Na „Battle of Holland" De kleine ploeteraars
RECLAME-LUCHTVAART HEEFT
DE VREDE GETEKEND
Thans gelden eenheidsprijzen en
luie niet horen wil moet voelen
Voor een appel en een ei
krijgt men zijn naam niet
meer in het luchtruim
D
werden het
slachtoffer
van oorlog
om deprijs
Prof. dr. J. E. de Quay:
Volgende week
zestig jaar
AT
Grote drie delen
de lakens uit
ZATERDAG 19 AUGUSTUS 1961
PAGINA 9
Come back
Buikri
em aan
Prijs daalt
Grote verzoening
Les geleerd
Gewonnen
Gelukkig?
en meer op de achtergrond. Zijn tegen
standers maakten gretig gebruik van
deze „verslapping ter plaatse".
e dagen zijn voorbij, dat men voor
een appel en een ei zijn naam en
die van zijn produkten achter een
li l vliegtuigje door het vaderlandse
uchtruim kon laten trekken. „The battle
?l Holland", de felle prijzenoorlog
jassen de luchtreclamebedrjjven, is ge-
ftteden. Maandenlang hebben de kemp
hanen elkaar als ware duivels in de
"aren gezeten, rood van nijd, de prjj-
>..n gedumpt tot een belachelijk niveau.
II moesten er gewoon zelf geld bij
.Sgen, maar dat kon hen niet deren als
daarmee een ander een klant wisten
snoepen. De man, die zich bjj-
uns va- deze tactiek distancieerde,
"eeft het gevecht gewonnen, glansrijk
glorieus zoals dat past in heel de
"ure van zijn jong en modern lucht-
Uartwereldje op Schiphol. Tien jaar
fBleden begon de ex-korporaal-vlieger
tartin Schroder met een „op de pof"
?ehuurde piper Cup. Thans is hij direc-
Jf"r van verschillende luchtvaarton-
^""neminkjes, waaronder het Iuchtre-
'amebedrijf Nederland NV, en zetelt
fl achter een reusachtig teakhouten
""■■lllllllilllHIIlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllMlllt
""""iiiiiihiiiiiiiiiiiiiiiHimiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiii
i?*eau in een peperduur en uiterst
ijhaakvol ingericht kantoor. Hier is on-
an8s de sterkste concurrentie binnenge-
t«Tpt- In de leren fauteuils vond de gro-
tp,vBrz°ening plaats, werd de vrede ge-
W*"'! en een verdrag gesloten dat tot
een tevredenheid en geruststelling
Wiegen "bcidsprijs voor het reclame-
Sinds jaar en dag is het de gewoon
te om bij grote evenementen als inter
landwedstrijden, bloemencorso's, motor-
faces en zonnige stranddagen op grote
Jchaal luchtreclame te voeren. Zij, die
bet kunnen en willen betalen, huren de
fleine, bontgekleurde een- of 'weedek-
Itertjes, die als knorrende bee. en met
enorme reclameteksten achter zich aan
door het luchtruim zeulen. Een nog be-
Fekkelijk nieuwe vorm van aandacht
tfekken, die het uitstekend doet, omdat
?6 mens nu eenmaal gemakkelijk om-
kijkt en vliegtuigjes met iets er
«chter altijd de moeite van het bekp-
hii1 waard zijn. Bij de drie speciaal
195nV°or opgerichte bedrijfjes, die rond
dé het grote avontuur begonnen, was
Hik u"1?6 Martin Schroder. Gezamen-
vijpdadden zij de beschikking over vijf
af fmigen. Hier vielen een paar van
h,! °bn in 1955 een van de drie er de
bur aan Saf en voortaan de Aero Ypen-
en Martin Schroder het rijk al-
#r hadden. Zij beten elkaar niet. Wat
v6n e halen viel, was voor beide bedrij-
*ek v°ldoende om er langzaam maar
atonJ heter van te worden en zij be-
kaa gelukkig en tevreden naast el-
ltwar> totdat in 1958 nieuwe gegadigden
dien?on aanvliegen. Skylight en Nastra
ju hden zich aan, fel en onstuimig. Ook
land een ^ans en °mdat de Neder-
De start van een reclametoestel met
„aanhangsel" aan de sleepkabel.
rti„a5Tl6h aanvliegen. Skylight en Nastra
riehden zich aan, fel -
'den een kans er
tr --a markt niet op een dergelijk
dp t aanbod was afgestemd, begon
den c°hcurrentiestrijd. De prijzen daal-
Vlii Van de aantrekkelijke f 200 per
v. BgUUr tot 160 voor ruim zestig mi
nuten 6
hèt
thst^eZe situat'e toch allesbehalve ge-
hoe-6n i luchtreclame en ofschoon" dat
bjj j. I rendabel was, voelde men zich
Martin Schroder, die het niet alleen
bij luchtreclame had gehouden, maar
ook mot rondvluchten en charterdien
sten was begonnen zocht voor zijn re-
clamevloot va.', toen al zeven kisten con
tracten in het buitenland. Hij vond de
ze in grote hoeveelheden op de wereld
tentoonstelling te Brussel en in minde
re mate ook in Scandinavië. Hierdoor
raakte hii wat Nederland betrof meer
Minder belangstelling buiten de gren
zen dwong hem een come back te ma
ken. Gemakkelijk zou dat niet gaan
maar wilde hij zijn bedrijfje gaande
houden, dan moest hij de Nederlandse
markt heroveren. Hij zocht daarvoor hel
oude vertrouwde gezelschap van de Aero
Ypenburg en gezamenlijk speelden zij
het klaar. Zij namen het luchtruim
stormenderhand in. De situatie leek
weer ideaal, totdat als dobbers op de
hoogconjunctuur het ene nieuwe lucht
reclamebedrijf na het andere boven
kwam drijven. Meestal nadden ze niel
meer dan één toestel tot hun be
schikking, maar ze waren er en dongen
mee naar de gunsten van de cliënten.
In een korte tijd telde Nederland acht
ondernemingen van het hoge noorden
tot het verre zuiden, waar behalve een
bedrijf op het vliegveld Beek bij Maas
tricht, ook nog de veelbesproken Marcel
Smeets zijn mannetje staat en vanaf
een stoffig vliegveldje even over da
Belgische grens zijn activiteiten ver
richt. Overigens blijven deze twee als
regel boven „het bronsgroene eiken
hout" en vechten daar hun privé-oorlog
uit.
De anderen echter troffen elkaarbo
ven randstad Holland, de concentra
tie van miljoenen mensen en dus bij
uitstek het werkterrein waar zij het van
moesten hebben. Wie niet sterk is, moet
slim zijn, dachten de kleineren en zij
daalden met de dag in prijs. Van de
nog altijd gebruikelijke 160 bleef bij
hen niet veel over. Zij dumpten zelfs tot
80 per uur, hoewel -ieder zinnig mens
op zijn vingers zou kunnen natellen, dat
De „slimmerik van Schiphol": Martin
Schroder, die zo'n belangrijke rol speel
de in de keiharde prijzenoorlog van de
luchtreclamebedrijven.
dit voor de huur, het onderhoud, de per
soneelskosten, brandstof etc. verre van
voldoende was. Klanten trekken, dan
redden we het wel, dachten de kleine
ren en zij haalden de buikriem aan.
Zij zouden er als het moet voor honge
ren....
Welk een1 grote vergissing maakten
zij. Zij sleepten iedereen mee in hun
„dumpvertoon", behalve Martin Schro
der, die met de vuisten op zijn teak
houten bureau roffelde en met zijn
snelle gejaagde stem besliste, dat 160
de uiterste limie' was en bleef. „Ver
der zak ik niet. Dit is het absolute mi
nimum om gezond te kunnen draaien.
Ik zal ze wat laten zien, die beunhazen.
Bij mij gaat de goodwill het doen. Ik
bied de cliënten zekerheid en service.
Ik heb een heel apparaat achter de rug,
zij veelal geen rooie cent. Let op mijn
woorden, meer dan een paar klanten
zal het me echt niet kosten." Meer
dan een paar klanten heeft het Martin
Schroder niet gekost. Hij bleef de re
clamekoning van de lucht. Hü kreeg
de beschikking over vijftien toestellen,
allemaal verbeterd en keurig onderhou
den materiaal. Dit zette hij volledig in
voor zijn goodwill-offensief. De werke
lijk grote jongens bleven zijn klanten.
Zij zagen in hem de bonafide zakenman,
die in staat was om boven een groot
evenement ineens met een formatie van
tien toestellen uit de wolken te duiken,
de meterslange teksten klapperend ach
ter zich aan en daarmee de activitei
ten van een hier en daar verspreide
enkeling met één klap weg te vagen.
In zijn ruime en lichte kantoor heeft
Martin Schroder ons Met verhaal van
zijn overwinning gedaan in een stort
vloed van woorden, die hem schijnbaar
moeiteloos van de lippen rolde. „Ik
ben ook heel klein geweest. Ik heb mijn
les geleerd en weet wat ploeteren is.
De jongens hebben het verkeerd aange
pakt. De kleineren onder hen creperen
al of zullen het niet lang meer maken.
Zij hebben gewoon stom gedaan. Met
hun prijsdalingen troffen ze niet mij,
maar zichzelf. Hoeveel risico's loop je
niet met een bedrijf als dit. Het weer
bijvoorbeeld, in Nederland bijzonder on
stabiel. Regen en wind kunnen vermale-
Een reclame-squadron van Schroder in de aanval boven een groot sportevene
ment in het Olympisch Stadion.
dijde spelbrekers zijn. Daar móét men
rekening mee houden. Men is verplicht
deze risico's in de prijzen te verdiscon
teren. Anders gaat men eenvoudig over
de kop".
Strak en bijna bewegingloos zit de
lange donkere jonge man achter zijn
bureau. Af en toe roffelen zijn dunne
vingers in volle vaart over het teak
hout. „Ik heb mijn bedrijfje straf geor
ganiseerd", gaat hij verder. „Ik houd
van discipline. Dat is trouwens noodza
kelijk in dit metier. Ik moet op mijn
teksten voor de reclame worden in het nylonsleepnet bevestigd.
De politieke toeschouwer, die prot.
dr. J. E. de Quay sedert lang uit
het openbare leven kent, zoekt,
nu hij zich op Wem bezint bij bet
naderen van zijn zestigste verjaardag,
op 26 augustus, naar een punt
in zijn nogal veelzijdige bestaan, dat
men als centraal kan beschouwen. On
ontkoombaar dringt zich in de herinne
ring op een zomerse avond in een
cafeetje bij het station in Vogelenzang
in het midden van de dertiger jaren.
Het moet althans voor deze toeschouwer
meer dan een zakelijk gesprek geweest
zijn over het onderwerp dat ons daar
bijeen bracht, veeleer tets dat men een
ontmoeting noemt. Er kwam een pret
tige geest over dat gesprek get aren,
losheid van toon, scherpzinnigneid die
ztch enigszins verhulde, veet humor;
heldere maar door mildheid verzachte
ogen lachten vanuit een achtergrond,
waar een dunne sluier van een peinzen
de melancholie over hing. Prof. De Quay
was in padvindersunrform.
De omstandigheden van die ontmoe
ting waren toevallig, maar het Kan zijn
dat dit „toeval" nu juist nodig was om
een toegang tot zijn wezen te krijgen,
die zich onder andere omstandigheden,
in een andere verschijning minder ge
makkelijk geopend zou hebbeu. Het zij
daargelaten of ontmoetingen werkelijk
door het toeval geleid worden, maar
het is nauwelijks twijfelachtig, dat hun
betekenis niet door het toeval bepaald
wordt.
Prof. De Quay wat dus een pad
vinder, en het had er op die avond
inderdaad veel van weg, dat hij een
speler was, een „homo ludens", een
spelende mens. Deze kostelijke eigen
schap loopt ais een voornaam ieiümo
tief door het karakter van de thans
zestigjarige. Zij bepakt de onthechtheid
waarmee hij de vele luncties vervulde,
waar zijn bestaan hem voor geplaatst
heeft. Zij geeft een verklaring voor die
lachende geestrijke ogen tegen die ach
tergrond van een weemoedig stemmend
besef van alle menselijke ontoereikend
heid. De wegglijdende blik met zich
lichtelijk 'afwendend hoofd is een ka
rakteristiek van prof. De Quay's voor
komen tijdens het gesprek Het doet
zich voor zo vaak hij op een pui.t Komt.
waarop hij er gevoelig voor wordt hoe
ver de worp tekort komt bij het ideale
doel. En er worden veel ideale doelen
in het oog gevat bij de conversatie met
prof. De Quay.
Maar na dat moment, waarop hij
zich terugtrekt in zelfpeiling, is er ook
altijd weer de terugkeer tot de ge
sprekspartner en het onderwerp, de her
vatting van het thema met een bedaar
de glimlach om de mond: het vast
houden aan de aanvaarde plicht, het
opbrengen van het nodige, maar zonder
veel illusies of overspannen eisen. Men
moet altijd handelen, maar niet onder
een dwang doch uit verantwoordelijk
heid jegens zichzelf. De uitkomst heeft
de mens niet in dè hand en staat ook
niet aan zijn eigen beoordeling. Het
doen onder de drang van de gehoor
zaamde wil is zelfverwerkelijking, maar
onvermijdelijk in en ten opzichte van
de samenleving, waarin men geplaatst
is. Wie dat zo kan zien is geen ver
krampte doorbijter, maar een losge
komen mens. „Vouloir n'est pas se
crisper mais se détendre", <;t Gabriel
Marcel. De niet samengebalde, de ont
spannen mens, die zijn natuurlijk
wel aanwezige spanningen wij relative
ren door ze te sublimeren in de houding
der belangeloze werkdadigheid dat is
het beeld van prof. De Quay. Het is
het wezen van de spelende mens.
De speler in hem verklaart intussen
niet alles van de grote verschei
denheid van functies, waartoe
zijn bestaan hem gevoerd heeft.
Want behalve padvinder, is hij ook ge
leerde, die briljante studies maakte
hier in Utrecht en aan de overkant aan
Amerikaanse universiteiten het lijkt
evenmin toeval dat het terrein van zijn
wetenschap psychologie is als dat het
zich meer in het bijzonder bepaalt lot
praktische, toegepaste psychologie en
z\jn bestaan boog hem dan weer af van
de wetenschap naar bestnurs- en poli
tieke functies. Hij was minister van
Oorlog maar dat lijkt voor hem meer
een korte, voorbereidende zijlijn voor
wezenlijker dingen; hij was lid van het
college van Algemene Commissarissen,
dat na de bevrijding in het zuiden aan
het Militair Gezag werd toegevoegd, hij
EEN SPOORZOEKER
.altijd uiaren er de lachende ogen.
.en de peinzende blik.
was een van de Driemannen der Neder
landse Unie in de eerste bezettingsja
ren, commissaris van de Koningin in
Noord-Brabant en is thans minister
president.
Men mag zich over dat rijtje op het
eerste gezicht verbazen, maar prof. De
Quay dat werd boven reeds aange
stipt heeft de gewoonte zijn handelen
af te stellen op ideale doelen, die van
nature altijd een tiKje boven de werke
lijkheid van alledag liiggen. Geen twijfel
dat deze trek, in het totaal van zijn
aard, verband houdt met het feit uat
hp in zijn jongere jaren, men zou hier
eigenlijk moeten zeggen zich bekende
tot de padvinderij. Als padvinder echter
is hij, zich uitlevende in deze speel-
bedrijvigheid, een spoorzoeker, een
voortrekker, een verkenner. Prof. De
■■iiiiiiiimtiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiii
Quay is langs vele wegen gegaan, die
grillig verschillende richtingen uitgin
gen. Die wegen kronkelen, sommigen
zeggen: hij dwaalt ook wel eens. Het
ligt er maar aan, hoe men dat ziet.
Het dwalen is hier een soms onvermij
delijk bijverschijnsel van het dolen. Hij
volgt immers een spoor.
Het spoor dat de psycholoog De
Quay zoekt is de mens, maar door hoog
maatschappelijk verantwoordelijkheids
gevoel bezield als hij is, weet hij zijn
belangstelling voor de mens vooral be
paald door diens- betrekking tot de
samenleving, waarin en waardoor deze
te voorschijn treedt. Samenleving ech
ter stelt voor de naar buiten gekeerde
kant. der mensen en hun onderlinge
verhouding, dat wat hun levensgeluk
bepaalt in hun samen leven, dat grond
voorwaarde is om te kunnen bestaan.
Vandaar zijn leiderschap in de padvin
derij, zijn arbeidsleer en psychotech
niek die hij doceerde, zijn bestuurs
functies, zijn politieke werkdadigheden.
Hij wil iets. Hij wil dat de plaats van
de mens in de'samenleving beter onder
kend wordt, opdat de samenleving zich
daarop zal afstellen en lichter te dra
gen zal vallen. Hij is bereid om als
men dat van hem verlangt, daarin voor
te gaan en zijn deel bij te dragen aan
de creatie van de vormen, die daartoe
naar de omstandigheden zoals zij zich
op het ogenblik van zijn keuze voor
doen, vereist worden. Hij is de zoon van
een officier. Hij weet wat plicht is en
discipline.
Prof. De Quay doet veel in zijn be
staan. Hij is de animerende
krachl geweest achter menig goed
werk, de overtuigende bepleiter
van gerechtvaardigde belangen, de ver
zoener van tegenstellingen opdat beter
bestaan te voorschijn kon treden. Als
commissaris der Koningin in Noord-
Brabant, waar inzichtrijke mense
lijkheid meer verstaan wordt dan kei
harde doortastendheid, was hij de men
selijkste der magistraten, omdat hij de
hoogheid van hel gezag dat hij droeg,
losmaakte uit zijn formalistische enca-
drering en het herleidde tot zijn ver
schijningsvorm van geestelijke noblesse.
Hij zag de samenleving van het sterk
dynamische en toch aan mediaevale
tradities gebonden gewest in haar orga
nische correlatie van economische, so
ciale en geestelijk-culturele drijfveren.
Terwijl hij met kennis en begrip de
meer materiële behoeften van de Bra
bantse samenleving vervulde, kon hij
uit een eigen overtuiging, want uit
levende ervaringskennis haar culturele
aspiraties tegemoet treden en ze aan
het licht brengen door er vorm aan te
geven.
En altijd waren er de lachende ogen
en de peinzende blik. Altijd waren er de
ideale doelen en de relativering van
alk geslaagde ondernemingen in het
weten, dat ze slechts afzetpunt zijn voor
een nieuwe worp naar het doel, dat
verder wijkt. Zijn redevoeringen waren
zoals zijn conversatie doorstraald van
die eenvoudige, maar geenszins simpele
menselijke wijsheid. Ze werden ver
staan door allen, wier oren onbevangen
genoeg waren om ze te kunnen horen.
In wat hij zegt gloeit iets, op hetzelfde
moment waarop hij In zijn toon en
woordkeus de idee die hem bezielt in
zijn persoonlijke dimensie betrekkelijk
stelt.
Zulk een man is niet uit het meest
geschikte hout gesneden, waaruit een
minister-president zou moeten gemaakt
worden. Zulk een hout is ebbenhout en
het is zeldzaam, al wordt het bij tijd
en wijle aan de buitenkant wel nage
bootst. Het is nodig om weerstand te
bieden aan de nagels die erin gezet
worden, in die leeuwenkuil van het poli
tieke bedrijf. Er zijn daar dompteurs,
die met de aaiende zweep der gespeelde
zachtmoedigheid werken, er zijn er ook
die de zweep doen knallen. Maar het
moet altijd de zweep zijn en de leeuwen
moeten haar herkennen. In die strijd
schiet er voor niemand de geduldige
aandacht over om te horen naar wat de
man bedoelt, om uit zijn wijze twijfels
de getrouwheid te verstaan, waarmee
hij op het spoor blijft van zijn idee. Het
gaat om zaken en men wil geregeerd
worden.
Prof. De Quay kwijt zich van het
hoge ambt, omdat hij ertoe geroe
pen -s. Hij gehoorzaamt. Voor de
„politieke politiek", zoals wijlen
Willem Xieuwenhuis een zekere sector
van het politieke toneel placht te ken
schetsen, heeft hij weinig begrip en
zeker geen waardering. Van politiek
begrijpt hij veel meer dan menigeen,
die er een grote mond bü opzet. Hij
die meer weet van de betekenis der
samenleving voor de menselijke per
soon dan de meesten, staat een beetje
alleen in wat nu zijn wereld is. Maar
de zeldzame en wie weet wel onprak
tische deugd der integriteit is in hoge
mate zijn deel.
Ja toch, een spoorzoeker, overziet
men het nog eens goed. Het spoor voert
door benarde passen op hoge bergen,
maar hij volgt en hij heeft een hoofd
vol rijk begrip. Men wenst hem op zijn
zestigste verjaardag terwille van de
Nederlandse samenleving toe, dat hij in
het opene van de vlakte zal komen,
waar hij zich kan uitbreiden in de
laatste wasdom van zijn grote vermo
gens.
LIBRA
vliegers aan kunnen, volledig! De
reclamekreten, die wij zelf formuleren
en met grote letters in nylon netten
hangen, moeten zij aan het publiek ver
kopen. Zy mogen zich niet interesseren
voor wat er achter hen hangt. Zij moe
ten de mensen opzoeken en hun de
teksten zo goed mogelyk boven het hoofd
laten dansen. En dat alleen al vereist
hun volle capaciteiten. Boven land moet
dat op minimaal 1200 voet plaats vin
den, maar boven zee mag één myi uit
de kust tot 600 voet gedaald worden.
Dat is een mogelijkheid, die de wet ons
biedt, en daarvan moeten wy profite
ren. Aan luie kerels heb ik dan ook
niets. By my moeten zy er uit halen
wat er in zit. Ik wTerk dan ook met
conduitestaatjes, waarop hun presta
ties en vorderingen nauwkeurig worden
bijgehouden. Ik controleer ze niet al
leen hier op de begane grond, maar
ook in de lucht", vertelt Martin Schro
der opgewekt en hij toont ons de kleu
renfoto van een snel Amerikaans sport
vliegtuigje, een Cessna, waarmee hy
dikwijls zelf achter zqn vliegers aan
jaagt, hen controleert op de juiste hoog
te, hun wendbaarheid en al hun activi
teiten. Hij bespioneert hen soms van
af grote hoogte, dan weer laag onder
hen en zy weten daardoor dat zy
steeds op hun qui-vive moeten zijn.
„Wat wilt u". vervolgt hij ietwat veront
schuldigend. „Als een man met een kist
opstijgt, zijn wq hem kwyt. Dan ligt
alles in zijn hand. Er moet wel contro
le zijn". Door zijn systeem heeft Mar
tin Schroder een uiterst slagvaardig
en gedisciplineerd team opgebouwd. Er
zitten verschillende van zijn oude dienst-
makkers in, jonge ambitieuze mannen
zoals hy, die hetzij in vaste dienst, het
zij als free-lance-vliegers een graantje
uit zqn pot meepikken.
Met dit team heeft Martin Schroder
de „battle of Holland" gewonnen. De
grotere maatschappyen, die behalve
luchtreclame ook nog andere objecten
achter de hand hebben en dus financieel
veel sterker staan dan de kleine een-
mansbedryfjes, hebben de vlag ge
streken en zijn bij hem komen praten.
Schroder met zijn charter- en rond
vluchten, Aero Ypenburg met een lucht
foto-onderneming en enkele Harvards
voor het trekken van luchtdoelen ten
dienste van het ministerie van defensie,
Skylight met een groot aantal floreren
de garages op de achtergrond, zijn de
grote drie die het belangrijke akkoord
er door drukten. Prijzen van 180,
170, en 160 al naar gelang de op
dracht, werden vastgesteld. En wie niet
horen wil moet maar voelen, besloot
men eensgezind. Helemaal in kannen
en kruiken is dit laatste nog niet, maar
men denkt aan een boete van 10.000
per geval van overtreding. Sci röder, de
koele zakenman, is het hiermee niet
eens. „Tien mille ineens op tafel,
die zie je nooit Het is veel redelijker
en ook veel reëler om de „zondaar"
direct twee mille te laten storten.
Dat bedrag is ineens neer te tellen
en tevens groot genoeg, om preventief
te werken". De vastgestelde prijzen zul
len de grote drie er bij hun cliënten
langzaam maar zeker in brongen. zy
willen hen er als het ware mee opvoe
den. Wat de Kleinen doen kan hun niets
schelen. Het laat hen eenvoudig koud.
„Ik hoop dat hiermee de rust in de
lucht is teruggekeerd", zegt Martin
Schroder glimlachend. „Dat is trouwens
voor iedereen te wensen. Ik ben niet
bang om te vechten, dat weten zy wel.
Onze vlieguren liggen zo, dat de gro
teren gezamenlijk de helft vliegen van
wat wij doen. Wy beheersen het lucht
ruim, kunnen met tien a vijftien toe
stellen tegelijk opereren".
De man, die eens liftend langs zijn
klanten ging, zich in de allergekste
bochten moest wringen om er maar
enigszins uit te springen, blaast wat si-
garettenas van een boek op zijn bu
reau, dat wellicht de bybel van zijn on
derneming is. „Commercial Air
Transportation", staat er met vlam
mende letters op de kaft. Dagelijks star
ten naast het grote raam van zijn kan
toor toestellen voor de rondvluchten bo
ven Amsterdam en Nederland.
Dag en nacht maakt het vrachtbedryf
van de KLM gebruik van zijn Dakota's
voor het vervoer van alle mogelijke la
dingen. van tijgers en apen tot bont
manteltjes toe. De Aalsmeerse bloemen
handelaren vervoeren via hem hun kost
bare produkten naar Scandinavië en de
reisbureaus nemen hem als het gaat
om charter-vakantie-vluchten. Voor ve
len zou" dit allang een reden zgn om
zich volmaakt gelukkig te voelen. Maar
wie de „slimmerik van Schiphol" even
in de harde groene ogen kijkt, weet dat
hij nog lang niet tevreden is.
HAYE THOMAS.
