m
ZUSTER PAULA:
„Ik ken geen vervelende wel
kinderendie vervelend gemaakt zijn"
Katholieke L.O.M.-school
aan behoefte in stad
streek te voldoen
blij kt
en
Wet is wet, ook
voor juffrouw
C. J. Weeren
m
Nieuwe koers:
zuidwaarts
Jan Laarveld plaatsvervangend
dirigent „Zang en Vriend schap"
smmmmmmzm®
Nieuwigheid in
Josephkerk
Benoeming gaat
1 maart in
eetmeêipwt
rntmlkmrwm
'-vlmkwtirhtf' J
m/^èéoieetkjod
t tsikgnm. éc'rmdfxtIfL I
P^?5 Radio Moors,
ATAX-TAX!
Safï
ItS?
n
li
ZATERDAG 2 FEBRUARI 1963
PAGINA 3
iMOfiiavdw
.:?4
Zuster paula is het hoofd van
Wig wordt tijdem de spraakles het spreke* gecorrigeerd. SSo.vSS,»SMg Srd"„«
Een hoogtepmnt, tevens afsluiting van het schooljaar, is het kamp,
waaraan vrijwel alle leerlingen deelnemen. De leerkrachten zijn
minstens zo enthousiast als hun discipelen. De foto is wat dat betreft
illustratief genoeg.
Faillissementen
eiR
30 ft
Tiam. IJ
ZAADHANDEL JAN R00ZEN
ALLES VOOR UW TUIN
- "^-^5
■lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllflllllllllllllllllllllllllllllllllllllllflllllllll lllllll
ue katholieke L.O.M.-school in Haar-
:enL de school voor kinderen met
I?er- en opvoedingsmoeilijkheden.
~!e lach op haar gezicht trekt weg,
Tb- woorc' L.O.M.-school valt.
>.Xk heb een hekel aan die naam",
~egt ze. ,,lk vind het een nare naam
het irriteert me, als onze kinde-
^,eti lommetjes genoemd worden".
Ln ze gaat voort: ,,Die naam is niet
«lleen lelijk, ze is ook misleidend.
kinderen die hier op school ko-
•hen, hebben het meest met leer
moeilijkheden te kampen, en door
?le leermoeilijkheden ontstaan vaak
Karaktermoeilijkheden".
Zuster Paula spreekt uit ervaring,
f-en ervaring van vijf experimentele
jaren. Want gisteren was het precies
'lf .l'aar geleden, dat haar school,
onder de patronage van Sint Michaël,
van start ging.
Wij schreven zo juist „haar school"
alsof het gaat om een persoonlijk
°ezit van deze franciscanes. Dat is
natuurlijk niet waar. Zuster Paula
?0u zelfs de schijn niet willen wek-
Maar praat met de docenten,
met de ouders van de scholieren,
"jat de scholieren zelf of met offi
cie onderwijsinstanties, de „school
^an Zuster Paula" zegt hun meer
'Jan ,,St. Michaëlschool". Zij is ten-
s'°tte de bezielende kracht, die van-
het eerste uur de motor draaiend
heeft weten te houden. Zij is ook al-
men begonnen, nu vijf jaar geleden,
fhfit een schooltype waarin zij zich
j^hg volkomen moest zien te neste-
j. Zij wijst echter naar de Katholieke
U'toolraad, die destijds het initiatief
de stichting van een L.O.M.-
tfjool nam. Bij het openbaar onder
is kende men reeds een dergelijke
mooi, de Minister van der Leeuw-
mool. De Schoolraad achtte dit
chooltype minstens zo nodig binnen
raam van het katholieke onder
is. De Zusters van Sint Lucia, de
franciscanessen van Bennebroek,
?'e onder meer het onderwijs (ook
yUO) in de parochie van de H.H.
Elisabeth en Barbara verzorgden,
Jyerd gevraagd ook de zorg voor een
jtO.M.-school op zich te nemen. De
Congregatie ging daarop in en het
pestuur wees zuster Paula, toen
hoofd van de H. Hartschool in het
Kleverpark, aan om met de school
beginnen. Dat was in augustus
1957. in samenwerking met de Haar-
*ernse Katholieke Schoolpsychologi
sche Dienst, waarvan de leiding be-
£ust bij drs. R. van Neer, werden in
hptember reeds de eerste leerlingen
geselecteerd. In totaal kwamen vijf-
kinderen in aanmerking voor
j:e2e school. Tengevolge van ver-
chiliende omstandigheden kon zus-
Paula pas op 1 februari 1958
eginnen. Andere leerkrachten wa-
er nog niet. Tientallen sollicitan-
„6n hadden zich gemeld. Van hen
werd<
t 1
A.ld
hfuari alleen. Met een groepje
^fden er drie aangenomen, die pas
h 1 april konden beginnen,
teh <*Us begon Zuster Paula op 1
bruari alleen. Met een groepje
15 kinderen. Doordat de St. Lu-
^a"U.L.O. aan de Planetenlaan pas
j as geopend, waren er enige loka-
hi1 Vri) gekomen in het schoolge-
hw aan de Tagelastraat. Daarin
jh Zuster Paula met haar experi-
tjiphf beginnen, maar zij deed dat
Pk Zonder de lokalen volgens de
hD^h°l°gie der kleuren een stevig
^knappertje te geven. Twee maan
kind later was het eerste vijftigtal
tej o en comPleet. En nu kijkt Zus-
Er .atila tevreden lachend rond.
Z1ih 162 leerlingen, verdeeld over
11 groepen: 9 klassen lagere school
en 2 u.lo. met in totaal 13 leerkrach
ten en 7 vakleerkrachten.
DE KWANTITEIT vindt Zuster Pau
la overigens betrekkelijk. Het is haar
om de kwaliteit te doen. Het kind,
dat moeilijk op de gewone lagere school
kan meekomen, moet in haar school
op een peil gebracht worden, dat het
op een of andere manier behoorlijk
in de maatschappij weg kan komen.
Daarom slechts groepjes van hoogstens
15 leerlingen. Het kind moet zo per
soonlijk mogelijk benaderd worden.
Het kind. Alles moet om het kind
draaien. Het gaat niet en dat geldt
trouwens in iedere school, zegt ze
om de glorie van de ouders of van
de leerkrachten, nog minder om die
van de Congregatie of ander school
bestuur, maar om het welzijn van het
kind. Het klinkt allemaal wat hoogdra
vend. Maar Zuster Paula is behalve
idealiste ook een groot reajiste, die
haar mening niet ontwikkelt uit ab
stracte bespiegelingen, maar uit de
werkelijkheid van alledag. Daarom
accepteert men graag een uitspraak
uit haar mond als deze: ik ken geen
vervelende kinderen, ik ken wel kinde
ren, die vervelend gemaakt zijn. Dat
is haar ondervinding. Zij stelt de schuld
vraag verder niet aan de orde.
Kijk, zegt ze, er zijn nu eenmaal
kinderen, die niet mee kunnen komen
op de lagere school. Ze zijn niet ach
terlijk, nog minder debiel. Ze hebben
vaak moeite met een paar vakken,
soms maar met één, meestal lezen of
rekenen. Die kinderen doubleren, dou
bleren soms nog eens, ze voelen zich
de mimieren en willen zich op een
andere manier doen gelden. Ze wor
den thuis moeilijk en niet te hante
ren. Er is soms geen land mee te
bezeilen. Sommigen krijgen het zelfs
te kwaad met neurotische aandoenin
gen. Wat was er vroeger met zo'n
kind te beginnen? Straf volgt op straf,
niemand weet er raad mee.
Dom zijn die kinderen niet. Wanneer
zij getest «orden blijkt, dat ze een
behoorlijk intelligentie-quotient hebben.
NIET OVERDRIJVEN. Zuster Paula
doet dat ook niet. Ze komt eenvoudig
met cijfers. Ze geeft percentages van
andere L.o M.-schoien, die langer be- Handenarbeid is een van de be-
staan dan de hare. Daaruit blijkt, dat
io pet. van de leerlingen naar een langrijkste onderdelen van het
J-L.o gaan, 20 pet. terug kan naar L.O.M.-onderwijs. De leerlingen
e lagere school, 40 pet technisch of
vaardigheidsonderwijs gaat volgen, io ontspannen zich en krijgen volop
een eigen hoofd. Die richting wil ik
tenminste uit.
Nog een apart gebouw voor haar
eigen L.O.M.-school? Ja en nee. Ooit
zal dat het beste zijn, maar ik wil er
niet aan beginnen. Laten we nadruk
kelijk spreekt ze in het meervoud
eerst de zaak goed en stevig uithou
wen, dan kan mijn opvolgster over een
pet. overstapt naar de v.g.l.o. en de gelegenheid tot creatief werk,
overigen een baan vinden en een avond- a 9 1
cursus gaan volgen.
Moeilijkheden met de ouders? Ach,
dat valt wel mee, zegt ze lachend. Ge
lukkig wordt het steeds minder als
een schande gevoeld, wanneer een kind
buitengewoon onderwijs moet volgen.
De ouders komen tenslotte wel tot de
conclusie, dat het voor hun kind het
beste is, zeker wanneer door een des
kundige commissie is uitgemaakt, dat
onze school voor het kind het beste
is en daar toegelaten mag worden. De
brieven en andere reacties van de
ouders liegen er trouwens niet om en
menige ouder prijst zich gelukkig, dat
zijn kind de L.O.M.-school heeft mo
gen bezoeken. Heel veel huiselijke na
righeid is daarmee voorkomen.
Zelf formuleert Zuster Paula het al
dus: het doel van onze school is, kin
deren, die een behoorlijke aanleg heb
ben qua karakter en intelligentie en
die toch om een of andere reden in
een klassikaal systeem verongelukken,
door individuele beïnvloering tot ge
lukkige en volwaardige mensen te ma
ken.
Zij heeft haar discipelen in groep
jes ingedeeld, op basis van leeftijd
en bekwaamheid. Door die indivi
duele benadering is wel gebleken,
dat de kinderen zich gemakkelijker
bewegen en geen moeite meer heb
ben met de aanpassing. Leren le
ven vindt Zuster Paula voornamer
dan leren leren. Slaagt het eerste,
dan volgt bij wijze van spreken het
andere vanzelf. Dat dit onderwijs
zulke verrassende resultaten heeft af
geworpen. ligt niet alleen aan Zus
ter Paula. Zij zinspeelt daar zelfs
niet op. Tijdens ons gesprek werkt
zij zich zelfs heel handig op de ach
tergrond, door steeds te wijzen op
het voortreffelijke team, waarmee
zij werkt. ,,Er zijn gelukkig nog idea
listen, die zich met liefde aan deze
vorm van onderwijs geven en er ten
slotte de grootste voldoening in vin
den. Komt U maar eens kijken op
het jaarlijkse kamp, dat wij in de
zomer met de kinderen houden. In
die dagen ontdek je het beste, wel
ke voorteffelijke karakters je om je
heen hebt."
VIJF JAAR L.O.M.-SCHOOL. Is er
een zekere garantie voor het peil, dat
het kind kan bereiken? Zuster Paula
wil, ook na die vijf jaar, geen beslis
send antwoord geven. Dat kan ze ook
na vijf en twintig jaar niet doen. Iede
re leerling kan zeker het einde van de
vijfde klas halen, verzekert ze. Het
grootste aantal haalt de zesde klas,
en uit de percentages, die ik reeds
genoemd heb, blijkt wel, dat velen
rustig door kunnen gaan. Daarom be
gon zij twee jaar geleden te pieke
ren over een eigen U.L.O.-school. Ze
had er vertrouwen in, dat ze zou sla
gen.
Grote risico's? Ze haalt haar schou
ders op. Wat zijn risico's? Natuurlijk
weet ik, dat niet al mijn leerlingen
het u.l.o.-diploma zullen halen. Ten
slotte haalt ook op een gewone U.L.O
nauwelijks een derde van de leerlin
gen de eindstreep. De leerlingen van
haar zesde klas, die tegen het eind van
het leerjaar voldoende intelligent blij
ken te zijn, kunnen het op haar U.L.O
proberen evenals degenen, die elders
dreigen te mislukken op een U.L.O.
en bij individueel onderwijs een rede
lijke kans van slagen hebben.
Zo is zij in 1961 met de eerste klas
U.L.O. begonnen. In totaal 9 kinderen
vormden de eerste groep, die les kreeg
in de H. Hartschool. Zelf nam zij
Frans, Duits en Handelsrekenen voor
haar rekening. Nu -telt de tweede klas
10 leerlingen, de eerste 15. Ze voelt zelf
wel, dat ze een mannetjesputter moet
zijn, wil zij de groei van haar school
bijhouden. Er zijn thans 6 lokalen en
een handenarbeidlokaal in de Tugela-
straat, 3 lokalen in de school aan de
Gen. de la Reystraat en 1 in de H.
Hartschool in het Kleverpark. Het zal
Geen enkele Haarlemse advocaat,
notaris of deurwaarder heeft het ooit
in zjjn hoofd gehaaid mejuffrouw C. J.
Weeren van het Kantongerecht aan de
Jansstraat niet in het voorbijgaan
een vriendelijk knikje toe te werpen,
een blik van verstandhouding te wis
selen of veelbetekenend te knipogen.
Daar was dan ook alle reden toe,
want juffrouw Weeren was ..onmis
baar", zoals dat heet. Drieëndertig
jaar lang. En als zij het voor het zeg
gen had gehad, was ze gebleven en
had ze haar stoel helemaal niet aan
een ander afgestaan. Juffrouw Wee
ren is onlangs 65 jaar geworden. Dat
brengt consequenties met zich mee.
En die zijn hard en meedogenloos,
wanneer de civiele kamer van het
kantongerecht je leven en je hobby
is geworden, Maar wet is wet. en juf
frouw Weeren kent haar als geen
ander. Gisteren was het haar laatste
dag. Onder grote belangstelling heeft
zjj afscheid van iedereen genomen.
Met een traan en een lach.
Het zal de komende weken op de
civiele kamer aanmerkelijk rustiger
zijn. Onwillekeurig was haar bureau
het centrale punt waar alles om draai
de, van waaruit het werk verdeeld
werd en de dagelijkse gang van zaken
werd uitgestippeld. Voor nieuwelingen
moet haar „werkdomein" vóór in de
zaal stellig herinneringen hebben wak
ker geroepen aan de klassenkatheder
van vroeger. Juffrouw Weeren was
niet gemakkelijk. Sinds de oorlog had
zij de leiding van de civiele kamer.
Haar streven was de puntjes op de i
te zetten. Getypte vonnissen en uit
gewerkte rollen behoorden zo perfect
mogelijk te worden afgeleverd. En die
perfectie was er niet vlug in de ogen
van juffrouw Weeren. Zjj eiste wat van
haar afdeling. Daar liegen haar her
haaldelijke terechtwijzingen niet om.
Maar op zijn beurt kreeg iedereeto een
piuim.
Het werk gaat nu na haar vertrek
gewoon door. Aan haar bureau zetelt
een opvolgster. Ongetwijfeld zal de
zelfde perfectie worden betracht. Maar
„ingewijden" zullen er zich de komen
de weken op betrappen, dat er met
haar een stukje onvergetelijk Kanton-
Eerecht verdween. Hoe onvergetelijk?
iat weten alleen de advocaten, de
notarissen en de deurwaarders.
(Advertentie)
TELEVISIE - RADIO
erkend gediplomeerd
KRUISSTKA \T 38. HAARLEM
Tel. 14609
aantal jaren aan het bouwen slaan.
Het belangrijkste is dat de school be
paald in een grote behoefte voorziet.
Niet alleen uit Haarlem maar ook uit
de omgeving komen de leerlingen: Alk
maar, Bennebroek, Beverwijk, Bloe-
mendaal, Castricum, Haarlemmer
meer, Heemstede, Hillegom, Kromme
nie, Noordwijkerhout, Uithoorn, Uit
geest, Velsen en Zandvoort.
HAARLEM,, 1 febr. Ook in de Jozef
kerk in de Jansstraat is aan de geluids
installatie een voorziening aangebracht
voor mensen die een gehoorapparaat ge
bruiken. Deze voorziening maakt een
goede ontvangst mogelijk van alles wat
door de luidsprekers in de kerk wordt
weergegeven, onafhankelijk van de
plaats waar men in de kerk zit.
Zulk een voorziening bestaat uit een
lange draad, die enige keren langs de
muren van de kerk loopt en aangesloten
is aan de versterker in de sacristie op
dezelfde uitgang als de luidsprekers.
De stroom, die in de luidsprekers het
geluid veroorzaakt, komt dus ook in de
draad langs de muren, de zg. kringlei
ding. Deze stroom wekt binnen de kring-
leiding een electro-magnetiscih veld op,
dat wisselt van sterkte evenredig aan
het geluid uit de luidsprekers.
Een gehoorapparaat heeft de moge
lijkheid, via een microfoontje (aan het
toestel zelf) geluiden op te vangen en
versterkt weer te geven door het oor
telefoontje. Daarnaast hebben bijna alle
apparaten de mogelijkheid om te rea
geren op een magnetisch veld. Daar
voor wordt het microfoontje uitgescha
keld en een zg. luisterspoel ingeschakeld.
Zo'n luisterspoel reageert dus ook op
het magnetisch veld zoals dat nu in de
Jozefkerk aanwezig is als de luidspre
kers aan staan, zodat de gebruiker van
een gehoorapparaat via zjjn oortelefoon
alles kan volgen wat de luidsprekers
weergeven, en dit véél duidelijker en
beter dan langs de gewone weg van zijn
microfoontje, omdat alle echo's en hin
derlijke bijgeluiden vervallen.
Interessant is nog, dat het magnetisch
geluidsveld zich niet precies aan de
muren van de kerk houdt, maar ook
buiten rondom de kerk nog werkt, na
tuurlijk alleen via een „aangepast" oor.
Zodoende kan men in de pastorie, maar
ook nog op het Donkere Begijnhof en aan
de Jansstraat beluisteren wat er in de
Advertentie)
De arrondissementsrechtbank te Haar
lem heeft dinsdag 29 januari 1963 in
staal van faillissement verklaard:
George Leusink, te Zaandam, hande
lend onder de naam Scheepswerf Leu
sink; rechter-commissaris mr. J. G. L.
M. Bijnen; curator mr. J. A. M. Thijs-
sen te Zaandam.
Maartje Cornelia Cats, buiten gemeen
schap van goederen gehuwd met Wil
lem Fijnheer, te Haarlem,zaakdoende
onder de benaming „Tcxtilia"; rechter
commissaris mr. J. G. L. M. JSpnen;
curatrice mr. J. M. Moll van Charante
te Haarlem.
wegens het verbindend worden van de
tweei'o tevens slot-uitdelingslijst is op
28 januari 1963 geëindigd het faillisse
ment van
C. M. C. Steeman, h.o.n. Steeman's
Vrachtdienst, te Amsterdam, wonende
te Haarlem, uitgesproken dd. 21 okto
ber 1958, curator mr. F. M. Oberman
te Haarlem.
Wegens het verbindend worden van de
enige uitdelingslijst is op 28 januari
1963 geëindigd het faillissement van
B. Londo, schilder te Beverwijk, uitge
sproken dd. 27 februari 1962, curator
mr. A. A. M. Leesberg te Beverwijk.
kerk door de luidsprekers komt. Men
kan dus buiten al „horen" aankomen,
hoeveel men te laat in de Mis zal zijn.
Omgekeerd werkt deze dure voorziening
nog niet, zodat men door de luidsprekers
in de kerk nog niet kan horen hoeveel
mensen er 's zondags nog na het begin
van de Mis binnen komen...
m. tff
Bit.
aar a"
ee>
as Ba»
-5 V&
en
iltelt e"
buwejj
„Kin*"
e»
ïlswoé'ó
.potb<"
Sl. 138"*
ntzpl'"1
nstee*"'
141*1'
5 t*"'
mg:
5t.
H ootV
9,
r.er.d®^
■gh,
Ze*-
ew et
7.30.
9. I0"'
9.30 v
en 1 j
10
hc'*
eéev
11*
en J>
en
tel***
ar-
8.45- 8'3°
k
R.
Johan van Zwieten: „Naarmate mijn
Een man, die wij ontelbare keren
voor het voetlicht aan het werk heb
ben gezien, is Johan van Zwieten.
Vandaag wordt het voetlicht op vol
le sterkte op hem gericht. Want de
man, die in zovele activiteiten in
Haarlem en omgeving de hand heeft
gehad, gaat de Spaarnestad verla
ten. Hij trekt het Brabantse land bin
nen en zal ziph, naar hij hoopt bin
nen enkele maanden, definitief'' in
Oss vestigen, waar hij tot chef in een
kledingmagazijn is benoemd. Hij zal
daar zichzelf een nieuw decor moe
ten bouwen zoals hij dat vijf en
twintig jaar geleden in Haarlem
heeft moeten doen. Toen kwam
hij rechtsreeks uit Vinkeveen om
in Haarlem te gaan werken als
leerling-verkoper. Onderdak vond hij
bij mevrouw Willy Kreeft, een van
de nijvere leden van de r.-k. rede
rijkerskamer „Alberdingk Thijm". Of
Johan toneel kon spelen? Natuurlijk.
Hfj had zijn sporen in Vinkeveen
reeds verdiend. Zijn vader was in de
dorpsgemeenschap een expert in het
schrijven en regisseren van revues.
De zoon was nauwelijks vier jaar, of
hij werd de planken opgestuurd om
een kinderrolletje te spelen.
Van Zwieten kwam dus bij Thijm.
Nu vier en twintig jaar geleden.
Een kolderieke figuur, naar het
scheen, maar een man, die serieu
zer kon zijn dan men zou vermoe
den. Zijn eerste rol was het jongetje
in de befaamde „Gebroeders Kal
koen". Van Zwieten was in die da
gen een mager manneke. Maar, zegt
hij, met het vermeerderen van mijn
omvang, werden ook mijn rollen gro
ter. Hij leek het uitgesproken type
voor de klucht. Zijn vermogen tot
improviseren en chargeren werden
talenten, waarvan hij dankbaar ge
bruik maakte. Met de meeste van die
stukken trok hij met Thijm naar
„buiten", meestal feestelijke toneel
avonden in een of ander dorp. Daar
kon Van Zwieten zich uitleven. En
hij deed dat ook. Welke stukken? We
noemen er een paar: Portret van
Alois, Strikt Zakelijk, Een vrouw op
zicht, Hoera, 't is een jongen.
Van Zwieten praat met de flair van
een verkoper, die gelooft in wat hij
zegt. Maar ineens is dat gemakke
lijke gebaar verdwenen, als we hem
vragen naar het stuk, waarin hij het
liefst gespeeld heeft. ,,U mag me ge
loven of niet", vertelt hij, „maar dat
was „Maria Boodschap" van Clau-
del onder regie van Albert van Dal-
sum. Daarin speelde ik de rol van
de jonge boer en ik geloof, dat ik
toenam, werden mijn rollen groter.'
een geslaagd type op de planken zet
te. Voor mijzelf was het een zekere
glorie, omdat ik de anderen kon be
wijzen, dat ik ook in de huid van
een ernstig man kan kruipen".
In het overige van het gesprek is
Van Zwieten toch weer de man, die
op voortreffelijke wijze de lof der
zotheid weet te verkopen. Dat kan
ook moeilijk anders, want hij vertelt
van zijn ervaringen op feestavond-
jes, die hij met schetsen en liedjes
heeft verzorgd. „Thijm" ligt hem
echter na aan het hart. Hij haalt
herinneringen op aan Herman Moer
kerk, aan Ton van Otterlo en Henk
Schaer. Het toneel heeft hem veel
levensvreugde gegeven.
Maar daarnaast is hij in vele an
dere activiteiten betrokken geweest.
Merkwaardig genoeg de sport. Ja, de
sport. In zijn vroegere tijd is hij
voorzitter geweest van de voetbal
club in Vinkeveen, in Haarlem heeft
hij twaalf en een half jaar gescheids
rechterd, ooit heeft hij nog aan wa
terpolo gedaan en vlak na de oorlog
heeft hij „gerechterd" bij ijshockey.
Sinds twee jaar is hij de actieve en
altijd organiserende voorzitter van de
Haarlemse Wielersportvereniging
„De Kampioen". Men zal zich her
inneren, hoe hij als ploegleider op
trad, vorig jaar, bij de Hollandse
ploeg, die meedeed aan de „Tour
der- Jugend" in Duitsland. Ik wil nu
eenmaal graag organiseren, zegt hij.
Maar bij „De Kampioen" bevoor-
beeld gaat het mij niet op de eerste
plaats om de techniek. Daar zijn
mensen genoeg voor. De menselijke
kant interesseert mij meer. Ik vind
het belangrijker uit te zoeken, waar
om juist die ene renner altijd in de
achterhoede zit en nooit een redelijke
kans maakt. Dikwijls blijkt, dat zo'n
man niet zozeer letterlijk dan wel
figuurlijk een duwtje nodig heeft om
tot een betere prestatie te komen.
Van Zwieten vertelt honderduit. Hij
woont in de woonark „Alberdingk
Thijm" in de Buiten-Lie. Hij is dus
Haarlemmerlieër. Vandaar zjjn ac
tiviteit bij de protesten van de Lieërs
tegen de annexatie van de Zuidpol
der door Haarlem. Hij is van mening,
dat met name de belangen van de
woonschepelingen in een plattelands
gemeente beter behartigd worden
dan in de stad.
Maar nu gaat hij vertrekken. Met
vele herinneringen, onder meer nog
aan film, radio en televisie, waar
aan hij op bescheiden wijze zijn me
dewerking mocht verlenen. „De
Kampioen" heeft officieel afscheid
genomen, „Alberdingk Thijm" deed
dat woensdagavond en benoemde
hem tot ere-lid. In Oss ligt een
nieuw werkterrein. Wij vermoeden,
dat men daar spoedig niet alleen in
de winkel, maar ook daarbuiten zal
weten, wie Johan van Zwieten is.
HAARLEM, 2 iebr. De Haarlemse
musicus Jan Laarveld is per 1 maart
benoemd tot plaatsvervangend dirigent
van de Koninklijke Liedertafel „Zang
en Vriendschap", welke benoeming de
mogelijkheid inhoudt, dat hij de huidi
ge dirigent, Jack Loorij, zal opvolgen,
wanneer deze in de herfst van dit jaar
zijn functie zal neerleggen wegens druk
ke werkzaamheden. Het afscheidscon
cert van Jack Lory zal in november
plaats hebben. Jan Laarveld zal „Zang
en Vriendschap" voor het eerst diri
geren tijdens een concert, dat op 19
juni in de Grote Kerk wordt gegeven.
De nieuwe dirigent van het befaam
de Haarlemse koor werd op 11 februari
1918 in Enschede geboren. Hij studeerde
aan het r.k. Instituut voor Kerkmuziek
in Utrecht, waar hij in 1938 cum laude
het diploma behaalde. Hij kreeg er on
der meer les van Hendrik Andriessen
(orgel, compositie en directie), Wou
ter Paap (algemene muziekleer, mu
ziekgeschiedenis en harmonie), Phons
Dusch (piano en pianopedagogiek) en
van Ans van Weerelt (solozang).
In het begin van zijn muzikale loop
baan trad Jan Laarveld hermaalde ma
len op als concertzanger. Hjj had daar
voor gestudeerd onder meer bjj Boris
Pelsky, Jo Vincent en Helène Ludolph.
In die jaren maakte hjj ook deel uit
van het Nederlands Kamerkoor van Fe
lix de Nobel.
Al direct na zijn eindexamen werd
Jan Laarveld belast met de leiding
van het kerkkoor van de Sint Jozef
parochie aan de Jansstraat. Met een
onderbreking van enige jaren hij di
rigeerde toen het kerkkoor in Velsen-
Noord is h;j daar tot 1960 dirigent ge
weest. Hij is thans dirigent van het
koor van de kerk aan de Paul Kruger-
straat. Nadat h;j enige jaren directie
had gestudeerd bij Toon Verhejj, de
vroegere dirigent van het Noordhol
lands Philharmonisch Orkest, werd hij
in 1956 belast met de leiding van het
Koninklijk Mannenkoor „Krommenie"
Verder is Jan Laarveld nog dirigent
van het Toonkunstkamerkoor geweest.
Jan Laarveld is als muziekleraar
verbonden aan verschillende scholen in
Haarlem en Heemstede. Sinds 1947
is hij muziekrecensent van de Nieuwe
Haarlemsche Courant.
(Advertentie)
SPEKSTRAAT t TELEF 16061
