was toch geen echte heks
held van hei wede-westen
BOODSCHAPPER
VAN DE NACHT
DE STILLE STRIJD
Alfredo
DU „GREENHORN
i
Di FLUIT MET ZES SMURFEN
de antiekbeurs
etsontwerp voor
^andel in dieren-
geneesmiddelen
Twintig maanden
geëist tegen PTT-
ambtenaar
dit
jaar in juni
«en/
Geld uit 76 post
stukken gestolen
„Naaldprinses van
Europi
RESA-HILVERSUM
ZATERDAG 25 MEI 1963
PAGINA 19
XV7
door
JOHN BINGHAM
ERIC DE NOORMAN
KARL MAY
n
-
Geslaagd.... dank zij
v.
y/y,'.'.
Et was 'ns 'n vrouwtje, dat aan
werken erg 't land had. Eerst
was ze winkeljuffrouw geweest,
hosi ™-aar inplaats van de klanten te
aienen, ging ze op 'n stoeltje achter
(i0 topnbank zitten slapen. Geen won
der
zei
dat de baas van de winkel toen
hoepel op! Het luie vrouwtje ver-
uurde zich als keukenmeid. En daar-
Ma» öllebollenbakster op de kermis.
hopnina een dag zeiden ze ook daar:
dan op! Mensen die liever slapen
rï Werken, kan niemand gebruiken.
Wi de 'k maar nooit meer te wer-
hian zuclltte het vrouwtje. Had ik
ik n ieen heleboel geld, dan voerde
jju n°olt meer wat uit. Juist kwam ze
Winuein feestneuzer,winkel. Voor de
"Kelruit lagen gekke hoedjes, prui-
een 'V1 neuzen- En plotseling kreeg ze
Van i?ee-- gihg naar binnen en kocht
he|.'"aar laatste geld 'n hekseprulk, 'n
«eki eus en 'n hekse-punthoed. Hek-
wa, h®n hoefde ze niet te kopen. Ze
len om haar kleren te verstel-
0m en ze zag er slordig genoeg uit
Ha' een heks te zijn. Met de pruik, de
*Us en bet hoedje op, zou ze best een
gf«.,Van de heks van Hans en Grietje
■jïeest kunnen zijn.
W]f vrouwte stapte dadelijk naar de
i ^ealte om naar het staje GinderwUd
cl gaan. Lieve help, wat schrok de
auffeur, toen daar zo'n lelijke heks
de bus in stapte. Ik rijd voor niks mee,
zei de heks. Denk er om, als je het niet
goed vindt, betover ik je in een varken.
Het is goed, het is goed, zei de chauf
feur en hij reed gauw weg. Alle an
dere reizigers zaten te bibberen op hun
bankjes. En ze waren heel bij), toen
ze eindelijk in het stadje Ginderwijd
kwamen, want daar stapte de heks uit.
Ze ging meteen naar het stadhuis,
waar ze de burgemeester te spreken
vroeg. Bleek en bevend kwam de bode
de burgemeester halen, 'n Heks, 'n
heks, schreeuwde hjj. Heksen bestaan
niet, zei de burgemeester kalm. Maar
toen hij de heks zag binnenkomen, zak
te zijn mond open van schrik. Burge
meester, ik wil een huis, zei de heks.
'n Mooi huis met een tuintje erachter.
Denk er om, als u niet doet wat ik
vraag, ga ik u betoveren. Neenee..uh..
mevrouw zei de burgemeester ver
schrikt. Zegt u maar heks, riep het
vrouwtje. Jawel..uh..heks, knikte de
burgemeester. W...welke heks bent u
eigenlijk? H..heeft u ook een naam?
Jazeker, lachte de heks. En omdat
haar zo gauw geen andere naam te
binnen schoot, zei ze maar: ik heet
heks Hoepelop. Want het woordje hoe-
pelop had ze de laatste tijd nogal dik
wijls gehoord.
Heks Hoepelop kreeg een huis met
een tuintje, helemaal voor niets. Maar
Een staaltje van rijkunst, zoals wild-west-shows die te zien geven.
Deze maand is het tachtig jaar gele-
Ofen dat. Buffalo Bill, ,,de held van het
westen" in Europa begon z.g.
l" Vt,]mwest" voorstellingen te geven.
...,c j tellie hebben zeker wel
ech? SSSL» Van Buffalo Bill, Hij heeft
ka geboren Werd ln 1846 in Ameri"
Toen Bill drie jaar oud was, werden
?Dn ouders overvallen door roof
achtige Mormonen, in Indianenkleren
j^rmomd. Maar het destlids heel be-
1®hde Indianenopperhoofd Witte Paard
•meiaar overwon de Mormonen en red-
c Bill met diens moeder. Deze stierf
goedig en de jongen bleef in de Grote
iti k 'm van het Opperhoofd als kind
Pao j Hij leerde schieten van Witte
dat Adelaar, ook met het geweer,
Be«, '"„middels meer gebruikelijk was
FWorden in het Wilde Westen. Bill
buff i- zdn romantische loopbaan als
"aarn ger' Daaraan ontleent htj z;jn
di^S ,de Wild-Westgeschiedenissen,
\va. ,H?fal° Bill (zpn werkelijke naam
Verai am Cody) sch>"eef om geld te
biet nen' zü" natuurlijk de meeste
Vf.waar, doch verzonnen,
thao JYas een schrander en begaafd
*ee?" 'Een wiId' opvliegend type, maar
spei goedhartig. De hartstocht voor het
"ooriwas zÜn !?r00tste zwakte en zijn
het kostte tenslotte zijn vermo-
\Ver°en Bill namelijk in het „Wilde
Vo^i1" beroemd was geworden,
W? een gezelschap van Cow
's en Indianen en 'gaf in vele steden
voorstellingen van Wild-Westtaferelen,
waar veel (geveinsde) gevechten en
schietpartijen tussen Indianen en vee
dieven voorkwamen, dus een soort cir
cusvoorstelling eigenlijk. Na zijn reis
door Europa verlangde Buffalo Bill
echter terug naar de prairie, maar in
tussen was het met zijn beroemdheid
in Amerika gedaan en hij stierf zelfs
arm. Dat was in 1917.
Een nabootsing van Buffalo Bill, de held
van het Wilde Westen.
dat was natuurlijk nog niet alles. De
meubelmaker moest haar alle meubels
cadeau geven. En ook de kruidenier,
de bakker, de slager en de melkboer
moesten haar alles geven wat ze hun
vroeg. Denk er aan, schreeuwde ze
telkens, wie mij niet helpen wil ga ik
betoveren. Dan deden de mensen
maar gauw wat ze vroeg, want van
een heks, die er zó lelijk uitzag, kon je
alles verwachten, dachten ze. Alleen
de drogist, Bertus Bleekwater, dacht er
anders over. Het is geen echte heks,
dacht hij. Anders zou ze toch zeker
op haar bezem door de stad vliegen!
Maar hij durfde het niet te zeggen. En
hjj gaf haar dropjes en asperine en
motteballetjes cadeau, als de heks er
om kwam vragen.
Terwijl de moeders van pure schrik
hun kinderen binnenhielden en de va
ders iedere avond hun voordeur stevig
op slot draaiden uit angst voor de heks,
had het luie vrouwtje een heerlijk le
ventje. Ze hoefde niet meer te werken
en ze had toch alles wat haar hartje
begeerd. De mensen zeiden nog wel
.hoepelop' tegen haar, maar dat was
enkel nog maar haar naam. Nee, ze
voelde zich gelukkig met haar hekse-
pruik, haar hekseneus en haar hekse-
punthoed. Ik zet ze nooit meer af, zei
ze. Alleen 's avonds in mijn bed, maar
dat weet geen mens.
En toch geloof ik nooit dat ze een
heks is, zei Bertus Bleekwater op 'n
middag, toen hU achter zijn toonbank
dropjes stond te wegen. Hij had 't nog
maar net gezegd, of daar kwam ze
binnen: heks Hoepelop. Dag heks
Hoepelop, zei Bertus beleefd. Wat mag
ik u vandaag weer geven? Suikerdrop,
katjesdrop of gewone salmiakjes? Ha-
ha, lachte de neks, jij bent 'n aardig
mannetje. Als je 't niet erg vindt, ga
ik even op dat krukje zitten. Heksen
willen ook wel eens 'n praatje maken
nu en dan. Dat is gezellig, knikte Ber
tus Bleekwater en hij dacht: nu ga ik
eens kijken of ik soms ets aan haar
zie, dat niet echt bij een heks hoort.
Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en
keek naar haar hoge punthoed. Die is
echt, dacht hl). Die is vast helemaal
echt. En dan die lange piekharen. Nou,
die waren ook. zoals alleen een heks
ze dragen zou. Maar die neus, die lan
ge spitse, kromme neus? Was die niet
'n beetje scheef? Ik geloof dat ik het
gevonden heb, dacht Bertus. Die neus
is vals. Vlug nakte htj een potje met
niespoeder en strooide ermee vlak on
der de neus van de heks. Wat doet u?
riep heks Hoepelop verschrikt. Maar
voor Bertus Bleekwater antwoord kon
geven, begon ze al te niezen. Atjie,
Hasjie, hahahastjie! O, wat nieste die
heks. Ze kon er niet meer mee ophou
den. De tranen liepen uit haar ogen
en opeens kwam er zo'n geweldige nies,
dat haar aangeplakte neus met een
vaart door de winkel schoot. Help!
schreeuwde de heks, hatsjie, hatsjie,
hatsjie! Maar de drogist had de neus
al opgeraapt en riep: het is geen heks,
het is geen heks, kijk maar. hier is
haar neus!
Verbaasd kwamen de mensen aange
lopen. De politie liep het hardst van
allemaal. Ze hadden de heks zo te pak
ken, want ze zat nog altijd op het kruk
je te niezen. Ik zal jullie betoveren!
schreeuwde ze tussen twee niezen
door. Doe 't maar! lachte Bertus
Bleekwater, die er nu geen sikkepitje
meer van geloofde. Maar dat kon de
nagemaakte heks natuurlijk niet. Ze
moest mee naar het politiebureau en
toen ze eindelijk was uitgeniest, moest
ze het hele verhaal vertellen. Zozo.
bromde de burgemeester, die er ook
bij gekomen was. Dus jij was te lui
om te werken. Dan zullen we je maar
in de gevangenis zetten, dan mag je
de hele dag op een bankje zitten en
je hoeft nooit meer wat te doen.
Neenee, niet in de gevangenis, huilde
het luie vrouwtje, dat nu ook haar
pruik en haar punthoed had afgezet.
Ik wil het werken nog een keer probe
ren, als het mag. En dat mocht het
vrouwtje. Ze haalde thuis haar bezem
en begon de stoepen van het stadje
Ginderwjjd schoon te schrobben. Ze
deed het zó keurig en helder, dat de
mensen zeiden: dat moest ze altijd
maar blijven doen. Graag, graag, riep
net vrouwtje, ik wil echt niet meer
lui zijn.
Het vrouwtje is stoepenschrobster
geworden van het stadje Ginderwijd en
verdiende voortaan eerlijk haar kostje.
En nooit meer hebben de mensen hoe
pelop tegen haar gezegd. Zeker niet na
dat ze verteld had, dat ze Coba heette!
LEA SMULDERS
(Advertentie)
.h tegenstelling tot voorgaande
{/ten wordt de beroemde Oude
Un,st- en Antiekbeurs in het Prln-
®hhof te Delft dit jaar gehouden
ïan 20 juni - 13 juli. Deze 15de
te 2ra be'0°tt belangrijker dan ooit
16 borden.
°nze Haagse redactie)
'n a'itibio« AGV25 mei' De handel
"eostatica h°rmoonpreparaten, thy-
stellen »n an(!ere daarmee gelijk
ï'°rdt i.pWKpioesmiddelen voor dieren
eeft chiari geregeld. De regering
e«n \vettnni?e bij de Tweede Kamer
hlorie v»n ™'er.P '"gediend. In de me-
W°rdt eo7o„i ',<bt'"g °P "el ontwerp
Jan versnfun' 'La4 er de laatste jaren
u'a®gd rtaf üen zijden over is ge-
ehandelino- Paalde middelen voor de
v°egde bieren buiten de be-
jten veehouder. en om rechtstreeks
geleverd wofden verkocht of af-
W'nkels pn I die middelen vrij in
Peze6 yfr'-i.)>enezü^rk00PBeleKenhe-
st'g van fahr;Js ,onder meer afkom-
ren, die vrezen 4?n en groothandeia-
JJtegingen ter hL t commerciële over-
,blet gedwongen feerm,\ns van bun de"
v.r'je verkonn e zulle" worden tot
?'3n ook gedaan Soortgelijke klachten
Industrie. Voorts il°°,r tnengvoeder-
Jtjke zijde aldu. I n wetenschappe-
haling geweien J1! memorie, bij her-
ftet verantwoord en E®vaar va" een
pruik van miS ondeskundig ge-
tisehe aard ziin en' n'P van therapeu-
Worden aanee,? 2 a,lleen behoren te
dierenarts e door een bevoegd
b*t" ontwelifns van. het nubliek ziin in
te"lng opgenomen riften V°°r etiket"
12
<5n'jÜnÖen in,sPecteui Bell, sir, zei de inspecteur snel, toen hij zag hoe
«■Wo^erSi 1 "en dit is brigadier Cope. We denken dat zij ons mis-
inmnn^Za ^unnen helpen, dat is alles. Het gaat om het identificeren van
iemand, anders niet, sir".
h 'rJPtistA zei Summers, glimlachend van opluchting, ,,maar ze werkt
nnJnhoiH nu waarschijnlijk bij mij thuis zijn. Ze heeft vanmorgen
2 nn in, j zeSgen dat ze misschien zou komen souperen. We zien
haar zo nu en dan," voegde hij er droogjes aan toe.
zou komen" Summers zei dat ze waarschijnlijk na kantoortijd thuis
„Mrs. Summers?"
•/Ja' 2 thuis geweest, sir. Mrs. Summers drong erop aan
U i2?" als we met haar gingen praten. We hebben daar
natuurlijk geen bezwaar tegen," zei de inspecteur.
Harold meende iets afkeurends in zijn stem op te merken en kon zich
voorstellen hoe aa"17latlgend Elspeth tegen hen zou hebben gesproken.
,,Ze zei dat u we] laat van uw bureau zoudt weggaan en daarom dach
ten we J ud®" besparen als we u met onze wagen kwamen
ophalen, hoewel dat nu wel een beetje twijfelachtig is met die mist".
„AU nght!
Hij draaide zich om drukte de hand van de portier, maakte de gebrui
kelijke opmerkingen over „van t;jd tot tijd nog wel eens te zullen aan
wippen en ging mee.
Door de mist was het zicht slecht, maar in de goed verlichte straten
reden ze toch met een behoorlijk vaartje over Whitehall naar Nottingham
HUI Gate. Ze werden daar, als gewoonlijk, enige tijd opgehouden door de
verkeersopstopping bij werkzaamheden aan de nieuwe weg en het was
al bijna half acht toen ze stil hielden voor Bentham Street 98
Bentham Street bestond uit een rij kleine, laat-Victoriaanse huizen
met een souterrain, een parterre en twee verdiepingen. Alle huizen waren
smal, architectonisch zonder enige waarde, maar solide gebouwd Harold
keek naar het bordje „Verkocht" dat op het kleine stukje verzuurde
grond stond, dat de makelaars weids beschreven als „kleine tuin voor en
achter". Ze hadden hier bijna dertig jaar gewoond,'hij en Elspeth en
drie van de vier kinderen waren hier geboren. Enkele van die jaren waren
gelukkig geweest, maar deze laatste jaren niet. Hij zou nu blii ziin hier
weg te gaan.
Maar zou hij tenslotte wel blij zijn, vroeg hij zich af toen de auto stil
stond. Zou hij gelukkiger zijn in die cottage in Frenton, met Elspeth? Ze
had gezegd, dat ze haar pedagogische arbeid tot de helft zou inkrimpen,
maar zou ze dat werkelijk doen? Of zou ze meteen beginnen te trachten
de Raad van Onderwijs te bekeren tot haar idiote theorieën? Maar wat ze
ook zou doen, zou dat de haat, die hij moest toegeven dat hij tegen haar
koesterde, gereideiijk doen verminderen en zou er iets van de oude
gevoelens herleven?
ging d® beide mannen voor, het hek door en de vier treden van de
stoep op. De gordijnen van de benedenkamer, die zij als eetkamer ge-
6. „Wat hoor ik nu?" prevelt Eric, terwijl hij er gemakkelijk bij
zitten gaat. Wel, wel, denkt hij intussen, we komen gauwer tot de
kern der dingen dan ik had durven hopen... Iets met Erwin aan de
hand?" zegt hij dan verbaasd. „Kom Olaf, geen geroddel, denk eraan
hoor! Ik weet dat gij en Erwin elkaar..." „Ach, houdt op koning,"
bromt Olaf. „Het is mijn schoonzoon en zolang hij met mijn Ingridje
goed overweg kan, heb ik er vrede mee... Maar nu komt hij op bezoek,
met haar, en laat het arme kind soms dagenlang alleen hier achter...
Wat moet dat betekenen? Als ik er wat van zeg wordt ze nog woest
ook, dat is het allermooiste..." „Laat hij haar hier alleen achter?"
herhaalt Eric, met een ongemerkte blik op Axe. „Hoe bedoelt u dat,
mijn beste Olaf?" „Wel, dan gaat hij weg, dat bedoel ik," antwoordt
de berenjager fronsend. „Weg is weg. Waarheen? Vraag het hem zelf
eens, koning... Toen ik het hem vroeg kreeg ik te horen, dat hij naar
berensporen zocht. Bah. Hij kan wat mij betreft beweren dat hij bezig
is, de maan door te zagen, dat zou ik nog eerder geloven... Maar geen
flauwe smoesjes over berensporen in deze tijd van het jaar... niet
tegen Olaf, genaamd de berenjager!" Hjj loert Eric en Axe even veel
betekenend aan. „En daarom, koning, daarom is er wat aan de hand
met Erwin... Hij spookt wat uit, de hemel mag weten wat... Zoals nu
bijvoorbeeld. Hij is al een dag of drie verdwenen en..." De berenjager
zwijgt opeens en staart naar de ingang van het vertrek... En daar,
met één gehandschoende hand het gordijn opzij houdende, staat zwij
gend en grimmig... Erwin...
©PIB
UP| KNAGEN
MOCO
12. Zonder dat ik er iets aan kon doen, stormde
hij recht op een tweede stier af, die dreigend de kop
boog en, de kromme horens vooruit, op mij afstorm
de. Schieten kon ik niet, want ik had mijn rijdier
niet in bedwang. Juist vóór de horens van de bison
zich in de borst van mijn paard zouden boren, kon ik
het een kleine zwenking geven en met een ware
sprong des doods over hdt achterlijf van de stier,
stortten paard en ruiter in het prairiegras. Wonder
boven wonder stormde de stier, die misschien net zo
geschrokken was als ik, door. Een even grote andere
stier echter bleek in ons een bedreiging te zien en
kwam met grote sprongen op ons af. Ik knielde
achter mijn paard neer en schooi... Het dier bleef
staan, geraakt? Ik wist het niet, maar schoot
meteen een tweede keer. Langzaam hief het de kop
op, brulde luid, wankelde enige malen en zakte in
elkaar. Ik kon wel luidkeels juichen over deze on
verwachte uitslag, ware het niet, dat mijn paard het
op een lopen zette. Ik had veel geluk gehad, geen
trap van de paardebenen te krijgen, daar ik in mijn
nervositeit veel te dicht bij hem was gaan knielen.
Toen lk hem nakeek, zag ik tot mijn grote schrik,
dat de eerste bisonstier Sam en zijn paard op de
brede kop nam en opzij slingerde
JO Uf). HIER C/GT EEKJ VERMOGEU
GELUKK/G MORR DAT WE HET ACH7ER
HAALD HEBBEKEER DIE TWEE
BAKJD/E TE KJ HET kOOff HUK/ OfJGURE
PL RIJ HOK/DEK) GE BRUI HE KI
A/ADERAAHD
(Van onze Utrechtse redactie)
UTRECHT, 25 mei. Een jaar en
acht maanden irevangenifsstraf met af
trek van voorarrest eiste de officier
van Justitie teaen een 46-iarig:e PTT-
ambtenaar uit Zeist die zich voor de
Utrechtse rechtbank moest ver
antwoorden wegens diefstal van diver
se geldbedragen uit brieven en aange
tekende stukken.
Vier jaar geleden was de verdachte,
expediteur eerste klasse bij de PTT,
begonnen met het openen van brieven
waarvan hij vermoedde dat ze geld
bedragen bevatten. Hij maakte zich
van de inhoud meester. Dank zij de
geraffineerde wijze waarop hij zijn
kwalijke praktijken verrichtte, kon hij
hiermee, ondanks verscherpte controle
tot in het begin van 1963 doorgaan.
Het totaal van de door hem uit
poststukken ontvreemde gelden, 76 in
getal, bedroeg volgens de schatting
"an de recherche tien a elf mille.
De ambtenaar verklaarde ter zitting
van de Utrechtse rechtbank dat hij
er slechts voor een bedrag van vier-
a vijfduizend gulden van had gepro
fiteerd. De overige zevenduizend gin
gen verloren omdat hij een deel van
ae poststukken uit vrees voor ont
dekking op het toilet van het Zeister
postkantoor had verscheurd en de
bankbiljetten die zich daarin bevon
den had doorgespoeld.
Oorzaak van deze misdrijven was
drankmisbruik. De ambtenaar had zich
ernstige zorgen gemaakt over de ge
dragingen van een zijner minderjarige
kinderen en had getracht zijn verdriet
door de drank te lenigen.
Uitspraak 7 juni.
se
AMSTERDAM, 25 mei In de Euro
pese competitie van amateur-mode
shows in Frankfort am Main is aan
de Nederlandse mevr. A. Winkel uit
Deventer, een Thailandse ran geboorte,
voor baar self vervaardigde kleding de
eerste prijs toegekend. Zij kreeg de ti
tel „Naaidprinaes van Europa".
Mevr. Winkel was als winnares van
de Nederlandse competitie afgevaardigd
naar de finale in Frankfort waar zij
de winnaressen van de nationale compe
tities uit België, West-Duitsland, Luxem
burg, Oostenrjjk en Zwitserland ontmoet
te. Aan de competities in de zes landen
Ijebben ongeveer zesduizend dames deel
genomen.
(Advertentie)
(Bekend» Schriftelijk» Cursus) - Tel.45432
H. B. S., Gymnasium, Onderwijiersakte.
Middelbare Akten: Frans, Duits, Engel»
en Nederlands M.O., Tolkvertaler, Hoofd
correspondent. V.T.H.-diploma.
bruikten waren al afgenomen en naar Frenton gezonden en hij zag
Elspeth en Ann bij de gashaard zitten. Veei van het meubilair was al in
Sussex en de ziktamer en de meeste andere kamers waren onttakeld. De
kleden waren opgenomen en* het huis was koud en ongezellig.
Hij had onderweg getracht er achter te komen wat de politie wilde,
maar de inspecteur had een antwoord ontweken en daar ze klaarblijkelijk
niet over de zaak verkozen te praten, had hij niet verder aangedrongen.
Toen hij hun voorging de trap af naar het souterrain had hij geen enkel
voorgevoel, alleen maar enige nieuwsgierigheid, verder niets.
De inspecteur gaf nu een korte uitleg en de zaak kwam Harold Summers
heel eenvoudig voor. De inspecteur had een jonge man in arrest, Wil
liam Bratten, ongeveer achtentwintig jaar oud, beschuldigd van diefstal.
Bratten was al voor het gerecht geweest en werd zeven dagen tn pre
ventieve hechtenis gehouden om de politie gelegenheid te geven, verdere
inlichtingen in te winnen.
Bratten was een welopgevoede jonge man zonder geregeld werk en
zondei toelage van zijn ouders. Toch gat hij royaal geld uit en de politie
geloofde zijn verhaal, dat hij geregeld op paardenraces won, niet. Hij
was aJ eens eerder wegens dieistal veroordeeld. Ten einde bepaalde ge
gevens met elkaar in verband te kunnen brengen, en vooral om Brattens
bewering dat hij Ann kende en de avond van de zestiende januari met
haar was uitgeweest, te verifiëren, wilden ze Ann enkele vragen stellen
en haar foto's tonen. Niets kon eenvoudiger zijn, vond Harold Summers,
en niets logischer.
En zo zaten ze dan om de ronde eettafel, op Elspeth na, die bij het
haardje was blijven zitten.
,,Ik ken niemand die Brill Bratten heet", zei Ann, toen de inspecteur
'weeg.
„Hij kan een andere naam hebben gebruikt, miss, toen u met hem
jmging," zei de brigadier. Ann haalde haar schouders op en zei niets.
„Het is van belang te weten of hij de avond van de zestiende januari
met u samen is geweest. Voor zijn verdediging, ziet u," zei de inspec
teur. „Herinnert u zich die avond?"
„Ja, die herinner ik me."
„Hoe komt het dat u zich die zo vlug herinnert?"
„Omdat het de avond na de verjaardag van mijn moeder was, daarom.
Ik ging naar de film De reis om de wereld in tachtig dagen."
„Alleen, miss?" vroeg de brigadier.
„Ja, alleen."
„Gaat u dikwijls alleen naar de bioscoop?" vroeg de inspecteur.
„Niet dikwijls. Waarom?
„Die avond wél?"
„Ja, inderdaad."
Ze lijkt erg op Elspeth toen die jong was, dacht Harold. Hetzelfde sterke
gezicht en dezelfde rechte neus. Maar haar grijsblauwe ogen zijn groter en
openhartiger en de mond heeft iets zachts.
„Waarom ging u die avond alleen, miss?" vroeg de brigadier. Ann keek
hem aan en glimlachte breed.
„Waarom? Omdat ik niemand had om mee uit te gaan. Nogal eenvou
dig, niet?"
Ze is brutaal, dacht Harold, en wat is ze zeker van zichzelt. Ze is in staat
om het tegen de wereld met al zijn problemen op te nemen of dénkt dat
ze het kan. En het is alles de schuld van haar moeder. En toen, bezadigd
en eerlijk ais altijd, dacht hij: Maar is het wel allemaal de schuld van
Elspeth? Heb ik niet evenveel schuld omdat ik me niet tegen Elspeth
heb verzet? Hij streek over zijn kale noofd en zuchtte, wachtend tot
'emand weer wat zou zeggen.
Ann zette haai lippen aan en bekeek zich daarbij in een klein spiegel
tje, dat ze uit haar tasje had gehaald. Ze streek met haar tong het rode
spul over haar lippen uit en vertrok daarbij haar gezicht
De inspecteur haalde een enveloppe uit zijn aktentas en zei:
(Wordt vervolgd)
