Chinees-Pakistaans grensverdrag
overschaduwt de kwestie-Kasjmir Mjs/
Tsioe En-lai aanvaardt de
Colombo-voorstellen niet
I
De week in Westminster
H
SS*
'S&ékon
BEHOUDEN WAT ZORGVULDIG IS OPGEBOUWD
H. J. Pansters 15 jaar directeur
van Huize Don Bosco-Rotterdam
M
moor
WtSUTOS
NAZORG VAN HET
GROOTSTE BELANG
RESA-HILVERSUM
bSi I Lagerhuisleden hebben het niet gemakkelijk
SM.n„rLÏ"™nvw «SSSuS i Macmillan kan met lang meer wachten
de
J
China speelt Pakistan uit
tegen Indië. De Chinezen
hebben een grensverdrag
gesloten met de Pakistanen, maar
zij hebben kennelijk geen behoef
te aan een redelijke oplossing van
hun grensgeschillen met de In
diërs. Peking tracht de bestaande
spanningen tussen Pakistan en
Indië te vergroten, om te voor
komen dat de beide niet-commu-
histische landen op het voor-
Indische schiereiland één front
Zullen vormen tegen de Chinese
Expansiedrang. Door met Paki
stan een grensverdrag te sluiten
heeft China de oplossing van het
I^akistaans-Indische geschil over
Kasjmir voorlopig onmogelijk ge
blaakt.
ZATERDAG 16 MAART 1963
vW'
Regering in Peking speelt
Pakistan tegen Indië uit
'en familie in Ladakh, het gebied dat zowel door Indië alg China, wordt op-
Oeëist. Verleden jaar werd in Ladakh fel tussen Chinezen en Indiërs gevoch
ten, nu is de rust er (tijdelijk?) teruggekeerd.
Aldus dwingt China Nehroe tot hand
having aan de Pakistaanse grens van
Indische troepen, die anders vrijge
maakt hadden kunnen worden voor
het front tegen de Chinezen. China
brengt met deze verdeel-en-heers-poli-
tiek ook Amerika en Engeland in ver
legenheid, die vrezen dat hun wa
penleveringen aan Indië niet alleen
voor de strijd tegen de Chinezen zul
len worden gebruikt, maar misschien
ook voor een nieuw Indisch gewapend
conflict met Pakistan.
Tenslotte hoopt China, dat Pakistan
het lidmaatschap zal opzeggen van
twee westerse bondgenootschappen:
de Zuid-Oost Aziatische Verdragsor
ganisatie en de Centrale Verdragsor
ganisatie. In Peking constateert men
met voldoening, dat onder de Paki
stanen het anti-Amerikanisme de laat
ste maanden fel is opgelaaid.
Voor aansluiting van Indië bij een wes-
*ers militair bondgenootschap behoeven
F6 Chinezen voorlopig niet bang te zijn,
p^ant Nehroe vertoont geen enkele rtei-
gmg zijn buitenlandse politiek van niet-
«abondenheid, of „non-alignment" op te
faven, al aanvaardt hij dankbaar wa-
Panhulp van westerse mogendheden.
De spanningen, die nu in dit Zuid-
Aziatische gebied zijn ontstaan, wer
den veroorzaakt door het grote of
fensief van China tegen Indië in ok-
S* leider van de Indische delegatie in
minister Sardar Swaran Singh.
tober en november van het vorig jaar.
Door dit offensief en door vroegere
veroveringen legden de Chinezen be
slag op aanzienlijke delen van het
Indische grondgebied. Vooral in het
noord-westen (Ladakh) en in het
noord-oosten (NEFA) moest Indië
veel terrein prijsgeven aan de agres
sors.
Op 21 november 1962 besloot China
plotseling tot een staakt-het-vuren, en
het begon zijn troepen terug te trek
ken. Peking was echter niet bereid tot
een volledige teruggave van al het ver
overde gebied. Over de definitieve af
bakening van de grenzen konden de Chi
nezen en de Indiërs het niet eens wor
den.
f n december werd een bemiddelings
poging gedaan door zes Afrikaans-
Aziatische landen: Ceylon, de Ver
enigde Arabische Republiek, Ghana,
Cambodja, Indonesië en Birma. Verte
genwoordigers van deze niet-gebonden
staten kwamen in Colombo bijeen, on
der voorzitterschap van de premier van
Ceylon, mevrouw Bandaranaike. Uit
deze conferentie ontstonden de zoge
naamde Colombo-voorstellen, die aan
Nehroe en Tsjoe En-lai gepresenteerd
werden. De Colombo-groep wilde een
basis scheppen voor formele Chinees-
Indische onderhandelingen.
Volgens de jongste interpretatie van
de Colombo-voorstellen zouden Indi
sche troepen het gebied in het noord
oosten mogen bezetten, dat door Chi
na sinds eind november 1962 werd
ontruimd. Dit zou betekenen, dat de
Indische soldaten konden optrekken
tot de McMahon-lijn. Het door China
ontruimde gebied in het noord-westen
zou gedemilitariseerd worden, maar
Indië zou civiel administratief perso
neel naar deze streek mogen sturen.
Nehroe heeft zich met deze voorstel
len van de Colombo-groep akkoord
verklaard. Als China deze voorlopige
regeling had aanvaard, zou Nehroe
met Tsjoe En-lai onderhandelingen
zijn begonnen over een definitief
grensverdrag. Maar China heeft het
Colombo-plan verworpen.
Het Chinese „Volksdagblad" schreef
onlangs dat een volledig accepteren van
het Colombo-plan aanvaarding zou be
tekenen van arbitrage door de zes Afri
kaans-Aziatische staten, en de Chinezen
willen van geen internationale bemid
deling weten. Indië vreest nu een her
vatting van het Chinese offensief, waar
bij Peking de Indiërs wellicht van pro
vocatie zal trachten te beschuldigen
om een excuus te hebben voor de her
opening van de vijandelijkheden.
Om te voorkomen, dat Pakistan
zich ooit aan de zijde van Indië
zou scharen in het conflict China,
en vooral om Indische troepen te
binden aan de Pakistaanse grens, sloten
de Chinezen op 2 maart j.l. een grens
verdrag met de Pakistanen. In dit pact
werden door beide partijen concessies
gedaan. Volgens de „Times" zag Paki
stan af van oude aanspraken op gebieden
die het nooit onder bestuur had ge
bracht. (Totale oppervlakte ongeveer
5000 km2). China zou daarentegen zijn
grenstroepen en bestuursambtenaren te
rugtrekken van een gebied van 1900
km2 ten gunste van Pakistan. Het gaat
hier om delen van Kasjmir, en dat is
dan ook de reden dat Indië zo verbolgen
is. Nehroe stelt zich immers op het
standpunt dat heel Kasjmir bij Indië
hoort, dat Pakistan ten onrechte een
deel van Kasjmir bezet, en dat de
Pakistanen de afbakening van de gren
zen van Kasjmir niet zelf met China
mogen regelen, aangezien alleen de In
diërs dit zouden kunnen doen.
et Indisch-Pakistaanse geschil
over Kasjmir is een overblijfsel
van de moeilijkheden rond de
verdeling van het vroegere Brits-
Indië in 1947. Bij de „Partition" van het
Britse gebied werden twee onafhanke
lijke staten geschapen: Indië en Pakis
tan. Nu behoorde Kasjmir in 1947 tot
die autonome vorstendommen in Brits-
Indië waarvan de heersers konden kie
zen bij welke staat zij zich wilden
aansluiten. Kasjmir was voor 80 pet.
Mohammedaans, maar het werd be
stuurd door een Hindoe, de Maharaja
Hari Singh. Na enig aarzelen besloot
deze vorst tot onderwerping aan het ge
zag van New Delhi. Pakistan wenste
dit besluit echter niet te eerbiedigen,
omdat het in strijd zou zijn met het
verlangen van de overgrote meerderheid
van de bewoners van Kasjmir. De Pa
kistanen trachtten Kasjmir op de In
diërs te veroveren. De strijd duurde tot
1949. Vanaf dat moment is Kasjmir
voor tweederde in handen van Indië,
terwijl de rest onder Pakistaans be
stuur staat.
Pakistan zou in Kasjmir een volks
stemming willen laten houden over
de definitieve status van het hele ge
bied. De Indiërs hebben dit voorstel
echter afgewezen. Indiseh-Kasjmir
(Advertentie)
G«slaagd.... dank zij
(Nederlands Talencentrum) - Tel. 45432
Vraagt on« prospectus
Talent Ned„ Frani, Duits, Engels L.O. en
M.O.A.-OnderwiJxeriakte-WlskundeL.O.
en M.O.A. - MULO A-B„ H.B.S. en Gymn.
Praktijkexamens: Boekh.( Ned., Franti
Duits, Engels en Hoofdeorrespondent.
De leider van de Pakistaanse delegatie,
minister Z. A. Bhutto.
is op het ogenblik volledig in de In
dische Unie geïntegreerd.
p 29 november 1962 werd bekend
gemaakt dat president Moham
med Ayoeb Khan van Pakistan
en premier Nehroe van Indië be
reid waren tot onderhandelingen over
Kasjmir. Dit was een gevolg van de
Chinese oorlog tegen Indië. Nehroe wil
de liefst geen twee vijanden tegelijk heb
ben. Als de kwestie-Kasjmir opgelost
kon worden, zou Indië misschien een
non-agressie pact kunnen sluiten met
Pakistan. De Pakistanen hadden op
hun beurt ook belang big garanties te
gen een aanval van Indië. Zij maakten
zich ongerust over de Amerikaanse en
Britse militaire steun aan de Indiërs,
en zü vreesden een verstoring van het
militaire machtsevenwicht op het voor-
indische schiereiland.
De V.S. en Engeland werden door
Pakistan beschuldigd van verraad
aan hun militaire bondgenoot, en pre
sident Ayoeb eiste van Washington
en Londen, dat zjj Indië onder druk
zouden zetten opdat het concessies
zou doen in de kwestie Kasjmir. In
november 1962 reisden de Amerikaan
se onderminister van Buitenlandse
zaken, Averell Harriman, en de Britse
minister voor Gemenebestzaken, Dun
can Sandys, naar New Delhi en Ra
walpindi om de basis te leggen voor
Indisch-Pakistaanse onderhandelin
gen over Kasjmir. Hun missie had
inderdaad tot gevolg, dat het gesprek
werd geopend.
Sinds eind vorig jaar zijn er nu vier
conferenties over Kasjmir gehou
den. In die conferenties werd In
dië vertegenwoordigd door de mi
nister voor Spoorwegzaken, Sardar
Swaran Singh, en Pakistan door de mi
nister van Buitenlandse Zaken, Zulfi-
qar Ali Bhutto. Tot voor kort bestond
er nog enige hoop op een oplossing
van de kwestie-Kasjmir. Maar het jong
ste gesprek van de ministers, dat op
12 maart in Calcutta begon, werd over
schaduwd door het Ohinees-Pakistaan-
se grensverdrag, dat tien dagen tevoren
was gesloten. De onderhandelingen zjjn
nu in een volslagen impasse geraakt.
Pakistan heeft zjjn kans op Indische
concessies in de kwestie-Kasjmir ver
gooid door zijn pact met China, en Ken
nedy en Macmillan zijn boos op Ayoeb,
omdat de Pakistaanse president Tsjoe
En-lai in de kaart speelt.
H. BRONKHORST
ItMIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII
V onder zijn duim door zijn controle
een heel mooie theorie, maar het is 1 Hard werken Voor een armoedig bestaan
erg moeilijk geworden er nog langer
in te geloven. Als de regering de ra- 7 Li
den', voorlegt aan het Lagerhuis en er
f Advertentie)
nauwelijks een handjevol leden aanwe
zig is, kan men zich slechts afvragen
wat er van de theoretische macht van
het parlement is overgebleven. Op 3
april komt de nieuwe begroting, waar
onder het defensiebudget van meer dan
18 miljard gulden. Op de begroting
volgen de eindeloze debatten over de
Finance Bill, de jaarlijkse wet die de
begroting van kracht maakt. Tijdens
deze saaie serie debatten houden de
diverse Lagerhuisleden hun jaarlijkse
orationes pro domo, al naar de belan
gengroepen welke zij vertegenwoordi
gen, en aan het eind wordt de wet ge
passeerd. Geen wonder dat men te
genwoordig spreekt over gebrek aan
dynamisme in het parlement. En in
dien men meent dat de Britse pers het
tegendeel uitwijst, heeft men het mis.
De boulevardbladen schroeven het
nieuws op. Als er een onbelangrijk
meningsverschil is in het parlement of
het kabinet, heet dit onmiddellijk in
dikke koppen „Een Hevige Ruzie".
Britse Lagerhuisleden moeten zich
vaak afvragen, als zij dit soort bladen
lezen, of zij in het Huis in slaap wa
ren gevallen toen de sensationele ruzie
plaats vond.
iMMiiiiiiiiiiiiwiiiimiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiniiiuHiiiimiiiiimMiiimiiiiiimiiiiiiiimiiiiiiiiiimiiiiHiiiiii
aar de Lagerhuisleden weten
maar al te goed dat er ergens
iets hapert en dat er iets ver
anderd zal moeten worden. De
regering deelt deze mening en men is
nu bezig te zoeken naar de wijze waar
op men de toestand kan verbeteren.
Een van de kwesties waarop men het
antwoord zal moeten vinden is, hoe
een man, die niet beschikt over eigen
middelen en die geen beroep heeft dat
h\j naast zijn parlementaire werkzaam
heden kan uitvoeren, geacht wordt te
kunnen bestaan. Een Lagerhuislid ont
vangt een jaarlijkse toelage van
17.500, waarvan 7.500 bestemd z\jn
voor zijn beroepsonkosten. (Er zijn La
gerhuisleden aan wie de belastingauto
riteiten een aftrek voor werkelijk ge
maakte onkosten van 16.000 per jaar
toestaan)
Een Brits Lagerhuislid kan zich niet
blijvend vestigen in de hoofdstad, ten
zij hij lid is voor een Londens kies
district. De meeste Lagerhuisleden wo
nen buiten en soms ver van Londen
in hun eigen kiesdistricten. Tijdens de
zittingen begeven zich de meeste naar
Londen en overnachten vier of vijf
nachten per week in Londense hotels.
Tegelijkertijd moeten zij een huis,
waarschijnlijk een vrouw en wellicht
kinderen onderhouden in hun plaats
van inwoning. Het staat vast dat on
der de niet-bemiddelde Lagerhuisleden
velen leven aan de rand van de ar
moede. En niet alleen dat. Vele Lager
huisleden zijn overwerkt. De zittingen
van de vier eerste dagen van de week
beginnen om half drie in de middag.
Op maandag sluit de zitting om tien
uur 's vonds. Maar op dinsdag,
woensdag en donderdag eindigen de
zittingen later, soms zelfs na midder
nacht. Bovendien komen op deze drie
dagen de permanente en de speciale
parlementaire commissies bijeen in de
morgen voor hun beraadslagende
werkzaamheden.
het feit dat een Lagerhuislid
wordt gekozen door de kiezers
van zgn district en niet van een
partijlijst, betekent dat er een
persoonlijke band bestaat tussen het La
gerhui slid en het door hem vertegen
woordigde district. Elke kiezer heeft
het recht, ongeacht zijn eigen politieke
overtuigingen, het zittend Lagerhuislid
voor zijn district te raadplegen of hem
te verzoeken om tussenbeide te ko
men bij leden van de regering of de
departementen. Dit betekent een zee
van correspondentie. En vele Lager
huisleden kunnen zich niet de weelde
veroorloven er een secretaresse op na
te houden. De persoonlijke band met
het kiesdistrict betekent eveneens dat
een Lagerhuislid altijd gereed moet
staan om delegaties te ontvangen uit
zijn kiesdistrict of padvinders of vee-
foklkersverenigingen uit zijn district
rond te leiden door de parlementsge
bouwen. En als de algemene verkiezin
gen komen, moeten de parlementaire
kandidaten drie weken lang rondgaan
langs de huizen van hun kiesdistric
ten, moeten zij spreken op straathoe
ken, rondtoeren met luidsprekersauto's
en 's avonds in muffe schoollokalen
politieke redevoeringen houden voor
verveelde partijleden. (De persoonlijke
band met het kiesdistrict betekent na
tuurlijk ook dat de eerste man op wie
plaatselijke liefdadigheden een beroep
doen het plaatselijk parlementslid is).
Voor onbemiddelde leden is het een
verschrikkelijk hard bestaan. Het enig
argument dat terecht hiertegen aange
voerd kan worden is, dat niemand hen
heeft gedwongen een zetel te zoeken.
Maar ook hier is er een tegenargu
ment. Er zijn ongetwijfeld gevallen
van bejaarde Lagerhuisleden, die zich
niet kunnen veroorloven zich terug te
trekken uit de politiek, omdat wat zij
overhouden van hun parlementair sa
laris hun enige bron van inkomen is,
wellicht vermeerderd met hun ouder
domspensioen.
aomillan zal zeker niet lang
meer kunnen wachten met het
verhogen van de parlementaire
belangen. Ongelukkigerwijze
moet het parlement zelf de omvang
van deze toelagen bepalen, hetgeen po
litiek gevaarlijk is. Gemeentereinigers
zijn ongetwijfeld verdienstelijke (en
schaarse) personen, maar het moet
voor menig Lagerhuislid een zure ge
dachte zijn, dat in sommige gevallen
de man, die het vuil komt ophalen aan
zijn huis, er dikwijls financieel aanzien
lijk beter aan toe is dan hijzelf.
DAAN VAN DER VAT
vervaardigd door de
w leveren
's Lands Kroniek
„Overste" H. J. Pansters
We zijn nu zo ver, dat wij de
jongens in onze huizen het
zelfde kunnen geven als hun
leeftijdgenootjes krijgen, die
een normaal „thuis" hebben. Nu
wordt het tijd ook eens aan de na
zorg van deze jongens te gaan den
ken. We hebben er nog wel geen geld
voor en mensen nog veel minder,
maar we zijn toch wel tot de ontdek
king gekomen, dat de huidige situatie
onbevredigend is .Als wij ophouden
met ons werk op het moment, dat de
subsidie van de Raad voor de Kinder
bescherming of Sociale Zaken op
houdt, dan kunnen we misschien be
ter helemaal stoppen. Wat zien we
namelijk gebeuren? Als de jongens,
die eenmaal aan ons toevertrouwd
zijn geweest uit dienst komen zü
zyn dan inmiddels 21 jaar geworden
en vallen dus niet meer onder „Kin
derbescherming" stappen zij met
lege handen de maatschappij in en
hebben grote moeite om zioh mate
rieel te handhaven. Zü moeten niet
alleen in hun dagelüks levensonder
houd voorzien, maar ook een en ander
bü elkaar zien te krügen om een ge
zin te kunnen stichten. Voor veel jon
gens is dit een heel zware opgave.
Zü keren na een of meer mislukkin
gen terug naar het milieu waar zij
juist uit zün genomen. In zeer korte
tijd vergeten zq dan hun opvoeding,
waar jaren van ons leven in zitten.
Het is begrüpelijk, dat nu wij ons wat
beter kunnen bewegen, wq ons ook
willen inzetten om te behouden wat
wü zo zorgvuldig hebben opgebouwd".
De man die dit zegt is de directeur
van Huize Don Bosco in Hillegers-
berg - Rotterdam, de heer H. J. Pans
ters. Aanleiding tot de opmerkingen
van de heer Pansters is het feit, dat
zijn zilveren jubileum als Kruisvaar
der van Sint Jan (een gezelschap van
mannelijke leken, die zich hebben
verbonden hun leven in dienst te stel
len van de jeugd of andere sociale
werken) voor de deur staat en hjj bo
vendien dezer dagen 15 jaar directeur
is van Huize Don Bosco.
Overste zoals de jongens hem
noemen Pansters wil namelijk zijn
jubileum aangrijpen om te proberen
als eerste fase In het waagstuk van
de nazorg contact te krijgen met de
vele honderden jonge mensen, die in
de loop der jaren korte of langere
tijd in Huize Don Bosco hebben ge
woond. De heer Pansters en zijn naas
te medewerkers (die overigens niet
allemaal tot de Kruisvaarders beho
ren) hebben trouwens al ontdekt, dat
dit helemaal niet gemakkelijk is.
Sommigen sturen een kaartje als zij
trouwen, een enkieling klopt nog wel
eens aan als hij er helemaal niet
meer uitkomt, maar het gros laat
weinig of niets van zich horen. De
adressen, die men heeft uit de tijd,
dat zij nog in Huize Don Bosco woon
den zijn in veel gevallen niet juist
meer
„Alleen voor dit werk al zou je
iemand helemaal in moeten kunnen
mimillurn
«IIIIIIIIIIIIIIUIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIILt
zetten, maar ja, waar niets is verliest
de keizer zijn recht", aldus overste
Pansters.
Hoewel de nazorg een probleem is,
dat de directeur vaak bezighoudt zijn
er natuurlijk meer zaken die zijn aan
dacht vragen. Zo is het de stichting
Johanms Don Bosco, waaronder naast
Huize Don Bosco ook Huize Arcella
(voor grotere jongens, die al werken)
valt, gelukt een nieuw pand aan de
Straatweg in Rotterdam te kopen. Dit
huis moet nu volledig ingericht en be
zet worden. Overste Pansters wil hier
de oudere studerende jongens in on
derbrengen, de jongeren, die vooral
nog op de lagere school gaan, krij
gen dan de volledige beschikking over
de drie prachtige woonhuizen in de
Statenlaan in Rotterdam. Gaan de
De jongens staan graag aan het
tafelbiljart.
iiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiMiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiimiiiiiiiiiiiiit
jongens werken dan verhuizen zij naar
De Westersingel, waar „Arcella"
staat.
In ieder huis heeft men er naar
gestreeft de gezinssituatie zo dicht mo
gelijk te benaderen. In ieder huis
woont een zo klein mogelijke groep
(14 jongens is het ideale getal), die
in de eerste plaats verantwoording
schuldig is aan de leider van het huis
(een kruisvaarder van Sint Jan) en
een verzorgster. De jongens nemen
verder deel aan het normale leven in
de parochie, waarin zij wonen. Zij
gaan daar naar de scholen, zitten in
de verschillende verenigingen en heb
ben hun eigen vrienden, die bij hun in
huis net zo welkom zijn als zij bij
deze vrienden thuis. Naar mate zü
ouder worden krijgen zij ook meer
persoonlijke vrijheid. Huize Don Bosco
wil in de eerste plaats vrije en on
afhankelijke mensen afleveren aan de
maatschappij.
Zondag 24 maart recipieert de heer
H. J. Pansters in huize Don Bosco
aan de Statenlaan. Hü hoopt er vele
oude bekenden te ontmoeten, die met
hem het vlak na de oorlog geopende
tehuis met niets dan wat houten stoe
len en jute gordq'nen hebben zien uit
groeien tot een gezellig thuis, waar
het prettig toeven is. Laat echter nie
mand het plan opvatten op de recep
tie de heer Pansters te prijzen over
zijn aandeel in de geweldige vooruit
gang van de laatste vqftien jaar. Hü
is het bij wijze van spreken al weer
vergeten, zün oog is op de toekomst
gericht.
lllllllllllillMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIUIIIIIII,l„l,Hl
Een kaartje leggen, al is het dan een
kwartetspel, is een geliefkoosde bezig
heid van de jongens in Huize Don Bosco.
