Voor Belgische kwekerijen
Staatsbosbeheer
waarschuwt de
bosbezitters
Jaarlijks wordt 400 hectare
Nederlandse grond ontmost
^rticulieren
verkopen grif
E
Verhuizen de lepelaars
Kemphanen bij Baarn
T'
STILTE-BURCHT IN DRIEBERGEN
II
Bouwvallig klooster
De slotzusters van „Broekbergen"
2
ZATERDAG S MEI 1961
riii^Sbhijnlijk vrjj onbelang-
bantPr°dukt: mos uit Bra-
bossen, isSe en Limburgse dennen-
export-artik1iCiskort; een zeer Sewild
ters beuren6 gew°rden. Bosbezit-
grif f 25oV°°r hectare mos
gische arbeiders fn00-—; dure Bel'
strekte bos?ehiedQ mossen uitge"
beladen met ?n zware trucks,
COR BERTRAND
MOS, gewild
exportartikel
U.W/V5 'irteii uuiLiLunyuJuyKiLö yuoctsiciv uuyen/fvo ixt; ycw» v** <<u wii>
mos naar de bloemenkwekerijen van Gent.
bosgrond per seizoen. Dit tempo, dat
bovendien met het jaar groter wordt
naarmate de nog aanwezige voor
raad mos in België verder slinkt, legt
de contactpersonen van de Gentse
bloemkwekerijen in Nederland de
verplichting op om tijdig uitgestrekte
mosbossen aan te kopen. Rekening
houdend met het feit, dat alleen bos
sen van 25 jaar of ouder ontmost
kunnen worden en dat een naald-
houtbos doorgaans elke zes a zeven
jaar nieuwe mos kan produceren,
hebben zij becijferd, dat in Neder
land voldoende mos aanwezig is om
in de Belgische vraag te voorzien.
De moeilijkheid daarbij is alleen, dat
het vervoer van bepaalde voorraden
mos (uit Groningen en Drente) hoge
transportkosten zal vergen.
Overigens maken de Nederlandse
mos-exporteurs zich daar op dit mo
ment nog niet al te veel zorgen over.
Voorlopig kunnen zij nog wel in Bra
bant en speciaal in Limburg vooruit.
Ruim tachtig procent van het totale
bosbezit in deze laatste provincie, dat
rond 25.000 hectare bedraagt, bestaat
uit dennenbossen met vrij veel mos"
bedekking. Bovendien is ongeveer zes
tig procent van de bemoste bossen m
handen van particuliere eigenaren, die,
zo weten de exporteurs uit ervaring,
gauwer bereid zijn om mos te verko
pen dan andere bosbezitters, als ge-
passeren t0nnen m0S'
waar d^ze w ^f de ®rens- Van"
die hier en
van een ware rage heeft aangTno-
men?
Voor zover wij hebben kunnen na
gaan, zijn de Belgische bloemenkwe-
kers uit het land van Gent hiervoor
vrijwel uitsluitend aansprakelijk. Ten
behoeve van de teelt van knolbegonia^s
cn speciaal van azalea's, moeten zij,
elk jaar, vooral in de lente-maanden,
Wanneer deze bloemen de kassen ver-
Jaten, over grote hoeveelheden mos
kunnen beschikken om daarmee de
grote bloemenvelden af te dekken. Het
mos houdt de grond vochtig en boven
dien bevorderen bepaalde mos-zuren
S,® P'amengroei in niet geringe mate.
en ir kunnen de Gentse kwekerjj-
wikkeia ZiiclAin de loop der jaren ont-
ciers van6 tot de wereldleveran-
mogeltjk mn,alea s' dit bosproduct on-
deze ber]rnvAsen' Met de groei van
vraag naar m<?*lng een stÜging van de
gegeven moment gePaard, die op een
de voorraad m 1 groot werd, dat
meer toereikend eieen land niet
Nieuwe voorraden
aangesproken en wat ia^ean worden
voor de hand dan da? daarbij meer
buren het mos zo dicht °JÏZe zuider
huis: t.w. in de Nederlana°se^k bij
streek, gmgen halen? andse grens-
In ons land had daar ni^
zwaar tegen. Althans aanvank?nn-d be"
Menig boseigenaar was gaarn» k niet.
een kleine partij mos, dat merc.id
ogen maar weinig waarde ha a ZIJn
waarvoor hij ook nog een financim"
tegemoetkoming ontving, aan de bJj0
gische bloemenkwekers af te staan
Inmiddels is deze situatie gr on die
gewijzigd. De kleine partijtjes zijn
intussen grote hoeveelheden gewor
den en op dit moment is er, in Noord-
Limburg bijvoorbeeld, reeds sprake
van „ontmossing" op grote schaal
en daartegen bestaan uit een oog
punt van bosbouw, wel degelijk be
zwaren. Tenminste naar het oordeel
van het Staatsbosbeheer, dat zich
genoodzaakt heeft gezien de bos-
eigenaren tegen de sterk toegenomen
activiteiten van de Belgische mos
opkopers te waarschuwen.
,,Onze bossen," zo lezen wij In een
brochure van het Staatsbosbeheer,
i,worden door de grote vraag naar
strooisel en mos bedreigd met ont
trekking van mineralen en humus en
dus met vermindering van de vrucht-
Op vele plaatsen in de Brabantse en Limburgse dennenbossen hoc.*
injmgheid: de moscampagne voor de Belgische azaleakwekeï? 9Jote be'
s 's ln volle gang.
baarheid. Vele boseigenaren beseffen
dit niet, omdat zij menen, dat strooisel
en mos slechts afval zijn en derhalve
zijn zij blij als iemand er geld voor
wil geven! Maar," zo vervolgt de bro
chure, „wat verkopen zij?"
Blijkens een door het Bosbouw-proef-
station te Wageningen ingesteld onder
zoek is dit heel wat. Elke hectare den
nenbos met een normaal mosdek be
vat gemiddeld 40.000 kilogram strooisel
en mos, waarin zich waardevolle stof
fen bevinden, als zuivere stikstof, fos
faat, magnesium, kali en kalk, als
mede niet minder dan 38.000 kg organi
sche stoffen, waaruit zich 24.000 kg
humus kan vormen, die de meeste bos
gronden hard nodig hebben.
Op basis van dit onderzoek trekt
het Staatsbosbeheer deze conclusie:
„Strooisel en mos zijn allerminst
waardeloos. Zij vertegenwoordigen
een kapitaal aan voedingsstoffen en
humus. Verwijdering ervan doet de
vruchtbaarheid van de bosgrond en
utproduktie dalen en leidt tot
de pOUW" Mos en strooisel houden
zodat °d1e<ze'1' ee,n £ezonde toestand;
voor
het VnrT*"6 tot in lengte van dagen
bare ?nze samenleving onmis-
VeJg t kan voortbrengen!"
schuwingenein?njren sJaan deze waar
ds van mo? d?. wi«d. Met de opko-
gedaan, dat hetUn ZÜ de mening toe-
dennenbossen hatp. ontmossen van de
nan de bomengr<vuS o£ geen schade
ts dit zodanig „Lh zal toebrengen,
de bovenste deklL^ Urt' dat slechts
verwijderd wordt en ga Van 2 a 2,5 cm
wezige humus in he^hlaar°nder aan-
Oe zuiver economisch i„s achterblijft.
der hen schrikken zelf* ln.gestelden on-
scha rentU,ele schadeposntletn '«"g voor
schade, volgens hen OIpdat deze
goed wordt door de hoL?Schoots ver-
De eindopbrengst van len'T^Üzen.
bos zo redeneren zij, bedraaét !hout-
a 40 jaar, hooguit en in het 5 na 33
geval 3500,- per hectareterwntigste
zelfde hectar, één keer in zes\Ijl die-
zijn zeventigjarige leeftijd is
.er uit Stekene nog altijd
oereia om. m het Nederlandse grensge
bied mos te gaan halen.
die-
jaren rond vierhonderd "gTTidnn zeve«
mos kan opleveren. aan
Deze instelling verklaart, waarna
het ontmossingsproces op steeds En-
tere schaal voortgang vindt, alle waar
schuwingen en brochures van het
Staatsbosbeheer ten spijt.
Dit proces of beter nog de mos
campagne speelt zich vooral in het
voorjaar af, wanneer de azalea's de
kweekkassen verlaten. Aan de grote
bedrijvigheid in de Brabantse en Lim
burgse bossen is dit momenteel duide
lijk te merken.
Tientallen Belgische arbeiders, over
gekomen uit azalea-centra als Lochris-
ti, Moerbeke en speciaal uit Stekene,
dat bekend staat om zijn goede werk
krachten, werken onder hoogspanning.
Meer dan dertig bloemisterijen zitten
dringend om Nederlands mos verle
gen. Er zijn er bij, die per dag maar
liefst zestig ton kunnen gebruiken. Een
voorraad, die overeenkomt met 2 a 3
hectare of anders uitgedrukt, met drie
twintigtons trucks met aanhangwagens.
De Belgische mos-arbeiders, die van
's maandags tot 's vrijdags in pen
sions verblijven, zijn verdeeld in drie
ploegen. Een ploeg, gewapend met
grote rieken, ontdoet het bos van de
moslaag; ploeg nummer twee vervoert
het mos per kruiwagen naar een cen
trale plaats in het bos, waar de grote
trucks geladen kunnen worden. Dit
laatste karwei knappen de leden van
de derde ploeg op.
Naar schatting ontmossen de Bel
gen a raison van 2,25 en meer per
uur, in ons land ongeveer 400 hectare
meentebesturen en verenigingen tot nut
van het algemeen. Maar ook zij blijven
soms niet ongevoelig voor de aanlokke
lijke mosprijzen, hetgeen reeds heeft
geleid tot de verkoop van mos door
gemeentebesturen.
Interessant is in dit verband wat de
houding van het gemeentebestuur van
Venray zal zijn ten aanzien van het
verzoek van een Belgische firma om
aan haar het gemeentelijk mosbezit te
verkopen voor maar liefst honderd
duizend gulden.
Vol spanning wacht Staatsbosbeheer,
maar ook de tegenpartij, af welke mo
tieven in het Venrayse geval zullen
prevaleren: de zuiver bosbouwkundige
of de strikt zakelijke.
Het paradijselijke Naardermeer.
HOOGSEIZOEN IN
NAARDERMEER
ijdens een korte vaartocht over
het Naardermeer noteerden we
deze week 24 vogelsoorten. Op
zichzelf geen indrukwekkend ge
tal: in de meeste stadsparken kan
men eind-april een hoger cijfer halen.
- Maar dan zijn het allemaal „gewone"
soorten; vogels die we dagelijks met
plezier zien gedijen, maar die nu niet
direct de sensatie bieden van een
brokje oer-natuur. Het Naardermeer
77 ha water, riet en moerasbos
biedt deze sensatie wel degelijk. Hier
huizen vogels die in stadsparken en
cultuurland niet gedijen. In ons land
zpn het dan al meteen „bijzondere"
vogels, want natuurlijke ruigten zijn
uitzondering en misschien zouden ze
zelfs al allemaal verdwenen zijn, als
ruim een halve eeuw geleden niet een
vereniging was gesticht, die dergelij
ke terreinen is gaan aankopen: de
Vereniging tot Behoud van Natuur
monumenten. Het Naardermeer is de
bakermat geweest van deze instelling:
de vereniging is opgericht, nadat een
actie van de natuurbeschermingspio
niers Thijsse en Van Tienhoven op het
nippertje had voorkomen, dat het
meer met Amsterdams stadsvuil werd
gedempt. De eerste bezitting van de
vereniging is nog altijd een van de
allerbelangrijkste, vooral door de rjjke
vogelbevolking.
De vogels van het meer zijn niet al
leen bijzonder omdat ze schaars zijn,
maar vooral omdat ze buzondere allure
hebben. Als er in Nederland tien paar
huismussen zouden broeden, zouden de
ornithologen elkaar verdringen om deze
rarae aves te bespieden en te filmen
en in dat geval zouden we over deze
vogelsoort zeker heel wat meer weten
dan nu! maar de niet-vakman zou
er evenmin warm voor lopen als hij
het nu doet voor ortolanen en duinpie
pers. Een vlucht sneeuwwitte lepelaars
daarentegen boeit iedereen. Een bijzon
dere verschijning is ook de aalscholver,
die nu eens niet tot de zeldzaamheden
behoort. Weliswaar is deze soort in en
kele kolonies geconcentreerd, maar
daar is ze zo talrijk, dat men ieder
jaar nesten moet uitstoten om al te
grote uitbreiding tegen te gaan. Dit sei
zoen heeft men in het Naardermeer on
geveer 700 aalscholvernesten. De be
drijvig af en aan vliegende vogels be
heersen er het landschap. De rond
vaartboot voert de bezoekers tot vlak
bij de nesten, zodat men zelfs het voeren
van de jongen kan volgen. De aalschol
vers van het Naardermeer stofferen
niet alleen het landschap van het na
tuurreservaat, maar ook de wijde om
geving.
Dat is het voordeel van kolonie-
n het 's zomers
drukbezochte
Driebergen met
zijn vele hotels
en pensions zou
men geen burcht
van stilte verwach
ten als een slot
klooster van zus
ters die zich voor
goed van de wereld
hebben afgezonderd
om heel haar leven
aan God te wijden.
Het zijn Benedicti
nessen van de Al
tijddurende Aan
bidding, een congre
gatie, die in 1653 te
Parijs door Moeder
Mechtildis werd ge
sticht in een tijd,
toen door de invloed
van het Jansenisme
de devotie tot de
H. Eucharistie sterk
was verminderd.
Reeds van 1875
af verblijven deze
zusters in huize
„Broekbergen",
waar door de Kul-
turkampf uit Duits
land verdreven zus
ters dank zij de ge
nerositeit van de
familie Damen te
Cothen een onder
dak konden vinden.
Een dochter van
deze familie zou la
ter als moeder Al-
ronsa de eerste
van d,s? Priorin
worden klooster
de want tegen
verwachting in
Het slotklooster van de Benedictinessen van de Altijd
durende Aanbidding in Driebergen.
werd het PP„
Men bereikt X?s»e nederzetting,
naam „Arca Para*.. klooster, dat de
komend uit de ri„A- draagt, als men
hart van het dorn 't? .Utrecht, in het
men, rechts de Encwe^16 gen geko-
kele blokken huizenSTg lngaat- Na en-
rijdt men over een verraki^mi te z«n'
weg in een idyllische om land"
veel oud hout en een wetering'irg i"et
op krijgt men verschillend» ó,,Xerier"
zen en zelfs kastelen met uit» '!U1"
landerijen en enkele bossen te
herinneren aan een vroeger tL 'a 1
tijdperk van de Utrechtse adel Dan&fi
men in een bocht van de weg al èo
lange hoge muur voorbij, die het 4 ha
grote gebied van de zusters omringt en
misschien heeft het vrjj onaanzienlijke
huis, dat men juist even tussen de
poort kan zien, niet eens de aandacht
getrokken. Het kan zijn, dat en het
klokje heeft geluid, ten teken van de
H. Mis, die begint, de Vespers of een
ander Officie.
Of aangekondigd werd het einde van
een uur Aanbidding, waarop een zus
ter in stilte de plaats midden in het
koor, vlak vóór een grote kandelaber,
waarmee een dik koord haar verbond
- symbool van zich aan de Christus
Eucharisticus te willen geven - verlaat,om
plaats te maken voor een andere zus
ter. Dit gaat zo dag en nacht door.
De communiteit bestaat uit 36 zus
ters, van wie de oudste 78 jaar is en
reeds 56 jaar in het klooster verblijft.
De laatst ingetredene is een bekeer
linge, die nu 34 jaar is en vroeger flui
tiste bi) de Haarlemse Orkest Vereni
ging was. Zij werd op Tweede Paasdag
plechtig ingekleed. Haar instrument
heeft zij mogen meenemen en toen on
langs prof. J. H. A. Vermeulen van
het Groot-Seminarie 12'/i jaar rector
van het klooster was, heeft zij jubila
ris en communiteit doen genieten van
een fluitsolo uit de Matthaeus Passion.
Toen kardinaal de Jong professor
aan het Groot-Seminarie was, heeft
ook hij de functie van rector vervuld.
Hij had wel heel bijzondere banden
met dit klooster, omdat zijn zuster
daar is ingetreden. Zuster Catherina is
echter reeds op 26-jarige leeftijd ge
storven.
Wanneer de zusters niet in de kapel
verblijven voor aanbidding of gemeen
schappelijke oefeningen, verrichten zij
werkzaamheden, die gericht zijn op de
Eredienst, als hosties bakken, het ver
vaardigen van paramenten en het
wassen van kerklinnen.
Gemiddeld treden ieder jaar twee of
drie novicen in. Geen gering getal, als
men bedenkt, dat de zusters van „Ar
ca Pacis" nimmer van zich doen ho
ren.
Door de nood gedwongen, hebben de
zusters nu het stilzwijgen verbroken en
zich met een circulaire tot de buiten
wereld gericht om geldelijke steun voor
de uitvoering van een bouwplan, waar
aan niet te ontkomen is.
Het oude huis is voor een gedeelte
bouwvallig, zodat het gesloopt moet
worden, terwijl de kapel veel te klein
is geworden. Het ziekenverblijf, dat op
het noorden is gelegen, voldoet niet
aan hygiënische eisen, terwijl verder
keuken, refter en sanitair voorzienin
gen vragen. Ook het noviciaat dient
vernieuwd te worden, want bij alle so
berheid dienen de vertrekken toch aan
redelijke behoeften te voldoen. In som
mige vertrekken ontbreken verwarming
en vaste wastafel. De hostiebakkerij is
primitief in de kelder gehuisvest.
We zouden met deze opsomming nog
wel even kunnen doorgaan, maar er is
genoeg vermeld om duidelijk te ma
ken, dat de verbouwingsplannen niet
door zucht naar modernisering zijn in
gegeven.
Architect J. Dresmé hooft een plan
gemaakt voor gedeeltelijke nieuwbouw,
waardoor het gehele complex rondom
twee hoven wordt gegroepeerd. De zus
ters krijgen naast een hof, waaraan
cellen en werkruimten komen te lig
gen een echte kloosterhof met gang.
Ook' de geprojecteerde kapittelzaal en
bibliotheek zijn beslist geen luxe, even
min als een aantal cellen voor de be
jaarde zusters op de begane grond.
Ten behoeve van de gasten, die gaarne
de plechtigheden bij de zusters op
Hoogfeestdagen meevieren en ook wel
's zondags de H. Mis bijwonen, wordt
de afzonderlijke kapel naast het pries
terkoor uitgebreid.
Het priesterkoor zelf dient vergroot
te worden, waarmee men nog dit jaar
hoopt te beginnen.
Het gehele project, waarmee
450.000 gemoeid zal zijn, wordt in ver
schillende fasen uitgevoerd, al naar de
financiën toelaten.
De zusters mochten op de circulaire
reeds ruim 13.000 ontvangen. Zij ver
trouwen erop, dat nog meer weldoe
ners op hun giro-nummer 236572 t.n.v.
Area Pacis te Driebergen een gift zul
len storten.
vogels: zolang ze over voedselgebie-
den beschikken, kan men ze in een
hele streek behouden door het be
schermen van een enkele broed
plaats. De lepelaars broeden vlak ach
ter de aalscholvers. De nesten krijgt
men tijdens de rondtocht niet te zien.
Vroeger zat de kolonie gemakkelijk
bereiKbaar en werden de bezoekers
tot dicht bij de nesten gebracht. Blijk
baar hebben de vogels toch voorkeur
voor enige rust, ze zjjn althans enkele
jaren geleden naar hun huidige, on
toegankelijke broedplaats verhuisd.
Natuurmonumenten is er erg zuinig
op deze zeldzame vogels, die behalve
in Nederland (drie, sinds kort vier
broedkolonies) alleen voorkomen in
Zuid-Spanje, tenminste voor wat
West-Europa betreft. Toch is het aan
tal nesten vooral dit seizoen achter
uitgegaan: er zjjn er niet meer dan
70. Misschien is dit een gevolg van
gebrek aan voedsel. De lepelaars van
het Naardermeer foeragee.rden van
oudsher aan het IJsselmeer. Ze
maaien met hun platte lepelbekken
door het ondiepe water om allerlei
kleine visjes en waterdieren (ook
graag garnalen) te vangen. De toe
neming van de soort in de kolonie
Callantsoog en de vestiging van een
tweede kolonie op Texel zouden erop
kunnen wijzen, dat de lepelaars zich
verplaatsen.
Natuurlijk ontbreekt in het Naarder
meer de blauwe reiger niet, maar men
kan hier bovendien de zeldzame purper
reiger waarnemen. Ook hoort men in
deze tijd van het jaar gegarandeerd
de roerdomp, maar deze rietbewonende
reigersoort laat zich bijna nooit bekij
ken. De bruine kiekendief houdt zich
minder verborgen. Tijdens de tocht ziet
men deze echt-vaderlandse roofvogel
bijna altijd wel ergens langs de riet
zomen zweven. Meestal is zijn vlucht
traag en sloom, maar dit keer hadden
we het geluk, zijn baltsvlucht te zien,
flitsend van hoog naar laag en weer op
trekkend, snel en sierlijk als een boom
valk. De kleine karekiet was nog niet
gearriveerd, maar de grote kraakte al
luid over het water. Ook het zoemertje
van de snor was op diverse plaatsen te
horen en in het moerasbos zongen fitis-
sen, koolmezen en winterkoninkjes. In
dit terrein zijn we bij ons vluchtige be
zoek niet doorgedrongen, anders was
onze lijst heel wat langer geworden en
zouden we ieder stadspark met stukken
geslagen hebben. Want merels, lijsters
en al wat verder in onze parken tiert
huist ook in de randgebieden van het
Naardermeer. Wjj hebben alleen geob
serveerd op het water, waar niet minder
dan vijftien koninklijke futen zeilden en
waar visdiefjes en juist gearriveerde
zwarte sterns sierlijk overheen scheer
den. Aan de rietranden, groen van jonge
scheuten, bloeiden de dotters nog in
volle glorie en de moerasbosjes prijkten
met hun teerste groen. Het Naarder
meer was juist begonnen aan zjjn hoog
seizoen. Dat seizoen is maar van korte
duur: half augustus is het vogelleven
al verstild en tekent de herfst al gele
en bruine vegen in het zomerse groen.
Enkele maanden slechts duurt de
pracht van het riet- en waterland, maar
in die maanden is het dan ook van een
unieke schoonheid.
Het meer is geen gebied voor mas
sarecreatie. Het is een van de terrei
nen, die gereserveerd blijven voor de
leden van de vereniging. Wie het wa
ter op wil, moet dat bovendien tevo
ren laten weten, zeker in mei en juni,
want dan zjjn de roeibootjes waarmee
wordt rondgevaren, elke dag bezet.
Gelukkig komen niet alle 33.000 leden
ieder jaar naar het Naardermeer.
Men krijgt er echter wel veel gezel
schappen, ook uit het buitenland.
Vooral in Engeland is het Naarder
meer befaamd. Voor verenigingen die
het Naardermeer willen bezoeken,
geldt de eis van lidmaatschap niet.
Als zij tijdig een verzoek indienen bij
de vereniging (Herengracht 540 te
Amsterdam) kunnen ze met enkele
grote sloepen een excursie maken.
Vorig jaar hebben in totaal 1200 men
sen een vaartocht meegemaakt. Het
is een ervaring, die men zich niet
moet laten ontgaan. Toch kunnen we
aan het einde van dit Naardermeer-
verhaal niet nalaten, te vermel
den, dat we de grootste sensatie van
onze excursie hebben beleefd buiten
het reservaat, in de berm van een
van onze drukste snelwegen: de rijks
weg Amsterdam-Zwolle, even voorbij
de afsplitsing naar Baam. Daar trof
fen we aan een plasje vlak langs de
weg een baltsplaats van kemphanen,
meer dan vijftig stuks. Terwijl de
auto's voortraasden, speelde zich daar
enkele meters van ons vandaan het
adembenemend schouwspel af, dat de
prachtig uitgedoste vogels op de paar-
plaats te zien geven. In geen enkel
natuurreservaat hebben we ooit zo'n
kemphanentoumooi gezien als daar
langs de grote weg. Het was een va
et vient van hanen en hennen en dus
een onophoudelijk kragenspreiden en
elkaar najagen. Op zo'n moment zou
men het verkeer willen stopzetten om
iedereen te laten meegenieten van het
ongelofelijke, exotische tafereel, dat
de meeste mensen nooit te zien krij
gen eenvoudig omdat ze er geen weet
van hebben. Als kemphanen zo
vriendelijk zijn om vlak aan de weg
te baltsen, zou men eigenlijk borden
moeten plaatsen: „Kemphanen 500
meter". Jammer, dat zoiets uit ver-
keersoogpunt niet toelaatbaar is. Als
u toevallig in de buurt komt: tot half
mei pleegt zo'n baltsplaats. in bedrijf
te zijn.
VIC LANGENHOFF
Aalscholven op het nest....
