een fries privilece
Zwart weekend
voor
KIEVITEN
Sportieve strijd
met slimme
H
vv
CLARE FISCHER:
Een indrukwekkend
musicus
Jazz
D
A'
Ik wens in de Kamer te zeggen
wat ik daarbuiten niet
Pepper
en
Prez"
D
H
m
„Melken"
K?
J. Fabius
Voortreffelijke LP
Dizzy aan de
Rivièra
5T
SS
Lekker hapje
Bescherming
Blue Diamonds
en
Annie Palmen
No sunshine
ZATERDAG 23 MAART 1963
HH ül □Sr
et wordt een zwart weekend voor
de kieviten: de eieren die ze de
afgelopen dagen rusteloos verde
lg digd hebben tegen de begerige
IW' n> zullen voor het merendeel ver-
j.'ihen onder de pettten van de eier-
kers, die vandaag al voor dag en
4« i'ijn uitgetrokken om elkaar en
"a u'ev'ten te verschalken. Zo'n week
te "et eerste el gaat de sport de moei-
js '°neneen groot deel van de vogels
h, aan de leg gekomen, maar het zün
d0 n°g niet zoveel, dat de markt be-
*v« un 's- De zoekers mogen dus ver
tok ®n> 'Int bun inspanning behoorlek
aoreerd wordt. Overigens gaat het
echte „rapers" niet zozeer om het
f^in als om de sport. Zelfs de ge-
thp, beerden moeten zich elk jaar weer
flt 'en met de slimme weidevogels, die
g bk misbarend boven hun hoofd vlie-
tili a's ze »°g ver van het nest
ijr!> om plotseling ,,in het niet" te ver-
^.flben zodra ze echt „warm" begin-
n te worden; die op allerlei plaatsen,
beslist geen eieren liggen, ,,op
d,1 nest" gaan zitten, of uit een de-
Vüfl tratieve ,,broedhouding" opvliegen
een lege plek.
echte zoeker kent de kuren; hij
ó'aerscheidt op grote afstand manne-
»«n wijfjes, let niet op de lokkende
j achten van de eerste, maar speurt naar
stiekum wegsluipende hennetjes, die
een eind door het gras rennen
jj. f ze de lucht ingaan. Aan hun vlucht
lOhij bovendien, of het zoeken de
tiB lte loont: of de vogel een of meer
'e»ren heeft, of alleen nog maar een
]).V kuil; en zelfs of er al vier, reeds
l> hfoede eieren liggen, die voor hem
'Dn betekenis meer hebben. Het is een
.r,t die vooral in Friesland duizenden
Initieert. De zoekers hebben soms
kpbe aardappeltjes bü zich om de
Vj^'ten te „melken": als ze een nest
met één of twee eieren, leggen
&„®venveel aardappeltjes in het leeg-
ij.baalde kuiltje; de kieviten leggen
(C4r dan hun volgende eieren bij, zodat
K bierzoeker later nóg een keer beet
Kieviten leggen series van vier;
U grapje van de aardappeltjes gaat
Vq? alleen op als een legsel nog niet
tal "ig is. Heeft men vier eieren ge-
w'M, dan moet men enkele dagen
chten op een nieuw legsel en zo slim
de kievit wel, dat hij dat in een
jhw kuiltje deponeert,
4,;b terreinen waar de kieviten dicht
V?n zitten, gaat men wel eens te
(Ltk als bij een drijfjacht: dan loopt
CjJ breed front van zoekers wei voor
t.j' helemaal af, zonder op de vogels
ijj't te letten, maar dat is de fpne kunst
Hri ^00r de leek is het overigens ook
nog zoeken naar de befaamde speld
$j..de hooiberg: de groenige, donkerge-
bojkkelde eieren vallen in het korte,
IL.'g-groene gras bijna niet op. Op
lowland, waar de kieviten ook vaak
(Jteen, is het al even moeilijk: daar
fwouderen ze het kuiltje met de stro
oi! 'eten die een bemeste akker nog on-
®rzichtelijker maken dan een stuk
bsland. Sommige zoekers beweren,
C}. de eieren op het bouwland veel
Uitier zijn dan die in de wei; in ieder
o^vai is het een feit, dat er groenige
^bruinachtige eieren worden gevon-
wWe zeiden al, dat het de zoekers
hJJ?ïal te doen is om de sport. Maar de
0,'' speelt uiteraard een wezenlijke rol:
b kry'gt geen Fries de polder in om
13* een paar aardappeltjes te zoeken,
lijj'bken de kievitseieren werkelijk zo
tJJjjbder, dat ze een daalder oi' een
O" waard zijn? Zonder twijfel zijn
k ft"jes fijner dan kippeëieren. In hun
C bikkelde jasje sieren ze de tafel
°en unieke manier en als men de
ha schaal afpelt, krijgt men een
^Wig-doorschijnend, ietwat elastisch
iu te zien, waarin men een prach-
h*? oranje dooier kan aanboren. Zowel
Wit als de dooier zijn bijzonder zacht
hlild van smaak; een kippeëj wordt
l^bbna ervaren als iets banaals. Wie
M 'n gewenste conditie op
U wil brengen, hoeft het maar even
Wieken: niet langer dan twee mi-
Overigens is de smaak alléén
tj 1 Zo bijzonder, dat het kleine kievits-
boge prijs rechtvaardigt. De
Ito blpapen die de eitjes bij de poeliers
Sup®n kopen, doen het mede om de
V 'actie die deze eieren uit het vrije
rub nu eenmaal opleveren. In het be-
L als er nog weinig gevonden worden,
H, b de eitjes nog 1,75 tot 2; later,
tiM. "e kieviten volop leggen, zakt de
naar 40 ct. De zoekers krijgen
K®*tal de helft van de verkoopprijs.
Ecj - handelaren zitten nu eenmaal met
V psico van de markt. Het risico van
.kwaliteit ondervangen ze met een
even ondergedompeld; als het keurig
plat op de bodem blijft liggen, is het
goed. Wie een nestje van vier vindt,
dient die controle in een sloot ter plaat
se uit te voeren: meestal is het dan al
een bebroed legsel, dat men dan uiter
aard moet laten liggen. Een enkele keer
treft men het, dat het nog goed is, om
dat het vierde ei juist die morgen gelegd
is. Dan is het legsel nog niet bebroed,
want de vogels gaan pas broeden als
het aantal compleet is. t
In de Friese velden hoeft men op
dergelijke buitenkansjes niet te reke
nen: daar ontsnappen de nesten niet
gemakkelijk aan de speurzip van de
eierzoekers. De kieviten die daar on
gestoord tot broeden komen, zijn uit
zonderingen.
Men vraagt zich misschien af, of dat
zoeken van kievitseieren geen aanflui
ting is van de vogelbescherming. Juist
in Friesland is bewezen, dat dit niet
het geval is. De Bond van Friese Vo-
gelbeschermingswachten, die ontstaan
is vit een bond van eierzoekers, waakt
over de kievitenstand als een kloek over
haar kuikens. Allereerst laat men de
kieviten in een aantal reservaten vol
komen ongemoeid, maar bovendien
zorgt men na 20 april voor een effec
tieve bescherming. De bond bestaat uit
volbloed natuurvrienden. Ze hebben de
afgelopen winter wekenlang hulp ver
leend aan de vogels in nooa, ze bevor
deren de broedvogelstand door het op
hangen van nestkastjes en wat de kie
viten betreft: ze patrouilleren na de
sluitingsdatum in alle broedvelden,
plaatsen beschermende hekwerkjes rond
de nesten om de koeien af te houden
en als er geëgd of gemaaid gaat wor
den, worden eerst alle nesten opge
spoord, gemarkeerd en zorgvuldig ge
spaard. Al deze activiteiten hebben de
Friezen het privilege opgeleverd, tot 20
april te mogen „rapen": elders sluit
de raaptjjd al op 12 april.
Als dergelijke beschermende maatre
gelen worden getroffen, heeft het rapen
geen nadelige gevolgen voor de kievi
tenstand. Een onderzoek van prof.
Klomp heeft uitgewezen, dat kieviten
die een of méér keren van hun legsel
beroofd worden, toch weer tot een nieuw
legsel komen. Aangezien de kieviten in
normale omstandigheden toch maar
één keer per seizoen een broedsel
grootbrengen, heeft het rapen alleen tot
gevolg, dat de jongen enkele weken la
ter ter wereld komen. Dat kén ernstige
gevolgen hebben, temeer nu door de
verbeterde landbouwmethoden veel
vroeger dan voorheen kan worden ge
maaid. Heel wat jonge kieviten vallen
als slachtoffer van de maaimachines.
Vogelbeschermers wijzen erop, dat
men in gebieden, waar men niet over
vogelwachters beschikt die tevoren de
nesten opsporen en markeren toch vee)
water:
aangeboden
wordt
*f
T. Itk- Mt.
Ken vlucht van vele kieviten.
onheil kan voorkomen, door van binnen
naar buiten te maaien, waardoor de jon
ge vogels gelegenheid krijgen om te
ontsnappen. Wordt van buiten naar bin
nen gemaaid, dan vallen de vogels op
het laatste stuk, waar ze zijn samen
gedreven.
De ldevitenstand Is ln Nederland
langzamerhand sterk teruggelopen. Het
totaal wordt op hoogstens 50.000 b'roed-
paren geschat; In Zuid-Holland zijn er
niet meer dan zeshonderd, en dat is al
een cijfer v%n tien jaar geleden. De
voornaamste oorzaak is de verbetering
van de landbouw. Kieviten zijn gebon
den aan slecht, laagblijvend grasland,
omdat de jongen ln hoog, weelderig gras
niet uit de voeten kunnen. Een gras-
groei boven 7 cm verjaagt de kievi
ten en de moderne bemestingen leve
ren tegenwoordig bijna overal volwaar
dig, dus hoog grasland op. Dat op de
graslanden die „te goed" zijn voor kie
viten, wel degelijk voedsel aanwezig is,
blijkt in dé nazomer, na het maaien:
dan zijn de Zuid-Hollandse weiden soms
overdekt met kieviten, doortrekkers die
al vroeg in juli uit het noorden en oos
ten terugkomen om hier op de trek.te
blijven pleisteren.
Voor de grutto's, die hoog op de po
ten staan, levert het hoge gras geen
problemen op. Vandaar dat deze soort
zich uitstekend weet te handhaven.
Vroeger wenden ook de eieren van grut
to's geraapt, evenals die van scholek
sters en kemphanen. Dat is nu door de
vogelwet verboden. Overigens komen al
deze soorten pas rond half april of nog
late' aan de leg.
De traditie van het aanbieden van het
eerste kievitsei aan de koningin ieder
jaar weer een spannende run, want de
eerste eieren worden meestal op dezelf
de dag in diverse plaatsen gevonden
dateert al uit de vorige eeuw. Naar
verluidt zou deze traditie in de tjjd
va.i Koning Willem III zjjn ontstaan.
Groot was in 1940 twee maanden
vóór het uitbreken van de oorlog de
verontwaardiging, toen het ei door de
vinder, een NSB-er, aan de leider van
de party werd aangeboden. Het jaar
duarop verscheen tegen de tijd van de
kievitseieren een advertentie in de
Friese bladen, waarin een van de groot
ste handelaren in kievitseieren, de fir
ma Jaarsma in Sneek, het eerste ei
te koop vroeg voor de som van 100.
De firma heeft het inderdaad voor die
prjjs kunnen aankopen. Wie het kost
bare ei toen genoten heeft, vermeldt de
historie niet...
VIC LANGENHOFF
r
e verrassing
van het jaar
voor vele jazz
liefhebbers! Het
Amerikaanse ,Down
Beat' ontving zijn eerste plaat met
liefst vjjf sterren. Jazzcritici in de
hele wereld schreven lovende stukken
over hem en sommige musici noemen
hem nu al in een adem met beroemd
heden als Duke Ellington, en Thelo-
nious Monk. Zijn naam? CLARE
FISCHER (34 jr. oud, geboren in Du-
rand, Michigan), componist, pianist,
en arrangeur.
Tot voor kort kende niemand zijn
naam. Zelfs in de Verenigde Staten had
men nog nooit van hem gehoord. Tot
dat in 1961 trompettist Dizzy Gillespie
hem plotseling ontdekte als een arran
geur, als een musicus van grote klasse.
Gillespie had Fischer eerder gehoord als
begeleider van ex-Messengers trompet
tist Donald Byrd. Toen al was hem de
originaliteit, de wonderlijke accoorden-
keus, de prachtige techniek en de in
tense muzikaliteit van deze nog jonge
pianist opgevallen. De verhalen over
Clare Fischer zijn dunkt ons wat
Amerikaans opgeblazen, maar daarom
nog niet geheel overdreven. Zijn eerste
trio-plaat „First time out" (met Gary
Peacock op bas en Gene Stone op
drums) is inderdaad een verrassing.
Slechts door een derde of vierde maal
de plaat te beluisteren gaat men iets
>-an de grootheid van Clare Fiscbsr be
grijpen. Men heeft vergelijkingen getrok
ken tussen het spel van Fischer en dat
van Bill Evans. Maar als er al een ver
gelijking mogelijk is, dan betreft het
toch alleen maar het feit dat beiden toe
vallig de piano als hun instrument heb
ben verkozen. Voor het overige hebben
zij slechts weinig gemeen. (Op „het won
der" Bill Evans zullen wij over enige
tijd in een uitvoerig artikel terugko
men). Clare Fischer is een begenadigd
musicus. Als oomponist ("ier van ae
DE KLEINE PARTIJ
Op 15 mei a.s. wordt een nieuwe Tweede Kamer gekozen. Bij de kiesraad in
Den Haag staan op het ogenblik 25 partijen geregistreerd. Een na-oorlogs
record naar het schijnt. Acht van deze partijen hebben op het ogenblik
reeds zitting in het college. De andere zeventien hebben dus nog een blanke
onbeschreven toekomst vóór zich. Zij beantwoorden in ieder geval aan de door
de kieswet gestelde eisen dat het géén eenmanspartijtjes zijn en dat de door hen
gevoerde naam de 35 letters niet te boven gaat. Of zij ook alle metterdaad aan de
op stapel staande verkiezingen zullen deelnemen staat in verschillende gevallen
nog niet vast. Per slot van rekening vergt een deelname per kieskring een
parontie-som nan 500. Wat willen kleine partijen, wdt streven zij na? Een van
onze redacteuren heeft deze aan een goed democratische opvatting ontsproten
vragen voorgelegd aan verschillende woordvoerders, die tot antwoord bereid
bleken. Hieronder treft u de uitslag van zijn eerste interview aan.
Is ik de heer J. Fabius, leider van de „Liberale Partij voor Vrije Bur
gers" in zijn woning in Den Haag opzoek, neemt de heer A. v. d. Put
ten net afscheid. Wij gaan zitten en de heer Fabius zegt:
„Deze v. d. Putten is een geniale vent. Ik heb hem laten testen door twee
juristen. Zij stonden er verbaasd over, hoeveel die man weet".
Vervolgens deelt de heer Fabius mij mee dat een aantal hooggeplaatste Ne
derlanders hij noemt ze met name tijdens de oorlog „hopeloos fout" is
geweest. Daarna stelt hij vast dat Nederland „het land van chantage en cor
ruptie" is geworden. Hij zegt: „Iedereen, die in de affaire van majoor-K
fout is geweest, heeft naderhand promotie gemaakt". De oorzaak van de cor
ruptie is „het feit dat de macht van de Staat berust bij anonieme partij
besturen, die aan niemand verantwoording verschuldigd zijn".*
De heer Fabius redigeert nu al weer zestien jaar „De Nieuwsbrief" en hij
is al redigerende tot de ontdekking gekomen dat er in „het parlementaire
bestek en in het regeringsbestek zeer veel niet deugt". Als journalist „be
schikt hij natuurlijk over allerlei verbindingen" en ik zit nauwelijks of de
heer Fabius zoekt al naar een foto-copie, die hij overigens niet zo gauw kan
vinden.
De „Vrije Burgers" zullen in alle 18 kiesdistricten deelnemen, en zij heb
ben „échte liberale partijen" (Vrije Boeren, Rappard) het aanbod gedaan
van samenwerking en zij houden de deur nog steeds open.
De „Vrije Burgers" willen strijd tegpn het dirigisme" en „tegen de leugen
in het Staatsbestel", zij willen in feite „het hele niet-democratische bestel"
veranderen. De kiezer „die niet weet op wie hij stemmen moet", zullen zij
duidelijk maken dat het op „ons" moet wezen. Zij willen dat de kiezers
„elke apathie van zich afschudden", zij willen met name „een verandering
in het kiesstelsel, zodanig dat de macht van de partijbesturen gebroken
wordt".
De heer Fabius leest mij voor uit een Marxistisch-Leninistisch manifest
en na elke passage vraagt hij categorisch:
„Hebben wij dat hier?"
„Bent U van mening dat wij hier bereids in een communistische samenleving beland zijn?", vraag ik.
„Ja", antwoordt hij, „wij hebben allerlei communistische inrichtingen, wij leven in een verregaande staat van
socialisme en de P.B.O. is „een fascistische aangelegenheid".
De heer Fabius vervolgt:
„Het lijkt hier bij mij thuis nét op een advocatenkantoor; ik ontvang allerlei mensen, die zich komen bekla
gen omdat zij door de overheid slecht worden behandeld. Ze weten, dat ik, als journalist, geen namen zal
noemen".
De heer Fabius is van huis uit officier tot 1923 daarna werd hij journalist. „In maart 1939 wist ik al
dat Rusland en Duitsland samen zouden gaan en ik heb er over geschreven." In 1946 keerde hij uit het Verre
Oosten in ons land terug en ontdekte dat „ze Nederlands-Indië aan het verkwanselen waren". Er was sprake van
„een samenzwering met foute figuren uit de oorlog".
Op het ogenblik heeft, zoals men weet, de heer Fabius al zitting in een politiek-bestuurlijk college: de ge
meenteraad van Den Haag. „Ze hebben mij", zegt hij, „gezet tussen de P.S.P. en Communisten in de veron
derstelling dat het wel ruzie zou worden. Maar we krfjgen, met zijn vieren, helemaal geen keet. Wij kunnen
namelijk tégenstemmen, wij hebben geen partijbestuur achter ons. Wij kunnen ons gezonde verstand gebrui-
ken".
Gezond verstand. „Het gevaar in de hele wereldsituatie", zégt de heer Fabius, „schuilt hierin dat elke Sovjet
diplomaat tien keer meer in zijn mars heeft dan 100 Amerikaanse diplomaten tezamen. Daarom heeft De
Gaulle gelijk: wij moeten een derde macht maken".
Splinterpartijen? „De enige methode om het monopolie van de grote partijen te doorbreken. De K.V.P. heeft
ook op zijn tellen gepast toen Weiter zélf begon. En Drees zelf heeft laatst voor de radio gezegd, dat de
„Vrije Burgers" de enige zijn, die kans maken. Maar als U mij nou vraagt waarom ik als map van 74 jaar nog in
de Kamer wil, dan antwoord ik: ik wens daar nog een paar dingen te vertellen, die ik daarbuiten niet kan zeg
gen zonder opgepakt te worden. En U begrijpt wel dat ik heel goede vrienden heb, die mij voortdurend op de
hoogte houden".
Binnenkort komt de heer Fabius in zijn „Nieuwsbrief" met een „grote onthulling". Ik ben met de aard daarvan
op de hoogte, maar ik heb hem beloofd er over te zullen zwijgen. Journalisten onder elkaar. Bovendien heeft
de heer Fabius mü verzekerd:
„Het kan wel eens tien Jaar duren, maar na enige tijd krijg ik altijd geHJk"-
acht nummers op de onderhavige LP
zijn door hem gecomponeerd) bezet hij
zonder twijfel een aparte plaats in de
jazz van vandaag. Als uitvoerend mu
sicus, als improvisator bezit Fischer
eveneens uitzonderlijke kwaliteiten. Fi
scher doet soms denken aan Lennie
Tristano, een andere keer weer aan Bud
Powell. Zijn thema's zijn ongewoon,
een bewogen muzikaal avoptuur, waar
in Fischer zijn diepste emoties uit.
Niet zelden laat hij zijn trio als één
instrument klinken. „Free too long"
waarmee de tweede kant van de plaat
opent is een volkomen vrije improvi
satie. Er is geen vooropgezet plan, er
is geen thema, er is helemaal niets.
Drummer Gene Stone begint, de an
deren volgen. Het resultaat is verbijs.
terend.
De muzikale expressie van Fischer,
van zijn gehele trio is van een opwin
dende schoonheid, grillig soms als een
werk van Pollock maar ook eenvou
dig, harmonieus en bewogen als een
stilleven van Juan Gris. Toddler", een
andere Fischer-original, heeft een the
ma dat iets doet denken aan ,,Un Poco
Loco" van Bud Powell maar dat in zijn
uitwerking geheel nieuwe wegen in
slaat en een ieder tot luisteren en ge
nieten zet.
..Stranger" van bassist Peacock en
„Piece for Scotty" zijn ballads waarin
onverwacht de impressionist Fischer
naar voren komt. Dan ontdekt men plot
seling de grote muzikale verwantschap
met Ellington, door Fischer als de ab
solute grootmeester beschouwd. Clare
Fischer heeft de invloed van tal van
Tenorsaxofonist Lester Young kan
men op Mercury (126 057 MCE) beluis
teren in een fraaie opname, daterend uit
1943. Vier nummers speelt „tihe presi
dent": „I never knew. Just you just
me, Afternoon of a Basie-ite en Some
times I'm happy". Hij wordt op deze
session begeleid door legendarische
mensen als bassist Slam Stewart, en
drummer Sidney Catlett. Aan de piano
zit Johnny Guarnieri, wiens voorliefde
voor Waller, Tatum en Count Basie op
dit plaatje duidelijk naar voren komt.
Maar om hem gaar het niet. In het mid
delpunt staat Lester Young. Zijn toom
is mild; zijn spel schijnbaar wat op
pervlakkig. Schijnbaar. Want „Prez" is
ook op deze opname weer de man met
de ideeën. Moeiteloos swingend bereikt
hij steeds weer een verrassende muzi
kale climax, ondanks zijn wat „droge"
attack. Vooral in „Just you just me"
is hij in zijn element. Zijn begeleiders
krijgen alle kansen hun waarlijk niet
geringen kwaliteiten te tonen. Met na
me de chorus van Slam Stewart in „I
never knew" is een studie waard.
Contemporary (CEP 4102)
speelt West-Coast-altist Art Pepper sa
men met pianist Red Garland, bassist
Paul Chambers en drummer Philly Joe
Jones een aantrekkelijk EP-tje vol. Pep
per weer helemaal opgeknapt na een
heilzame verpleging speelt wat rauw,
wat ongenuanceerd ook zou men kun
nen zeggen. Maar zijn muziek komt
van blnnen-uit: eerlijke, spontane mo
derne jazz krijgt men van hem te ho
ren. In „You'd be so nice to come ho
me to" is Pepper naar onze smaak op
zijn best. Het doorzichtige, ragfijne
spel van Garland vormt ook in deze
ballade een ideale muzikale achter
grond.
befaamde Engelse klarinettist
Monty Sunshine presenteert op
London (HA-R 8037) zijn big
band. Die band bestaat voor een
groot deel uit mensen die speelden (en
spelen) in de bands van Chris Barber
en Humphrey Lyttleton. Dat neemt niet
weg dat de twaalf musici rondom Mon
ty een aardig stukje muziek kunnen
voortbrengen dat echter met jazz wei
nig of niets te maken heeft. Monty
Sunshine is voortbouwend op het
succes van zijn vertolking van Bechet's
„Petit Fleur" steeds meer als so
list gaan optreden. Zijn muzikale
opleiding, zijn grote naam en zijn ge
voel voor smaakvolle, fijn In het ge
hoor liggende kitsch, hebben hem nu
tot deze plaat-opname gebracht Met
lange „gevoelige" halen van zijn vi
brerende klarinet krijgt Monty ieder
nummer er onder: „South of the bor-
de -". ..The third man theme" (niets is
hem te erg), „Love Letters' er „Water
loo Bridge". Alles gaat er door, voor
zien van het stempel „Monty". En dat
betekent voor o»« bepaald geen Sun
shine...
jazzgroten ondergaan. „Ik heb gewacht
met een solo-optreden want ik wilde
een eigen stijl creëren, een nieuwe rich
ting vinden", heeft hij eens gezegd.
Fischer heeft zich thans boven al die
invloeden uitgewerkt. Hij is naar onze
smaak een werkelijk vernieuwer in de
jazz, een vernieuwer die het stadium
van experimenteren voorbij is, een man
die in melodisch en ritmisch opzicht
geen problemen kent en alles kan doen
wat hij wil.
Men doet er verstandig aan deze Fon-
tana LP 688 124 ZL aan te schaffen,
ook al laat Fischer's muziek zich niet
direct geheel doorgronden. Bij een her
haald luisteren zal men begrijpen welk
een indrukwekkend muzikant, deze in
het leven wat stille en gesloten man,
wel is.
un ongetwijfeld drukke werkzaam
heden als sergeanten van de Ver
bindingsdienst hebben The Blue
Diamonds er toch niet van kun
nen weerhouden hun fans op een twee
tal nieuwe liedjes te vergasten. Op
Decca (AT 10 001) bezingen zij de avon
turen van Alice in Wonderland, terwijl
zl) op de achterkant Lola een melodieus
„Bye, bye" toezingen. Het duo blijkt
de stemmen bij het commando's
schreeuwen niet te hebben verloren en
hun „stemmenexcercitie" blijft van een
grote perfectie. Veel opzien zal het
plaatje niet baren, daarvoor wijkt het
teveel af van het tegenwoordig gewilde
genre. Maar misschien juist daarom
heeft het kwaliteiten.
Rob de Ntjs zal op de hitparades
veel hogere ogen gooien. Zijn Neder
landse versie van „Für Gaby tu'ich
alles" komt precies op tijd. Veel pre
tenties heeft hjj met „Voor Sonja doe
ik alles" en „Ritme van de regen"
(Decca, AT 10 003) niet, maar de me
lodietjes liggen gemakkeijk in het gehoor
en lenen zich uitstexend voor meezin
gen. Dat is voor het teenagerpubliek
al ruim voldoende. Dat Rob de Nijs ook
nog een goede stem heeft is voor hem
en ons een aangename bijkomstigheid.
In deze rubriek bespraken wij reeds
het liedje „De Speeldoos", waarmee
Annie Palmen de Nederlandse kansen
gaat verdedigen op het Eurovisiesong
festival. Dat vereist moed, vooral als
men weet hoe groot de kritiek in ons
land op de gang van zaken bü de se
lectie is geweest. En nu komen boven
dien De Selvera's met hun versie van
„De Speeldoos". Dat kan de spannin
gen nog slechts verhogen, want het door
Artone (Dr 25 167) uitgebrachte duetje
spreekt ons meer aan dan de solo van
Annie Palmen. Met twee stemmen kan
men ook veel beter het luchtige en
sprankelende van een tingelende speel
doos benaderen.
Philips heeft onlangs een voortreffe
lijke opname in de handel ge
bracht van het septet van trompet
tist Dizzy Gillespie. Op deze LP
B 08 167 L) is Gillespie weer „ouder
wets" op dreef. De opnamen z(jn -ge
maakt tijdens het derde internationale
jazz-festival In Juan-Les-Pins voor een
vakantie-vierend, maar daarom niet
minder kritisch publiek. „Dizzy at the
French Riviera", is de titel van deze
plaat waarop men zeven nummers op-
het-hoogste-niveau kan beluisteren.
Speciaal voor dit live-concert had Gil
lespie een uitgelezen combo bijeenge
bracht dat bestond uit fiuitist-tenorist
Leo Wright drummer Ruby Collins, de
vermaarde Braziliaanse bandpianist La-
lo Schifrin (een ontdekking), bassist
Chris White, gitarist Tzigane Elek Bac-
zik, (een neef yan de beroemde Djan-
go Reinhardt) en Voor de Bossa No
va-nummers de Cubaanse drummer
Pepito Riestria. Over Bossa Nova ge
sproken. De manier waarop Gillespie en
zijn musici (Lalo Schifrin!) dit nieuwe
ritme verwerken is boven alle lof ver
heven. Maar bovenal hoort men op deze
plaat heerlijk verende, swingende jazz,
intrigerende bop-thema's en sublieme
soli van Gilespie. Bossa Nova-num
mers als „Chega de Saudade". „Pau
de arara" en het overbekende „Desafi-
nad«" krijgen onder de behandeling
van Gillespie en Schifrin een geheel
eigen kleur en aantrekkingskracht.
Men ondergaat deze nieuwe muziek ge
fascineerd en genietend. Als men zo
Bossa Nova kan spelen, dan hebben wij
er geen enkel bezwaar meer tegen.
Opvallend is in de overige (hop)num
mers het voortreffelijke, geraffineerde
samenspel tussen de leider en tenorist
Leo Wright. Bassist Chris White is he
laas niet altijd even zuiver van toon.
