Mdysmalgin
IN SCANDINAVIË EN AMERIKA BEROEMD
Collectie van „Katja of Sweden
—nu ook in ons land
waartn men
zich prettig voelt
Stoffen, kleuren, dessins, alles
eigen ontwerp
NON OP POSTZEGEL
Franse religieuze heldin
van het verzet
WAAR NEW YORK EN PARUS OM TWISTEN
Wie mag Jackie Kennedy kleden?
Haar kapsel van „Alexandre" verheugde
de ganse lichtstad oprecht
J
U charmant
wij garant
„Rij niet hard"
Mammie
zeurt
MAÏZENA
DU RYEA
„Kijk goed uit
VRIJDAG 9 JUNI 1961
III III111 III III
in HI Ill Ill «1»
SPECIAAL tegen
menstruatle-pijnen
Katja of Sweden" zoals de Zweedse mevrouw Karin Geiger,
geboren Hallberg zich noemt, is een merkwaardige vrouw
en een zeer bekwame vrouw. Zij heeft grote begaafdheid^ op
het gebied van ontwerpen en daarbij vooral een heel steike intuïtie
en een ontvankelijk natuurlijk levensgevoel, waardoor zij precies die
bezieling aan haar kledingstukken weet te geven, die bij de mensen
van nu aanslaat. Op de foto van het Zweedse zomerhuis moet je
even goed kijken wie nu de zoons zijn en wie de moeder. Vrijetijds-
kleding „fritids klanning" zoals men het in Zweden noemt, is een
zeer geliefde dracht en mevrouw Katja van Zweden houdt er zelf
van zich in een makkelijk tenue te steken zoals zij ze ook bij voorkeur
ontwerpt. Ze heeft vier kinderen en ze verdeelt haar tijd tussen haar
zoons, haar man, die haar bij haar werk helpt en het ontwerpen
van sportieve kleren voor een confectiefabriek in Malmö, voor een
schoenen-industrie in die Zweedse stad en voor een fabriek van
wollen stoffen in Kristianstad.
Stichting Keurmerk Charmeuse
GARANTIEBEWIJS
Pt UlCHl'NG MUtHIft* CMA*MtU« garandeert U
irnmmtf* een vol |»r de bene gebruikieigenuhappen
v<n d<( «Mikel ««n'EnkaloA-tharmeuie. wanneer U het
op de normale wijte gebruikt én yolgent athterataand
waivOO'Khr.ft behandel^ Moeht hei artikel detondankt
binnen een |iar na aankoop met voldoen aan onte
Krui merk-enen betreffende ilijtage. verkleuring en krimp.
Huurt U het dan mei bijbehorende kauabon of nou
én dit tenummerde,CJ»raniifbe»vij\ naar ont op U wende
mh met uw klacht dwvniét tot de winkelier.'maar tot de
STICHTING KEURMERK CHARMEUSÉ
Huize Oud wijk - Utrecht
Het Slichtingibettuu'
m 10 TABLETTEN
„Katja of Sweden" met haar zoons bij haar zomerhuis buiten Malmö.
Maar haar roem is niet tot Zweden
(Noorwegen en Denemarken) beperkt.
In Amerika is ze minstens zo bekend,
grote warenhuizen op de Fifth Avenue
in New York verkopen haar ensembles
en ook in Nederland worden haar kle
ren geïntroduceerd. Bij een grote Neder
landse importeur op een van de Amster
damse grachten hebben wo dezer da
gen een deel van de collectie voor de
komende herfst en winter gezien, door
haar ontworpen en vervaardigd door
de Zweedse confectie-industrie. Het wa
ren uitsluitend kleren van jersey, waar
bij een bijzonder aantrekkelijk en prak
tisch materiaal, warm aanvoelend, ge
dekt van tint, ongeneigd tot kreuken en
uitstekend wasbaar, wat niet anders
bleek te zijn dan katoenen jersey.
Maar in een super-kwaliteit. Typisch
geschikte stof om er die wat nonchalan-
£iet .f.iSuur nergens dwingende, dood-
makkelijke jurken en losse pakjes van
te maken, die helemaal passen bij het
leven van nu.
,.^r "'as iets bijzonders aan de kleren,
It 2 ons iet zien en waar dat in
ton vprtoiw duidelijk toen we ons lie-
ddu i?at de Malmö confectie-
hit ^arpn tn^nt" materiaal weeft, ook
het garen spint en de kleuren en dessins
IS-Sr'dST K">' SweVn" ÜSK
u zijn de Zweden zeer gevoe
lig voor kleur, voor de nfet-S-
prononceerde, wat vage tinten
u n mooie natuurfand En
een zeer verfijnd kleurengevoel zit
Katja tot in de vingertoppen. Met
haar zin voor kleur en haar kennis
van klassieke oude ornamenten die
ze ook roms bij haar jersey-dessins
toepast, bezielt ze het materiaal en
de kleren die er van gemaakt zijn.
Ook hier is het de verfijnde en toch
natuurlijke eenvoud, die het geheim
is van de veelgeroemde Zweedse ont
werpen inzake ambachtskunst.
Karin Hallberg is tussen het ontwer
pen groot geworden. Haar vader was
een bekwaam keramisch kunstenaar en
toen zqn dochter' Katja nog heel jong
besloot ze dat ze ook artist wilde
worden. Toen ze zestien was schreef
ze een kinderboek lat ze zelf illustreer
de. Ze kreeg er tweehonderd kronen
a Iis -lang geen gulden!)
en dal lage honorarium stelde haar zo
teleur, dat ze zich meteen van de uit
geverswereld afwendde en overstapte
naar de kunst-akademie in Stockholm
waar ze zich ging toeleggen op beeld
houwen. Maar ook dat was het niet en
ze begon met mode-tekenen. Zo kwam
ze tenslotte op de ,,Parsons's School of
Design" in New York, waar ze avond
lessen volgde terwijl ze overdag werk
te bij' Lord en Taylor's op de Fifth Ave
nue.
Maar haar roem begon eigenlijk pas
goed toen ze getrouwd was en haar man
min of meer als haar publiciteitsmana-
ger ging optreden. Toen ze Rod Geiger
leerde kennen, was hjj assistent van de
Italiaanse film-producer Roberto Ros-
selini. De eerste jaren van haar huwe
lijk wijdde ze zich helemaal aan haar
gezin. Maar het werk liet haar toch niet
los en haar man werd haar rechter
hand als reclamechef. Toen ze haar
eigen ontwerpen zelf ging confectione
ren en verkopen in New York werd
het een reuze succes.
Omwille van haar mans werk trok
ken ze echter weg uit Amerika en
vestigden zich in Rome, waar Katja da
delijk een exclusief winkeltje begon, dat
'n magneet werd voor de Romeinse haute
monde. Ook Ingrid Bergman kocht
er. Een ernstige ziekte maakte een eind
aan dit overvolle bestaan en sinds en-
„Om te ontwerpen moet je U.en zien," zegt Katja Geiger.
kele jaren woont Katja nu met haar ge
zin in de rust van de Zweedse natuur
buiten de industri stad Malmö, waar ze
met haar snelle wagen enige malen
per week heen rijdt.
Zoals alle Scandinaviërs houden
de Zweden er fanatiek van de
dagen en uren dat ze niet wer
ken in Gods vrije natuur door te
brengen. Iedereen heeft er een zomer
huis. Uit de omringende natuur met
de altijd wisselende tinten der seizoe
nen put Katja haar inspiratie voor de
steeds gevarieerde kleurendessins, die
ze weet te bedenken. En die alleen in
natuurmaterialen worden uitgevoerd.
De Zweedse klerenindustrie waar zij
mee samenwerkt weert alle synthe
tische materialen. Er wordt dan ook
geen massa-produkt gemaakt al is de
produktie omvangrijk. Integendeel, in
de collectie die wij in Amsterdam za
gen maakten de leren een zeer origi
nele en exclusieve indruk. Bijzonder
en toch volstrekt niet sentimenteel.
Sommige pakjes maakten de indruk
handgeweven to zijn. Er was inder
daad ook handweef bij in de natuur-
wol van het witte en het zwarte
schaap. Door de goedgerichte smaak
en het vakmanschap van de ontwerp
ster toch met een zeer moderne allu
re.
Katja Geiger heeft uitgesproken ideeën
over mode. „Ontwerpen vraagt op de
eerste plaats dat je gerijpt bent en dat
je hebt leren zien", is haar mening.
„Want in het leven staat alles met el
kaar in verband.
De kunst van he* mode ontwerpen
vraagt om ontspannen te zpn en niet
gespannen. Ik zie het om me heen
aan alle andere werkende moeders
zoals ik zelf ben, met kinderen een
huis en een baan (Zweden is het land
van de werkende moeders!) dat ze
praktische maar toch mooie en mak
kelijk te onderhouden kleren willen
hebben. Als een mode-ontwerper geen
afstand meer kan nemen, is hij verlo
ren", zegt ze. „Je moet altijd weer
op een afstand gaan staan van jezelf,
van je werk." Met dat perspectief
bedoelt ze, dat de kleren die iemand
draagt altijd een verrijking voor de
omgeving moeten zijn. Om het haar
met haar eigen woorden te laten zeg
gen: „Er is behoefte aan gezellige
kleren, waarin de draagster zich ner
gens belemmerd voelt in haar bewe
gingsvrijheid, waarin zr met haar kin
deren kan spelen, in de keuken bezig
zijn en er toch aardig en aantrekke
lijk uitzien. Ik wil de vrouwen helpen
hun kleren zo te kiezen, dat de kleu
ren bij elkaar passen en dat de kle
ren precies bij de vrouw passen. Je
moet het gevoel hebben dat de kleren
die je draagt bij je horen en dat je
helemaal je zelf blijft in het contact
met wat om je heen leeft."
A. Bgl.
e Franse posterijen trachten re
gelmatig niet haar postzegels
ook persoonlijkheden uit de he
dendaagse geschiedenis te huldi
gen. Onder hen bevinden zich ook hel
den van het verzet tijdens de jongste
wereldoorlog. Reeds verleden jaar
bracht een postzegel de beeltenis van
Abbé Bonpain. Thans doet zich het
treffende geval voor dat een postzegel
het beeld draagt van een liefdezuster,
die haar leven bestemd had om haar
apostolaat in alle stilte jegens de we
reld te volbrengen. De verschijning
van een postzegel met de afbeelding
van de bij het verzet omgekomen over
ste van de Lyonse congregatie van O.
L Vrouw van Mededogen is 'n uitdruk-
wekkend feit dat niet alleen algemeen
in Frankrijk, doch overal de aandacht
zal vestigen op de heldhaftige dood
van de Moeder Elisabeth van de
Eucharistie, die om haar moedig ver
zet door de vijand naar Ravensbruck
gezonden, aldaar op Goede Vrijdag
1945 het offer van het leven bracht om
dat van een jeugdige beschermelinge
te redden.
Mère Elisabeth werd in 1890 te Dra-
ria in Algerije geboren als Elise Rivet.
Zij trad op 3 december als postulante
te Lyon in de congregatie van O. L.
Vrouw van Mededogen en nadat zij
op 30 mei 1913 het kleed had ontvan
gen, ging zij zich wijden aan de kin-
derzorg. In 1933 werd zij tot algemeen
overste der congregatie benoemd. Van
het begin der Gestapovervolgingen af
hebben de Franse kloosters zich be
ijverd een toevlucht te zijn voor ver
volgden en verzetslieden die zich in
gevaar bevonden, en hulp te verlenen
aan het verzet. Veel religieuzen heeft
dat het leven gekost of gevangenschap.
Ook moeder-overste Elisabeth van de
Eucharistie had zich zeer beijverd als
inlichtingenpost en bij het verbergen
van vluchtelingen en jonge mannen die
zich aan de Duitse arbeidsdwang ont
trokken, tot op 25 maart 1944 de Ge
stapo een inval deed in liet klooster
en er onder meer een wapenschuil
plaats ontdekte. Zowel de moeder-over
ste als haar assistente mère Marie
de Jésus v! !en in ^e handen van de
vijand. Zij werden in de gevangenis
van Mont'.uc opgesloten, waar de Gestapo
een zeer gemengde groep arrestanten
had bijeengebracht, de meeste bestemd
voor Duitse gevangenkampen. Zonder
zich af te vragen wat voor godsdienst
of politieke overtuiging iemand had,
ondernam de moeder-overste onmid
dellijk met moed en ijver haar aposto
laat onder de medegevangenen, door
voorbeeld, opbeuring en hulp en won
daarmee aller harten
Op 1 juli 1944 werd zp naar het
kamp van Ravensbrück overgebracht,
maar die deportatie was met in staat
haar goedheid te doen verflauwen. In
dat gruwzame kamp werd haar rnoed
nog aangewakkerd. Het is aangrijpend
in de brieven van degenen die het
kamp overleefden, te lezen, hoe zp de
hoop levendig hield, de vertwijfelden
moed bleef inspreken en eigenhandig
het Hjden van anderen poogde te stil
len, ondanks haar eigen lichamelijke
misère en de verschrikking bij het moe
ten aanschouwen van de onvoorstelba
re gruwelen, die zich in haar tegen
woordigheid afspeelden. Het was een
dagelijks heldhaftig gevecht met de ont
zetting van het kamp. Zij streed dal
gevecht tot de laatste ademtocht en
haar einde was even heldhaftig.
André Chagny die de gegevens voor
de geschiedenis van de verzetsrol van
Mère Elisabeth heeft kunnen verzame
len, beschrijft haar laatste levensdag
aldus: „Het is Goede Vrijdag 1945. De
beulen houden appèl voor hen die die
dag zullen worden omgebracht. De ap
pèl-plaats is gevuld met wanhopige kre
ten uit rauwe kelen, hartverscheurende
angstkreten van vrouwen, smeekge-
roep: „Dood mij niet, ik heb man en
kinderen".
De wagen wordt gevuld. Hees, met
verstijfde blik, bleker dan een dode
aanschouwt mère Elisabeth het ver
schrikkelijke gebeuren. De kleine Luce
houdt zich aan haar vast. Het radeloze
meisje wil niet sterven. Mère Elisa
beth ziet lotseling een moeder naast
zich wier naam afgeroepen wordt. Zij
beduidt haar zich te redden door uit
een raam te springen en rustig neemt
ze de plaats van de afgeroepene in: „Ik
ga naar de hemel... waarschuw Lyon",
fluistert zij een van de omstanders in.
Mère Elisabeth beklimt de afschuwe
lijke wagen. En tegen de inzittenden
die zich aan haar vastklampen, zegt ze
met vaste stem: „Ik zal u helpen om
goed te sterven". In haar hand om
klemt zjj een kruisje, primitief ge
maakt van twee stukjes hout. Zjj richt
zich op en begint te bidden.
DINY K. W
acqueline Kennedy
heeft bij haar recente
bezoek aan enkele
hoofdsteden wederom
vele harten veroverd, wat
zonder twijfel een good-
wjll betekent. Zelfs
Khroesjtsjev was épris
van haar toen hij haar
voor het eerst zag in We
nen in het Schonbrun pa
leis Toen een fotograaf de
grote Rus vroeg of hij de
president van de ^eleI?.lg"
de Staten de hand wilde
geven, zei hij ,ee" ff;!:
ondeugend met fen Aj
op de stralende schoonheid
i°nPlang wit satijn avond
toilet: „graag geef eerst
haar een hand, f^ens
die avond heeft h« me
vrouw Kennedy, die ont-
wapenend spontaan
te reageren, geamuseerd
met zijn grappen.
Pas de volgende dag had
den mevrouw Kennedy en
mevrouw Khroesjtsjev ge
legenheid elkaar wat na
der te leren kennen, tij
dens een lunch, waarbij
Tacqueline Kennedy een
donkerblauw „pakje droeg
met schuin uitlopende rok
(zoals het huis Dior de
laatste 'maal lanceerde)
een baret van creme-wit
stro, donkerblauwe pumps
en tas, witte handschoenen
en enige rijen parels.
Naast haar onmiskenbare
chic en haar eclatante
jeugd was. Ruslands eerste
vrouw een echte moeder
lijke figuur. Mevrouw
Khroesjtsjev was hoedloos en droeg een
eenvoudige zwarte mantel over een don
kere japon, daarbij zwarte schoenen en
een bruine tas. Maar de twee vrouwen,
hoe verschillend ook van uiterlijk, wa
ren alle twee volkomen zichzelf en ont
dekten in hun gesprek dat ze beiden
grote belangstelling voor het ballet
hebben.
Tot veler grote spijt woonde alleen
mevrouw Khroesjtsjev een show bij
van modieuze wintersport-kleren. Jackie
ging in die tijd een po'rcelein-
fabriek bezichtigen. Ze houdt van
mooie dingen en terecht vond ze het
jammer om haar tpd in Wenen, zoals
ook in het door haar zo beminde Parijs,
te verdoen met de mode. Ze kan
immers in New York óók internatio
nale mode zien!
Men is in Parijs natuurlijk hoogst
geïnteresseerd, of Amerika's eerste
vrouw nog kleren besteld heeft bij haar
favoriete modehuis, de Givenchy. Er
wordt gefluisterd, dat ze met veertig
koffers, die zeer licht (leeg?) leken,
uit New York in Parijs aankwam. De
Parijse kranten wisten vóór haar
komst al te melden dat ze bij de
Givenchy een aantal toiletten had be
steld, die ze niet zou hoeven passen,
omdat men daar over haar maten
beschikt en ook over een mannequin
die precies haar figuur heeft. Maar
officieel is de New Yorkse couturier
Oleg Cassini degene bij wie Jacqueline
Kennedy haar kleren bestelt. En de
naijver tussen New York en Parijs om
deze schoonheid, tevens eerste vrouw
van de Ver.Staten met een sterke
Franse allure, te mogen kleden, zal
wel altijd blijven. De Fransen zijn nu
eenmaal zeer chauvinistisch en zouden
dolgraag willen, dat Jackie al haar
De Franse ver-
Parjjse kranten
Het kapsel van Alexandre!
Jackie Kennedy en Harold Macmillan in Londen.
kleren in Parijs koopt,
slaggeefsters in de
gaven echter hoog op van haar uiter
lijk, al waren haar kleren dan ook
Amerikaans. Ze werden in ieder geval
gedragen met Franse chic, meldden
ze!
Grote triomf bracht het evenement
dat Mevrouw Kennedy zich door de
Parijse kapper Alexandre heeft laten
kappen voor het oogverblindend avond
feest in het paleis var Versailles, waar
ze in die stijlvolle fraaie entourage,
in een stralend wit geborduurd avond
toilet de rol van een jonge koningin
leek te spelen. Alexandre had haar
zwierende haardos wat in vorm ge
bracht en getemd door onder anderen
twee zijlokken aar weerskanten van
haar gezicht te leggen, die bleven zit
ten dank zij een preparaat. In het
hoog opgewerkte haar had hij een
diamanten diadeem gestoken. De kap
sels van de nabije toekomst zullen
hier wel weer door beïnvloed worden.
Op een persconferentie die Jacqueline
Kennedy hield voor de vrouwelijke
journalisten van een vijftigtal Franse
vrouwenbladen, en waarbij haar de
malste vragen werden gesteld, beken
de ze, dat ze „verrukt was van haar
Franse kapsel". „Vond u dat hij het
goed knipte?", vroeg een verslaggeef
ster. Waarop Jackie behendig pareer
de: „o, heeft hü het geknipt, daar
heb ik dan niets van gemerkt". Wat
ze deed om er zo fris te blijven uitzien
ondanks haar hektische bestaan als
presidentsvrouw? Hierop antwoordde
ze gevat, dat ze er geen „doe-het-
zelf" recept voor had. „Ik volg het
voorbeeld van mijn man en rust
nooit"
Nee, ze is niet van plan voor Ameri
kaanse kranten te gaan schrijven, ze
(Advertentie)
maakt Uw groenten zo lekker.
leest liever wat anderen schrijven,
antwoordde ze, toen men suggereerde
dat ze misschien een vroegere hobbie
(ze is een blauwe maandag verslag
geefster geweest) weer zou willen op
nemen. (Een vraag die niet zo gek is
als men bedenkt dat mevrouw Roose
velt jaren lang een dagelijkse kolom
heeft gehad in de Amerikaanse pers).
Toen haar het vuur na aan de schenen
werd gelegd, weerde ze gedecideerd
iedere veronderstelling af, dat ze tij
dens haar bezoek aan Parijs kleren
zou kopen, met een: „ik heb belang
rijker dingen te doen". Ook voor haar
dichtertje Caroline zou ze geen Parij
se jurkjes meebrengen. Maar wel heeft
ze in Parijs de tijd genomen om een
binnenhuisdecorateur te raadplegen
voor vernieuwing en verfraaiing van
het interieur van het Witte Huis.
A.Bgl.
(Advertentie)
(Advertentie)
.gecontroleerde
Onlangs werd de vader van ons
huisgezin door de politie aan
gehouden, toen hij op de bin
nenste rijbaan van een vier-
baansweg reed.
„Mijnheer", zei de agent, „u rijdt
link-s!"
„Inderdaad, dat kan ik niet ontken
nen!"
„Maar u mag alleen op de linker
rijbaan rijden, als u iemand passeert
en u passeerde niemand. Wist u dat
niet?"
„Ik wist het."
„Waarom deed u dat dan?"
Het hoofd van ons gezin besloot de
Waarheid te spreken, hoewel de waar
heid zoals gewoonlijk veel ongeloof-
Waardiger klonk dan een leugen.
„Kijk," zei hij, ,.u zult me wel niet
geloven, maar meestal rijd ik zo hard,
dat ik iedereen passeer en nauwelijks
op de rechter rijbaan hoef te komen,
maar vanmorgen heeft mijn vrouw
me juist bezworen, dat ik niet boven
de honderd mocht komen en nu ben
ik wel die belofte nagekomen, maar
ik heb er niet aan gedacht dat ik
met dat tempo niet op de linker baan
thuis hoor."
De agent grinnikte. „Mijnheer," zei
"ij trouwhartig, „dat wijf van mij zegt
®pk iedere dag, dat ik niet zo hard
£lag rjjden. Rijdt u maar door, maar
n°odt u nou wel rechts, he?"
beha! vet"haal verlokte enige hilariteit,
van w degeen, die er de oorzaak
naar t?s" Onze gedachten gingen uit
iedere andere vrouw, die ook wel
de deiIT.morSen aan bet raam of aan
der hol Za? staan om de man en va-
2j. er vyandige leven tegemoet te
keiV„Q^aan- We hoeven haar niet te
roem r>m te weten, wat ze hem na-
Wees voorzicht^® As het alleen:
f,vv^trïs voorzichtig! De andere daf
,,Rl]d met te hard!" En misschifn
houdt ze net als wij van tijd tot tjjd
een kleine verhandeling over het mo
derne verkeer en de grotere gevaren
die een hoog tempo oplevert.
In een moedeloos moment denken
We dan wel eens: „Alles voor niets!
Maar dat is niet waar! Dat wil,
vrouwen en moeders, mensen zijn, die
hooit hun taak als beëindigd kunnen
beschouwen, wil nog niet zeggen, dat
ons werk nutteloos is. Dat onze raad-
§evingen niet altijd opgevolgd _wor-
d?n, betekent niet, dat ze altpd in de
W1nd geslagen worden.
"Kijk goed uit, loop niet met vreem-
ben mee," zeggen we tegen het klein-
*1®, dat dit jaar voor het eerst alleen
baar school gaat en wie bewijst, dat
bet kind niet, met die raadgeving in
?Un oren, aan een gevaar ontsnapt
„Rijd niet te hard," zeggen we
legen de zoon op de bromfiets en we
balen voorbeelden van ongelukken
aan. Misschien rijdt hij juist die dag
y'at langzamer en voorkomt een on
geluk.
„Kijk eerst goed uit!" zeggen we,
a's een van de kinderen aan de kant
;®n de rijweg uit de auto moet stap
pen.
„Ik ben niet gek," antwoordt het
™at kribbig, maar soms wordt een
•hens even afgeleid en vergeet een
Voorzorgsmaatregel. Misschien kwam
onze waarschuwing wel eens net op
dat moment..
„Behandel een jongen niet als
speelgoed. schrijven we aan een
dochter. „Denk erom, dat
handigheid met het hoogste is in het
leven," zeggen we tegen een zoon,
wiens woorden vlot en gemakkelijk
komen en die heeft ontdekt, dat het
niet moeilijk is de mensen om zijn
vingers te winden.
Doe dit, pas op voor dat, denk hier-
aan, let daarop, iedere dag opnieuw.
?°ets je tanden, zeg de visite goeden
dag, wees beleefd tegen oudere men-
®fh, plaag de vriendinnetjes van je
^sJe niet, was je handen, als je dat
e geld hebt aangeraakt.
Eh dan zjjn er onze mannen, die
te veel roken, te laat naar bed
vgaan, te hard werken en geen
Ze zip]/antie willen nemen, die, als
WensoA.2^' doorlopen, geen dokter
ten Ae zien en alle dieetvoorschrif-
En be wind slaan.
Wat VA'y maar zeggen: „Probeér eens
haar Kinder te roken! Ga eens vroeg
ter of d- Morgen heb je met de dok
die gesProken! Hier is je appel, eet
Som afsieblieft op!"
on krijgen we dan een hekel aan
ba ziel e vinden, dat we op die
jeucri vrouwrnensen, die we in onze
Ken tt0 verafschuwden, zijn gaan lij
men •kehs hebben we ons voorgeno-
iom een droomster te blijven,
riinhfn ,die afln het ontbijt over ge-
h en kon spreken en aan het
pvIIi 1 over de nieuwste toneel-
fippf 'T'enten. We wilden het beste
we hadrtln aria was toegezegd, en
over ?oi! rea hekel aan Martha, die
ongemerkt 5!gen bezorgd was, maar
liik vindo un we veranderd. Eigen-
hebben »ioWe' dat de kinderen gelijk
ocenhiiktn ze °P ongecensureerde
fikken zeggen: „Mammie zeurt."
„i f_mderdaad, we werken
mL>d „IemJ eea domper op alle over-
renrijLm Ieugd, op de voortva-
tonb it, a-fhh onze echtgenoten en
s d't een van de functies, die
we moeten vervullen.
Va?h weer denken we aan de vrouw
Vro 8 pohtie-agent en aan al die
KiiiA ;,„dl,e,, zeggen: „Pas op!"
hen i 'j- voelen ons één met
mar-t,!nj- geweldige, remmende
en I' - we °P dit leven uitoefenen
kaa? kWi dat we, allen met el-
«11-.)™ veel ongelukken, heel veel
komen' VeP' 7iekte hebben v0°r-
H. Sw.
"'■'iiiiiiiiiiiiiiniiiiiitLiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
