Nieuwe Haarlemsche Courant | 1962 | 15 december 1962 | pagina 13

n

-IN HET SPOOR VAN CECIL B. DEMILLE

Carol Heinsius:
Jazz for Christ

C

Tcqvmt

v

Elvis

Het miljoenenspel der
spektakelfilms

DE BRIEF VOOR DE KONING

i

mm

ZATERDAG 15 DECEMBER 1962

PAGINA 13

""'"'"Hiiiiiiiiiiiiiiiiiniiin»inuiminihiurnmum timinimimminn

mmem

T

mm
-

Wm$m

WFWfi

tëPm* vele clubs en 8e"

-- - "T*/

Een ridderverhaal vol
heldere verbeelding

■4:

ktyJl,? Melkboer Is ook al
tiiet ..orntlat zijn zoon hem
hela»-. °Pvc>lgen. Er is geen
thpi^Sstelling meer voor het
«Ut]pH?,k' zeSt hü. En als de
WeeruS ^al wat hoger stügt
hehK nkt de kreet: jongeren
Voor hérgens belangstelling

\v^L*ar kunnen we het dan
e6t... mee doen. Je moet ln je
VonLJe meer studeren dan je
'iei ,s'aQht in drie genera-
tw Je moet het met al die
VM» a s verder brengen dan
from grootvader en over-
st opader. Je moet belang-
biP.118 hebben voor de ge-
tieumhipolitiek, de landspoll-
tiip1 *?e EEG, Angola, Alge-
W ,u'h-Amerlka, Nleuw-Gul-
Vaiii verder moet je nachten
hom hggen van de A- en H-
hen moet je mening heb-

(le over de vernieuwing van
®rk, je moet weten wie

Zo geboeid kunnen onze ouder» luisteren op een politieke vergadering, maar ons verveelt die man op het spreekgestoelte.

politiek, politiek, poli

kardinaal Ottavianl ia en als
je niet direct kunt zeggen of
de laatste roman van Mulisch
niveau heeft, of dat de laat
ste plaat van Oscar Peterson
een top of een flop is, dan lig
je er toch nog uit.

Goed, wij doen ons best,
maar vraag ons nu niet om
ook nog de afdelingsvergade
ring van de KVP (om maar
een party te noemen) te ko
men bijwonen. Afdelingsver
gaderingen houden wy thuis
by een plaatje en één pilsje
(als het mag) en dan kunnen
we tenminste vrybiyvend zeg-

fen wat we op ons hart hen
en. By de „afdeling" zit er
altyd een bestuur achter de ta
fel te zitten, met een voorzit
ter met een hamer, met een
secretaris met notulen en een
penningmeester met een te
kort, En altyd is er wat an
ders aan de hand dan waar je

over wil spreken. Tob je met
Angola dan is er net een ka-
merlid op bezoek, die zich
komt excuseren over een paar
procentjes in de kinderbijslag,
die er by het jongste debat
niet uitgekomen zijn. En als
je stoom wilt afblazen over de
steun aan de onderontwikkelde,
pardon minder ontwikkelde ge
bieden, wil er juist een oude
taaie het woord hebben over
het processieverbod.

Dat droogzwemmen in de af
delingen brengt je niet verder,
maar je kunt, zo wordt er be
moedigend gezegd, „de woord
voerder van de jongeren" wor
den en de inzichten en ver
langens van de jongeren be
pleiten.

Dat is altyd al een andere.
En die is met zUn veertig ja
ren nog steeds „jongeren-ex-
ponent". Hij blüft jong totdat
zUn eigen zonen op de uni

versiteit zitten. Dan gaat zijn
verkennersbroek in de motten-
bak en accepteert hij een of
indere dure baan. Maar „eens
verkenner altyd verkenner";
je kunt hem altijd nog voor
een spreekbeurt krijgen.

Ik wil maar zeggen: waar
om betekent politieke belang-
ling? Waarom moeten wij alle-
lingij Waarom moeten wjj alle
maal staan te dringen voor een
zetel in de Tweede Kamer? Er
zyn toch al kandidaten genoeg.
Waarom mogen wij er thuis
niet over spreken, of op straat,
of op de fiets, of weet ik waar.
En waarom moet je je interes
seren voor belastingverlaging
als je nog geen belasting be
taalt, en voor pensioenen als
je twintig bent? Laat ieder
zyn eigen zorgen nalopen.
Laat ons nu tobben over de
vraag of het misschien effec
tiever Is achter een „Ban de

hom"-vaandel aan te lopen dan
droeve woorden te spreken in
een patronaatezaaltje.

Laat ons praten (by een pils
je en een plaatje) over de
vraag wat je moet doen aan
Angola, aan de 1 procent hulp
voor de onderontwikkelde ge
bieden en aan het communis
me. En laat ons in de onver
woestbare zekerheid, dat het
in een moderne gemeenschap
belangryker is als een warm
en overtuigd hart te kloppen in
de „publieke opinie" dan in
een patronaatszaal. Want de
„publieke opinie" Is, als het er
op aankomt, een bandjir. En
als het er niet op aankomt
hebben wy toch onze „expo
nenten" om de wissewasjes op
te knappen.

En tenslotte nog dit: wat
deed vader zelf toen le twintig
was?

Samuel Bronston,
koning van de

„blockbusters"—

Als uit) eens met z'n allen op een rij geboeid luisteren, is het op een nachtconcert (zoals hier). En thuis of op straat kun je ons
bezig horen over de politiek" ook al lijken onze woorden en begrippen in niets op de terminologie en op het gegoochel met
organisaties en instanties zoals op politieke vergaderingen en in parlementsdebatten gangbaar is.

arol Heinsius begint in
eens snel te spreken.
„Ik heb gezocht in mijn
leven. Of liever: ik werd
l1!) bewust dat ik aan het zoe-
|;"b was. Die bewustwording
j^eft my benauwd. Ik dacht:
muziek is het. Voor ande-
u" heette deze muziek jazz.
'aar wy het [jever geen
1 am geven. Muziek is naam-
G°ed, ze zeiden: je kunt
i 11 goed jazz-pianist worden.
Ik- zoveel. Toen dacht

ki i 's de yoga- Tenslotte
lol!» ik het: Hpt «as mUn ge-
h|?. 'n Christus. Ik was zo
i, J man, zo ontzaglik blU- Ik
t>i i le's veroverd. De hele we
lk 1 alles, alles werd anders.
ja had daarvoor het AVRO-
V.. «-concours gewonnen. Ik
*n het Loosdrecht-festival. Ik
Hm ,lde m allerlei kelders in

bi» re,e land- het mecs< in die

1 k aardige spelonken aan
ih, Utrechtse grachten. Als ik
(improviseerde, merkte ik dat
j," Jongens hun stoel langzaam
tv. mij toeschoven. Nog
..Now Is the time", voor
ts Carol, go, go, go... Zü knip-
V, met hun vingers op de maat
Cl de muziek. Het koppie ging
•Cl en weer. Was er iet»
toilers In je leven denkbaar?
C r ba afloop dacht ik: wat
v* hen lk elgenlUk. Ik werd
H,jk»tig, angstig. Eindeloze
VH*Prekken met vrienden en
,,h*"dinnen. Drinken. Over
lt,';" en „Getz" en „Par-
fl/ praten. Myn studie aan
(L Hogere Technische School
l\i„*de te mislukken. Ik wist
tv meer waar ik het zoeken
Een gesprek met een
OI?d over Christus beteken-
lk keerpunt in myn leven.
He*len van huls uit Nederlands
ti» rmd. Maar ik had er
Mi®hl(jk nog nooit bij stil ge-
bipT1, Bat gesprek liet mil niet
'os. Ik ging de Bhbel
ik .I. lezen en plotseling ZAÖ
do*» leegheid in myn leven.
%?,Pn> wat een ervaring is

Heinsius (26) pauzeert
tit ogenblikken. Zijn vrouw,
krirt °eg'!re hoorspelactrice In-
W? Va" Benthem v. d. Bergh,
ket.We hy nu vier maanden
'Üd Vfl is, heeft hem al die
Sola tZwy Send aan het woord
Af en toe knikt ze in-
,ineod. „Zo was liet", zegt
hg8renslotte nauweiyks hoor-
kou', Hy zegt peinzend: „Ik
kevpJ dat ledereen op een ge-
■*'en -foment die leegheid gaat
iW k heb vroeger altyd het
Srt ^eh«d dat ik „het" niet
Oor c1?'kt- Ik speelde toneel
ln ^hzelf, weet je."
N ^r|d brengt thee binnen.
,(jf 3nS zoeken zUn er nog
'e8t o8a'etten in huis. Sorry
Carol,

**«1 kelders waarin hy zo-
Keh mot zyn trio is opgetre-
riJoi u ?n ze hem. Toch is
z5hUdriHeinsiug bereid. er
«2 het UUk weer °P te treden;
hi h ?u»op een andere manier
^5senin veie vrienden en ken-

op hy de moderne jazz-thema's
vertolkte, komt hy nu Gods
woord verkondigen. Hy vertelt
dan zyn persooniyk leven, met
zijn hoogtepunten, zün ontroe
ringen en teleurstellingen, zyn
momenten van opspringend ge
luk. Carol Heinsius illustreert
zyn leven muzikaal, soms met
eigen composities, soms met
bekende jazz-thema's.

Dan komt hy aan het punt
van zUn bekering; de muziek
verandert.

Hy improviseert op een van zijn
religieuze composities zoals
„Golgotha" byvoorbeeld. Het

publiek, de „jongens" en de
angry young women" zyn
stil en enigszins onder de In
druk. Terwyi Ingrid een psalm
of een modern religieus vers
voordraagt, speelt Carol. Hij
gaat op in zijn muziek, schUn-
baar zoals voorbeen. Maar hel
is anders. „Ik speel niet meer
voor mezelf. Misschien i d je
het gek, maar voor ik f spe
len, draag ik myn muziea eerst
op aan God. Want' muziek is
gevaariyk. Zeker de jazz. Je
merkt het zo goed; vele men
sen beschouwen jazz als de
enige bestaansreden. Het is ook
prachtig, maar het kan voor
sommigen ook opium zijn.
Nooit mag ik mijn gehoor van
het hoofddoel afleiden. De
muziek is een middel waardoor
ik andere mensen met Gods
Woord wil laten kennisma
ken,

Tydens de „Jazz for Christ"
byeenkomsten is altijd een do
minee aanwezig.

Ik zal niet proberen op de
plaats van de dominee te gaan
staan. Door de muziek probeer
ik mijn vrienden en kennissen
en andere jonge mensen die
ontzaglijke ervaring in mijn
leven te vertellen. Meer wil ik
niet".

„Hoe werd je overal ontvan
gen?"

„Heel fyn", is het antwoord.
„Er zun er een heleboel die in
zichzelf „ja" zeggen en inder
daad gaan zoeken. Een ander
deel is geïnteresseerd en be
langstellend. Meer niet. Ze
biyven go, go go zeggen en met
hun voet de maat van de mu
ziek teppen. In verschillende
kelders kom ik niet meer te
rug. Ze hebben het nu ge
hoord. Dat is voldoende. Maar
er staan nog een heleboel clubs

m

A

Carol Heinsius met een getoonzette psalm voor de piano.

in het land op het programma.
Het is heeriyk om dit werk te
mogen doen."

Carol Heinsius gaat achter
de piano zitten. Er moet een
foto gemaakt worden. HU
Improviseert wat.

„Ik sreel zeiden meer „zo
maar". De concerten züh voor-
by. Oh ja, voor vrienden speel
ik gewoon. En natuuriyk stu
deer ik nog veel. Maar het is
allemaal anders. Hoe moet ik
dat nu in hemelsnaam uitleg
gen. Hy kükt hulpeloos naar
zijn vrouw. Ze knikt alleen
maar vriendelijk. Flash

ha?ht „^an hem gewend zijn.
h?.1 eiricl°'" Carol is de tjjd van
Li.. "IOOS iammen" unnr-

Hw Pos -jammen
T>TT,hoeft een
ïi,H achter de rug

voor-
muzikale

Hy

Mo" hoeft

Se»,1 een achler np rug' nlJ

(V'eid Programma samen-
Ul'M" 1der de titel „Jazz for

eCirri waar hy vroeger de
ht trr.1latllsl was die de aan-

Om Ho vnanlftt» xi

•t

°m de manier waar-

Het echtpaar Heinsius, een gezin uit 1962, in „het nieuwe leven".

„Dank u, wilt u nu daar gaan
zitten", vraagt de fotograaf.
Hy staat lachend op.

„Zeg, denk er om: Wü heb
ben geen behoefte aan publici
teit. Alleen onze overtuiging
is belangryk," zegt Carol. In
grid vertelt hoe zij by haar
radto-werk heel veel moeilijk
heden heeft gehad nadat zij
was bekeerd. „Ik werd overal
zo'n beetje buiten gelaten. Ik
voelde dat ik nu juist moest
blUven, om zo mijn overtuiging
uit te dragen. Maar ik bleef
niet, want ik ging mei Carol
trouwen. Ik kende hem al van
myn veertiende jaar af. „Wy
kennen elkaar al heel lang",
vult Carol aan. Even later
laten zij zich vereeuwigen op
cle onwaarschUnliik mooie bank
in hun grote flat-kamer: man
en vrouw, een jongen en een
meisje nog.

Carol werkt overdag op een
ingenieursbureau, zet 's avonds
de nieuwste vliegtuigmodellen
in elkaar. Hy houdt de ontwik
kelingen in de jazz goed bü en
weet er alles over te vertel
len. Ingrid is huisvrouw en
bladert in verloren uurtjes wat
in poëzie-bundels. Zü lezen
veel, het meest in de Bijbel.
Terwyl Ingrid een houtsnede
laat zien die ze by haar huwe-
lük heeft gekregen, vertelt Ca
rol over een nieuw type straal
jager, die hy aan het ontwer
pen is. Mensen van 1962.

Ze schünen volkomen geluk
kig.

Erg boze en ironische brie
ven ontvangen op ons „Af
scheid van Elvis Ais wH ze
mogen samenvatten: Wü neb
ben geen smaak, wü hebben
ongeluk, want Elvis is nog
heel geliefd, wü zün oud van
geest en styf van opvatting.
Het waren allemaal meisjes,
die schreven. Waren de jon-

fens het wel met ons eens?

ussen haakjes: vinden de
jongens Brigitte Bardot ook
zo'n vervelende trien?

MADRID, dec. Het grote hoofd
tussen de kleine, hoekige schouders
wordt rood. De vingers trommelen
driftig op de rand van het bureau.
Samuel Bronston is boos. Het gaat als
een storm die plotseling de kop op
steekt en met wilde vlagen uitschiet.
Samuel Bronston heeft het zich zo
aangeleerd, een maniertje dat eigenlijk
helemaal past ln zijn positie als film
producer. Hij geldt als een man die
alles zet op de kaarten van zün maro-
thonfilms. Miljoenen smyt hy er tegen
aan met de bedoeling uiteraard dat
die dubbel en dwars terugkomen. En
even vanzelfsprekend biyft het feit dat
het wachten daarop een zenuwslopende
aangelegenhe'd is en snel wisselende
stemmingen in de hand werkt. Want
elke „blockbuster", zoals de Amerika
nen do spektakelfilm noemen, is een
gok, hoezeer men ook meent deze te
hebben aangepast aan de smaak van
het bioscooppubliek.

Voor het volgende jaar is Samuel
Bronston met zun troeven op tafel ge
komen. Dertig miljoen harde dollars
heeft hü gestoken in de produktie van
drie nieuwe „blockbusters Hu is ei
dus, maar waar zün z'n rivalenHolly
wood zwügt ln alle talen. Een geheim
zinnig spel? Onmacht? Of met voor
bedachten rade? De stilte maakt Sa
muel Bronston razend. Daarom brult
hy in zün peperdure kantoor aan de
Carretera de Alcohendas in Madrid,
geeft er een fün stukje theater weg,
dat op ons dan wel een heel diepe in
druk moet maken. „Waar zün ze? Wal
kunnen ze en wat willen ze? Ik ho9r
of zie ze niet. Maar ik ga door. Hier in
Madrid. Wat ze in hun schild voeren
moet me dan maar koud laten." We
knikken begrüpend. Het was moeilijk
om tot Samuel Bronston door te drin
gen en het is nog moeilüker om naar
hem te luisteren.

Deze Amerikaan van Poolse afkomst
blijkt een stugge vechtersbaas in de
filmwereld. Hu is een man die met
„blockbusters" kan en wil werken. Hij
ziet alles in het grote filmspektakel,
zoals dat in heel zun formidabele om
vang door Cecil B. Demille op poten
werd gezet.

Samuel Bronston heeft zich vastge
beten in het spoor van Cecil B. De
mille. En heus niet alleen omdat Holly
wood hem allang de keei uithangt,
vestigde hü zich in Spanje. In Madrid
huurde hü voor een soepel prüsje de
Chamartin-studio's en hü kreeg er
gratis bü het goede Spaanse klimaat,
dat hem in staat stelde zonder al te
veel belemmeringen aan zu'n monster-
produktles te werken. In Engeland
moesten de opnamen van de Cleopatra-
film worden afgebroken en ten koste
van heel veel geld in Italië worden
voortgezet. Het weer in Engeland
stond verder werken niet toe. De
Spaanse regering verleende Bronston
alle medewerking. De film en de harde
dollars in het büzonder waren haar
welkom. Bovendien verschaft Bronston
vele Spanjaarden werk bij de totstand
koming van zijn superprodukten. Voor
al hun, die bijzonder bedreven zijn in
het werken met gips. En dat zun er
nogal wat in dit land, waar gips in
enorme hoeveelheden voorkomt. Hij
gaf hun opdrachten voor zün „King of
Kings" en meer nog voor „El Cid".
het Spaanse- ridderdrama, waarmee hü
naar het schijnt grote triomfen viert.
Met gips liet Bronston afgebrokkelde
vestingwerken herstellen, zodat alles
weer net echt leek in het harde Spaan
se licht. En juist in deze dagen voltooi
de hü de nieuwe „blockbuster". „5S
dagen ln Peking", een nogal onstuimig
filmwerk over de Boxeropstand. Na
tuuriyk opereert ook in deze film Sa
muel Bronstons oogappel Charleston
Heston aan de spits, gesecondeerd door
Ava Gardner en David Niven. De
Spaanse gipsmeesters trokken even
buiten Madrid een complete Chinese
stad op met meters dikke muren er
omheen. En omdat het nu eenmaal in
de film moest voorkomen, ging er op
een gegeven moment de brand in. de
vlammen sissend en gulzig omhoog
tussen grauwe rookwolken. Het trok
de nodige belangstelling, op een veili
ge afstand van de snorrende film
camera's en het brandende Peking. De
Spanjaarden zün er verzot op en nie
mand die er een traan aan besteedde
nu het inderdaad imposante bouwsel
met de grond werd geluk gemaakt.
Nog tussen de smeulende restanten
werden de eerste voorbereidingen ge
troffen voor de bouw van een nieuwe
stad en wel een heel andere: Rome
uit de dagen van het grote Romeinse
rijk. Een Italiaanse professor in de
geschiedenis kwam er aan te pas om
een bouwschets te leveren van de stad.
zoals deze er in die bewogen dagen bü
stond. Op een maquette is dat alles
haarfün uitgewerkt en dat is voor Sa
muel Bronston het grote houvast. Hü
herbouwt Rome en zijn Spaanse gips
meesters zün er goed voor.

Wü hadden de gelegenheid deze kei
harde filmkoning te ontmoeten, voor
een korte tyd tegenover hein te zitten
in het luxueuze directievertrek aan de
Carrater» de Alcohendas. We moesten
dat als 'ets heel büzonders beschou-

SAMUEL BRONSTON

wen, zo werd ons goed te verstaan ge
geven. Want wy konden immers niet
weten hoe busy mr. Bronston wel was.
En om nu te voorkomen dat dit grote
privilege van ons op een mislukking
zou uitlopen, dienden wij voor een
soort voorproefje ons eerst te melden
by een van Bronstons naaste mede
werkers. Wij traden daarvoor binnen
in een ruimte waar de krü'gstrofoeën
van „El Cid" aan de muren prykten
en waar achter een zwart glimmend
bureau een op en top Amerikaanse
krachtpatser troonde, compleet met bor
stelhaartjes en bubble-gum tussen de
witte tanden Hy was ook ln volle actie,
leunde ver achterover in z,yn stoel met
de rechterschoen op het bureau en de
linker onder handen van een snelle
'schoenpoetser. De telefoon legde conti
nu beslag op zyn linkeroor, maar het
re-hter stond geheel te onzen dienste.
„What do you want, fellow?" was de
kcnneiyk gehruikeiyke inleiding van
het gesprek, dat na ons antwoord van
..praten met mr. Bronston" onmiddel
lijk op gang kwam. Zeg me de vragen
die je wilt stellen, dan zal ik zeggen of
mr. Bronston daar al of niet met ple-
zie- naar zal luisteren. We somden er
gehoorzaam een paar op. „That's a
good one", ..Well, that's rather good",
klonk het monotoon. Ze werden gewikt
en gewogen en kregen als het ware
een cijfer. Maar het geheel was toch
kennelyk voldoende. Want wy mochten
naar Samuel Bronston en terwijl de
naaste medewerker nu zyn rechter
schoen aan de schoenpoetser toever
trouwde, volgden we een tweede naaste
medewerker, die ons onmlddeliyk deed
denken aan het bekende body-guard-
type in het goed zittende costtium. En
we mochten praten en luisteren naar
mr. Samuel Bronston himself.

Het kwam voornamelijk op het laat
ste neer. Want mr. Bronston spaarde
zyn woorden niet. Hü hield een gaaf
pleidooi voor de „blockbuster", hu zei
er zeker van te zün dat deze met de
goede film de toekomst van de bios
coop verzekert. Of mr. Bronston dan
het verschil tussen de „blockbuster"
en de goede film voor ons nader wilde
preciseren? Was de „blockbuster"
soms geen goede film? Het veroorzaak
te zo'n moment waarop Samuel Bron
ston rood aan loopt. Maar verder hield
hy zich rustig. Onze ..blockbusters"
zun echt sterk, sprak hy gesmoord.
„We steken er altijd veel geld in. Maar

De jonge schrüfster Tonke Dragt
debuteerde het vorig jaar met
een bundel „Verhalen van de
tweelingbroers", die, voor kin
deren en ter ontspanning van volwas
senen bestemd, de kleurige helderheid
van miniaturen hadden en h;erdooJ
sterk de aandacht trokken. Zu werd
er van het jaar de enige ernstige kan
didaat door, tegenover Jean Dulieu,
voor de prüs van het kinderboek, zo
als men weet tenslotte aan de laatste
toegekend.

Nu is van haar, wederom by de uit-
geverü Leopold, een nieuw boek ver
schenen, „De brief voor de koning
waarin men dezelfde kwaliteiten aan
treft als in haar eersteling. Zü laat
haa. verbeelding opnieuw teruggaan
naar een verleden tyd. niet meer ge
ïnspireerd nu door het renaissance-
Italië maar door dolende ridders en
schildknapen, nu de hoofdfiguren. Tol-
kiens „In de ban van de ring" lijkt
haar enigszins op weg geholpen te
hebben in het begin van de beschre
ven avonturen, in sommige figuren,
in de gefingeerde landen maar zü
ontwerpt een heel eigen atmosfeer, zy
is niet bedacht op een historische re
constructie, maar gaat uit van wat voor
haar ln die tüd typerend was en schept
daar een nieuwe wereld uik

Haar hoofdfiguur is een jongen van
zestien, zeventien jaar. die op het
punt staat ridder geslagen te worden.
Zü heeft niet geprobeerd daar een
gewone jongen van te maken, die al
leen maar in een andere tüd leefde.

Ook niet een miniatuur-volwassene,
wel een aankomende ridder, de eigen
schappen die daarby behoren in vol
le ontwikkeling. Het aantrekkeiyke is,
dat zo een ideaalbeeld van een Jon
gen ontstaat, wiens nobele eigen
schappen al getraind zün, maar nu
de vuurproef doorstaan, waarby hy
wel ten dele tekort schiet, maar niet
definitief, zodat hu zün opdracht tot
een goed einde brengt.

Tonke Dragt blükt dus opnieuw sterk
in het ontwerpen van een fabel, die haar
suggestiviteit niet aan uiterlüke effec
ten dankt, maar aan wat daardoor in
de verbeelding van de lezer wordt wak
ker gemaakt De figuren om de schild
knaap heen zün op analoge wijze aan
trekkelijk gemaakt. Daar is een leef
tijdgenoot onder een kleine bergbewo-

ner, die een echte vriend wordt. Ver
der is er de wereld der volwassenen,
waarin de jongeman binnenkomt en
aanvaard wordt, langzamerhand onder
scheid lerend tussen de goeden en de
slechten. Opmerkelijk is, dat opnieuw
het tweeling-motief een rol speelt, te
ken voor de dubbele mogelijkheid, in
een mens aanwezig. Het is een boei
end, een bekoorlijk boek, modern door
de helderheid van zün verbeelding.

R.

het publiek moet ze nemen. Neem nu
„El Cid" bijvoorbeeld. Die verricht zün
werk snel en grondig. De centjes stro
men binnen. „King of Kings" daaren
tegen, een lengtefilm met een religi
euze achtergrond, is meer van het be
daarde type. Zo'n film moet je de tijd
geven. Heus. die brengt ook haar ge'd
wel op. Ik ben er zeker van In mün
hart houd ik veel meer van „King of
Kings" dan van „El Cid"

De „blockbusters" Samuel Bronston
is er gek mee. Hü noemt ze generation-
pictures, alle films die je om de tien
jaar opnieuw in roulatie kunt brengen,
omdat dan een nieuwe generatie er
rijp voor geworden is. En allemaal zijn
ze opgezet volgens het bekende familie-
recept, geschikt voor vader, moeder,
broer en zus. iedereen dus.

„Natuuriyk bekijk ik de artist'eke
kant van deze films, wat dacht u.
Maar eerst moet de economische zijde
gezond zün. Dat is zogezegd voor mü
de basis van het succes. Ik werk met
een distributiesysteem, heb een net
van agenten over de gehele wereld
verspreid. Die agenten moeten voor
mü de films aan de man brengen. Dat
zyn mün loodsmannetjes, mün „gam
blers", gokkers zoals u wilt. Voor lk
met een nieuwe opname begin, trom
mel ik ze allen by elkaar, hier in Ma
drid. En dan zeg ik, luister goed. fel
lows. Dit en dat zijn myn plannen.
Wat denken jullie ervan? Is dat te
verkopen of niet? En dan kunnen ze
hun mond open doen en rustig zeggen
wat ze op de lever hebben. In Holland
heb Ik er ook een. Paultje Kyzer heet
hy. Dat is een „gambler" in hart en
nieren. Een man naar myn hart, zon
der veel omhaal van woorden. Ik ga
randeer je dat en dat voor ..El Cid"
in Nederland, zei Kyzer me. O.K.,
antwoordde ik direct, want het leek
me nu niet bepaald ongunstig. Bjj me
zelf dacht ik. dat redt hu nooit. Maar
binnen de tijdslimiet zat Paul Kyzer
al op rozen. KUk, met zo'n man kan lk
werken. Ik wou dat ik er meer van zün
type in mUn distributieapparaat had."

Samuel Bronston spreekt snel en ge
makkelijk. Hy heeft net best naar zijn
zin in Madrid en werkt er aan vele
nieuwe plannen. Een daarvan is een
reusachtige nieuwe circusfilm. Een
antwoord als het ware op Cecil B. De-
mille's „Greatest show on earth".
Frank Capra zal die voor hem regis
seren. Het wordt het verhaal van een
groot circus dat langs tal van Europe
se plaatsen reist. De beste circus
nummers zullen er een plaats in krü-
gen. „Ik voor mij houd het op de spekta
kels. Want heus geloof me. spektakels
leggen soms grote eieren. Van al die
nieuwigheidjes in het filmmedium
moet ik niets hebben. „Nouvelle va
gue" begrijp ik niet. Ik ben anders
opgevoed, ziet u. Ik doe het met de
„blockbuster" en daar heb ik mijn
handen vol aan..."

Wü konden ons dat levendig voorstel
len en namen van Samuel Bronston
afscheid met een keep-smiling-face.
Buiten de deur hield de body-guard
ons staande. „Soft-drink. fellow?"
vroeg hü schor. „O.K.", antwoordden
wü en volgden hem naar de bar van
de studio. Deze had naar ons gevoel
iets weg van een Chinees eethuisje,
compleet met bonte lampionnetjes en
kleurige zijden Chinese gewaden langs
de muren. „Dat is nog van „65 dagen
in Peking' verduidelükte de body
guard. Als we met zoiets bezig zün,
wil mr. Bronston dat iedereen ln stijl
meedoet. In zulke dagen zün we Chi
nees. op en top. Nu is dat over. Straks
krijgen we de val van het Romeinse
rük. Dan trekken we de tunica aan en
zijn we Romein.. Cheers..!"

HA YE THOMAS