«STEEDS WEER HET ONVERMIJDELIJKE PUNT"
Film en boek moeten
het oude misverstand
helpen oplossen
Vader was een groot schilder
s
Engelse acteurs spelen in
Amerikaanse produktie
Op
namen m
Amsterdam
11
momism
Kamer aanvaardt
interimregeling
voor invaliden
Prof. Van Emden: van de
ruimtevaart
Jong wiskundig talent
Tegen vrouwelijke
rii-examinatoren
Directeur van Fokker ziet alleen
wetenschappelijke voordelen
geen bezivaren
Minister inspec
teert grafkelder
A. van der Meys
J
J
Celukkig
Bezoek van rouwbeklag
Senaat aan koningin
Nieuw tijdschema
WOENSDAG 5 DECEMBER 1962
PAGINA
99
99
(Van een onzer verslaggevers)
AMSTERDAM, 5 dec. Enke
le weken geleden zijn Jacques van
Meegeren en zijn echtgenote Ju
liette Ledél naar ons land geko
men. Zij hebben hun intrek ge-
bomen in een klein, zonnig achter
kamertje van een groot grachten
buis in de hoofdstad, niet ver van
woning waarin Jacques' be
noemde vader jarenlang heeft
Kewoond. Jacques van Meegeren
ls vqftig jaar. Hij heeft het zelf
de, scherpe profiel als zijn vader,
*Un ogen staan even fel. Hij praat
geinig, maar wat hij zegt is posi
tief, zonder enig scepticisme. „Ik
ben naar Amsterdam gekomen
°b> mee te werken aan een film
°ver het leven en werk van mijn
J'ader Han van Meegeren", zegt
bij. Veel mag hij er nog niet over
hertellen. Een Amerikaanse maat
schappij gaat de film uitbrengen.
opnamen worden in de hoofd
rad gemaakt; Engelse acteurs
gullen er in spelen. Hijzelf heeft
de artistieke leiding en is tevens
«de zoon" in het verhaal. Hü ver
dacht dat de opnamen over drie
vier maanden zullen beginnen.
Misverstand
Nieuw procédé
Waarom
Verschrikkelijke jaren
Prestige
MB
b r f
•A
JACQUES v.
MEEGEREN:
Jucques van Meegeren met zijn vrouw Juliette Ledél. Op de achtergrond het
portret van zijn vaderde gelijkenis is opvallend.
;.Ik was nogal gereserveerd toen men
vroeg aan de film mee te werken.
5'r ls al eens een toneelstuk geweest
ÏLat op een mislukking is uitgelopen,
""t stuk is in het buitenland opgevoerd,
^öder veel succes. In Nederland heeft
het niet aangedurfd. Bovendien:
t *Un heel slechte en onjuiste boeken
"schreven over mjjn vader. Nee, ik
h?®lde er aanvankelijk niets voor. Toen
mij vertelde dat de Engelsman
M°hu Godley sir Kilbracken het scena-
llt i50n schriiven gaf ik mij gewonnen:
kt, n hem goed. Ik heb hem de ge-
£®vens verstrekt voor het boek dat hij
1, er mijn vader heeft geschreven. Het
v. ®en hoogstaande, volkomen objectie-
U^JWan, waarin ik veel vertrouwen
is even stil. De zon speelt over
tja, aantal tekeningen en schilderijen
iwaan de wand hangt: kinderkopjes
tu1 grote onschuldige ogen, vuurvogel
en ien een ascetische piëta uit één
getekend. In de manier van teke-
in het kleurgebriik, kortom in al-
tR herkent men de hand van de gro-
enige leermeester: Han van Mee-
,'Gedurende het gerechtelijk onder-
r°ek vóór het proces in '46-'47 heeft
SJlin vader mij het schilderen geleerd.
Jrdkele jaren daarvoor had hij mij
]£"g, gezegdéép schilder in de fami-
v® ls voldoende. Later veranderde hij
Vi».mening. Ik schilder nu dus zo'n
éjL,en jaar. Ik heb geëxposeerd in
jaa asel en in Nice waar ik woon. Vijf
jja.r geleden ben ik met mijn vrquw
huiL aan de Cóte d'Azur ver
heel k werk daar heerlijk. We zijn
gelukkig".
^aria_)V6lcen geleden zijn ze naar Ne-
stra gekomen. Ze zijn nog niet veel
'act mat geweest. „Wij wilden het con-
toëniftu allerlei vrienden en kennissen
gp wat uitstellen. De gesprek-
toch steeds over dezelfde pun
ten." Toch zijn Jacques en Juliette
blij dat ze weer in Amsterdam zijn. Het
is een heerlijke stad, vinden ze. „Er
ligt hier voor ons natuurlijk een schat
van herinneringen. Het is niet geheel
toevallig dat ik op een adres zo dicht
bij het vroegere huis van mijn vader
mijn intrek heb genomen". En dan
komt het gesprek natuurlijk op één van
die onvermijdelijke punten.
Maar voor Jacques wil antwoorden,
geeft hij officieel het woord aan zijn
vrouw. ,,Ik heb een boek geschreven",
zegt zij. „Een boek over de verhouding
vader en zoon Van Meegeren. Ik kende
Han heel goed. Hij heeft mij dingen
verteld die nooit openbaar zijn ge
maakt. Veel wil ik van mijn boek niet
zeggen. Alleen dit: het is fel. Heel fel.
Het behandelt het geruchtmakende pro
ces en de onrechtvaardigheden die hier
zijn gebeurd. Binnen een half jaar ver
schijnt het bij een grote Amerikaanse
uitgeverij.
In Amerika. Inderdaad. Ik hoop dat
op het moment dat de film in première
gaat ook hier het boek te krijgen zal
zijn. Men zal er van staan te kjjken.
In Nederland is de affaire Han van
Meegeren nu wat afgekoeld. Ik geloof
dat er nog altijd een misverstand be
staat omtrent Han. Ik hoop dat in mijn
verhaal te kunnen ophelderen. Mijn man
heeft het boek geïllustreerd. De titel?
„I am the son". Duidelijk, lijkt me",
zegt ze.
Misverstand. Het echtpaar Van
Meegeren heeft in ons land reeds
vreemde ervaringen opgedaan. Bij
het passagebureau stelde Jacques
zich voor als „Van Meegeren." „Bent
u de zoon van Han van Meegeren
die in de gevangenis is gestorven?"
vroeg een bediende. Jacques ant
woordde: „Ik ben de zoon van Han
van Meegeren, maar ik wil u erbij
vertellen, dat mijn vader niet in de
gevangenis is gestorven, maar in de
Valeriuskliniek, tengevolge van een
hartaanval". Hierop riep een der be
dienden uit: „U bent helemaal niet de
zoon van de grote vervalser".
„Ik moest mijn paspoort laten zien om
de heren te overtuigen. Ik heb de zaak
nu uitgezocht. Het bleek dat er hier
een jongen rondliep die zioh uitgaf
voor de zoon van Han van Meegeren.
Kijk, dan sta je toch wel even raar
te kijken".
Sprekend over zijn vader zegt hij:
„Mijn vader was belangrijk omdat bij
het hele instituut van kunsthandelaren,
kunstkenners en kunstcritici op de hel
ling heeft gezet". Hij geeft toe dat er
ook naar zyn mening maar twee ken
ners zijn geweest die aan de authenti
citeit van de door zijn vader vervalste
Vermeers hebben getwijfeld: Huizinga
en Frederik Muller. De rest heeft het
niet gezien. Het verhaal dat de heer
Van Beuningen in Rotterdam tot zijn
laatste snik zou hebben gemeend dat
hij een echte Vermeer aan zijn verza
meling had toegevoegd, noemt Jacques
onjuist. „Hij wist later wel degelijk dat
hij een valse Vermeer in zijn bezit
had." Jacques praat over zijn vader
met eerbied en grote sympathie. Hij
heeft z{jn werk van nabij gevolgd. Vijf
tien jaar lang. Van 1930 tot 1945 heeft
hji in Parijs gewoond. Zijn vader werk
te in de jaren 1936, '37 en '38 als een
stille, teruggetrokken man in het zui
den van Frankrijk, in Roquebrunne. „Ik
zocht hem vanuit Parijs regelmatig
op", zegt Jacques, „maar ik kende hem
niet meer terug. Hij werkte als een be
zetene, die niet gestoord wilde worden,
ook niet door zijn huisgenoten. De wan
den, de vloer en het plafond had hij
zwart geschilderd om zich beter te kun
nen concentreren.
Hij liet mij op zekere dag eens een
ontwerp zien waarbij hij gebruik had
gemaakt van een geheel nieuw procé
dé. Ik zag een harde, glanzende email
achtige verflaag, maar met een helder,
gaaf koloriet. Ik zei: „Ik vind het niet
mooi, vader, dat zjjn uw kleuren niet".
Hjj werd kwaad en smeet de deur van
zijn atelier voor mij dicht. Ik wist dat
hij enkele jaren tevoren in Londen het
befaamde lapis lazuli had gekocht; ik
wist ook dat mijn vader al een tijd
lang experimenteerde met nieuwe
kleurmengsels.
In 1938 vroeg mijn vader mü eens op
een dag een bezoek te brengen aan
museum Boymans. „Daar hangt een
fraaie Vermeer", zei hij. Ik ging er
heen en zag op een ere-plaats in het
museum „De Emmaüsgangers" han
gen. Op hetzelfde moment wist ik dat
dit geen Vermeer, maar een echte Van
Meegeren was. De handen waren mijn
handen, de ogen van Christus waren de
ogen van mijn zuster Inez, de apostel
met de gele pij was een dronkaard
uit Roquebrune die veel bij mijn va
der kwam en dan ongewild als model
stond. Verder herkende ik allerlei voor
werpen uit het ouderlijk huis. Ik zag
het z.g. Vermeer-blauw en herkende in
het blauw het lapis lazuli dat mijn va
der in Londen had gekocht. Ik was ge
schokt. Teruggekeerd in Roquebrunne
vertelde ik mijn ervaring. Mijn vader
werd woedend, maar bekende even la
ter, bekende alles
Wij vragen waarom zijn vader de
vervalsingen maakte. Hij had toch
geld en opdrachten genoeg. Zijn
„Hertje" (in 1926 getekend) was een
werk dat in iedere huiskamer aan de
wand hing. „Waarom deed uw vader
dat?" Jacques van Meegeren heeft
voor zijn doen veel gesproken en grijpt
nerveus naar een zware Franse siga-
Een van de werken waarmee Jacques van Meegeren in Brussel en Nice
geëxposeerd.
heeft
ret. „Waarom? Mijn vader wist dat
vijftien jaar uit Vermeers leven de
kunsthistorici onbekend waren. Hij
wilde die vijftien jaar invullen. Hij
deed dat (na lange onderzoekingen)
tenslotte met veel kennis van zaken
en groot vakmanschap. De techniek
van mijn vader was ongelooflijk. Hij
heeft het gedaan met de bedoeling
die hele wereld van ingeslapen kunst-
regeerders wakker te schudden. En
het is hem gelukt".
„Heeft uw vader zich bij het ver
valsen georiënteerd op het werk van de
Italiaanse meester Caravaggio? Hij aar
zelt even. „Dat zou ik niet willen zeg
gen", klinkt het zacht. Over de arres
tatie en de daaruit voortvloeiende be
kentenis zegt hij: „Toen hem in '45
werd gevraagd waarom hij het schil
derij „De overspelige vrouw" aan Go
ring had verkwanseld, moest hij op de
eerste plaats vertellen dat hij deze
transactie niet had gesloten en vervol
gens bekennen dat het zijn eigen werk
was. Kort daarop werd hij vrijgelaten.
Hij had precies vijf dagen in voorar
rest gezeten. En ook daarover gaan hier
in Nederland de wildste geruchten. Het
schilderij „Christus onder de schrift
geleerden" heeft hij niet in de gevan
genis gemaakt. Hij heeft het geschilderd
in het huis van een kunstvriend. In het
huis van de heer Von Rath, Heren
gracht. „Ik weet niet wat u bedoelt",
zegt Jacques. Het werk is later door
tussenkomst vain Ernest Oppenhei-
mer verhuist naar een kerk in Jo
hannesburg. Na de uitspraak van de
rechtbank, waarbij hij tot een jaar ge
vangenisstraf was veroordeeld heeft mijn
vader twee dagen in de gevangenis door
gebracht. Hij kreeg weer last van zijn
hart. Hij vroeg om de pillen die hem
waren voorgeschreven. Maar de gevan
genisdokter weigerde hem de medicij
nen te verschaffen. Zijn toestand werd
erger. Hjj werd overgebracht naar de
Valeriuskliniek waar hij tenslotte aan
een laatste, hevige hartaanval is overle
den. Dat was op 11 december 1947, vol
gende week dinsdag dus precies vijftien
jaar geleden. Hij was tpen 58 jaar".
„Ik werkte in die tijd in Amster
dam. Tien jaar was ik journalist ge
weest in Parijs, bij het blad Paris
Soir. Ook heb ik nog een tijdje ge
studeerd in electro-techniek. Zowel
van mijn journalistieke als van mijn
electro-technische opleiding heb ik la
ter niet meer geprofiteerd. Na de les
sen van mijn vader ging ik schilde
ren. Dat ben ik blijven doen. Tot nu
toe. Ik heb mijn vader in die laatste,
verschrikkelijke jaren bijgestaan.
Mijn vader was rijk. Hij had vijf en
een half miljoen gulden. Wij mijn
zuster Inez (ze woont nu in Londen)
en ik hebben ze nooit terug gezien.
Op de veiling die in 1950 in mijn vaders
woning aan de Keizersgracht 321 werd
gehouden onder leiding van veilingmees
ter Paul Brandt, heb ik verstek laten
gaan. Ik wilde er eigenlijk wel heen
gaan. Maar ik kon niet. Ik was kapot."
Hij tipt zijn sigaret .af. „Mijn va
der was een groot schilder", zegt
Jacques. „Over de Emmaüsgangers
evenals Het Laatste Avondmaal heeft
hij precies een jaar gedaan. Hij is
nooit op de academie geweest. Hij
heeft les gehad van de Deventer on
derwijzer Bart Korteling, een ware
virtuoos. Mijn vader heeft altijd met
groot respect over hem gesproken.
Zijn as staat naast die van zjjn vriend
en leermeester."
Jacques van Meegeren is met zijn
gedachten weer helemaal bij het „on
vermijdelijke" punt. Straks tijdens de
opnamen voor de anderhalf uur duren
de speelfilm zal hij het allemaal op
nieuw beleven. Hij zal dan trachten
het misverstand omtrent zjjn vader op
te lossen. Als een goede zoon zal hij
nu vijftien jaar later weer voor
zijn vader opkomen. Zijn vader, Han
van Meegeren, een man die naast ar
tistiek knappe werken ook schilderijen
maakte van nul en gener waarde, een
superintelligente persoonlijkheid, een
vervalser, maar een kunstenaar. Een
naam die binnen korte tijd weer over
ieders lippen zal komen.
(Van onze parlementaire redacteur) 1
DEN HAAG, 5 dec. De Tweede
Kamer heeft minister Veldkamp giste
ren ertoe bewogen genoegen te nemen
met twee amendementen op zijn
interimwet voor invaliditeitsrentetrek-
kers. Daardoor vallen twee nieuwe
groepen invaliden onder deze regeling,
die oorspronkelijk slechts zou gelden
voor een invaliditeit van minstens
66 2/3 procent. De regeling van de
minister houdt in, dat zij die van tach
tig tot honderd procent invalide zijn,
hun uitkeringen zien verhoogd tot
3924 per jaar en de groep van 66 2/3
tot 80 procent invaliditeit tot ƒ3186,
waaronder nu een groep komt die door
een amendement van de vaste com
missie voor Sociale Zaken daaraan is
toegevoegd. Het zijn invaliden, die na
herkeuring minder invaliditeit verto
nen dan 66 2/3 pet., omdat hun toestand
door revalidatie is verbeterd. Wanneer
zij niet vallen beneden 55 pet invalidi
teit krijgen zij, om niet ineens onver
zorgd te Zijn, nog 2454,- per jaar.
Een ander amendement van de
vaste commissie heeft bereikt dat
ook de groep z.g. uitgetrokkenen van
ziektewet worden geholpen. Het zijn
degenen waarvoor de periode waarin
zij als loontrekkend van de ziektewet
uitkeringen ontvangen, afloopt, hoe
wel zij nog verre van genezen zijn.
Wanneer zij voor 66 2/3 of meer in
valide zijn, worden zij nu ook in de
invaliditeitswet opgenomen.
De Kamer heeft deze amendementen
z.h.s. aangenomen, maar een meerder
heid van 63 tegen 51 verzette zich
tegen een amendement-Suurhoff
(PvdA), dat een andere verdeling van
de financiële lasten van deze interim
regeling wilde. Thans worden de kos
ten, die op 260 miljoen worden ge
raamd, zodanig verdeeld, dat het be
drijfsleven daarvan 185 miljoen voor
zijn rekening neemt bn de regering
75 miljoen. De heer Suurhoff wilde
die verdeling fifty-fifty maken. Hij zei
dat de regering wel wat verder mocht
gaan, omdat zij zou profiteren van het
verdwijnen van kosten die voor de in
validen thans langs andere weg door
de overheid zij het dan niet het rijk
worden opgebracht. Ook de liberalen
bleven aandringen.
Minister Veldkamp wilde van geen
toegeven weten en hield zich socialis
ten en liberalen van het lijf door hun
te vragen of zij bereid zouden zijn
voor compensatie van de extra kos-
DEN HAAG, 5 dec. Prof. ir. E.
van Emden, directeur van Fokker, is
van oordeel, dat het nut van de ruimte
vaart slechts betrekkelijk is. Hij heeft
dit verklaard in een vraaggesprek met
een redacteur van „De Nederlandse
Industrie'
bond van
een tijdschrift van het Ver-
Nederlandsche Werkgevers.
Over de directe voordelen die de
ruimtevaart biedt verklaarde prof. Van
Emden, dat deze voordelen vooral be
trekking hebben of) de vergroting van
het wetenschappelijk inzicht ten aan
zien van de aarde, andere hemellicha
men en de wereldruimte. Er zijn ook
industriële voordelen aan verbonden,
want het onderzoek moet worden ge-
rc liseerd met middelen, die nieuwe we
tenschappelijke inzichten doen ontstaan
en stimuleren. Daaruit kunnen techno
logische nieuwigheden en wellicht ook
industriële toepassingen voortvloeien.
De directe industriële baten die uit het
ruimteonderzoek voortvloeien, betekenen
echter voor zover thans te overzien is,
niet zoveel, dat dit de enorme bedra
gen waard is, die het onderzoek opeist.
Er is voor dit onderzoek zeer veel
geld nodig. Als wij Europa als „derde
ruimtevaartmacht" (naast Amerika
eri Rusland) zouden willen ontwikkelen,
dan zou op basis van hetgeen Ameri
ka doet, Nederland alleen al, in het
zelfde percentage van zijn nationaal in
komen uitgedrukt, per jaar vijfhonderd
miljoen gulden hieraan moeten beste
den. Prof! Van Emden acht het ruimte
vaartonderzoek op de düur niet van zo
groot belang, dat wij ons diie kosten
moeten getroosten. Woningbouw, we
tenschappelijk onderzoek, onderzoekin
gen op ander gebied, bijvoorbeeld kern
onderzoek en steunverlening aan ont
wikkelingsgebieden, wegen naar zijn me
ning zwaarder.
Verder hecht prof. Van Emden
geen waarde aan „Europees presti
ge" wanneer het gaat om bemande
ruimteraketten. Aan deze vorm van
prestige heeft ons werelddeel naar
zijn mening geen behoefte.
Het volgens prof. Van Emden ove
rigens betrekkelijke nut van deelneming
aan het ruimte-onderzoek is naar zijn
mening hierin gelegen, dat een Euro
pese en daarbinnen Nederlandse deel
neming aan zorgvuldig gecoördineerde,
selectief bepaalde experimenten ons we
tenschappelijk inzicht zou kunnen ver
groten. Reeds bestaande Europese instel
lingen van wetenschap zouden daarbij
goed werk kunnen doen. Prof. Van Em
den gelooft voorts, dat bestaande indus
trieën bij de realisering van ruimte
vaartprojecten zouden kunnen meewer
ken zonder dat dit overigens een grote
„business" wordt.
Prof. Van Emden besloot zijn op
merkingen met de waarschuwing: „La
ten we voor alles oppassen dat we ons
niet op stang laten jagen door mensen,
die om het hardst roepen dat Neder
land niet achter mag blijven die on
ze ondernemers op het hart drukken:
zorg dat je er bij komt. Natuurlijk
betekent dat niet dat we onze ogen
voor dat ruimtevaartonderzoek en de
mogelijkheden, die daaruit voortvloei
en, moeten sluiten, maar het is onver
antwoord te suggeren dat wij als land
of als ondernemer enorme sommen
moeten gaan opbrengen om een ver
meende achterstand te voorkomen".
ten van het rijk te zorgen, nu de
prioriteiten vaststaan. Zouden zij b.v.
akkoord gaan met een verlaging van
de uitkeringen van het gemeente
fonds, nu zij de lagere overheid erbij
hadden gehaald?
Ineens liet minister Veldkamp zich
iets ontvallen, dat erop leek alsof hij
zwaar geschut nodig had. Hq zei dat
hij de staatsrechtelijke consequenties
zou trekken als de Kamer hem in deze
zaak, die hü zelf voor zyn verantwoor
delijkheid nam, niet het vertrouwen
zou geven. Nader gevraagd naar de
juiste betekenis van deze uitspraak
trok de minister terug en liet merken,
dat hij dit niet zo had bedoeld.
Van consequenties zou Immers hele
maal geen sprake zijn, omdat iedereen
wel wist dat het amendement het niet
zou halen. Hij kon dat zeggen, omdat
de heren Maenen (KVP), Kikkert (CH)
en Van Eibergen (AR) zich bij zijn
financieringsvoorstel hadden neerge
legd. Het amendement is inderdaad
verworpen. De meerderheid wilde de
kans niet lopen, dat deze zeer belang
rijke regeling niet zou doorgaan. Alleen
de WD wist haar houding slecht te
bepalen. Met socialisten en communis
ten stemde de meerderheid van de
liberalen voor het amendement-Suur
hoff. Een aantal WD'ers liep echter
de zaal uit om zich aan de stemming
te onttrekken. Alleen mr. van Leeuwen
stemde met KVP, CH en AR tegen
het amendement.
(Van onze parlementaire redactie)
DEN HAAG, 5 dec. De voorzitter
van de Eerste Kamer, mr. Jonkman,
zal maandag met de voorzitters van
de Senaatsfracties door de koningin
worden ontvangen voor een bezoek van
rouwbeklag. Mr. Jonkman deelde dit
gisteren mee tijdens de openbare ver
gadering van de Senaat.
(Van onze Haagse redactie)
DEN HAAG, 5 dec. Hoewel zich
in het verleden wel vrouwelijke ge
gadigden voor de functie van exami
nator voor het rij-examen hebben aan
gemeld, zijn tot nu toe geen vrouwe
lijke examinatoren aangesteld. Evenals
in andere landen is ook in ons land
steeds de voorkeur gegeven aan man
nelijke sollicitanten. Dit heeft de mi
nister van Verkeer en Waterstaat mee
gedeeld in antwoord op vragen van
het liberale Tweede-Kamerlid mej.
Ten Broecke Hoekstra. Overigens heeft
het bestuur van de stichting centraal
bureau voor de afgifte van rijvaardig
heidsbewijzen er geen bezwaar tegen,
aldus minister Korthals, in de toe
komst vrouwelijke sollicitanten volgens
dezelfde geschiktheidsnormen te be
oordelen als de mannelijke.
DELFT, 5 dec. Met de dag neemt
hier de bedrijvigheid toe rond de voor
bereiding van de bijzetting van het
stoffelijk overschot van prinses Wllhel-
mina. Gisteren heeft de minister van
Justitie, mr. A. C. W. Beerman, ver
gezeld van de secretaris-generaal van
zijn departement, mr. J. C. Tenkink,
een bezoek aan Delft gebracht. Na een
bespreking met burgemeester D. de
Loor op het stadhuis brachten zij een
bezoek aan de Nieuwe Kerk waar de
koninklijke grafkelder werd geïnspec
teerd. Tevens stelde de minister zich
van de voorbereidingen in de kerk op
de hoogte.
Militairen van het regiment Van
Heutsz hebben gisteren de route van
Den Haag naar Delft gelopen opdat
een ander tijdschema zal worden op
gesteld. De eerste stalmeester van de
koningin de heer W. F. K. Bischoff
van Heemskerck heeft namelijk de op
merking gemaakt dat de proefrit van
de vorige week te lang heeft geduurd.
Gisteren hebben daarom de mili
tairen buiten de bebouwde kom van
de gemeente, dus op rijksweg 13, in
versnelde pas gelopen en de tijdsduur
tot anderhalf uur teruggebracht. Ver
wacht wordt dat ook zaterdag op de
rijksweg sneller wordt gelopen. In
dat geval zal de rouwstoet tussen
kwart over elf en half twaalf bij de
Nieuwe Kerk kunnen aankomen.
(Advertentie)
DE OLVEH voor een levenpolis naar maat.
/k heb eigenlijk al altijd veel
van wiskunde en alles wat
daarmee samenhangt, gehou
den. Reeds op de lagere school
was ik. een van de besten in
rekenen," aldus de Haagse scho
lier André van der Meys, die
de „Wiskunde-Olympiade" 1962
heeft gewonnen. Aan deze lan
delijke competitie, die dit jaar
voor de eerste maal werd ge
houden en die is georganiseerd
door de Nederlandse Onderwijs
commissie voor wiskunde, namen
ongeveer 3500 middelbare scho
lieren deel. Na tal van voor
selecties bleven tenslotte tien
kandidaten over, waarvan An
dré van"der Meys de erepalm
wist te veroveren. André, leer
ling van het Aloysiuscollege,
vond de opgaven niet zo moei
lijk: „De problemen waren alleen
anders dan die welke we op
school krijgen; meer op wiskun
dig inzicht gebaseerd." Dat dit
inzicht bij de jeugdige Hage
naar in ruime mate aanwezig is,
blijkt wel uit het feit, dat hem
91 van de te behalen 120 punten
werden toebedeeld. Het is be
grijpelijk, dat niet alleen zijn
ouders en vrienden maar ook
rector en leraren trots zijn op
deze fraaie prestatie. Ook de organisatoren zijn tevreden. Het 'aantal
scholieren, dat dit jaar aan de wedstrijd deelnam, overtrof aller verwach
tingen. Men is vastbesloten volgend jaar weer iets dergelijks te organiseren
teneinde meer leerlingen op te wekken hun toekomst in de wiskunde
te zoeken.
Wat André's toekomst betreft, daaromtrent heeft hij nog geen vast
omlijnde plannen. „Eerst de militaire dienst, dan zullen we wel weer verder
zien." Maar hij gelooft wel, dat de wiskunde in zijn leven een belangrijke
rol zal blijven spelen. Toch beschouwt hij de exacte wetenschap niet als
alleenzaligmakend en beslaat zijn belangstelling ook tal van andere ter
reinen. Een brede interessesfeer is volgens hem onontbeerlijk voor de
aankomende jonge intellectueel. Hij is dan ook beslist niet van plan zijn
prijs, een boekenbon van zestig gulden, uitsluitend aan vakliteratuur te
besteden.
In het begin van het volgend jaar hoopt de jonge „wiskunstenaar"
zyn eindexamen gymnasium B te behalen. Desgevraagd antwoordde hij
het maar beter te vinden zich niet aan voorspellingen hieromtrent te
wagen. „Met de klassieke talen zal ik nog een zware dobber krijgen,"
zucht hij alleen. Hoe het ook zij wat wiskunde betreft behoeft hij zich niet
zo erg bezorgd te maken, dunkt onsEn het zou ons niet verbazen,
wanneer wij in de loop van de jaren nog eens iets meer hoorden van dit
jeugdig wiskunde talent. Hij is het immers aan zichzelf verplicht.'
