueel middel
baar onderwijs volgt. En haar
moeder voegt er later aan toe,
dat deze vorm van onderwijs
voor Marja het geschikst is, want
haar schoolintelligentie is niet
van de doorsnee-soort en haar
concentratievermogen is te vlin-
derig om haar gedachten geregeld
bij haar boeken en leraren te
kunnen houden. De intensiteit
waarmee ze bijna een heel stuk
lang de ernstig gehandicapte
Helen Keiler speelt, die con
tact met de wereld moet krij
gen, lykt strijdig met haar ge
brek aan concentratievermogen,
maar Marja is een kind met de
meest verrassende talenten.
Nu ik weer goed en wel thuis
ben in Los Angeles, na een
verblijf van enkele maan
den in het oude vaderland, is het
goed eens een balans van dit
weerzien op te maken. Er is mij
zo vaak verteld door ex-landge
noten: „Ga maar eerst terug,
nadat je verscheidene jaren in de
V.S. bent geweest en je zult zien
hoe alles tegenvalt. Hoe klein en
bekrompen je alles zult vinden
en hoe je al de gemakken en
luxe waaraan je gewend bent
geraakt, zult missen".
Louise Burghardt, onze Neder
landse medewerkster in Los
Angeles, is deze winter enige
maanden in Nederland geweest.
Terug in Californië geeft zij
haar indrukken over het weer-
zieyi met Nederland tegen de
achtergrond van een jarenlange
ervaring in de States. Hier
volgt de eerste van haar
drie brieven.
Eerste „jolige weeuwtje"
overleden
sluit mtt%^&r|aan-t nauw-
gerokte wollen japon-patje u:it de bou
tique van Nina Ricci, dat naii cape, half
manteltie is Het lijkt ons, dat zo n am-
plübie-pak! Ven echte cape en geen
echt manteltje, gauw gaat vervelen.
Houdt de vrouw van asymmetrie? Een
model van Cardin, dat onmiddellijk
overgenomen is door de populaire con
fectie - met weglating van alle raffine-
menten die een model tot „haute cou
ture" stempelen bestaat uit een deux
pièces met kort los lijfje, dat van voren
over eikaar heenvalt en op één schou
der bijeen wordt gehouden door een cor
sage van blauwe regen. Het vaststeken
van een kledingstuk op een der schou
ders is eigenlijk heel oud. De beroemde
doorn, waarmee de oermens zijn dieren
huid vasthechtte, gaf een soortgelijk
beeld!
Renault heeft de keuze der kleuren
van de carrosserie toevertrouwd aan een
beroemde Franse décoratrice. die de
smaak van de vrouwen door en door
kent, en voor het ontwerpen van het
dashboard van de Dauphine heeft
de industrie zelfs een beroep gedaan
op niemand meer en minder dan de ont
werpers van de wereldberoemde Parij-
se juweliers Van Cleef en Arpels. De
auto-industrie richt zich steeds meer
tot de vrouw. Om de hooggehakte
schoentjes van de vrouwelijke bestuur
der te sparen zi n in de nieuwe
Dauphine zelfs de voetpedalen vervan
gen door bredere steunvlakken.
Het is niet tegen te spreken, de tech
niek zoekt zich meer en meer te ver
fraaien en de techniek maakt steeds
meer het hof aan de vrouw. In het
Franse dagblad „Paris Presse" vonden
wij een opsomming van allerlei zaken
in een uitdagende artikelen-serie door
een vro :w over de vrouw (in haar be
trekking tot de man) van nu geschre
ven onde- de verzameltitel: „Een
vrouw verraadt de vrouwen". De schrijf
ster is een knappe jonge Frangaise
Danièle Lord, die overal vraaggesprek
ken heeft gevoerd en die in een kor
te bjjtende stijl gericht op de sensatie,
zoals een boulevardblad die nu een
maal beoogt, allerlei feiten stelt die te
gelijk amusant en tartend zijn, die men
hier en daar met een korreltje zout
moet nemen, maar die toch wel even
de schijnwerper zetten op een verschijn
sel waar we midden in zitten en waar
men onbewust aan voorbij gaat: de
vrouw drukt steeds sterker haar stem
pel op de samenleving.
De produktie richt zich in toenemen
de mate op haar, of dat nu is de cos-
metica-industrie, die van haar het „pre
fabricated" (geverfd haar, gekleurde
lippen, omkoolde ogen, teint uit een tu
be) wezen maakt, waarvoor de man
op straat zich omdraait, of de olie-in
dustrie, die adverteert in de modebla
den. En waarvan verschillende mer
ken aan de pompstations madame ach
ter het stuur een cadeautje aanbieden,
zodat het voortaan madame is, die als
ze met mijnheer in de wagen zit, uit
maakt waar er getankt zal worden. De
publiciteit richt zich hoofdzakelijk tot de
vrouw, niet alleen omdat tachtig pro-
at,^ van de aankopen door de han-
Van de vrouw gaan, maar ook om-
a ur .lnvl°ed binnenshuis zowel als
vïn ïf toeneemt. De emancipatie
immi(rUa0UW -e?ft de ro1 van de man
»Pf"d gewijzigd. Van tiran is hij
aar compagnon geworden.
Waar lag de keuken vroeger in het
huis? In een uithoek, ergens op het
noorden. En nu? De werkplaats van de
huisvrouw wordt met alle comfort om
ringd.
Hoe gaat het als een echtpaar een
winkel binnenkomt om een jas voor
hèm te kopen?, zegt Danièle Lord.
Dan richt de verkoper zich tot me
vrouw. Een taktiek die geleerd wordt
bjj de opleiding tot (Franse) verko
per. Want zij kiest en bepaalt mee
wat haar man draagt. Zij wordt dan
ook beschouwd als de „consument",
zelfs van de jas van haar echtgenoot.
Uitschuifbare rekken in de pannenkast;
steeds meer comfort voor de huisvrouw
En wie komt er ruilen als iets niet
naar zin is? De vrouw. De man
durft dat niet.
Bjj de aankoop van een of ander huis-
houdelu'- apparaat geeft de man zfjn
jes. rfj heeft iets van een olifant in
een bloemenperk. Als hij zpn tanden
borstel grijpt, redt hij net op tijd
enige flacons die hij dreigt van de
wasta.el te stoten. Franse statistici
hebben uitgerekend (alsof ze niets
beters te doen hebben) dat er in de
door echtparen gebruikte badkamers
slechts 7 centimeter op het wa.sta.fel-
plankje is voor de toiletzaken van
mijnheer. De rest wordt in beslag ge
nomen door de potjes en flesjes van
mevrouw.
De smaak van de tandpasta zint mijn
heer niet erg, maar zijn vrouw koopt
het spul zoals 2 van de 3 Franse echt
genoten alle para-medische artikelen
voor hun man aanschaffen. Na het sche
ren komt de lotion, een geurtje .ook
door mevrouw uitgezocht, want zp is
er op gesteld dat hjj lekker ruikt. Het
ondergoed dat de heer des huizes
draagt vult in de klerenkast een be
scheiden kwart van de ruimte, de rest
is gevuld met de zaken van mevrouw.
Het overhemd, waar hij tenslotte in
schiet heeft een blauw streepje. Niet
dat hij daarom geeft, maar zpn vrouw
vindt dat het hem goed staat ornaat
het de kleur is van zijn ogen....Tachtig
procent van de overhemden worden ge
kocht door de vrouw. En zyn pak
Slechts vier procent van de mannen
koopt een pak zelfstandig. Als mynneer
zich in de spiegel aanziet om zpn naar
te borstelen, moet hij toegeven dat net
hem staat zoals hij het nu draagt op
aanraden van zijn vrouw. Al moest np
er eerst wel aan wennen.
Het ontbijt van de Fransman.
(Advertentie)
Advertentie)
Vroeger was de keuken een uithoek. Nu is de huisvrouw er omringd met alle
gemakken.
advies, maar de vrouw bepaalt uitein
delijk haar keuze. En driekwart van de
cadeautjes die ze van haar man krijgt,
kiest de vrouw zelf.
Natuurlijk is dit allemaal typisch op
Frankrijk gericht, waar de vrouw an
ders is ingesteld dan bij ons. De Fran
se vouw is bijzonder zakelijk en heel
weinig romantisch. Maar het is toch
wel aardig de beweringen van Danièle
Lord, die ze dokumenteert met de sta
tistische gegevens waar onze tijd zo
sterk in is, te lezen. Ook al liggen de
verhoudingen in de Franse gezinnen,
zoals gezegd, wel enigszins anders.
Een van de vijf of zes artikelen, die
ze wijdt aan het ontzenuwen van de zo
lang gehuldigde opvatting dat de man
de „heer der schepping" is, noemt ze:
„mijnheer, u woont bij uw vrouw".
„Thuis" noemt de Fransman „chez
moi". Maar zij wijst hem er op, dat hij
niet „bij zichzelf" woont maar bij zijn
vrouw.
vrouw zet het hem voor, niet te zwaar
want ze heeft hem overgehaald om aan
de lijn te denken. Van de echtgenoten
boven de dertig is 85 procent daarop
bedacht en volgt het eet-regime dat me
vrouw hem adviseert.
Naar kantoor neemt mijnheer vandaag
de bus want hij laat de auto voor zpn
vrouw. Van de 1000 chaufferende echt
genoten staan 600 de wagen drie dagen
in de week af aan hun chaufferende
wederhelft. Vandaag gaat mevrouw een
vakantie-adres bespreken, dat zij ergens
op de kop heeft getikt zoals ze bespra
ken toen hij haar hielp met de vaat zo
als 66 procent van de Franse mannen
doen.
Zo zegt Danièle Lord, heb ik de
heer en meester van het heelal voor
mij gezien uit de statistieken, econo
mische gegevens en intervieuws met
talloze tot oordelen bevoegden. Zijn we
op weg naar een nieuw matriarchaat?
A. Bgl.
Ze is een leuk kind, wat uitgegroeid,
mager, zoals ze voor ons zit met haar
groene trui, haar groene mailiot. Ze
zit nauwelijks een ogenblik stil. Steeds
heeft ze wat te krabben, te trappelen
Als de heer en meester 's ochtends
ontwaakt, zo begint ze haar boutade,
zij' ogen opent, gaapt en tot bewust
zijn komt, ziet hjj een groenig licht.
Want de wanden van de slaapkamer
zjjn van een lichte tint groen, die hem
een beetje wee maakt. Maar hjj heeft
het niet durven zeggen. Want zjjn
vrouw heeft de kleur uitgekozen. Van
de Franse vrouwen heeft 90 procent
de kleuren bepaald waarin het appar
tement is geschilderd. Mijnheer is
eindelijk wakker en begeeft zich naar
de badkamer. Het bad is rose, de
gordijnen zjjn rose, zo ook de kleed-
Mevrouw Ingrid Bjerkaas is af
gelopen zondag in de Noorse
Lutherse kerk tot geestelijke
gewijd. Het gebeurde in Vang
bjj Hamar. Deze 59-jarige getrouwde
vrouw, moeder van drie kinderen en
grootmoeder van enige kleinkinderen,
is pas na haar 50e jaar begonnen met
de theologische studie. Zij is een ge
wone Noorse huisvrouw met een goed
hart, ondernemingszin en grote be
hulpzaamheid voor anderen. Zjj was
helpster in een zondagsschool en kwam
daardoor tot het inzicht dat ze de no
dige kennis miste, waar ze voor dat
werk over zou willen beschikken. Ze
ging theologie studeren.
Haar man, thans gepensioneerd amb
tenaar bjj de spoorwegen bood de hel
pende hand in het huishouden, zoals al
le gezinsleden dat in Noorwegen ple
gen te doen.
Haar „wijding" heeft in Noorwegen
echter nogal veel tegenstand ontmoet.
Zes van de negen bisschoppen zjjn het
er niet mee eens. De positie van de
vrouw in de Lutherse kerk is namelijk,
zoals in vele andere kerkgenootschap
pen, een zeer omstreden kwestie. In
het maandblad gewijd aan het kerke
lijk leven in Noorwegen, „Uit het Land
van St. Olav", is het onderwerp de af
gelopen jaren enige malen aan de or
de geweest. De Lutherse kerk is in
Noorwegen staatskerk met als opperste
bisschop de koning. In 1949 werden
bjj koninklijk besluit mannelijke en ook
vrouwelijke leken gemachtigd om te do
pen en het avondmaal te bedienen. De
ze volmacht werd echter pas eind 1950
aan een vrouw verleend. Dra. Agnes
Void, maatschappelijk werkster in een
groot ziekenhuis, het Ullevaal ziekenhuis
in Oslo, kreeg toestemming om de sa
cramenten toe te dienen. Lang is er
toen over geredetwist of zjj nu „pries
ter" was of niet. Enkele jaren latei
werd een vrouw tot geestelijke gewijd,
mevrouw Agnes Nilsen Howard, die
meer dan 20 jaar in Indië had gewerkt
als zendelinge. Zjj werd door de bis
schop in de Methodistenkerk (dus niet in
de staatskerk) in Tönsberg aan de zuid
kust van Noorwegen, gewijd tot „oud
ste", waarbij de aanwezige priester?
haar de hand oplegden.
De kwestie is nu opnieuw actueel,
want mevrouw Bjerkaas heeft met
slechts de volmacht maar ook de wp-
ding.
O, natuurlijk, er waren wel dingen,
die tegenvielen, maar niet de kleinheid
of het gemis van luxe. Tenslotte, wat
is die luxe? Allerlei elektrische appara
ten, die het leven van de huisvrouw
vergemakkelijken om haar gelegenheid
te geven, naast haar taak als vrouw en
moeder een betaalde betrekking te heb
ben of haar vrije tijd te verdoen met
eindeloze gesprekken met de buurvrou
wen? Televisie? Men hoeft maar naar
de antenne-wouden op de daken te kij
ken om te constateren, dat een groot
deel van het Nederlands-; volk zich reeds
aan deze allernieuwste familieontspan
ning laaft.
Maar laat ik eerljjk zijn, ik heb in
Nederland enkele malen naar de T.V.
gekeken en wat ik zag viel me erg te
gen. Het is een feit: hoe oneens men
het in de V.S. met de programmakeuze
mag zjjn, de acteurs zjjn in het alge
meen prima, zjj zjjn aangepast aan het
medium, terwijl in Nederland vaak to
neel is overgebracht op het T.V.-
scherm. Wat ik het meest waardeerde,
waren de uitgebreide, en gewoonlijk uit
stekende journaals. En laat ik meteen
bekennen, dat ik sinds mijn thuiskomst
nog geen enkele maal neiging heb ge
had het toestel aan te draaien. Dus wel
licht is het eenvoudig een kwestie van
oververzadiging.
Dan de auto's. In Amerika is een auto
wegens de grote afstanden volstrekt
geen luxe, maar een noodzaak. Persoon
lijk geef ik in Nederland in de meeste
gevallen aan een fiets de voorkeur, ter
wijl bovendien in het algemeen de open
bare vervoermiddelen zo uitstekend zijn,
dat een auto gewoonlijk best gemist kan
worden. Spitsuren zjjn nergens plezierig
en hier, in uw eigen auto op de free
ways en boulevards van Los Angeles,
kunnen zij u ook grijze haren bezor
gen.
Maar ofschoon, naar ik kon consta
teren, het aantal auto's in Nederland
enorm is toegenomen in de afgelopen
jaren in sommige straten zag ik ze
's avonds aan weerszijden bumper aan
bumper geparkeerd, waardoor nauwe
lijks een enkele rijbaan in het midden
overschoot zij overheersen toch nog
niet het straatbeeld en de straatgelui
den zoals hier in Los Angeles, 's Avonds
in mijn hotelkamer luisterde ik met ge
noegen, in plaats van naar het onafge
broken voorbijzoeven van auto's, nu en
dan overstemd door het sirenegeloei van
politie-auto of ambulance, naar de voor
bijgaande voetstappen, naar stemmen,
een vrolijke lach, of de gezongen of ge
floten flarden van de laatste schlagers.
Deze geluiden in de late avond zijn voor
mij als een korte samenvatting van het
verschil tussen de oude en de nieuwe
wereld.
Wat de kleinheid betreft, ik ontdek
te wel, dat afstanden, die vroeger „be
hoorlijk" hadden geleken, nu belang-
rpk schenen te zijn ingekrompen, en,
misschien vindt u het vreemd, dit
soort kleinheid vond ik eigenlijk wel
gezellig. Het was prettig om bijvoor
beeld op zondagochtend, onder het
feestelijk gebeier der kerkklokken, in
evenveel minuten naar de kerk te
kunnen wandelen als wij hier nodig
hebben om er per auto te komen, zon
der bovendien het probleem van eerst
een parkeerplaats te veroveren en die
later weer zonder moeilijkheden te
verlaten. En het vertrouwde klokgelui
gaf mij steeds het gevoel van „thuis
te zijn, terwijl ik toen pas besefte, hoe
ik dat al die jaren onbewust had ge
mist. Natuurlijk, er zijn in Amerika
ook kerken met torens en klokken,
maar toevallig nooit in de buurten,
waar wij woonden.
Wel moest ik, in de kerk gekomen,
weer even wennen aan een ander ver
geten Nederlands verschijnsel, de stoet
van collectanten, die zich na het Credo,
gewapend met diverse collecte-appara
ten, strategisch door de kerk verspreid
den en soms tot vijf maal toe een even
tuele poging tot gebed kwamen onder
breken, terwijl tot slot rammelende
busjes aan de uitgang nog een laatste
geldstuk uit uw zak trachtten te lok
ken.
Maar geldt in Nederland niet meer het
voorschrift, dat vrouwen en meisjes ge
durende het kerkbezoek het hoofd ge
dekt hebben? In het klimaat kan toch
zeker niet dè reden voor de veelvuldige
„bloot-hoofdigheid", die ik opmerkte, ge
zocht worden, als men ziet, hoe hier in
Los Angeles, zelfs bij een temperatuur
van honderd of meer graden, men toch
altijd een mutsje of sjaal bij zich blijkt
te hebben om hiermee, alvorens de kerk
te betreden aan de van oudsher gelden
de regel te voldoen.
LOUISE BURGHARDT.
en te gebaren. Tussen lange, losse don
kerblonde haren is haar enigszins lang
werpige gezicht mat-bleek, met oplich
tende blauwe ogen en lange, donkere
wimpers, die soms hevig knipperen.
Op haar sprekende wimpers is ze wel
een beetje trots; dat is waarschijnlijk
het begin van een bewustwording.
Het tengere lichaam met het smalle
gezicht en haar dunne armen is vol
losse expressiviteit, hoe argeloos kin
derlijk ze ook is. Ze heeft verhalen,
grapjes, waarmee ze helemaal een is,
om het zo te zeggen. Alles vertelt en
lacht mee in een vluchtige, harmonische
ordening. Ze is rap van geest, maar
daarin is geen wonderkind te ont
dekken. Alleen die expressiviteit is op
merkelijk, maar verder is ze toch een
gewoon, aardig kind.
„Die uitdrukkingskracht heeft ze al
sinds haar kleuterjaren," zegt haar
moeder. Hetzelfde, maar dan minder
vluchtig en minder kinderlijk ziet
men van haar ouder zusje Saskia af.
Saskia is trouwens gek op toneel. Ze
bezoekt vele voorstellingen, leest al
les over theater en zou heel graag
spelen. Maar Marja werd uitverko
ren. Marja oefent zich al een jaar of
wat in ballet en als men haar vraagt
wat ze wil worden, zegt ze meteen
„ballerina, geen actrice".
Haar ballet-instructrice hoorde van
Anty Westerling, de dramaturge van
„Iheater", dat ze een meisje zocht
voor een moeilijke kinderrol. ,Let
maar eens op haar," had de instruc-
trice gezegd, en dat ging over Marja
Lieuwen. Anty Westerling had het
meteen gezien. Een paar flagen later
hing m huize Lieuwen aan het Amster-
damse Valeriusplein de Theater-direc-
teur Rob de Vries aan de lijn: of hij
eens langs mocht komen. En ook met
tn orde6rS V3n ^aria was het gauw
Het stuk, de Wonderdoenster van
Gibson, dat een hommage is aan An
ne buuivan, zou door Jan Teulings
geregisseerd worden, die met Marja
uitvoerig de moeilijke, woordenloze
rol van het meisje Helen Keiler ging
doornemen, Helen Keiler moest 9
jaar zijn, een debiele indruk maken,
doordat ze in een sociaal isolement
leeft, een gebarentaal aanleren waar
uit toch blijkt dat ze pienter is en
na een enorme worsteling met haar
gouvernante Anne Sullivan tot haar
verrukte verrassing de samenhang
ervaren tussen het geleerde en de
werkelijkheid om haar.
Marja, een vijftal jaren ouder dan de
Helen Keller, die ze moest voorstellen,
en in haar leven helemaal niet gehan
dicapt, zelfs vrij om zich in alles te
uiten, begreep het. Misschien meer in
stinctief dan verstandelijk, en ze kon
het in gelaatsexpressie en beweging
weergeven. Ze hebben er vrij veel met
haar over gepraat, thuis en op de repe
tities, waarbij intussen Rob de Vries
de leiding van Jan Teulings had moe
ten overnemen en overigens alle me
despelenden haar zo'n beetje bemoe
derden en bevaderden. Het was hele
maal geen heksenkarwei. Marja legde
een overrompelend natuurlijk spelver-
mogen aan de dag, dat iedere acteur
of actrice haar benijden; ze moest
alleen nog de technische kant van de
zaak onder de knie krijgen. Waarschijn
lijk deed het bijna dagelijkse contact
met Mia Goossens (de gouvernante An
ne Sullivan), bij wie ze logeerde, vrij
veel toe aan de relatie met de toneel
sfeer.
Nu is Marja Lieuwen Nederlands
jongste toneelster, nog onder de wet,
maar 1 april wordt ze al vijftien. Ze
ervaart die bewonderende recensies,
die toejuichingen en interviews nauwe
lijks als iets bijzonders. Veel fijner
vindt ze het eerste-klas treinabonnement
dat ze heeft gekregen, hoewel het jam
mer is dat ze het zo weinig hoeft te ge
bruiken. Want elke avond gaan de spe
lers met de bus heen en weer. „Best
leuk, hoor," zegt ze. „Ze leggen mij
op de terugweg op de achterbank en
dan krijg ik dekens over mij heen en
moet ik slapen. Het wordt natuurlijk
toch laat, maar ik mag heel lang uit
slapen. En 's middags zit ik bij me
vrouw Goossens in de tuin." Die grote
zalen met mensen bezorgen haar niet
de geringste angst. „Het is juist fijn,
met mensen er bij gaat het veel be
ter dan op de repetities."
Over haar rol kan ze niet zo erg veel
vertellen, maar ze zegt dat ze die elke
avond bijna precies op dezelfde manier
speelt.
Wat ze nog meer doet? O, een beet
je gitaar-spelen en veel ballet. Haar
moeder zegt dat ze goed is in expres-
siedansen. Op school moet ze veel
tekenen, boetseren en aardige din
getjes maken, dat vindt ze wel ple
zierig. Met dit alles lost men nog
niet het raadsel van haar soms over
weldigende toneelspel op. En het zal
wel zo zijn dat ze een goed evocatie
vermogen heeft, waardoor ze ondanks
haar gebrek aan concentratie, zich
direct in de situatie van een ander kan
inleven. Wat zou een toneelspeler zich
nog meer kunnen wensen?
WENEN, 22 maart (UPI) Mizzi
Günther, het eerste „jolige weeuwtje".
is op 82-jarige leeftijd overleden.
Zij trad als Hanna Glawari op in de
wereldpremière van Franz Lehars ope
rette „Die lustige Witwe" in 1908. An
dere hoogtepunten uit haar operette
loopbaan waren de „Czardasfürstin" en
„Violetta".
Amphibiepakje van Nina Ricci.
Diagonale sluiting van Maggy R0uff.
Advertentie
niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Asymmetrie is een kenmerk van de
be?de
Heeft u zich wel eens gerealiseerd over
welk een ontzaglijk klein oppervlak de
mode zich eigenlijk beweegt? Niet meer
dan de kubieke inhoud van het mense
lijke figuur, bekleed met ongeveer hon
derdenvijftig vierkante centimeter huid.
De asymmetrie brengt in een mode
beeld dat per seizoen wisselt met nuan
cen, weer een eindeloos aantal mogelijk
heden.
