EERHERSTEL VOOR NATHAN FORREST
OP KERNWAPENS SLINKT
Generaal Taylor en de strijd
met de luchtmacht
STRATEGIE
DER VRIJHEID
Speciale scholen onthullen
TALENHONGER in Rusland
Gustaaf VI Adolf
wordt zondag 80 jaar
Wereldbekend door drie
grote liefhebberijen
ACHTERSTAND SINDS STALIN
Archeologie
rozen kweken
tennis
Zweedse koning wacht warme hulde
S
POLITIEKE ACHTERGROND EN
EERLIJKE BELANGSTELLING
ZATERDAG 10 NOVEMBER 1962
PAGINA 9
'r m
ïM&ÈÊÊbfr
Degenen onder ons, die bekend
zijn met de figuur van Nathan
Ut Bedford Forrest, weten, dat het
^.veekoopman, slavenhandelaar en
kopplanter was, die in de Ameri-
Burgeroorlog verrassende ta-
Deh ontplooide als generaal van
1 van de zuidelijke legers. De troe-
die onder zijn bevel stonden,
h
de
A>en dingen gedaan, die niet door
bë keugel konden. Ik denk bijvoor-
fTd aan het bloedbad, dat zij aan
tip ten onder de krijgsgevangen
b^ers in Fort Pillow. Maar zij heb-
Sen een paar knaPPe overwinnin-
11 behaald. En toen generaal For-
Word gevraagd naar het geheim
v( 7-ijn succes, antwoordde hij onge
il®1" in deze geest: „Als je een veld
je S wilt winnen, moet je zorgen, dat
tëer het eerst bent en met de meeste
lp ^Petjes." Forrest deed zijn uit-
aak een eeuw geleden. Maar als
qipn kennis neemt van de discussie,
thans gaande is over de strategie
''an
ijv ue i\avl> een discussie, die
,,jv kók openbaart in het vermaarde
\V a.!'ax"-artikel in het Westduitse
Vfflad „Der Spiegel" en in de
aan de hoofdlegerpredikant van
li0 'vioderamen van de Generale Sy-
V van de Nederlandse Hervormde
dan valt het op, dat dat oude
Ejium opeens nieuwe geldigheid
Mie' 1 gekregen. En zo blijkt, dat niet
v (je geschiedenis van de kunst
l^^aar het woord van Samuel But-
iG.maar ool< de geschiedenis van
is v,Ugswetenschap een geschiedenis
aa herlevingen.
jv&s
Een van de oudste Europese
vorsten, de koning van
een van 's werelds oudste
monarchieën, Zweden, zal op 11
november zijn tachtigste ver
jaardag vieren. Koning Gustaaf
VI Adolf bewijst met deze pres
tatie, dat hij hard op weg is
om het unieke voorbeeld van zijn
vader, Gustaaf V, die in 1950
stierf op 92-jarige leeftijd, na te
volgen. Vanzelfsprekend zal de
nog steeds krachtige en kernge-
zonde vorst op zijn verjaardag
hartelijk worden gehuldigd door
volk en regering van zijn land, en
dan niet alleen om zijn presta
ties, maar ook om zijn diep
menselijke, sympathieke en be
minnelijke persoonlijkheid. Want
voor het Zweedse volk zal ko
ning Gustaaf VI Adolf de geschie
denis ingaan als de meest demo
cratische, populairste en ondanks
zijn karakteristieke waardigheid
toch ook „gewoonste" vorst, die
het ooit heeft gehad.
G
•••V --V A
Te groot vertrouwen
aanval van communistische zijde zou
worden beantwoord met de zwaarste
wapens uit het kernarsenaal van de
Amerikaanse Strategische Luchtmacht.
1 De inwendige zwakte van de mas
sale vergelding" als strategische con
ceptie bleek wel hieruit, dat de NAVO,*
door gebrek aan divisies gedwongen,
moest vasthouden aan de fall-back".
Voor de Duitse bondsrepubliek was
het natuurlijk een weinig aantrekke
lijke gedachte, dat zij wèl een belang
rijke bijdrage leverde tot de numerie
ke sterkte van de NAVO-strjjdkrach-
ten, maar dat desondanks grote de
len van haar grondgebied in eerste
instantie zouden worden prijsgege
ven. Vandaar, dat men in Bonn altijd
met gespannen aandacht de ontwik
keling heeft gevolgd van tactische
kernwapens.
Het verschil tussen tactische en stra
tegische wapens is niet altijd even
scherp en welbepaald. Bruikbaar is
vaak deze omschrijving, dat strategi
sche wapens worden aangewend tegen
de machtspijlers in het vijandelijk ach
terland en dat tactische wapens meer
dienen voor gebruik op het slagveld.
Bondskanselier Adenauer en minis-
U-vi jour Nathan B Forrest C S A was een ruwe man uit het westen,
'jUhgrammatical whenever he opened his mouth". Tijdens de Burgeroorlog zijn
paarden onder hem vandaan geschoten. Er wordt van hem verteld, dat hij -
vezegd zou hebben: „Met mijn eigen handen heb ik een vent gedood voor ieder kaanse generaal Lauris Norstad,
Paard, dat lie in de oorlog heb verloren, en op het eind lag ik één paard voor."
*®8t
MpiJ"' 's niet goed mogelijk in dit be-
Mfaf een opsomming te geven val) alle
pAVi?'sc'le leerstellingen die de
.^1 hnnr nnnchtlni»
'J
-J1 I lit- UCI.' UIUMO Vl^uucilllg.
^hö NAVO in 1952 in Lissabon heeft
en waar het besluit viel tus-
ae Noordkaap en Turkije 85 divi-
l»(si ?P de been te brengen, die in juni
\a»v i staat zouden zijn een Russische
AAo direct bij de grenzen van het
"-gebied op te vangen en tevens
ri e verdediging over te gaan
J'hp. en offensief gericht op de bevrij-
<0]LVa»i Centraal- en Oost-Europa,
ï^ti S de divisies er nog niet wa
ll.,, zou (ie NAVO in ieder geval moe-
i1 /"''eren de Russen aan de Rijn
z ea" 'e brengen. Dit laatste was
m fail-back"-strategie.
v°0r£,in Juli 1953 kreeg Theodor Blank,
-anger van de tegenwoordige West-
sinds haar oprichting hebben be
en geboeid. Maar wel kunnen
«o j'Wn nantai hoofdpunten aangeven.
Se 'Har de befaamde vergadering.
"'«raat Maxwell D. Taylor
duitse minister van defensie Franz-Jo-
sef Strauss, de toezegging van generaal
Collins, chef van de Amerikaanse leger
staf, dat de NAVO de „fall-back"-stra-
tegie zou afzweren en ook de verde
diging van het grondgebied van de
bondsrepubliek op zich zou nemen, zo
dra West-Duitsland twaalf parate divi
sies bU dat totaal van 85 zou inbrengen.
We weten het allemaal: die 85 di
visies zijn in het verleden niet opge-
5 ,.en bet lijkt thans ondenkbaar,
dat zij er ooit nog zullen komen.
e naam van wijlen John Foster
Dulles, Amerikaans minister
van buitenlandse zaken onder
president Eisenhower, blijft ver
bonden aan de leer van de „massale
vergelding" die in 1954 werd ontwik
keld. Een vergelijking van de sterkte
van de conventionele strijdkrachten van
oost en west viel gedecideerd uit in
het voordeel van de communisten. Dul
les wierp nu de Amerikaanse over
macht op het gebiec van niet-conven-
tionele wapens in de westelijke schaal:
iedere oOk iedere conventionele
ter Strauss koesteren de hoop, dat
de opstelling van tactische kernwapens
aan de oostelijke grenzen van de bonds
republiek tot gevolg zal hebben, dat
een communistische aanval daar ter
plaatse gekeerd kan worden. En daar
komt nog iets bij. Van sommige Ame
rikaanse denkers hebben zij en zij
niet alleen de notie overgenomen,
dat de kernbewapening uiteindelijk
goedkoper is dan de conventionele
bewapening, die zij vervangt en
overbodig maakt. Van de vorige
Amerikaanse regering hebben zij in
derdaad gedaan gekregen, dat er tac
tische kernwapens werden opgesteld in
de eerste lijn.
De opperbevelhebber van de NAVO-
strijdkrachten in Europa, de Ameri-
gevoelig"voor het Duitse argument, dat
het begrip „defensie" in de ogen van
ieder volk wat al te abstract gaat wor
den, wanneer het begint met eigen
huis en haard uit te zonderen.
Maar aan de andere kant besefte hij,
dat het gebruik van tactische kernwa
pens gemakkelijk kan ontaarden in een
smijten met zware strategische kern
wapens. Er is slechts weinig psycholo
gisch inzicht voor nodig om te kunnen
zien, dat de strijdende partij, die de
nederlaag aangrijnst, naar haar zwaar
ste wapens zal grijpen. In het NAVO-
jargon heet dit het gevaar van de
„escalation".
Vandaar, dat generaal Norstad aan
drong op een gelijktijdige versterking
van de conventionele strijdkrachten. Ai-
dus zou het mogelijk moeten worden
de agressor tijdelijk tot staan te bren
gen, een conventionele „pauze" af te
dwingen en de tegenstander gelegen-
hek' te geven de ernstige consenuen-
ties van verder optreden zijnerzijds te
overwegen. Eventueel zou men zijn be
spiegelingen een urgent tintje kunnen
geven door hem bloot te stellen aan
één enkele kernaanval. een nucleaire
waarschuwing, die bekend staat als de
„selective strike". Kortom, generaal
Norstad drong in 1959 aan op „verho
ging van de nucleaire drempel".
e gevoelens van onrust, die gene
raal Norstad bezielden, leefden
ook in de borst van een andere
Amerikaanse generaal, de chef
vam de staf van het leger, Maxwell D.
Taylor. Hp kwam op tegen de voort
schrijdende beperking van de numerie
ke .sterkte van de Amerikaanse strijd
krachten. H;j was tegen het eenzijdig
vertrouwen op de „massale vergel
ding" en hij vond het verkeerd, dat
Amerika nauwelijks was voorbereid op
vijandelijkheden van beperkte omvang,
zoals in Korea en in Vietnam. Zijn ver
schil van inzicht met de regering-Eisen-
hower was zo groot, dat hij ontslag
vroeg en kreeg.
Generaal Taylor vertrok niet met stil
le trom. In 1960 verscheen er bjj Harper
een boek van hem, dat. getiteld was
„The Uncertain Trumpet". Het was ge
schreven door een man, die was ver
vuld met oprechte zorg over de kansen
van Amerika om deze decade te over
leven. Het Amerikaanse leger zou vol
gens hem een miljoen mensen moeten
omvatten en de totale sterkte van de
gecombineerde strijdkrachten zou drie
maal dat getal moeten bedragen.
Niet alleen was er naar zijn mening
te weinig mankracht, ook was in de
regionen van de hogere commando's
de organisatie zo gebrekkig en zo om
slachtig, dat men ernstig moest twijfe
len, of zij in tijd van nood wel zou
functioneren. En Taylor achtte dat dub
bel ernstig, omdat hfl naar nu wei
is gebleken: ten onrechte geloofde
in het bestaan van de z.g. Missile Gap.
Na zorgvuldig beraad was hij tot de
conclusie gekomen, dat de Verenigde
Staten van medio 1961 tot omstreeks
1964 aanzienlijk minder doelmatige ra
ketten voor lange afstanden zouden be
zitten dan de Sovjet-Unie.
Taylor spaarde, ais vertegenwoorri'
ge. van het leger, de andere takken
van de strijdkrachten ziin kritiek niet.
Op de marine had hij b.v. dit tegen,
dat het programma voor de bouw van
vliegdekschepen ongerechtvaardigd
groot was. En zijn vertrouwen ip de
Polaris-raketten van de vloot was zo
voorwaardelijk, dat hij aandrong op een
„crash program" van 6 miljard dol
lar om in 1961 voldoende anti-raket-ra-
ketten van het type Nike-Zeus operatio
neel te hebben.
Maar zijn voornaamste bezwaren
richtten zich tegen de Amerikaanse
luchtmacht, die zich naar zijn oordeel
,meer toelegde op de handhaving van
een groot en kostbaar apparaat, dan
op het vervullen van realistische ta
ken, die in overeenstemming waren
met de levensbelangen van de natie.
Zozeer werd de luchtmacht in beslag
genomen door haar strategische op
gave de massale vergelding
dat zü het leger op het punt van
luchtsteun en tactisch vervoer nage
noeg in de steek had gelaten.
Vooral de strategische luchtmacht ont
wikkelde zich volgens hem in een rich
ting, die funest zou zijn voor de oude,
vertrouwde samenwerking tussen infan
terie en artillerie.
En vooral omdat dn Verenigde Chefs
van Staven niet bij machte waren
gebleken deze verstoring van het even
wicht tegen te gaan, drong Taylor in
,,The Uncertain Trumpet" aan op
de benoeming van één enkele chef van
de defensiestaf.
De gepensioneerde brigade-generaal
S. L. A. Marshall, die er onlangs in
„The New Leader" een beschouwing
aan wijdde, noemt het boek de meest
venijnige en gedetailleerde kritiek op
het militaire beleid en de militaire or
ganisatie van de Verenigde Staten, die
ooit is geschreven door een man, die
later in actieve dienst zou terugkeren.
Want de lezer weet het: op 1 okto
ber jl. is de 61-jarige Taylor door de
Amerikaanse minister van justitie in
de rozentuin van het Witte Huis be
ëdigd tot voorzitter van het comité,
dat hij in zijn boek zo heeft gelaakt, de
Verenigde Chefs van Staven.
H. J. NEUMAN.
Er was een tijd dat Russische groot
vorsten vrijelijk door Europa reis
den en zich bedienden van de
taal die destijds als het commu
nicatiemiddel van de hogere standen
fold: het Frans. Vaak spraken zij zelfs
eter Frans dan Russisch: de nodige
Madames, Mademoiselles en Monsieurs
hadden de aristocratische telg al van
zjjn wieg af opgekweekt, zoals Poesjkin
ironisch opmerkt in zijn karakteris
tiek van de Petersburgse dandy Jew
geni Oniegin, zodat hij zich on la
tere leeftijd „volmaakt kon uitdrukken
in het Frans en het ook kon schrijven."
En misschien herinnert men zich nog
hoe kwistig de helden uit Tolstoj's
Oorlog en Vrede Franse zinnen in hun
dialoog rondstrooiden. Gaat dit oude
ideaal opnieuw maatgevend worden, zij
het over meer talen uitgebreid en zon
der de hulp van autochtone gouver
neurs en gouvernantes?
Deze gedachte kwam bij me op na
het bezoek aan enige Russische onder
wijsinstellingen. Het gewone type schooi
is een combinatie van acht jaar basis-
onderricht met een bovenbouw van drie
jaar die toegang geeft tot de universi
teiten en instituten. Op deze school die
dus in totaal elf jaar duurt, wordt als
regel naast het Russisch in de hogere
klassen een van de drie westerse ta
len gedoceerd (Engels Fians of Duits).
Een volledige actieve beheersing van
deze tweede taai wordt niet bereikt:
daarom heeft men het nu over een an
dere boeg gegooid.
Er zijn de laatste jaren een reeks
„speciale" scholen opgericht waar
het onderricht in de tweede taal al
in de derde klas begint. Men werkt
dan met kleine groepjes leerlingen,
hoogstens tien, en laat voorlopig alle
grammatica achterwegen. Bij de
school die ik bezocht ging het om
Engels: de kleine Timofej's en Na-
tasja's zongen opgewekt liedjes, de
den spelletjes, beantwoordden vra
gen, vertelden verhaaltjes, alles in
de vreemde taal. De lerares toonde
zelfs vol trots een bandrecorder
waarmee ze hun uitspraak contro
leerde. Pas na het verstaan en na
praten komen het schriftelijk gebruik
en de grammaticale uitleg aan de or
de. Vertalen in of uit de vreemde
taai blijft tot het einde taboe. Het
gaat er om de kinderen in het En
gels te laten denken: het terugvallen
op de eigen taai wordt daarbij als
een storend element gevoeld. Als de
leerlingen de taal enigszins kunnen
hanteren, gaat men ook bepaalde
vakken in het Engels geven, bijvoor
beeld geschiedenis of aardrijkskunde.
Zo wordt de tweede taai verder aan
geleerd zonder dat er extra uren no
dig zijn.
Van dit soort scholen zijn er, naar
men mij vertelde, ongeveer veertig in
Moskou: naast Engels djn als tweede
taal Frans, Duits, Zweeds en Spaans
vertegenwoordigd. De belangstelling
voor deze scholen is zeer groot en dat
ondanks het feit dat het programma
zwaarder is dan dat van het normale
schooltype. Men mag hierbij wel be.
denken dat het gewone schoolprogram
in de Sovjet-Unie beslist niet licht is:
de klacht over te veel huiswerk, over
belasting van de leerling is daar al
schriftelijke lessen en avondcursussen:
ook hiervoor is een overweldigend gro
te belangstelling. Men mag dan ook
concluderen dat de Russen, die onder
Stalin van de Westerse cultuur waren
afgesloten, op het ogenblik hard aan
het werk zijn de achterstand in te ha
len.
Maar, vraagt men zich onwillekeurig
af. wat verwachten al deze jonge men
sen van de toekomst? De regering moe
digt immers een verblijf in West-Euro
pa beslist niet aan. Hun belangstelling
voor de moderne talen is begrijpelijk,
maar maakt een aktieve beheersing
niet noodzakelijk. Waarom leggen ze
zich er met zo'n roerende ijver op toe
de westerse talen perfect te spreken?
Hoe velen van ai deze kleine Timofej's
evenmin onbekend. Als deze „speciale"
scholen zoveel succes hebben, dan is
dit alleen mogelijk omdat de ouders
het belang van dit soort taalonderricht
hebben ingezien.
Ook het Instituut voor Buitenlandse
(Westeuropese) Talen in Moskou heeft
een grote toeloop van leerlingen. Hier
worden zowel leraren als tolken opge
leid. Een volledige beheersing, zowel
mondeling als schriftelijk, van twee
vreemde talen (een hoofd- en een bij-
taal) is voor beide groepen vereist.
Naast Frans, Duits, Engels, kan men
ook Spaans, Italiaans of Zweeds Kie
zen. Ook hier wordt weer buitenge
woon veel aandacht besteed aan het
juiste mondelinge gebruik van de
taal, aan het aankweken van een teil-
loze uitspraak en intonatie: de leer
lingen werken zelfstandig met band
recorders en grammofoonplaten. Li
teratuurkennis speelt nauwelijks een
rol. De toekomstige leraar moet zich
bovendien nog verdiepen in de me
thodologie van het taalonderwijs: van
daar dat de duur van zijn opleiding
zes jaar is, térwij] de tolk vijf jaar
nodig heeft.
De leerlingen van dit instituut wor
den herhaaldelijk naar het westen uit
gezonden om delegaties te begeleiden
als tolk: ook de toekomstige leraren
verrichten tolkenfuncties, want dit is
voor hen doorgaans de enige moge
lijkheid om het land te bezoeken
waarvan ze de taal zo Ijverig aan.
leren!
Bovendien geeft dit instituut
en Natasja's die foto's van Londen en
Washington aan ie muur van hun klas
lokaal kunnen bekijken en imaginaire
gesprekken met kleine John's en Ma
rys mogen voeren, zullen ooit in wer
kelijkheid Engeland of Amerika bezoe
ken en daar vrienden maken?
Het officiële antwoord op deze
vraag liet aan duidelijkheid niets te
wensen over. Men heeft de ervaring
opgedaan dat in vele voormalige ko
loniale gebieden Engels of Frans de
voertaal is. De Russische ingenieurs
en technici die naar Azië en Afrika
werden uitgezonden konden daar niet
veel uitrichten als ze niet een van
deze talen beheersten. De Russische
regering bevordert dus het onder
richt in de westerse talen niet zo
zeer om wille van het contact met
West-Europa als we! om via deze
talen invloed te krijgen en hulp te
bieden in de onderontwikkelde gebie
den.
Maar ook afgezien van deze poli
tieke achtergrond blijft het Russische
experiment voor ons hoogst belangwek.
kend. De bevolking reageert blijkbaar
geestdriftig op deze poging de taalbar
rière tussen oost en west te slopen. De
Russen willen uit hun isolement van
daan en ook al tracht men het onder
richt te beperken tot hel aanleren van
de taal alleen, kennisname en inzicht
In de westerse cultuur kunnen daarbij op
de duur niet uitblijven.
JEANNE LIEDMEIER
strategische en tactische raketten stonden ter gelegenheid van de jaarlijkse conventie van de U.S. Air Force Association
in Las Vegas (Nevada) openlijk te kijk. Men ziet links een Atlas, rechts een Thor en in het midden (op de voorgror
een Skybolt.
KON1NGIN LOUISE
Toen de koning in 1950 de Zweedse
troon besteeg, was hij al drie en veer
tig jaar lang kroonprins geweest. Ge
durende de buitenlandse reizen van zijn
vader en wanneer deze ziek was, had
hij moeten fungeren als regent en aan
gezien dit vrij vaak gebeurde en ge
durende lange periodes, had hij gele
genheid gekregen om zich in hoge mate
in te werken f in het regeringswerk,
terwijl hij gelijktijdig een diepgaande
kennis verwierf omtrent de verschillen
de problemen van zijn volk.
Zowel in zijn persoonlijke optreden
als in de ernstige belangstelling, die
koning Gustaaf Adolf altijd heeft ge
had voor zijn werk, heeft hij er blijk
van gegeven een overtuigd aanhan
ger te zjjn van de democratie. Vooral
heeft hij een belangrijk aandeel ge
had in de culturele ontwikkeling van
Zweden alsmede in de opbloei van
het sportleven, jarenlang is hij actief
voorzitte. geweest van de Zweedse
Athletiek Unie en nog steeds is hij
een vaak geziene toeschouwer bij na
tionale en internationale evenemen
ten op dit gebied. Evenals zijn vade:
doet de koning veel aan tennis en zijn
vrienden beweren, dat hij nog steeds
een geducht tegenstander is.
Al sinds zjjn universiteitsjaren heett
koning Gustaaf Adolf een actieve be
langstelling voor archeologie. Zowel n
Zweden als in het buitenland organi
seerde hij verscheidene malen omvang
rijke uitgravingen. Zo was hij bijvoor
beeld de leidende kracht bij de grote
Zweedse archeologische expeditie naai
Nauplia in Griekenland in 192P en in
1927 organiseerde hij een espeditie naar
Cyprus. Ook nu nog, Oi deze hog p
leeftijd, werkt hij mee aan uitgra
vingen. Zo kon men hem een paar we
ken geleden nog bezig zien in Zuid-
Italië, waar momenteel een Etruski
sche nederzetting wordt blootgelegd.
In latere jaren begon de koning zich
ook te interesseren voor Chinese arche-
KONING GUSTAAF ADOLF
ologie en vroeg-Chinese kunst, zgjn
collectie Chinees porselein is wereld
beroemd en toen in 1936 in Londen een
Chinese tentoonstelling werd georgani
seerd, werd hij geconsulteerd als expert
op dit gebied. Ook Europese kunst
geniet zijn belangstelling zowel de oude
kunst als de moderne en op bijna iedere
expositie van jonge schilders of beeld
houwer koopt hij een of meerdere
stukken. Hli is ook altijd bereid om
stukken uit zijn collectie uit te lenen
voor tentoonstellingen. Zo kon men op
de grote Frans Halstentoonstelling 'n
Haarlem een schilderij aantreffen, dat
afkomstig was uit zijn particuliere ver
zamelingen
Op verschillende manieren heeft ko
ning Gustaaf Adolf de beoefening van
kunst en wetenschap in zijn land pro
beren te bevorderen. Hij is een van «e
oprichters van de vereniging ,,L>e
vrienden van het Nationaal museum
en jarenlang heeft hjj zitting gehad
in het bestuur van de Koninklijke Aca
demie voor Litteratuur, Geschiedenis
en Oudheidkunde. Het geschenk, dat
hem op zijn zeventigste jaar werd aan
geboden. een bedrag van 7'/« miljoen
kronen, gebruikte hij als ionds voer
culturele doeleinden en ais geschenk
voor zijn tachtigste verjaardag heeft trij
gevraagd om dit fonds opnieuw te
mogen aanvullen.
Een derae wereldbekende liefheb
berij van de Zweedse koning is ten
slotte de botanie. In de tuinen van
zijn zomerresidentie Sofiero nabij
Halsingborg kweekte hij de meest uit
eenlopende soorten rozen en zjjn
prestaties op dit gebied zijn herhaa1-
de malen beloond met internationale
onderscheidingen. De Koninklijke Ne
derlandse Maatschappij voor Tuin
bouw en Plantkunde benoemde hem
enkeie weken geleden nog tot erelid.
In 1956 had hij dit erelidmaatschap
al gekregen van de Royal Horticultu
ral Society of England.
Koning Gustaaf Adolf heeft vijf kin-
deren, allen uit zijn eerste huwelijk
met de Engelse prinses Margaret,
dochter van de Hertog van Connaught.
dat werd voltrokken in 1905. Zp stierf
in 1920 en drie jaar later hertrouwde hij
met Lady Louise Mountbatten, de hui
dige koningin Louise. Zijn oudste zoon,
die nu dus kroonprins had moeten zijn,
kwam in 1947 om het leven bij een
vliegramp, zodat diens enige zoon, de
nu 16 jaar oude Karei Gustaaf, de erf
genaam is van de Zweedse troon. De
enige dochter van de koning, Ingrid, is
koningin van Denemarken. Prins Ber-
til, die dit jaar 50 jaar is geworden, is
ongehuwd en treedt bij afwezigheid van
zijn vader dikwijls op als regent, terwijl
hjj hem ook assisteert bij zijn represen
tatieve taak. De twee andere zonen,
Sigvard en Karei Johan, zijn door bun
morganatische huwelijken hun prinse
lijke titel en hun rechten op de troon
kwijtgeraakt, hetgeen overigens niets
heeft veranderd aan de verhouding
tussen hen en hun ouders.
Koningin Louise, die tijdens de eerste
wereldoorlog verpleegster is geweest
bU het Britse Rode Kruis en die zich in
Zweden verdienstelijk heeft gemaakt
op sociaal en chafitatiei terrein, deelt
volkomen in de populariteit van haar
echtgenoot, hetgeen ook wet zal blij
ken, wanneet het Zweedse voik op de
11de november zijn hulde zal brengen
aan het „lieve, oude paar", zoals de
koning en de koningin dikw'"« -
genoemd.
