Nieuwe Haarlemsche Courant | 1963 | 26 januari 1963 | pagina 15

HET WOLVEN JONG

Alfredo

de fluit met zes smurfen

SC

Cs

HET VERHAAL VAN LIESBETH 6ERNARDI

CAROLUS LINNAEUS

BIJ GEBREK

AAN BEWIJS

van lezers

Zuid-Af rik a weer
lid van de FIFA

Neratoom op de
voorjaarsbeurs

FEEST IN TIROL

De bok op de toren

ZATERDAG 26 JANUARI 1963

PAGINA 15

^HIC DE NOORMAN

105. Met grote passen beent een groepje piraten op Egil toe. „Tegen
^ie sta jij hier in je eentje te smoezen?" gromt de voorste. „Is hier
soms nog iemand?" „O, ik praat altijd in me zelf," prevelt Egil onnozel,
terwijl zijn hersens snel werken. „Tenminste meestal, maar nu praatte
ik tegen onze makkers, die net in deze tunnel gekropen zijn. Ik geloof
9at ze Skapti's schat bijna gevonden hebben." „Schat?" gromt de
Pjraat. „Nou, dat mag wel eens, want in deze hele burcht, is zowat
biets van waarde te vinden." Op dat moment klinkt uit de diepte der
tunnel een gesmoorde kreet, die Egil om begrijpelijke redenen de haren
te bergen doen rijzen. „Ja, hier makkers," horen ze dan een onduide

lijke stem roepen. „Hierheen, vlug. We hebben de schat." Een ontstel
lende opwinding maakt zich van het groepje schurken meester. Ze
verdringen zich voor de tunnelingang en het duurt zodoende eens zo
lang, voordat het stelletje zich naar binnen heeft gewurmd. Egil laat
hen kalm begaan. Hij heeft begrepen, dat de eigenaar van de stem
niemand anders dan Eric kan zijn. Dat deze dus iets in zijn schild
voert, is duidelijk. „Mooi zo, dan zal ik hem een handje helpen," prevelt
Egil, na even nagedacht te hebben en met een listige glimlach haast hij
zich naar boven.

tva! aar /s ombbgwpeluk!

EEhJ FLUIT!

Voederactie

Promotie

Benoeming

door HENRY CECIL

W-Mou geze?a niet."

Beroemd plantkundige

T-ï-r-k •-

MOCO

EB/8 METS l/EBBBAA/DJEB H/AG
EA/HEL WOB /A/BE GCHOUH/JE/J
DAN MET ZO S/ZO VEEL.'

P/RBEH//ET HEEFT HET METEEA/HBU/E
HM/A/ GEBLUST £A/ h/AAOOM/S D/E BODE

METBBA/SVG7
A/EB BAL D/E
BOOMBAK/?

ZAAT MAAR, HET VOOR
AS GEDOOFD. HET AC4S
A//ET ERA/ST/B!

GêCÊA/^^m «IMS AF OH

HOE ESA/S HAET/H/A/DE
SCHOORSTEE// HEB GEIKOHOEt

Plaatsing van ingezonden stukken Brieven van Lezers*betekent noodr

zakelijk een bewijs van instemming, doch betekent slechts dat ds hoofareaacue
het ingezonden stuk ter kennis van de lezers wil brengen. Het feit van de plaat
sing onttrekt zich echter niet aan de verantwoordelijkheid der hoofdredactieaxe
zich dan ook voorbehoudt een ontvangen stuk zonder opgave van redenen terug
te zenden. In het algemeen is ondertekening met naam en adres vereisttenzij tn
een zeer bijzonder 'geval de hoofdredactie dwingende redenen aanwezig acht van
deze regel af te wijken.

ba^e 'even in een uitzonderlijke tijd,
On ii k°u. en het duurt al zo lang.
tap mogelijke manieren wordt pro-
ScKaflda gemaakt om voedsel te ver-
Uiw n v°or de vogels. Wij zijn daar
ard niet tegen. Als nu voedsel
gaAaagd werd, dat anders teloor zou
zou er alles voor te zeggen zijn.

taav. 1 tuics vwi te —j—

oud r, in plaats daarvan vraagt men
het r°°d en andere etensresten, die
•chnr jaar door normaal door de
Zijn ®Pman worden opgehaald om er
Jnani ren mee te voeren. Op deze
de vr betekent de voederactie voor
derf. f®ls schade berokkenen aan an-
op ..dieren, die het gehele jaar door
schinl v°edsel zijn aangewezen. De
fequi' ,man krijgt nu bij velen nul op
help b HÜ komt met minder dan de
t>aarr,van wat hij anders ophaalt, thuis.
derd ao°r is hfl genoodzaakt voor hon-
- n guldens voer bij te kopen.

De

kenen j oer mag een cent meer re-
delag'' de bakker ook. De kolenhan-
ook J kwartje per mud. Maar

sehillenman trotseert koude en

slechte wegen. Zijn „oogst" is de helft
minder, want schoolkinderen, die er
een hobby van maken, zijn hem al
voor geweest. En hij moet duur voer
bijkopen om zijn beesten in leven te
houden.

Natuurlijk zijn wij er voor, dat alle
krachten worden ingespannen om de
in de vrije natuur levende dieren in
leven te houden. Maar er moet een
betere manier te vinden zijn, dan dit
te doen door het eten uit de mond te
halen van andere dieren. Zou het niet
zo kunnen, dat onze gehele bevolking
door financiële bijdragen de Dierenbe
scherming in staat stelt voer voor de
vogels te kopen? Nu zijn het de vee-
houders-schillenophalers, die het gelag
betalen.

Namens de vereniging van schillen-

ophalers,

A. J. VAN VEEN,

Dijkzichtlaan 1, Santpoort.

Door redactie ingekort.

DELFT, 26 jan. Technische Hoge
school. Kand. werktuigk. ing.: H. Borst,
Wolfheze; A. Kaminski, Varsseveld, M.
Wierenga, Houwerzijl.

Kand. scheik. ing.: mej. M. Schaare-
man, Rotterdam; mej. H. Vonk, Delft;
J. Adamse, Delft; G. Alders, Hoek van
Holland; F. Alting von Geusau, Assen;
B. van Baaren, Den Haag; L. Bakker,
Amsterdam; H. Benschop, Pijnacker;
R. Blokland, Gouda; E. de Boevere,
Den Haag; M. de Bruin; Rotterdam;
M. van Buren, Den Haag; H. Cijfer,
Delft; R. Dockheer, Rotterdam; J. Don
kersloot, Den Haag; J. Elias, Waalre;
G. van Gooswilligen, Reeuwijk; R. Gos
lings, Amsterdam; T. van der Heijde,
Amsterdam; J. Huchshorn, Goor; J.
Huig, Koog a.d. Zaan; G. Kraayeveld,
Oud-Beijerland; W. van der Lugt, Rot
terdam; B. Mees, Rotterdam; J. Mol,
Alkmaar; W. van Ooij (met lof) Rot
terdam; W. Overdiep, Heerenveen; D.
de Quartel, Den Haag; J. Rotte, Bre
da; D. Scholten, Dieren; T. van Selm,
Den Haag; T. Swelheim, Leidschen-
dam, J. Visser, Leeuwarden, H. zee
dijk. Dordrecht.

AMSTERDAM, 26 jan. Universi
teit. Kand. wisk. en natuurwetensch.
G. Delvigne en J. Herschleb, Amster
dam. Doet. scheik.: H. van Wiüingen,
doet. wisk.: (met lof) J. Oosterhoff,
Amsterdam.

lumbia. Pater Cuflpers werd in 1903
geboren te Schinnen en priester ge
wijd in 1928. Tot 1950 was hij mis
sionaris onder de Indianen van Vau-
pez; daarna was hij werkzaam in Vi-
chada.

UTRECHT, 26 jan. Ter gelegen
heid van de viering van de 327e dies
natalis van de rijksuniversiteit op 29
maart heeft de academische senaat
besloten een eredoctoraat in de wis
kunde en natuurwetenschappen te ver
lenen aan professor dr. Ernst Hadorn,
rector van de universiteit te Zürich.

CAIRO, 26 jan. Op de bestuurs
vergadering van de internationale voet
balfederatie (FIFA) is besloten dat Al-
gerië en Basutoland voorlopig als lid
zijn toegelaten en dat de voorlopige
schorsing van Zuid-Afrika is opgehe
ven. Australië zal echter niet opnieuw
worden toegelaten als lid van de FIFA,
in verband met het niet betalen van
transfergelden aan o.a. Oostenrijkse en
Nederlandse clubs van spelers die naar
Australië zijn geëmigreerd.

Het eindrapport van het toernooi om
het wereldkampioenschap werd goedge
keurd. De resultaten werden bemoedi
gend genoemd en de zestien equipes
die aan de eindronde deelnamen kra
gen 928.000 dollar te verdelen. Verder
werd de traditionele wedstrijd tussen
Engeland en de rest van Europa voor-
esteld op 23 oktober a.s. in het Wem-
"eystadion te Londen.

gt
bl

UTRECHT, 26 jan. N.V. Neratoom
zal gevolggevend aan ©en uitnodi-

LEIDEN, 25 jan. Pater Alfons
Cuijpers, montfortaan, is benoemd tot
apostolisch prefect van Vichada in Co-

ing van de directie van de Koninklijke
-.ederlandse Jaarbeurs aan de aan
staande Voorjaarsbeurs (van 11 tot en
met 19 maart) deelnemen. Neratoom is
een industriële groep waarin negen be
langrijke ondernemingen samenwerken
wat betreft het ontwerpen, fabriceren
en bouwen van onderdelen en complete
installaties voor de toepassing van
kernenergie.

Deze ondernemingen zijn: Machine
fabriek „Breda", voorheen Backer en
Rueb, Comprimo N.V., Nederlandsche
Dok en Scheepsbouw Mij (v.o.f.), Gloei
lampenfabrieken, De Rotterdamsche
Droogdok Mij., Kon. Mij. De Schelde,
Kon. Machinefabriek Gebr. Stork en
Co., Werkspoor en Dok- en Werf-Mij
Wilton Fijenoord.

Na hiervoor verkegen toestemming
van Euratom zal Neratoom op de aan*
staande voorjaarsbeurs aanwezig zijn
met een inzending die het z.g. ECO-
project voor het Euratom-centrum in
Italië betreft. Hiervoor zal zij kort voor
het transport naar de bestemming het
rooster-verstelmechanisme tentoonstel
len en demonstreren, dat in deze reac
tor zal worden ingebouwd. Met dit
roo ter-verstelmechanisme zal het mo
gelijk zijn de onderlinge afstand en de
posities van de zich in het reactorvat
bevindende splijtstofelementen met zeer
grote nauwkeurigheid in te stellen.

Bovendien zal de Inzending bestaan
uit een model van de kemondersteu-
ning en de secundaire stoomgenerato
ren welke door neratoombedrijven wer
den gefabriceerd voor de SENN-kern-
centrale in Italië. Ook zullen bijzonder
heden worden getoond van het onder
zoek van het lassen van zeer dikke
staalplaten, dat Neratoom in opdracht

'®rtaald door E. D KÜNZU-BOISSEVAIN

64

i, HeUs'ff Dat moet opwindend zijn."

er Zo ha u n een kwestie van burgerplicht, me-
u ..Maar bhf,chouw het tenminste."
er e tijd hjf moe( toch fantastisch zijn om er de
riïl de advria? z'tten en alles te zien de rechter
d te m,?a ien de getuigen en over leven of
..Zo hc n beslissen."

v®t' leven 'J* het Persoonlijk niet. Heeft u ooit
"Neen m°Ken beslissen?"

bet'ZOVpae.®r wacht u dan maar eerst eens af
..Sorrv voor u zegt dat het opwindend is."
tnk' een 11» tocb niet boos, hoop ik?"
eer®en besoifal met b°os, meneer, maar sommige
!l..JUry te -iiHa ni®t' h°e inspannend het is om in
8ai. stante 1 dat ,wil 'k alleen maar zeggen."
fas thuis Hit af yo'Semle halte uit en was al
kiB Ult en eijcj1 se?.de voordeur open, deed zijn
erf §etrouwd m-f, .?mer binnen. Hij was geluk-

jMhïonstrntiTf u^n vrouw en hil waren niet
"gallo, L,Iaf .'n, bun liefde.

"Hallo' alz\ zei hij.

"Üra'" zei hV alw?er terug?"
v6roi,0e vaak ."et zich in een leunstoel ploffen.
vte denkT,??» ie toch zeggen om aan de
11 oUf^benken?» zei zjjn vrouw. „Je lijkt wel

„Ais jij de hele dag moest doen wat ik doe
begon haar man.

„Ik weet het, ik weet het," zei zijn vrouw. „Als
ik deed, wat jij de hele dag moet doen, zou ik me
ook in de stoel laten ploffen. Nou, in de eerste plaats
zou ik dat niét doen en in de tweede plaats heb
je het niet de hele dag gedaan. Je hebt de hele dag op
je dooie gemak naar een rechtszaak zitten luisteren
Hoe gaat het trouwens?"

„Ik mag niet uit de school klappen."

„Heb ik je dat dan gevraagd?^Ik kan het pre
cies in de krant lezen als ik wil."

„Nou, eerlijk gezegd maar spreek er niet ver
der over staat het momenteel elf tegen één. En
die ene ben ik. De anderen willen hem b\] voor
baat vrijspreken."

„En jij wilt hem schuldig verklaren?

„Dat wil ik niet zeggen, maar het is nog wat
anders om er middenin de zaak mee op te hou-

„Nou blijf jij maar bij je principes," zei zijn
vrouw. „Laat je niet overdonderen."

„Heb ik dat ooit gedaan?" zei hij. En ze lachten
samen.

„Die raadsman van hem," vervolgde hij, „die laat
zich ook niet overdonderen. Die gaat steeds maar
door. Zegt dat hij nog een uur werk heeft en hq
heeft al ik weet niet hoe vaak hetzelfde gezegd
't Lijkt wel alsof hij per woord betaald wordt."

„Misschien wordt hu dat ook."

„Daar heb ik nooit aan gedacht. Ik neem aan, dat
hjj in zekere zin per woord betaald wordt. Hij krijgi
natuurlijk meer, naarmate het langer duurt. Maar
hij lijkt me een nette vent. Ik geloof niet, dat dat
zijn reden is. Maar vervélend dat hij is! Ik vraag
me af of hij getrouwd is. Ik heb medelijden met
zijn vrouw, als hij thuis ook zo in herhalingen ver
valt. Nou, als hij deed wat

„Ik weet het," zei zijn vrouw. „Hfl vervalt in her
halingen."

De volgende morgen zaten de juryleden al zowat
tien minuten voor de rechter in de zaal kwam op
hun plaats. Zfl namen de gelegenheid te baat om
een fluisterend gesprek te voeren. Zodra de rechter

in de zaal was en de zaak werd afgeroepen, stond
Duffield op om verder te gaan met zijn toespraak. De
rechter keek naar hem en begon te spreken. Dien
tengevolge zagen zfl geen van beiden, dat de voor
man ook was opgestaan.

„Meneer Duffield," zei de rechter, „ik heb er
vannacht nog eens over nagedacht. Hoewel de raads
man natuurlijk tot op zeer grote hoogte vrfl is in
de keuze van zfln handelwijze, komt er toch een
ogenblik, waarop ik het recht heb, tussenbeide te
komen. Anders zoudt u theoretisch gesproken
altfld door kunnen blijven praten."

Op dat ogenblik voelde buffield, dat zfln buur
man hem aan zfln toga trok en zag hem naar de
voorman wijzen.

„Mijnheer de president," zei Duffield, „de voor
man van de jury schijnt u iets te willen zeggen."

De rechter wendde het hoofd om.

„Ja, meneer de voorman?" zei hfl. „Wilde u iets

^flflnheer de president," zei de voorman, „de ju
ry wenst een einde aan de zaak te maken, met uw
toestemming, en verdachte schuldig te verklaren."

„Meneer de voorman," begon de rechter streng,
Hfl stond op het punt de jury te zeggen, dat hun
handelwijze niet door de beugel kon en dat de
rechtszitting onmogelijk kon worden voortgezet met
een dermate onrechtvaardig stel mensen in de
jury en dat er een nieuwe rechtszaak aanhangig
gemaakt moest worden.

„Ik bedoel: Onschuldig," zei de voorman.

„Ja wat bedoelt u nu eigenlijk?" zei de rechter.

„O Onschuldig, mijnheer de president. Ik raakte
even in de war. Ik heb dit nog nooit eerder gedaan
en ik was een beetje zenuwachtig."

„Juist," zei de rechter. „Nu laten we dan
even zorgen, dat de zaak onomstotelijk komt vast
te staan."

De rechter sprak tot de griffier, die daarop de
jury aansprak.

„Leden van de jury," zei hfl, „bent u het allen
eens over uw oordeel?"

Ja."

'«tot volgt)

Liesbeth was een achtjarig Neder
lands meisje. Toch had ze Nederland
nooit gezien. Maar ze wist uit de ver
halen van vader en moeder, dat het
een land was, heel ver hier vandaan,
want je kon er alleen maar met een
boot of een vliegtuig heen. En dan
moest je wekenlang varen over grote
zeeën of dagenlang vliegen over hoge
bergtoppen.

„Het moet beslist een heel mooi land
zfln" dacht Liesbeth, „want iedereen
wil er heen".

Carolien Noorderiand was er de vori
ge maand met haar hele familie heen
gereisd. Wat waren ze allemaal blfl
geweest, toen ze met hun koffers in de
auto stapten. Liesbeth bad ze nog nooit
eerder zó gelukkig gezien. Maar vader
en moeder hadden de auto met tranen
in de ogen nagekeken. Zouden ze ook
zo erg naar Nederland verlangen? Ze
begreep het allemaal niet zo goed. Va
der en moeder spraken zo weinig. En
waarom was ze eigenlijk niet op school?
Telkens als ze er om vroeg, was het
antwoord „Als we in Nederland zfln,
mag je naar school, net als alle andere
kinderen".

Djoemi en Adinda gingen naar de
Javaanse school aan de grote weg. Ze
waren even oud als Liesbeth en hadden
al lezen, schrflven en rekenen geleerd.
O, hoe graag had ze mee willen gaan
naar school, om ook net zo knap te
worden.

Op een middag had ze Djoemi en
Adinda opgewacht aan de grote weg,
nieuwsgierig als ze was geweest naar
hun belevenissen op school. Maar juist
toen ze haar arm om Djoemi wilde
slaan, waren beiden plotseling hard
weggelopen en ze nadden haar toege
schreeuwd: Anak belanda, Anak belan-
da. (Hollands kind, Hollands kind.) Ver
drietig was ze toen regelrecht naar
moeder gegaan om het haar te vertel
len. Moeder had haar op schoot geno
men en heel lang en ernstig met haar
gepraat. „Je bent een Nederlands meis
je Liesbeth" had moeder gezegd,
daarom kun je niet naar de Javaanse
school. Daar willen ze jou en andere
Nederlandse kindertjes niet toelaten.
Je bent wel bruin, maar niet bruin
genoeg, je haren niet zwart genoeg en
je ogen niet donker genoeg.

Wfl zfln Nederlanders Liesbeth. net als
oom Frans, tante Anna en Anr.etje, en
daarom willen we naar Nederland toe,
allemaal, zo gauw mogelflk. Vader doet
wat hfl kan om spoedig te vertrekken.
Maar dat is niet zo gemakkelflk. Er
moeten veel brieven geschreven wor
den en vader moet vele malen naar
allerlei kantoren. En dan, hebben we
geld nodig, anders kunnen we niet weg.
En als we dan in Nederland zfln, mag
jfl naar school, iedere dag. In Neder
land zfln heel veel scholen, hele grote
mooie scholen met lieve juffrouwen en
heel veel kinderen."

„O moeder, wat zal het daar ffln
zfln". had ze enthousiast geroepen.

In de schaduw van een boom ging
ze op het witte warme strand zitten en
bekeek heel aandachtig haar handjes,
armen en benen. „Niet bruin genoeg",
had moeder gezegd.

Al gauw vergat ze haar verdriet,
toen ze een klein, jongetje naar zich
too zag komen.

Buiten de schaduw van de grote
boom, gingen ze toen vlak naast el
kaar op een ruw rotsblok zitten.

Pas nu had Liesbeth tfld om haar
gloednieuwe vriendje eens goed te be
kijken. Darmo zo heette hfl. was geen
anak belanda. Vreemd, vroeger had ze
er nooit zo opgelet. „Ik ben een anak
belanda", zei ze en wachtte gespan
nen af, wat of Darmo daar wel op zou
zeggen. Maar Darmo keek haar met
grote verbaasde ogen aan en haalde
toen vragend zfln schouders oip. Wat
wilde ze nu eigenlijk? Natuurlijk, ze
was geen Indonesisch kind, dat had hfl
meteen gezien, maar wat gaf het?
Zijn grote broer, ja, die was eens ver
schrikkelijk kwaad geweest, omdat hfl
met twee belanda jongetjes was gaan
vliegeren. Maar Amed was er vandaag
niet en morgen ook niet. Hfl was met
hun grootste prauw naar de eilanden
gevaren om kippen en klappers van de
eilandbewoners op te kopen en die dan
voor veel meer geld hier in de stad te
verkopen.

„Waar woon jfl?" vroeg Darmo. Lies
beth wees met haar vingertje naar het
vierde huisje vanaf de hoek. Darmo
keek over zfln schouder langs haar
vinger naar het gammele bamboehuis
je.

Neen, dit belanda-meisje was niet rflk.
dat zag hfl wel.

Uit de talrijke rotsspleetjes kwamen
nu kleine kriebelpootjes tevoorschijn.
Darmo zag het en het bracht hem op
een idee. Hfl liet zich rap van de rots
afglijden en holde terug naar de prau
wen. Even later gaf hfl Liesberth een
leeg blikje in de handen en leerde haar
met veel geduld en handigheid de gar
naaltjes uit de speetjes te lokken. Ze
hadden geluk, want naarmate de tfld
verstreek, kwam de rots verder boven
water en vonden ze steeds meer garna
len, die in het blikje verdwenen. Het
warme zeewater bespoelde tenslotte al
leen nog maar één paar zwarte en
één paar bruine voetjes. De zon had
haar volle gloed verloren en hing nu
schuin als een grote ballon aan de he
mel. Darmo's blikje was bijna tot aan
de rand gevuld met kriebelende gar
naaltjes. Het blikje van Liesbeth was
niet zo vol. Plotseling duwde Darmo
haar zfln blikje in de handen en zei:
„Hier die zijn voor jou. Vind jij ze
ook zo lekker als ze droog gebakken
zfln bfl de rflst?" Liesbeth's bruine
ogen werden groot van blijdschap.
Dankbaar keek ze Darmo aan en de
blikjes zorgvuldig tegen zich aanhou
dend, liep ze voorzichtig naar huis.
„Dank je. dank je Darmo" riep ze
nog eens, maar Darmo hoorde het al
niet meer. In de rokerige keuken vond
ze moeder bezig het vuur aan te ma
ken. Het hout wilde, zoals altfld, niet
branden. En moeder's ogen stonden vol
tranen. Was het van de rook? Of...?
Liesbeth gooide de blikjes leeg in een
emmer en liet ze moeder zien. Ze ver
telde honderduit van Darmo, die op een
prauw woonde en bflna altfld op zee was.
Hfl wilde wél met haar spelen, ook al
was ze een anak belanda. En bflna al
die garnalen had hfl voor haar gevan
gen. Ook moeder was blfl met de vangst.
Bfl warme rflst zfln gebakken garna
len inderdaad een lekkernij. Ze waren
beiden zo druk bezig, dat ze hevig
schrokken, toen vader plotseling met
een kreet van vreugde het keukentje
binnenstapte. Hfl zwaaide een papier
tje boven zfln hoofd en riep maar.
„Moeder het visum, eindelijk, het vi
sum. We kunnen weg, we kunnen naar
Holland". Hij sloeg wild zijn armen om
moeder heen en tilde Liesbeth zo hoog
op, dat haar hoofdje de bamboepalen
raakte Hfl kuste het papier in zfln
hand en maakte een rare rondedans
door het hokje, dat ze als keuken ge
bruikten. Vader praatte nu aan één
stuk door druk gebarend naar alle
kanten. Moeder was één en al oor en
keek heel blfl. De vreugde van haar
ouders deed Liesbeth stralen van ge
luk. Ze keek vol eerbied en ontzag
naar het papiertje, dat vader nog
steeds in zijn handen klemde. Het won-
der-papiertje, dat op een onbegrijpelij
ke manier de macht had om voor htm
de weg te openen naar Holland en op-I

D;

eens alle zorg en verdriet kon wegne
men.

Toen ze eindelijk aan tafel gingen,
was de rflst niet zo warm meer. maar
met de gebakken garnalen van Darmo,
was het voor Liesbeth de lekkerste
maaltijd sinds jaren.

De weinige koffers waren gauw ge-

akt. Tevergeefs probeerde Liesbeth

>armo nog eens te ontmoeten om hem
het grote blijde nieuws te vertellen en
afscheid van hem te nemen. Maar haar
vriendje was vertrokken. Met een grote
vissersprauw zwierf hfl nu misschien
ver weg over de Grote Stille Oceaan.

Een beetje verdrietig zat ze de laat
ste dagen vóór het vertek op de rotsen
onder de boom, terwijl ze uitkeek over
de altfld blauwe zee en de eilanden
aan de horizon leken op reusachtige
vissen. Ze voelde de warme wind
langs haar gezicht en haren en proefde
de zoute smaak op de lippen

Een maand later liep hun boot de
haven van IJmuiden binnen op een kou
de mistige dag. Het was een drukte
van belang op net dek. Ze hield vader
en moeder maar goed in het oog, want
alles was zo vreemd om haar heen.

Nu waren ze dan eindelijk in Holland
na een mooie en lange reis. Ze had
zóveel gezien en zóveel meegemaakt
aan boord, dat ze het beslist nooit meer
precies zou kunnen navertellen.

Maar wat had ze het koud in haar
dunnen kleren. Alle mensen in Hol
land droegen warme, dikke kleren.
Maar zij hadden die niet en geld om
ze te kopen was er ook niet meer. Ge
lukkig werden ze geholpen.

Eindelflk, eindelijk was dan de grote
dag aangebroken, dat ze voor het eerst
naar school zou gaan. Aan de hand
van moeder was ze met een kloppend
hart door een lange gang gegaan en
had ze voor het eerst een hele hoge
stenen trap beklommen. Daar was haar
klas. Een vriendelijke juffrouw had
haar een hand gegeven en een plaats
gewezen naast een blond meisje met
vlechten. Moeder had nog heel even
met de juffrouw gepraat en was toen
weer weggegaan.

Voorzichtig keek Liesbeth om zich
heen naar al die blonde hoofdjes.

„Onze nieuwe leerlinge heer Lies
beth Bernardi" zei de juffrouw op
eens," ze is acht jaar en vandaag voor
het eerst op school. Als ze heel vlijtig
is en goed haar best doet, zal ze gauw
even knap zfln als jullie en daarbfl zul
len wfl haar met ons allen helpen. Af
gesproken?" „Jaaaaa" riep de klas in
koor. Anneke van Vreeswflk was een
aardig meisje dat haar met alles hielp.
Onder de leesles mochten ze uit één
boekje kflken. Ze zaten naast elkaar
en Anneke wees met haar wijsvinger
tje onder de woordjes. Liesbeth wou
ook een woordje aanwijzen en zag in
eens hoe blank Annek's hand was naast
haar eigen bruine handje. Een groot
verdriet deed haar hartje ineenkrim
pen. Ze dacht weer aan Djoemi en
Adinda, die niet met baar wilden spe
len omdat ze anders was, ..niet bruin
genoeg" had moeder immers gezegd.
En nuzou Anneke... en de ande
renZe was ook bier wéér anders...

Angstig keek ze om zich heen naar al
die gebogen blonde hoofdjes naar
de juf. En met een snik verborg ze haar
betraande gezichtje in de handen. Op
hetzelfde ogenblik sloeg Anneke haar
beide armen om Liesoeth heen en stond
de juffrouw naast haar. Al spoedig
veegde ze, getroost door zoveel vrien
delijkheid, haar tranen weg en kon de
les weer verder gaan. In het speel-
kwartiertje had het de juffrouw veel
moeite gekost van haar te weten te
komen, waarom ze zc verdrietig was
geweest.

Ze had de juffrouw toen alles ver
teld van Djoemi en Adinda, die niet
met haar wilden spelen, omdat ze een
anak belanda was, maar ook van Dar-

De kunstzin van de bevolking uit zich

ook in de huizen en de monumenten.

Dit jaar worden in verschillende
plaatsen in Tirol feestelijkheden gehou
den ter ere van het feit. dat het bonds-
land Tirol 600 jaar bfl Oostenrijk is.
De jubileumfeesten vinden hoofdzake
lijk plaats in Innsbruck, maar ook in
veel andere bekende Tiroler plaatsen.
Historische optochten, herdenkingsspe-
len en grote optochten in klederdrach
ten zullen dit feest een bijzondere noot
verlenen.

mo en de garnaaltjes.

Eerst had de juffrouw heel ernstig
gekeken, maar later waren ze beiden
lachend de speelplaats opgegaan, waar
Anneke en de andere meisjes al op haar
stonden te wachten. Met een blij ge
lukkig gevoel stak ze haar arm door die
van Anneke.

Holland was wel koud, de zon en de
zee ver weg, maar Anneke was vlak
naast haar en alle andere kinderen, een
speelplaats vol. Ze zouden er morgen
ook zfln en voortaan iedere dag.

„Hier in Holland mogen alle kinde
ren altfld met elkaar spelen," had de
juffrouw zoëven nog gezegd, „of ze nu
zwart of blank zfln."

Hoewel allerlei dingen nog heel
vreemd voor Liesbeth waren, voelde
zfl zich toch al gauw op haar gemak,
dankzfl de juffrouw en de meisjes van
haar klas, die voor Liesbeth niet alleen
een plaatsje ruimden in de klas. maar
ook in hun hartjes.

Carolus Linnaues (naar een oude
gravure).

Een bekende plantkundige was Caro
lus Linnaeus. Vorige week was het
185 jaar geleden dat hfl overleden is.
Linnaeus werd in Zweden geboren,
waar zfln vader predikant was. Deze
was een groot plantenliefhebber, zodat
de jonge Karei Linnaeus al op jeugdige
leeftijd verschillende soorten planten
leerde kennen. Hfl studeerde voor arts
(dokter) waarbij hfl zich tevens in de
plantkunde bekwaamde.

In het jaar 1732 gaf hfl zfln eerste
plantkundige werk, een Flora van Lap
land uit. Om zfln medische studies te
voltooien en met geleerden uit andere
landen in kontakt te kunnen komen,
trok hfl twee jaar later naar Nederland.
Zfln eerste bezoek gold Harderwijk, dat
toen nog een universiteit rflk was. Lin
naeus ontving er in het jaar 1735 de
doktorstitel.

Hierna reisde Linnaeus naar Leiden
en liet het eerste geschrift drukken
van zfln „Systema Naturae", dat een
overzicht bevatte van het delfstoffen-,
planten- en dierenrijk, geranschikt naar
klassen, orden, geslachten en soorten.
Door bemiddeling van de beroemde
Boerhaave kwam de jonge doktor in
aanraking met de toenmalige burge
meester van Amsterdam. Gedurende
drie jaren was hfl nu diens gast op het
buitengoed de „Hartecamp" bfl Haar
lem. Als resultaat van zfln arbeid al
daar gaf, hfl een reeks plantkundige
werken uit, waarin vele soorten wer
den beschreven en gerangschikt. Na de
uitgave van deze werken was zfln roem
voorgoed gevestigd

Teruggekeerd in Zweden werd Lin
naeus m het jaar 1741 hoogleraar te
Upsala. In 1778 stierf Carl von Linne,
zoals hfl zich, na zfln verheffing in de
adelstand, noemde en met hem ging
een van de bekendste mannen van zfln
tfld heen.

In Amsterdam zfln een straat, een
kade en een hcrf naar hem genoemd.

De vreemdelingen, die het romanti
sche stadje Neustadt (Duitsland) bezoe
ken, vragen zich af, waarom daar op
het middaguur een geitebok op de to
ren van het stadhuis blaat. De zaak zit
zó: Ongeveer 500 jaar geleden werd
het stadje door de Beieren belegerd. Zfl
rekenden op de overgave, toen zij op
de stadsmuur een vette geitebok zagen
verschflnen. De Beieren waren volko
men verrast, want, zo zeiden zfl bfl
zichzelf, als de bevolking van Neustadt
een bok los laat rondlopen, dan bezit
zfl vermoedelijk nog meer van die die
ren en is zfl dus geenszins uitgehon
gerd. En toen gaven de Beieren het
beleg maar op. Voor de bevolking die
werkelijk honger leed, betekende dit de
redding, die zfl aan een kleermaker te
danken had. De man had zich in de
huid van een geitebok laten naaien en
was aldus over de stadsmuur gaan
„wandelen". Toen de toren van het
raadhuis van Neustadt in 1951 her
nieuwd werd, kreeg de geitebok er een
plaats op.

Een Tiroler muziekkapel.