DE
ra
f
Politie
en
Vrouw
BED MET
BULT
En de solist had een
kikker in zijn keel.-
M
ZO SLANK
ALS RIET
DOOR
Amerikaanse levert
kunstwerken aan
openbare gebouwen
Te lijken op een plaatje
l
Heer Hjk en hartelijk weerzien
met de beroemde J3t en Sien??
KLEREN VAN
PAPIER-
t
y
Houdt U van
mooi glas?
i
l
s- iw
BETALING PER VIERKANTE VOET
i
VRIJDAG 24 AUGUSTUS 1962
PAGINA'
bij uw apotheek of drogist
A
Ia
I 5
m
Uit de verte leek het al of er Iets
te doen was. Kluitjes mensen ston
den naar iets te kijken, het leek
niet ernstig maar wel iets dat
elke langskomer boeide. Op het zeer
drukke kruispunt in de hoofdstad bp
het Victoriahotel, waar het altijd we
melt van auto's, toeristen en lieden die
zich naar het station haasten, stond een
vrouwelijke agent het verkeer te rege
len. Ze leerde het: de man-agent stond
naast haar en keek hoe ze het deed.
Ze deed het geweldig flink, met élan
en met een leuke kordaatheid. Ze wees
de stroom van aansnellende wagens die
hopen dat ze het nog net halen, met
een dirigerend handgebaar om snel door
te schieten. Ze schroefde haar hoofd bo
ven haar schouders uit, overzag de wir
war. blies stevig op de fluit en klapte
resoluut het bord om. Alles in haar was
in actie, van hoofd tot voeten was ze
concentratie op de opgaaf. Maar het
fluïdum van de kritisch kijkende toe
schouwers kan haar niet onberoerd heb
ben gelaten. Er werd gekeken zoals men
naar iets op de kermis kijkt of met de
sceptische blik van wie zich afvraagt
of ze „het eigenlijk wel kan". Ja,
mannenwerk." Het is niet makkelijk.
Het vraagt de eigenschap om de zaken
snel te overzien en snel te reageren,
meteen doortastend te kunnen optreden
en je geüniformeerde overwicht te doen
gelden. Aarzelen, weifelen, onzekerheid
zijn op deze post niet getolereerd.
De agente die bezig was deed het
goed. Ze deed het alleraardigst.
Ze deed het anders dan een man:
bedrijviger, minder onaangeraakt,
*e was er zelf meer bij betrokken. Maar
zó is een vrouw nu eenmaal. Doet het
aan het resultaat iets af? Het verkeer
„liep" uitstekend. Behalve die ene auto
mobilist die gedacht zal hebben: ik
neem haar niet au serieux, en die snel,
tegen de regels in, de bocht om zwaai
de. Ze riep hem tot de orde maar hij
dacht niet aan stoppen. Ze voelde zich
zo „en plein public" door het échec
echter niet gegrepen. Ze tikte even te
gen haar voorhoofd met een gebaar van
„die vent is gek." Het publiek onder
ging het als een bevrijding. ,,Ze kan
het aan," en ze speelt haar rol nog
leuk ook. Men ging wat milder denken.
Men: niet de mannen, die vonden het
wel aardig, die kordate tante, maar de
vrouwen, gezellig gearmd, met bood
schappentassen, die men op slag met
hun hele instinct in verzet had voelen
gaan. Verzet tegen de „uitschieters"
onder de soortgenoten, een verzet dat
ze niet eens precies kunnen verklaren.
En waarom ook, die afweer? Als we
alles maar laten zoals het altijd
was: de mannen HIER en de
vrouwen DAAR, dan loopt de boel
ln het honderd. Want er gapen nu lang
zamerhand duizenden lege plaatsen, ook
op knooppunten. En als een vrouw die
zich beschikbaar stelt het werk daar
óók kan doen, waarom kan ze daar dan
niet staan (of zitten) tot ieders volle
appreciatie? De verkeersagente deed
het zoals een vrouw het doet, maar ze
deed het uitstekend. En ze had het dub
bel moeilijk want ze was behalve ver-
keersregelaarster een openbare verma
kelijkheid. Maar ze won het en daar
mee won ze weer een stukje van dat
ongrijpbare en ondwingbare fenomeen:
"e publi
de publieke opinie.
A. Bgl.
Tijdens de nationale conventie van
de Amerikaanse organisatie van
beddenfabrikanten in Chicago
toonde Harry Adler, een verte
genwoordiger in bedden, een nieuw
idee op dit gebied: een onderbed van
schuimplastic, plastic of springveren,
dat geen vlakke bovenkant heeft, maar
in het midden een verhoging heeft over
een lengte van ongeveer 80 cm. De
matras heeft een uitsparing op dezelf
de plaats en past er dus precies op.
Aan de kanten van de ondermatras zijn
een soort uitsparingen, zodat daar de
dekens en lakens gemakkelijk kunnen
worden ingestopt. De reden van de
„bult" in het midden is, volgens de uit
vinder, een betere ondersteuning van
het lichaam van de slaper.
Patenten zijn aangevraagd. Maar er
is ook al kritiek. De critici zeggen, dat
juist op de plaats waar het meeste ge
wicht rust, de dunste verende laag aan
wezig is.
Dit staat te lezen in het maandblad
„Ons Huis", dat deze maand voor de
tweehonderdste keer is verschenen.
Over de maten van bedden zegt het
blad het volgende:
Het Oostenrijkse normalisatie-bureau
heeft standaardmaten vastgesteld voor
bedden en matrassen. Dat wil zeggen:
merendeels minimummaten.
Eén-persoonsbedden moeten minstens
90 cm breed zijn en 190 cm lang. Ook
de lengtemaat 200 cm komt in het nor-
maalhlad voor. Tweepersoonsbedden
moeten minstens 120 cm breed zijn en
ten hoogste 160 cm breed. Weliswaar
vindt men 120 cm te smaJ voor een
tweepersoonsbed, maar er zijn mensen,
die zo n bed als éénpersoonsbed wensen.
In Noorwegen wordt er regelmatig
bezwaar gemaakt tegen de standaard-
bedlengte van 190 cm.
In Amerika spreekt men van „king
size" - en „queen-size") - bedden: 195 x
200 cm (voor de koninginnebedden150
x 200 cm). In sommigs zaken in New-
York wordt rond 35 pet van de omzet in
deze grote maten behaald.
Ook nóg langere bedden komen in
trek, voor grote mensen. Een hotel in
San Francisco heeft in alle kamers,
waarvan het nummer op 7 eindigt, bed
den van 7 voet (210 cm) lengte. Grote
«ten krijgen speciaal d i e kamers.
DE TROUWERIJ IN
EEN AMERIKAANS
-DORPSKERKJE
(Advertentie)
iddlewest, augustus Gisteravond
was de generale repetitie van
de „shotgun" marriage van
Mary en Joe (waar ik u de vo
rige maal over verteld heb) en van
daag is de trouwdag. Een „shotgun"
marriage is een huwelijk dat gesloten
wordt om de eer van de bruid de red
den. Dit soort huwelijken wordt vrij
veel gesloten in de kerk van Onze-Lie-
ve-Vrouw-op-den-heuvel, en het doet aan
de stralende feestelijkheid van de dag
nooit afbreuk (evenmin aan de tranen
vloed, een jaar later!).
Het hele dorp maakt zich klaar voor
de feestdag, want de ouders van het
paar zijn zeer welgestelde boeren en
iedereen is uitgenodigd voor de huwe
lijksinzegening in de morgen, het lo
pend buffet in de middag en de trouw-
dans in de avond.
Het is woensdag, en dat is een slech
te dag voor de organiste, die op die
dag ook het dorpsweekblad ter perse
moet laten gaan. In de krant staat al
een uitvoerige beschrijving van de
trouwerij, die nog moet plaats hebben;
een Amerikaans Dlad v' lgt de Engelse
gewoonte om het doen en laten van de
„high society" te vermelden. En om
dat we hier, als demokrate, allemaal
„high society" zijn, heeft Mary al een
paar weken van tevoren geposeerd in
haar bruidstoilet en die foto staat in
de krant, met een uitvoerige beschrij
ving van haar kostuum: „de bruid was
gekleed in een witte zijden japon met
appliqués van geïmporteerde, Franse
Chantilly kant". (Ik had bezwaar ge
maakt tegen die 'aatste vier woorden,
toen ze me de tekst bracht, want
„Chantilly" is al Frans, en „Frans"
is vanzelf geïmporteerd; dus ze kon
on!" Hij ig al bezig, rukt de dag af,
maakt 't boordenknoopje los, hoest en
ademt en neemt een hoestpastille. Hij
had zich al die moeite wel kunnen spa
ren. Hij begint de tweede solo zonder
zelfvertrouwen, zonder adem en dus
zonder toon. En je kunt het de mensen
in de kerk niet kwalijk nemen, dat ze
zich nieuwsgierig omdraaien en naar
het koor kijken. Dat verbetert de
toestand ook niet. Hij zingt zo vals,
dat ik niet beter kan doen dan hem
maar zonder begeleiding laten zingen,
maar dat brengt hem helemaal in de
war. Midden in de solo draait hij zich
opeens om, rent de trappen van het
koor af, en de kerk uit. Het orgel speelt
het liedje uit. De derde solo wordt niet
gezongen.
Na het Pater Noster knielt Mary op
de treden van het altaar om de zegen
voor de bruid te ontvangen. Ik denk
aan het kindje, dat met de moeder die
zegen ondergaat en er stijgt een gebed
op, dat dit wrakke begin in Gods gena
de moge bevestigd en geheiligd worden.
Larry heeft me lelijk in de steek ge
laten, want na de Mis gaat Mary haar
bouquet naar het beeld van Onze Lieve
Vrouw brengen. Dat is een heel plechtig
moment en absoluut ondenkbaar hier
in deze gemeente zonder het begelei
dende zingen van dat lelijke liedje: ,,On
this day, o beautiful Mother..." Orgel
muziek is niet voldoende, zelfs niet met
alle vibreer-knoppen uitgetrokken, zodat
het klinkt als een kermisorgel. „Ite mis-
sa est", zegt father Jones en zijn brille-
glazen schitteren onheilspellend naar
het koor. Ik weet wat hij denkt, ik weet
wat Mary denkt, wat haar moeder
denkt, wat de hele kerk denkt: de tocht
naar het beeld moet. hoe dan ook, ge-
volstaan met; appliqués van Chantil
ly kant. „Nee", zei Mary, ,,'t klinkt
duurder als je 't op mijn manier zegt".)
De pers draait. Iedere maal schuif
ik er eön schoon stuk papier in, en na
dat het over de inktrollers en het lood
heeft gedraaid, komt het er bedrukt
uit, met Mary's geïmporteerde kant op
de voorste pagina. Om half tien is het
tijd om naar de kerk te gaan; van het
orgel boven achterin kan ik alles goed
zien. De kerk loopt vol. Onder het pre
luderen raak ik in de verkeerde toon
aard, omdat mrs. Smith beneden de
bank in schiet met een nieuwe hoed
opIemand tikt op mijn schouder.
Het is de electricien, die de solo's on
der de Mis zal zingen. „Ik heb een kik
ker in mijn keel", zegt hij benauwd.
„Slik hem door!" „Dat kan ik niet!"
„Hoest hem uit!" Hij hoest, hü
schraapt een bruidsjonker komt bo
ven aankondigen dat de bruidsstoet
klaar is ik begin de feestmars. de
klokken luiden.
Langzaam schrijdt de bruidsstoet
door het middenpad naar het al
taar. De bruidsmeisjes hebben ce
rise taffeta jurken aan en hun
papillotten van gisteravond zijn uitge
kamd in stijve krullen. De bruidsjon
kers zijn onherkenbaar in hun gehuur
de witte smokingjasjes en gladde bril-
lantïneharen. Last but not least komt
de bruid aan de arm van haar vader.
Mary's vader is een lange slanke man
met een knap gezicht. Maar vandaag
kijkt hij niet knap. Hij is verbeten van
woede en kijkt strak naar het altaar,
waar hij zijn enig kind gaat opofferen
aan de conventie. Mary is een beeldig
mooie bruid. Ze is heel tenger in haar
lange, nauwsluitende jurk en de maag
delijke sluier valt over het leven onder
haar hart. Van de ironie van het mo
ment is ze zich niet bewust. Voor de
dorps-Mary's is er geen grotere illu
sie dan in levende lijve een plaatje uit
een mode-tijdschrift te personifiëren en
dit is haar Moment misschien het
enige in haar leven.
Dank zij de generale repetitie van
gisteravond komt de bruidsstoet zon
der kleerscheuren op het altaar en de
gezamenlijke kniebuiging wordt zo keu
rig gemaakt dat je de protestanten niet
van de katholieken kunt onderschei
den. De huwelijkssluiting begint.
De elektricien, die Larry heet, wijst
met een banauwd gezicht op zijn
adamsappel. Voor ik verder ga met
dit verhaal moet ik eerst vertellen, dat
Larry een generatie jonger is dan ik,
dat hij van kinds af aan in het zang
koor in de kerk heeft gezongen en dat
ik hem al menig maai door Kwade mo
menten van plankenkoorts heen heb
moeten helpen. „Ga water drinken in
de pastorie raad ik. Hij schudt zijn
hoofd„Ér is niemand thuis, de
huishoudster zit daar in de bank". Ik
denk vliegensvlug en neem een vlie
gensvlug besluit. De pastoor is aan het
begin van het huwelijksceremonieel. dat
duurt minstens tien minuten en in die
tijd wordt er geen orgel gespeeld. Ik
ben kind aan huis in de pastorie en
durf er best een glas water te gaan
halen. Ik sluip naar beneden, de kerk
uit en ben aan de achterdeur van de
pastorie. De deur is open, ik pak het
eerste beste glas dat ik in een kastje
vind en vui het met water. De Ier
se setter, die in een hoek lag te suf
fen, brengt me een oude slof, en om
dat ik hem niet pak, laat hij hem val
len, en begint tegen mijn zijden jurk
te kwijlen. „Koest! Mooi hondje; koest,
ga slapen, ga weg, akelige hond!"
Ik kom eindelijk met mijn glas de
deur uit, de helft van het water is er
uit gemorst, en mijn jurk is vuil. Onder
oorverdovend gejank aanvaard ik de
terugweg, en kom boven op het koor
aan. „I do", zegt Joe de bruidegom.
„I do", zegt Mary, de bruid. Larry
drinkt een slok, en nog een slok en hij
kijkt een beetje opgelucht.
Mary en Joe zijn mau en vrouw
en de Mis begint. Bij het Kyriè
zingt Larry zijn eerste solo. Het
begin gaat boven verwachting
goed. maar evenals de duivel, die nadat
hü was uitgedreven terugkeerde met
zeven duivels, zo keerde de weggedron
ken kikker terug met zeven kikkers in
Larry's keel en van de solo kwam niets
terecht. Hjj valt op een stoel neer en
grijpt naar zijn adamsappel. „Quit,"
duistert hij. „I am sick, I can't
breathe." „Doe je das los", (luister ik
terug. „Maak je boordenknoopje los."
„No, ik kan mijn das niet stroppen zon
der spiegel." „I will do it for you: ik
zal je das weer stroppen Larry; come
maakt worden onder het traditionele
fezang, of de hele trouwpartij valt in
uigen. Het laatste Evangelie is geëin
digd, de pastoor draait zich om, om het
komende schouwspel vanaf het altaar
gade te slaan, de gemeente staat op,
het bruidsmeisje geeft Mary een reus
achtig bouquet rozen en begeleid door
orgel en een plotseling invallende zang
stem schrijdt Mary naar het Maria
beeld. Sommige zangeressen hebben
een sopraan; sommige hebben een alt;
de organiste van Onze-Lieve-Vrouw-op-
den-heuvel piept. Commentaar overbo
dig.
Father Jones komt 's middags op de
drukkerij. Ik ben nog meer Mary's aan
het afdraaien en hQ roept boven het
lawaai van de pers uit: „Nou ga je je
zeker verhuren bij de New York opera".
De pers wordt stop gezet, want de pas
toor heeft nog meer op zijn hart. „Je
had het orgellicht weer laten branden
en wat ter wereld deed een van mijn
beste waterglazen daar boven? Die ge
bruiken we alleen als de bisschop komt
vormen. Verder vond ik deze rommel
ook nog". Hij tast in zijn zak en boven
op de inktnatte kranten legt hij een
dasspeld met een L er op, een zakdoek
met een C er op, een doos hoest-pastil-
les en een verfrommeld stukje papier,
De bruid had zich al weken van te voren laten fotograferen m haar japon.
waarop in mijn hand geschreven stond:
Catch Jones at Orate". (Vang Jones
op bij het Orate) „What does it mean??"
Ik begin bij het begin: „Larry had
een kikker in zijn keel, dus haalde
ik een glas water voor hem. Maar
het hielp niet, dus hij maakte zijn
das los en ik moest toen mijn neus
snuiten en 't briefje was voor Larry
en mij er aan te herinneren dat de solo
vlak voor het Orate moest eindigen,
zodat we precies uitscheiden op het
moment dat U zich omdraait." „What
solo!" zei hij sarcastisch. Ik doe mijn
mond open om iets kwaads terug te
zeggen, maar mijn man ziet het gevaar
en komt er snel tussen in met een
grapje. De pastoor haalt zijn schou
ders op en loopt naar de deur. Daar
draait hij zich om. „You know, als
seminaristen werd ons altijd voorge
houden, dat wat voor moeilijkheden
we ook zouden ondervinden in ons pa
rochieel werk, de administratie van het
kerkhof en van het koor ons grootste
vagevuur zou zijn. How true!"
CILIA AMIDON
NEW YORK, aug. (UPI) Het
aanzien van vele hotels, clubs en
kantoorlokalen in de Verenigde
Staten is afhankelijk van de
smaak van een vrouw. Virginia Fran-
kel.
Mevrouw Frankel oefent het ongewo
ne beroep uit van Kunst-leverancier.
Zij is een slanke knappe brunette van
in de dertig en geeft leiding aan een
veertigtal artistiek begaafde hand
werkslieden die in opdracht van alles
maken, van asbakken tot muurdecora-
tieven.
Het werk van mevrouw Frankels
mannen is grotendeels drie-dimensionaal
van opzet en wordt uitgevoerd in plas
tic, keramiek, kurk, glas, aardewerk,
metaal, hout en textiel in een onein
dige variatie van combinaties.
Een van de laatste opdrachten die
mevrouw Frankel „en Co" ontvingen,
was de levering van drie-dimensionale
glasdecoratieven in de zalen van New
Yorks „New Sheraton Motor Inn". De
motieven voor dit motel werden ont
leend aan de contouren van de wol
kenkrabbers tegen de hemel van Man
hattan en de George Washingtonbrug.
Wordt mevrouw Frankel ontboden
door een hotel-, restaurant- of kan-
toorbedrijf, dan verschijnt ze met een
map blauwdrukken, die de cliënt een
beeld geven van wat kan worden ge
leverd, alsmede een biografietje van
de artiest.
Krijgt mevrouw Frankel de opdracht,
dan bestelt ze het te gebruiken mate
riaal. Zij is verantwoordelijk voor het
gereed komen van het werk en het
plaatsen. De opdrachtgever betaalt
tussen de vijftien en de honderd dol
lar per vierkante voet voltooid werk.
Maar mevrouw Frankel ziet zelf zel
den het eindproduct van haar werkne
mers.
Een voor haar werkende ambachts
kunstenaars is eens naar Bermuda
geweest om er fonteinen van staal en
brons te installeren voor het Carlton
Beach Hotel. Een wandversiering voor
het Sheraton Palace Hotel in San Fran
cisco werd in stukken van zes bij twaalf
voet getransporteerd naar de plaats
van bestemming.
Van haar „werknemers" wonen de
meesten in het Oosten van de Ver
enigde Staten en velen doceren aan
scholen of zijn verbonden an musea.
Het extra werk dat zij doen voor me
vrouw Frankels bedrijf betekent extra
inkomsten, al hebben ze in de regel
niet meer dan een hoek van de huis
kamer om aan de opdracht te werken.
„Veel van ohs gebrandschilderd glas
is tot stand gekomen op keukentafels",
zegt mevrouw Frankel. Zij is geboren
in New York, was verbonden aan een
school voor kleedkunst, maar verliet
die om te trouwen. Voor zij vier jaar
geleden haar huidige werk aanvatte,
was mevrouw Frankel inkoopster voor
een warenmagazijn, daarna directrice
van Artisans" Guild van het Brooklyn
museum, en tenslotte agente voor de
verkoop van „zaaddecoratieven". Dat
zijn vlakken waarop zaden in verschil
lende korrelgrootte en kleur op een
plakstof zijn aangebracht.
Het is gezellig binnen. Moeder kleedt Ot uit, Trui eet haar avondboterham Ot wijst Siert op een slak. Spelend leren de lezertjes de natuur kennen.
Er is niets aan te doen. Het is een zomer vol
regen. Er waren veel te weinig zonnedagen en
veel te veel dagen dat de wolken ais dweilen
door de lucht zeilden en de ene depressie na
de andere boven ons uitwrongen. De bloemen kruipen
weg in het blad dat hier nu in de nazomer net zo
groen is als in Ierland waar de depressies aan de
lopende band vervaardigd worden. De oorwurmen
vonden het ook niet lekker en kropen binnen in de
plooien van de schone witte gordijnen, en vakantie-
houders kropen in een stoel met een boek. Een va
kantie-boek. Er zijn er honderden: over mensen, over
planten, over dieren, over kinderen. Het is echt
iets voor een vakantiedag om „Ot en Sien" op te
slaan. ,,Öt en Sien" dat voor degenen die er misschien
een halve eeuw geleden hun eerste „leesboek" aan
hadden, meteen een reuzenzwaai terug is naar de
kindertijd.
De uitgever Wolters in Groningen heeft het kos
telijke boek enige tijd geleden als jubileumgeschenk
precies zo laten herdrukken en laten inbinden als
het een halve eeuw geleden in de kinderkamers
werd stukgelezen. Neem je het weer in handen en
lees je de tekst in korte lettergrepen, zie je op de
plaatjes Ot in zijn buisje op klompjes en met zijn
petje op en Trui met haar platte hoedje, dan Is het
een herkenning, waar, als een zwerm lichte mugjes,
duizenden persoonlijke kinderherinneringen omheen
dansen.
Wat wist je als kind ervan dat het zo ontzagge
lijk knap is geweest van de schrijvers Jan
Ligthart, H. Schaapstra en de tekenaar C
Jetses om zo trefzeker een verhaal te schrij
ven waarin niets gebeurt dan de kleine dingen van
elke dag, maar waarbij de kinderen 50 jaar geleden
zich voelden als een spinnende poes en dat diezelfde
bladzijden nóg datzelfde gevoel geven? Dat kan al
leen maar omdat het zo helemaal echt is, vol van de
kleine goedheid van een gewoon gezinsleven. Ze hou
den allemaal van elkaar en het is er helemaal veilig
en iedere dag gebeurt er iets heel gewoons. Maar voor
Ot die vpf jaar is en voor het buurmeisje Sien van
vier, onafscheidelijke kameraadjes, is dat het ont
dekken van wat voor elk kind het leven open maakt.
Wie het leest verplaatst zich er in. Maar het wordt
zo eenvoudig verteld, summier bijna, dat je al lezend
er omheen denkt, zelf opvult. Ot en Sien en hun
vader en moeder en hun grootvader en grootmoeder
zijn het ook geworden van de kinderen die over hen
gelezen hebben. Ze hebben het gevoel dat zij bij hen
gelogeerd hebben in dat knusse huisje v.raar moeder
wast in de kamer in een houten tobbe, waar Ot bij
grootvader op de knie zit en zijn baard mag kam
men, waar de twee kinderen aan tafel van een win
terwortel wielen voor een karretje snijden.
Misschien is het over honderd jaar onschatbaai
aan gedetailleerde gegevens over de rustige
probleemloze, eenvoudige levenswijze in een
eenvoudig dorpsgezin. Nu al zijn het juk dat
Sien draagt ais ze in de tuin spelen en de borstrok
van Ot met knoopjes op de rug, dingen voor een
museum. Kinderen van nu weten niet wat het is.
De kinderen van nu hebben televisie en ijsjes. Ot
en zijn zusje Trui vonden het een feest 's avonds
in het donker met moeder een boodschap te gaan
doen en telkens bij het lichtschijnsel van een straat
lantaarn hun schaduw te zien komen en gaan en
op eikaars schaduw te trappen. Een ijsje was onbe
kend. Maar als er een man in de straat komt met
een kar vol kersen die te koop zijn voor twaalf cent
Eer pond, vindt moeder dat duur en neemt ze een
alf pond. En als Ot een half pond suiker moet halen
en de zak laat vallen, vindt moeder het jammer, dat
er voor elf centen vermorst is. Er was geen welvaart,
maar er was iets anders. Als moeder vindt, dat het
„buisje" van Ot vaal is, maar ze kan geen nieuw
kopen, dan poetst ze het op met zwarte verf. En de
pret die Ot en Sien en ook moeder hebben als Ot
over zijn gezicht veegt met zijn opgeknapte mouw!
Kun je je nu voorstellen dat kinderen kaatsen met
een bal van oude lapjes in elkaar gedraaid? Ze
zullen die bal met meer spanning hebben zien klaar
komen dan het net vol felgekleurde plastic ballen
dat ze nu even gauw mogen gaan kopen in het
warenhuis.
En de winkels waren 's avonds open. Moeder
gaat in de avond met haar kinderen naar de
garen- en bandwinkel. En hoe heerlijk is de
rust van die timmerman die de vloer komt
maken en die nog tijd heeft om van afval een hinkel-
blok te snijden. Als het koud gaat worden zet moe
der heel eenvoudig het kookkacheltje binnen in de
kamer en als het nog kouder wordt, gaat vader de
kachel van zolder halen. En, je kunt het niet ge
loven, maar die kachel van Ot vroeger heeft precies
hetzelfde model dat nu de Industriële vormgeving in
Zweden of Denemarken heeft uitgeknobbeld als zijnde
het meest verantwoord!
Als grootmoe jarig Is, wat krijgt ze dan van de
knappe Trui, Ot's zusje die al zes is? Een paar
zelfgebreide kousen. Grootmoe wordt zestig!Ze is
wat doof, ze heeft een stoof en een mutsje met
linten op. Ze is héél oud. Mijn hemel, denk je,
als je dat plaatje ziet: Wat zijn de zestigjarigen nu
jong geworden
Eén ding is helemaal niet veranderd. Het regende
heel veel in de zomer van Ot en Sien. Het staat vol
met spelletjes in de regen.
A. Bgl.
Moderne papieren bagage
NEW YORK, augustus Binnen-
E kort kan men een papieren jas van g
de kapstok halen, er een bijpassen- g
S de hoed bij opzetten, ook van pa- g
pier en vervolgens de straat op g
gaan zonder dat iemand vreemd zal j
E opkijken.
Papier. gaat namelijk een belang- g
rijke ról spelen in de kleding- g
industrie. Een bepaald labora- g
S rium heeft al jaren met veel succes g
met deze veelzijdige „stof" ge- g
E experimenteerd. In de Verenigde
1 Staten worden reeds jassen van g
i papier gemaakt, die behalve flinke g
E regenbuien ook nog dertig was- g
beurten kunnen doorstaan, zonder g
E dat dit nadelige gevolgen voor het g
materiaal heeft, terwijl ook het g
E model zijn oorspronkelijke vorm g
5 houdt.
E Datzelfde heeft men gepresteerd g
E met gebreide jurken, die na veer- g
i tien maal in het schuimende sop g
E te zijn verdwenen, niets aan kwa- 5
S liteit en model hadden ingeboet, g
Er zijn dus met de nieuwe pa- g
E piersoort, die de naam Parez Resin g
E 607 draagt, nieuwe mogelijkheden g
geschapen.
E In Amerika betaalt men voor een g
i hoedje van papier vijf dollar. In g
E vergelijking met een papieren g
E feesthoed lijkt dit veel. Wie de g
papieren creaties ziet, ontdekt g
E echter onbeperkte mogelijkheden, g
De papieren hoed, jas of jurk zal g
in de toekomst misschien wel even g
normaal zijn als de onontbeerlijke 3
accessoires zoals handtassen en g
E koffers, die momenteel ook van pa- g
E pier worden gefabriceerd zonder
in uiterlijk te verschillen van de g
S „conventionele" materialen.
.iiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiii"11
TTT7 ie van glas houdt en er
ti/ over weten wil, die vindt ee,
ff kostelijke hoeveelheid gegeven
bijeengebracht in de twee boer'
jes van de publiciste Elka Schrijve'
getiteld „Glas en Kristal". Vorig t
verscheen deel 1 bij uitgever Van
hoeck, Bussum, kort geleden is 'lie.,
tweede deeltje gereed gekomen. Het y
een voortzetting van het eerste dee.'
dat glas in huis zowel voor sier a t
voor gebruik de revue laat passer0
van de prehistorie tot het midden vpr.
de 19e eeuw. Dit boekje is de historisch,
voortzetting en vertelt alles over mo°
glaswerk van de tijd van onze (oVpPL
grootouders tot nu. Met vrouwelijk
nauwkeurigheid geeft de samenstel.
niet alleen talrijke bijzonderheden pvc
sierlijk glas zoals het in de verschilled
de landen wordt ontworpen en te W
den is, ze vertelt ook een en ander oVe
de ontwerpers van verschillende natify
naliteit en ook waar men, in ons
en in het buitenland, de verschilled
soorten glaswerk kan kopen en i,
zichtigen. Ze verwijst de echte
hebber naar toonzalen en musea W®
complete collecties te bewonderen
en ze leert degene die vaag „wel 0
glas geeft", onderscheid maken tnsS
ambachtskunst en kitsch. eg
Boeiend is wat ze vertelt over tviet
jonge Israëlische ontwerpers, die in
kleur-glas dat ze maken oude Foenidpp.,
en Syrische vormen en kleuren ie„igt
brengen. Een van hen blaast het 6 .f
niet op de traditionele manier "W
modelleert het uit glazen buizen.
interessante ontmoeting dus nd"
oud en nieuw. De foto's die het
over kunstglas vertellen zijn met
smaak gekozen. ggl
Een nczomer-vakantie vraaf ^t^ va.d
kleding. Uit de houtigue-co
Dior zijn deze cokj£s m 0 pantala
of rood, te dragen bij de lang ontwpi
De veterschoentjes zijn gelie»
van Roger Vivier, die met c
