Op zoek in Haarlem naar
de LENTE en de ZOMER
Het kan vriezen, het kan dooien,
eens slaat het voorjaar zijn slag
iVöör Kei: ^eKlicK®
Ir. Ch. v.d. Vlis: geprobeerd een
zo goed mogelijke schakel te zijn
te.
Zon-expre
Bloemenmeisjes nog in knop Duitsers hunkeren naar
Zandvoort Bollen laten zich niet kennen Haarlem
mers dromen van Palma de Mallorca En miljoenen
kleurige paaseitjes bij de Union
te
iMk r l
145.000 hollen
Gezinsstad
Voorproefje
3>
T oneel wedstrij d
in Haarlem-N
r
J
Cl
ZATERDAG 26 JANUARI 1963
9
Den paar dagen geleden nog
*>iaar stonden de bloemen dik op
de ramen. De scherpe oostenwind
sueed zonder medelijden door on-
Se winterjas heen. Manoeuvre
rend tussen de ijsschotsen, die
her en der langs de trottoirs la-
Ven, raakten wij verzeild bij
Haarlems Bloei". De directeur
he heer W. van Willige, bleek ge-
Wogen te zijn. Een verstandig
Wf,n, die voor twee weken zijn
heil buiten de grenzen had ge
docht en hopelijk nu heeft gevon
den. Maar wij troffen wel mejuf
frouw Maria Hooij, die onze bijna
bevroren ogen als het ware dwong
e kijken naar de pas uitgekomen
rdclame-plaat van de Keukenhof.
Den plaat van grote afmetingen,
Waarop de bolbloemen reeds vol-
bp in bloei staan. „Kijk naar bui-
,en, en het is winter, kijk naar
binnen en je treft de lente," zei
bnze gastvrouw met een brede
Wch. En toen is meer dan ooit in
bns het verlangen naar het voor-
toar en de zomer gaan branden.
Wij zijn toen op zoek gegaan naar
ho lente. En de zomer bovenal.
e stad lag mistroostig in een
Wet meer fascinerende poolsfeer.
Jijdens onze tocht ontdekten we,
hoe op verschillende plaatsen de
i^nte reeds begonnen is. Hoe er
dar achter de schermen hard
Wordt gewerkt om het voorjaar
uitbundig mogelijk en de zo-
Wor extra-feestelijk te maken.
In zijn romantisch kantoor,
'rigide weggedoken in een voor-
Wereldlijk landschap, troffen wij
n de stadskweektuin aan de Kle-
berlaan de heer J. Dorresteijn, de
hirecteur van „Hout en Plantsoe
nen". Hij bleek reeds onzichtbaar
yin voorjaarsslag geslagen te
bobben. Hij kon zich in de lian-
den wrijven, de bollen zitten in
he grond. Achter de balie van
het reisbureau Lissone-Lindeman
stond
hie
a®
fc
mejuffrouw Rozenkrans,
de eerste vakantie-plannen-
Wakers reeds heeft opgevangen.
Enkele miljoenen paaseitjes zijn bij de Union uit de broedmachine
gekomen. Vele zullen er nog volgen. Zij worden bekwaam opgevangen
en verpakt, om straks in binnen- en buitenland aan de paasdagen
extra kleur te geven.
zijn vooral de Haarlemmers
Je de stad uit willen trekken.
Clnr pendant troffen wij in me-
Jhffrouw Anneke Krul, die in het
hreel van de V.V.V. met haar
Mistenten honderden inlichtin-
f'n uit binnen- en buitenland af-
Het meest smakelijke voor-
®/xr troffen we bij de Union-
j °coladefabriek, waar de direc-
ons rondleidde om ons dui-
te ma^en> hat bij hem in
bedrijf de lente in hartje win-
ïan Volledi9 °P 9an9 is- Uan voor-
zj^swioeheid mag geen sprake
Qn? ^Can vr^ezen> het kan dooien.
gei °genblïk, dat wij deze re-
<jneerschrijven, is het buiten
Paa geworden. Het schijnt te
niet* ^OOXGn- Wij geloven het nog
iiy.' Misschien vriest het, dat het
*chi Wanneer u dit leest. Mis-
IöqJjJI heeft de dooi doorgezet en
nf en we met angst en beven
zaï vorst n°9 een reprise
Vo0)',rven- De honger naar het
honJQar zad er hes te sterker
0r zijn.
Ma.
In het reisbureau hebben de
eerste vakantiegangers zich
reeds gemeld. De gedachte
reeds aan Palma de Mallorca
geeft warmte in dit winterse
getij. foto links). In de stads
kweektuin echter is het reeds
volop lente en zomer. Daar
wordt het zonnige kleed in ge
reedheid gebracht, waarin men
over enkele maanden de stad
hoopt te steken, (foto rechts)
Een verkwikkend beeld, in felle zomerkleuren, geven overal in de stad de platen, die naar een war
mere tijd of warmere streken wijzen. De Keukenhof heeft zich reeds present geméld en geeft nu,
terwijl het bollenland nog onder sneeuwijs ligt, eenbemoedigende illustratie van wat het voorjaar
ons zal bieden. De foto werd gemaakt bij het V.V.V.-kantoor aan het Stationsplein.
buitenland
.llllllllllUIIIIIIIIM.IIIIIMIIlllllllllllllllllllllflIllllllliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMii'iiiiiiiiiiiiiMiiiilMiiiiiiiiiiiiiiiiiitllllllllllllf llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllflllllllflllllfllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll! 'tl
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimtniiiittnmwnii„„i„,i,,ii„„i,ii„mmi,i,„mi,m,mm,,,,,!,mum,
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllMIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIir
en denkt vermoedelijk: God zegene de
greep.
Zij heeft nog andere problemen. Er
moeten weer nieuwe jurkjes komen. Het
eerste contact met de ontwerper is
reeds gelegd, de staaltjes en modelle
tjes zijn binnen, en nu maar puzzelen
en rekenen om de levende Haarlemse
voorjaarsbloemen zo charmant moge
lijk te presenteren. Dat zal wel om
streeks de lente zijn. De oudere meis
jes, die reeds een paar jaar in functie
zijn geweest, hebben nu eervol ontslag
gekregen. Als je de meisjes te lang
aanhoudt, is het hek van de dam. Maar
het afscheid zal toch een tikkeltje wee
moedig zijn. Met de vorige groepen is
het uitstekend gegaan. Dat blijkt ook
wel uit de reacties vanuit het buiten
land. Met Kerstmis en Nieuwjaar zijn
er weer heel wat beste wensen binnen
gekomen, onder meer van Bundesprae-
sident Scharf van Oostenrijk, bij wie
wanneer de dooi niet al te kordaat aan
de slag gaat, zal straks in maart niets
de gedwongen diepvries-periode verra
den.
Het is de afgelopen weken een beetje
vreemd geweest boven de sneeuw uit de
bordjes te lezen met Verboden zich
buiten de paden te begeven". Men had
er om kunnen lachen, maar zo belache
lijk was en is het niet, zegt de heer
Dorresteijn. Ze willen altijd nog vra
gen: trap niet op de bollen, beschadig
het voorjaar, enkele centimeters daar
onder, niet. Louter lenteboden dus, die
bordjes. Gewoon groen-houten sneeuw
klokjes.
In de kassen van de kweektuin
gonst het van de lente en zelfs van
de zomer. Daar maken in de kweek-
bakken onder dubbelglas de muur
bloemen, violen en vergeetmenietjes
zich gereed om uitgeplant te worden,
zegt hij bemoedigend. Wij zwijgc
We wachten eerst het voorjaar mar.
af.
Bij de reisbureaus zomert het ove
rigens al. Dat ontdekten we wel tij
dens het gesprek met mejuffrouw Ro
zenkrans van Lissone-Lindeman Da
a* zomeren begon direct na de jaarwis
se ling. „Zon-expres" en „Franse Ri
vièra" zijn de t(h)ermen, die da-ar dl
hele dag voor een bijna natuurlijke
warmte zorgen. Zodra de ergste span
ningen rondom de wintersportvacan
ties geweken zijn, stapt men zonde
overgang in de lente- en hoogzomer
evenementen.
Ierse kastelen, dof oranje in de ondei
gaande zon en glinsterende blauw-gro<
ne meren zijn troef. Steeds meer men
sen warmen zich reeds met de gedachte
aan warmere oorden, soms ver over de
grens. „Met Pasen naar de Italiaanse
meren" is de slagzin, waarmee eei
respectabel aantal mensen aan de ba
lie van het reisbureau verschijnt. Ril
lend, de jas zo hoog en de wollen mul
zo laag mogelijk getrokken. In triest-
tegenstelling tot de lachende meisje
met zon-rondomme op platen aan d-
muur en in de etalage.
's Maandags is het in hel reisburea
liet drukst, vertelt mejuffrouw Rozen
krans. Misschien hebben de lange, ii
koude gevangen weekeinden daar- iet
mee Ie maken. De bezoekers zijn e
dikwijls zo vroeg bij, dat men het reis
programma nog niet gereed heeft. Maa
zelfs alleen inlichtingen over een z-
vrolijke aangelegenheid als de vakanti-
kunnen hartverwarmend werken. Pal
ma de Mallorca staat boven aan d-
verlanglijst van dit jaar. Dubbel op
zouden we zo zeggen. Alsof palmen ei
Mallorca niet gescheiden in staat zou
den zijn de gedachten aan de ontbc
ringen in het winterse Nederland t-
doen vergeten. Het is nu natuurlijk nog
wat vroeg om reeds te stellen, dat Pal
ma de Mallorca dit jaar de grootstf
trekpleister voor de Nederlanders za:
worden, zoals in de afgelopen jaren
Spanje, Zuid-Slavië of Scandinavië dal
waren.
De wat ouderen trekken er het eersl
op uit. De lente is bij uitstek het sei
zoen voor hen. De jongeren blijken hun
heil liever in de zomer te zoeken. Ieder
zijn smaak, ieder zijn plezier.
?§!ba wij terug naar mejuf-
Haarlem ü386',1" S! f!Z 'r!°°H Mno^
hte v,c. die kans heeft gezien, de
lnterceHi tit uden tot in het barre
mlfs nadat j de volgende maand,
u 'HneiQioc u -wee*, ue uiue-
v n geviprri 4.Un, officieel afscheid heb-
>.ah (je trekt een groepje meisies
UB voo
geland £°'?aar,slichting-1962 naar
L°vket vf za'1. niettemin een fris
uUrd worcU0n Z1Jn' dat overzee ge-
kl''e leidste'i? van I" met haar de an"
bik. de Tan» q de mels3es- mevrouw
de t,de nieuwn"^i3'^evain' druk bezig
dar ^anten wan oproep in
karij^el&ngsten in medeSedeeld werd,
dg? date voor Hpe„ meisjes zich als
8eki °dgeven .nieuwe lichting kon-
geJ6ven. rig mw zonder resultaat
n" "pa telefoon heeft niet stil
hen no8 nrvlt8 meD,uffrouw Hooij. „Er
denfkek?men. Hoewei ^anmeldingen bin-
iets eramt alalde,.p°ep vermoe-
zai zyn dan vorige
groter
O x
een nu J?T1Kr'es in Plaats van 20
he. keUs gema l.^6 vee^ meisjes. Er zal
«tuu Vervelemu, moeten worden, maar
^tsteu°°r stuk h'r i1 aJ die meisjes
end zoi L j a s bloemenmeisje
den doen." Ze peinst eens,
de meisjes het vwrig jaar een bezoek
brachten.
En hoe staat het met de bloemen?
Niet zonder ironie zegt mejuffrouw
Hooij: de spelden zijn al besteld. Ik
denkt zo'n honderdduizend stuks. Maar
hoe het met de bloemen zal gaan? Ik
«eet het niet. Misschien komt het voor
jaar wat later. Maar bloemen zullen er
komen, koste wat het kost. En zij wijst
naar de plaat van Keukenhof. Was het
maar zover, zucht zij.
Dat het zover zal komen, blijkt wel
uit de woorden van de heer Dorre
steijn. Hij spreekt zelfs van de voor
delen van de sneeuwlaag. Wij kijken
hem verwonderd aan. Hij knikt. Ja,
zo'n sneeuwlaag heeft beslist haar
voordelen. Om er één te noemen: het
gras za-1 zo groen onder de harde witte
wintermantel komen als het aan zijn
reputatie verplicht is. Had de „kale
vorst" zich deze weken vastgezet tus
sen de bomen en struiken, dan zou al
le kleur uit de grasmat verdwenen
zijn en zou binnenkort een naargees
tig bruin in de plantsoenen de boven
toon gevoerd hebben, tot in len(g)te
van dagen.
Nu wachten ons straks sappige fris
groene stadsweidjes, waarin de voor
jaarsverrassing van dc heer Dorresteijn
extra treffend zal uitkomen. Vorig jaar
zijn zijn mensen er mee begonnen: hon
derden gele narcissen bleken midden
in het gras omhoog geschoten te zijn
zomaar, buiten de perken. Het leek een
sterk verhaal, in de trant van: Haar
lem is zo op en top de Bloemenstad,
dat de narcissen er in het wild groeien.
Het grote geheim was, dat de mannen
van Hout en Plantsoenen met gulle
hand bollen hadden gestrooid op plek
jes, die zich daartoe goed leenden, zo
als het Kenaupark en de bocht van de
Schotersingel. Waar de bollen terecht
kwamen, werden ze ook geplant. Van
een stijve slagorde was geen sprake.
„Daarvoor moet je naar de bollenvel
den gaan", zegt hij.
Overigens viel het met die gulle hand
erg mee. De flinke som, die voor „Hout
en Plantsoenen" was uitgetrokken om
Haarlem een zo fleurig mogelijk aan
zien te geven, werd in november 1961
toegekend. Dat was net iets te laat.
Het grootste gedeelte van de bollen-
voorraad was toen uitverkocht. Met dat
grote bedrag heeft de Dienst zich in
het afgelopen najaar kunnen uitleven en
de Haarlemmers kunnen er alle goeds
van verwachten. Ruim 145.000 bollen
zijn er nu geplant, en langzaam wer
ken de bloemen zich naar boven: nar
cissen, crocussen, blauwe druifjes en
tulpen, die binnen de perken zullen ver
schijnen. Het zal hun niet aan te zien
zijn, dat zij zich door zeventig centi
meter bevroren aarde hebben moeten
heenwerken. Ze kunnen er tegen, en
wanneer de voorjaarsbloemen het zul
len laten afweten. De heer Dorre
steijn beziet de winter met lentelijke
oogopslag. Even wintert het bij hem,
als we voorzichtig informeren naar
de bomen. Ik denk, dat er zo'n veer
tig, verspreid over de stad, moeten
sneuvelen, vertelt hij. Wij huiveren.
„Er zijn geen bekende stadstypen bij",
tllllllllllllMIIIIIIIIIIIIIIlllllllllllllllllllllllllllllllllllltllllllllll'
A.
(-.«yv-v
Maar wat do-en nu duizenden Duit
sers, terwijl zij de wa-rmte van de ka
chel zoeken? Zij piekeren over Zand
voort. Dat verzekert ons Anneke Krul
van de V.V.V. En zij kan het weten.
Het wordt een gesprek van de hak op
de tak. Nee, bang is zij niet voor bol-
lentijd. Het wordt misschien wat later,
maar het bloemencorso is nu toch in
het vierde in plaats van in het derde
weekeinde va-n april. „Gek hè", zegt
ze, „er zijn dit jaar minder aanvragen
voor de lente dan voor de zomer. Bij
de Engelsen is dat opvallend. De Duit
sers zijn zich al aan het organiseren
voor de Paasdagen. Merkwaardig is
ook de vraag na-ar hele huizen, die te
huur zijn. Haarlem schijnt een gezins
stad te zijn. Een stad, waarheen de
buitenlander in de zomer met zijn hele
gezin naar toe trekt. En hij boft er
mee, dat vele Haarlemse gezinnen
naar het buitenland vertrekken en via
de V.V.V. hun huis verhuren aan va
kantiegangers, die in Haarlem willen
bivakkeren. Zo'n 150 huizen heeft de
V.V.V. op haar lijst staan.
Natuurlijk zijn er verder nog de lijs
ten met pensions, gedeeltelijk te huren
huizen en kamers bij particulieren. Die
variatie is prettig, omdat de verlangens
van de buitenlanders ook zo verschil
lend zijn. Sommigen willen per se in
een hotel of beroepspensioen, anderen
per se niet. Daarnaast beschikt de
V.V.V. nog over een lijst met 1200 bed
den bij particulieren, die in noodgeval
len ter beschikking staan. Meestal voor
éénnachtsvliegen, zegt Anneke Krul.
Het is heel rustig nu bij de V.V.V.,
althans bij de balie. In het half uur, dat
wij er waren, ging meer de telefoon
dan er bezoekers kwamen. Hoogstens
kwam er iemand binnen, die kaartjes
kocht voor - mirabile dictu - „Holiday
on ice" in Amsterdam. Maar het is dë
stilte die de storm vooraf gaat. En
die stilte wordt dankbaar benut om de
nieuwe informatrices verschillende
goede krachten zijn in het huwelijks
bootje gestapt in te werken en de
grote stapels post af te doen. Bij hon
derden gaan de informaties de deur
uit. Inlichtingen over alle mogelijke za
ken. Maar het is fijn werken. Iedere
dag weer. zegt Anneke Krul, voel ik,
dat de lente op komst is.
Een letterlijk voorproefje van dat
verrukkelijke getijde kregen wij bij
de Union-Chocoladefabriek aan de
Paul Krugerka-de. Een penetrante geur
van chocolad'e, een melange van ve
lerlei smaken, hing rond ons heen. Het
geruis van de machines werd een
voorjaarsmelodie, een muziek, die
voerde naar de paasdagen. Want bij
Union dra-aien de machines gestadig
voort. De paaseitjes moeten gelegd
worden en de broedmachine doet ge
duldig zijn werk.
Wij zijn onze tijd ver vooruit, zegt de
directeur. Hij glimlacht. De glimlach
van een man, die in het zakelijk leven
tegen de loop der seizoenen ingaat. Zijn
bedrijf kent naast de gewone produktie
vier hoogtepunten: Sinterklaas. Kerst
mis, Pasen en Moederdag. Van de ver
schillende machines blijft er steeds één
beschikbaar voor Siptcrklaas en Pasen.
Die hoogtepunten vragen een aparte
voorbereiding Ook Pasen dus. In het
bedrijf wordt een planning opgezet om
de eieren-campagne zo degelijk, goed
en vlug mogelijk te verwerken. In sep
tember worden reeds de eerste offer
tes aan het buitenland gedaan. Enige
maanden daarna volgt het binnenland.
Bestellingen voor de ingrediënten zijn
een traditioneel programmapunt. Aan
aluminiumfabrieken in Duitsland en
Zwitserland wordt de vervaardiging van
de aluminiumverpakking opgedragen.
Kilovrachten aluminiumpapier arrive
ren in de loop der maanden in het be
drijf. Zijn alle voorbereidingen getrof
fen onderwijl zijn de chocoladelet
ters bü honderdduizenden van de lo
pende band gegleden dan kan voor
Union het paasfeest beginnen. De laat
ste letter is nauwelijks de deur uit, of
de machine begint te draaien. In enor
me kuipen worden de melanges het
bedrijf produceert twaalf smaken paas
eitjes klaargemaakt. De dikke brui
ne brij golft moeizaam op en wordt
in dc vormpjes gegoten. Vanaf dat
ogenblik ondergaat het „bruine deeg"
zijn eigen bewerking, waar geen men
senhand meer aan te pas komt. Er is
één man nodig, die de machine in het
oog houdt. Na verloop van slechts twin
tig minuten rollen de eitjes uit de ma
chine en krijgen ze de slotbewerking.
Kleinere machines stampen geduldig in
de fabrieksruimte. Ze vangen de eitjes
op, wikkelen het aluminium er om heen
en drijven ze naar andere handen, die
ijverig voor de laatste verpakking zor
gen.
Vanaf november worden aldus tiental
len miljoenen paaseitjes geproduceerd.
Men moet op de klok werken. .De he
stellingen moeten tijdig de deur uit. Een
deel gaat naar het buitenland. De sche
pen moeten dus gehaald worden. Het
is in de Union dus een bedrijvig paas
feest. Want ook het binnenland wacht.
Dat slokt verreweg liet grootste gedeel
te op. De banketbakkers wachten op de
eitjes. Hun mensen moeten ze gebrui
ken om de grote paaseieren op te tooi
en, of de mandjes en bekers er mee te
vullen.
Smaken verschillen. Ook bij Union.
Maar er zijn er twaalf, ieder met
een toepasselijke naam. En onderwij]
draaien de machines. Urenlang. In
grote bakken rollen de eitjes. Een
kleurig en speels feest binnen een
winters landschap. Wjj proeven de
eitjes. Wjj proeven het voorjaar.
-te. - ;"c'
„Het is een heerlijk idee de dienst
uit te kunnen stappen met de zeker
heid, dat het werk goed en deskun
dig zal worden voortgezet." De ogen
van de directeur van Openbare Wer
ken, ir. Ch. C. van der Vlis, twinke
len Hij iis een goedlachse man die
graag over het werk praat. Maar het
is verbijsterend moeilijk om hem iets
te laten vertellen over zijn eigen
aandeel daarin. Een bedrijf als Open
bare Werken in een stad van de
grootte van Haarlem, iaat voor de
directeur weinig ruimte meer om zich
zelf direct met allerlei projecten te
bemoeien. De heer Van der Vlis legt
er dan ook de nadruk op, dat hü steeds
getracht heeft een zo goed mogelijke
schakel te zijn tussen enerzijds hef
College van B. en W.hel beleid of
„het stadhuis", en anderzijds de uit
voerende dienst van Openbare Wer
ken.
Overigens wijst de heer Van dei
Vlis erop, dat de resultaten van zijn
directeursperiode pas zullen blijken
als hij eenmaal vertrokken is. Juist
zoals de resultaten van zijn 25-jarig
directeurschap van Openbare Werken
in Leeuwarden, ginds nu pas blijken.
Openbare Werken werkt op de voor
hand. Allerlei projecten worden ge
reed gemaakt en dan hangt het ver
der af van het beleid van het ge
meentebestuur, van het al of niet be
schikbaar zijn van geld, van het al
of niet afkomen van rijksgoedkeurin
gen, wanneer die projecten worden
uitgevoerd.
Er is één zaak in Haarlem, waai
lirecteur Van der Vlis, een duidelijk
persoonlijk aandeel in heeft gehad:
het terugverwerven voor Haarlem van
de Kourionhornkazerne. Zijn persoon
lijke contacten in Den Haag zijn hier
van grote betekenis geweest.
Het is natuurlijk niet prettig, wan-
leer men op de bonnefooi moet wer
ken en men afhankelijk is van rijks-
goedkeuringen etc. Maar de heer
Jan der Vlis wijst er met nadruk op,
dat hij eigenlijk nooit onder „norma
le" omstandigheden heeft gewerkt.
Toen hij in 1931 in Leeuwarden di
recteur werd, na afdelingschef van
Openbare Werken bij Waterstaat in
Overijssel en in Leiden te ziin ge
weest, kwam de grote crisis, d-e wer
keloosheid en de bezuiniging. Toen de
oorlog en daarna de wederopbouw. In
Haarlem kwam hij niet wat men
noemt in een „opgemaakt bed" Haar
lem ligt nu eenmaal in de verkeerde
hoek van de arbeidsmarkt en er moest
hier heel veel gedaan worden. Er is
ook heel veel gedaan: stadsuitbrei
dingen, asfalteringen, rioleringen, de
Prinsenbrug, de openlegging van het
industriegebied, om nog maar niet te
spreken van de nieuwe plannen die
nog op uitvoering wachten. Maar dal
is het werk van het hele bedrijf; het
is zelfs voornamelijk het werk van
het personeel, aldus de heer Van der
Vlis. Gelukkig is hij, dat hit de af
deling Monumentenzorg aan zijn dienst
heeft kunnen verbinden, want de oud
heidkunde, de heraldiek en de genea
logie gaan hem bijzonder ter harte.
Hij heeft veel belangstelling en lief
de voor het oude en die „oude liefde"
zal hij na zijn pensionering op 1 fe
bruari eindelijk eens goed kunnen gaan
koesteren. Dan kunnen allerlei aan
tekeningen en studies, die hij in de
io-op der jaren gemaakt heeft, einde
lijk eens worden uitgewerkt. Voorlo
pig blijft hij in Haarlem wonen. „Het
is hier prachtig", vindt hij, „mis
schien dat ik ooit nog eens naar mijn
geboortedorp, Den Haag terugga, maar
die zeven jaren in Haarlem hebben
mij meer aan deze stad gebonden dan
ik aanvankelijk voor mogelijk hield".
iiiiiiiiiiiiiiiijiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
HAARLEM. 26 jan. Vrijdag 1 fe
bruari, 's avonds om 8 uur. wordt in
het parochiehuis aan de Lingestraat in
Haarlem Noord een toneelwedstrijd ge
houden, waaraan deelnemen de toneel
vereniging „De Brug", de volleybalver
eniging „W.I.K." en de toneelgroep
„Haarlem Noord". Iedere groep zal een
vrolijke eenacter opvoeren. De winnaar
zal worden aangewezen door een jury,
bestaande uit de wethouders A. van der
Veldt, P. W. Voskuilen en dc raads
leden mevrouw M. van der Wall-Duy-
vendak, en de heer A. J. A. Vos. Het
belooft een plezierige avond te worden,
want na afloop van de wedstrijd is er
een bal, waarbij Jan Doornbosch en
zijn gezellen voor de muzikale bege
leiding zorgen.
