T&twnkci
WARME ontvangst voor
aan de vaderlandse dis?
D
Diepvriescel
belangrijk
bakkerij even
als
oven
A. Kokernoot: Met praten kun
je heel ver komen
VERENIGING TEGEN AMBTELIJKE
WILLEKEUR WIL MONSTERPROCES
..De ambtenaar aan het loket wil niet vervelend zijn''
ami
..win zo'n échte vederlichte Falcon of
Shelter regenmantel/jas van
zorgeloos
Zoek 10 verschillen tussen afbeelding A en B en
11 1 W
ZATERDAG 10 JUNI 1961
PAGINA 9
COH
Iisai?;#
CRir
con
M
IIapïóp
k"hï
Kritische zone
Voorraad
(Van een onzer verslaggevers)
AMSTERDAM, juni.
W'anneer er ergens moeilijkheden zijn tussen
een burger en een ambtenaar, dan komt
dat in negen van de tien gevallen hierdoor:
het publiek heeft van het werk van de ambtena
ren niet het minste begrip. Iedere Nederlander
wordt geacht de wet te kennen. Jawel, maar dat
is over tweeduizend jaar nóg niet zover. Maar als
het publiek nu om te beginnen maar eens inziet,
dat die ambtenaar daar aan het loket heus niet
vervelend wil zijn, maar dat hij alleen maar kan
handelen volgens vaste bepalingen en voorschrif
ten. De wet, ja die kan dan wèl eens vervelend
zijn. Maar over het algemeen is de Nederlandse
ambtenaar heus een onkreukbaar en hardwerkend
man."
Vooral dat laatste lijkt een opvallende uitspraak
voor een man als de gepensioneerde zakenman
A. Kokernoot, secretaris van de vereniging die
zich blijkens haar naam nota bene richt tegen
„Ambtelijke Willekeur". Een vereniging echter
die, naar de heer Kokernoot met nadruk stelt, er
niet op uit is het ambtenaren onnodig lastig te
maken. „Het gaat er in principe alleen maar om,
het publiek meer begrip voor „de ambtenaar" bij
te brengen en de ambtenaren zélf, bijvoorbeeld
inzake promotie, wanneer nodig en mogelijk de
helpende hand toe te steken". En dan, trots: „Het
is in de zeven maanden van haar bestaan al
duidelijk gebleken, dat de vereniging in een be
hoefte voorziet. We hebben nu zo'n 260 leden en
donateurs, waaronder en dat vind ik nu zo
mooj onverwacht veel ambtenaren".
De heer Kokernoot was tot verleden jaar werk
zaam als internationaal vertegenwoordiger in
machinerieën. In Scandinavië leerde hij de
„Ombutsman" kennen: een hooggeplaatste rijks-
ambtenaar, die bemiddelt in geschillen tussen ^ivMu^nieL Maar^onzf Terenigfn^
publiek en ambtenaren, die desnoods een minister kan het wei. Dus ook het zeer grote
kan terechtwijzen en tegen wiens uitspraken geen Sr^m?enten,u,Di2dmÜïaanTu tda
beroep mogelijk is. ,,Dat vonci IK rijn, ZO n insti- onze vereniging procederen, in vele ge-
tuut. Maar er zat één fout aan: de arbiter was ^aAlan.met morele steun van de be-
zelf ambtenaar. Voor zoiets is een volkomen middenstanders" (de heer Kokernoot
neutrale organisatie nodig, zoals in Duitsland de spreekt van duizenden) zuilen schade-
Arbeitsgemeinschaft gegen ambtliche Willkür. Ver- wnTva^fnkomst'en" vooriopi|glaf wor-
leden jaar heb ik met een verzekeringsman en den gevraagd om een schadebepaiing
een jurist onze vereniging opgericht. Het woord s'praawordt "de scLde^prS bere-
„willekeur" vind ik wel met ZO mooi, maar het kend. De proceskosten zouden wel eens
fungeert voortreffelijk als blikvanger". Hink kunnen oplopen, „maar dat is
THEAT
MOMTi
ti-ifat
MONTl
Hit olifantsetiket
betekent
gecontroleerde
kwaliteit
W REGENMANTELS/JASSEN
Wat moet u doen?
Schrijf de 10 gevonden ver
schillen op een briefkaart en
zendt deze vóór 17 juni
naar Laurens A. Daane N.V.,
Postbus 1Ó15, Amsterdam.
Onder de goede oplossers wor
den 5 Falcon en 5 Shelter regen
mantels/jassen verloot.
het BEVROREN kadetje
(Advertentie)
Jh het Station voor Maalderij en Bakkerij te V/ageningen vinden sinds geruime
*Vd onderzoekingen plaats met het diepvriezen van brood en andere bakkerij- Op elk ogenblik van de
produkten.
beschikt de bakker met een diepvrieskast over verse
broodjes.
Dit zijn de gelukkige prijswinnaars van 3 juni: Mevr. E. Stroucken-de Jager, Jac. van Lennepstraat 76", Amsterdam e
P. Martens, Bernhardstraat 17, Beek (L) J. Nieuwenhuis, Beets 160 (N-H) B. J. Meijer, Paulinastraat 24, Den Haag
F. Otto-Luijten, Schouwtjesl. 108, Haarlem A. Leerling Jr., Hengelose Esstr. 29, Hengelo (O) Mevr. A. Sepp-Bouma,
Jacob Binckesstr.28, Leeuwarden Mevr. W. Heijdra-Emmerij, Bergsche Linker Rottekade79, Rotterdam (woonwagen)
Mevr. van Wijk, van Assendelftstraat 82, Waalwijk Mevr. R. Blommaert, Nieuwe Boogerdlaan 30, Zierikzee.
(Van onze verslaggever)
Zeldzame, en meestal illegale, uit
zonderingen daargelaten, ont
beert ons goede vaderland aan
het ontbijt nog altijd het verse
fretje. In hoeverre .ontberen" wei-
lift s'erk 's uitgedrukt, valt moei-
dit te zeK£en, aangezien enquêtes in
pi "Plicht hijzonder weinig houvast
te geven. Prefereert de doorsnee
onve.« u.rtpr ver* brood of laat het hem
tlng v?"bg? De Nederlandse Stich-
branden?ir Statistiek heeft naar dit
twee on vraagstuk niet lang geleden
•wee ondei-L
°PniprIfoi:V °ehen ingesteld, en het
gen Hof. Was> 'la* de twee uitsla-
sprake» w plkaar niet weinig tegen-
dat rij u -n het eerste geval bleek
e». njusvrouwen in het nliremeer
slecht* P"lsyrouwen in het algemeen
rakter Inthl'c!, goedaardig ka-
rakter hadden en bost akkoord konden
gaan met de bestaande verkoop vanaf
tien uur. In het tweede geval welke
enquête toevallig geschiedde op ver
zoek van de Nederlandse Vereniging
van Broodfabrikanten, de grote werk
gevers dus kwam als resultaat uit de
bus, dat er een algemeen verbreide
ontevredenheid heerste over het tijd
stip van broodbezorging. Men kan dus
feite nauwelijks spreken van een
Publieke opinie in deze aangelege
hf'd. laat staan dat er bepaalde con
fusies mogelijk zijn. Tenzij dan deze,
de bakkers rustig hun oude koers
unnen blijven volgen zonder met de
°x populi in conflict te komen. En dal
fr 'n de Nederlandse bakkerij noch
tans geheel nieuwe ontwikkelingen zijn
jo bespeuren, heeft dan ook niets te
V?aken met de eigenlijk al lang be-
j!'"'hle strijd om het verse kadetje.
oet ig meer het bevroren kadetje dat
tha
ahs in het middelpunt der belang-
ng staat.
jU'aast de warmte begint namelijk de
jjjhtjg een r0] te Speien ;n de werk-
fne ts van de bakker, en wanneer de
r °hienteel jn het prille begin verke-
d;nue ontwikkeling doorzet, zal de
vrieskast een even belangrijk at-
'Hbuut in de bakkerij worden als de
?ven. Er zijn nu al bakkers in ons
'and, die het grootste deel van hun
Pfoduktie leveren uit de koelcel in-
P'aats van warm uit de oven. De
reacties van het publiek, voorzover dit
er al van op de hoogte is, zijn hoogst
Interessant. De heer J. van Gendt, te
Utrecht, die het nieuwe procédé nu
gezien de prijs al snel klimt tussen
de tien en twintig mille. Maar het
nieuwe element in de bakkerij bracht
al gauw zijn geld op. De diepvriescel
stelde de bakker immers in de gele
genheid op voorraad te produceren
voor desnoods een hele week, zij het
dan, dat die produktie zich voorname
lijk op het gebied van kleinbrood dien
de te bewegen wegens de beperkte
plaatsruimte in de vrieskast. De heer
Van Gendt vertelt: „Ik kan nu de
beschikbare tijd veel economischer be
nutten. Terwijl de nacht van vrijdag
op zaterdag vroeger de drukste was
van de hele week, behoort hij nu vaak
tot de rustigste, omdat wij de produk
tie uitsmeren over zes nachten en des
noods ook overdag kunnen bakken. In
de diepvrieskast vormen wij onze
voorraad en op elk ogenblik van de
dag kunnen wij onze klanten helpen
aan verse broodjes."
En in toenemende mate kan men
bet in ons tand zien gebeuren, dat de
bakkers voor eer merkwaardig dilem
ma geplaatst worden: de bakkerij aan
vullen met een oven ofwel met een
diepvrieskast. In het ene geval grotere
produktiemogelijkheid, in het andere
geval eonserveerruimte. Deskundigen
zjjn er van overtuigd, dat binnen vjjf
jaar een diepvriescel tot de normale
uitrusting van een modern bakkersbe
drijf zal behoren. De verkoop van vers
gebakken brood zal dan wellicht eerder
uitzondering dan regel zijn, althans
voorzover het de luxe-broodjes betreft.
Het proces dat, onder meer door
vochtonttrekking, van een vers
brood in korte tij» een oudbak
ken, muf produkt maakt, speelt
zich af bij temperaturen van beneden
acht tot plus twintig graden. Deze kri
tieke fase dient dus zoveel mogelijk te
worden vermeden, en het is nu
meteen duidelijk, dat het plaatsen van
een brood in een huishoudkoelkast niet
het minste conserverend effect heelt,
integendeel. Huisvrouwen die zich aan
dit experiment hebben gewaagd, zullen
tot hun deceptie de treurige metamor
fose hebben geconstateerd die het eens
zo goedbruine, malse baksel in derge
lijke omstandigheden ondergaat. Hei
is dus zaak bq het diepvriezen de ge-
sporadisch voor dat dit grote brood
de cel ingaat, en het zal wel altijd
een uitzondering blijven. Men is voor
het bewaren hiervan aangewezen op de
nieuwe, vaak zeer bevredigende, ver-
pakkingsprocedé's. En aangezien de
grote meerderheid van ons volk het
grote brood blijft prefereren in te
genstelling tot omringende landen
draagt de diepvrieskast slechts ten dele
bh tot de oplossing der moeilijkheden
waarin het bakkersbedrijf is komen te
verkeren.
e Nederlandse bakkers leven in
derdaad in een spannende pe
riode. Over enkele weken zal het
parlement zich uitspreken over
de herziene bakkerij-paragraaf uit de
Arbeidswet van 1919. Het verse kadetje
bij het ontbijt blijft ook bij deze her
ziening een vrome wens, tenzij het be
vroren kadetje als zodanig dienst mag
doen. Maar daarover bestaat aller
minst een eensgezinde opvatting. Er is
een groep die het diepvriesbrood be
schouwt als vers in de zin der wet
dus pas gebakken. Het conserveren
van het brood behoort volgens deze
opvatting tot het eigenlijke bakproces.
De andere partq vindt, en ons inziens
niet meer recht, dat bevroren brood
niet hetzelfde is als vers brood. Men
continueert kunstmatig de staat waar
in het brood uit de oven komt, en
met het eigenlijke bakproces heeft dit
conserveren niets te maken. Het pro
dukt bewaart alleen de eigenschappen
van versheid zonder werkelijk vers te
zijn. In de bakkerij-paragraaf wordt
van de nieuwe techniek nog niet ge
waagd. De rechter zal dus te zijner
tijd moeten uitmaken of de verkoop
van bevroren brood vóór 's morgens
tien uur is toegestaan.
De nieiiwe bakkerij-paragraaf opent
wei de mogelijkheid tot het invoeren
van een ploegenstelsel in de bedrijven,
delicate aangelegenheid,
vooral de grotere bedrijven
voordeel kunnen hebben. Het personeel
m een bescheiden bakkerij is uiteraard
moeilqk nog in ploegen te splitsen, en
dit is ook niet nodig indien het ver
koopuur op tien uur blijft gehandhaafd.
In het bakproces is namelijk, ondanks
alle mechanisatie, nooit veel verande
ring gekomen. Nog altijd duurt het
minstens drie uur voordat een brood
kant en klaar de oven kan verlaten.
ErcSl ?en .iaar toepast in zqn m'ddf-
gfS?1 oedrjjfkan daarover nierkwaal-
ten lr*§6n vertellen. Er waren kian-
kaden uitdrukkelijk vroegen om yerse
toch mS' wan' dat bevroren brood had
ker v» ar een vreemde smaak. Bak-
delen Gendt moest hun dan mede-
dienvLi'', deze klanten nog nimmer
Anderl adetjes hadden gekregen,
heer v loofden de produkten van de
onderJa,V- Ge«dt in de onjuiste ver-
len i.H'lg dat het bevroren artike-
PublioL- smaakverschil dat het
hleest i meent te constateren, is dan
beelrt Ook meer een kwestie van ver-
het dan van iets anders. Maar
r,en natuurlijk nog wel even wen-
onlc' ket diepvries-cadetje in niets,
door,niet in kwaliteit, bedoelt onder te
kadefV00r- het warme, knappendmalse
u't de vertrouwde oven. Men
baiHroirumvens met verwachten, dat de
het bevroren brood als een stuk
lis aö; j "evro:
dèpi 1 klant overhandigt. Integen-
tp mo-? a^n de temperatuur is niet
dan u,»itn er nu sprake is van vers
dan wel van gekoeld brood.
NT' dan aarzelend ging het Neder
landse bakkerijbedrql met de
U^e j mding in zee. Duitsland
im*„ "'ijk waren al voorge-
SM aar r deze landen is de con-
hrpw? jVan ein brood veel uitge-
nr»Lt®o ,,J °n*. en het k in de
[.„.k'bk gebleken, dat juist voor dit
«phVü?»0? '1? diepvriescel uitermate ge-
ton i!s'. ,as een 'aar geleden schaf-
non _,e'e bakkers zich zo'n apparaat
l.j'... 901" een klein en middelgroot
Se t,ekent PPn diepvries-installa-
ne maestal een flinke investering, aan-
vaarlijke zone zeer snel te nasseren
Dit bereikt men door ,je broodjes',
wanneer ze voldoende van hun oven-
warmte hebben verloren, in de vries
kast bloot te stellen aan een afkoeling
tot dertig a veertig graden onder nul.
Dit proces neemt ongeveer een uur in
beslag. Daarna laat men de tempera
tuur oplopen tot twintig graden bene
den nul om de broodjes vervolgens in
deze vrieskou praktisch onbeperkt te
conserveren. Wij hebben zon kadetje
geproefd. Ze zijn absoluut smakeloos
en brokkelen snel uiteen. Maar zodra
ze voldoende zjjn ontdooid waarmee
slechts enkele minuten zijn gemoeid in
een speciale ontdooiruimte *pp
niet alleen de smaak maar ook ae
oorspronkelijke versheid die in de oven
werd bereikt, snel terug. De broodjes
blijven na een diepvriesbehandeling
zelfs langer vers dan normaal.
Helemaal ongelimiteerd is de periode
dat brood in de koelcel mag verblijven,
natuurlijk niet. In het algemeen zal de
bakker er naar streven zijn produkten
hoogstens vijf dagen aldus te conser
veren, maar brood en zelfs gebak kun
nen bij twintig graden beneden het
vriespunt een lang leven leiden, dat is
bewezen. Een onverpakte tulband heeft
het in een vriescel eens drie maanden
uitgehouden. Toch heeft de bakker die
dit experiment ondernam, zijn baksel
maar zelf geconsumeerd
Voor het grotere brood, casino, plaat
en hoe ze verder heten mogen, bete
kent de diepvriestechniek evenwel geen
oplossing. Het bevriezen daarvan
neemt ongeveer drie uur in beslag, de
ontdooiing eveneens langer, en boven
dien: waar haalt de bakker de ruimte
vandaan om al dit brood te conser
veren? Het komt in Nederland dan ook
Iedere bakker die deze tjjd weet terug
te brengen, is volgens gevestigde op
vattingen een „minimumlijder
iemand die bijvoorbeeld Je gist onvol
doende laat uitwerken. De techniek is
wel behulpzaam bij alles wat er ge
beuren moet voordat het deeg de oven
ingaat, maar daarna rest de bakker
mets anders dan bij wijze van spreken
met de armen over elkaar drie en een
half uur geduld te oefenen. In de mees
te bakkerijen van middengrootte be-
gmt dit proces omstreeks vijf uur
s morgens, en voordat het brood, af
gekoeld en wel, in de bakkerswagen
tereent komt, is het wel half tien.
kbedriiven kunnen door naehtar-
f® d, ln Ploegen hun produktietijden
s dun voorraad zelf bepalen. De
d epvriestechniek is voor deze bakke
rijen minder aantrekkelijk omdat het
onbegonnen werk is hun gehele produk
tie in diepvriescellen op te bergen. Dit
Z0U iee"„irU1?rit!,-. en eldverslindende
maatiegel zijn die geen enkele wijze
rendabel is te maken.
Terwijl voor de grote bedrijven het
vigerende verkoopuur geen nadelen
meebrengt en de consument er zich al
lang bij heeft neergelegd getuige de
matte reacties tq de enquêtes heb
ben de ongeveer 10.000 minder grote
bakkerijen er alle belang bij, dat dil
uur blijft gehandhaafd. Een ste \e
bondgenoot heeft deze laatste categorie
nu gevonden in de diepvrieskast, die
het mogelqk maakt brood lange tijd
als vers te houden. De „broodwinning"
van dit egioen is weer wat veiliger
gesteld zonder dat zq zoete broodjes
behoeven te bakken. En als het een
beetje wil, krq'gt Nederland toch nog
zijn verse kadetje, dank zq de zege
ningen van het moderne ijstqdperk.
eonder eerst aan B. en W. een teke
ning te hebben lat.n zien en een ver
gunning te hebben gevraagd. Natuur
lijk moest hq aan 't afbreken. Door
een architect liet hq daarna een teke
ning maken; hq stuurde die met een
aanvraag om een bouwvergunning naar
het gemeentebestuur. Hij kreeg de ver
gunning, op voorwaarde dat er in het
dak een kleine wijziging werd aange
bracht. Hij liet het nieuwe kantoor
bouwen, maar de door B. en W. ge
conditioneerde wijziging bleef achxer-
niinder grond dan hij, maar woonde
ling geweigerd, de burgemeester een
stuk grond te verkopen, zodat het tus
sen beide heren helemaal niet boterde.
Ik ga nu met de burgerneester praten
deur. Een proces dat "misschien wel
die in deze categorie zijn inge-
diend^enz. Misschien wordt de gemeen-
deeld, zodat ook de ambtenaren er fi
nancieel op vooruitgaan. Nu kan vol
gens de heer Kokernoot een gemeente-
niet in beroejf gaan. „Dat kan ook een
TT treffende gemeentebesturen. De „vele
De donateurs van de vereniging
hebben uiteraard geen rechten. Zij wil
len immers slechts hun sympathie to
nen voor de doelstellingen van de or
ganisatieonder hen is een aantal
hoofdambtenaren. De leden die zes
tig gulden per jaar betalen krijgen
kosteloze juridische adviezen en bij
stand tegen gereduceerde prijs. (Als
advocaat treedt voor hen op de jurist
in het bestuur, mr. H. F. Heiërman
te Amsterdam.)
In hoeverre hebben tot nu toe de po
gingen van d Vereniging tegen Ambte
lijke Willekeur succes geoogst? „Een
Voorbeeld: Enige hoofden van postkan
toren hadden uit eigen beweging be
paaUl, dat (Ie uitbetalingen aan AOW-
gerechtigden in het vervolg nog maar
tot half twaalf 's morgens geschie
den; in andere gevallen betalen de
postkantoren uit tot drb uur 's mid
dags. Toen ik de zaak had onderzocht,
bleek dat de gezamenlijke postkanto
ren van Amsterdam en Utrecht inder
daad een dergelijke maatregel hadden
genomen. In Den Haag heb ik gespro
ken met de directeur-generaal van de
PTT, die van de hele zaak niets afwist.
Twee dagen later was de maatregel
ingetrokken."
Maar: is dat nu het enige dat tot nu
toe werd bereikt? „Welnee, er is veel
meer," zegt de heer Kokernoot met
overtuiging. Maar van dat „veel meer"
noemt hq toch maar weinig op. Hq
verhaalt wel van de zich gepasseerd
voelende ambtenaar, die in zqn vrije
uren qverig studeerde om extra diplo
ma's te halen en dat met succes
maar tóch voor geen enkele promotie
in aanmerking leek te komen. „Toen
bleek, dat de moeilijkheden eigenlijk
door zqn vrouw werden veroorzaakt.
Zq praatte het haar man in zqn hoofd,
dat hij iedereen tegen zich had. Tot
overmaat van ramp was mevrouw al
vitelline malen met de ehel van haar
man gaan praten. Toen ik aanbood
eens met de eliei te gaan praten, werd
ik bqna uitgelachen. Ik zou er nooit
binnenkomen: ik moest Je hiërarchieke
weg bewandelen. Ik kwam er natuur
lijk wèl binnen. Op verzoek van de
chef heb ik toen met de bewuste amb
tenaar gesproken. Twee weken later
was hq, omdat er in het eigen district
geen plaats vrij was, overgeplaatst
naar een ander, maar in een hogere
functie."
„Ik krijg hier," zegt de heer Koker
noot misprijzend, „natuurlijk ook een
groot aantal querulanten, maar die zijn
weer gauw verdwenen. Ook zijn er ge
vallen, waaraan je nu eenmaal hele
maal niets kunt doen, omdat de wet
geen speling toelaat of omdat er iets
is gebeurd, dat onherroepelijk en on
herstelbaar is." Een voorbeeld van de
laatste categorie is een zaak, die zich
vorig jaar december afspeelde een
zaak waarover de heer Kokernoot nog
met felle verontwaardiging spreekt.
„Langs een spoorlijn in de omgeving
van Amsterdam werd het stoffelijk
overschot gevonden van een vrouw.
Aan de betreffende burgemeester werd
verzocht, een auto te zenden om het
lijk te vervoeren. Toen heeft die bur
gemeester een vuilnisauto gestuurd.
Een volslagen gebrek aan piëteit! Er
zou geen andere auto zijn geweest. Ik
weiger dat te geloven. We konden niets
meer doen, dan de zaak ter kennis
brengen van de minister van binnen
landse zaken." Het resultaat? Onbe
kend, maar volgens de heer Kokernoot
moet de burgemeester toch op z'n
minst een flinke ministeriële schrob
bering hebben gekregen„En bo
vendien hebben we nu tenminste voor
komen, dat zoiets school gaat maken."
„Soms," zegt de heer Kokernoot
hoofdschuddend, „maak je toch men
sen mee! Een paai weken geleden
kwam er een man bij me, die in de
provincie een huis hail met een groot
stuk grond erbij. Op dat *errein had
hij een houten kantoor laten bouwen,
met zoveel eisers geen bezwaar.'
„Je hoeft heus niet altijd te proce
deren," verzekert de heer Kokernoot.
„Met praten kom je ii. de meeste ge
vallen al een heel eind. Maar praten
kost tqd. Ik heb deze vereniging vorig
jaar opgezet omdat ik vond dat er
behoefte aan bestond en omdat ik wel
iets te doen wilde hebben in mijn vrij
gekomen tqd. Het is nu een 24-uurs
taak geworden! Ik mag wel een secre
taresse nemen, vooral nu ik m'n ge
heim telefoonnummer openbaar heb
gemaakt. Brieven beantwoorden, be
sprekingen voeren, een bezoekje hier,
een vergadering daar, het vergt alle
maal enorm veel, maar ik doe het
graag. Niet om dwars te zqn Alleen
uit ideologische overwegingen." En
dan valt de secretaris nog een succesje
van zijn vereniging in: ,,Wq hebben
in Amsterdam voorgesteld niet ge
bruikte ruimten in gemeenteziekenhui
zen ter beschikking te stellen van par
ticuliere ziekenhuizen. De eerste heb
ben vaak wel bedden maar onvol
doende personeel, de laatste hebben
wél zusters maar te weinig bedden.
Van een gesprek met de wethouder
kwam niets de eurste en enige keer
dat me zoiets is overkomen maar
toch heeft de minister nu een commis
sie ingesteld om de ziekenhuiskwestie
te bekijken."
l
