HAAR TIJD
Voorjaars
mode in
Italië en
Parijs
Psycholoog neemt diner-
gasten onder het mes"
„MIJNHEER IS HIER ROYALER
DAN MET HET HUISHOUD
GELD", DENKT MEVROUW
LEOLUX
LEOLUX
Katoenshow nu eens
anders dan anders
Vrouw schrijft ZONDER
mededogen over zichzelf
Onbewogen registratie van
een vastgelopen gezin
D
ZWEEDSE „HOFJAPONNEN", ALLEMAAL EENDER
V
Keukendoeken
bedrukt met
pf fiches
Soms heeft men
last van
„sfeer-schroom"
vraag
'DYSMALGIN
IN NIEUWE ITALIAANS-CUBAANSE ROMAN
„Het Verboden Schrift"
Ji T
THEZDELFÏA
Groente-goreng
fantasie
VRIJDAG 18 JANUARI 1963
#AGINA f>
1 Schouders breder; 1
rok blijft kort
&W'
WJ A;
Koffieplassen
De ober die blind blijft en oostindisch doof.
Een vrouw vindt het een drie
dubbele tractatie eens met
haar man in een restaurant
te eten. Ten eerste heeft ze niet
zelf bedacht en gekookt wat ze
zal eten, ten tweede heeft ze geen
afwas en geen rommel in de keu
ken en ten derde heeft ze een
„uitje", waarvan ze geniet met
de hele hang naar romantiek die
de vrouw ook in het atoom
tijdperk nooit zal verliezen.
Biologeren
Spanningen
III III III III III
SPECIAAL tegen
menstruatle-pijnen
ZITMEUBELEN
ZITMEUBELEN IMETZ
chtgenotes van Zweedse parlementariërs behoeven zich geen zorgen te maken over de
vraag wat ze moeten aantrekken bij gelegenheid van de plechtige opening van het
parlementaire jaar. Zoals er voor de mannen ceremoniële kleding bestaatzijn de
dames der traditie getrouw uitgedost in ,Jiof japonnen"die allemaal eender moeten zijn. De
foto, vorige week genomen bij de Zweedse „prinsjesdag"toont antichambrerende echtgenotes
van kamerleden en geheel links een eveneens ceremonieel uitgedoste hofdamedie ook aan
uniforme statiekledij onderworpen is.
y - -T' zm
JfM M Ui
•..li''
Witw I-xW'-SriHl g~r/TS?
DELFRITE
De mode stoort rich niet aan
sneeuw en vorst, zij Is door
niets te onttronen. Italië begint
21 januari de voorjaarsmode te
tonen aan de eerste geïnteresseerden,
d handel en de pers een week later.
Eu maandag 28 januari zal Parijs
laten zien hoe het silhouet verloopt.
De strenge Franse vakbond van de
Parijse couturiers die nooit toestond
eer. plaatje van de nieuwe modellen te
publiceren vóór een maand na de
openings-shows heeft nu toegestaan
dat de verslagen In de pers begeleid
mogen zijn door een schets. Eén krab
beltje spreekt dikwijls duidelijker dan
een halve kolom beschrijving. Kleren
moet je namelijk niet vertellen
aan geïnteresseerden, maar laten
zien.
Vóór het officiële aantreden van de
voorjaarsmode mag er echter niets
uitlekken, daar wordt angstvallig over
gewaakt. Maar om de spanning er in
te houden vertellen enkele van de gro-
uiiiiiiiiiiiimiinnniiiiiiiiiiiiniiiiiiiniiiiiiiinniiiiiiiiiinn
liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiifï
ter. iets aan de Parijse verslaggeef
sters, dat hoort zo bij het spel. Wat ze
loslaten is echter maar een zeepbel.
Zo zegt de ontwerper bij Dior, Mare
Bohan, dat hij de schouders van de
tailleurs breder maakt. Maar dat
schijnt er voot dit voorjaar ook echt
we', in te zitten. Want de berichten uit
New York, waar de voorjaarsmode
onlangs reeds is getoond, spreken
ook van verbrede schouders aan de
mantelpakken. De Amerikaanse voor
jaarsmode geeft, evenals men dat in
Parijs van plan schijnt te zijn, mouwen
tot aan de pols. Maar verschillend is
dt opvatting over de rok. Amerika is
geporteerd voor niet zo nauw, maar
wat de Parijse ontwerpers er tot nu
toe over onthuld hebben, duidt op wèl
nauw. En nog net zo kort.
Mare Bohan wil de taille ook duide
lijk op haar plaats zien en het vrouwe
lijk figuur nergens verdoezeld. Hij
laat de mannequins lopen op schoenen
met vijf centimeter hak van pinguin-
leer. De schoenen zijn zoals altijd ont
worpen door monsieur Roger Vivier.
Bij Nina Ricci zul'en de mannequins
avondtoiletten tonen die op Japan zijn
geïnspireerd en Yves Saint Laurent
werkt aan vreemde creaties, die blij
kens de berichten niet zo heel veel af
wijken van de „schilderskiel" waar hij
vorig seizoen succes mee had. Het
minieme rokje verdwijnt onder de
wijde, lange kiel.
In de cabine van Dior heeft een
nieuwe mannequin haar intrede ge;
daan, een Frangaise die in Australië
woont, Emmanuelle Gassion. Ze is 25
en heeft een dochtertje van 5 jaar.
Haar taille-omvang is niet meer dan
53 centimeter. Dat is dan wel de
„belichaamde illusie".
Chanel, die niet te verslaan is door
het klimmen der jaren (ze wordt al
jarenlang „in de tachtig" genoemd, ze
zal dus langzamerhand wel tegen de
negentig zijn) slaat volgens haar zeg
gen weer een heel andere koers in. Ze
heeft haar stoffen in Schotland besteld.
Deze vrouw die haar leven lang ge
toond heeft een intuïtieve smaak te
hebben, die ze uitstekend weet in te
spelen op de mentaliteit van de dag,
geeft de tieners een flink standje over
hun aanmatiging om met zwart om
rande ogen te lopen en gebleekte lip
pen. Ze zegt dat ze met een „écla
tante" opmaak voor de dag gaat ko
men als ze haar voorjaarscollectie
eind van deze maand toont.
A. Rgl.
f nuari is In Parijs altijd de maand
van de grote wlt-uitverkoop. Daar
horen allerlei nieuwtjes bij. Zo zijn
er nu potloden verkrijgbaar, waar
mee men op de servetten de naam van
de gasten kan schrijven. Het schrift gaat
er uit in de was. Er is voor de eettafel
ook een nieuwe kunst-textiel, die makke
lijk wasbaar is en absoluut niet gestre
ken hoeft te worden. Een ander voor
deel Is. dat een ongelukje met een ge
vallen sigaret of de as van een sigaret
er geen litteken op achterlaat. Behalve
In wit is deze „Nappover" ook in pastel
kleuren te krijsen.
Nieuw op het gebied van keuken
doeken. waar men langzamerhand al
alles op gedrukt heeft, is de opdruk met
affiches, bijvoorbeeld van een of ander
oud cabaret. Wij vragen ons wel eens
af, wat iedereen toch doet met die sler-
keukendoeken, je kunt ze toch niet alle
maal voor de pronk ophangen? Gewoon
Je handen of de kopjes er mee afdrogen
is per slot de enige uitkomst,
Beddelakens worden steeds lichter
in gewicht. Van de nieuwe materialen
maakt men nu al grote twee persoons
lakens die niet meer wegen dan zeven
honderd gram. Geborduurde lakens en
slopen blijken in Frankrijk in te slaan.
Ze ziln er in overvloed. De geborduur
de bloemenranden worden steeds
breder. De romantiek van de nacht
japon verdringt de pyama meer en
meer. Het is in Frankijk 's winters
dan ook minder koud dan hier!
iimiiiiiiinimmiiimiiiiiiiii
IlillllllllllllllllllllllllllllllHII
Eten in restaurant wordt
steeds meer gedaan
weten te laden met spanningen heb
ben ontdekt dat het feestelijk samen
eens uit eten vol geniepige spanningen
kan zitten. De man, die weet dat hij
beoordeeld wordt naar zijn vrouw,
vindt het erg onaangenaam als zij luid
en uitvoerig allerlei huishoudelijke op
merkingen maakt. En de vrouw die
ziet hoe royaal de man hier omgaat
met de betaling van spijs en drank,
denkt een beetje wrevelig aan het zui
nigjes afgepaste huishoudgeld.
Weet u wat de psychologie ook ontdekt
heeft: dat er weerstand bestaat tegen de
„toiletfooi", dat dubbeltje op het schotel
tje. (Waarvan er altijd één ter aan
moediging met tijgerlijm blijft vastzit
ten!)
Van de tientallen geïnterviewden ble
ken er nogal wat die klachten hadden.
Ze hadden ze prompt doorgegeven aan
kennissen, maar niet aan de directie
van net restaurant. Nu is het oordeel
dat men over een restaurant heeft
meestal nogal persoonlijk. Er ontstaat
nu eenmaal een subtieler verhouding
tussen een etablissement waar men zich
aan tafel zet om te maaltijden dan de
zaak waar men binnenstapt om een
pond appels te kopen. Als men een wer
kelijk redelijke klacht heeft kan men
zich echter beter wèl tot de directie
wenden. Daar profiteert men dan wel
licht zelf een volgende keer van, maar
ook andere bezoekers kunnen er baat
bjj vinden.
Klachten tieren als paddestoelen in een
tijd van drukke nering en schaarse goe
de werkkrachten. Wij waren hongerig
na een ochtend ronddwalen op de Ho-
reca-beurs vol mogelijkheden om het
restaurantbedrijf in alle opzichten nog
bete® te maken. Maar het restaurant op
deze beurs vo restaurantexploitanten was
zo vol en druk, dat men alle hoop liet
varen om er in korte tijd klaar te ko
men. We wrongen ons naarhet snelbuffet,
maar de schaarse aanwezige zelfbedie
ningsblaadjes waren zo getekend met
mayonnaisevegen en koffieplassen dat
we ons terugtrokken en op zoek gingen
naar broodjes van de stapel.
We kregen iets aangeboden aan een
snelbuffet, op een papieren servetje,
zo maar uit de hand van de juffrouw. Een
beetje hees van het altijd warrelende
bours-stof dat zowel in keien als op
broodjes komt, zeiden we: „Zit dat
hier op de Horecabeurs niet eens in
een plastic zakje?" Lekker snibbig kwam
haar antwoord: „Daarvoor moet u
maar op de Verpakkingsbeurs komen".
Waarmee we maar willen zeggen: klach
ten zjjn er altijd.
A. Bgl.
Dat die romantiek een grote rol
speelt bij het eten buitenshuis wordt
geconstateerd door een psycholoog die
tientallen restaurantbezoekers, mannen
zowel als vrouwen, heeft geïnterviewd.
Hij richtte zich daarbij niet tot de ha-
bitué's, de zakenmannen en de wer
kende vrouwen, voor wie het restau
rant het makkelijke verlengstuk van
de eigen eettafel is. maar tot dege
nen, die het zich zo nu en dan eens
permitteren en dan een tikje be
schroomd en een beetje onwennig door
de draaideur naar binnen gaan. Ro
mantiek. Ja, maar er kan ook wat
anders zijn als ze eenmaal binnen zit
ten, met een spijskaart vol onbegrij
pelijke termen vóór zich en een ober
die de nieuw blnnengekomenen niet in de
gaten heeft. Het gebeurt dan soms al
fauw dat ze zich „opgelaten" voelen,
e worden bevangen door de „sfeer-
schroom" wat de psycholoog in ande
re omstandigheden de „drempelvrees"
noemt. Misschien denken ze in hun
hart: „zat ik maar lekker thuis, waar
niemand naar mij kijkt."
Maar dat is natuurlijk niet de be-
doeLing van het restaurantbedrijf. In
tegendeel. En om eens wat licht te la
ten schijnen over allerlei dat kan die
nen tot goed begrip tussen restaurant
bezoeker en restaurantbedrijf, hield de
commerciële psycholoog drs. L. de
Vries vorige week op de Horecabeurs
ee. praatje over de psychologie van
de restaurantbezoeker.
Wat wil degene graag die een beet
je onwennig een restaurant binnen
komt? Opgevangen worden. Hij en zij
(hit of zij) willen zich „thuis" voelen,
veilig, geborgen. En aangezien de ober
het restaurant als het ware verper
soonlijkt, wordt onverschilligheid van
de ober onmiddellijk aangevoeld als ge
brek aan belangstelling. De ober moet
ook vooral niet een houding nebben
van de gast te schatten, nee, hij moet
de rol spelen van goede gastheer.
De psychologen die alle grillen van
de mens ontleden, hebben uitgemaakt,
dat bezoekers die een etablissement
binnengaan om er te eten, bij voor
keur steevast de tafeltjes langs de
wand bezetten en de middentafeltjes
mijden. Ze willen namelilk liever be-
kijkers zijn dan bekeken. Wij hebben
het ook wel eens horen uitleggen als
zoi een tafeltje langs de wand veiliger
zijn als onbewuste bescherming in de
rug!
Waar iedereen ontzettend het land
aam heeft is: niet door de ober
opgemerkt te worden. Weigert d«
met de koppigheid die ia
ker obers eigen
opge
bedienaar
de ogen van de bezoe
is, toe te snellen om de bestelling op
te nemen of de wijn te brengen of
het vergeten zoutvaatje of het ge-
v.aagde brood, dan is er maar één
onhoorbare methode om 's mans aan
dacht te trekken, en dat 's hem te
biologeren. Het werkt helaas niet al
tijd en maar moeilijk op grote af
stand.
Wij weten niet of het een typisch
vrouwelijke ervaring is, maar wij heb
ben wei eens het gevoel dat obers wat
snel bedienen betreft, meer solidair
zijn met de bezoekers dan met de be
zoeksters. Iemand zei eens: „Dat is
omdat mannen méér eten en meer
drinken en dus winstgevender zijn!"
Waar de restaurantbezoeker ook het
lam aan schijnt te hebben, dat is
de menukaart in plastic. Heeft u er
iet op tegen? Het is glad en proper.
Een spijskaart in plastic lijkt ons be
ter dan een beduimelde en onomhulde
kaart met vetvlekken. Want op proper
heid Is de Nederlandse restaurantbe
zoeker terecht zeer gesteld. Er
is niets zo ongezellig als een „afge
geten", bekruimelde, tafel met vlekken
var de onbekende voorganger.
Het schijnt dat het eten buitenshuis
bij de middenklasse toeneemt. Geen
wonder, want de welvaart werkt in de
hand dat mijnheer mevrouw nu en dan
eens een kookioze dag gunt. Maar de
psychologen die de gewoonste zaken
Advertentie)
10 TABLETTEN
w .11
I Advertentie)
MITZ TOONT U DE VOUEOICE COLLECTIE ;\>S'NDS 1860
NIEUWE BINNENWEG 166-168-170-172 NIEUWE BINNENWEG I NIEUWE BINNENWEG 22III
Drie -pakjes van katoen voor de komende zomer. Ontwerper: Peter JongmanJ.
AMSTERDAM, januari. Een ru
we houten schutting, volgeklad met
uitlatingen als „Miep is gek" en „Hans
loopt met Ada". Een fiets, nonchalant
daartegen aangegooid. Twee schilders
in over-all bezig met dikke kwasten
en grote potten. Een interne verbou
wing van het Carltonhotel? Nee, het
decor voor „Katoen 1963". Met dikke
letters verschijnt dit opschrift op de
pilaren en dan verdwijnen de schil
ders van het toneel om plaats te ma
ken voor de mannequins. Aan deze
groots opgezette katoenpresentatie
werkten mee de ontwerpers: Peter
Jongmans, Ernst Jan Beeuwkes, Fer
ry Otferman, Dick Holthaus en Max
Heymans. Hun collecties werden zon
der woorden aangekondigd door een
mannelijke voorloper die nu eens een
vogelkooi droeg met de naam „Jong
mans", dan weer een zwarte paraplu
met „Holthaus" beschilderd of uit een
diplomatentas een enorm visitekaart
je van Ernst Jan Beeuwkes toverde.
Het aandeel van Max Heymans werd
aangekondigd door een dubbelganger
die een krant las met de naam va#
de ontwerper vetgedrukt. „Offerman
was te lezen vanaf de grote dozen di®
de „portier" binnen bracht. U merk1
wel: een show anders dan anders en
daarmee representatief voor de katoen
collectie 1963. Ondanks de steeds grb"
ter wordende concurrentie van d®
kunstbroeders en zusters zal de ka
toen zich deze zomer zeer zeker w®*
ten te handhaven, mede dank zij d®
voortreffelijke dessins en de beschaaf
de, vaak originele kleurencombinatie*.
Er is nog steeds een naar oranje nei
gend rood, er is denim-fantasie rnet
heel kleine blauwe motiefjes die zie®
goed lenen voor het maken van conv*
posé's, hetgeen Heymans er ook voot"
treffelijk mee deed. Er zijn veel zwart
wit combinaties in bijna grafische de®"
smeringen.
Deze stoffen stalen Holthaus' hart e»
zijn creaties zijn bijna allemaal ver
vaardigd uit effen wit, effen zwart,
e wereldliteratuur kent ontelbare
vrouwenfiguren, heldinnen, soms
zelfs oertypen, waarin we ons
zelf vaak herkennen ondanks het
feit, dat de meeste van die figu
ren door mannen zijn geschapen. Soms
stoten we ons wel aan een uitspraak
zoals die van Badeloch: „Ik wil voor
enen man wel bei mijn kinders geven",
hoewel er inderdaad actrices bestaan,
die zelfs deze regels aannemelijk weten
te maken. Soms worden we gehinderd
door een te grote, bijna onbarmhartige
oprechtheid zoals bjj de moderne schrij
vers. Iemand heeft eens gezegd, dat
onze eigentijdse schrijvers de vrouw ha
ten en haar het liefst in vernederende
situaties voorstellen. Zeker is, dat de
vrouwen, die zü ten tonele voeren,
over het algemeen weinig aantrekke
lijks hebben. De herkenning draagt dan
een enigszins pijnlijk karakter, maar
toch kunnen we niet ontkennen. Jat het
een spiegel is, die ons wordt voorge
houden.
In Becketts „Gelukkige dagen", zo in
dringend gespeeld door Andrea Dom
burg, is het bijvoorbeeld de vrouw, die
zich door duizend en een kleinigheden
heeft laten afleiden en vastleggen, tot
dat ze zich niet meer vrij kon maken
voor de grote gevoelens, die haar leven
eens beheerst hebben. Onbarmhartig
zeiden we, maar nog niet zo scherp en
meedogenloos als de vrouw zichzelf kan
zien in een verboden schrift, dat nie
mand mag lezen en waarin ze dan
ook de hele onverbloemde waarheid
neerschrijft.
Op zichzelf is dat gegeven ai een
vondst van de Cubaans-Italiaanse schrijf
ster Alba de Céspedes, in de dezer da
gen bij Leopold verschenen roman.
Valeria is de liefhebbende vrouw van
een niet zeer succesvol man, de toege
wijde moeder van twee studerende kin
deren, Mirella en Ricardo. Het huis,
waar ze wonen, is klein, het inkomen
niet overweldigend en dat is de reden,
waarom Valeria een betrekking op kan
toor heeft aangenomen. Ze is niet altijd
even tevreden, maar haar leven kent
geen conflicten. Ze doet haar plicht en
het feit, dat de kinderen kunnen stude
ren, is haar voldoening genoeg. Eigen
lijk heeft ze afgeleerd haar eigen ge
voelens te ontleden: ze is moeder, het
vaste punt in het gezin, waar verder
niemand zich het hoofd over hoeft te
breken.
Op een morgen koopt ze echter in de
tabakswinkel een schrift en als ze thuis
komt, stopt ze het weg, aanvankelijk
nog niet eens omdat ze er geheimen
in wil schrijven, maar omdat haar stu
derende kinderen het anders zonder
meer geannexeerd zouden hebben.
Terwijl ze telkens nieuwe schuilplaat
sen voor het schrift moet bedenken, rea
liseert ze zich voor het eerst, dat ze
thuis nauwelijks gelegenheid heeft een
eigen leven te leven en de eerste aan
tekeningen in het schrift dragen het
karakter van kritiek, van ontevreden
heid, die ze liever verborgen wil houden.
Als ze eenmaal plaats heeft ingeruimd
voor deze heimelijkheid, neemt de be
hoefte daaraan hand over hand toe.
Ze koopt zelfs een keer drie kaartjes
voor een voetbalwedstrijd voor man en
kinderen, zodat ze alleen thuis kan blij
ven om in het schrift te schrijven. Al
lengs vat zelfs de gedachte bij haar
post, dat de dingen, die nadien gebeu
ren, uit die heimelijkheid zijn voortge
vloeid en in zekere zin heeft ze gelijk.
Op zoek naar eenzaamheid belandt ze
op zaterdagmiddag op het kantoor,
waar haar directeur ook een deel van
zijn vrjje tijd blijkt door te brengen.
Bijna onbewogen registreert ze de fei
ten de verandering, die zich voltrekt
in haar kinderen, haar man en haar
werkgever: als pionnen op een schaak
bord nemen ze steeds nieuwe posities
tegenover elkaar in en als ze uiteinde
lijk toch weer capituleert, is het onder
de druk van- de omstandigheden, door
de nieuwe eisen, die het leven aan haar
gaat stellen.
Het verboden schrift is geen ver
heugend boek, het is niet het getuige
nis van een vrouw, die bij het voort
schrijden der jaren veel heeft overge
houden, maar haar eerlijkheid is zo
wel onthullend als oriënterend. Vale
ria heeft van haar man gehouden, ze
houdt zelfs nog van hem, maar er
is iets verloren gegaan. We bedoelen
niet de verliefdheid, maar meer de
egards ten opzichte van elkaar. Ze
zien elkaar als vaste grootheden, ze
houden geen rekening met de moge
lijkheid, dat de ander nog verande
ren kan. Het gezin is vastgelopen in
een formule, er zijn geen nieuwe ge
voelens, geen gezamenlijke belang
stellingen om hun eensgezindheid te
voeden. De aermoede in de verhouding
tussen man en vrouw heeft niets aan
trekkelijks voor de dochter, die maar
eén ding wenst: niet hetzelfde leven
te moeten leiden, dat haar moeder
leidt. Als Valeria haar de les leest
over haar al te vrij gedrag, voegt
ze haar zelfs een keer toe: „Moeder,
je bent jaloers". En de moeder kan
dat niet eens ontkennen, want ze voelt
het te goed, dat zijzelf nooit heeft kun
nen kiezen zoals haar dochter nu
doet.
Misschien heeft deze vrouw inderdaad
te veel haar eigen persoonlijkheid prijs
gegeven. Zelf vertelt ze, dat ze het leuk
vond, toen haar man begon haar „ma
ma" te noemen, maar in haar later
leven betreurt ze dat. Zo beseft, dat
ze althans voor hem Valeria had moe
ten blijven. Juist in onze tijd, waarin
vele vrouwen zich opnieuw beraden
over de plaats, die zjj in de maat
schappij willen en moeten innemen, is
dit verhaal van een vrouw, die opging
in haar gezin en zelfs haar werk bui
tenshuis alleen in het kader van haar
plichten als vrouw en moeder zag, een
teken aan de wand. We hoeven ons
hier niet te beroepen op de traditie van
onze ouders, die wilden, dat de vrouw,
na haar taak als moeder vervuld te
hebben, terugtrad. Men moet zich na-
meluk wel voor ogen houden, dat in die
veelgeprezen tnd de mensen vroeger
oud waren en korter leefden. Onze be
langstelling moet daarom verder gaan
dan het eigen gezin.
Wat Valeria in haar verboden schrift
optekent, is eigenlijk dat wat ze jaren
lang verdrongen heeft, daarom neemt
het bezit van haar, daarom holt het de
gevoelens en verhoudingen, waarin ze
geloofd heeft, uit. Er blijft geen vreug
de, er blijft nauwelijks liefde over. Ze
heeft geleefd naar de eisen der omstan
digheden, ze heeft nooit geprobeerd
zelf vorm te geven aan haar leven en
het eind is dan ook, dat ze het verbo
den schrift, waar ze geen weg mee weet
verbrandt.
Er is voor een vrouw uit dit boek veel
ontevredenheid, zelfs veel onvrede te
putten. Misschien zouden we allen een
verboden schrift kunnen vullen met
door anderen veronachtzaamde trekken
van ons wezen en In zoverre zou zo'n
schrift inderdaad „verboden" zijn, om
dat het een te intense concentratie op
het „ik" betekent. Wat we echter in
Valeria missen, is het vermogen om
door die concentratie heen te breken
naar een mildheid ten opzichte van an
deren, die we toch niet ten onrechte
„vrouwelijk" willen blijven noemen.
H4LÈNE SWILDENS
„Het verboden schrift", door Alba
de Céspedes. Leopolds Jitg. Mij, Den
Haag.
Harembroeken van Holthaus.
combinaties daarvan in bijvoorbeeld
noppen van ongelijke grootte, dropvor-
mige ruiten, strepen, wiskundige figu
ren, of klaverblaadjes op strepen. Hij
maakt er avondkleding van met lang®
harembroeken die bezaaid zijn met
gitten of met uit de stof geknipte bloe
men. Strandkleding maakt hij ook zeef
aantrekkelijk door een driedelige bad
pak-combinatie te bedekken met eer»
strakke witte cape, van kruin tot knie-
met een ovaal waar het gezicht uit
kijkt zodat de draagster er uitziet al®
een lopende iglo. Van prachtige gebor
duurde katoen (kileur op kleur) maakt
Offerman een avondtoilet met eeh
strapless bovenlijfje vol glinsterend®
steentjes en tot op de grond hangend®
slippen die ook aan één kant schitter
den. Offerman kiest altijd nogal Oos
ters aandoende dessins: ditmaal door
elkaar lopende kleuren die doen ver
moeden dat er zo maar wat potte®
verf op omgevallen zijn en naar will®'
keur uitgevloeid, maar in zulke rag
fijne tekeningen als olie op water som®
veroorzaakt.
G.S.-de W-
(Advertentie)
Nodig voor 4 pers.: 1 knolselderij, 1 wiif
terpeen, 3 zure appels, 1 eetlepel boen
boe-goreng, 200 g taugee, beetje trassU
i theelepel boemboe roedjak, 250 g aard'
appelen, 1 eetlepel sojasaus, evenveel
tomaten ketchup, beetje worcestersaufi
Deljia-vet.
Laat in een grote pan 4-5 eetlepel
Dclfia-vet heet worden. Bak hierin»
dunne plakken rauwe winterpeen, aard
appelen, in zeer dunne plakken gesneden
knolselderij met plakken appels, ver
mengd met alle kruiden en peper en zon»
naar smaak. Laat het geheel 10 - 15 mi
nuten in open pan bakken. Roer af
toe met een vork. Tot slot taugee toe
voegen en voor het opdienen de sausen*
Serveer met omelet, gevuld met snipPcl*
banaan, vermengd met pindakaas e0
zoete chilisaus.
r VOO»
en er is ook nog van Calvé
speciaal voor frituren
