SPIEKEN OP SCHOOL
VREEMD
GENOEG
Mirabella wilde zo graag
de kater ontmoeten
Stupide mode
Lipstick - ogenzwart -
laarsjes - leren jasjes -
pruiken - zwarte kousen
- bontmutsen - maskara -
naaldhakken
ZATERDAG 18 NOVEMBER 1961
PAGINA 15
v - *|p
ren. Dat is voorbij. In onze duY* leren jasjes- !]choentieii
buiten en ateliers uitgaan,
°P zaterdagmiddag in de
dat zijn de ogenstre-
tende momenten, althans
v°or mannen en die zijn
t°ch bij uitstek gerechtigd
ln deze zaak te oordelen.
het onderwerp ge-
;•-• yy*y.'
Moois op straat
De spiegel verklapt het
tiencentimeter-hoge naaldhak
ken. Is het allemaal even mooi
en smaakvol?
Is het niet om te gillen als
men ziet hoe krampachtig zich
sommige vrouwspersoontjes
met hun iele hakjes in nauwe
rokken over de keien begeven?
Is die zuurtjeskleur van de
lipstick zo Iraai om een scheef
gebit en in een donker gezicht?
Heeft dat dramatische gedoe
van dikke ogenschaduw, mas
kara, gepotlode wenkbrauwen
niet veel van een nog niet af-
geschminkte televisie-actrice?
En die „visnetkousen", is
dat niet meer voor dames van
het slag Irma la Douce?
Het mannenoog dat zowel kri
tisch als ontvankelijk is, kan er
geen grote waardering voor
hebben. Meisjes en vrouwen
van het eerder genoemde maat-
r ic ppn tiirl crpwPPst schaPPelijk hoger geklasseerde
1 IS een tya gev\ eest mijieu hebben er slechts een
dat men vooral op woord voor: ordinair.
p-flla-avonden mo- Maar mannen ziin conserva-
gaia avonae mo en de vrouwen en meisjes
^/eUs, elegant Of met raf- uit de maatschappelijk etc. mi-
öfcement geklede meisies ^eus 0°k voor een groot deel.
pk» geKieue meibjeb Een jaar na de introductie zijn
Vrouwen kon bewonde- in deze milieus dikke ogenscha-
r) J met een riem over de wreef,
"a§en Vinden de Ogen va- kniekousen en berenmutsen
Ker verrassingen op straat, ook doorgedrongen. Over het al-
On u~4- A 4. igemeen weliswaar met minder
P Let UUr dat winkels buitenissigheden (met meer
smaak, zegt men dan), maar
Een „Mona Lisa" die zelf haar coupe heeft bepaald
heid die geen of nauwelijks
rekening houdt met ieders per
soonlijke verschijning en karak
ter, die ook een persoonlijke
opsmuk vergen. Daardoor wordt
mode ook een aangelegenheid
van alleen maar het uiterlijke,
alsof de mens niets anders zou
zijn.
Tegelijk echter is mode ook
iets dat enige aantrekkelijkheid
en variatie brengt in het vaak
zo saaie, eentonige en fantasie
loze straatbeeld. Zij beant
woordt ook aan de vrouwelijke
behoefte tot verandering. Zij
is vooral gunstig voor fabri
kanten van de beauty-business.
ook vaak halfslachtig, zonder
overtuiging en raffinement. Het
zwart leren jasje, bij de blou-
son-noirs begonnen, komt er
waarschijnlijk evengoed in als
eerder het dure peau de suède
jasje. De lange slobbertrui is al
geregenereerd en de fantasti
sche haartooien zijn al van alle
Nog even kijken
De goede kant van de mode
wordt aangetoond door de „ge
wone" vrouwen en meisjes, die
het gelijk van het bekoorde
mannenoog aan hun zijde heb
ben (alle overdrijving buiten
beschouwing gelaten). Maar zij
moet toch niet meer zijn dan
vind het wel leuk, naar ik een prikkel voor ieders eigen
klassen. Dezer dagen is in de ga het niet dragen omdat al die fantasie. Zij is een door zwie-
Amsterdamse straten het ko- „ordinaire" kinderen er mee rige (Parijse) heren en dames
zakkenlaarsje met de halfhoge lopen." gepresenteerd assortiment
hak verschenen, tezamen met Wat is de nu noodzakelijk ge- waaruit ieder persoonlijk een
een bontmuts die uit Moskou worden „moraal van dit ver- keuze kan doen. Sommige vrou-
kon komen. Wacht maarhaal"? Dat mode eigenlijk een wen staan de zwart zijden kou
die komen wel hoger-op. stupide aangelegenheid is. Een sen helemaal niet, evenmin als
Of wat zeggen meisjes en aangelegenheid waarbij wordt het streepje naast de ogen of de
vrouwen uit de maatschappe- voorgeschreven wat iedereen torenhoge pruik, of de slobber-
lijk etc. milieus anders. „Ik moet dragen. Een aangelegen- trui.
Krampachtig?
Men kan er uit concluderen
?at de, laten we zeggen, „ge
wone" meisjes en vrouwen
"eer aandacht en fantasie aan
uh opsmuk in kleding en
ge u"uP kesteden dan die welke
lln 4 worden gala-voorstel-
Lolen te bezoeken. Trouwens,
dat ,vaak gebeurt het ook niet
bai't een koude douche
\Ve2 Saat als de mond van het
Var.etlbe zich opent om zich
clf.r, Snige klanken te bevrij
de,', ie klanken verraden de
v''ori ?,ne" vrouw en het „ge-
hioao meisje, als wij hen zo
de4 u blijven noemen ter on-
Scha eiding van haar maat-
"bPelijk hoger geklasseerde
Spv„ Seacheveerder sprekende
genoten,
sla? de „gewone" categorie
00k altijd de nieuwste
gfoenSnufies bet eerst aan: de
Meun na2ellak, de paarlemoer
enliëe bpstick, de zwarte zij-
bruit ousen. de torenhoge, met
Ztyavf aangevulde haartooi, de
en wit leren rokken, de
Geen modevoorschrift uit Parijs, noch uit Spanje, maar een persoonlijke keus
liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiimiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiNiiiiiiiiiiiiiiiiiim iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
nipken on school is a. omdat men zich zekerheid pen en zich daarmede schuldig
wil verschaffen dat alles klopt: maken aan passief spieken. Voor
WEGENS MOORD is in Neu
renberg een zesentwintigja
rige man veroordeeld tot le
venslange gevangenisstraf.
Voor die moord had tevoren
een ander, de vijfentwintig
jarige Kurt Niemeier, dertig
maanden straf uitgezeten.
Vrijwillig. Hij had een valse
bekentenis afgelegd. Waar
om? Om in de krant te ko
men.
KARIM. de nieuwe Aga Khan
geestelijk leidsman van mil
joenen moslims, zal zich in
Salzburg voor de rechter te
verantwoorden hebben we
gens het toebrengen van
lichamelijk letsel en vernie
ling van een kostbare foto
camera, bedreven jegens de
Weense fotograaf Franz Göss,
die de jonge Karim wilde
kieken toen deze zich. in
charmant gezelschap van de
Parijse Anouschka von Mecks
trainde voor ski-kampioen-
schappen in de buurt van
Weissee.
b. omdat men bang is voor 72 procent was het een kwestie n,„v.
weest Van een en- repetities; van kameraadschap en yoor J>3 v. 1 ..een negen
tienjarige Zuidafrikaan, wedt
thans om negentien pond. dat
hij een week lang met tien
pythons kan slapen in een
slangenpark te Johannesburg.
Over de eerste nacht wordt
bericht, dat Daryl een onge
stoorde rust genoot. Hij zal
wel winnen, meent men
"deerde nonchalance
mipfp Hio ,OD Qccictontpn c- omdat men in de war is en procent een van medelijden. En
que i e, me iwee assistenten d omtjat de leraar(-ares) niet 63 procent verklaarden, dat zij
van het Instituut voor Psy- scherp genoeg oppast. zelf (met een ander vak) mis-
cVinlncriti van Ho TTnivorci- Respectievelijk werden deze schien ook wel eens in verle-
cnoiugie van ae univeisi vier hoQfd-motieven door 74, genheid zouden kunnen komen
telt van Marburg hebben 47, 40 en 32 procent van de en dan hunnerzijds op de hulp
gehouden onder 562 scho- leerlingen opgegeven. van klasgenoten rekenen.
r. Onzekerheid is dus wel de
lieren van drie jongens- en voornaamste factor voor het En natuurlijk waren er ook
twee meisjes-H.B.S.-en in spieken. Deze onzekerheid stamt de principiële niet-helpers. 52 DE PERZISCHE taoiiten van
TTSilHo niet alleen uit onvoldoende ken- procent zeiden niet te kunnen LLr'.At:!aLna„laI,«len._van
f uiaa en JAassei. nis en voorbereiding, maar ook helpen, omdat zij daarbij in hun
Een absoluut betrouwbaar Uit de altijd wat gespannen re- eigen repetitiewerk zouden
nprppntap'p van Hp cehn petitie-atmosfeer. Wat men de worden gestoord en 46 procent
percentage van de scho- avond tevoren thuis bij het re- beweerden, dat zij hun stof zelf
lieren die spieken, hebben peteren nog wist, is in de re- niet helemaal meester waren
de twee onderzoekers niet P^tiekias plotseling verdwe- ander «et wüden la-
kunnen vaststellen. De oor- Andere belangrijke motieven 39 procent, die meenden te
zaak laat zich raden: geen ^n-zUten enSde verontechuYdi- ders Goeder. „Zij schieten er
enkele scholier (e) geeft ging „de anderen doen het toch niks mee op, wanneer ze mijn ITALIAANSE STUDENTEN
graag openlijk toe, dat hij warom zou ik het dan wpk7OverschrUven^r^nden hebben lp het gehele ,aa(J
of ZIJ spiekt. Een zeker Vermeldenswaard waren ook medewerking aan passief spie-
Wantrouwen tegenover de de vondsten van de beide assis- ken" uit vrees, dat de leraar
i c *i -» tenten in de vraas? waarom zou kunnen denken, dat zij-
wetenschappelljke enque- scholieren niet spiekten. zelf hun werk hadden overge-
teurs heeft daarbij vermoe- Zo verklaarden 55 procent schreven en tenslotte waren 24
dpliik onk 1)02 een rnl pp- ^er ondervraagde scholieren, procent bang om bijontdek-
aenjK ook nog een roi ge dat zij ]iever zelf wjuen wer. king ook straf te zullen knj-
speeld: men kon toch ei- ken. Voor 44 procent was er gen. En dan waren er ook nog
eenliik niet weten of de feen voldoening in goede cij- een paar eerzuchtigen, die bang
genilJK mei w l ,01 ae fers die z„ door spieken had. waren dat de spiekers betere
spiek-bekentenissen niet den verworven en eveneens 44 cijfers zouden krijgen dan zij-
lansis een omwes bii de Procent zeiden, dat zij op deze ze^ o^ ''ie vonden, dat hun
•7 etui Wiweg uij ue manier geen beel(f kQn eigen prestaties zouden worden
„Herr Eenrer zouden te- den krijgen van hun eigen pres- gedevalueerd door een groot
rechtkomen. taties. Nogmaals 44 procent zei- aantal ingeleverde goede repe-
den, dat zij niet spiekten, om- tities.
Zeer openlijk spraken de leraar er nu eenmaal op Vraag bij dit alles: hebben BOBBY DRISCOLL, thans
leerlingen echter over de vertrouwt, dat men zoiets niet ondervraagden de volle
spiekmotieven. Er werd een «oet. Volgens de beide pcycho- waarheid gesproken.
verschil gemaakt tussen „aktief daarin de beste mo-
spieken" (het overschrijven van gelijkheid om het spieken op Overigens: wie op een hoge-
het werk van een klasgenoot) school nog meer tegen te gaan: re Duitse school tweemaal bu
en het „passief spieken" (het aankweken van een ver spieken wordt betrapt, wordt
gelegenheid geven tot over- trouwens-verhouding tussen va» schoPl gestuurd. In een
schrijven, verder tussen .,gele- leefkrachten en leerlingen. Be- rechtszaak, die door een der
genheids-spiekers" en „ha-bi- dreiging met straf helpt tegen ouders tegen een school aan-
tuele spiekers". Tenslotte ont- gieken niet al te veel, menen werd gemaakt, werd
dekte-1" de twee geleerden niet de beide geleerden. deze straf gerechtelijk beves-
minder dan 13 motieven voor tigd. Er is dus alle reden voor
het spieken. Vier daarvan kun- Interessant waren verder de ®en slP*ek-angst-conipIex onder
nen als hoofd-motieven wor- antwoorden op de vraag, waar- Westduitse scholieren,
den aangezien. Er wordt ge- om goede scholleren hun min- Bonn. J. BOUWER
spiekt: der begaafde klasgenoten hel
de Londense „Vintners Hall
blijken ook niet alles te we
zen, omdat de directie tot
haar dames-cliëntele het ver
zoek gericht heeft voortaan
niet meer op schoenen met
naaldhakken te verschijnen,
omdat hierdoor de perzen on
herstelbaar beschadigd wor
den.
demonstraties gehouden te
gen het regeringsbesluit, het
leerplan voor klassieke en
technische studies te wijzi
gen. De veranderingen zijn
bij het begin van het nieuwe
studiejaar „abrupt" inge
voerd. waardoor tal vat. stu
dieboeken waardeloos zijn
geworden. Het ministerie
van onderwijs heeft beloofd
de bezwaren te zullen „bestu
deren".
24
jaar en als jongen van 12 we
reldbekend wegens zijn spel
in de film „The Window" is
in het Chino-ziekenhuis te
Los Angeles opgenomen voor
een kuur van zes maanden
om het te genezen van zijn
verslaafdheid aan verdoven
de middelen. Bobby kreeg in
1949 een speciale Oscar voor
zijn spel in films zoals „So
Dear To My Heart" en de reeds
genoemde „The Window" Hij
is de afgelopen jaren ettelijke
malen gearresteerd en be
recht voor allerlei delicten.
n het Katervrije-Muizenland woonde
Mirabella, de muizenkoningin, in
een kasteel van kaasblokjes. Mira
bella had een heerlijk leventje,
want in het atervrjje-Muizenland viel
weinig te regeren, omdat muizen van
nature kaime, ordelijke diertjes zijn.
Maar koningin Mirabella zelf was hele
maal niet kalm. Misschien had ze teveel
boeken met muizen-avonturen gelezen.
Misschien had ze wel een paar druppel
tjes rattenbloed in haar aderen. In
ieder geval hield Mirabella ervan om
hard door de gangen en zalen van haar
kasteel te hollen, alsof er een kater op
haar hielen zat. Waarom maakt Uwe
majesteit zich toch zo moe? vroegen de
muizenministers en kamerheren. Omdat
ik er vlug, fit en lenig bij blijf, zei Mira
bella, de muizenkoningin dan. Je kunt
nooit weten, hoe ik nog eens echt een
kater tegen het Ijjf loop en wat zou ik
moeten beginnen, als ik dan lui en dik
en langzaam w.ts De muizenministers
en kamerheren schudden dan bedenke
lijk hun kopjes. In het Katervrije-Mui
zenland waren immers geen katers. Hoe
zou dan de muizenkoningin er een
tje tegen het lij.'kunner lopen! 2 e keken
ook een beetje bezorgd, die deftige mui
zenheren. Misschien begrepen ze wel 'n
beetje, dat er gevaarlijke plannen rond
spookten in het hoofd van koningin Mi
rabella. Koningin Mirabella wilde zo
graag eens een kater zien! Ze had er
nog nooit met iemand over gesproken,
maar de ministers en kamerheren wis
ten het misschien wel zónder dat ze het
zei. Dikwijls klom ze in de toren van
het kaasblokjes-kasteel. Dan tuurde ze
in de verte naar de grens van het Ka
tervrije-Muizenland. Liep daar geen ka
ter rond te loeren? Of zat er daar ginds
niet eentje achter de struiken? O, ko
ningin Mirabella had zoveel over ka
ters gehoord en gelezen, dat ze hele
maal nieuwsgierig geworden was. Zou
den ze echt zo gevaarlijk zijn? dacht ze.
En zouden ze heus zulke scherpe klau
wen hebben en zulke puntige tanden?
s 'n ogenblik later naar de grens
het Katervrije-Muizenland terug.
i En op een middag, toen de muizen
ministers en kamerheren aan het ver
gaderen waren en de koningin rustig
in het prieeltje een spekzwoerde-taartje
behoorde te eten, sloop ze op haar een-
Ge weg. Zomaar weg naar de grens van
hef Katervrije-Muizenland. Alle mui
zen van het land waren ijverig en rus
tig aan 't werk. Ook Bims, de brand
weermuis, die boven op de spuitwagen
zat te wachten, of er soms ergens brand
zou komen.
Daar zat Bims altijd, behalve dan als
er ergens wat te spuiten viel. Braaf
keerde Bims zün kopje naar links, naar
rechts en recht vooruit. Nergens vlam
metjes of rookpluimpjes? Nee, gelukkig
niet. Maar wel zag Bims de brandweer
muis iets anders. Hij zag Mirabella, de
muizenkoningin op haar eentje door de
straat stappen. Dat is even erg als
brand, dacht Bims. Misschien is het nog
wel erger, want zoiets komt niet te pas
voor een koningin. Daarom vergat hij
voor één keer de vlammetjes en de rook
pluimpjes en reed hjj stilletjes met de
spuitwagen achter haar aan. Nee maar,
nu wordt het nóg mooier, dacht Bims,
toen hij haar over de grens zag wippen.
Dat kan nooit goed aflopen!
Bims wist zich geen raad. 't Was
streng verboden voor de muizen-onder
danen om het Katervrije-Muizenland
te verlaten. En nu liep koningin Mira
bella zei' de grens over. Zou ik haar
blijven volgen? dacht Bims. Ik durf niet
goed. Het is immers verboden bjj de
muizenwet.
Plotseling zag Bims een grote, grijze
kater tevoorschijn springen. Een grote
grijze kater, vlakbij Mirabella de mui- Behalve dan de grote
zenkoningin. Die bleef een ogenblikMaar nu ja, er zal altjjd wei iemand
-| zijn, dia wat te mopperen heeft!
stokstijf staan van schrik. Daar zag ze
dan 'n kater! Vlakbij nog wel. Hu, en I LEA SMULDERS
wat 'n grote klauwen had hij. En wat een
scherpe tanden! Nee, nu koningin Mi
rabella de kater zó dicht bij haar zag,
had ze er al meteen genoeg van.
Ze maakte rechtsomkeer en rende
weg, zo vlug als ze nog nooit gelopen
had, in het kasteel van de kaasblokjes.
Maar katers zijn óók vlug. En boven
dien zijn hun poten nog langer ook.
Met één sprong had de kater koningin
Mirabella ingehaald en haar vastgegre
pen bij de koninklijke staart. De muizen
koningin gaf een hoge gilpiep van ont
zetting. En het zou zeker de laatste piep
van haar leven geworden zijn, als Bims
er niet was geweest. Hij was met zijn
spuitwagen vliegensvlug de grens over
gereden. In 'n oogwenk had hij de slang
te pakken en daar spoot hjj er op los,
midden in de snuit van de grote, grijze
kater. Nu wist Bims helemaal niet dat
katten bang voor water zijn. Hij spoot
zómaar, omdat hij niets anders bfc de
poot had. Maar of het hielp! De kater
sprong proestend achteruit en koningin
Mirabella kon nog juist wegglippen van
zijn scherpe klauwende poot. Kom
gauw op de spuitwagen. schreeuwde
Bims, terwijl hij nog altijd naar de ka
ter spoot. En spuitend en wel reed
Bims
van
Ondertussen was het hele kasteel van
kaasblokjes in rep en roer. De koningin
was weg. De eerste minister was zó in
de war, dat hij zijn sigaar op het tapijt
liet vallen en er verder niet meer naar
omkeek. Nu is er nog brand ook! rie
pen de lakeien even later, toen er een
rookpluimpje van het tapijt kwam.
Waar is Bims! Bims, de brandweermuis
moet komen! Maar Bims was niet met
zijn spuitwagen op zijn post. Bims was
weg, net als de koningin. Wat hebben
we aan zo'n brandweermuis, schreeuw
de de opperkamerheer, die met een em
mertje water uit de keuken kwam.
Bims wordt ip st ande poot ontslagen.
Gelukkig was het brandje gauw ge
blust. Maar waar was de koningin toch
ergens? Het duurde nog wel vijf minu
ten voor ze op de spuitwagen v? Bims
kwam aangereden Ze zag heel bleek.
Bims had zijn zakdoek om haar staart
geknoopt. Haar kroontje stond scheefge
zakt op één oor.
O Mirabella, wat zijn we blij dat U
terug bent! riepen alle ministers en ka
merheren. Maar tegen Bims schreeuw
den ze: je bent ontslagen, ontrouwe
brandweermui®. Waar heb je ergens
uitgehangen?
Hij heeft mij het leven gered, zei Mi
rabella de muizenkoningin bevend. En
ze vertelde haar hele angstige avontuur.
Inplaats van ontslagen te worden kreeg
hij een extra week vakantie en mocht
hij voor beloning elke middag met de
koningin spekzwoerde-taartjes eten in
het prieel. En Mirabella werd een kal
me, ordentelijke muizenkoningin, zodat
iedereen tevreden kon zijn,
Behalve dan de grote grijze kater.
DE REDDENDE SCHIM
(slot)
Klamme zweetdroppels liepen langs
Paul's rug. Hij voelde zich behoorlijk
in het nauw gedreven. Hoe moest hij
zich hieruit redden? Het was de hoogste
tijd om iets te vinden. Achter de kus'
sens kwamen de krijgers ai in beweging
Wacht zijn zwavellucifers. Misschien
zouden die... Hij kon niet méér dan pro
beren, het was hun laatste kans. Veel
konden ze er toch niet meer bij verlie
zen. Zijn handen gleden in zijn broek
zakken. Ja hij had het nog, het kleine
blikken doosje. Als ze nu maar niet nat
waren. ,,De geest van het vuur, die mijn
oom is, zal u allemaal verslinden zo u
ons een haar durft krenken. Oom waar
bent u?" Bij die woorden streek Paul
de zwavelstok over zijn broek. Een
blauwgroene vlam sprong sissend op.
„Huuuuh", klonk het verschrikt uit de
kelen van de krijgers. „Dank u oom. Ik
ben blij dat u bij mij bent."
Razendvlug vertaalde de professor de
woorden. Achterdocht stond geschreven
op het gezicht van het dorpshoofd. Zou
hij al eerder lucifers gezien hebben of
dacht hij aan gezichtsbedrog? Dan maar
een tweede lucifer riskeren. Onder dood
se stilte keek iedereen hoe de stok over
Paul's rechtermouw bewoog. Er gebeur
de niets, helemaal niets, de lucifer
moest vochtig zjjn. De schaterlach van
de koning deed de jongen terugdeinzen
van schrik. ,,Do oom van de zoon van
de bosgeest schijnt zich hier niet erg op
zijn gemak te voelen. Of slaapt hij mis
schien?"
De professor gaf stamelend de spot
ternij van de dikke man aan Paul door.
Een kort bevel klonk op. Alle speer
punten richtten zich op de jongen. Ljjk-
pleek keek Paul naar zijn beschermer,
die geen besef scheen te hebben van
het gevaar, waarin zij verkeerden.
Doodgemoedereerd zai hij met zün voe
ten te spelen. „Laat die aap iets doen,"
schreeuwde de professor. Paul was te
verbluft om iets uit te voeren. Trou
wens hy wist niet eens hoe hij de aap
tot actie kon aanzetten. Tot nog toe was
het kleinste gebaar voldoende geweest
om het dier te doen gehoorzamen. Nu
zat hij daar ongeïnteresseerd te küken,
terwyi de soldaten hen al omsingeld
hadden.
Buiten zich zelf van woede dreef de
koning hen tot meer spoed aan. Plotse
ling schoot de jongen te binnen dat de
aap hem een keer op bevel gehoor
zaamd had. Half beneveld door de span
ning probeerde hy zich het ogenblik te
Toen de aap hem by het beklimmen van
de bergwand had willen liefkozen had
hp „hoepelop" geroepen. „Hoepelop,
hoepelop, hoepelop." Paul schreeuwde
het uit. De aap vloog overeind, zün ge
brul vulde de kamer. Woest greep het
dier de eerste twee krügers, die hy be
reikte, met iedere klauw een en schudde
hen stevig door elkaar alsof het flessen
limonadestroop waren. Kermend scho
ten de twee mannen even later door de
lucht, waarna ze tegen hun kameraden
aan smakten. Meer dan de helft van het
legertje rolde over de vloer. Twee an
dere krügers ondergingen hetzelfde lot.
Ze sloegen elkaar om als eerste de vei
lige deur te bereiken.
De koning was van zün troon gegle
den, deed eerst nog vergeefse pogingen
om overeind te komen, maar raakte
steeds meer verward in de overdaad
aan kussens. Zijn worsteling trok de
aandacht van de aap, nadat zijn andere
slachtoffers verdwenen waren. Voor hü
op de ongelukkige vorst kon afstormen
hield Paul hem tegen. Het roepen van
zün nieuw verworven naam hoepelop
bracht hem direct tot kalmte. De koning
was een gebroken man.
„Uw dienaar spreekt een duideipker
taal dan u zelf, zoon van de bosgeest,"
zuchtte nü. „Gaat u naar de grote vogel
neem de drie andere goden mee. maai
ook die aap, zeker die aap."
Voor hij uitgesproken was hadden de
professor en Paul hem verlaten. Van
ver al zagen ze de twee achtergebleve
nen staan zwaaien. Uitgelaten van blijd
schap riep Paul: „De aap heeft gewon
nen, wij kunnen direct vertrekken. We
mogen weg."
Vreemd genoeg reageerden de man
nen niet zo geestdriftig op het nieuws.
Ze waren wei blij en toch haperde er
iets aan. Dat was duideiyk te merken.
Zouden er nu weer nieuwe moeilijkheden
hefbomen. Hp opende de benzinereser
voirs en zuchtte verlicht. De oude jager
kreeg het te kwaad van al dat gefrun-
nik, zoals hij het noemde. „Wat zit je
toch te klungelen? Probeer liever of die
rotmotor wil draaien." „Houd jü je
maar bij het schieten van rupsen,"
kreeg hy als antwoord. „Wil je soms
dat mijn kist uit elkaai ploft? Dat kun
jü wel als je nog langet blijft doorklet-
sen." „Laten wü nou niet zenuwachtig
worden. Er hangt zo veel vanaf. Wp
zpn tenslotte geen kinderen meer."
De terechtwijzing van de professor
beschaamde de zenuwachtige mannen
voldoende om de vrede te doen weer
keren. Nog verontwaardigd ging Jack
verder met zpn controle. Zpn vingers
gleden over de wirwar van knoppen op
het schakelbord. Paul volgde gespan
nen iedere beweging van de man, zag
het lichte beven van diens handen bij
het nazien van de instrumenten en de
opluchting, die erop volgde.
Intussen draaide de aap, die gewei
gerd had de machine te betreden, on
rustig om de helicopter. Hy had gezel
schap gekregen van een paar inboor
lingen de moedigste welke noch
tans een veilige afstand in acht namen.
Het groepje buiten groeide voortdurend
aan. Allen bewonderden luidruchtig de
doorzichtige rug van de grote vogel, af
en toe terugwijkend voor de aap. Deze
weerhield hen ervan ook de trap van
het hefschroefvliegtuig te beklimmen.
Telkens wanneer er een te dicht in de
buurt van de vogel kwam sprong het
dier op hem af, zodat zelfs de brutaal-
sten uiterste voorzichtigheid betracht
ten. De jager had zpn geweer klaar ge
legd. „Ze zuilen ons vermoorden als wij
dat ding niet de lucht in krügen," meen
de hij. „Zelfs de aap zal hen dan niet
komen? Vooral de piloot keek bezorgd
en hp bromde: „Juich niet te vroeg jo
chie. Heb je er al aan gedacht dat de
helicopter een half jaar werkeloos heeft
buiten gestaan? Wie zegt ons dat de
kist nog te ^gebruiken is? Benzine zal
er nog wel zpn. Ik had een stuk of zeven
reserveblikken meegebracht. Ja benzine
is er wel. Maar die machine, daar kan
van alles mee gebeurd zijn." „Waarom
gaan wij dan niet küken?" vroeg Paul
ongeduldig.
Jack rende als eerste naar de machi
ne, die geheel verlaten bleek, want ook
de vogelbewakers hadden de benen ge
nomen. De mannen volgden de piloot ge-
v - T - TT.-. spannen naar de cockpit. Geconcen-
hermneren. Ja, dat was het. Hp had het. treerd onderzocht deze de knoppen en
meer kunnen tegenhouden.'
De anderen zwegen. Paul kreeg ver-
schrikkeiyke heimwee naar het kamp,
waar zpn vader op hem wachtte. Ze
hadden natuurlü'k het hele oerwoud af
gekamd, op zoek naar hem. Waarschün-
pk dachten ze wel dat hy dood was
Een ontzettend gedreun schudde dé
jongen wakker uit zyn gepeins. Stotte
rend sloeg de motor aan, viel na een
paar amechtige zuchten weer uit maar
kwam even later weer op gang. De ma
chine trilde en steunde. Uit het oorver
dovende gehakkel ontwikkelde zich lang
zaam een regelmatig gebrom. Jack
versnelde het toerental, zijn blik gericht
op de bibberende wpzertjes van de in
strumenten. Het lawaai maakte elk ge
sprek onmogelpk. De piloot knikte ge
ruststellend naar de anderen. Het zou
wel lukken.
Van de mensenmenigte buiten was
niets overgebleven, de motor had te
veel geëist van de moed der dorpsbe
woners. Alleen de aap stond er nog,
hulpeloos zwaaiend naar de figuren in
de cockpit. De vreugde van Paul was
wel iets getemperd nu hij wist dat hy
het dier hier moest achterlaten. Het zou
zeker het oerwoud weer kunnen berei
ken, want de inboorlingen hadden te
veel ontzag voor zijn kracht om hem
te kunnen bedreigen. In het bos zou hy
zeker het gelukkigste zjjn. Deze gedach
te kon de ppn van het afscheid niet
geheel verdrpven.
De hefschroef boven de machine be
gon luid te klapperen, steeds vlugger
werden de draaiingen. Na een paar
hevige schokken bewoog de vogel zich
omhoog. De zwaaiende aap zakte weg,
evenals de huisjes en de bomen. Nog
een keer cirkelde het hefschroefvliegtuig
boven het dorp, dan zette Jack koers
naar de rivier, waar het kamp wachtte.
HARRY BOUTS
