Boekje over
koekplanken
Om een
lengte,
fles drank te krmoet je
haarkleur en religie opgeven
m
Voor
veel
Aanstaande vaders op vrije
zaterdag mee naar winkels
moeders
jonge
meer keus dan
is er nu
vroeger
D
Tegen willekeur van huispersoneel
Italiaanse mevrouwen
willen zich verenigen
Wet geeft dienstpersoneel
recht op vrije dagen en door
betaling van loon, maar doet
niets voor de werkgeefster
HUISHOUDELIJKE HULP IS
SCHAARS EN PEPERDUUR
handen"
GLYCA
In een dr
ogestaat kost een vergunning
veei
l moeite, geduld en geld
MAÏZENA
D U RYEA
wrt
Automaat voor
eenzamen
Toenemende vraag
naar „eigen huis''
VRIJDAG 26 JANUARI 1962
Er wordt in Amerika anders
gedronken dan in Holland,
alcoholisch gesproken. Wijn,
dat edele vocht, dat in Europa
met zoveel égards wordt behan
deld, dat we schenken in kristal,
omringen met fijne spijzen en
goede conversatie, dat het cachet
geeft aan onze gastvrijheid, die
zelfde wijn wordt hier genegeerd
of zeer onjuist behandeld. „Wijn",
zegt de Amerikaan, en hij moet
even bedenken wat dat voor eer,
alcoholisch produkt is. „O juist,
wijn! Houdt u er van? Wel, dat
treft bijzonder, ik heb eens een
fles cadeau gekregen, en ik weet
er geen raad mee, wij zijn meer
de bourbon liefhebbers. Ik zal u
een glaasje brengen... alstublieft
Neemt u me niet kwalijk dat ik
het in dit papieren kroesje pre
senteer, mijn vrouw heeft het
goede kristal ergens opgeborgen,
maar ik heb er extra veel iis in
gedaan om het goed te maken."
Ach, wijn waarde St. Emilion:
verkartond en verijsd, geen won
der dat je mauvaise wine maakt
en die zo schraal en zuur bejegent
Ze staan in lange rijen hun beurt af te wachten.
ROME, januari.
Het idee van een vereniging
van huisvrouwen-werkgeef
sters is geboren in een
Romeins patriciërshuis tijdens
®en bijeenkomst van vrouwelijke
en mannelijke intellectuelen in
het salon van de hertogin Elena
Caffarelli. Nadat hier de pas be
kroonde boeken, de gevaren van
radio-activiteit en de voornaamste
Voorvallen in de Italiaanse poli
tiek waren besproken, zakte de
conversatie af naar de verande
ringen van de moderne tijd en
gegradeerde allengs tot een praat-
Se over het personeel. De onder-
ondingen, die de aanwezige wel
gestelde huisvrouwen de laatste
teren hadden opgedaan op het ge
bied van huishoudelijk personeel
Saven aanleiding tot verwonde
ring en ergernis van de nog zeer
San de traditie vasthoudende
bames. Bij een van hen had de
dienstbode zich, na een strenge
barisping, uit het raam van de
Zesde verdieping gegooid. Een
andere, minder dramatisch aan-
|eiegd, had haar boeltje bij elkaar
§ePakt en afscheid van haar me-
r°Uw genomen met de onhoffe-
iijke
woorden: „ik ga al, vuile
aardworm". Een derde had zo
waar twee vrije middagen plus
een nacht in de week geëist en
was zo brutaal geweest om te in
formeren naar het aantal huis
genoten, honden en katten inbe
grepen. Weer een andere wilde
geen zwart japonnetje met wit
dienstschortje dragen en geen
borden wassen zonder rubber
handschoenen. Waar moest het
naar toe?
Serva"
„Diplo
ma
n,
Alléén
helpt direct!
DR. E. J. SWAAB'S VERENIGDE FABRIEKEN
In van Dishoecks voortreffelijke serie
boekjes over kunsthistorische en
heemkundige onderwerpen heeft J.
J. Schilstra zijn licht laten schijnen
op de koekplanken .Vroeger lagen die
februinde planken met hun onduidelij-
e, in reliëf gestoken afbeeldingen, bij
de bakker op zolder maar nu hangen ze
als sieraad in de huiskamer van roman
tische lieden, die ook al de aantrekke
lijkheid van oude, koperen strqkbouten,
weegschalen en apothekers-vijzels ont
dekt hebben.
De heer Schilstra heeft de nog talrij
ke koekplanken zorgvuldig geïnventari
seerd en gerubriceerd en daarbij ont
dekt dat ze bij elkaar een interessant
beeld geven aan de vindingrijkheid van
de oude koekebakkers, die het nog zon
der de „geprefabriceerde" producten
van de heren Droste, Verkade en an
deren moesten doen.
Zo een koekebakker moest met Sin
terklaas een ruim assortiment voor zijn
klanten klaar hebben liggen: zeilsche-.
pen en ruiters te paard, vrijers en vrij
sters, de Vier Heemskinderen en vrou
we oFrtuna, narren en hansworsten,
Adam en Eva, en air het zo uitkwam
®en portret van de stadhouder of een
vrijheidsboom. Was hij vindingrijk dan
sneed hij zelf zijn vormen en anders
Was er wel een vaardige „beeldsnij
der" die het werk voor hem deed. Op
het platteland was men niet altijd even
fijnzinnig in zijn humor. De heer Schil
stra vermeldt tenminste dat een aantal
planken zich niet voor publicatie leen
de. Maar anderzijds was de religieuze
'nslag van ons volk toch zo sterk, dat
hiei zelfs afbeeldingen van de kruisi
ging in speculaas in de etalage legde.
Maar in het algemeen was de toon
oubollig, want Sinterklaas was toch ook
de huwelijksmakelaar bij uitstek. Daar
om was er een veelvoud aan vrijers en
Vrijsters, fraai uitgedost en dikwijls met
Verguldsel beplakt, zoals elke lezer van
de „Camera Obscura" zich zal herin
heren.
De planken hebben hun nut vérloren
toen de fabrieken het werk van de bak
kers gingen overnemen.
Hoe in Amerika de wijn
wordt mishandeld
Het is ook wel gebeurd dat bjj een
eetpartjj het gesprek op wijn kwam, en
dat, na vergelijking van de Hollandse
gewoonten van wijn aan tafel tegenover
de Amerikaanse gewoonte van water
aan tafel, de gastheer vol trots met een
fles kwam aandragen, en zei: ah, here
comes the European touch, a glass of
extra sweet rhubarb wine". In houd van
rabarber, ik houd van wjjn, en ik houd
van lamskoteletten maar zoete, jonge
rabarberwjjn en lamskotelet... lezer,
blijft U maar veilig in Holland.
Nu wil ik niet beweren dat er in Ame
rika niet gedronken wordt. Er wordt veel
gedronken, maar ik heb nooit een Ame
rikaan ontmoet, die van tafelwijn houdt.
Ik heb wel veel mensen ontmoet die
eën argwaan hebben tegen liefhebbers
van alcohol: die drinken verwarren met
onbeschaafd optreden, met. dronken
schap. zelfs met overtreding van de
grondwet. Denkt de grondwet er zelf ook
zo over?
De Amerikaanse constitutie zegt uit
drukkelijk, dat iedere inwoner het recht
heeft op zijn individuele „pursuit of hap
piness" (najagen of achtervolgen van
het geluk). Maar ik moet mijn geluk be
perken tot een glaasje wétc, want als
alcohol een geluksvoorwaarde is, dan
moet ik daar een speciale vergunning
voor aanvragen en mijn pursuit van die
happiness betalen met vjjf dollar en het
invullen van een formulier. Niet in iede
re staat van dit verenigde land. Sommi-
gen, en te zitten zwammen over denaam
van een fles wijn. Die Franse wijn is
te duur; de Amerikaanse heeft een on
welluidende naam: dus neem Israël and
let us get out of here". We schrijven op
het formulier: twee flessen Sholom, een
fles vermouth, en een fles bessenbran-
dewjjn. Ik moet nu weer terug in de rtf
gaan staan en mijn beurt afwachten.
Eindelijk sta ik voor een van de loket
ten. Eerst betalen, dan wordt mijn for
mulier gestempeld en overgetypt; mijn
drankboek wordt eindelijk aan een be
diende gegeven, die er mee tussen de
flessenrekken verdwijnt en alras met
mijn „happiness" aan komt dragen.
Mijn „pursuit" is geëindigd.
We rijden naar huis, geen van beiden
i de kerststemming. „Waren er maar
dan zou ik er de volgende keer best al-
vat meer vrouwen onder het publiek,
'een naar toe kunnen gaan". „Vraag of
e een speciaal vrouwenuurtje hebben"
aadde mijn man.
Nu zou ik graag willen vertellen dat
we met Kerstmis vermouth dronken
vóór tafel, Sholom bi' de kalkoen, en de
brandewijn bij de koffie. Helaas! We
hadden drie Hindoese universiteitsstu
denten te gast, die vegetariër en ge
heelonthouder waren. Een glaasje wa
ter besproeide bieten en boontjes. Toen
ik de vuile borden naar de keuken
bracht om het dessert te halen moest
ik even in de kast gluren naar mijn on
aangebroken schat. Daar stonden ze te
fonkelen. „Nee jongens", zei ik dapper,
„die Sternen die begehrt man nicht,
man freut sich Ihrer Pracht". (Goethe)
CILIA AMIDON
Maar op de planken is een typisch
brok volksleven bewaard gebleven; een
zonderlinge mengeling van ernst en hu
mor van vluchtige aard. Want hoezeer
de koekebakker ook zijn best deed het
emd was toch altijd dat men er zijn
tanden inzette, onverschillig of een wag
gelende drinkeboer of een patroonheili-
ge was.
„Koekplanken" door J. J. Schilstra.
Uitgeverij C. A. J. van Dishoeck, Bus-
sum.
ge staten zijn zogenaamd „nat", en daar
kan men stérke drank kopen zonder ver
gunning. Maar wij wonen helaas in een
„droge" staat, en daar is het anders ge
steld, zoals ik kort geleden aan den lijve
ondervond.
Op een koude zaterdag m december
besloot ik een paar flessen wijn te ko
pen met het oog op de komende
feestdagen. Ik moest mij eerst van een
drankvergunning gaan voorzien. Mijn
man vergezelde mij, omdat vrouwen
alleen zich meestal niet in zulke loka
liteiten vertonen.
De ruimte van de „liquorstore" was
in tweeën verdeeld door een toonbank,
die meneer Chroesjtsjev zou kunnen
gebruiken om tussen Oost- en West Ber
lijn te zetten. De ruimte, bestemd voor
de klanten was kaal, met uitzondering
van een lange tafel, waarop een stapel
formulieren lagen en waarboven een
reusachtige cijfer-tabel hing, wat ach
teraf een prijslijst bleek te zijn. Achter
de Berlijnse muur bevond zich ons ge
luk, wat ons in rode en amberkleuren
verleidelijk toelonkte. Drie ambtenaren
bewaakten deze schat, gewapend met
vulpenhouders en argwaan. De klanten
stonden in twee lange rijen hun beurt
af te wachten. Het waren meest jonge
kerels. Van hun innerlijk kan ik U
niets vertellen; wel van hun uiterlijk.
Korte jekkers, lange vette haren, onge
schoren gezichten en vuile nagels. Er
was ook een vrouw, een soort Brigitte
Bardot, óók met vuile nagels. Ik was het
liefst meteen weggelopen, maar dan had
mijn man kunnen zeggen: ik heb je ge
waarschuwd! dus ik bleef.
Na een half uur schuifelen en on
plezierige mopjes aanhoren kwam ik
aan de beurt. „Drankvergunning
alstublieft". De vergunning kost vijf
dollar. Mijn naam wordt opgeschre
ven, mijn gelaatskleur, mtjn haarkleur
lengte, religie en beroep, mijn geboor
teplaats, provincie van geboorteplaats
en ouderdom, en dat alles om een slok
je wijn in the United States of Ame
rica! In gedachten zie ik mijn broer
in Holland de wijnhandelaarterplaatse
opbellen en, op bestelling van een fles
port te horen te krijgen: „Ja maar
meneer, dat gaat zo maar niet; hoe
lang bent U?" enz. enz. Ik moet twee
maal mtjn handtekening zetten, en die
wordt vergeleken met de handteke
ning op mijn rijbewijs. De ambtenaar
kijkt me nog eens argwanend en on
derzoekend aan, vraagt of die meneer
daar mijn echtgenoot is. en dan stem
pelt hij hier en daar, en ik krijg een
keurig blauw boekje: mijn drank
vergunning.
Nog niet de drank? Nee. nog niet de
drank. Ik moet nu de prijslijst gaan be
studeren. en mijn keus op een formu
lier schrijven, (plus mijn naam, adres,
telefoonnummer en vergunningsnum
mer). Het bord, waarop de prijslijst is
geschilderd, is in twaalf kolommen ver
deeld, waarvan er elf met whiskey,
bourbon en ginsoorten zijn ingevuld. Ko
lom twaalf is maar voor de helft ge
vuld met wijnen. Er stonden drie ta
felwijnen aangegeven; de eerste heette
Chateaubriand, de tweede, Betty-Ann en
de derde. Sholom. Chateaubriand was
niet te betalen. „Take a couple of Betty-
Ann", raade mijn man. „Betty-Ann! ik
wil haar niet in mijn kast hebben". Mijn
man keek me verbluft aan. „Heb je ooit
die wijn gedronken, weet je er iets van
af?" „Nee, maar dat is geen naam voor
een wijn! 't Is om te rillen' „Hoe wil
je dan dat die fles heet?" „Nou ja, zo
iets van: Perruque Marie-Antoinette, of
Pont d'Avignon; iets romantisch oud-
Frans!"
Mijn man heeft een enorme hoeveel
heid geduld, maar als het op is, is het
op. „Look", zei hij, „ik ben niet van
plan om mijn vrije zaterdag met mijn
vrouw in een liquorstore door te bren-
De japon wint het steeds meer van het jak. Hier een ingeweven katoenen ruitje
voor de zomer. Modart.
E invloed van de vrije zaterdag
begint langzamerhand overal
merkbaar te worden. De forensen
treinen zijn opvallend veel stiller,
de winkels opvallend veel voller. Men
kan nergens geld opnemen: maar het
wordt op die dag met scheppen uitgege
ven. Zo hoorden we een dezer dagen
van verschillende detaillisten in positie
kleding dat ze nu voor het eerst veel
aanstaande vaders in de zaak aantref
fen. Nu ze toch niets beters te doen
hebben komen ze met hun vrouw mee
om een geschikt kledingstuk voor die
tijd uit te zoeken. Hun aanwezigheid die
vaak wat onhandig aandoet maar iets
minder onhandig wordt wanneer de be
treffende zaak ook speelgoed waaronder
treinen verkoopt -— is 's avonds terdege
merkbaar bij het opmaken van de kas.
Want wat is het geval? De man. die
eerst wat schrikt als hij zijn vrouw de
paskamer uit ziet komen in zo'n kenne
lijk kledingstuk, geeft later de doorslag
voor de aanschaf van meerdere en duur
dere exemplaren. Argumenten als:
„dan heb je nog eens iets anders om
aan te trekken" of „dat staat je zo
goed" horen de tactisch wat op de ach
tergrond blijvende verkoopsters meerde
re malen gebruiken om de vrouw te
overreden. Van nature is zjj namelijk
niet geneigd er veel geld voor uit te ge
ven. „Het is toch maar voor een paar
maanden" en „alles is al zo duur."
Advertentie)
maakt Uw groenten zo lekker.
ill III!! Ill I III III II ill IIIIIII li ill II III III IIIHI Mil III! inui II mm lift
Dit allen klinkt nogal vreemd in
oren van de Nederland:
de
huisvrouw,
vastgelegd. Alles enkel en alleen in het
voordeel van de werkneemster.
„En wie beschermt de belangen van
de werkgeefster?" vroegen de dames
van het salon Caffarelli zich af. Tot on
ze spijt moeten wij bekennen, dat het
een van de heren was, die met het voor
stel voor de dag kwam om een vereni
ging van mevrouwen-werkgeefsters op
te richten een instelling dus die de
eisen van de werkgeefsters en haar
eventuele geschillen met net dienstper
soneel onderzoekt en in gevai van een
rechtszaak haar verdediging op zich
neemt. Diezelfde vereniging zou ook
over goed geschoold personeel moeten
beschikken om dit gratis bij haar le
den te plaatsen. Er was immers tot nu
toe geen serieus bureau, waar een huis
vrouw zich kon vervoegen, om een voor
die al jaren gewend is aan baar hulp
met huiselijk verkeer. Natuurlijk kwam
in de nostalgische sfeer ,n de salon
Caffarelli de herinnering op aan de ou
derwetse dienstbode, die hoewel zonder
huiselijk verkeer onafscheidelijk bij het
huis hoorde, die haar plaats had in de
keuken, maar in alle omstandigheden
met de familie meeleefde zonder ooit
de verschuldigde eerbied te verliezen.
Die, wanneer de familie aan lager wal
was geraakt, onbezoldigd, maar met
dezelfde ijver haar plicht bleef doen.
Nu zijn, sinds 2 april 1958 niet haar
plichten, maar haar rechten wettelijk
geregeld: het loon, dé vrije middagen,
de ziekte en ouderdomsverzekering, de
vakantie met kostgeld, het ontslag met
liquidatie, het is allemaal in cijfers
haar taak berekende dienstbode te vin
den Zij tast in dit opzicht in het duis
ter, zoekt bij clandestiene verhuurkan
toren (zij zijn bij de wet van 2 april 1958
verboden), schrijft op advertenties of
vraagt de bemiddeling van de portier
van haar flatgebouw. Als zij tenslotte
geslaagd is met een meisje, dat op het
oog en zelfs ook op schrift (dokters at
test, getuigschrift) „een parel" lijkt,
blijkt m de praktijk, dat zij niet kan
koken, dat zij de boorden van de over
hemden verschroeit en dat zij het tafel
zilver met schuurzand bewerkt. En dit
alles tegen een verplichte vergoeding
van 30.000 40.000 lires 400 gld) per
maand. Het gemiddelde loon van een
inwonende hulp is 30.000 lires Daarbij
komt nog 30 a 40.000 aan kost en inwo
ning, verzekeringen, vakantiegeld, en
dubbel loon met Kerstmis. Een salaris
dus, dat geen snelle typiste of onderwij
zeres met hulpacte verdient.
„Maar worden er in Italië nog zoveel
inwonende meisjes gevraagd, vraagt u.
Ja, veel meer dan in Nederland. De fa
milies met een aristocratische en con
servatieve inslag kunnen zich het leven
nog steeds niet denken zonder „serva"
of huisknecht. Een een zeer groot per
centage van de getrouwde vrouwen
werkt. Of uit noodzaak óf om zich ©en
zekere luxe te kunnen veroorloven, of
wel omdat zij haar baan op kantoor of
ministerie wil blijven houden tot de pen
sioengerechtigde leeftijd. Als zij geen
inwonende moeder of schoonmoeder
heeft is zij dus wel aangewezen op een
betaalde hulp.
Tijdens een van de bijeenkomsten
van dit werkgeefsterscomité kwam,
buiten adom een jonge, sportief uit
ziende vrouw aanhollen, dij was to
taal overstuur en legde haar geval
aan het gezelschap voor. Zij was le
rares in Latijn en Grieks en bijna de
hele dag op het lyceum. Na allerlei
rare ondervindingen dacht zij nu ein
delijk een fatsoenlijk meisje in huis
te hebben: goed voor de kinderen, ba-
bies van achttien maanden en van
een half jaar. Maar zij bleek lang
zaam als een schildpad te zijn. Zij
deed de hele dag over één kamer.
Wel was die dan om er van de grond
te eten, maar het overige werk moest
toch ook gedaan worden. Zij zou zich
hiermee nog wel tevreden willen stel
len, als zij na ingewonnen inlichtin
gen bij haar vorige dienst niet te we
ten gekomen was, dat het meisje een
onwettig kind had van twee jaar en
dat zij nu weer in de vierde maand
van zwangerschap was. Hierbij keken
de dames van het salon van Ducches-
sa Caffarelli een beetje bedenkelijk.
Ontslaan om zwangerschap is verbo
den bij de wet van april 1958. De jon
ge lerares wilde haar dus wel in
dienst houden en er een werkster bij
nemen, maar wie verzekerde haar,
dat het meisje het bij twee onwettige
onderen zou laten?
Een van de comité-leden bracht in
het midden, dat er iets tegenstrijdigs is
in de twee artikelen van de wet ten be
hoeve van het dienstpersoneel. Name
lijk: twee vrije middagen of avonden in
de week en de verplichting van het in
dienst houden van e?n meisje dat in
verwachting is Wil men de zaak lega
liseren, zo zei ze terecht, laat men dan
eer. arbeidscontract eisen, waarbij de
rechten en de plichten van de werk
neemster zowel als lie van de werk
geefster worden vastgelegd. Zo'n ar
beidscontract zou liefst ook gepaard
moeten gaan met het overleggen van een
diploma. Dit diploma zou liefst moeten
worden uitgereikt na het volgen van
een cursus in huishoudelijke arbeid.
Hierdoor zal men tenminste kans krij
gen op geschoold personeel, dat het
hoge loon waard is. Het zou ook een
eind maken aan de onbetrouwbare ver
huurkantoren en advertenties.
Persoonlijk kunnen wij de vereniging
van mevrouwen-werkgeefsters niet an
ders dan toejuichen, doch wij vrezen,
dat, gezien de steeds toenemende
schaarste aan dienst! joden, de huisvrou
wen toch tegen elke prijs en op welke
voorwaarden dan ook een huishulp zul
len blijven aannemen.
STINE PISANI
Maar als ze merkt dat haar echtgenoot
haar zichtbaar aantrekkelijk vindt in het
modél dat ze heeft aangepast, dan is
de beslissing gauw gevallen. De erva
ring leert dat een man, wanneer hij iets
mooi vindt, de prjjs nauwelijks meer in
teresseert.
Voor de vrije Zaterdag er was kocht
de aanstaande moeder haar garderobe
meestal samen met haar moeder of met
een goede vriendin die dikwijls net als
zijzelf van het standpunt uitging, dat
het niet veel geld mocht kosten dus om
dat het maar een paar maanden gedra
gen hoefde te worden. Geen wonder dat
de detaillist de komst van vaders met
vreugde begroetDe jarige moeders
van nu, die keuze kunnen maken uit
zo'n enorme collectie kunnen zich mis
schien niet voorstellen dat de zaken een
jaar of vijf geleden heel anders lagen.
Zij vinden het heel gewoon een winkel
binnen te stappen om een positie-panta
lon te vragen waarin ze gemakkelijk
gymnastiek kunnen doen en 's avonds
lekker lui zitten. Hebben ze vlak voor
een feestdag ineens nog zin in een ge
kleed jakje dan kunnen ze kiezen uit
fluweel, brocaat of met gouddraad door
weven stoffen volgens de laatste mode.
A-symmetrische - ff :ten en gérende rok-
lijnen worden veel toegepast. Toen Mo
dart begon met de vervaardiging van
positie-kleding moest deze Amsterdam
se industrie nog veel tegenstand bij de
detaillist overwinnen. Inmiddels heeft
men daar ondervonden dat het een ar
tikel is waar constant belangstelling
voor bestaat en dat niet zo sterk aan mo
de onderhevig is als andere confectie.
Bovendien gaat de opruiming er groten
deels aan voorbij omdat er niet veel
sprake is van seizoenkleding: de stof
fen mogen immers niet te warm zijn en
liefst licht van gewicht. Dat wil niet zeg
gen dat Modart geen uitgesproken win
ter- en zomerkleding brengt: dat konden
we constateren op de show die onlangs
in het Carltonhotel te Amsterdam werd
gehouden Voor de liefhebster is er
wel degelijk een luchtige zomerjapon
van mooie kwaliteit katoen of van ge-
plisseerde Bembergzijde. maar het me
rendeel van de collectie kan dóórge
dragen worden en dat is wel zo prac-
tisch natuurlijk. Als het model maar
wijd genoeg is, hetgeen we bij de japon
nen die we zegen wel eens wagen te be
twijfelen. Niettegenstaande dat bezwaar
is er meer vraag naar j'aponnen naar
pakjes. Het zal van de bouw van de
draagster afhangen, wat in haar geval
preferabel is. Zoals bleek op de manne
quin, die in de zevende maand was. kun
nen de rondom geplisseerde modellen
tot het einde toe gedraeen worden.Daar
om wordt er een ceintuur bijgeleverd,
zodat de jurk na de bevalling ook nog
dienst kan doen.
Met verschillende wijde blouses op
een strakke rok d.w.z. strak onder aan
de zoom waarbij de bovenkant speling
heeft door middel van klittenband,
knoopsgaten of een inzet van elastiek,
is de variatie-mogelijkheid onuitputte
lijk. Er zijn snoezige blouses van katoen
in zachte ruitdessins of Egyptische mo
tieven. Ze kunnen eveneens dienst doen
onder de steeds meer geliefde overgooi-
wollen Shetland. Het bekende geheim
er. Men kiest daarvoor veel flanel of
van goede positiekleding n.l. de aan
dacht afleiden door een accent elders
heeft men dit .,eizoen aardig opgelost
door het aanbrengen van een stropdas.
Heel verstandig wordt de das boven het
middel door een lus gehaald anders is
het gevaar echt niet denkbeeldig dat de
draagster, die zich zelf toch al moeilijk
kan overzien met de punten in haar
bord hangt. Voor de mantelpakjes zijn
de materialen, juist als voor de over-
gooiers, weer wat zwaarder. Ook kunst
stoffen worden met succes toegepast.
De veelgetoonde kleur gifgroen leek ons
niet bijster flatteus in die omstandighe
den wanneer iemand er wel eens flets
kan uitzien. Dat wil tenminste zeggen:
een gewone moeder. Voor a.s. mama's
mannequins gelden blijkbaar andere re
gels.
G. S.-de W.
he lange das is weer eens iets anders;
maar alleen voor grote vrouwen.
Nylons, grammofoonplaten, melk,
frisdranken, alles is per automaat te
krijgen. Evenals het adres en persoon
lijke bijzonderheden van een tot dusver
onbekende lotgenote, indien een man
zich eenzaam voelt. Dit kan de bezoe
ker tenminste overkomen, die als een
eenzaam mens ronddwaalt in de West-
duitse stad Lübeck. Hier hoeft men
slechts de eerste de beste voorbijgan
ger te vragen naar de „automaat voor
eenzamen". Door deze automaat krijgt
men na inworp van enkele Markstukken
een brief, die via een postbusnummer
beantwoord kan worden.
ASSEN, 25 jan. In ons land valt
©en sterk toenemende belangstelling
waar te nemen voor de eigen woning.
Dit blijkt onder meer uit de resultaten
van het Bouwfonds Nederlandse Ge
meenten in 1961.
Er werden 3028 deelnemerswoningen
gebouwd; meer dan in enig voorgaand
jaar (2044 in 1960). Ook het aantal nieuw
toegetreden spaarders vertoonde een
flinke stijging: 8610 tegenover 6965 in
1960. Per 31 december stemden bij het
bouwfonds 12.200 spaarders voor een
eigen woning ingeschreven. De hvpo-
theekportefeuille nam in 1961 toe met
ca 21.000.000 tot 145.000.000; het aan
tal uitstaande leningen bedroeg aan het
einde van het jaar 12.400.
Sinds de oprichting, in 1946, ver
leende het bouwfonds bemiddeling bij
de bouw en financiering van 18.378
deelnemerswoningen. Hiervan werden
640 gebouwd met toepassing van het
bouwsysteem B.G.
(Advertentie)
