RECREATIE
ACHTER DE
TRALIES
Grootste beschouwende vrouwen-
orde bestaat vier eeuwen
Meer samenspraak tussen
slotkloosters gewenst
Kan novicenvorming
gecentraliseerd?
B
Het moderne bijou
fors en sportief
DIERENFIGUURTJES VAN
GOUD ZIJN NIEUW
H
LEO LUX
LEOLUX
Weer nieuw seculier instituut van
België uit in Nederland
0
Leden houden
eigen beroep
Geschoeid op Karmel-leest
-ER ZIJN 17.000 ONGESCHOEIDE KARMELIETESSEN-
YROUWENKARMELS STIJGEN
ZEER STERK IN AANTAL
SOLEX
-l
Hoeveel cent kost
uw kous per dag?
DRIEËNTWINTIG
„HELDINNEN"
HARDEBELT
Levende Karmel"
Reëel
WOENSDAG 21 NOVEMBER 1962
PAGINA 9
li
Inspiratrice
Maastricht doet alle moeite
voor een nieuwe Karmel.
Daarbij is de vraag gere
zen of dit convent van beschou-
wendè religieuzen niet midden in
de stad zou moeten komen. Zou
den de vijftien zusters Karmelie
tessen tussen de dertig en de
tachtig jaar, die de communau-
teit vormen, niet inplaats van de
rust en de stilte van de natuur te
zoeken juist de dynamiek van het
vertechniseerde stedelijke leven
moeten kiezen voor hun bestaan
van biddend samenleven met de
Heer? En daar hóren ze eigenlijk
ook, in het brandpunt van de
moderne wereld als ze daarin een
getuigenis willen zijn.
Getuigenis
GEEN VET HAAR MEER!
anti-vet watergolfversteviger
Z I TMEUBELEN
ZITMEUBELEN
Aanpassing
Roeping
Kleine groep
Condliemunt
Gedurende mijn verblüt in Euro
pa verleden jaar had ik het
grote voorrecht een recreatie
te mogen meemaken van een
Waalse Karmelietessen-communau-
teit. Deze eer viel mq niet te beurt
°mdat ik een zondares ben, ook niet
omdat ik een heilige ben, maar zeer
«envoudig omdat ik kersvers uit
Amerika kwam. De zusters hadden
hog nooit „une dame américaine"
Bezien.
Ik wist dat het een grote eer was,
die rnjj te beurt viel, maar ik wist
hiet precies wat er van mü verwacht
Werd, en met kloppend hart stond ik
Voor de tralies in de parloir, toen
de deur van het „slot" openging en
de zusters een voor een binnen kwa
men, langs de tralies schreden, ver
legen en nieuwsgierig door de gaatjes
gluurden en vriendelijk zeiden: „Bon
jour Madame".
„Bonjour, ma soeur, bonjour, ma
soeur." Jong en oud, glad en gerim
peld, allemaal heilige Theresia's,
dacht ik. Mijn bloedeigen zuster sloot
de rij, stelde me voor aan de moeder
overste, de zusters gingen zitten, de
oudsten op stoelen, de jongsten op
de grond, de generatie ertussen op
krukjes, en de recreatie begon.
Wat ter wereld vertel je aan drieën
twintig Karmelietessen over Ameri
ka! En dan nog wel in het Frans,
een taal die ik in geen jaren had
gesproken. Ik zat met mijn mond vol
tanden, maar de zusters hadden één
grote interesse: mijn zoon, die pas
bij de Jezuïeten was ingetreden. „Com
ment va votre fils, le Jésuite?" vroe
gen ze meteen. Ik zei, dat hij nog
maar een piep-klein Jezuïetje was,
daar hij pas acht weken van zijn
vuftien jaar proeftijd had doorge
maakt. Maar ze lieten me niet met
rust, „Vertel ons alles over hem",
vroegen ze. Het enige wat ik van
mijn zoon wist op dat tijdstip was
de enorme hoeveelheid kleren die hij
had moeten meenemen, en ik vroeg
de zusters of ze graag wilden weten
Waar ,1e trousseau de mon Jésuite"
uit bestond. Algemene bijval. Ik be
gon dapper met de schoenen, (trois
Pairs), en de sokken, (douze pairs en
blanc, et douze pairs en noir). Alge
meen gelach. „Et, mes soeurs, ze
moesten allemaal gemerkt worden en
ik kan niet goed naaien, dus ik heb
al mijn vingertippen aan die sokken
genaaid."
Och wat kunnen die heilige The-
fesia's smakelijk lachen! Aangemoe
digd door het succes begin ik een
lang verhaal over de pyjama's (zes
Paar) die door een toeval allemaal
hetzelfde motief hadden: rode paard-
je.R op een witte achtergrond. Mijn
Frans is volkomen ontoereikend om
te beschrijven hoe ontdaan mijn zoon
Was, toen hij al die rode paardjes
in zijn koffer pakte, en zei: „Moet
'k mijn verdere leven tussen die
hengsten slapen?" De zusters gieren
Van pret om mijn onhandige vocabu
laire en ikzelf geniet van al die stra
lende gezichten achter de tralies. De
kappen wuiven en buigen in alle
fichtingen. Niet iedereen kan mij
verstaan, en het verhaal van de rode
Paardjes gaat van mond tot mond.
De vrolijkheid stijgt ten top; moeder
°verste wist zich de traner uit de
ogen, en zegt: „Oh, que c'est amu
sant".
Maar dan wordt ze ernstig. „II faut
oien prier pour lui", zegt ze Ja, ze
moeten voor hem bidden. Mijn zoon
Vvas op dat tijdstip in zijn dertigdaag-
se retraite, en de zusters vinden dat
oen bijzonder zware proef voor een
beginneling in het kloosterleven. En
Wie kan er beter over oordelen dan
Zij, voor wie het leven een bijna on
onderbroken retraite is?
Nu moet ik ook over Amerika ver-
Tellen. Mijn gehoor meent dat het een
hioeilijk land is om goede katholieken
yan onze jonge zoons te maken,
"laar daar ben ik zelf niet bang
Voor. De Heilige Geest is soms het
hteest waar je Hem het minst ver
dacht, en bovendien is Amerika niet
o®ter of slechter dan welk ander land
ook. Zeker niet slechter. De gemiddel
de Amerikaan is een zeer christelijk,
Rechtschapen mens.
Mère Prieure kijkt op de klok, ze
~egt dat het tijd is om de recreatie
J.6 beëindigen. De zusters staan op,
pfileren een voor een langs de tra-
i'es om nog eens goed naar de Ame-
2 kaanse te kunnen kijken; we wisse-
ï®n de nodige beleefde afscheids
woorden, en een paar minuten later
en ik alleen in de parloir.
s Ik kijk naar die lege ruimte, en
denk: daar zaten drieëntwintig
yeldinncn voor mijn neus, die zich
JÏWillig in een kooi hebben opge
goten omdat ze zoveel van Onze Lie-
2® Heer houden. Ik zou me een hele-
2i®l dingen kunnen ontzeggen die zij
jJ?h ontzeggen, maar het gebrek aan
^wisseling zou me stapelgek maken.
ku°'l een andere pij, of een ander
Zyiuster, of andere mede-zusters. Als
tea er Angela's valse gebit mij irri-
haart moet ik het verdragen tot aan
te r- of mijn dood. 't Is om gek van
Ö0 Worden, tenzij je 't voor je plezier
een ,orndat J® or Onze Lieve Heer
ter, plez'er mee doet; en al die zus-
hun ,za8en er "it °f ze plezier in
cian 'even hadden. Veel meer plezier
hitiri mi''n vrlendinnen die man en
kie?®ren hebben, een kast met bonte
PoeH-f' een toilettafel met crèmes en
SonT s' en vrijheid van bewegen.
On,..mi?en v'an hen denken alleen aan
Lieve Heer met Kerstmis, om-
wij op onze reis door het Heilig Land
drie jaar geleden op die geheiligde berg
stonden en uitkeken over de daken van
Haifa, plukten wij er een kleine wilde
roos, die wij gedroogd als romantisch
aandenken meebrachten voor een be
vriende Karmelietes in de lage landen,
waar zij in innige verering met God
haar „Karmel' tracht te beleven, Kar-
mel betekent tuin en de echte roeping
tot de Karmel, zo heeft een Karmeliet
het geformuleerd, „komt uit een ver
stomd staan voor het ontzaglijke van
God zelf als hij in een mensenleven ont
dekt wordt met Zijn dwingende en alles-
verdringende aantrekking." Men is ge
grepen door de Heer en men verwijlt
bij Hem in de stille tuin die men daar
toe in zichzelf vrij maakt.
Bezig met de administratie
Niet alleen de buitenkerkelijken maar
ook de christenen en de eigen geloofs
genoten begrijpen nog maar zo bitter
weinig van slotzusters. Daarom vraag
je je af op welke eigentijdse wijze ze
ondanks dit algemeen onbegrip getuige
nis kunnen geven. Zonder twijfel op de
eerste plaats door er te zijn. Het „er
zijn" is als getuigenis ontdekt in deze
tijd. Zomaar „er zijn". Men komt het
telkens tegen als men praat met de
leden van een Frans seculier instituut
die in de fabrieken werken, met de
Petites Soeurs van Charles de Fou-
cauld die aan de rand van de Sahara
in tenten wonen of met de zusters van
de protestant vrouwelijke kloosterge
meenschap in Grandchamp, Zwitser
land, die ons deze zomer verteld heb
ben dat nu ook enkele van haar leden
naar Israël zijn gegaan. Er z ij n,
in levend contact met de omgeving.
Dat de buitenstaanders zo vervreemd
zijn van het leven van „die zusters ach
ter de tralies" zal wel evenzeer aan de
buitenstaanders als aan de kloosters
liggen, die de razende ontwikkeling van
het industriële tijdperk niet hebben kun
nen bijhouden en die voor hun vestiging
de dynamiek van het stadsleven juist
altijd gemeend hebben te moeten ont
vluchten.
Intussen is er met de status van de
vrouw ook iets veranderd. Het zijn heus
geen „nonnetjes", die vrouwelijke juris
ten, kinderartsen, gedoctoreerden in de
kunstgeschiedenis, schrijfsters, journa
listen en als wij ons niet vergissen een
vrouwelijke afgestudeerde ingenieur, die
zich in onze Karmelietessenkloosters heb
ben teruggetrokken. Want over de On
geschoeide Karmelietessen gaat het
hier. En men denke aan een vrouw als
de joodse katholiek geworden Edith
Stein, de beroemde vertegenwoordigster
van de moderne filosofie, assistente
van Husserl, die vanuit de Karmel in
Echt precies twintig jaar geleden werd
gedeporteerd naar het kamp Ausch
witz.
Is de Karmel, zijn de Karmelietes-
senconventen in deze wereld die naar
de maan snelt en die race veel span
nender vindt dan het zoeken van God,
nog wel het getuigenis dat ze willen
(Advertentie)
Alleen bij Uw kapper
dat ze dan kerstcadeautjes moeten
kopen. Hadden ze dit maar mogen
meemaken, en al die gelukkige ge
zichten achter de tralies kunnen zien.
Sommigen van hen zouden een vin
ger tussen de tralies hebben gesto
ken en gebedeld: „Zuster, geef mij
alstublieft het recept voor geluk; wat
heeft u, dat ik niet heb?" Maar het
recept van de zusters bevat zoveel
dat tegen de smaak van de moderne
mensen ingaat dat zij niet zouden
durven geloven dat het resultaat zoe
ter dan honing is.
CILIA AMIDON
(Advertentie)
0 T O
1 375.—
„Nu wegrijden zonder trappen"
SOLEX SERVICE-STATION
RIJKSSTRAATWEG 249
HAARLEM-N. TELEF. 57455
zijn? De vraag is in de kringen die
erover willen nadenken op verschil
lende wijzen aan de orde geweest in
de laatste maanden van dit jaar, nu
het vierde eeuwfeest is gevierd van
d hernieuwing van de Karmel door
de grote Theresia, in welke hernieu
wing de orde der Ongeschoeide Kar
melietessen (naast de langer bestaan
de orde der Geschoeiden) haar oor
sprong vond. De ongeschoeide zusters
lopen overigens niet helemaal onge
schoeid, maar op een soort sandalen
met dikke touwzolen.
Voor zover wij persoonlijk in slot
kloosters door de tralies gesprekken ge
voerd hebben met monialen, geloven
w\j, dat er op alle mogelijke wijzen ge
streefd wordt <?m de juiste wijze van
getuigenis geven te hervinden voor déze
tijd. Er wordt intens gedacht, gestreefd
en er gebeurt zeker binnenskloos-
ters ook van alles. Misschien zal het
concilie, als het thema van de religieu
zen aan de orde is, de stoot geven die
ingrijpende wijzigingen openlijk in dis
cussie brengt.
Dan eerst de tralies weg, zegt u
misschien, want die zijn nog hinderlij
ker voor de bezoekers dan voor de zus
ters zelf. De laatsten oordelen er ech
ter heel verschillend over. Handhaven
als symbool van ons teruggetrokken
zijn uit de wereld, zegt de een, maar
in een hypermodem Belgisch klooster
(overigens van Clarissen) begroette de
abdis ons met verheugenis van weers
kanten omdat ze het sinds kort kon
doen niet via het kijk-rooster maar via
de smalle staven van doorzichtig plexi
glas.
De regel van de Karmel is waar
schijnlijk in 1209 ontstaan. In de loop
der eeuwen kwamen verzachtingen en
de Spaanse grote Theresia die deel uit
maakte van een kloostergemeenschap
in Avila, waar de zusters volgens de
verzachte regel leefden, is de grote in
spiratrice geweest van de terugkeer
tot het harde leven, van alles onthecht,
in gemeenzaamheid met God maar in
eenzaamheid binnen het gemeenschap
pelijke klooster. Dat was vierhonderd
jaar geleden.
Zij gaf haar zusters de speciale op
dracht om te bidden en te boeten
voor het werk van de priesters, zij hield
ze voor dat beschouwing apostolaat is.
Hoe zou beschouwing, de hoogste vorm
van liefdeleven, gemist kunnen wor
den in een wereld, die altijd weer de
normen kwijt raakt. Ook in Theresia's
tijd zoals in de onze, stond de wereld
in brand. Maar zij voelt zich persoon
lijk verantwoordelijk voor haar tijd en
ze vraagt zich af, wat haar persoon
lijke taak kan zijn. Diep in zichzelf
De „ongeschoeiden" maken zelf hun
schoeisel.
vindt zij het antwoord. Als de wereld
zich afwendt van Hem, wil zij zich,
zonder voorbehoud, niet bedacht op
zichzelf, volledig geven aan Zijne Ma
jesteit, zoals ze God in haar gesprek
ken betitelt. Haar zoeken naar verinni
ging met God was het begin van de
hernieuwde Karmelgeest. En vanuit
de volheid van dat innerlijk bezit van
God, meedelen, hoe ook, dat is het
apostolaat.
Uit die geest is het nieuwe seculiere
instituut ontstaan dat deze maand in
Nederland is geïnstalleerd vanuit Bel
gië. Daarover iets meer elders op deze
pagina.
A. Bgl.
11
egin 1963 zal er een geschrift ver
schijnen dat heet „Levende Kar
mel". Het is geschreven door een
Zwitserse Karme'ietes, voor haar
intrede Frau dr. Hildegard Bürgrieg.
(Gelukkig doet men niei meer zo ge
heimzinnig over de familienamen van
kloosterzusters). De uitgever is Paul
Brand en de Nederlandse bewerking is
in handen van pater Schols, O.C.D. Het
zal met belangstelling verwacht worden
door wie nog steeds met teleurstelling
de verschillende boekjes die de laatste
jaren van Karmelietessen zijn versche
nen, heeft gelezen. Die boeken stam
men bijna altijd uit het Engelse taal
gebied en de Karmelietessen die ze
schrijven doen hun best iets substantië-
lers over het leven achter de muren te
geven dan de romans over zuster Luc
en de uitgetredene die over de muur
sprong. Maar ze slagen er niet in want
ze verstoppen zich achter kwasi-openhar-
tigheid.
Het is daarom lang geen gemakke
lijke opgave om over het kloosterleven
binnen de Karmel van nu zó te schrij
ven, dat het de lezers van deze tijd
aanspreekt. Het onderwerp eist even
veel openhartigheid als reserve. Wie de
talenten en de genade ervoor ontvangt
kan een waarachtig getuigenis geven.
Dit hondekopje kost een paar honderd gulden. Maar het is dan ook van goud,
met briljanten bezet.
et spreekt eigenlijk vanzelf dat
ook de sieraden de mode vol
gen en zich aanpassen bij de
tijd, beter gezegd bij het type
vrouw dat van een beparlde tijd is.
Bij de sportieve, ten dele zakelijke
vrouw van nu, hoort het sieraad in de
forse vormgeving zoals nu modern is.
De ring is niet meer een smalle band
met een mooie steen, maar een flink
brok goud dat opvalt aan de hand en
er „sier" aan geeft door de wijze van
bewerking. Volumineus is de ring,
breed is de armband. De moderne stijl
voor de brede, soepele armband is
vlechtwerk volgens de edele kunst
waar de Italiaanse en de Franse vak
man bedreven in is.
Het ligt natuurlijk aan het klimaat
de zon, de blauwe lucht, de golvende
bodem, de bloei in de natuur en de
wijn, dat de zuidelijke vrouwen veel
meer hechten aan bijous dan wij. Zij
geven er meer geld voor uit en zijn
er veel meer op gesteld van de man
een duur sieraad cadeau te krijgen.
Wat kiest de huisvrouw hier als het
gaat tussen een mixer of een gouden
ring? Of tussen een volautomatische
wasmachine en een achttien karaats
gouden armband met bloemornamenten
in bril jantjes en edelstenen? Een moei-
Advertentie)
METZ TOONT U DE VOUEDIGE COLLECTIE
Men zou wensen dat er in de slot
kloosters onderling meer samenspraak
en gedachtenwisseling was over het
zoeken naar de zo gewenste aanpas
sing, over het al of niet sluieren bij
bezoek, over de omstreden tralies, over
de vorming van de novicen die uit een
zo radicaal andere wereld het klooster
leven binnenstappen dan degenen die
er binnengingen voor de wereldoorlog;
over het vinden van bestaansmiddelen
nu contemplatieven meer en meer er
toe moeten overgaan door rendabele ar
beid in eigen onderhoud te voorzien.
Men weet hoe verschillende slotklops-
ters reeds thuiswerk doen voor de in
dustrie. Het is in dit dagblad verschil
lende malen aan de orde geweest. En
ja. waarom zou men niet met elkaar
overleg plegen over het optreden voor
radio of televisie. Dan zou er zeker
een beter getuigenis voor de dag ko
men dan wat tot nu toe op dat gebied
aan luisteraars en kijkers gepresenteerd
is.
Maar een federatieve band bestaat
er in ons land niet, zomin tussen ge
schoeide en ongeschoeide Karmelie
tessen als tussen de ongeschoeide
dochters van Theresia onderling. In
België is dat wel het geval, in Frank
rijk ook. In Nederland schijnt men er
binnenskloosters niet overal voor te
voelen. Overigens is het iets geheel
nieuws dat binnen de orde het. voor
en tegen wordt overwogen van een
mogelijke gecentraliseerde vorming
van novicen. Die dan dus in één Kar
mel zou gebeuren.
De ongeschoeide Karmelietessen vor
men de grootste contemplatieve vrou
wenorde ter wereld met ongeveer ze
ventienduizend leden. Er zijn zowat 730
kloosters verspreid over de aardbol met
een ledental per communauteit dat
rondom de 25 ligt en de 30 niet mag
overschrijden. In ons land bezitten wij,
van Drachten in de kop van het land
tot Maastricht in de zuidpunt dertien
ongeschoeide Karmelietessen-kloosters.
Er zijn vier mannen-Karmels. De pa
ters hebben de geestelijke leiding van
de zusters (wat neerkomt op het aange
ven van de grote lijnen, de leiband uit
de tijd dat vrouwen niet geacht wer
den zelf te kunnen denken en beslissen
is er niet meer bij) en wijden zich
verder aan de bijzondere zielzorg.
Ter completering zij hier vermeld dat
er een aantal actieve congregaties zijn
die zich bü de Karmel hebben aange
sloten, zoals in Nederland de Karmelie
tessen van het Goddelijk Hart van
Jezus. Zij zijn echter niet beschouwend.
NIEUWE BINNENWEG 166-168-170-172 NIEUWE BINNENWEG I - NIEUWE BINNENWEG 22 I
METZ
SINDS 1880
Er ls geen gebrek aan roepin
gen bij de vrouwen-Karmels. integen
deel. Er worden er sieeds meer ge
sticht. De laatste veertien jaar zijn er
over de hele wereld vijftig bijgekomen.
Zo komt er binnenkort een in Dachau.
Vanuit de zusters-Karmel in Egmond
is een klooster in IJsland gesticht, waar
een veertien zusters kunnen bestaan
van een eigen kippenfokkerij en de vis
die zij voor hun maaltijd dagelijks van
de omwonenden cadeau krijgen. Er zijn
maar zevenduizend inwoners op IJsland
onder wie ongeveer zevenhonderd ka
tholieken. De Geest waait waar Hij
wil...
Dat is zo geweest van de vroege tijd
af, dat kluizenaars op de berg Karmel
gegrepen door God, „dag en nacht bid
dend voor Hem wilden staan". Toen
p een zondag deze maand novem
ber waren vijf Nederlandse vrou
wen uit de wereld van verple
ging, onderwijs, maatschappelijk
werk en administratie bijeen in het
flatje van een van haar, waar ze ge
zamenlijk luisterden naar enkele uiteen
zettingen over de Karmelletaanse geest.
Daarna zaten ze met elkaar aan de ge
zellige maaltijd en later deden ze in de
keuken de afwas. Die eenvoudige dag
was een mijlpaal. Het was de instal
latie in Nederland van een seculier in
stituut uit Antwerpen, dat zich noemt
„Maria Middelares". De Belgische
stichteres, mejuffrouw A. van Ti
chelt en haar rechterhand waren er
voor uit Antwerpen overgekomen en wij
hebben het als een voorrecht beschouwd
dat wij die dag, die een diepe onder-
stroom had, mochten meemaken, dat
wij dieper hebben kunnen indringen in
de Karmel-splritualiteit, waarop dit voor
Nederland nieuwe seculiere Instituut
zich fundeert.
Men is geneigd zich af te vragen
waarom er nu nóg weer een seculier in
stituut voor vrouwen moet ontstaan. We
kennen er hier toch al zo'n stuk of
negen. Men doet er soms nogal geheim
zinnig over, niet elk seculier instituut
wil zich bloot geven.
Dit vrij nieuwe streven om met het
eigen beroep, midden in de wereld, vol
gens evangelische raden te even, dus in
vrijwillige onthechting van persoonlijk
bezit, in afhankelijk stellen van de eigen
wil en zonder levenspartner, ontmoet,
geloven wij, evenveel bijval als weer
stand. En als buitenstaanders er scep
tisch tegenover staan, dan komt dat juist
ooi. omdat het bij die instituten inder
daad wel eens aan openheid ontbreekt.
Moet ontbreken.
De leden zijn soms werkende vrou
wen die midden in het leven staan,
ook op zeer verantwoordelijke posten,
in zeer verschillende omgeving. Ze
moeten zich in hun uiterlijke leven
door niets onderscheiden van de an
deren, ze zijn even goed gekapt, ge
kleed, opgemaakt. Ze zijn een goed
collega, ze doen hun werk naar best
vermogen. Maar wat de bron is die
hen evenwichtig, blijmoedig, opgewas
sen tegen de problemen maakt, haar
fundeert in een positieve levenshou
ding, hoeft ieder ander niet precies te
weten. Het zou soms belemmerend in
de werk-verhoudingen kunnen zjjn.
Het genoemde seculiere instituut dat
uit België hier is overgeplant, baseert
zich op de geest van de Karmel. De
stichteres Anna van Tichelt had veer
tig jaar geleden de wens om bij de Kar
melietessen in te treden. Maar haar ge
zondheid liet het niet toe. Ze trad dus
niet in maar streefde er naar de Kar
melgeest te beleven „in de wereld",
successievelijk met andere gelijkgestem
den. Zelf noemt zij zich „catechiste",
zij leert God kennen aan wie er om
komt vragen op haar woon-adres in Ant
werpen, een huis waarvan men weet, dat
de deur open gaat voor iedereen die in
geestelijke nood is. De leden van het
door haar gestichte instituut, dat in
1955 is goedgekeurd, hebben echter ieder
hun eigen beroep en verdienen hun eigen
levensonderhoud. Zé wonen of in het
ouderlijk huis of, zoals menige werken-
Edith Stein, bekend filosofe,
later Karmelietes.
de vrouw, op zichzelf. Ze ontmoeten el
kaar slechts op de maandelijkse con
tactdagen en bü retraites.
Wij waren zeer getroffen door de
reële nuchtere structuur van dit secu
lier instituut zonder ook maar de min
ste franje, helemaal gebaseerd op de
directheid van deze tijd. Vanzelfspre
kend is er een vorming nodig. Die ge
beurt van leek tot leek. Maar na de
proeftijd, ais de geloften zijn afgelegd,
verbindt degene die is toegetreden zich
tot niet meer dan elke dag het deelne
mer aan het Eucharistisch offer en een
uur inwendig gebed. Bovendien wordt
geëist dat men acht uur nachtrust
neemt. Als het werk haar zozeer in be
slag neemt dat er voor het inwendig
gebed geen uur is vrij te maken, kan dat
ook twee maal een half uur of vier
maal een kwartier, precies zoals het
uitkomt. Het gaat immers niet zozeer
om de verplichtingen die men op zich
neemt als wei om de geest die in
spireert waaruit men wil leven. Daar
gaat het om. Om het innerlijk leven
met Degene die men gekozen heett en
door Wie men zich gekozen weet. Een
beeld kwam bij ons op toen wij daar
over hoorden spreken: het diepzeedui-
ken naar God om voortdurend het ant
woord te vinden op Zijn diep ervaren
liefde.
„Het toenemend mechanisme van
de wereld eist een mystieke kracht,
een „supplement d'ame", zoals Berg-
son het genoemd heeft", zei pater
Alfons Kroese, ongeschoeide Karme
liet, die de bijeenkomst leidde. „Er
is nood aan de levende God en wie
het levend contact met de levende
God manifesteert, bewijst de wereld
een enorme weldaad".
schillende bestaan, die ieder op eigen
diepte putten uit de onuitputtelijke
bron. Het instituut „Maria Middelares"
waarvan voorlopig de Belgische stich
teres ook voor Nederland de „algemeen
verantwoordelijke" blijft, is niet het
enige dat geschoeid is op Karmel-leest,
dus op eon leven van innige gemeen-
zaamheid met de Heer. In het Franse
dagblad „La Croix" van 7 september
heeft men uitvoerig kunnen lezen over
een in Frankrijk gesticht seculier insti
tuut, eveneens gebaseerd op de spiritu
aliteit van de Karmel. Ook daarvan zijn
de leden beroepsvrouwen, uit het onder
wijs, het maatschappelijk werk en de
medische wereld. Er zijn specialisten
bij en apothekeressen, vrouwelijke ad
vocaten en verkoopsters.
Het Belgisch-Nederlandse instituut
„Maria Middelares" wil geen grote
groep vormen. Kleine groeperingen
acht de stichteres meer van deze t(jd.
Het contact-adres voor eventuele be
langstellenden is Pater Alfons Kroese
O.C.D.Karmel, Smakt bij Venray.
A. Bgl.
Het seculier instituut is naést de
kloosters niet voor niets een eigentijds
verschijnsel. Het is goed dat er ver-
DE lieve jeugd is uit „gehoela-
hoept", een rage die de speel
goedbranche beslist geen wind
eieren heeft gelegd. Van de En
gelse twist heeft de elastiekfabrikant
rijke vruchten geplukt en zijn collega
van de sokken ook, want de ware
twister doet het op zijn kousen.
Tegen het voorjaar zal ook deze
ziekte weer zijn uitgewoed maar stel
u gerust: een ander beeld zal dan de
straat beheersen, namelijk het kind
met het drie-dimensionale hemd, op
een afstand bekeken door zijn vriend
jes die daarvoor een speciale bril
hebben opgezet (bij de prijs van het
hemd inbegrepen). Als het vriendje
nu nog een beetje met zijn hoofd gaat
wiebelen wordt het helemaal echt,
want dan maken alle op het hemd
gedrukte voorwerpen als helikopters,
ruimtevaartuigen, raketten enz. enz.
zich los van de stof en gaan zweven.
Om de verkoop te stimuleren wordt
de detaillist aangeraden op kinder
hoogte een stereobril in de etalage te
bevestigen. Als het hemd succes heeft
worden er volgend jaar stereo pyja
ma's gelanceerd, aldus lezen wij in
het weekblad Textilia. Eén troost voor
de moeders: het hemd is kleur- en
wasecht en hoeft niet te worden ge
streken.
De levensduur van een nylonkous
is in Engeland 7'/i tot 15 dagen.
In ons land gemiddeld 25 dagen.
Wij zijn blijkbaar voorzichtiger.
De Nederlandse vrouw die een paar
draagt van twee gulden, een gulden per
been dus, geeft per dag per kous voor
vier cent uit. Bü kousen van vier gul-
lüke keus? Waarschijnlijk in veel ge
vallen, gezien de gezinssituatie een van
zelfsprekende keus voor het proza bo-
ven de poëzie.
Maar het bedrag dat in deze wel-
vaartstüd voor het goede büou als
bereikbaar beoordeeld wordt, ligt
zo ongeveer tussen een allerbeste
mixer en een allerbeste wasmachine.
Een bekend Amsterdams juwelier
die ons dezer dagen een en ander
uit zijn collectie liet zien hoewel
Sint Nicolaas geen uitgesproken voor
keur heeft voor het schenken van dit
hartverrukkend schoons, Kerstmis in
spireert er eerder toe heeft onder
vonden dat de Nederlandse vrouw op
het gebied van sieraden schuchter en
bescheiden is en dat ze niet weet te
kiezen als het grote moment daar is.
De Duitse, de Franse, de Amerikaan
se vrouwen, die het moois voorgelegd
krügen weten daarentegen precies
wat ze willen. En die hebben er een
goede kijk op. Toeristen kopen graag
dit soort kostbare zaken in Nederland
omdat het minder duur is dan in
de meer mondaine metropolen. Hoe
wel in ons land toch niet die luxe
geboden kan worden die ook niet
strookt met onze eenvoudige leef-ver-
houdingen.
Wjj doen onze honden (de arme ge-
muilkorfden) ook geen gouden en met
edelstenen bezette colliers aan, zoals
men in Parüs bpvoorbeeld in de luxu
euze hondenwinkels ziet liggen. En wij
vinden het een malle maar onmogelijk
dure gril van die Amerikaanse die in
een eersteklas Amsterdams hotel lo
geerde, om twee gouden colliers uit de
vitrine die ze in de hal zag, aan el
kaar te zetten als halsband voor haar
poedel!
Hondjes en andere dieren spelen ove
rigens wel een rol bij de moderne sie
raden. Er zijn gouden hondekopjes met
briljantjes bezet als broche, of een
kwiek gouden muisje met diamanten
oogjes of een kleine kittige, puur gou
den poedel om op de revers te steken;
ontwerpen van een Italiaanse beeldhou
wer. Een grapje, voor wie alles al heeft.
Iets nieuws zün ook de conciliemunten
met gewüde emblemen, zowel te dra
gen aan de armband als voorzien met
een speld als broche.
De broche „a double usage" is ont
worpen om op de brede platte gouden
band om de arm te schitteren maar
kan, als men de armband niet draagt,
ook elders gestoken worden. De mode
van de mouwloze cocktailjaponnen, bü-.
na opzettelük ontdaan van ornament
om de geraffineerde lün beter tot zün
recht te doen komen, inspireert tot het
dragen van een brede, voyante arm
band. Hyper verfijnd is de rük bewerkte
gouden band waarin een dekseltje
openspringt dat een horloge verbergt.
Een vrouw kan aan een sieraad
hechten op een wüze die de man haar
waarschünlük niet kan na voelen.
Maar dat mag toch geen reden zün
om het „altüd te dragen. ,,Wü krü
gen hier vuile büous!" zei de juwelier
met afgrüzen en dan zeggen ze: „Ik
doe die ring nooit af". Ook niet bü
het koken, ook niet als ze wassen. Dat
'.s fout. Een mooi sieraad verdient be
ter.
A. Bgl.
Sportieve crouden ring, passend bij het
armbandhorloge.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
den per paar wordt het acht cent per
dag per been, bü kousen van één gul
den per paar kost elke kous haar da-
gelüks maar twee cent.
Vijfentwintig dagen met een paar kou
sen is niet lang, er is dan ook wel ietfs
te zeggen voor die huisvrouw die zei:
„ik koop tien paar tegelijk en stop de
twintig kousen in een zak. Ik draag ze
stuk voor stuk achter elkaar op naar
gelang ik met een van mqn kousen
pech heb. Is de zak leeg, dan zijn ze
allemaal in de loop van de (250?) da
gen in de prullemand verdwenen en
blijf je niet zitten met een zak vol een
lingen waarvan de wederhelft is gesneu
veld en die allemaal net een tikje an
ders van kleur zijn en anders van
hiel." Inderdaad, dat systeem maakt
het leven minder gecompliceerd.
