Mm
Waarom
onder de
K
geen Brei
priesters?
Italiaanse verliefden
Een unieke combinatie:
EllingtonMignusen Roach
Andermaal
De Instuif
D
VRIJEN VII
Overal zijn bloemen zoek
Cleopatra
<x
- uitspatting
in dollars
R
Sjaan en
Willem
Vrijbrief
Dina W asfamgtom:
COMMERCIEEL
ZATERDAG 4 MEI 1963
PAGINA 17
mmÊËÊÊÊÊÊm^
The painter
Onder redactie van: Frans
Duister en Frans Boelen;
met medewerking van Paul
Klare en Koos de Boer.
Ray Charles
•jk," zei Ton van Duin
hoven voor de televisie,
toen hij met de menigte
optrok naar de legenda-
nsche Jacques Brei. „Kijk, die
hi, V?. an(iers dan de anderen,
«e. Hfl meent wat hij zegt, hij
IS zo direct..."
naar de anderen, maar naar
jou. Ze constateerden niet, dat
de dikke burgers en de bigotte
juffrouwen naar de hel gingen,
maar ze zeiden dat de hellehon
den al aan jouw voeten likten
als je niet maakte dat je een,
twee, drie naar de biechtstoel
maar heel moeilijke grego
riaanse melodiën moet zingen,
voelen wij ons „ergens" te
kort gedaan. Het baldadige
protest klinkt bij Feijenoord,
als we met zijn tienduizenden
het lelijkste lied sinds „S.A.-
marchiert" met volle borst
x- iwee, arie naar ae Diecmstoei murcmen mei vone i
it 'erTwas Seon twijfel over rende. En diezelfde „leeuwen brullen. De Joden weten het
1 v* tvaa
R» uh* ^a<'(iues menens was.
0 het eerste liedje zag je al
8'ans van transpiratie op
het ''vPressief gezicht en na
sim, ee-de leek hij op een
ziil .i'eüinai,' aa.n het eind van
Lieve hemel, wat
Zeroltf u Ae man- Wat hÜ te
aad kwam aan alle kan-
En ,„4 ZüJn, Poriön naar buiten.
h'J eigenlijk te zeg-
van de preekstoel" bleken
..lammeren in de biechtstoel".
Want als ze hun nummer had
den verkocht, gingen ze niet hun
honorarium incasseren, maar
dan renden ze naar de biecht
stoel om het vergevend ge
baar van de zachtmoedige
Christus over de rouwmoedig
gebogen hoofden te maken.
Toen ik Jacques zag zweten
op de „Bigottes" dacht ik:
origi- Waarom mogen die predikan-
Hii l'at nu zo belangrijk?
heel ^"^hteerde, heel origi- waarom
aat bigotte gelovige juf- ten van nu niet meer zweten?
Waarom eisen wjj dat ze op
een soepele, tegemoetkomende
/r#Ti H conversatietoon licht verteer-
If. jjj )JB bare onderwerpen rustig behan-
delen? Waarom trekken wij
rimpels als er een soms zijn
stem even laat uitschieten en
wpm'^gf Mi waarom zeggen wij na 't Turks
Ba Bad van Jacques: „Die man,
die meent het hè; hjj is zo di-
■hd reet."
Sj w] BHH Wjj zoeken ongemerkt com-
Hfl pensatie voor wat wij missen.
I Als we in de kerk heel fijne,
beter. Op Vreugde der Wet dan
sen ze met de Thora door de
tempel. Wij zitten altijd maar
vastgekleefd aan onze plaats.
Wjj eisen redelijkheid en ar
gumenten van de predikan
ten, terwijl ons hart smeekt
om vervoering. Wij eisen stil
te in de kerk om onze parti
culiere emotietjes gaaf te kun
nen koesteren, maar bij Fey-
enoord duiken wij baldadig in
de grote orgie van geluid.
Waar gaat dat nu toch heen?
Zit er nu geen enkele Jacques
Brei meer tussen onze geeste
lijken? Laat die man zich dan
geen fluit aantrekken van de
ethische reactie van de fijn-
zinnigen. Jacques heeft ook ja
ren moeten ploeteren voordat
hij gehoor kreeg. Maar begrijp
mij goed; het zit hem niet in
het schreeuwen en in zweten.
Het gaat erom de dingen eer
lijk bij hun naam te noemen.
Soms, tenminste.
K.
JAQUES BREL
tlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllltlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllMIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII
da»UWe8 nare mensjes zijn en
rjp "ikke burgerheren ook niet
maar in gehoorzaamheid aan
hogere levenswetten. Per dag
groeit in het verborgene de
victorie; tegen de middelbare
leeftijd is die een feit; het re
latief vroeg komend grootmoe
derschap brengt de officiële er
kenning mede; zij wordt ge
kroond tot hoofd van de clan,
hoedster der familie, bolwerk
van de maatschappij. Wat doet
Op 17 september van
het vorig jaar waren
in de studio van Uni
ted Artists in New
York City drie mu-
sici aanwezig om een
trio-opname te ma
ken. Het waren Duke Ellington, Charlie
Mingus en Max Roach. Drie musici, drie
namen, drie begrippen in de wereld van
de jazz. Deze maand wordt „The Duke"
64 jaar. Maar voor Ellington be
staan er geen leeftijden. Hij blijft
jong in en door zijn muziek.
Deze opname in de United Artists'
Jazz-serie (69 015 A) van de pianist
Ellington is er een van uitzonderlijke
kwaliteit. Al de stukken die de groot
meester met zijn beroemde begeleiders
(waar vindt men in de jazz een derge
lijke unieke combinatie bijeen) ten ge
hore brengt, zijn eigen composities.
„Caravan", „Solitude" en „Warm Val
ley" zijn oude, overbekende Ellington-
originals. die echter door dit trio op een
geheel eigen manier worden geïnter
preteerd. Maar dit album bevat ook
vier Ellingtonia die men nog nimmer
gehoord heeft: „Money Jungle" (waar
deze LP zijn naam aan dankt), „Afri
can Flower", „Very Special" en „Wig
Wise". Het is een onuitsprekelijk muzi
kaal genot om het trio in deze stukken
te beluisteren. Stukken waarin men de
meesterhand van „the painter" Elling
ton herkent. Mingus, de mystieke, en
Roach, de verstandelijke, zijn al meer
Van est geslaagde produkten
dp I j'e schepping zijn. Die me-
tVaiH- was vrjj overbodig,
„p nt het tegendeel is nog door
en mens beweerd.
Jao'Ct gin® er dus nlet om wat
j-ques te zeggen had, want dat
was
gewoon het afgezaagde re-
Do *9
(vrtoire, maar hoe hij het zei.
acques is dus geen predikant,
'aar een artiest. Vroeger had
nog wel eens predikanten,
ook artiest ivaron. Dat was
sensationele tijd. Als je
aar de kerk ging, wist je niet
je te wachten slond. Zulke
Jakies met kruinschering op
ne preekstoel konden je doen
sidderen van emotie. Ze
Schreeuwden soms even hard
«is Brei, alleen wezen ze niet
Met veel interesse las ik de
Verschillende artikelen over dit
'«erna. Zeker niet alleen om-
dat ik bijna vanaf de oprichting
gedurende vijf jaar als voorzit-
*er (afdeling, district en dioce
saan) hiermede ten nauwste
Gebonden was.
Na het lezen van de mening
liou de "Vooraanstaande katho-
®ke dansleraar" zou ik toch
vL ag enkele punten in zijn be-
Wmgen volen
ti,-jeet deze zich niet meer de
neemt serieus wat niet serieus
is, ,.Er, der Herrlichste von
Allen", zij laat vrij wat ze
onherroepelijk binden moet, <j
zij offert, maar aan ver
keerde idealen. Over de gelijk
heid van man en vrouw moet
men in Italië niet te veel spre
ken. Do mannen geloven echt
niet, dat die bestaat, en
daar is hun opvoeding schuld
aan. De vrouwen vinden dit
geen onderwerp van discussie,
want ze weten wel beter!
,.„nnw» JnlÏMffn «-» J!i .„L.; JWÖLll, UC VCl lC*l lUvl IJ £.1)11 Ctl 1UCC1
f»m wMwlln «vcwiridan twintig jaar grote bewonderaars
le en gesloten systeem? Zij van ..The Duke".
(Van onze Romeinse
correspondent)
e Italianen hebben het vol
ste recht de wijze te be
palen waarop zij hun ei
gen boontjes doppen
en zeker wanneer het om zo
iets eigens gaat als de liefde.
Het staat mij daartegenover
vrij om vol te houden, dat ik
ze niet benijd, de verliefden
en verloofden hier.
ÜE te herinneren dat de dans-
*err
s„h -er" dansen via een dans-
no°l gekomen zijn.
is» op gesteld: het dansen
iiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiniiiiiiii
zag je de man die oud was
en niet dood wilde gaan
hij was jarig en voelde dat de
mensen zeiden
oude man zeiden zij je gaat
vast gauw dood
ik wil je huis en ik wil je pak
maar hij hoorde dat men hem
nog vele lange jaren wenste
verdomd zei hij
hij was oud en hij vloekte
hij zei verdomd
alleen voor jullie is er nog
plaats
op deze egoïstische aarde
maar niet voor de ouden
die dood moesten gaan en
niet gingen
maar vjjf Italiaanse mannen is er een plaats
met een niet-Italiaanse trou- een eiland of een brug
wen. Dit is karakteristiek. Het waar alle ouden zijn
wordt nog veel karakteristieker zich een voor een in de zee
als u weet, dat de Italiaanse f aliiden
man zichzelf tot het puik der laten °"Jüen
latijnse minnaars rekent. Te- of elkaar heel voorzichtig van
gen zijn ogen, zjjn woord, zijn de brug duwen
glimlach, charme en manieren om samen dood te gaan want
is zijns inziens geen vrouws- z0 zou ik het durven
Eersoon ter wereld opgewassen.
>at vertelde hem van kinds- feze l°«0e.lerende mensen
been af zijn nonna, zijn mam- kunnen mij niet helpen hi]
ma, de zusjes, tantes, dienst- aaent
boden en onderwijzeressen. sterf allemaal dacht hij
Met overleg
stuwt gelukkig veel van de
moeilijkheden, die verliefden
en verloofden in de weg gelegd
worden, als drijfhout voort
De natuur heeft met een erg geschieLnTs^De^talfan'e11 heb'
leraren V kwistige hand de „kinderen van ben als wjy ai?en l!^? a„^"
Instuif iiTnitofe'zaTen groeien f,e zon" ^oonheid geschonken. recht op het dopp^a der Met overleg en liefde spinnen veTdwijn van mijn verjaar-
Jot eV iandehikf organisatie Als waS V met me6r daiV,g®" ste boontjes. Wanneer z« de de knaap tot zijn vtjftiende dagsfeest
van 10 ooo katholieke ioneèren? ?°,egV maken J>Pera en film, voorschriften van „la nonna", Jaar m ban matriarchale kul-
Weet defo hnivefl fnn' 3uke-box. zangfestivals aan de de grootmoeder, verouderd vin- tuur 0511 hem daarna t0J danse macabre
Beren iuist dMr de Instuif tot loPende band- radio en televl" den moeten en kunnen zjj al- daod te hieven kommanderen. ik ben het mikpunt van jullie
beter" dL°°° tof p"n dnn= sie een nonstop propaganda leen die veranderen. ZU houden de mythe van de plezier
voor de amore. Maar de arme mannelijke superioriteit hoog, 4aa.t
jongen en het arme meisje die He wereld wordt klein en planten hem voort en tegelijk f !ef zonder mij jeesi
het toerisme groot. Bij 100 Ita- leren zij de deerntjes onder- leef zonder mij
Is een °P elkaar verliefd raken, - -
ieraer uist'om ekeerd! den van dat °genb,lik af ver- liaans-buitenlandse huwelijken worpenheid. Zij weten te olie- ik bij voorbij
to;-, -mnoloovrt' "cu van Uil ogenoiia ai ver- uaom-uu,,-...»-„vu.ycimeju. wcicii ic vu.c-
juist omgeKeera. voigd door ajjes en anerli door zjjn het 95 Italiaanse meisjes, ren en hun tijd te beiden, ze-
;ale toeloon is wen- die het hart van een vreemde- ker van de overwinning, die zij
ling veroverd hebben, terwijl niet uit eerzucht nastreven,
iHiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiimiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiii'iiiiiii
- -
'eliilf vreemde conventies, door de die het hart van een vreemde- ker van de overwinning, die zij
feeds nnr Ieder! h°ge overheid, door de oudere J ,—""1
katholipUu „ifiedere generatie vooral. Iedereen
jongere sjaat aan het verbieden, ieder-
niet-katholieKen hpmnoit v,Qf „„n.
mia mossinkoff
Haarlem
Het is dan ook niet te verwonderen
dat zij samen met Ellington achter de
piano tot een zeer grote eenheid komen.
De twee zetten al hun waarlijk niet
geringe muzikale talenten in om Elling
tons spel nog beter te laten uitkomen.
En dat the Duke ook een pianist van
grote klasse is, bewijst hij iedere secon
de van deze luisterrijke opname. „Mo
ney Jungle" is een wild, onstuimig
werk waarin vooral Mingus alle gele
genheid krijgt zijn experimenteerlust uit
te vieren. Het lijkt alsof door de mede
werking van deze twee excellente mu
sici Duke's spel een dimensie bezit,
die men nooit eerder heeft gehoord.
„African Flower" is weer een typisch
mood-stuk, waarin Ellington een fraaie
melodiek demonstreert en Mingus zijn
instrument op een wel zeer ongewone,
maar daarom niet minder boeiende
manier laat klinken.
Van de andere twee nieuwe Ellington-
werken is „Wig Wise" naar onze smaak
het sterkst. Het nummer heeft een
ongelooflijke drive en dynamiek en El
lingtons improvisaties erin zijn grandi
oos.
DUKE ELLINGTON
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiHiiiimiiii
^Aolieke
^rdeTto!Uiptonet"'Si'e dat een be™eit zich met het pril-
1 -v'lOPyprjAf rlnnc-
ler'aa°ezenier. Of is onze dans-
°Penh -bog steeds niet van de
ons „f, ln woord en daad van
ua. - doordrongen?
Pers" tr Wel eens „keet-schoi>
gegevpn amen of komen. Toe-
PartiiH N°S nooit een vecht-
gemaatopPP een dansles mee-
het rneft Proficiat!!! Ik ben
en valt- VT eens dat veel staat
leidino- de leiding. Instuif-
taald" jol b0§ steeds „onbe-
avond- o„ nwerk, dat in vrije
kele pnfv. nachturen door en
en eigen heerlijke problemen
aan niemand behoefte heeft.
De stadskinderen moeten el
kaar maar ergens op het as
falt treffen en dan ver van de
buurt waar de familie woont.
In het park bewaakt de politie
met Argusogen degenen, die
van .jonge liefde verdacht wor
den, de Katholieke Actie doet
dat in de schemerdonkere kerk
en de wakers met de katten-
ogen in de bioskoop. Zelfs in
een dichte auto kan er geen
Tn het Tivoli-theater
Broadway in New York
gaat 12 juni de duurste
film uit de historie in pre
mière. Dat is „Cleopatra",
een uitspatting van Twentieth
Century-Fox ten bedrage van
veertig miljoen dollar. Men
ziet Cleopatra, oftewel Elisa
beth Taylor, er voor aan dat
het merendeel van het geld
aan haar ten offer is gebracht.
Bedaannth°U talingen wordt kusje af. Art^el V^ va-n het had zjj een kapfterdie
rr« Wetboek ^an btrafrecht hangt con dollar tw wfPk kn«;t p al
ngekwt)- *e °PY%ZS de no ver i T 4 ^^keleTiUnen'Van
J. H r TfORFMAN zoy°? is hst stT,an Cleopatra over, en al kostten
gelaten w0,dt 15 het statlon' haar flirtations met het nood-
AMSTERDAM, op (je tochtige perrons, tussen lot en de liefde ook al een
en andere k u de „permesso" der kruiers, de paar miljoen, met dit alleen
h'acht ons te -„JiT10 br koffertreintjes, jachtende men- had men het predikaat van
Interne te .mengen in een
Van een dG gelederen
"«11 een V geicucicn
Se Instnif ?Ta?lde Amsterdam-
enige vrióna 1J ls onlangs met
Pit dez? t d?n. en vriendinnen
dat zij dnto rn gegooid „om
en luider'^ langzamer
bed deelnam^ h|l °P.eningsge-
dS "mUr"
reldvau ^stemden in de we-
.valt er dan mets goeds
predikaat
sen, wenende afscheidnemers, „duurste film uit de historie"
tussen de vertrekkende en aan- niet kunnen veroveren,
komende treinen mag hij, mag In eerste opzet zou de film
zjj het „Ti volglio bene ik maar twee miljoen dollar heb-
hou van je, wat nader onder- ben gevergd, maar toen ston-
strepen zonder bedreiging van
een maand gevangenisstraf.
Stations zpn naar het gewoon
terecht vrijhavens.
Intussen mag zij niet bij hem
thuis komen, ook niet als ze
officieel met hem verloofd is,
eii hij niet bij haar. Eerst de
t I ondertrouw schuift de gren-
^UQSnDOSCn deIs van de poort. Want zo en
niet anders decreteert het de
almachtige grootmoeder, de si
bille der voorvaderlijke zeden.
Buiten de steden en vooral in
de bergen en in het Zuiden is
alles nog gecompliceerder. Een
schuchtere toenadering, twee
In
«ond?enveVr°srifan Plev:6rin
getiteld: .OudenboscK
Dolnè
abrupt
Waar doelloos
Wegeesmptov, u1' u(,e"oos senuentere toenadering, twee
Een dom ïtot ge land maal te lang met elkander op
Jan Sakker uifWng8,fZ0?ken' ,let marktPlein na kerktijd ge-
antwoordt Dolné met h Praat' het staat KelÜk met ver-
op poten" dat J "vers 1,ovmK en gaat die niet door,
regel- Uw nlrmï^P de dan doet ln vel® gevallen de
Brabantse gronden - i,°P JonKeman beter om te verdwij-
gene wat wii s !let" nen> want de broers, neven en
smeten vonden wegge- achterneven van de „verlate-
Van haat stinkend ne" slijpen al hun messen en
Nagenoeg namliot u de geweren. Normaal
Holné-vers richt .Tan besbssen daar de ouders over
alle onvriendeliiVhoa Sakker b»«eiijkspartner. bruidschat en
°Pdenbosch od Dotoi ai °Ver brouwerij en de materiële fak-
pliek beter eLlanla a s rf" P,eeSt zwaar te wegen bij
gedicht geslaagd dan als zulke beslissingen. Maar de
grote stroom van het leven
den er nog heel andere ac
teurs en actrices, heel andere
tekstschrijvers, heel andere
landen voor opnamen, en zelf
een heel andere president-di
recteur op de lijst.
...HtJ predikaat „duurste
rum heeft men slechts ver-
dlend met een fabelachtig
slechte organisatie.
Men huurde in Rome, Lon
den en Hollywood studio-ruim
te, co-producers, materiaal,
etc., alvorens men met de
hele troep naar Londen ver
huisde; dat was het gunstigst
voor de belastingen. Maar toen
zag de regisseur geen kans
om in de Engelse hoofdstad
opnamen te maken die in
Egypte thuis hoorden. Men
bouwde een compleet Egyp
tisch dorp. Maar eenmaal aan
de slag moest men vernemen
dat Liz Taylor bezweken was
onder het Londense klimaat. oo,
In afwachting van haar veel had men Italiaanse circusoli-
van 100.000 dollar „wegens
belediging" kwam te staan.
Men bouwde ook een stuk
Alexandrië in de tuinen van
Prince Borghese, maar na de
opnamen bleek, dat er allerlei
on-Egyptische bloemen op de
film stonden. Men had toen
10 miljoen dollar uitgegeven,
zonder een meter film te heb
ben. Die twaalf minuten uit
Londen waren ook onbruik
baar geworden, omdat men
inmiddels van acteurs veran
derd was. Elf maanden tobde
onder ging. Na 7 miljoen dol- men rond in Rome en het
lar en zestien maanden werk geld stroomde weg. Miss Tay-
werd de hele zaak stopgezet, lor vertelde aan een News-
Men had nauwelijks twaalf week-verslaggever, dat de
minuten film gereed. De hele rekening voor spuitwater voor
bleek niet te deugen, de Amerikanen in die perio-
opzet
ook het script niet en men
moest de halve cast van me
dewerkers door een andere
vervangen. Men maakte nieu
we plannen voor opnamen in
Rome en Egypte, waarbij de
directeur de schitterende woor
den sprak: „Als authenticiteit
goedkoper is, wil ik authen
ticiteit, dus Egypte." De
Fox-jongens en -meisjes vlo
gen naar Rome, maar het was
oktober toen zjj arriveerden,
en het regende wekenlang aan
een stuk. Elke regendag kost
te Fox meer dan vijftigduizend
dollar, waar het niets anders
dan een hele hoop verveling
voor terug kreeg. Toch liet
men Cleopatra maar een in
tocht in Rome maken, gezeten
op een sfinx van twee ton en
getrokken door 300 slaven,
'e scène verwaaide en ver-
de was opgelopen tot 80.000
dollar, maar als men dat ver
der uitrekende moest men tot
de conclusie komen, dat iede
re medewerker dan tien liter
per dag had gedronken. Men
ging wanhopige pogingen
doen om te besparen. Toen
men al voor 35 miljoen dol
lar had uitgegeven, zei de
produktie-directeur dat men
een eenmaal gebruikt papie
ren drinkbekertje niet on
middellijk moest weggooien.
Voor de film heeft men on
geveer 190.000 meter film ver
schoten, terwijl men er maar
700 meter van gebruikt, het
geen nog altijd vier uur kijken
vraagt.
De president-directeur Spy-
ros Skouras heeft van de Fox
aandeelhouders de schuld ge
kregen van de kolossale ult-
geld vergende beterschap
trachtte men wat opnamen te
maken, maar de film kwam
zo vol regen, modder, kleu
mende mensen en omverge-
waaide coulissen te zitten dat
de suggestie van Egypte ten
regende voor ieders verbijster- gaven. Hij is eruit gegooid en
de ogen. Bij die gelegenheid men heeft Darryl Zanuck aan
gesteld. Die zit op rozen, want
als de film straks een flop
zou blijken, kan hij naar Skou
ras wjjzen. En als het een
succes wordt, is iedereen ver
geten dat Skouras uit de mo
numentale verwarring het
fanten gehuurd, die van pure
narigheid op hol sloegen. En
omdat Fox onaardige dingen
over die onschuldige dieren
had gezegd, kreeg het van de
eigenaar een proces aange-
Dinah Washington staat de laatste tijd
sterk in de belangstelling. Op een
Mercury LP (MCL 125 198) zingt zij
begeleid door een ork- van Quincy
Jones een twaalftal songs, die nogal
uiteenlopen wat melodie, inhoud en in
terpretatie betreft. Dinah Washington
een pseudoniem voor Ruth Jones
werd op 29 augustus 1924 in Tuscaloosa
in Alabama geboren.
In haar jeugd werd zij sterk beïnvloed
door de religieuze muziek. Op haar vijf
tiende jaar won zij een amateur-zang
festival. Aanvankelijk zong de jonge Ruth
uitsluitend Blues en Gospels, maar la
ter tussen 1943 en '46 liet zij haar strak
ke principes varen en ging op toernee
met het jazzcircus van Lionel Hamp
ton. De stem van Dinah Washington is
een typische jazz-stem. Dat hoort men in
alle opnamen die van haar zijn uitge
bracht. Maar Dinah Washington is com
mercieel geworden. Deze Mercury-opna-
me bewijst dat nog eens. Nochtans valt
er nog wel het een en ander te genie
ten. Haar blues-feeling en haar eigen
benadering van de diverse songs ver
lenen aan dit album een aparte kleur
en charme. Het typisch hese, soms rau
we geluid van deze ex rhythm and blues,
zangeres komt ln tal van nummers
naar voren. Hoogtepunten vinden wij
„Invitation" (zeer geraffineerd gezon
gen), „Blue Gardenia" en het sne!10
„Sometimes I'm happy".
Op een ander EP-tje (Mercury 126
030) getiteld Dinah Washington „Blues-
Gospels en Spirituals" is zij dan hele
maal thuis.
Dit is het genre waarvoor deze aan
de weg timmerende vocaliste ln de wieg
is gelegd. Hoewel ons Blues. Gospels
en Spirituals worden beloofd, krijgen wij
in het geheel geen spiritual, slechts één
Gospelsong en liefst drie Blues te ho
ren Maar juist in het vertolken van de
blues is Dinah Washington uniek. De
„New blowtop blues" is er omdat te
bewijzen.
muucmaic vei oaiiiug lo-i ciiuic x 11 to rv 11
smeerd, dat op een verlies grootste stuk film gered heeft. I ken, denken wt).
ay Charles is weer in de slag.
Ditmaal met twee kleine plaat
jes. Op ABC-Paramount EPAP
5533 samen met de zachte iet
wat aarzelende stem van Detty Carter.
Een pas-de-deux in het rustige gen
re. „Ev'ry time we say goodbye",
komt er wel heel fijn uit op dit EP'tje.
Deze samenwerking wint het van de
schorre, soms woest uithalende Ray,
die op AP 22150 heel anders voor de
dag komt, weer veel te veel de ge
bruikelijke routine en weer veel te
veel de „power" van het orkest.
„Don't set me free" komt ons rond
uit vervelend voor en dat kan de veel
meer gevoelige song „The brightest
smile in town" nauwelijks goed ma-
Zo vragen grote en
kleine dienaren van
de lichte muze zich in
tal van landen alweer
enige tijd af, „waar
toch alle bloemen zijn
gebleven". Peter See-
ger, die dc (Engelse)
tekst en muziek schreef, vestigt in „Where
have all the flowers gone?" de aandacht
op het feit dat oorlogen en alle ellende
die zij tot gevolg hebben, zo snel, tè
snel, worden vergeten, terwijl er nauwe
lijks enige lering voor de toekomst uit
wordt getrokken. Een moraliserend
werkje dus. aan de wrange kant. Maar
al ls het ook zelf niet van enige opper
vlakkigheid vrij te pleitei het steekt
in elk geval een flink f'uk uit boven de
gemiddelde „topper" die de platenin
dustrie ons pleegt voor te zetter.
Seegers leidje is opgebouwd uit even
veel (modulerende) coupletten als vra
gen: Waar zijn alle bloemen heen? Ge
plukt door de meisjes. - Waar zijn dan
die meisjes heen? „Geplukt" door de
jongens. - En die jongens zelf? Gevallen
in de strijd. - De meisjes hebben de
bloemen op hun graven gelegd. Alles is
uit, kapot. En wanneer zullen we daar
uit nu eindelijk eens iets leren?... - Er
zijn heel wat platen met vertolkingen
van „Where have all the flowers gone?"
verschenen in diverse vertalingen. De
gitaar speelt in de begeleiding van dit
ealypso-achtig liedje meestal een be
langrijke rol. Ook in de zes versies die
wjj ervan hebben ontvangen, op vijf
singles en EP:
Capitol F 4671: „Wh5re have all the
flowers gone?" (achterzijde: „O Ken
Karanga") door het Kingston Trio.
Een sympathieke maar wat vlakke
vertolking door het populaire trio, dat
zich op de exotische keerzijde met
duidelük plezier eens helemaal uit
leeft.
His Master's Voice EG 9288: „Sag' mir
wo die Bluinen sind" (a.z.„Die Welt
war jung") door Marlène Dietrich,
De geroutineerde zangeres met haar
befaamde, wat gesluierde stem zingt
de Duitse versie gevoelvol, zonder
huilerig te worden. „Die Welt war
jung" is een bewerking van het Fran
se „Le chevalier de Paris" en klinkt,
met al zijn aangedikte weemoed, als
een echte Dietrich uit vroeger dagen.
Metronome B 1513: „Sag' mir wo die
Blumen sind" (a.z.: „Ein Garten voller
Rosen") door Nina en Frederik.
Dezelfde Duitse versie, maar door het
Nederlands-Deense koppel veel min
der overtuigend gepresenteerd; „Ein
Garten voller Rosen" is een weezoet
gevalletje, dat wat ons betreft ge
rust ongeschreven had kunnen blijven.
Philips 373.111 BF: ,,Oü sont les fleurs?"
(a.z.: „Un impossible amour", serie
„Paris vous chante") door Jacqueline
Francois.
Een Franse „vertaling", en lang geen
slechte, al duikt hier alwéér de rof
felende tamboer op. Jacqueline (die
kennelijk Dietrichts opname goed
heeft beluisterd) beweegt zich ermee
tussen de uitersten waarme? zij zich
al jaren bezighoudt: vakkundig ver
tolkte, maar volslagen onbenullige lied
jes en het beste van het Franse chan
son. Florence Vérans „Un impossible
amour" heeft, zéker met deze orkest
begeleiding, nogal wat weg van „C'est
a Hambourg", net chanson van Mar-
guérite Monnot dat Cathérine Sauva-
ge al jaren geleden eveneens bij Phi
lips vastlegde.
Barclay 70.471: „Que sont devenues les
fleurs?" (met „Je Vattend", „Le jour
plus long" en „Petit éléphant twist")
door Dalida.
Een andere Franse bewerking, van
niemand minder dan Guy Béart. maar
zeker niet beter dan de vorige. Dalida
dt uit Italiaanse ouders geboren voor
malige Egyptische schoonheidskonin
gin, heeft geen onaardige stem en
zingt heel „welwillend". Maar daar
mee is het dan ook wel gezegd. Zij
maakt er een gewoonte van Franse
versies van buitenlandse tophits te
zingen en heeft in de chansonwereld
nooit iemand van enige betekenis kun
nen worden. Zover kan ze het met
deze E P ook zeker niet brengen.
His Master's Voice SGI 107: „Weet je
waar de bloemen zijn?" (a.z.: „Jan
Soldaat") door Jaap Fischer.
De bekende student-chansonnier zingt
hier in HMV's Studentenserie een Ne
derlandse bewerking van de hand van
Pieter Goemans. Hoewel wjj Fischer
zeker niet door dik en dun bewon
deren - wanneer hijzelf „Where have
all the flowers gone?" had vertaald,
was toch wel een betere tekst het
restulaat geweest, veronderstellen we.
Waarschijnlijk zonder bijvoorbeeld dat
irriterende, telkens herhaalde „ver-
MARLtNE DIETRICH
staan" waar „begrijpen" wordt be
doeld. Maar goed, het onderwerp ligt
hem natuurlijk wel. Dat blijkt intussen
nog meer uit „Jan Soldaat", Jaap
Fischers zoveelste Nederlandse „chan
son noire", een sombere ballade, die
niet tot zijn beste werk behoort, maar
die wij toch meer zullen draaien dan
het bloemenlied.
Zes versies van „Where have all the
flowers gone?". Afgezien van wat er
nog meer op de respectievelijke plaatjes
staat, rangschikken wij ze in deze voor-
keursvolgorde: Marlène Dietrich, Jac
queline Francois, Kingston Trio, Jaap
Fischer, Dalida en Nina en Frederik.
p een heerlijk Philips singletje
(318 893 PF) brengen Hetty Blok
en Jo Vischer Jr. als Sjaan en
Willem vain de Familie Doorsnee
enkele liedjes uit het gelijknamige suc
ces-programma van Annie M. G.
Schmidt. „Wil joe hef u kup of tie"
staat op de eerste kant. En het kan
niet anders of bij het verrukkelijk En
gels van het huispersoneel zult u on
willekeurig in de lach schieten. Op de
achterkant bezingen de twee geleven de
woningnood. Ook de schlager „met Wil
lem naar de Fïllem" ontbreekt niet.
