Het nieuwe jaar draait;
H
we gaan gewoon door
Alles voor de tieners, meer
zelfbediening, tekort
verpleegsters, lastige
aan
vrije zaterdagen
Saint Laurent begint
eigen modehuis
Getrouwe mannequin Victoire
zijn voornaamste helpster
Ru*®
tianüefl
GLYCA f
Verhuizen
Geen vergunning
biljet nodig in Amerika
Blauwe lakens met witte rand
Encyclopedie voor huisvrouw
B
PULLOVER VAK LEACRIL
H
met huis en al
of verhuis-
W
In Italië: geen
jZEGr JIJ'
.VOORJAARSMODE 1962
WSï- -
1 r
et nieuwe jaar is nog maar
heel klein, nog maar net
ontstaan. Het heeft nog
donshaartjes en het is zacht en
teer, nog van kraakbeen. Er kan
van alles uit groeien en niemand
kan precies voorspellen wat het
gaat worden. Van een jaar weet
je het net zo min als van een
mens. Het overspringen van het
ene jaar op het andere is eigenlijk
niets. Er gebeurt helemaal niets.
Je neemt een nieuwe kalender en
een agenda met een ander cijfertje
voorop, dat is in feite alles. Op 1
januari was alles voor het overige
precies zoals op 31 december. Het
is juist als wanneer iemand op de
ochtend van zijn verjaardag wak
ker wordt. Dan is er ook niets
aan hem veranderd al stapt hij
ook een nieuw leeftijdsjaar in.
l Alléén
helpt direct!
V
m m
-mlSSÊmïë
Wmmrn&mÊÊmm
mmÊÊÈÊm
Meubelparadijs
lUUMMilHtttHHItHlllltHNIIIIIIlllllllllllltlllllllllllllllllllllllll
ROME, januari.
Schoolkinderen tutoyeren hun klas
genoten natuurlijk en als zij elkaar
later nog eens tegenkomen blijven
zij dit doen. In de studentenwereld is
pas in de laatste decennia een vriend
schappelijke en ongedwongen verhou
ding tussen de meisjes en jongens
ontstaan, die vanzelfsprekend het tu
toyeren meebrengt, maar buiten dit
milieu zal een jong meisje niet gauw
tegen een mannelijke kennis zeggen:
zeg maar jij. Nu klinkt het Italiaanse
„signorina" als een melodie vergele
ken bij het Nederlandse oudbakken
„Juffrouw".
„Om er iets meer van te maken voegt
men in Nederland dan de achternaam
aan het „Juffrouw" toe. In Italië zegt
men bij het toespreken zelden of nooit
de achternaam achter het signorina of
signora en men heeft ook geen be
hoefte om elkaar te tutoyeren. De
dames kunnen met elkaar bridgen of
zonnebaden, dansen of roddelen, zij
blijven altijd „signora", althans in
naam! Men dient verder ook de wer
kelijke of gefingeerde prinsessen, ba
ronessen en gravinnen als zodanig te
betitelen en nooit te vergeten huidige
of gewezen kamerleden met „onore-
vole" (eervolle) aan te spreken. Het
kan gebeuren, dat vriendinnen er
na vele jaren toe overgaan elkaar bij
de naam te noemen. Dit wil echter
nog niet zeggen, dat deze familiari
teit zich ook uitstrekt tot de weder
zijdse echtgenoten. Voor deze blijven
de vriendinnen van hun vrouw al
tijd „signora".
Met de betiteling van de heren ligt
het een beetje anders. Het is hier
niet zo als in Nederland. Iedereen is
in Nederland mijnheer. De president
van de Nederlandsche Bank, brief
aanhef: .hoogedelgestrenge heer",
aanspreektitel: „mijnheer", de commis
saris van de Koningin, .mijnheer", de
hoofdinspecteur der directe belastin
gen: „mijnheer". Kom daar in Italië
eens mee! Voor de inspecteur van de
belastingen, waarbij je nu en dan op
het matje geroepen wordt, voor func
tionarissen van de bank, waar je kre
diet aanvraagt, is geen titel hoog ge
noeg. Het is echter helemaal niet
nodig, dat U daarvoor eerst een
handboek voor goede omgangsvor
men gaat raadplegen. U gooit er maar
met de pet naar. Maar dan hoog als
jeblieft. Zoiets van: „dottore, diret-
tore, commendatore", maar nooit of
te nimmer „signore". Deze simpele be
titeling wordt alleen gebruikt door
toeristen of door de Nederlanders,
die na jaren het mijnheren nog niet
hebben kunnen afwennen.
Iedere man heeft wel een zodanige
baan, dat hij in de een of andere
kategorie kan worden ondergebracht.
Heeft hij bijvoorbeeld een cursus in
boekhouden gevolgd en een beschei
den plaatsje op een bank veroverd,
dan wordt hij aangesproken met ac
countant (rageoniere). Heeft hij de
zelfde studie achter de rug, maar een
beetje meer praktijk of air, dan
noemt men hem al gauw „dottore".
Doctor in de boekhouding dus. De
kantoorbediende, die zich zonder blik
ken en blozen de doctorstitel laat
aanleunen, is echter nog lang niet
aan het eind van zijn carrière. Hij
kan chef van de afdeling worden en
dan in de wandeling „directeur"
heten of hij kan het heus tot direc
teur brengen en aangesproken wor
den met „commendatore" (comman
deur).
Wordt een onderwijzer met ge
woon maar meester aangesproken dan
kunnen wij er haast wel zeker van
zijn, dat hij maar net zijn hulpakte
heeft gehaald of dat hij niet hoog
staat aangeschreven. Is er wat meer
waardering van uw kant en een
greintje meer verdienste aan de zijne,
dan bent u wel haast verplicht hem
professor te noemen, zoals uw huis
arts of uw muziekleraar. Een een
voudige landmeter of constructief
tekenaar noemen wij ingenieur, een
dorpspastoor monsignore, een apothe
ker dottore, een kunstschilder pro-
fessore.
Hoe moeten wij dan aan met de
renteniers, de ambtlozen? Ook daar
is in voorzien. Direct na de tweede
wereldoorlog toen het (fascistische)
hek van de dam was gingen er, naast
de officiële en eeuwenoude Orde van
de Ridders van Malta, allerlei privé
orden groeien met zeer achtenswaar
dige namen. Zoals de orde van de
Concordia, de orde van Rhodos en
Jeruzalem, de orde van Antioehië.
Deze hadden in naam en ook enigs
zins daadwerkelijk een liefdadig doeL
De éne hielp „weduwen en wezen",
de andere arme artisten of emigran
ten. De weldoeners kregen, na inge
wonnen informaties omtrent hun ge
drag en soliditeit, een lintje na een
kleine en een medaille na een grote
gift. Die ordetekenen met de bijbe
horende titels werden in Italië zó
graag gezien en namen dus zozeer
in aantal toe, dat de jonge republi
keinse regering meende een bewijs
te leveren van haar democratische
gezindheid door deze op particulier
initiatief ontstane orden de kop in
te drukken. Maar wie kan de Italia
nen verbieden elkaar eavalliere en
commendatore te blijven noemen?
Men legt het er hier nu eenmaal
graag dik op.
Wij Nederlanders staan er anders
tegenover. In de Winkler Prins staat
achter de namen van de hoogste
functies: aanspreektitel „MIJNHEER".
STINE PISANI
lllllllllllllllllltllllllllllIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIMIIIIIIIII
Struishoed, gedragen bij Brits confectie
pak je van Balmain.
En toch krijgt een kalenderjaar ach
teraf een eigen gezicht, zo zal 1962 óók
een gezicht krijgen al zullen we on
getwijfeld doorgaan met de tieners
op een voetstuk te zetten. De commer
ce zal daar hard aan blijven meedoen
want dat vergroot de omzetten aange
zien die jonge groep natuurlijk
altijd wensen wil verwezenlijken; daar
zijn ze jong voor en tegenwoordig be
schikt ze wat vroeger niet zozeer
het geval was over geld.
De rokken van de gerokte tieners
zullen wel niet nog korter en nog nau
wer worden, want dat kan niet of ze
barsten er aan alle kanten uit. Ze lij
ken nu soms al op rupsen, die op ver
vellen staan. Men is dus benieuwd
naar wat er nu komt. Vermoedelijk
een „drempel-reactie", heel iets an
ders. De tienerkappers, die het afgelo
pen jaar ontstaan zijn, zullen zich wel
uitbreiden. Tot de zaken, die zich ook
heel zeker willen vermenigvuldigen,
horen de automaten en de zelfbedie
ningswinkels. We hebben ook in ons
land nu al de hele automaat-winkel,
waar je, bij alles wat je er door een
druk op de knop koopt, dus eigenlijk
een portie tijd cadeau krijgt.
Maar wat we nog niet hebben en wat
toch wel praktisch zou zijn, dat zijn
automaten bij de stations, waar je
plastic regenjassen of regenhoedjes
en paraplu's en ook papieren zakdoe
ken zou kunnen verkrijgen door inworp
van een munt. Als je uit de trein komt
iiiiiiijiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiifiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiin
-
Mannequin Victorie (met grote chignon) staat hier stralend naast Saint Laurent,
die in zijn Diorse tijdperk na de show huldebetuigingen in ontvangst neemt.
en de opvolger van Dior die echter
na een paar seizoenen bij huize Dior
is weggewerkt, nu met een eigen mo
dehuisje is begonnen. Hij zal zijn col
lectie, waaraan hij op het ogenblik
koortsachtig werkt, op 29 januari aan
de internationale pers en de inkopers
tonen.
Ook wordt er een nieuwe modesalon
jeopend door de 32-jarige Italiaan Ro
bert Capucci, die de laatste seizoenen
op de shows in Florence zeer veel suc
ces oogstte. Maar of het verstandig is
voor een Italiaan zich in het hol van
de leeuw Parijs te wagen, tussen
Parjjse ontwerpers, die helemaal niet
zo blij zullen zijn een nieuwe concur
rent in hun midden te krijgen, is de
vraag. En de Franse modepers is wel
zo chauvinistisch, dat hij in de mode
rubrieken van de Franse bladen geen
jrote loftuitingen kan verwachten.
Yves Saint Laurent, de veelbespro
ken jongeman van 25 jaar, gaat zich
installeren dicht bij de Avenue Foch in
een kleine salon. Wie zijn financiële
Van wit stro, uit de Londense Dior- steunpilaar is, is niet bekend, al wor-
collectie.
Dfoto is uit de voorjaarscollectie
van Dior in Londen. Dat is te
zeggen van de hoeden-collectie,
die altijd op de rJst vooruit loopt. Maar
,,show"-hoeden zijn show-hoeden, en
men ziet ze in het daagse leven zelden
terug. Dat zal ook wel het geval zijn
met de witte struishoed, die een zwart
fluwelen bol heeft, op de foto gedragen
door de Franse mannequin in Londen,
die enige confectiemodellen laat zien
door Pierre Balmain ontworpen, zoals
hij zegt, speciaal voor de Britse vrouw.
Het is van houtskoolkleurige zij, als
tint ee i tweelingzusje van antraciet.
De modemoJen draait weer, op 22
januari, een week na Florence, begint
Parijs met het tonen van de voor
jaarsmodellen voor 1962. Het meest
spectaculaire nieuws daarbjj is, dat
Yves Saint Laurent, eens de leerling
(Advertentie)
OR. E. J. SWAAB'S VERENIGDE FABRIEKEN
den in Parijs wel verschillende namen
gefluisterd; hij heeft in ieder geval ge
fortuneerde vrienden. Hij omringt zich
met een jeugdige staf; zijn algemeen
directeur Pierre Bergé is niet ouder
dan even dertig. Zijn vrouwelijke rech
terhand die in de haute-couture-wereld
helemaal thuis is, is de beroemde
Dior-mannequin Victoire, die zich van
af het moeilijke begin een zeer trouwe
helpster en vriendin in de ware zin
heeft getoond. Zy is de vrouw van de
hoofdredacteur van het weekblad
„Match" en stamt zelf uit een familie van
schilders.
Victoire is nu 25, drie jaar getrouwd,
en sinds jaren mannequin in huize
Dior. Toen Yves Saint Laurent in 1960
bij Dior wegging, omdat hij onder
dienst moest, nam Victoire ook ontslag.
Ze zei, dat ze van zjjn modellen, die
ze op de shows gedragen had, hield,
dat ze zjjn ontwerpen trouw wilde blij;
ven en dat ze wel zou wachten tot hjj
met de dienst klaar was. De collectie
van Saint Laurents opvolger, Mare Bo-
han, die nu in huize Dior zetelt, wilde
ze niet tonen.
En zo zal Victoire, die klein en don
ker is, met een reuze chignon, eind
januari weer voor het voetlicht treden
Als de modellen van Saint Laurent gee-
groot succes blijken te zijn, wat altfj'
mogelijk is, zal het aan de wijze waar
op Victoire met haar gereserveerde gra
tie de ontwerpen toont, niet liggen.
A. Bgl.
en het regent plotseling of je hebt je
zakdoek vergeten, dan zou zo'n auto
maat heel welkom zijn. In Zwitserland
waar men weet wat „service" is, al
is het er ook handelswaar, hebben wj)
het meest vreugdevolle moment beleefd
aan het station in Zürich waar het stort
regende, toen we aan een loket gewoon
een papieren parapluutje konden kopen
voor een krats.
In het jaar 1962 zullen de tweedui
zend zelfbedieningszaken, die we nu
hebben, zich zeker vermeerderen. De
verpakking van de artikelen zal zich
nog weer perfectioneren. Waar hebben
we ook weer gelezen, dat er een wet
zou moeten komen, die verplicht de ge-
oruiksaanwjjzing buiten op de kartons
te drukken in letters, die zonder bril
leesbaar zijn? (En in ieder geval zon
der vergrootglas!) Dat is toch een heel
redelijke eis in ons tijdperk van gauw
gauw.
Zullen we van dat gauw gauw nog ooit
af komen? In het afgelopen jaar, dat
wel als het jaar van de vrye zaterdag
zal blijven voortleven, hebben we er
compleet hollen en stilstaan van ge
maakt. Maandagmorgen moeizaam op
gang komend, rent de week daarna
naar vrijdag alles op alles zettend om
met de hakken over de sloot een com
pleet stille zaterdag mogelijk te ma
ken.
Het is wel een nogal prefabricated
„vrij". We vragen ons nog altijd af,
hoeveel mensen er eigenlijk meer last
dan plezier hebben van de vrije zater
dag. Want als niemand op zaterdag
iets doet voor iemand dan moet ieder
een steeds meer proppen in die vijf
resterende dagen. Op zaterdagochtend
deed men vroeger wel eens iets „op
z'n dooie gemak", maar dat is uit;
ook dat is ons ontnomen.
Maar er is A gezegd met die vijf
daagse werkweek en nu zullen we in
1962 ook wel B moeten zeggen. Kla
gend en jammerend over het tekort aan
arbeidskrachten, aan helpende handen,
met name in de ziekenhuizen, waar
het ontbreken van hulp katastrofaal
dreigt te worden. Daar zal 1962 ook wel
geen oplossing voor brengen. We moe
ten eenvoudig naar iets anders toegroei
en. Zieken, die thuis verpleegd kunnen
worden, thuis laten, verpleeghulpen
opleiden, vrijwilligsters inschakelen,
arbeidsvoorwaarden en werk-omstan-
digheden verbeteren na kennisname
van de resultaten van gehouden enquê
tes onder het verplegend personeel. Er
ijn overigens in het zojuist verstreken
;aar weer enkele riante en zeer com-
ortabele verpleegstershuizen gereed
gekomen, want inderdaad, er wordt
liet bij de pakken neergezeten. Wat
nen ons ook verwijt, wij, volk van dij
kenbouwers en waterkeerders, wij zet
ten, met taaie volharding, dóór. Dwars
'egen het groeiend vrouwentekort in.
Een malle toestand overigens, een
volk, dat groeit naar een perspectief,
waarin de bevolkingsopbouw uit ver
houdingsgewijs steeds meer mannen
dan vrouwen zal bestaan. En tegelij
kertijd is er een toenemende vrouwe
lijke invloed! Iets wat overigens hele
maal niet specifiek op ons land slaat,
maar een mondiale tendens is.
U stapt in een Nederlands dorp in
een geweldig monster van een auto
bus, er zit mogelijk een vrouw aan
het stuur. In Nederlandse klasseloka
len staan meer dan negenduizend ge
trouwde vrouwen les te geven; ze
kunnen het moeilijke dubbele bestaan
aan. 's Werelds eerste staatsman, pre
sident Kennedy, die voorzichtig moet
zjjn met een eens lelijk gekneusde
rug, heeft als lijfarts een vrouw. In
de Verenigde Naties hebben negen
enveertig vrouwen zitting, dat is
een vrouw tegen twintig mannen.
Vijftien jaar geleden was de verhou
ding een tegen twee en zestig.
De industrie, wereldmacht nume
ro één, die coüte que coüte afzetgebied
wil blijven vinden voor haar produkten,
van scheer-lotion tot smeerolie, richt
zich bij haar reclame tot de vrouw.
En als ze zich tot de man richt dan
toch via de vrouw of ze betrekt de
vrouw erbij. Sterker, een Franse auto-
industrie heeft een decoratrice inge
schakeld bij het ontwerpen van de
nieuwe auto-modellen.
We gaan in 1962 gewoon verder; we
zijn de drempel overgestapt, er is niets
gebeurd. Alles gaat en stroomt en rent
en jaagt en praat en overlegt en orga
niseert en rekent en werkt en consta
teert en droomt en klaagt en doceert
en verkoopt gewoon verder. Je gooit
je oude agenda in de prullemand. En
je vist het er weer uit, want je hebt
vergeten de adressen over te schrij
ven in het nieuwe. De uitverkoop gaat
beginnen en de een gaat op jacht naar
lakens met een bloemet jesrand en de
ander naar een leren jas. Het jaar
draait weer.
A. Bgl.
illllllllllllllllllllllllllllllllllllllllltllllllllIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIII llllllllllllllllllllllllllllllllllillllllillllllllllllllllllllllilllllllllllll
Lakens met ge
kleurde randen,
met streepjes-
rand of met
sen rand van bloe
metjes liggen al
klaar om koopsters
te trekken in de
weken van de zoge
naamde voor-ver
koop. De feestdagen
zijn voorbij, het
leven wordt weer
gewoon, tot huis
houdelijke aanschaf-
inoen iie niet -trikt
nodig zijn, wordt
de huisvrouw ver
leid in de sfeer van
ie „uitverkoop"
Lakens met een
rand zijn wel leuk,
maar ze zijn onrus
tig en soms ook
lastig, want als er
in de rand blauwe
noppen zitten kun
je daar toch geen
groene deken bij
hebben! De Franse
lakens op de foto
zijn niet wit maar
lichtblauw en de
strook er langs is
va,n wit plissé. De
slopen horen er bij
Het is luxueus en verfijnd en voor de prijs die men er voor betaalt kan men een
tiental gewone witte lakens kopen.
ij Elsevier is verschenen een „En
cyclopedie voor de Huisvrouw",
samengesteld door ir. H. Vollmar,
met medewerking van mevrouw
D. Holdert, die directrice is van het
Instituut tot Voorlichting bij Huishoude
lijke Arbeid van de Nederlandse Ver
eniging voor Huisvrouwen. Ook Pauia
Semer van de Vlaamse televisie heeft
haar medewerking gegeven.
Tien jaar geleden verrijkte Elsevier
de vaklitteratuur voor de huisvrouw met
een „W.P. voor de vrouw", een twee
delige gedegen Winkler Prins", die
behalve als naslagwerk aan gegevens
onuitputtelijk was en is. Maar het huis
houden vernieuwt zich snel in deze tijd,
waarin de wetenschap zich intens met
het huishoudelijke bedrijf bemoeit en
een nieuwe, niet al te uitgebreide ency
clopedie is wederom welkom, vooral
omdat in genoemde pas verschenen
uitgave veel aandacht is gewijd aan
merknamen vooral van het optrekkend
leger van kunststoffen. Ook aan de mo
derne apparatuur is grote aandacht be
steed en aan de veelzijdige mogelijkhe
den, die de woninginrichting tegenwoor
dig biedt.
Nu is het „huishouden" een zo
groot terrein en zo veelzijdig, dat men
nooit een adviesboek kan samenstel
len, dat de zaken uitputtend behan
delt. Het blijft toch altijd min of meer
bij een greep. Ook dat is het geval
met dit naslagwerk, dat bestaat uit
een compendium en een alfabetisch
gedeelte. Dat laatste neemt verreweg
het grootste deel van het kloeke boek
in beslag. Wij vinden het het beste
en meest voldoeninggevende deel van
de uitgaaf.
Het compendium wordt ingeleid met
een hoofdstuk door mevrouw Holdert,
die haar weetje drommels goed weet,
en over efficiënt huishouden zeer leer
zame dingen beknopt en helder en aan
nemelijk zegt. Maar in het hoofdstuk
over de Droomkeuken zegt Martha van
Brink-Poort over dezelfde dingen in de
keuken wel eens iets tegengesteld Dat
is het bezwaar, wanneer men een groot
gezelschap deskundigen uitnodigt om
hun kennis te spuien. Bijna onvermijde
lijk krijgt men dan herhalingen en wel
eens verschil in advies. Gispen schrijft
over woonruimte, dr. Anne Berendsen
over vroegere meubels. Kees Haha geeft
een praatje over de tuin, Gerda Siemer
geeft de huisvrouw een programma om
ook over haar eigen schoonheid te blij
ven waken, en dit zijn nog maar en
kele namen van de vele medewerkers.
Er is toch wel een enorm verschil
tussen deze moderne encyclopedie en
het soort „Jaarboeken" voor de huis
vrouw, waarmee men haar in de der
tiger jaren min of meer met een kluitje
in het riet placht te sturen. Ze zagen
er van buiten en naar de inhoudsopga
ve aantrekkelijk uit, maar de inhoud
bestond in feite uit niet veel meer dan
uitbundig opgediende, maar nutteloze
gemeenplaatsen en eliohéraadgevimgen.
De encyclopedie, die nu voor ons ligt,
weerspiegelt de realiteitszin van onze
tijd, die een niet genoeg te waarderen
goed is. De begroting van de gezinsuit
gaven, die nu helemaal als terrein ook
voor de vrouw wordt gezien, wordt hier
efficiënt behandeld door mevrouw E.
Wilzen-Bruins, die een gedegen prakti
sche ervaring heeft op dit gebied. Ook
is een hoofdstuk gewijd aan de huis-
vrouw-werkgeefster, die tegenwoordig
de wet goed moeten kennen. Drie pagi
na's richten zich tot de gehuwde vrouw
met een eigen inkomen.
In het alfabetische gedeelte hebben
wij, zoals gezegd, de grootste waarde
ring voor de verwerking van de vele
nieuwe merknamen. Of weet u zo wel
wat terital en tergal en terylene is en
taf Ion en taslan en tebelized? Om al
leen maar op een pagina van de t. te
blijven.
De uitgave is ook bedoeld voor het
Vlaams lezende deel van België. Van
daar de medewerking van een Belgi
sche deskundige. Wanneer een Neder
lands advies-instituut, bijvoorbeeld voor
wonen, wordt genoemd, staat ook het
gelijkwaardige Belgische vermeld. Zo
ook zijn er afzonderlijke juridische ad
viezen voor de Zuiderburen.
Vanzelfsprekend in deze tijd van
liefst plaatjes kijken is het boek vol
op geïllustreerd. Ook zijn er beeldrij
ke kleurplaten in opgenomen, die zeer
instructief wijzen hoe men zelf moet
behangen, hoe en met wat en in wel
ke volgorde men zelf thuis de boel
opschildert, of hoe men gordijnen
moet ophangen. Om slechts enkele
voorbeelden te noemen. Ook de was-
kaart met gekleurde etikettering is
opgenomen.
Het is een boek, waaruit heerlijk veel
ls te leren zowel uit de plaatjes als uit
de tekeningen, van efficiënte oefeningen
voor kamergymnastiek tot het bestaan
van de nieuwste combinatiewasbak en
van een summier inzicht in industriële
vormgeving tot de nieuwste materialen
voor pannen. Een onderhoudend en
aantrekkelijk boek om in te grasduinen
over het vak, waarin de huisvrouw nooit
is uitgeleerd, zeker nu niet.
A. Bgl.
iiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiii
w-w; '-:Ww
et lijkt haak-werk, maar hij is gebreid, deze Italiaanse pullover voor het
voorjaar 1962, een creatie van Grotta in Venetië. Het materiaal is geen
dikke zij maar leacril in een glanzende uitvoering. Leacril is weer een van
de nieuwere kunstmaterialen en wordt in een industrie in Milaan gemaakt.
Het asymmetrische split met de twee kleine strikjes is een originele versiering op
het overigens heel simpele truitje. Maar dat is het nu juist.
j. 1
S/s
LOS ANGELES, januari
y hebben besloten te verhuizen.
Men gaat voor ons huis een af
wateringskanaal graven om, als
er ooit nog weer eens regen
komt, een eind te maken aan de over
stromingen van verschillende straten in
de buurt. De kortste en aangewezen
weg voor dit kanaal zou een smalle
strook van het terrein van een der gro-
pen, vaste wastafels, badkuipen en de
rest te komen.
Wij gaan dus verhuizen. Dat is hier
overigens geen probleem. Huizen en
flats staan te kust en te keur in aller
lei prijsklassen te huur en te koop. Ver
gunning of een verhuishitjet komt er
niet aan te pas. "Wie verhuizen wil doet
dat, en daarmee uit. Beroepsverhuizers
worden zelden ingeschakeld. De gemid
delde Amerikaan huurt een aanhang
wagen, laadt die vol met behulp van
een stel vrienden, haakt hem aan zjjn
auto en rijdt met de hele zaak naar
de nieuwe woning, of die zich nu in de
naaste straat of staat bevindt. Op za
terdag en zondag kan men zo ettelijke
verhuizingen voorbij zien trekken. En
onze naaste buren verhuisden laatst, om
welke reden dan ook, in het holst van
de nacht!
Maar goed, wij hebben dus een huis
je naar onze zin gevonden. Evenwel,
wij woonden tot dusver gemeubileerd,
de nieuwe woning echter is ongemeubi
leerd. Onze lectuur bestond dus de laat
ste weken byna uitsluitend uit adver
tenties van meubelzaken. Men vindt die
by tientallen in elke krant. Een on-in-
gewyde krygt het gevoel in een meubel-
paradys te zyn terecht gekomen. Daar
staan drie, vier firma's onder elkaar,
die complete nieuwe inboedels aanbie
den tussen de drie- en vierhonderd iol-
lar. Dit omvat, behalve de noodzake-
liikste meubelstukken, ook lampen, te-
Het huis wordt van zijn fundamenten i{„_
;-»?■
losgehakt, wielen er onder, een truck
er voor, en zo begint de reis.
te plaatselyke vliegtuigfabrieken weg
nomen, en, hoewel zy in de eerste
plaats erdoor geholpen worden, wen
sen zy geen, zelfs nog zo klein veertje
voor het goede doel te laten. Dus komt
het kanaal dwars door een woonwyk,
honderden huizen moesten worden ont
ruimd, en wy kunnen reeds op een af
stand zien en horen, wat de blyvers te
wachten staat.
Verschillende bewoners, wier huis
werd onteigend uiteraard tegen ver
goeding hebben hun woning mee ver
huisd. Dat kan hier heel gemakkelijk
met de grotendeels houten bovenbouw,
en er zijn firma's, die van het huizen
verhuizen hun specialiteit maken. Heeft
men ergens een perceel grond, waar
net betrokken huis mag worden neer
gezet dit hangt van een woon- en
schoonheidscommissie af dan kan
men in een week tijd voor vijf a zes
(luizend dollar voor vervoer, nieuwe
fundering en aanleg van gas, water en
electriciteit in zijn oude huis in een
nieuwe buurt wonen.
Het te vervoeren huis wordt van zijn
fundamenten losgehakt. draagbalken od
wielen worden er onder geschoven, een
truck ervoor, en zo wordt de reis aan
vaard. Dit mag alleen tussen midder-
nacnt en zes uur 's ochtends gebeuren,
want zo'n gevaarte beslaat zeker wel
drie banen van de rijweg.
Wij hebben hier zo tientallen huizen
zien verdwijnen. De enkele, waar de
eigenaars kennelijk niet verder in ge
ïnteresseerd waren, werden daarna
openbaar verkocht. Bij een inzet van
honderd dollar brachten zü niet meer
dan uiterlijk twee honderd dollar op.
Geen wonder! De jeugd had er intus
sen danig in huis gehouden, geen he
le ruit of deur was meer aanwezig,
en volwassenen, die aan eigen wo
ning een of ander karweitje hadden
op te knappen, vonden dit een goede
gelegenheid om gratis aan deurknop-
levisietoestel en de onontbeerlijke ys-
kast en fornuis. Anderen weer smeken
letterlijk om van een in beslag geno
men inboedel-op-afbetaling te worden
bevryd, slechts tegen betaling van het
nog intbrekende bedrag.
Wij zochten enkele der meest-beloven-
de en in de buurt gelegen adressen uit
en besloten er een zondagmiddag aan
op te offeren om al dit schoons in ogen
schouw te nemen. Helaas, nummer één
had net dat speciale meubilair ver
kocht, maar had nog wel iets goeds
staan voor meer dan het dubbele. Bij
nummer twee zag de aangeboden in
boedel er zo wrak uit, dat het van het
kijken alleen in elkaar dreigde te zak
ken. Een volgende had voor de slaap
kamer een zogenaamd twee-persoons-
bed, dat wellicht ideaal zou zjjn oor
een echtpaar van potloodformaat, 'vil
de men inplaats daarvan event. :eel
lits-jumeaux, dan zou dat haast even
veel kosten als de rest. Bovendien kwa
men overal nog belangrijke bezorgmgs-
kosten bij en voor onmisbare extra
stukken als bijvoorbeeld een schrijfta
fel, werden naar verhouding fantasti
sche prijzen bedongen. Daarbij vonden
de heren verkopers onze vele vragen
blijkbaar uitermate onbescheiden en
vermoeiend. Als uitgeputte, maar wij
zere mensen keerden w;j huiswaarts.
Ik ben daarna allerlei tweede-hands
zaken, en winkels voor onafgewerkt
meubilair gaan afrijden en in een week
tijd had ik, by de een dit op de kop
tikkend, bij de ander dat, alles gevon
den wat ik nodig had. Behalve de bed
den en matrassen was alles gebruikt
er is hier een zeer strenge controle
op de verkoop van tweede-hands goe
deren, behalve auto's, helaas! de
kleine stukken laadde ik in myn auto,
de grotere werden voor enkele dollars
thuis bezorgd. En zo staat nu alles
klaar om ons te ontvangen, ijskast en
gasfornuis zijn aangesloten en gereed
voor gebruik. En dit alles kostte ons
het fenomenale bedrag van drie hon
derd zes en veertig dollar, twee en
tachtig cent!
LOUISE BURGHARDT.
