Weer verrassingen in de
Italiaanse modewereld
Romeinsecollecties (uit
Parijsgetoond in Moskou
E
PATRICK DE BARENTZEN
BLIJFT TOCH IN ROME
VAN ASKLEUR1CE NERTS
LEOLUX
fout
We geven veel uit
...om tijd te kopen
Tien minuten verder lopen
naar een goedkope winkel
„kost" huisvrouw te veel
H
Weerzien van IEARRURI
I
Nog altijd een felle,
welbespraakte vrouw
4\vart met
goudgalon
agenda en
Oet geheugen
Vele reacties
op Karmel-
instituut
LEOLUX
Wens uit talloze
keukenseen
afwasmachine
Zij kreeg als bijnaam
„LA PASSIONARIA
DONDERDAG 10 JANUARI 196S
PAGINA 9
Van asfcleurige nerts is dit bijzonder elegante manteltje voor koude
avonduren uit de wintercollectie van Dior. Een nietsjevan
duizenden guldens.
TTTTPT
ZITMEUBELEN
et geld schijnt nog nooit zo
gerold te hebben als in de
weken rondom deze jaar
wisseling. Het is bijna griezelig
als je de bedragen hoort. Wat ko
pen we toch allemaal? Zal ik het
u zeggen: we kopen niet alleen
welvaart, we kopen ook tijd. En
tijd wordt steeds duurder want
het onzichtbare, ongrijpbare art!
kei wordt steeds schaarser. De
diepvriesgroente en de kant-en-
klare geroosterde kip, de instant-
puree en de droge soep uit het
pakje zijn duurder dan wat we
zelf klaar maken aan het natuur-
produkt, maar we betalen graag
de meegenomen tijd en moeite.
Want die moeite kost ook weer
tijd!
k>ie "nVcin 's ochtends tot 's avonds,
öoei, it. er nog afstand van willen
U aj 'fit zwarte pakje van Intexa
kan esd niet goud galon; men
er dus zelfs mee naar de
schouwburg.
mevrouw, hoe gaat het toch
tod-, 1 riep de vriendelijke heer met het
ken!,, gezicht enthousiast uit. „Uitste-
hiet En hoe is het met U?" riep ik
teürtjhinder enthousiast, maar op het-
^rhr.® ogenblik luidde ik in mijn ach-
tt«k! de alarmbel: „Alle hens aan
J-ontroleer de inventaris, raad-
Ï0.0<T kaartsysteem! Heer, grijs haar,
JOij EA®zicht, vraagt hoe het toch met
ijst a Let op het woordje „toch". Dat
r^ijrw het feit, dat we elkaar allang
te kennen. Ik moet zijn naam
ZerW dadelijk!" De laden van het
w'odo? sprongen open: „Hilversumse
OKijy., Amsterdamse tijd? Oorlog? Zie-
Eii -
^fti^'hssen ging het gesprek voort.
Spf^dappelijke kennissen kwamen
•■Heef, en ik gaf alle "egevens door:
*9 Lq ^ijn oom gekend, was met ons
Ihcbti^rechtEn eindelijk de op-
lie>h n 8: de naam is gevonden. Ik spreek
Hiks 0U met een - air, alsof ik het dage-
Hoogs.v«t hem heb, ik maak geestelijke
dere^ aaden en noem elk van zijn kin-
^arn hun naam en zelfs bij hU"
ïftgt hij' "Lat U zich dat nog herinnert!
'oewonderend. Ik glimlach be-
®r e bezwaard geheugen, net heb
alu "Jk gebruik genomen,
hl lk daar niet de foto's van
dinpgri-riw, die ik ooit heb ontmoet,
dat ;2 in jnaar ik zal er wel alle
*en '-e b drijven, waarvan ik voel,
hi et 31'ake 5 vergeten: de belofte om
Vah tana bezoeken, de afspraak
eeh sÓtn v6i.arts. de verlovingsreceptie
•hière Üvei. £amüielid, de naam van
de datum van een pre-
lengsf^Seiida
ï?6rLseB Van J® tegenwoordig een ver-
Ee k raden geheugen. Steeds meer
b'hgpif een K aar: „Schrijf het op!
Reeft i Vo0r t°ekje en maken aanteke-
Jk d een naaste toekomst. Dat
bet hiet Vedig gevoel. „Daar hoef
getint heugB^eer aan te denken," zegt
°teerd.'Pen gerustgesteld, „het staat
b/a' bet st
er ttfpK genoteerd, maar nu ont-
Wegen6 0rtl daven^~e?' namelijk de ge-
ïrta?» We gelijks de agenda te raad-
der boek11' bebben we niet in dat
di °e °hth gekekei
tvüriBervSe We iels? Een vriendin,
in dl elnistB„ paalde radio-uitzending
Vele ini?00 Xen,en wist> dat ze dat
vert,Bt l'ukkpn u oewuste dag, door
hiet n- kwaÜ belaagd, toch weer zou
den ü61 mem^t0p het idee een briefje
■haar - Ve-ha„i °,P. baar trui te spel-
haal
teir„ ,g gaan' Ini we °P den duur op
r£ kwam Jken, die tenslotte ruimte
IVoB0ris in h, V00'' al zijn ridderorden,
tipfhte _ls beeft de vreemde ge-
•iao„, Dost vreemde ge-
dp of in j Y om notities op de
iitB,Zekerheid riitaijdpalm te maken, in
Ona verloren 5* deze agenda althans
Ve„dahks al de?» uVtrge£en kan worden,
hari etacht ohefri tpmiddelen neemt de
afsnerea. dat tlnoB L Tk zie de tijd
Inreken om bli schoolkmderen, die
«Hijzuilen zeei/en- rVanr komen spe-
«r? agenda riiS zal bet even in
g' ter ee„ hnS!®; De agenda is
*U<?f ^an steunpr^ ons Seheu-
Ct^ vervangen pf" aanvullen, maa.
hie k,, anRen.' Geen agenda hari rin
ag miJnheer Korporaal!"
ROME, januari
In de wereld van de haute couture
hier zijn de verrassingen niet van de
lucht. Elke dag vinden wü met
elkaar contrasterende mededelingen
in onze brievenbus. Sinds een zestal
jare-" bestrijden de twee modecentra
Rome en Florence elkaar in een koude
maar felle oorlog. In Florence heerst
het dictatoriale stelsel, in Rome wisselt
h;t bestuur ieder jaar. Het ene jaar is
markies zus en zo voorzitter, het andere
een intelligente grondbezitter; het ene
jaar showt men in een modern museum,
het andere in een antiek patriciërs
huis. De modehuizen spelen stuivertje
wisselen tussen Rome, Florence en
Parijs.
Twee maanden geleden kondigde het
Romeinse centrum plotseling aan, dat
men tot overeenstemming was gekomen
en een periode van vreedzame coëxis
tentie tegemoet ging. De buitenstaan
der moest al heel optimistisch zijn om
niet tussen de regels van het commu
niqué door te lezen, dat Rome de
nige weken geleden, op 21 novem
ber, werd op deze pagina de aan
dacht gevestigd op een nieuw se
culier instituut, dat de geest van
de Karmel in de wereld wil trachten
waar te maken. De leden, die de evan
gelische raden volgen, zoeken de voort
durende gemeenzaamheid met God in
een gewoon beroepsleven zoals de mo
derne vrouw dat leidt, bjj de verple
ging, het maatschappelijke werk,' het
onderwijs, of waar ook. Zij zijn tot deze
vorm van inwendig leven individueel
gevormd onafhankelijk van elkaar en
zonder dat er iets van merkbaar hoeft
te zijn in hun uiterlijk bestaan
Tientallen brieven ziin op de uiteen
zetting van deze Karmel-geest binnen
gekomen en komen nog steeds binnen
bij het opgegeven contactadres: pater
Alfons Kroese, Karmel Smakt bij Ven-
ray. Uit de brieven blijkt op overstel
pende wijze, hoe Zteer er behoefte blijkt
te bestaan bij leken, mannelijke zowel
als vrouwelijke, om tot verdieping te
komen. Er waren brieven bij van jonge
vrouwen, die zich bij het instituut zou
den willen aansluiten, maar ook van
huismoeders, die zoeken hoe ze in een
altijd bedrijvig bestaan toch de ver
bondenheid met God beleven kunnen.
Ook gevestigde mannen in een intellec
tueel beroep gaven bliik dat te zoeken
en een weduwe ziet er een weg in om
haar staat meer positief gericht te bele
ven. Ook veel priesters hebben om na
dere inlichtingen gevraagd tot zelfs een
bisschop uit de Philippijnen, die tijdelijk
in Rome verblijft.
De eeuwenoude Karmelitaanse spiri
tualiteit, die het wezenlijke zoekt te be
naderen, zonder franje, alleen met de
altijd brandende schijnwerper van de
innerlijke liefde, een gesteldheid die in
elke werkkring te verwezenlijken is, ap
pelleert dus blijkbaar nog sterk aan de
moderne mens van goede wil.
nederlaag had geleden en dat voortaan
het Florentijnse centrum, met de mode-
dictator Giorgini aan het hoofd, de hele
Italiaanse haute couture onder zijn be
schermende vleugels zcu nemen. In een
rumoerige vergadering was besloten tot
het oprichten van de „Camera Nazio-
nieuw aspect of zij zijn op slag taboe.
Wij denken aan de „femme marionette"
van 1959 met de overdreven verbrede
rug en de mouwtjes aan de voorzijde,
aan de „femme enceinte" met alle
ruimte van de rok onder de maag
streek, aan de „femme gamin" van deze
winter. De éne lijn sloeg er dadelijk in
en werd door alle mode-ontwerpers na
gevolgd en meer draagbaar gemaakt,
c'e andere had alleen een show-succes.
Hun creaties zijn daarom weinig ge-
eigend voor kleren aan de lopende
band. Voor het filiaal, dat de compag
nons pas hebben geopend in de grote
Blendel's magazines van New York,
ontwerpen zij dus modellen, die bij
dozi;nen kunnen worden gecopieerd.
nale della Moda Italiana", een organi
satie dus, waarbij alle modehuizen zich
zouden kunnen aansluiten en wettelijke
bescherming vinden. Wij waren dus ge
neigd te denken dat alles verder op
roll» jes zou lopen, zoals (ogenschijn
lijk) in Parijs. De organisatoren van het
Romeinse centrum hadden zich eervol
teruggetrokken en de Nationale Kamer
zou voortaan het anathema uitspreken
over hen, die de bekoring krijgen in
de schaduw van de Eiffeltoren te gaan
werken. Tot onze grote verbazing be
reikte ons echter net bericht, dat de
president en de secretaris van het
(schijn)dode Romeinse centrum de
Italiaanse mode zijn gaan vertegen
woordigen in Rusland met...„ de drie
couturiers, die naar Parijs zijn overge
lopen, te weten Capucci, Simonetta en
Fabiani. Hun modeshows werden bege
leid door de liedjes van de en vogue
zijnde Italiaanse zanger Modugno,
het galadiner bestond uit Italiaanse ge
rechten en last but not least: het uitje
werd gesubsidieerd door de Kamer van
Koophandel in Rome. Na dit bravoure-
stukje zijn wij op alle verrassingen op
het terrein van de Italiaanse mode
voorbereid.
Een aangename surprise bereidde ons
Patrick De Barentzen. Na ons een tijd
lang in spanning te hebben gehouden,
omdat de Parijse toverfluit ook hem
scheen te lokken, is hij nu definitief be
sloten zijn aanstaande zomercollectie toch
weer in Rome te tonen. Hiermee maakt
Rome een goede beurt, want Patrick
is, nr. het verlies van Capucci, het enig
overgebleven „enfant prodigue". Deze
jc ge couturier is donker en tenger en,
ondanks zijn naam, van Franse origine.
T en hij zeventien was begon hij al te
tekenen bij Jean Desses in Parijs.
Daarna werkte hij als modelllst bij
Jacques Fath, die hij als zijn leermees
ter beschouwt.
Na diens dood, los van de Franse
invloed, beproefde hij zijn geluk in
Milaan. Hij bewonderde de snelheid,
waarmee de Italiaanse vrouwen een
nieuwe modetendens aannemen en be
sloot zich in het hartje Wan het land,
Rome te vestigen. Hier associeerde hij
zich met een Zwitser, die nooit anders
wordt genoemd dan „monsieur" Gilles
en die in Parijs hoeden heeft gemaakt
voor Gilbert Orcel. De associat e van
de Fransman en de Zwitser is zeer ge
lukkig, want de modellen van Patrick De
Barentzen zijn niet denkbaar zonder de
speet culaire hoofddeksels van Gilles
en deze vragen op hun beurt het ori
ginele, gedurfde toilet van Patrick.
Hun creaties lokken protest uit of
vurige bewondering, maar zij boeien
altijd. Zij brengen een overrompelend
Misschien ik zeg het met enige aar
zeling, omdat we tegenwoordig al zo
veel aan onszelf moeten vervormen, bij
schaven en beschaven moet het ge
heugen van tijd tot tijd wat oefenen om
in vorm te blijven, moesten we onszelf
eens kleine opdrachten geven, een naam
onthouden, desnoods via een ezelsbrug-
setje, een moeilijk woord een paar keer
achter elkaar uitspreken, 's morgens
onszelf vertellen, welke datum het is
en dan verder associëren tot een ver
jaardag of eer bespreking.
De agenda maakt ons gemakzuchtig,
we overschatten haar mogelijkheden, we
schrijven alles op om het verder met
een gerust hart te kunnen verge
ten en ons verzuim blijkt, nepen we:
„En ik had het nog wel in mijn
agenda genoteerd!" Alsof dat feit alleen
onze onachtzaamheid kan uitwissen
Nriuwe agenda, ik doe je hierbij een
belofte. Ik zal je niet .lleen veel toe
vertrouwen, ik zal er zélf aan denken
je dagelijks te raadplegen.
H. Sw.
Wij hebben monsieur Gilles gevraagd
wat hij voor deze zomer in petto heeft.
„Geen felle kleuren, zoals het rood en
oranje van '62, maar de wazige tinten
van het pastel. Hoeden van fijn stro en
exotische vorm. De rest moet een
verrassing blijven voor ons défilé op
STINE PISANI
De Romeinse ontwerper Patrick De Ba
rentzen, rechts, met monsieur Gilles,
zijn compagnon, die zeer voyante hoe
den ontwerpt. Hun creaties zijn ook te
koop in een filiaal in New York.
(Advertentie)
n
Elke goede woninginrichting heeft
zitmeubelen.
De gehele unieke collectie kunt U
bezichtigen op onze toonkamer
Utrecht, Gebouw Drakenburgh
aan de Neude en in toonkamer
Blerick, Kazernestraat 15.
MER TOONT U DE VOLLEDIGE COLLECTIE
NIEUWE BINNENWEG 16B-168-170-172 NIEUWE BINNENWEG l-NIEUWE BINNENWEG 221
SINDS I860
minuten rust
het 2e
erlOminrust
weerlOmin.rust
werk
en na het 4euur
45 minuten rust
[15 minuten rust
Op het congres van de Italiaanse communistische
partij is zij, vlak voor haar 67ste verjaardag weer
eens gefotografeerd: Dolores Ibarruri, de in bal
lingschap levende eerste secretaresse van de Spaanse
communistische partij. Als „La Passionaria" is zij voor
en tijdens de Spaanse Burgeroorlog bewonderd en ver
guisd. Van bewondering getuigde Franz Borkenau, toen
hij in 1937 zijn „Spanish Cockpit" schreef. Scherper
werd de aard van deze „revolutionaire heldin" gekarak
teriseerd door Ernest Hemingway in „For whom the
bell tolls" en door de teleurgestelde communist E. Castro
Delgado in „J'ai perdu ma foi a Moscou". Tot tenslotte
ook Borkenau zich in „Der europaische Kommunismus"
(1951) uitdrukkelijk van zijn vroeger oordeel distan-
cieerde.
Wie is Ibarruri? Zij werd op 9 december 1895 geboren
als dochter van een Baskische mijnwerker. Toen zij
twintig jaar oud was, trouwde zij ook met een mijn
werker en het jaar daarop trad zij toe tot de Spaanse
socialistische partij. Zij is een felle, welbespraakte
vrouw, die zich in de partijorganisatie niet alleen dade
lijk en met kracht weerde, maar die ook altijd in de
meest radicale hoek te vinden was. In april 1921 woon
de zij het eerste congres van de Spaanse communistische
partij bij. Zij reisde in de volgende jaren naar Parijs
en naar Moskou. Zij werd lid van het centrale comité
van de Spaanse communistische partij _en zij kwam in
nauw contact met het uitvoerend comité van de commu
nistische wereldbeweging van die jaren, de Comintern.
In oktober 1934 greep zij haar grote kans. Als enige
communiste verwierf zij grote populariteit bij de so
cialistische qpstand in Asturië. Hier kreeg zij de bijnaam
„La Passionaria". Zij werd veroordeeld tot zestien maan
den gevangenisstraf. Borkenau schreef later, dat deze
Baskische vrouw „met grote sluwheid de rol van een
revolutionaire heilige speelde, terwijl zij in werkelijk
heid een van de onwaardigste en meest opportunistische
carrièrejaagsters van de gehele communistische wereld
beweging is".
Onder de republiek werd zij 16 februari 1936 te Oviedo
gekozen tot lid en vice-voorzitster van de Cortes. En
toen kwam de periode van de Burgeroorlog. Nu speelde
zij, samen met secretaris-generaal José Diaz, de eerste
viool in de Spaanse communistische partij.
In maart 1939 behoorde Ibarruri tot het kleine groepje
prominenten, dat van luitenant-kolonel Sigismundo
Casafc, de republikeinse, commandant van Madrid, de
kans kreeg naar Parijs te vluchten. Samen met haar
twee kinderen reisde zij door naar Moskou. Wat er
tussen de bedrijven door van haar man was geworden,
is niet erg duidelijk. Zjj zelf heeft zich er in ieder geval
niet bovenmatig pm bekommerd.
Wolfgang Leonhard, auteur van „Die Revolution ent-
lasst ihre Kinder", ontmoette haar in juli 1942 te Ufa,
waar zij samen met haar vriend Anton logeerde in Hotel
Basjkiria. Haar zoon diende op dat moment nog in het
Rode Leger (vier maanden later zou hij bij Stalingrad
sneuvelen) en haar charmante dochter Amaya studeer
de onder de naam Maya Ruiz aan de Cominternschool
te Koesjnarenkovo.
Vaak is het vermoeden geuit, dat „La Passionaria"
onder haar partijgenoten in de Sovjet-Unie een
ware uitroeiingscampagne heeft gevoerd. De zelf
moord van José Diaz (die zij begin 1943 opvolgde als
secretaresse-generaal \#i de partij) is door velen een
weinig suspect geacht. Dat El Campesino, een van de
belangrijkste Spaanse bevelhebbers in de Burgeroorlog,
een jaar doorbracht in een Russisch concentratiekamp,
schrijft men ook wel toe aan Ibarruri. Op 22 mei 1943
stond haar naam onder de bekendmaking, waarin de
opheffing van de Comintern werd gemeld.
Na het einde van de Tweede Wereldoorlog is zij op
getreden als mede-oprichtster van de Wereldfederatie
van Democratische Vrouwen, een communistische man
telorganisatie. Zij reisde naar Parijs om daar haar terug
keer naar Spanje voor te bereiden. Maar het bleek, dat
zij de duurzaamheid van Franco enigszins had onder
schat. Hij is vandaag de dag nog steeds aan iet bewind.
Sinds 1947 woont „La Passionaria" in communistische
landen, vooral in Tsjechoslowakije. Zij bezoekt talrijke
conferenties van de Wereldfederatie van Democratische
Vrouwen en daarenboven tracht zij leiding te geven aan
de Spaanse communistische partij. In juni 1959 riep zij
via „Radio Independiente" (die vermoedelijk staat op
gesteld in Praag) het Spaanse volk op tot een algemene
staking tegen Franco. Het werd op dat tijdstip een
grote mislukking.
In de grote ideologische discussie, die thans binnen de
communistische beweging wordt gevoerd, staat zij vol
ledig aan de kant van premier Khroesjtsjev van de
Sovjet-Unie. Al in november 1960 noemde zij bijvoor
beeld de leider van de Albanese communistische partij
Enver Hoxha die zich geheel aan de kant van de
Chinese communisten heeft geschaard en die tégen
Khroesjtsjev ii een „pathologisch type".
H. NEUMAN
In alle dure mechanische hulshoudap-
paratuur zitten uren gespaard „hand
werk" verdisconteerd (al is het onlogisch
die uren later weer te verdoen voor een
ander zich indringend apparaat, de tele
visie!) Ook in dit nieuw begonnen jaar
zullen duizenden huisvrouwen proberen
hoe ze tijd kunnen kopen. Tqd is kost
baarder geworden dan materiaal. Zo
ver is het nu gekomen. Als de ruimte
zich uitbreidt lqkt de tijd in te krim
pen. Tqd is dus langzamerhand meer
waard geworden dan het produkt en
het loont de moeite niet meer tien mi
nuten verder te lopen voor vijf cent
goedkopere bloemkool, want de babysit
die oppast kost méér in die twintig mi
nuten heen en weer naar het „koopje".
Kopen in de eigen buurt mag dan soms
duurder zijn, maar het gaat gauwer en
voor gauw betalen we grif. We worden
nu „uitgerekend" niet op de cent, zo
als men vroeger zei, maar op de mi
nuut. „Iedere dag een draad gespon
nen is in het jaar een hemd gewonnen",
is een spreekwoord voor het museum
geworden in een tijd. dat de no-iron
overhemden dry-drippend aan de lijn
hangen en door nieuwe vervangen wor
den zodra ze slijten.
We hebben enige huisvrouwen ge
vraagd, wat ze in hun huishouden zelf
verzonnen hebben om het minder om
slachtig en nog weer praktischer te
doen. Het was een reeks kleine tips,
individueel toe te passen in het eigen
gezin. Maar aangezien de wijze waar
op iedere huisvrouw haar gezin laat
reilen en zeilen zo uitermate persoon
lijk is, zijn zulke privé praktijken zel
den voor overname geschikt. Wat de
één een uitkomst vindt, vindt de ander
onmogelijk. Zo zei een huisvrouw, die
we vroegen of ze de laatste tijd nog
„verbeteringen" hi bedacht, dat ze
had ingevoerd: „Wie bad of wastafel
gebruikt, moet die meteen zelf schoon
maken". Een ander zei: „Ik dek tegen
woordig met papieren servetjes," maar
ze zei er bij: „het is erg ongezellig".
Een derde experimenteert met het la
ten staan van de gedekte, maar netje»
gemaakte ontbijt-tafel, om afruimen en
wéér dekken voor de koffietafel te be
sparen. Nog een andere tip: alles wat
by de koffiemaaltijd op tafel komt
gaat met elkaar op een blad en dat hele
blad gaat zo de kast in en komt zó d*
kast uit, dat spaart het telkens afzon
derlijk wegzetten en weer neerzetten
van allerlei potjes.
Maar DE grote wens, die overal
gehoord wordt, de „kreet", die op
stijgt uit alle keukens waar de hui>
vrouw uren per dag voor het aan
recht staat boven de dampende bak
afwaswater, de handen in bescher
mend geel of blauw of rood rubber,
vissend in de eindeloze warme oceaan
naar koppen, borden, vorken, is een
vaatwasmachine. De afwasmachine
lijkt het baken in die zee, de robot
der robotten.
Maar die robot doet het niet zo maar,
die vraagt we], dat men hem het vuile
serviesgoed met verstand toevoert.
Men moet bepaald niet om te experi
menteren het allerbeste servies er luk
raak inzetten. Dat zou een vrolijke keu
ken kunnen geven. Servies en afwasma
chine moeten elkaar goed verdragen. En
natuurlijk, er blijft nog wel een en ander
over om met de hand te doen zoals mes
sen, waarvan de heften geen warmwater
verdragen en we hebben iemand horen
zeggen, die zo'n ideale machine al
maanden lang gebruikt, dat ze de pan
nen apart deed. Dat was in een gezin
met vijf kinderen. Na een paar minu
ten gesnor haalde ze het servies er schoon
en droog uit. Ze deed de machinale vaat
drie maal per dag. We hebben iemartd
die veel verstand van deze zaken heeft,
horen zeggen, dat een afwasmachine
eigenlijk alleen de moeite waard is *i»
je de vaat van drie maaltijden op
spaart en de lieve robot één maal per
dag laat snorren. Maar dan moet men
natuurlijk heel ruim in zijn servies zit
ten.
De makkelijkste methode om snel de
vaat te doen is altijd nog de manier
waarop een vriendin in Noorwegen mid
den In de zomer het deed, toen zij met
haar gezin en aanlopende gasten vrij
wel kampeerde in de tuin. Ze zette
koppen en borden en schalen na de
maaltijd midden op het grasveld en
vroeg haar man de tuinslang er een
paar minuten op te zetten. De zon deed
de rest. Schoon, droog en bacterie vrij
was het klaar voor de volgende maal
tijd. Ongecompliceerdheid wint het al
tijd!
A. Bgl.
