HET RAADSEL ECIL
1
Alfredo
Middenstand
en jeugd van
Dongen in het
geweer
DE FLUIT MET ZES SMURFEN
Het derde ICC-Concours
SNELFIX de snelle lijm *98^ Ceta-Bever
0/0
Moord in
d@ Moskee
Sprookjesbos DE EFTELING
BE SOEPSTE
Echte stierengevechten
in Tilburg
DE BALDAKIJN
Jonge Tonelisten dingen naar
drie goede prijzen
Saneringsacties van
burgemeester roepen
verzet op
smËmÈÊÊ
lêpP
BIJ LUSTRUM VAN STUDENTEN
ZATERDAG 20 APRIL 1963
PAGINA 19
ÏÏRIC DE NOORMAN
„Vrees niets, Egil, wij weten dat je de waarheid gesproken hebt,
want onze mannen hebben de oude min weten te vinden,,' roept de
voorste der krijgers de sidderende Wuffa toe. En even later dringt
Aldor zelf zich glimlachend door de om Wuffa heen staande krijgers
heen. Deze begrijpt onmiddellijk, dat men hem voor zijn dubbelganger
aanziet. Als hij er nu maar in slaagt Aldor en zijn mannen in die waan
te laten, kan hem, om een of andere voorlopige nog voor hem duistere
reden, niets gebeuren. „Toen wij merkten, dat je gevlucht was, dachten
We eerst, dat je toch werkelijk Wuffa was", grijnst Aldor, „kom beste
jongen, kijk maar niet zo sip, wij zijn je vrienden." „Gelukkig", stamelt
Wuffa en dat meent hij uit de grond van zijn hart, want daarmee is
het gevaar geweken... tenminste, zolang hij zich niet verspreekt. „Wat
Sa je nu doen?" vraagt hp dan. „Tja... we kunnen een boodschap naar
Noorwegen sturen," antwoordt Aldor, .„want de kans is natuurlijk
groot, dat de echte Wuffa daarheen gebracht is door Ulfa, zoals jij hem
noemt. Maar dat kan allemaal heel lang duren en eigenlijk heb ik een
beter plannetje bedacht. Als je tenminste wilt en durft meewerken."
Wuffa knippert onzeker met de ogen: „D-dat ligt er maar aan," pre
velt hij voorzichtig; „wat voor een plan heb je, Aldor?" „Ha, je bent
een kerel," grijnst de aanvoerder der vogelvrijen. „Kijk, ik heb bedacht,
dat we nu de kans hebben Harg en zijn bende beulen in één klap on
schadelijk te maken, maar dan zou je naar de burcht moeten gaan.
Durf je dat?" Een grijns van oor tot oor toont Wuffa's gezicht nu.
Werkelijk, mooier kan het al niet gaan en hij heeft nog nooit zo vurig
de waarheid gesproken als thans, nu hij antwoordt: „Voor dat plan
netje van jou ga ik graag naar de burcht terug!"
>B
as7^\
uulue u/ssch/ea/ -irrr r
door
MARTIN MONS
ïi
MOCO
1
BREDA, 19 april In het zuiden
klinken steeds meer protesten tegen de
overvloed van zonder vergunning ge-
weeen*6 re<:lames langs dc openbare
wordt ('e meeste gemeenten
den n°s nauwelijks de hand gehou-
van a'-)n, de voorschriften. De gevels
i winkels en oude boerderijen langs
Tfi„ïf;'^!irrs.lv<'Ken zlin volgeplakt en
Volgetimmerd met affiches en blikken
reclameborden. De burgemeester van
het Brabantse leer- en schoenendorp
Dongen wil er wat zijn gemeente be
treft een einde aan maken en is ten
strijde getrokken tegen winkeliers, dié
hun panden vol hebben laten hangen
met reclameleuzen en sigaretten- of
andere automaten. Deze actie van de
burgemeester, kalmpjes ingezet, dreigt
Bu uit te groeien tot een fikse rel.
Het eerste procesverbaal is al geval
len, nadat het gemeentehuis een kleine
reeks waarschuwingen had gestuurd.
De handeldrijvende middenstand mop-
Pert, dat de burgemeester van Dongen
een dode plaats wil maken en dreigt
hem een handje te zullen helpen door
bU wijze van represaillemaatregel een
Paar weken lang alle lichtreclames en
etalagelichten gedoofd te laten. Burge
meester Kooijman, die sommige winke-
hers persoonlijk ging aanzeggen, dat
Oe bontgekleurde reclameborden van
de gevels moesten, zegt over de zaak:
>,Ik heb niets tegen goede lichtrecla
mes, die kunnen het straatbeeld op-
missen, maar ik wil voorkomen, dat
het dorp één kakelbonte etalage
ivordt".
Overigens wordt er in Dongen nog
jheer gesaneerd. Op Tweede Paasdag
ls de plaatselijke rijkspolitie een grote
hctie begonrien tegen de dansende
jeugd beneden de achttien jaar, die
krachtens een politieverordening geen
jhegang tot openbare dansgelegenheden
heeft. Bij bosjes werden de jongelui
hit de plaatselijke danszalen verwij
derd. Bovendien werd het gemeente
lijke; park, geliefde plaats om te minne
kozen, duchtig uitgekamd. De jeugd,
danig in haar wiek geschoten, heeft
?t> de eerste maatregel gereageerd
met een protestoptocht naar het huis
van de burgemeester.
ZJi.SAi.LBS MEELOOPT
ZJAS WE MORGEAS SAS DB
LOOP VAAS DE DAG KLAAR
DAAS KUSSASEAS cSULL/B
PEPERSACK VERDER
JAS
A/U ZAL SK DE
f HELE DAG LAS
VAAS HOOFOPUAS
HEBBEK/. DAT
VS" us AT SQaJ-
OEfZS
WATDAT BETREET HEB /KUB AL AFGEVRAAGD HOB
WE KEM TERUG ZULLE K V/A/DEAS! WE HEBBEK
ERGEE AS FLAUW /DEE VAAS WAAR HU USTHAASGT.'
AS/EZ UAAR WU <1.
wel! J si lAX OORDJ
SK ZE/ iSULL/E AL DAT BASKELE SMURFEAS HEM
OVERAL VOLGEAS! ZB HOUDEAS OASS OP DB HOOGTé.
VAAS ZUAS DOEAS BAS LATEAjl ZODRA DE FLU/T
KLAAR SS GEEF /K HUAS ORDERS UiSLL/B
ASAAR HEU TOE TE 3REA/GE AS J
(Van onze kunstredactie)
AMSTERDAM, 20 april Een be
langrijk aantal jonge toneelspeelsters
en -spelers zal op donderdag 25 april
optreden voor een jury met gevestigde
namen om deel te nemen aan het Con
cours voor Jonge Tonelisten, een wed
strijd die is georganiseerd door de di
recteur van het Internationale Culture
le Centrum te Amsterdam, de heer Jo
Elsendoorn. Drie jaar geleden organi
seerde het ICC voor het laatst een der
gelijk concours. Winnaar was toen Pe
ter Oosthoek. Het eerste concours werd
gewonnen door Henk van Ulsen.
De deelnemers van dit jaar zijn: Joop
Admiraal, Arthur Boni, Jacques Com
mandeur, Kees Coolen, Hans en Jules
Croiset, Rudolf Damsté, Carol Linssen,
Guido de Moor, Willem Njjholt, Huib
Rooymans, Jules Rooyaards, Eric
Schneider, Will van Seist, Dolf de Vries
en de dames Kitty Courbois, Thérèse
Steinmetz en Lucie de Vries.
In de jury zullen zitting hebben: Ma
ry Dresselliuys, Caro van Eyck, Elise
r Advertentie)
7
(Advertentie)
BELEGGING van kas-
en geldmiddelen op
termijn.
Interess. mogelijkheden
met 100 waarborg.
Rentevergoeding tot
7 per jaar.
Vragen om Inlichtingen worden strikt ver
trouwelijk behandeld door: M. A. C. Pruys
van der Hoeven, Bedrijfsadviseur, Scholten-
straat 25. Leiden. Tel 0171023797
Hoomans, Ank van der Moer, Han Bentz
van den Berg, Joris Diels, Karl Gutt-
mann, Ton Lutz, Guus Oster, Gerard
Rekers en Jan Teulings.
De eerste prijs is 1000 gulden groot en
is beschikbaar gesteld door het Prins
Bernhard Fonds: de tweede prijs is 600
gulden, afkomstig van de gemeente Am
sterdam en de derde 400 gulden groot
komt van het Nederlands Toneel Ver
bond. Alle deelnemers spelen vflf minu
ten uit een klassiek en vijf minuten uit
een modern stuk. De meesten hebben in
het eerste genre Shakespeares gekozen;
bjj het tweede komt de naam van Iones-
co nogal veel voor. Degenen, die door
dringen tot de finale op zaterdag 27
april a.s. om half twee in het Nieuwe
de la Mar Theater, mogen nog een vrjj
nummer brengen. Voor toegangsbewij
zen kan het publiek zich wenden tot het
ICC te Amsterdam.
Hij besloot eerst uit te kienen, wat wel de reden
*on zijn, dat juist hij het slachtoffer moest worden
^an deze machinaties. Haat? Hij was er zeker van
Seen enkele vijand te hebben. Neen, haat als drijf-
eer was onmogelijk. Eigenbelang'? Dat kon. Maar
aan geen financieel belang. Hij mocht nu wel sinds
hicht Suze's dood schatrijk zijn, maar wie had er
aan, als hij stierf? Zolang Leo leefde niemand.
Wai zeHs a's die X er in slaagde Leo ook... Och,
lana een anzln kletste hii nu. Er bestond in Neder-
anq geen doodstraf, ergo, er was geen sprake van
hem ITloord langs een omweg. Neen, degene, die
ove T" deze s'tuat'e ha<d gebracht, voelde tegen-
Het persoonlijk niet de minste animositeit,
te stWn s er 116111 a"een maar om te doen zich veilig
dan 1100 kon een moordenaar veiliger zlin
TnisrtWaJlneer een an(üer werd veroordeeld voor zijn
veiliof? '1 Dat was llet en'Se, dat deze man zocht:
De m J En hlJ was de meest geschikte zondebok,
len vIoc>Trdenaar had zijn keus ook kunnen laten val-
hiet t h°' Natuurlijk had hij een reden gehad dat
beznot oen- Als de moordenaar onder de moskee-
hehho„TS te vinden was, zou hij alle redenen gehad
LPn ,!T„ j niet in de zaak te betrekken. Als hij
Van j deze r°l had gekozen, zou de aandacht
Wat Ho P°"tie automatisch op de moskee en al
kon J„armoe samanhing worden gericht. En dat
Dio T(j>-r werkeljjke schuldige gevaarlijk zijn.
er ncfi u a m EI Hoessein? Och neen, die had
met het minste voordeel bij tante Heieen te
vermoorden. Levend was ze voor hem voordeliger
dan dood.
Neen, hij kwam er niet uit. Die kerel was hem
te slim af. Hij zag geen kans... Ze zouden hem
eenvoudig niet willen geloven. En hij kon hun moei
lijk ongelijk geven. Welk zinnig mens geloofde nu
zo n stripverhaal?
„Luuk?" zei Leo Verweert, „Luuk? Luuk zou een
handelaar in narcotica zijn en een moordenaar?" Hij
begon zenuwachtig te lachen. „Maar dat is toch
kwatsch, mijnheer Perquin, doodgewone kwatsch!
zegt u toch ook eens, oom Abdoellah, het is immers
onmogelijk, dat Luuk..."
hals de inspecteur het zegt..." Professor De
Pauw haalde moe de schouders op. „Jij moet nu zo
langzamerhand ook wel tot de conclusie zijn geko-
m?r; i?ati er n'ets onmogelijk is."
ir-H verongelijkt voor zich. Professor De Pauw
was altijd gesteld geweest op een rustig leven zonder
botsingen of grote emoties. Die arme Heieen had
hem dat dikwijls moeilijk gemaakt. Haar dood was
hem, ook al zou hij zichzelf dat nooit willen be
kennen, een verlichting geweest. Maar inplaats van
beter scheen het leven er nog turbulenter en vrees
wekkender door geworden. De manier waarop die
arme Welmoet was gestorven... Hij nam het He-
leen, ook al was ze dan dood, erg kwalijk, want
al deze Grand Guignolgebeurtenissen vonden ten-
slotte hun oorsprong in haar dwaze bevliegingen,
haar gebrek aan evenwicht. Dikwijls zocht hij zijn
toevlucht hp Lily van Heerdt. Lily had alles, wal
die arme Heieen steeds had ontbroken Tact een
gelijkmatig humeur, een gevoel voor verhoudingen.
Als hij bij haar kwam, kon hij altijd zeker zijn van
intelligente gesprekken over dingen, die hem inter
esseerden. Of beter gezegd,, die hem geïnteresseerd
hadden. Want het enige, waarin hij nu nog belang
stelde, was de vraag of verdere schokken hem nu
eindelijk eens bespaard zouden blijven. Of die lange
politie-inspecteur, die maar kringetjes scheen te lo
pen, er nu eens in zou slagen deze ellendige historie
op te helderen. De zorgvuldigheid, waarmee Lily
van Heerdt elke toespeling op de recente gebeurte
nissen vermeed, scheen hem een overmaat van
tact, die grensde aan het gevoelloze, om niet te
zeggen, dat zij blijk gaf van weinig begrip of mede
leven. Als hij bij haar zat in haar zo verantwoord
ingerichte kamer en haar rustig betoog over alles
en nog wat hoorde, kreeg hij soms zin te vloeken of
de boel in elkaar te trappen. Wat voor een vrouw
was Lily toch, alles wat er de laatste tijd aan enor
miteiten was gebeurd zo volkomen te negeren? Als
of je het daardoor ongedaan kon maken.
En nu kwam weer die politieman en vertelde, dat
Luuk, die hij van klein jochie had gekend, een moor
denaar was en handelde in verdovende middelen!
Enfin, dat kon er nog wel bij, dacht hij verongelijkt
Langzamerhand leerde hij wel zich over niets te
verbazen.
Hoofdinspecteur Perquin keek van zijn gemelijk ge
zicht naar de goedige hondekop van Leo Verweert.
Onder een voorhoofd, dat een en al rimpel was,
zagen zijn melancholieke ogen hem verslagen aan.
Zoals altijd in ogenblikken van crisis hield zijn ene
hand weer stevig de benedenhelft van zijn gezicht
omklemd, alsof hij bang was, dat het uit elkaar zou
vallen.
„Ik begrijp waarlijk niet, hoe u op zo'n dwaas idee
komt," hield hij vol. „Ik weet wel, dat er dikwijls
moeilijkheden waren tussen mijn broer en tante Cha-
didja, maar die waren er al jaren. Al sinds wij als
kinderen bij oom en tante in huis kwamen. Maar
je kunt toch wel niet met iemand kunnen opschieten
zonder hem te willen vermoorden? En wat Welmoet
betreft, Luuk was dol op Welmoet. Tenminste...."
„Tenminste, mijnheer Verweert?"
„Heb ik tenminste gezegd, dan weet ik werkelijk
niet waarom. Luuk was dol op Welmoet, werkelijk,
inspecteur. Ze hadden nooit ruzie. Tenminste zo
goed als nooit. Ook bij de beste verstandhouding
komt toch wel eens een enkele keer... een enkele
keer..." Hij keek Perquin hulpeloos aan.
„Zeker, zeker," suste deze.
„En als ieders zenuwen dan zo gespannen zijn...
U begrijpt wel, dat na tante Chadidja's dood we
allemaal op waren van de zenuwen..."
Leo," viel professor De Pauw wrevelig uit.
„Ik kan tante werkelijk niet anders noemen, oom.
Ik heb het gevoel, dat, als ik dat deed, zij..."
Ditmaal was het hoofdinspecteur Perquin, die hem
in de rede viel.
(Wordt vervolgd)
Een fraai kasteel in het park van de Efteling in Noordbrabant.
Op zekere dag kwam een van de
oorlog terugkerende soldaat op zijn
voettocht bij een dorp. De lucht was
grauw en de soldaat had honger. Hij
klopte aan bij een hlis aan de rand
van het dorp en vroeg iets te eten.
„We hebben zelf niets", zeiden de men
sen en dus liep de soldaat door.
Hij klopte aan bij het volgende huis
en- vroeg iets te eten.
„We hebben zelf niets", zeiden de
mensen.
„Heb je een grote pot?", vroeg de
soldaat. Ja dat hadden ze, een grote
ijzeren pot. „Heb je water?" vroeg hij.
Ja, ze hadden water zat.
„Vul de pot met water en zet 'm op
het vuur", zei de soldaat, „want ik
heb een soepsteen bij me".
„Een soepsteen?", zeiden ze, „Wat
is dat?"
„Dat is een steen, die soep maakt",
antwoordde de soldaat. En ze gingen
allemaal om hem heen staan om dat
wonder te zien.
De vrouw des huizes vulde de grote
pot met water en hing 'm boven het
vuur. De soldaat nam een steen uit
zijn zak (hij zag er uit els elke wille
keurige steen, die je van de straat zou
oprapen) en gooide die in de pot.
„Laat het nu maar koken", zei hij.
En zo gingen zij zitten wachten tot het
water zou gaan koken.
„Heb je misschien nog een beetje
zout? „vroeg de soldaat.
„Natuurlijk", zei de vrouw en zij
haalde de doos met zout te voorschijn.
De soldaat narr een handvol zout en
gooide dat in de pot, want het was een
grote pot. Toen gingen zij allemaal
weer zitten wachten.
„Een paar wortelen zouden er goed
in smaken", zei de soldaat verlan
gend. „Oh, we hebben wel een paar
wortelen", zei de vrouw en ze haalde
ze meteen vanonder een bank van
daan, waar de soldaat ze al had zien
liggen. De wortels gingen ook het wa
ter in. En terwijl de wortels stonden
te koken vertelde de soldaat hen van
zijn avonturen.
„Een paar aardappelen zou ook niet
gek zijn, denk je niet?", zei de sol
daat. „dat zou de soep een beetje bin
den."
„We hebben wel wat aardappelen",
zei de oudste dochter. „Ik zal ze even
halen. „Ze deden de aardappelen erin
en gingen weer zitten wachten tot de
soep klaar zou zijn.
„Een ui geeft er extra geur aan'",
zei de soldaat.
„Ga hiernaast bij de buren een ui
vragen", zei de boer tegen zijn jong
ste zoon. Het kind ging weg en kwam
terug met drie uien. Ook de uien gin
gen in de pot. Terwijl zij zaten te
wachten, maakten zij grapjes en ver
telden elkaar verhalen.
en ik heb geen kool meer ge
proefd sinds ik het ouderlijk huis ver
liet", zei de soldaat aarzelend.
„Ga naar buiten en trek in de tuin
een kool uit," zei de moeder. En een
klein meisje holde naar buiten en
kwam met een kool terug. En ook
die ging in de pot.
„Het zal nu niet lang meer duren",
zei de soldaat.
„Nog eventjes", zei de vrouw terwijl
zij met een lange spaan in de pot
roerde. Op dat moment kwam de oud
ste zoon thuis met twee konijnen.
„Dat hebben wij net nodig voor het
op smaak brengen", riep de soldaat
uit. In enkele minuten waren de ko
nijnen in stukken gesneden en in de
pot gegooid.
„Ha", zei de hongerige jager. „Ik
ruik een heerlijke soepgeur".
„De reiziger heeft een soepsteen
meegebracht", zei de boer tegen zijn
zoon," en hij maakt er nu in die pot
soep mee."
Eindelijk was de soep klaar en zij
was goed. Er was genoeg voor ieder
een: de soldaat en de boer en zijn
vrouw, de oudste dochter en de oudste
zoon, het kleine meisje en de jongste
zoon.
„Het is een verrukkelijke soep", zei
de boer.
„Het is zo", zei de soldaat, „en hij
zal altijd weer soep maken, als- je
maar steeds het recept volgt, dat wij
vandaag hebben gebruikt.
Ze aten de soep helemaal op. En
toen de soldaat afscheid nam gaf hij
de vrouw de steen uit dank voor haar
vriendelijkheid.
Zij stribbelde beleefd tegen. „Laat
maar", zei de soldaat en vervolgde
zijn reis zonder steen. Gelukkig vond
hjj een nieuwe, net toen hij het vol
gende dorp naderde.
(Bovenstaand oud verhaal uit België
is uit de verzameling „Ride with the
Sun", die is samengesteld door H.
Courlander voor de Verenigde Naties
Vrouwen Liga en uitgegeven door Mc
Graw Hill Book Company Inc.)
Een baldakijn is een uit een kost
bare, meestal met goud- en zilver
draad doorwerkte stof vervaardigde
hemel voor een altaar, troonzetel, enz.
Ook het afzonderlijke vleugelmidden
stuk van een vliegmachine, waaraan
de bovenvleugel bevestigd is, draagt
de naam baldakijn. Het woord komt
van het Italiaanse baldacchino, dat is
zijde van Baldac (de Latijnse naam
voor Bagdad), welke stad beroemd
was om haar met gouddraad bestikte
zijden stoffen.
Het beroemde ontspanningspark te
Kaatsheuvel in Noord-Brabant is in
zijn twaalfjarig bestaan uitgegroeid tot
een van de bekendste van Nederland.
Van vèr buiten de landsgrenzen komen
de bezoekers, aangelokt door de ro
mantische bekoring van het sprookjes
bos, dat nergens in Europa zijn weer
ga vindt. Alle sprookjes, die je uit je
jeugd herinnert, worden er levensgroot
in beeld, klank en beweging,t ot werke
lijkheid gebracht. En toch beslaat dit
uitgestrekte sprookjeswoud nog maar
een klein gedeelte van de 150 ha grote
oppervlakte. Uitgestrekte bossen, on
afzienbare kano- en roeivijvers, siei>
tuinen en meren, duinen, watervallen
en vogelvijvers, vormen een landschap
van een bekoorlijke en veelzijdige
schoonheid.
In deze prachtige omgeving komen
de verschillende attracties bijzonder
goed tot hun recht. De grote speeltuin
bijvoorbeeld, wordt overschaduwd door
hoge dennen, het prachtige zwembad
ligt omsloten door bossen en heuvels
en ook de sprookjesfiguren van Grimm
en Andersen werden in hun natuur
lijke omgeving teruggevoerd.
Wij kunnen natuurlijk niet alles af
zonderlijk opnoemen, maar als je er
eens komt, verzuimt in geen geval om
de ouderwetse draaimolen, de stoom-
carrousel van Janvier te bezoeken. Of
een ritje op een pony te maken, een
voorstelling bij te wonen in het pop
pentheater of je eigen trein te bestu
ren op het uitgestrekte kinderspoorter-
rein. Er is een heleboel te beleven in
de Efteling.
Een hoekje van een sprookjesvijver
kasteeltoren in het park van De Efteling.
8!IÈ»«
Levensgroot zijn de paddestoelen in het prachtige sprookjesbos van de Efteling
te Katsheuvel.
(Van onze verslaggever)
TILBURG, 19 april Het Tilburgs
studentencorps St. Olof gaat van 8 tot
en met 20 mei zijn zevende lustrum
vieren met een aantal spectaculaire
evenementen. Daaronder vallen op de
eerste plaats twee echte stierengevech
ten, die wel het summum zullen vor
men van wat er aan Spaanse attrao
ties geboden wordt. De Tilburgse stu
denten vieren hun lustrum nl. als
Spaanse Brabanders hetgeen hun inspi
ratie heeft gegeven voor allerlei zuide
lijke activiteiten. Om de dierenbescher
mers vooral niet kopschuw te maken
is besloten, dat de stieren niet zullen
worden gewond of gedood.
De stierengevechten de eerste in
Nederland worden gegeven op 11
en 12 mei, resp. om half drie en half
twee in een speciaal gebouwde arena
bü het sportpark aan de Goirleseweg.
Op de tribunes is plaats voor 7000 men
sen. De in ons land verblijvende Span
jaarden krijgen reductie op de prijzen.
In elke voorstelling treden vijf stie
ren op, afkomstig uit fokkerijen in
Camarque, Z.-Frankrijk. Ze worden
te paard bevochten door befaamde
stierenvechters, die tussen de hoorns
van de stieren cocardes zullen weg
trekken in plaats van de woedende
dieren de doodsteek toe te brengen.
De dierenbescherming heeft zich met
de bloedeloze gevechten akkoord ver
klaard..
Belangrijke punten van de lustrum
viering zijn verder: een studiedag over
het thema „Europees Europa" op 10
mei. waarop prof. dr. B. Vlekke uit
Leiden een inleiding zal houden over
het begrip machtspolitiek: een studen
ten-cabaret-festival op 14 mei, met als
deelnemers het Amsterdams studenten
cabaret Sing-Sing, het Berlijns studen
tencabaret „Die Sieben Schafe" en de
studentencabarets uit Nijmegen en Wa-
geningen; een galaconcert door Het Bra
bants Orkest op 16 mei en een officiële
herdenking van de 35-ste dies op 18 mei.
Op deze dag zal prof. dr. F. van der
ven als ere-lid van het corps worden
geïnstalleerd en zal de Brits- onder
minister van Buitenlandse Zaken Edw.
Heath de feestrede houden. Het Til
burgs studententoneel geeft 's avonds de
Nederlandse première van het toneel
stuk „Los etudiantes de Salamanca"
van Scarron, vertaling ;n bewerking
Fried Peters.
Verder is er in en buiten Tilburg
ook in het jubilerende Oisterwijk en
zelfs op slot Loevestein nog van
alles te doen, o.a. sigarenrookwedstrij
den voor bejaarden, springconcoursen,
soirées, vuurwerken en sporttoumooi-
en.
