Huidige harpistengeneratie
stamt van ROSA SPIER
Een carrière van zestig jaar
MINDERBROEDERS vijf
eeuwen in Weert
Franciscaanse nederzetting
„op de Biest" is van
ADELLIJKE afkomst
Van
een eenzaam eiland
in de moderne wereld
Mensen uit de 19e eeuw
in droeve verbijstering
TUINIER MET MEER PLEZIER
Nieuwe lucht
vaartmaatschappij
in Nieuw-Guinea
Tristan da Cunha geëvacueerd
Viering eeuwfeest
HARPSPELEND
DOOR HET LAND
Pensioenverhoging bij
Stork Hengelo
m i s ismii
m
MAANDAG 6 NOVEMBER 1961
PAGINA 6
Het geheimzinnig murmelen
en ruisen van een beek, een
vurig spetterende vonken
regen, maar ook de gewijde stem
ming van een oudtestamentische
dans (David immers danste voor
de Ark en begeleidde zijn psalm
gezang op de harp)dit alles heeft
Mevrouw Spier ons voorgetoverd
tijdens dit onvergetelijke „Uur
Muziek". Met deze woorden lucht
ten wjj in 1936 ons enthousiasme
in de schoolkrant, toen Rosa
Spier de serie Schoolconcerten-
met-uitleg in die tijd een vol
komen nieuw initiatief van de
heer Aufrecht op ons lyceum
geopend had. Sinds dat eerste
jeugdconcert zijn er ontelbare
gevolgd, zó vele zelfs, dat de har
piste ze niet bij benadering schat
ten kan: „Eerst het praatje", zegt
zij, „over de zeven en veertig
snaren, die met behulp van zeven
voetpedalen drie verschillende
toonhoogtes kunnen krijgen; dan
je twee handen, dat zijn tien vin
gers. Reken nu maar eens uit
hoeveel mogelijkheden ik op mijn
instrument hebZoveel hon
derd paar ogen uit de zaal kijken
je dan met onverholen ontzag
aan! Dan de diverse mogelijkhe
den, de melodie, het accoorden-
spel, de glissando's. En tenslotte
komt het heerlijkste van alles, het
spelen
Inspirerende regen
Leerlingengeneratie
EREPENNING VOOR
HAARLEMSE ARTS
WEERT, 4 november Voor
de Nederlandse provincie van de
paters Franciscanen was er alle
reden zondag het vijfde eeuwfeest
van de stichting van het Minder
broedersklooster in Weert met
meer dan gewone luister te vieren.
Het is niet alleen een van de
oudste Franciscaanse nederzettin
gen in ons land, maar ook is dit
klooster, dat door edelen is ge
vestigd, al vijf eeuwen op deze
'Door B. J. Galjaard, tuinarchitect B.N.T.]
A
plek (op de Biest) gevestigd.
Blijkens het uit 1480 daterende
recommendatie- of aanbevelings-
boek het oudste archiefstuk
is niemand minder dan „de edel
moedige en hooggeboren Vrouwe
Joanna de Meurs, gravin van
Horne" de eigenlijke stichteres
van het klooster. Op haar sterfbed
gaf gravin Joanna de wens te
kennen, dat in een van haar twee
kastelen in Weert een Minder
broedersklooster gevestigd moest
worden.
Directe zielzorg
d1?
Een verliefde blik naar het goud
glanzende instrument dat in een hoek
van de kamer opgesteld staat. „Mozart,
de romantische componisten, de Franse
impressionisten: Danse sacrée et danse
profane van Debussy betekenen voor mij
altijd het toppunt. Er wordt door de
moderne componisten, vooral ook hier
in Nederland, veel voor harp gecompo
neerd. Gelukkig, ik speel er veel van,
het interesseert me, maar mijn hart blijft
bij de eerstgenoemden. Met Mozart heb
ik mijn debuut gemaakt, als twaalf
jarige leerlinge van het Koninklijk Con
servatorium, met het Andante uit zijn
Concert voor fluit en harp." Een foto
boek komt te voorschijn, we zien een
leslokaal in 1903, waar we in een meisje
met hoog opgestoken ravenzwart haar
achter een grote harp de kleine Rosa
herkennen. „Ziet u die japon die ik aan
had? Met een prachtig blauw keurs
lijfje, ingeregen met een gouddraadje,
ik zal nooit vergeten hoe blij ik met die
jurk was. Mijn moeder had hem zelf ge
maakt! Zij was het ook die de harp als
instrument voor mij uitgekozen had, en
zich altijd de grootste moeite voor mijn
opleiding getroost heeft."
„Om weer eens op die concerten te
rug te komen: het is niet alleen bij
schoolconcerten gebleven: personeels
verenigingen, kampen, concerten voor
militairen. Een matroos vroeg mij eens:
„Welke functie in het muziekleven
heeft de harp?" Ik keek daar even
van op, heb hem toen geantwoord:
„Onmisbaar is zij in het symfonie
orkest en in het operaorkest,
in' de kamermuziek zul je haar
minder ontmoeten". Leuk hè, dat de
vraag van zo'n jongen jezelf dwingt
om je zoiets te realiseren. Dikwijls be
gon ik zo'n concert - onlangs gaf ik
er vijfentwintig voor de luchtmacht -
voor dertig man. Ze stonden op, liepen
weg om hun kameraden te halen en
zo eindigde ik dan voor driehonderd!
Ook in de D.U.W.-kampen Den ik aan
het spelen gegaan, voor doodgewone,
muzikaal zeker niet ontwikkelde arbei
ders: tegen Kerstmis ging ik eens met
Wim Berkhemer, de bijbelvoordracht
kunstenaar, naar zo'n kamp in Walche
ren: de cantine was versierd om een
kerststemming te krijgen, maar het
mocht niets kosten, het voetlicht voor
het podium bestond uit flessen met
kaarsen in de hals Het leek me een
toer, deze mensen met ernstige muziek
«til te krijgen, maar dat viel mee, vol
spanning hebben ze zitten luisteren.
„Wie van de heren heeft er wel eens
van Bach gehoord7" Niemand. Na enige
aarzeling een stem: „vervelende, saaie
muziek". „Nu, het stuk dat u daar
net allemaal zo mooi hebt gevonden wés
van Bach." Dat was een verrassing voor
ze, een echte meevaller bijna! Na afloop
van het recital bracht een viertal me
op zijn beurt hulde met enkele vier
stemmige kerstliederen. Toen ik er het
volgende jaar wéér optrad, was dit
kwartet, hoewel ze nu ergens anders
werkten, tóch weer present, in over-
herpd op de eerste rij, en glunderde zeer
vereerd toen ik ze herkende."
Zo reist deze unieke, begaafde vrouw,
die 7 november haar zeventigste ver
jaardag hoopt te vieren, onvermoeibaar
mèt haar harp (achter in de auto, die
zU zelf bestuurt) heel Nederland af.
„Afgelopen week heb ik twaalfhonderd
kilometer afgelegd om vijf schoolcon
certen te geven. Soms wordt wel het
uiterste van je gevergd, dan moet je al
om tien uur 's morgens geïnspireerd op
het podium zitten in Den Helder of
Leeuwarden, zo loopt die organisatie nu
eenmaal! Dat valt wel eens niet mee,
vooral als er dan om hèt succesnummer
verzocht wordt: de bewerking voor
harp van Smetana's Die Moldau, een
compleet orkestwerk, dat prachtig tot
zijn recht komt op mijn instrument met
dat breedgolvende motief van de rivier-
stroom. Maar technisch een zware op
gave!
Eigenlijk ben ik principieel tegen die
transcripties. Er is genoeg origineel
werk Zelf heb ik ook wel eens iets ge
maakt, maar dat mag nauwelijks naam
hebben: Saul- en Davidimpressies, wat
kortere stukken, en o ja. niet te verge
ten „Wat zegt de Bilt?" Nee, ik heb me
niet op de meteorologie geworpen maar
herinnert u zich de ellendig natte regen
zomer van 1954? Ik moest toen poseren
voor een schilder (verschillende doeken
aan de wanden vertellen de bezoeker,
dat het niet de eerste en enige maal was,
dat een schildersoog geboeid werd door
dt. aanblik van het donkere joodse pro
fiel. in luisterende concentratie gebogen
over het goudglanzende instrument, de
slanke vingers bevallig over de snaren
tokkelend) fk moest maar spelen en
spelen, en het regende en het regende
Opeens dacht ik: „Hoe zou dat neersui-
zvan de égen eigenlijk op de harp
klinken?" Ik probeerde het te imiteren,
en kwam van het een op het ander: zo
ontstond de impressie „Wat zegt de
Bilt?" Ondertitels: Regen, Wind, Wisse
lende bewolking! Ik heb het eens voor
de radio uitgevoerd, wat weer een tele
foontje van de directeur van het
K.N.M.I. uitlokte; toen ben ik het daar
ook gaan spelen, voor alle medewerkers
en genodigden; ze hadden gelukkig geen
paraplu's opgezet!" In het Vrije Volk is
toen een prent verschenen, waarbij de
regenstralen door de fantasie van de
tekenaar tot harpsnaren werden.
Geanimeerd vertelt ze verder, deze
„sterke vrouw", die tijdens haar zestig
jarige harpcarrière zoveel voor de ont
wikkeling van het harpspel in Nederland
gedaan heeft (in 1952 werd zij Ridder in
de Orde van Oranje-Nassau; een uitge
breide leerlingenkring vormt de huidige
harpistengeneratie in onze orkesten) en
als soliste, kamermuziekspeelster en
orkestlid een druk muzikantenleven
achter de rug heeft. „Nog tijdens mijn
Haazse H.B.S.-jaren jvas ik al tweede
harpiste in het Residentie-orkest, ik
werd soms uit de klas gehaald om op
de repetitie te verschijnen; van 1932-'42
eerste in het Concertgebouw, na de oor
log bij het Radio Philharmonisch Orkest.
De orkestpartijen zijn voor ons praktisch
óók solistisch, je functie ts ongeveer ge
lijk aan die van de blazers: individueel,
zelfstandig de moeilijkheden oplossen,
niet in groepsverband zoals de strijkers;
Je leert jezelf aan te passen, naar de
anderen te luisteren ente tellen;
miljoenen maten heb ik geteld in mijn
leven, want na bladzijden lang rust voor
de harp moet je opeens invallen, en bij
premières of moderne werken kun je
dan echt niet op je geheugen of intuïtie
afgaan. Op de repetities wordt er na
tuurlijk nogal eens afgetikt, en net als
je denkt: „Nu tel ik' niet meer, ze hou
den toch weer op", gaan ze natuurlijk
dóór! Eéns zat ik vreselijk geboeid te
luisteren naar de solo van de altviool in
Richard Strauss' Don Quichote. Opeens
dacht ik: „Er blijft iets weg, wat is dat?"
Ik was het zelf
Op de schoorsteen prijkt een harpen-
collectie van allerlei maten en materia
len, van een miniatuur zilveren harpje
tot een grote bont beschilderde houten
uit Venezuela; één van antiek Frans por-
celein, twee van Oostenrijks houtsnij
werk, bespeeld door doddige engeltjes!
Te midden hiervan prijkt de ere-me-
daille van het Israëlisch harpconcours in
1959, dat Rosa Spier als erelid bijwoon
de. Voor de openbare huldiging, die haar
op haar verjaardag te wachten staat,
heeft ze nauwelijks tijd: overal moet ze
gaan spelen, voor de teeners van de
middelbare scholen, de twens in de can-
tines, de Kunstkringabonnee's in stad en
lande, en allemaal geeft zij hun een uur
tje van de Hemel, waar men immers
„niets hoort dan engelenzank en harpe-
gespel".
MIA ALEVEN-VRANKEN
SOVJET UNIE In het Russische
blad Izvestia heeft de Russische ge
leerde Eugène Fedorov verklaard dat
de Sovjet-Unie bereid is de wetenschap
pelijke samenwerking met Westerse ge
leerden te verstevigen en uit te breiden.
Volgens Fedorov maakt de huidige
stand van de wetenschap het mogelijk
een afdoende strijd te voeren tegen
ziekten en honger en kan men op grote
schaal gebruik maken van de natuurlij
ke rijkdom van de oceanen. (AFP)
HOLLANDIA, 4 nov. In principe is
besloten concessie te verlenen aan een
nieuwe luchtvaartmaatschappij in Nieuw
Guinea, de „Melanesian Air service".
De concessie geldt voor drie zgn. „Non
scheduled flights" met maximum vier
toestellen. De M.A.S. ziet grote moge
lijkheden aangezien het adingaanbod
groter is dan de „Kroonduif" kan be
dienen op de geregelde lijnen.
Directeur van de nieuwe maatschap
pij is de heer R. G. N. Nieuwenhuys,
commissaris de heer M. W. Kaisiepo.
Het eerste vliegtuig, een Cessna 185,
is besteld en zal tegen het einde van
het jaar arriveren.
Van het gestorte kapitaal van meer
dan 150.000 is meer dan 4000 gestort
door Papoea's in coupures van 100.
Ook in Nederland bestaat belangstel
ling en wordt ingeschreven.
HAARLEM, 6 nov. De Teylers
Stichting en het Teylers Godgeleerd
Genootschap hebben in 1959 een prijs
vraag uitgeschreven, waarin werd ge
vraagd een vergelijkende beschouwing
te geven over de betekenis van het ge
weten bij J'ant, Hegel en Heidegger. De
inzending van dr. G. W. Hylkema, arts
alhier, is thans bekroond met de gou
den erepenning, geslagen op de stem
pel van het genootschap.
(Van onze correspondent)
HENGELO, 6 nov. Het bestuur van
het pensioenfonds van de N.V.
Koninklijke Machinefabriek Gebr.
Stork alhier heeft besloten de pen
soenen van de ouderen onder de ge
pensioneerden door een toeslag te ver
hogen. Zij zullen op hun tegenwoordige
pensioen een toeslag ontvangen van f 27.-
per deelnemingsjaar in het pensioen
fonds tot een maximum van 45 jaar.
Voorwaarde is dat men minstens tien
jaar deelnemer van het pensioenfonds
moet zijn geweest. Naast het pensioen
ontvangt men de normale A.Ó.W. en
I.W. Over deze extra uitkeringen zal
geen devaluatie-toeslag worden gegeven.
De nieuwe regeling gaat in met terug
werkende kracht tot 1 januari, zodat
deze maand de betrokkenen de toeslag
over een heel jaar zullen ontvangen.
JEN HAAG. 3 nov. De- staatssecre
taris van Onderwijs, Kunsten en Weten
schappen. mr. Y. Scholten, heeft aan de
letterkundige Julienne Huybrechts te
Eindhoven opdracht verleend tot het
schrijven van een bundel gedichten en
aan de letterkundigen Victor Spoor en
C. B. Vaandrager, beiden te Rotterdam,
tot het schrijven van een novelle.
.-c-
■1
Het Minderbroedersklooster in Weert naar een kopergravure van P. Wulleman (1848).
LONDEN, 6 nov. (UPI) Daar
stond hij, de man uit de 19de eeuw, te
midden van neonlichten, auto's, bussen,
in het centrum van Londen, een ver
basterende moderne wereld.
,,Ik kan nauwelijks geloven dat er
zo'n plaats kon bestaan," fluisterde hij,
„maar waarom heeft iedereen zo'n
haast? en waarom schijnt niemand te
glimlachen?"
De man uit een voorbije wereld is
Willy Repetto. Hij had juist 6.000 mijl
afstands en een eeuw in tijd afgelegd,
PADEN
Kantopsluitingen. De tijd is voorbij, dat men langs
de paden allerlei voorwerpen voor opsluiting gebruik
te, die te opvallend waren en hun taak van „opslui
ten" maar slecht vervulden. Oude flessen, een zaag
tand van stenen of boogjes van ijzerdraad zijn nu
vervangen door een stevige rij stenen, die maar even
boven de grond uitsteken. Het is immers maar een
onopvallend onderdeel van de verharding, dat ech
ter wel goed moet worden uitgevoerd. Langs grind
paden legt men nog veel een smalle grasband aan,
die dient voor opsluiting van het pad. Zulke banden
moeten herhaaldelijk worden gemaaid en aan twee
zijden worden geknipt of bijgestoken, wat veel werk
met zich meebrengt. Een betere oplossing vormt de
rand van zode-vormige vaste planten, die weinig of
geen onderhoud vergen en door kleur van blad of
bloem de paden verlevendigen. Voor dit doel kunnen
we gebruiken: engels gras, anjers, ezelsoor, katte
kruid, dwergiris, saxifraga, lavendel en lieve-vrouwe-
bedstro.
Betonplaten. Een verharding van beton alleen is
weinig fraai, zeker wanneer het niet speciaal behan
deld is met een bepaalde kleur of door een boven-
laagje van fijn grind of natuursteen aan te brengen.
Zo iets is door een niet-vakman echter moeilijk aan
te brengen, terwijl glad af te werken platen wel zelf
zijn te maken. Het beste kan men grote tegels van
50x50 cm of 40 60 cm in een patroon leggen met
kleinere gekleurde tegels of met bakstenen. Ook kan
men langs de rand een opvulling maken van uitge
zochte zwerfkeitjes, die in een dun laagje beton
worden gelegd. Een aantrekkelijk formaat is ook
40x80 cm of 40x100 cm, deze platen kan men zonder
opsluiting in het gras leggen, in één lijn of met ver
springende zijkanten. Met dit verspringen kan men
bochten in het verloop opvangen en waar het ter
rein een flauwe helling heeft, de rand van de ene
plaat op die van de andere leggen.
PADEN E
asfalt
papier
put
AFWATERING
goot wet put
zinkput
houten lat
planken
bepalen van
breedte
juPrr-- S betonplaten of
natuursteen
AUTOINRITTEN
JL'JU BETONPLATEN
MAKEN
PADEN I M
flessen stenen
niet zo
ijzerwerk rollaag grasband rand-
maarzo! niet zo.... Planten
KANTOPSLUITINGEN waar zo!
betonplaten in
patroon
tegels wet
stenen
PADEN VAN BETONPLATEN
XS.
jpSwV. 40x80
2-10
Afwatering. Bij paden die afwateren door een goot
moet men het water hier en daar opvangen door ee
ijzeren putje. Die putten worden aangesloten op ee,
afvoerleiding, ontbreekt die echter, dan kan men eet
zinkput maken. In het terrein wordt een gat gegra
van van lxlm, waar stenen of grote stukken puin
in worden gestapeld. De afvoerbuis wordt tijdens
het stapelen in de bovenste helft van de put gesto
ken. Naar boven toe gebruiken we kleinere stukker
en de put wordt afgedekt met asfaltpapier en verdei
met grond.
Auto-inritten. Het is niet altijd nodig om een breed
pad naar de garage aan te leggen, vaak zijn twee
verharde stroken voldoende. Om de juiste afstand te
vinden tussen de stroken, laten we de auto goed
recht naar de garage rijden, zodat de sporen van de
banden het midden van de stroken aangeven. De
verharding wordt gemaakt van platen natuursteen oi
beton, de laatste worden op de plaats gestort. We
stellen latjes in het vlakgemaakte zandbed en stor
ten plaat na plaat in deze bekisting. De bovenkant
wordt afgestreken met een lat, die op de latten aan
de zijkanten rust. De dwarsvoegen spaart men uil
door een wigvormige houten lat tussen de platen tf
bevestigen en deze na het stijf worden van de beton
weg te trekken. Grote tegels en platen van beton
worden voorzien van een bewapening van ijzeren
staafjes of ijzergaas om scheuren te voorkomen.
van zijn woonstee op Tristan da Cunha,
het „eenzaamste eiland ter wereld"
dat langzaam door een vulkanische
eruptie wordt vernietigd naar een
nieuwe, onbekende wereld.
De 59-jarige Repetto is de leider van
de 262 Tristaniërs die vrijdag in Enge
land arriveerden na bijna een maand
geleden van hun eiland te zijn geëva
cueerd.
Voor de meesten van hen was het de
eerste blik in de buitenwereld. Zij wa
ren beleefd genoeg om te zeggen dat
zij het wel leuk vonden. Maar hun op
merkingen verrieden hun bezorgdheid
over de toekomst in een wereld, die zo
geheel verschilde van die welke zij ge
dwongen waren te verlaten. Evenals
Repetto waren zij er niet zeker van of
het een verbetering zou zijn.
De meesten waren nooit van het
eiland weggeweest. Zij hadden nog
nooit eerder een auto, een paard, een
locomotief, een telefoon, een televisie
toestel of geld gezien.
Zij hadden nog nooit schoenen met
hoge hakken of nylonkousen gezien.
„Al onze vrouwen thuis dragen witte
sokken," zei Repetto nog in de tegen
woordige tijd sprekend.
„Het is erg leuk," zei Caroline
Swain, 16 jaar oud, in het Dickensiaan-
se cockney-Engels van het eiland,
„maar ik zie liever Tristan terug. Ik
heb heimwee."
En haar verloofde, de 19-jarige An
thony Rogers, zei: „Het leven op Tris
tan was zo eenvoudig."
„Het is hier erg groot allemaal,
maar ik zou hier niet willen wonen,"
zei Repetto.
En voor de Britse autoriteiten is het
probleem waar de eilanders zullen
moeten wonen. Thuis beoefenden zij de
landbouw of de visserij. Zij leefden in
een kleine, eenvoudige gemeenschap.
De meesten van hen willen bij elkaar
blijven.
Van Southampton, waar zij met de
boot waren aangekomen, werden de
refugié's naar een oud legerkamp in het
graafschap Surrey overgebracht. Zij
zullen er blijven tot over een perma
nente verblijfplaats is beslist.
Met verlof van paus Pius II en van
de toenmalige bisschop van Luik willig
de de eerste graaf van Horne, Jacob
I, deze bede van zijn gestorven echtge
note in. Hij droeg 1 november 1461
de zgn. Aldenborgh aan de Minder
broeders-Observanten over. Naast het
kasteel verrees weldra een klein kerkje,
dat later, in 1526, aanzienlijk werd
vergroot met een ruim koor en dito
middenschip. In de loop der eeuwen
hebben kerk en .(looster veel te lijden
gehad van opzettelijke verwoestingen,
kort achter elkaar. De eerste beelden
storm op de Biest dateert van 1566.
Zes jaar later, in 1572, volgde de tweede
en in 1578 de derde.
De kerk, waar alle graven van Home,
op Philips na, begraven liggen, is gro
tendeels behouden kunnen blijven, maar
van het oude kasteel-klooster is niets
meer ove- dan een stuk vestingtoren
met stenen wenteltrap. Het huidige kloos
ter, dat verschillende keren werd uitge
breid o.a. met een provincialaat, een
fratershuis en kortgeleden met een nieuw
gastenkwartier, dateert uit de zeventien
de eeuw.
De rustige periode, welke op de laatste
verwoesting van 1578 volgde, werd tij
dens de Franse Revolutie abrupt afge
broken.
De bewoners van het klooster der
tig broeders en paters werden ver
jaagd en de gebouwen verkocht aan
drie Weerste burgers.
De nieuwe eigenaars waren de ver
dreven paters goedgezind en lieten de
oude bewoners naar hun klooster terug
keren, toen betere tijden aanbraken. In
1836 was dit het geval. De kloosterbe
volking was toen evenwel sterk geslon
ken vanwege het verbod om novicen
aan te nemen. Slechts één pater en
twee broeders maakten de terugkeer in
Weert mee.
Geleidelijk aan nam de kloosterge
meenschap in omvang toe. Het duurde
echter tot 1853, voordat het oude pro
vinciebestuur opnieuw kon worden sa
mengesteld. De Nederlandse provincie
van de Franciscanen telde op dat mo
ment vier kloosters: Weert, Megen, Ven-
ray (van Weert uit gesticht) en Maas
tricht, waar de Franciscanen hun hui
dige klooster aan de Tongersestraat be
trokken.
Voor de Nederlandse Minderbroeders
provincie werd de Weertse nederzetting
tot 1853 vrijwel uitsluitend assisten
tenhuis een van de belangrijkste
kloosters, aangezien hier het provincia
laat en het theologicum gevestigd wer
den.
Dit laatste instituut huist sinds kort
in Venray en Alverna. In Weert is thans
het noviciaat ondergebracht.
De betekenis van het jubilerende
klooster voor het land van Weert is
&Ss»V2v7>-)
|pff mrfWi
Barokke koorafsluiting met orgel in de historische paterskerk in Weert.
vooral gelegen in de direkte zielzorg-
Jarenlang telde Weert slechts twee
kerken: de historische St. Martinus-
kerk op de Markt en de Hieronymus-
of paterskerk op de Biest. InmiddeH
is dit aantal tot tien gestegen. Plan
nen voor de bouw van een modem®
Paterskerk zijn in voorbereiding. Zo
dra deze kerk, bestemd voor de be
woners van het rectoraat op de Biest.
fereed is, zal de oude paterskerk
ienst gaan doen als kloosterkerk voor
de huidige Minderbroedersgemeen
schap, bestaande uit dertig paters,
vijf en twintig broeders en evenveel
novicen.
Op grond van deze verdiensten,
was de herdenking van het vijfde
eeuwfeest geen aangelegenheid voor de
leden van de Nederlandse provincie van
de paters Franciscanen alleen, maar
ook voor de bevolking van westelijk
midden-Limburg en oostelijk Brabant.
In het paterklooster is onder meer een
interessante expositie over vijf eeuwen
Minderbroeders geopend.
Topstukken van deze expositie zijn
o.a. het uit 1480 daterende Liber Re-
commendationis en kostbare kerkschat
ten, waaronder een kazuifel uit 1500, ver
sierd met de wapens van de grafelijke
familie en voorzien van een niet vaak
voorkomende voorstelling van „Maria
in Bezwijming".
Een van de topstukken van de expositie
Kazuifel uit 1500, versierd met wapen1
van graven van Horne en voorzien vun
weinig voorkomende afbeelding
„Maria in Bezwijming".
WEERT, 6 nov. De testamentair^
belofte van graaf Jan I van Horne, d»
jaarlijks aan de minderbroeder»
„twaalf malder rogge en eyne goed»
osse" moesten worden geschonken is ge
durende het verblijf van de Minde1"
broeders Franciscanen alhier een
belofte gebleken. Zelfs bü de feestelijk»
viering van het vijfhonderdjarig ve»
blijf van de Minderbroeders in de*
plaats was de beloofde os niet eens P*.
sent. Toch heeft dit gisteren niets e
gedaan aan de viering van het bij
dere feit dat de paters Franciscan»^
nu reeds vijf eeuwen lang op de p
waar eens het oude grafelijke kaste»;
„de Oldenborgh" stond, een kloost»
bezitten.
Wat de betekenis van dit klooster,
sticht door graaf Jacob I op wens
diens in 1461 overleden vrouw, in ag
loop der eeuwen voor Weert en ver~
omgeving is kwam duidelijk naar v,8
ren tijdens de herdenkingszitting in
aula van het provincialaat, met na
in de feestrede van pater Bruno Gr<?»J
O.F.M. Zijn geestige schets over
eeuwen minderbroeders tussen ^de'
burgers en buitenlui" vond onder
vele feestvierders een aandachtig
hoor. Namens het bisdom Roerm°L
was de vicaris-generaal Mgr. drs. L
van Odijk aanwezig, die het werk
de paters Franciscanen in Weert en -
ders in Limburg een grote zegen en g
niet te missen element in de zielz"
noemde. In dezelfde geest had tev°'Lg.
tijdens de plechtige hoogmis tot
zegging, welke door de provinci^,
overste pater Sigibald Hogenboorn A
F.M. in de historische kloosters»
werd opgedragen, de deken van we»
de hoogeerwaarde heer A. Omloo, f.g
sproken. De kerkelijke jubileumvier'.g,
werd vocaal opgeluisterd door een ».s,
mengd koor van religieuzen,
zusters en fraters, dat onder leiding
paters Theofried van Wil, de n flii'
stemmige „Missa ad tres voces in a?
ales" van de Venetiaanse componist
Lotti uitvoerde.
va"
Graaf Jacob I in de persoon
de bekende Weertse toneelspeler J° „e-
der Velde was reeds zaterdag v
sent. Aan zijn vroegere stamslot
Nijenborgh" werd hij door de sc
(H. Mathijssen) afgehaald en
een muzikaal ere-escorte naar
klooster „Op de Biest" begeleid. v
complimenteerde graaf Jacob de
ters op geestige en vaak ondeug
humoristische wijze. Het antwoord
de gardiaan, pater Joannes Dings' ef
tot genoegen van de verzamelde
nigte „horigen" navenant.
Het jubileumfeest werd besloted e(,
een drukke receptie en een feest"
dat evenals de herdenkingszittmg„ajie
zikaal werd omlijst door het l»1
gium Musicum Limburg" onder
ding van Jef Somers.
