VIJFTIG JAAR „CULINAIR HISTORISCH MUSEUM"
Kritiek op Franco-régime
van de internationale
commissie van juristen
G
D
Schema inzake de Kerk mist
openheid naarwereldnoden
i
De week in Westminster
M
H
V'
E
O
Om nooit te vergeten..
MARTINI
heeft
Regering-F anf ani
in gevaar
ifi
Baby gestikt
3T mtfwS «ÖKK I Britten boos op Acheson
Uitgespeeld
rol 1
nieuwe
I impengm neeji nog geen
I Toekomst met West-Europa Tactloosheid1
Nenni's partij gaat
houding herbepalen
SATERDAG 8 DECEMBER 1962
Wm
m
A'
„Dees oven bevat de kunst,
bekroond door ieders gunst.
De smaak hier uitgevonden,
behaagt aan veler monden"
r>
N
VI
wereldconcern
76 fabrieken
125.000 werknemers
kleinste detailsl
IjTstanding en comf j
I in Uw huishouding
ook met huishoudelijke toestellen
5 MARTINI - Iets bijzonders bij elke gelegenheid!
doorN
prof. drs. F. HAARSMA j
rACTIIln
jyi"
l ,,v".
Amandelpersen, inscriptie-rijke wa
feltangen, anüspletters, gilde-
penningen en fraai gesneden
koekplanken uit voorbije eeu-
n liggen bijna willekeurig opge-
"lafTen in een bedompt raamloos ka
uwtje van de moderne ..school voor
banketbakkers" aan de Wibautstraat
Amsterdam. Men waant zich in
een volgestouwd achtervertrek van
ve? antiekzaak bij het betreden van
®t binnenkort vijftig jaar bestaande
n'inair Historisch Museum". „Hier
thüïfo ^cen kitsch. Alles is authen-
"®k waren de strelende woorden
tof .,ecn historicus van O.K. en W.
de directeur van de school, te-
re»a archivaris-conservator, de heer
r- yricver. Deze wachtte tevergeefs
gf:."® slotzin „u krjjgt een redelijke
ding" voor onderhoud en uitbrei-
viif& schatkamer moeten we voor
gift vnd„erf gulden - een jaarlijkse
van de bakkersbond in stand
Het koekwinkeltje uit voorbije tijden.
en op peil houden. „Het is het heilige
der heiligen, waar alleen de beste
leerlingen binnen mogen om de his
torie, de bloei en het verval van
het oude bakkersambacht te aanschou
wen. Hier dringt de zoet-weeë geur,
die de meer of minder geslaagde bak-
produkten van leerlingen nalaten, niet
door. De heer Griever pakt één van
de tientallen planken, in het verre
verleden door een bakker met gil
de-aspiraties gesneden. Het heerlijke
volksleven is er in uitgebeeld. Wilde
vrijerstaferelen, naast waardige Sin
terklazen, die kindertjes redden uit
het pekelbad, duurverkochte koeien,
geliefde ridders en jonkvrouwen, de
vier Heemskinderen, de vos, kwezels
en Napoleonistische figuren met steek,
en van later datum de paarden
tram, de eerste trein, het Vondel
park.
De kenners voelen, ruiken, zien,
dat dit de echte, veel begeerde plan
ken zijn. Het oude handwerk wordt
nu machinaal nagemaakt. Stapels
imitatieplanken worden duur op de
markt en in souvenirwinkels ver
kocht. De heer Griever vertelt: „Er
zijn „antiquairs", die niet schromen
een buks leeg te schieten op een
door de olie gehaalde plank om hout
worm te suggereren."
oulaaspoppen". Tot groot verdriet van
de conservatieven. Tenslotte sneden
zij in hun fraaie houten modellen de
zelfde touwstreepjes.
Het was het begin van het ver
val. Veel van zijn charme heeft het
bakkersbedrijf sindsdien verloren.
Een sportieve strijd werd concurren
tie. „Er was een tijd, dat men wed
ijverde on als eerste zijn boekweitbro
den en bollen verkoopklaar te heb
ben. Nog voor de hanen kraaiden
klonk dan triomfantelijk hoorngeschal
door de stille straten. En vroege
dienstmeisjes zongen:
„De bakker op de hoek,
die heeft al vroeg geblazen
hjj had de verse bollen al
om vier uur voor de glazen".
Het museum is een tegeltableau rijk,
dat een trotse bakker, de hoorn in
°°rit0per van de molen, met handbe
diening voor huiselijk gebruik.
p een gammel tafeltje staat een
uit het vuilnisvat gered „Specu-
laas-machien". De progressie
ve bakkers van het eerste uur
hadden de houten modellen vervan
gen door een ijzerapparaat. Koek na
koek rolde er uit. Door een techni
sche onvolkomenheid liepen over de
koeken touwstrepen. Het publiek raak
te in de ban van deze strepen en
wilde slechts „machinaal bereide spe-
(Adver tentizj
Rustig oud met OLVEH pensioen.
L.lati,,
£ve, 7 dec. (Reuter) De in-
«Oj-tionale commissie van juristen
V een rapport, getiteld „Spanje en
H ï^btsorde" gepubliceerd, waarin zij
Sn dft Spaanse regering op aan-
b^"kt, haar totalitaire bewind op te
k eb en de rechten van het individu
^„erkennen. Volgens de commissie
%hbi Spanje nauwelijks een vorm van
•kw^'tie worden aangetroffen die niet
gerechtelijke sancties bedreigd
het rapport wordt voorts ge-
dat in Spanje de strafwetgeving
•Sic de bescherming van de staat in
Vo°r de bescherming van het ré-
dient.
b c
gf^hdaagse Spanje nog rust op de
g6f°dslagen die ten tijde van de bur-
£(i °.rlog tot stand waren gekomen.
Sen voorts ernstige bezwaren te-
de militaire rechtbanken, „die
vnn de pijlers van het régime
de beperking van de per-
Vftvfdyke vrijheid en politieke rechten
het Spaanse volk
bp
la'ü' godsdienstvrijheid en tegen
k levensstandaard ii
de beperking
en tegen de
in Spanje,
|tobrtC°mmissle acht echter wel „enige
v°°r hoop" aanwezig dat er ver-
Ij- laa,g in de toestand komt, omdat er
,?:ste tijd aanwijzingen zijn geweest.
V ^htho bevoegdheden van de militaire
t!?°rai en minder groot worden en
ki *eiL-omdat de Spaanse regering de
Ps8fnR heeft gedaan, dat waame-
an de commissie een proces in
a mogen bijwonen.
d® inleiding tot het verslag schrijft
de secretaris-generaal van de commis
sie, de Nieuwzeelander Sir Leslie Mun-
ro, dat het met de verklaringen van
de Spaanse overheid waaruit enige ma
te van persvrijheid zou kunnen worden
geconcludeerd, alleen maar bij woorden
blijft, zolang de Spaanse regering, „zo
als zij nog steeds doet", hoofdredacteu
ren kan ontslaan en benoemen en het
nieuws volkomen onder controle houdt.
MADRID De Spaanse minister van
voorlichting, Fraga, heeft het rapport
van de internationale commissie van
juristen over Spanje als „vol vergis
singen en anachronismen" gewraakt.
Over de opmerking in het rapport, dat
de macht in handen van generaal Fran
co is geconcentreerd, zei Fraga. dat
Instellingen als het parlement en de
raad van State een beperking van deze
macht inhouden. Hjj ontkende, dat voor
een benoeming in de regering een lid-
maatschapsbewijs van de Falanx ver
eist wordt.
AMSTERDAM, 8 dec. Het zes
maanden oude zoontje van de familie
Timman in de tuinstad Osdorp is gis
teren in zijn wieg gestikt. Het kind
was onder de dekens gegleden, die
met klemmen vastzaten.
(Advertentie)
Geen kitsch; zelfs de houtwormgaten zijn echt.
de aanslag, toont. Hex bezit ook zo'n
hoorn, voor zover na te gaan al in
1771 gebruikt. Het zijn allen schen
kingen uit de tijd toen de burgerman
nog niet van „antiek" bezeten was,
toen men de waarde ervan onder
schatte, toen opkopers nog niet de
provincie afstroopten.
Zo staat er ook een stenen graan
molen met handbediening, voor hui
selijk gebruik. Hij werd ontdekt bij
een grondige zolderbeurt. Met een on
verschillig gebaar bood de eigenaar
het museum de stenen kom aan. Ja
ren later bezocht hij het instituut en
las dapper de conclusie van de ex
perts: „voorloper van de grote graan
molens. Duizenden guldens waard".
Recepten gingen van vader op zoon,
van patroon op knecht, van genera
tie op generatie. Werkelijke leerboe
ken op het gebied van kookkunst
zijn er eerst in het begin van deze
eeuw gekomen. Dit verhindert niet,
dat het museum een boekenschat be
zit waarvan de waarde niet is te
taxeren. Een vermaarde serie uit de
zeventiende eeuw was „De volmaack-
te Hollandse keukenmeid", „De vol
maakte Geldersc.he keukenmeid",
enz. enz. Op plastische wijze beschrijft
men hoe „oranje koekjen te maken".
Een opvallend advies daarbij is:
„deeg in regenwater murf koken".
Hoe dient men wild op? „De cier-
lijcke voorsnijdinghe" geeft alle ge
wenste instructies. „In wezen is door
de eeuwen heen op het gebied van
serveren heel weinig veranderd",
zegt de leermeester. Werkelijk ont
roerend is het boekje, dat de titel
draagt ,,'t Zaamen-spraack tussen een
mevrouw en confiturier over het con-
fijten van allerleije vrugten en groen
ten het maken van gelijen en com-
potten."
De voornamen pronkten met hun
keuken. Dames van gegoede
huizen hielden wafeltangen er
op na met eigen signatuur. Een
knappend wafeltje droeg niet zelden
het familiewapen.
Het museum bezit ook vormpjes
van rozen, kikkers en vruchten, waar
in vroeger ijs gevormd werd. Zeld
zame exemplaren op een onmogelij
ke plaats. Twintig duizend gulden
moet bij elkaar worden gebracht om
intern uit te breiden of het hele be
zit over te brengen naar een huis
aan de grachten. Er komen geen be
zoekers. Enkel buitenlanders, die be
reid zijn vele dollars te betalen voor
een kostbaar pronkstuk, dat hun col
lectie zal sieren. En wat rustende,
bejaarde fijn-bakkers, die niet kun
nen wennen aan fabrieksbrood en zich
overgeven aan weemoedig gepeins
voor een oude oven met opschrift:
„Dees oven bevat de kunst, bekroond
door ieders gunst. De smaak hier uit
gevonden, behaagt aan veler mon
den".
e heer Griever is trots op een
kostelijk bezit, een historische
winkel met toonbank en glazen
kast, de hardbruine „kassa", de
puntzakjes aan de slangachtige kapstok,
het koektrommelrek voor de Utrechtse
pikantjes, hoonighkoeken en Glaes-
koeken.
Het is voorbij, Maar de leermeesters
verzekeren dat zij hun pupillen alles
behalve rijp maken voor de brood
fabriek.
Zij leren haas snij
den op de klassieke
wijza, taarten ma
ken met inspiratie.
Geen clichéwerk.
De fijnbakkers, die
zich in voorbije tij
den respecteerden
legden een catalo
gus aan met tien
tallen, zelf ontwor
pen modellen voor
bruiloften en par
tijen, voor kermis
sen en carnavals.
Met een opschrift
in sierletters naar
eigenkeus.
Directeur Griever
wijst tenslotte op
een kostelijke gpe-
culaasplank, „die
de kern van het
museum raakt".
Maarten Janszoon
Koster waagt zich
aan eerste proef
druk op een primi
tief handpersje. Een
bakkersknecht
sneed dit: „Tot Kos
ters eer en Haar
lems roem". in het
loof- en bloemen
rijke kroonstuk
staat de wijsheid
ingegrift „Spiegel
der behoudenis".
„Hadden we maar
meer ruimte",
klaagt de conserva
tor.
(Advertentie)
drlla Catn
80tA«C;
«we**
Wij houden van dansen. Wij drinken en klinken op elkaar,
op het feest. Met Martini Vermouth. Gekoeld? Met soda?
"On the rocks"? Kies maar uit en proef met smaak. Dat
9méakt. Martini verklapt het heerlijke geheim van sfeer en
vriendschap. Proost.
ROSSO. BIANCO EN EXTRA DRY '/l fles f 6.95 Vj fles f3 55
edere theoloog zou na twee theologi
sche boeken er een moeten lezen
over de mens en zijn wereld. Een
roman, een reisbeschrijving, een
stuk geschiedenis, ethnologie of socio
grafie. Ook dat laatste, met veel cijfers,
tabellen en grafieken. Tot deze conclu
sie ben ik deze week gekomen na een
conferentie van abbé Houtart op Piaz
za Navona bij de gastvrije Vrouwen
van Bethanië, de laatste in de reeks
van het Nederlandse documentatiecen
trum voor het Concilie. Cijfers zijn voor
Het machientje voor koeken met
touwtjes-strepen.
r was
van tanden
bekt. Op donderdag sprak de
voormalige Amerikaanse minis
ter van buitenlandse zaken Dean Ache
son over Brittanniës huidige rol in de
wereldpolitiek. En er was in zijn rede
een passage welKe hevige woede heeft
gewekt in Groot-Brittannië. Acheson
zei: „Groot-Brittannië heeft een impe
rium verloren en nog niet een nieuwe
rol gevonden. De poging de rol te spe
len van een op zichzelf staande mo
gendheid afgezonderd van Europa
en gebaseerd op speciale betrekkingen
met de Verenigde Staten, gebaseerd op
een Gemenebest dat geen politieke
structuur, geen eenheid of kracht be
zit, en dat een tenger en hachelijk ver
band heeft dank zij het Sterlinggebied
en de voorkeurstarieven in Britse af
zetgebieden - deze rol staat op het
punt te eindigen.' Aldus in arren
moede een 70-jarige, zeer ervaren
staatsman van wie gezegd dient te
worden, en zulks met kiem, dat hij
altijd bekend heeft gestaan ais uitge
sproken pro-Engels en met wie in zijn
ministerstijd dikwijls de spot werd ge
dreven in Engeland omdat hij zich zo
Engels kleedde en zich zo Engels ge
droeg.
„Hjj maakte enige buitengewoon be
ledigende opmerkingen over Brittan-
nië, welke nooit gemaakt hadden
moeten worden, vooral door iemand
die zozeer het vertrouwen geniet van
president Kennedy," aldus brieste de
brave Daily MaiJ in een hoofdartikel
van gisteren. De kranten van de be
kende Canadees Lord Beaverbrook
briesten eveneens Volgens een hoofd
artikel in de Daily Express van gis
teren is het de bedoeling van niet
slechts Acheson, maar van de Ameri
kanen in het algemeen, dat Brittannië
zich nederig zal aansluiten bij West-
Europa en de opperheerschappij zal
aanvaarden van Duitsland, en het
blad schetst het schrikbeeld van een
Britse jeugd welke „naar de kazernes
van Berlijn zal marcheren onder het
zingen Deutschland über alles". „Vaar
wel aan de onafhankelijkheid. Vaarwel
aan de grootheid. En dit alles omdat
zü (de Amerikanen! het zo willen," al
dus de Daily Express. Het Britse mi
nisterie van buitenlandse zaken wond
zich op, maar naar de Times wist te
iiiiiimimmHimiiiimiimimintiiiiiiiiiii^^
^iiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiMiiiMimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiHiiii^/
berichten, herwon het later zyn kalm
te. De rede van Acheson moest wor
den beschouwd als een proefballon en
men moest bedenken dat Acheson
sprak als particulier persoon en dat
het jammer was dat de heer Acheson,
met zyn kennis van de geschiedenis,
het zelfde verkeerde oordeel had ge
vormd over de rol van Brittannië als
anderen hadden gedaan in het verle
den.
aar Brutus is een achtenswaar
dig man, en Acheson, om welke
reden hij dit ogenblik dan ook
moge hebben gekozen om zijn
mening te uiten, is niet een man van
wie men mag denken dat hij de Brit
ten een hak heeft willen zetten. En
heeft hij zulk verschrikkelijk ongelijk.'
Is het niet juist te denken en zelfs
te zeggen dat de hele na-ooriogse bui
tenlandse politiek van Groot-Brittannië,
met inbegrip van de Suez-affaire en
de onvergeeflijke aarzelingen tegenover
West-Europa, getuigen van een monu
mentale Britse onzekerheid welke het
gevolg was van het feit, dat de na
oorlogse Britse regeringen het zo moei
lijk vonden te begrijpen wat Brittan
niës nieuwe positie in de wereld was,
nu machtiger mogendheden de lakens
uitdelen. En is het niet waar, dat
Britse premiers en vooral Macmillan
zich er herhaaldelijk op hebben beroe
pen dat Brittannië een bijzondere po
sitie ontleende aan het feit dat het spe
ciale betrekkingen had met de Verenig
de Staten? En is het niet waar dat
het Gemenebest politieke structuur,
eenheid en kracht mist? Wat gebeurde
er toen China Indië aanviel? Mijnheer
Nkroemah, premier van een van de
Gemenebestlanden, verzocht de moe
der van het Gemenebest om geen
steun en hulp te bieden aan Indië, een
ander lid van het Gemenebest. En de
regeringen van Brittannië en Amerika
smeekten een derde lid van het Ge
menebest, Pakistan, om niet van de
gelegenheid gebruik te maken om een
gunstige beslissing te forceren over het
Kashmirconflict. En als men nader
wil weten omtrent de eenheid van het
Gemenebest, moet men de pers van
het Gemenebestlid Chana lezen om te
zien hoeveel vergil deze kranten spui
en over hun mede-Gemenebestlid Ni-
gerië.
Het linkse blad de Daily Mirror was
geamuseerd over al de drukte. „Laat
ons volwassen worden," heette het gis
teren in een hoofdartikel. „Laat ons de
heimwee van de heer GaitskelJ naar
duizend jaren geschiedenis in het juis
te perspectief plaatsen... De speech van
Acheson was niet anti-Brits. En het
blad vervolgt met te zeggen dat Ache
son alleen maar heeft willen zeggen
dat Brittannië niet langer geheel op
eigen benen kan staan en dat Brittan
niës toekomst verbonden is met de
toekomst van West-Europa.
Er is tenslotte slechts één ding dat
Acheson, die onaanks alles Brittannië
wellicht een diensi heeft bewezen door
de waarheid te spreken, had moeten
bedenken. De Britten vinden het om
voor de hand liggende redenen pijnlijk
kritiek te aanvaarden van Amerika,
dat de leidende roJ in de Westerse po
litiek heeft overgenomen van Brittan
nië. Voortaan zou het wijzer zijn in
dien de Amerikanen meer tact toonden
en de verkondiging van de nieuwe
waarheid en de nieuwe werkelijkheid
overlieten aan kleinere naties, of aan
de Engelsen zelf. Geleidelijk zullen de
Britse tenen inkrimpen en zullen de
Britten met hun klompen aan kunnen
voelen dat er iets veranderd is in de
wereld, en dat vereniging met West-
Europa geen vernedering inhoudt voor
Groot-Brittannië.
DAAN VAN DER VAT
beoefenaars van de geesteswetenschap
pen moeilijk te onthouden, maar ik heb
nu weer eens ervaren hoe ze op een
gegven moment duidelijker spreken dan
een diepgravend betoog.
Abbé Houtart illustreerde met cijfers
de grote problemen waar de wereld in
zijn geheel, christenen en niet-christe-
nen, op dit moment voor staat; bevol
kingsaanwas, armoede, honger, onder
ontwikkeling van landbouw en indus
trie in grote delen van de wereld. De
Kerk heeft op dit gebied enorm veel
fedaan, maar men beseft dan ineens
at het nog veel te weinig is, dat er
meer organisatie, coördinatie en samen
werking met anderen nodig is, wil men
tot een spoedige, en dat is de enig mo
gelijke, oplossing komen.
Aan het schema over de Kerk ont
breekt de bewogenheid met de grote no
den van de wereld en het besef, dat
van de Kerk hier niet een traditioneel
maar een nieuw antwoord wordt ver
wacht. Men zou kunnen spreken van
een introverte ecclesiologie, waarin men
blijft staan bij een beschouwing van
zichzelf, en dan nog een eenzijdige be
schouwing. Van twee kanten ontbreekt
er iets aan het schema, van boven en
naar beneden. Vele vaders hebben deze
week in de voortgezette algemene be
schouwingen hierop gewezen. Het reeds
genoemde gebrek aan openheid naar
de noden van de wereld zou men het
manco naar beneden kunnen noemen.
Wat van boven ontbreekt is dat de
verbondenheid met het Hoofd, de ver
heerlijkte Heer, niet voldoende tot zijn
recht komt.
et meest wezenlijke van de Kerk
is de onzichtbare verbondenheid
met Christus en met elkander
door het leven van de genade,
door geloof, hoop en liefde. Deze
onzichtbare genadegemeenschap
krijgt zichtbaar gestalte in de Kerk, die
daarom het aardse Lichaam van de
verheerlijkte Heer is. Men mag het zicht
bare en onzichtbare aspect niet van el
kaar losmaken; men mag rechtskerk
en liefdekerk niet van elkaar scheiden.
Terecht wordt dit door het schema voor
gehouden als de onveranderlijke katholie
ke leer. Daar ligt de moeilijkheid niet.
Daarmee is men dus ook niet klaar.
De bezwaren, door vele Concilie-v a-
ders deze week geuit, begonnen waar
in de verdere beschouwingen en gevolg
trekkingen zóveel nadruk komt te lig
gen op de juridische elementen, dat men
de genade en liefdesgemeenschap
schijnt te vergeten. Men spreekt zoveel
over de rechten van de Kerk en haar
gezag, dat niet meer blijkt dat dit juri
dische element in dienst staat van en
altijd ondergeschikt blijft aan de incar
natie van de liefde van Christus onder
de mensen. Zo was er een geladen be
toog van kardinaal Lercaro over de op
dracht van de Kerk in deze tijd een teken
te zijn van Christus, die alles was, en
duidelijk te maken dat de armen de
bevoorrechte ledematen van Zijn Li
chaam zijn.
ooral van de zijde van de Oosterse
vaders was er verzet tegen de al
te juridische benadering van het
vraagstuk van het lidmaatschap
der Kerk. Dit lidmaatschap komt vol
gens het schema in de ware, eigenlijke
zin alleen toe aan hen die gedoopt zijn,
het katholieke geloof belijden en het ge
zag van de Kerk erkennen. Alle anderen
zijn geen lid, maar kunnen door een
bewust of onbewust verlangen op de
Kerk gericht zijn. Degenen die buiten
de katholieke Kerk gedoopt zijn en in
Christus geloven of die, zoals de Oos
terse christenen, de Eucharistie en de
verering van de Moeder Gods met de ka
tholieke Kerk gemeen nebben, zijn met
de Kerk verbonden als gescheiden broe
ders. Vraagt men simpel of zij dan lid
zijn van de Kerk, dan is het antwoord
even simpel: nee.
Een theoloog als Peritus, in Rome
aanwezig, merkte op dat deze behande
ling van de kwestie even weinig inte
ressant is als wanneer iemand beweert,
dat men heel de mensheid in twee groe
pen kan verdelen, degenen die Frans
man zijn en degenen die het kunnen
worden. Bovendien getuigt het van wei
nig besef van de reële christelijke waar
den, die men bij leden van andere, niet
alleen Oosterse kerken vindt en waar
het bi) het kerklidmaatschap uiteinde
lijk om gaat. In de hedendaagse theo
logie hoort men dan ook steeds meer
een pleidooi voor een analoog gebruik
van net woord, lidmaat. Dit houdt in dat
men in verschillende graden lid van de
Kerk kan zijn. Dat dus Oosters-ortho-
doxen, Anglikanen, reformatorische
christenen allereerst in de echte zin van
het woord lid zijn van Christus' Kerk,
al moet men daaraan toevoegen dat er
aan de volheid van dat lidmaatschap
bepaalde elementen ontbreken.
en ander aspect van dit vraagstuk
schijnt aan de opstellers van dit
hoofdstuk geheel te zijn ontgaan.
Het is het evidente gegeven dat
er buiten de katholieke Kerk niet alleen
individuele christenen bestaan, maar
christelijke kerken. Voor de afgeschei
den Oosterse kerken wordt dit in de offi
ciële stukken van Rome reeds lang er
kend: men spreekt daar van Oosterse
kerken. Voor de Anglikaanse en refor
matorische christenen gebruikt men de
woorden „coetus" (groepen) of „com-
munitates" (gemeenschappen), nóóit
het woord kerken. Er wordt hierover
dus wel gesproken in het hoofdstuk
over het oecumenisme.
Vooreerst zal men verwachten dat het
oecumenisme en de vraag van het lid
maatschap, die zo nauw met elkaar sa
menhangen, ook in onderling verband
behandeld zouden worden. Vervolgens
zou dan de mogelijkheid bestaan, dat
men tot het inzicht komt dat er geen
reden is de naam „kerk" te weigeren
aan de andere christelijke kerken. Ook
hier is immers een meer en minder mo
gelijk, altijd nog meer dan vestigia, spo
ren, van de kerk. Ook hier is met andere
woorden een analoog gebruik van het
woord „kerk" een mogelijkheid om aan
de realiteit die gegeven is recht te
doen. Zonder iets af te doen aan de
geloofsovertuiging, dat naar Christus'wil
de apostolische successie en de ge
meenschap rond de bisschop van Rome
de enige legitieme gestalte van Chris
tus' Mystieke Lichaam zijn, kan men dan
erkennen, dat er in de ware zin van
het woord andere christelijke kerken be
staan, al ontbreken er wezenlijke ele
menten aan.
Gelukkig komt het schema over de
Kerk in de volgende zitting, wellicht
reeds herzien, opnieuw ter sprake.
ROME, 8 dec. (UPI) De leider
van de Italiaanse linkse socialisten,
Pietro Nenni, heeft gisteren een po
ging van de pro-communistische vleu
gel in zijn partij om een kabinetscri
sis te veroorzaken verijdeld. Tegelij
kertijd gaf hij echter te kennen dat
hij het standpunt van de partij over
een maand opnieuw onder de loep zal
nemen.
De leiding van de partij, die de re
gering van de christendemocratische
premier, Amintore Fanfani, in het par
lement steunt, stemde tegen een door
de pro-communistische vleugel inge
diende motie om de houding van de
partij onmiddellijk te herzien.
Men bepaalde echter dat op 10 ja
nuari zal worden besloten of de coali
tie van centrum en links kan worden
gehandhaafd. De Nenni-socialisten heb
ben geen zitting in te Italiaanse re
gering, maar hebben op basis van be
paalde afspraken wel hun steun aan de
re„ ring toegezegd. Omdat de linkse
socialisten in het parlement „op de
wip" zitten, staat of valt de regering
met hun steun, aangezien Fanfani de
rechtse partijen uit zijn kabinet heeft
gehouden. Een en ander staat in Italië
te boek als de „apertura a sinistra"
(opening naar links).
Duitsland. Op de Rijn is op ver
schillende plaatsen de laagste water
stand sinds vijftig jaar gemeten. Mainz
meldde gisteren 1,17 meter water. De
scheepvaart ondervindt grote moeilijk
heden. (DPA)
