Oudere chansons van
Charles Aznavour
Liefhebbers klassiek
niet zo beleefd
De Arabier"
Rijk de Cooyer
Les Djinns
ai-criiu- w
Gitte Haenning
Gil Evans-
Eerbied voor het
oorspronkelijke
,En je
niet vrijen
in Spanje"
Clifford Brown
Grappelly
sr£«"S
Apartheid
is een
Nederlands
woord
Was „hartewensconcert"
een succes of niet?
een gemis
geen
stem
vergeefse moeite
nu gewoon
fraai album
oude glorie
SS „ïï.«gop«.SM?
ZATERDAG 13 JULI 1963
Jl», C m M» me pIowlM BS? SS.S'toSS* S^vïto.^lïïerê.mX
niet «Z°arom gaan, jullie dan
niet naar een park," vroeg ik
Wie nog niet zo heel
lang tot de bewon
deraars van Charles
Aznavour behoort
en in zijn discotheek
slechts de vrij recente °Pnan]a™ ,ïïn
deze zanger van het Franse-liefde, lie
bij-uitstek bezit, wordt door Ducretet
Thomson in de gelegenheid gesteld zich
alsnog vier oudere van Aznavours
sons aan te schaffen. Le staan op het
EP-tje 460 V 20.001. „L amour a fleur
de coeur" en „Rentre chez toi et pleure
hebben niets waardoor zij opvallen tus
sen al hetgeen Aznavour in oe loop der
jaren bij elkaar heeft geschreven en ge
zongen. „Jézébel" is de Franse versie van
een der grote successen van Frankie
Laine. Zo'n onstuimig geval ligt Azna
vour wel, maar wij horen hem liever in
een chanson als het veel poëtischer „Sa
jeunesseentre ses mains". Waar
schijnlijk zal de koper van het plaatje
dit rustig walsend, heerlijk filosofietje
over liefde, jeugd en ouder worden nog
fraag draaien als hij de drie andere
andjes voor geen geld meer horen wil.
het luisteren naar ,,Les Djinns chantent
les grands succes". Het koortje doet
erg zijn best de oorspronkelijke vertol
kingen van tien min of meer befaamde
Franse chansons te doen vergeten, maar
heus, het is vergeefse moeite. Het
klinkt allemaal heel hef, heel braaf,
heel „a la Sweet. Sixteen mets
kwaads overigens van de meisjes van
oom Lex! maar door van zoiets
moois als bijvoorbeeld „Les feuiUes
mortes", een gepolijst meezingertje te
maken zetten de Djinns zich al onmid
dellijk buitenspel. Jammer voor al die
lieve koormeisjes en Paul Bonneau s
orkest maar hun tien chansons op de
Ducretet Thomson-LP 260 V 128 kunnen
voor weinig meer dan een bescheiden
achtergrondmuziekje dienen.
Een typisch plaatje
voor de export of
voor buitenlandse
gasten! Het draai
orgel Street Or
gan - Drehorgel
„De Arabier" („The
Arab"), een zeer be
reisd en tot ver over
onze grenzen bekend orgel speelt op
Philips 327 542 JF twee heel beroemde
meezingers: „Tulpen uit Amsterdam" en
„Daar waar die molens staan". Zij zul
len het in het buitenlr - d best doen,
maar als wij ze dan toch moeten horen
dan liever van een of andere zanger of
zangeres. Het orgel op de plaat, wij
schreven het reeds in deze rubriek,
klinkt ons te koud. Wij missen te zeer
de entourage van een levendige gracht
of de winkelstraat, het geroezemoes van
het passerende publiek, het gerammel
var het centenbakje. Wij missen de
achtergrond.
Rijk de Gooyer en een kinderkoor
brengen op Artone DR 25.186 de
Nederlandse verzie van „On top
of Spaghetti", een Amerikaanse
hit, die het aan de overkant van de
oceaan schijnt te doen. Maar Rijk de
Gooyer had het o.i. toch moeten laten.
Hij is een conferencier, een grappen
maker. Hij is geen zanger. Hü zegt dat
ook niet, maar in een zaal of op het
beeld vergoedt hij met zijn grollen tij
dens het lied, de mindere kwaliteit van
zijn vocale vermogens. Zo had het moe
ten blijven. Maar nu klinkt daar plot
seling alleen die stem, zonder grimas
sen, zonder een lachende mond van oor
tot oor. Nu valt alle aandacht op zijn
stetn en dat loopt voor de luisteraar
op een teleurstelling uit. Misschien zul
len anderen zich wel met de tekst ver
maken, ons kan het plaatje „Een bord
met spaghetti" niet bekoren.
Succesnummers in de kleinkunst ple»
i;' ilan.l.iolijk, al of niet in een
n?"k,. e<1'e gestoken, nog jaren
na hun Verschijnen de platenlief-
hebber te worden aangeboden door lie
den die nog wel brood zien in een se
lectie van wat eens ieder zong en floot,
cnms is er dan sprake van een aange-
m hernieuwen van een aangename
De meningen over
het „Hartewenscon-
cert" van zondag 9 juni
in het Haarlemse con
certgebouw lopen in de ver
schillende dagbladartikelen
sterk uiteen. „De Volks
krant" besteedde er tien neu
trale regels aan. De Telegraaf
zweeg erover. Het Parool was
buitengewoon enthousiast. Het
Vrije Volk (dat een klassieke
én een jazz-recensent naar
Haarlem had gestuurd) ver
nietigend. Wii hebben het con
cert, dat meer het karakter
had van een muzikale „hap
pening", een succes genoemd.
Een succes in de eerste plaats
voor de muziek in het alge
meen. Het is bekend, dat de
initiatiefnemer van dit groot
se „binnengebeuren", de heer
Henri Arends dirigent van
het Noordhollands Philharmo-
nisch Orkest, de datum voor
het concert al enige weken van
tevoren had vastgesteld, in ver
band met de televisie-uitzen
ding van vrijdagavond 14 juni jl.
De heer Arends kon toen
onmogelijk vermoeden welke
tropische temperaturen Neder
land aan 't strand zouden kluis
teren. Maar het concert moest
°?rf?aan Zeventienhonderd in
schrijvingen waren er geko
men. De heer Arends hield
zqn hart vast. Maar tot zijn
grote verbazing kwamen veel
meer dan zeventienhonderd
jonge
zeggen. Anneke, Willeke en mer, na een solo-optreden b.T.
de Blauwe Diamanten zijn van Hans Henkemans, zelfs
Al.,., kne nu een J°nge mensen die hete ia? Q® oiauwe vHuuamen zyu \an nans nniumu»,
Achter die krant wordt met gelezen. Een agent kan nu een naar Haarlem rvL zal Xn zelfs 10 staat het verdoolde gefloten. Er waren recensen-
maal niet door papier heenzien en daarom is bt bvbti iju, voor vjrutru, &ui men hart van ppn ir»ncrp hpzpmhiri. «n vAprnnnfA klassieke
een snellevluchtige kus.
""""""""iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimnmiiiiiiiiii
(VI)
(Van onze medewerker in
Spanje).
Wjj hebben altqd met enige wre
vel de verrichtingen van het
Deense zangeresje Gitte
Haenning gevolgd. Gitte was
op al heel jonge leeftijd een ster.
Van haar eerste plaatje „Ich hei rate
Papi" haar vader is tussen haakjes
zelf een bekend Deens volkszanger,
werden maar liefst 50.000 platen ver
kocht. Dat was niet mis. Maar Gitte
bleef niet het lieve onschuldige meis
je. Elk volgend liedje kreeg de b«-
Bmaak van: „wat is dat kind W1J®-
Te wjjs voor haar leef tod. Op het
schlager festival Baden Baden, dat
onlangs werd gehouden, kwarn Gitte
plotseling weer naar voren. En nu
terecht. Zij won er met een fris,
sprankelend liedje, dat op Columbia
45 CH 3008 is opgenomen, „Ich will
ein Cowboy als Man" de eerste
prijs. Gitte heeft geen vervelende
pretenties meer, zij zingt het spon
taan en voor de vuist weg.
Onlangs kwam zij ook naar Hille-
gom om van hetzelfde liedje de Ne
derlandse versie op de plaat vast te
leggen. Helaas, u kunt er zich met
His Masters Voice 7QH 5011 zelf van
overtuigen, Nederlands is het niet
geworden wat Gitte zingt op „Ik wil
een cowboy als man." De 'Duitse
versie blijft ook voor Nederlanders
het best, verstaanbaar. Ook voor de
achterkant „Das alte Haus in der
Huckleburrystreet" (Dat oude huis
in het midden van de stad) geldt
dat: Deze compositie van haar vader
la overigens wel iets minder van
kwaliteit.
Met de arrangemen
ten die hij schreef
voor de combo van
Miles Davis, jaren
geleden, heeft de in
Toronto geboren Gil
Evans voor het eerst
grote bekendheid gekregen. De manier
waarop hij de Miles' classics herschiep,
hield voor de toekomst beloftevolle ver
wachtingen in. Gil Evans was de man
die zelfs in de moderne jazz zijn tijd
vooruit was. Plotseling hoorde niemand
meer van hem. De man die aan het or
kest van Claude Thornhill een eigen,
unieke sound had gegeven, die man die als
pianist-arrangeur-orkestleider bij de
musici grote faam had verworven, scheen
door de platenmaatschappijen vergeten
te worden.
Evans kwam terug. Hij vormde weer
een eigen orkest, speelde regelmatig in
Birdland en maakte uitnemende platen-
nnnamen Met Mies Davis (Miles
Ahead) én Cannonball Adderley (New
bottle old wine) vierde hp zijn triom-
fanteiyke terugkeer. De ster van mees-
ter-arrangeur Evans steeg s.nt
zullen thans nog maar weinig jazz-liei-
hebbers zijn die zijn naam met kennen.
Op Fontana (688 000 ZL) speelt het
veertien man sterke orkest van Evans
zeven „Great Jazz Standards" als „Da
venport Blues", „Straight no chaser
„Joy Spring" en „Django". Jazzstuk
ken van alle tijden, richtingen en stil
len krijgen een heel speciale Evans-be-
handeling. En dat betekent dus een max
imum aan muzikaal genot. Gil Evans
is evenals Duke Ellington een
„painter", een begenadigd schilder in
klanken, en ritmen. Evans gebruikt
soms merkwaardige kleuren, verwant
aan het abstracte. Toch is een hang
naar het surrealisme (wellicht ook de
mystiek) duidelijk in zijn muziek te ho
ren. Maar boven alles valt de eerbied
op die Evans heeft voor de „original",
het oorspronkelijk thema. Of men nu
de uit 1927 stammende Bix Beiderbecke
compositie „Davenport Blues" hoort,
Monks „Straight no chaser" of de in
1931 door orkestleider Don Redman ge
componeerde „Chamt of the weed"
hoort, steeds weer valt deze eerbiedige
benadering op. Het is haast niet te ge
loven, maar Gil Evans is autodidact.
Een autodidact met alle voordelen daar
af1 verbonden. Zijn muziek is „open":
£®t lijkt alsof Evans vaak associatief
ïh _Ee Raat. Evans bespeelt zijn or-
een instrument, als een heel
eid«k .instrument dan wel te ver-
nettisi- t band onderscheiden trom-
kfarinetti^n?iy Coles' tenorsaxofonist,
jimmvrin Johnson, trombonist
Jones zirih iv- In dammer Elvin
Jones zich bijzonder. Met Theme"
zelf worded? moginal van Gil Evans
zeli, wordt de plaat op een wel haast
symbolische wqze besloten.
Mercury bracht onlangs een kolos
saal album in de handel van
de grote in 1956 tengevolge van
auto-ongeluk om het leven geko
men trompettist ,Erown-
„Remember Clifford is de titel van
de Lp, genoemd naar Benny Gol-
son's ontroerende ballade. Samen met
drummer Max Roach vormde Clifford
Brown in de jaren 83-56 een combina
tie die evenals die „andere" combina
tie Dizzy Gillespie en Charlie Parker
tien jaar tevoren een stuk geschiedenis
in de moderne jazz zou schrijven. Clif
ford Brown: een altijd goedlachse, zeer
nerveuze musicus. Een man, die zich
altijd weer onderscheidde door een on
gelooflijke oorspronkelijkheid, door een
geheel eigen sound ook. Max Roach, de
intellectueel, de technisch razend knap
pe musicus, de eerste drummer die he
le melodieën uit zijn instrument wist te
halen.
Clifford Brown-Max Roach, „The
big two" worden zij op de hoes van
de plaat genoemd. En niet ten onrech
te. Op het Memorial album speelt het
kwintet met pianist Richoe Powell, Bud
Powell's jongste broer, bassist George
Morrow en tenorsaxofonist Harold Land
(in een drietal nummers vervangen
door Sonny Rollins) o.a. het verrukkelij
ke „Jordu", „Joy Spring" en het door
„Harold Land" géschreven „Lands end"
een wonderlijk thema dat van een bui
tengewone inspiratie getuigt.
(Mercury „Remember Clifford -
„The Clifford Brown Quintet" MCL
125 268.
In de jaren '34 tot en met '39 speelde
Stephane Grappelly samen met
Django Reinhardt 'in het kwintet
van Hot Club de France. De faam
die het kwintet in die tijd had veroverd
was en dat dient men nooit te ver
geten niet alléén het werk van de
befaamde „Gypsy" Django Bernhardt,
Toegegeven: Django was een weergaloos
instrumentalist, een buitengewoon, ge
voelig musicus ook, maar het succes
van het kwintet in die jaren was toch
vooral het succes van de combinatie
Reinhardt-Grappelly.
Het samenspel, de feeling, de ti
ming, de nuancering van beide in
vele opzichten geniale - jazz-kunstenaars
was in één woord: onnavolgbaar.
Na de oorlog besloten Grappelly en
Reinhardt naar Amerika te gaan. Maar
de onverwachte dood van Django ver
stoorde alle illusies. Stephane Grappel
ly zwierf in Parijs, Londen, Rome, trad
veel op en maakte zo nu en dan een
plaatopname. Zijn spel had niets aan in
ventiviteit, aan weergaloze swing, dy
namiek en raffinement, aan gevoelig
heid ingeboet Integendeel: men krijgt
soms de indruk dat Grappelly zich nog
steeds ontwikkelt, als iedere werkelijke
grote (jazz) musicus evolueert hij mee
met zijn tijd. Een duidelijk voorbeeld
daarvan kan men aantreffen op de
London Atlanitic LP „Feeling Fines
se Jazz" (HA-K 8047) Grappelly
speelt op deze plaat tien nummers.
Vele van deze nummers (als „Nua-
ges", „Alabamy bound", ..Daphne" en
„Minor Swing"' b.v.) speelde Grappel
ly in zijn gloriedagen met Django. De
meester-violist is vooral in deze num
mers beter dan ooit. Samen met Pier
re Cavalli, een zeer talentvolle Zwitser
se guitarist, en een uitstekende ritme-
groep bestaande uit Leo Petit (gui
taar), Guy Pedersen (bas) en Daniel
Humair (slagwerk) creëert Grappelly
tien gave jazz-stukken. Aangrijpend is
Grappelly in het door John Lewis ge-1
componeerde muzikaal in memoriam
„Django", een thema dat tegenwoordig
door iedere, zich zelf respecterende solist
wordt uitgevoerd, maar dat, vertolkt door
een kunstenaar die een van zijn
vrienden was, een geheel nieuwe bete- -
kenis krijgt. a
gen gereduceerde prijzen)
auto's en bussen uit Maas
tricht, Groningen en Middel-
harnis. De muziek had ge
wonnen.
Welke muziek? Het is goed
er op te wijzen dat ook tee-
ner-muziek, muziek is. Er staat
een meisje dat probeert een
al dan niet slecht liedje
goed te zingen. Er is een
al dan niet slecht orkest
dat probeert goed te begelei-
waaron den. Maar hoe het resultaat
een beetje nukkig haar sc'1 coca co, t gedanst wordt en ook uitvalt: er wordt muziek
ders op. „Je kunt hier maar coca cola gedronken, gaan door gemaakt.
F.drie dingen doen," zei ze dan. ™?J™lntWzvn. Tegen die tijd
rijen m Spanje: een mooi „Wandelen op straat, maar dan ?f. dan eindelijk met vrien- '.Ik probeer slechts de jon-
onderwerp zo op het oog. moet je natuurlijk uitkijken, tonnetjes uitgaan. Meestal doen geren respect bij te brengen
Attributen zijn er genoeg, ^at je geen vaders of moeders we het zo.- ik zeg fegen voor de verschillende genres
Zwartogige meisjes, die tegenkomt. Als we geld heb- ™oe,7r> dat ik met Rosita naar muziek. Zij moeten leren luis
de jongens uitdagend aansta- hen, gaan we naar de bioscoop, de bioscoop ga en zodra ik op teren en eikaars keuze eerbie
ren. Zwartogige jongens die de Daar is het tenminste donker straat ben ga ik met m'n vriend digen. Ik wil ook geen ernsti-
op straat passerende meisjes en als we een beetje achterin mee. Maar eerst spreek ik mei Re uitgestreken gezichten in
vurige complimentjes toefluis- de zaal zitten, durft Juan me Rosna af dat we elkaar over een concertzaal. Dat is in te-
teren. Zon in een blauwe lucht, wel te zoenen. En dan zijn et een paar uur weer ontmoeten genspraak met de muziek
bloemennatuurlijk de „café's voor de zoaat ze nog even met me mee zegt Henri Arends.
Vergeet het maar. vrijende paartjes." Daar mag naar huis kan gaan om te rr ,T
Nooit heb ik in een land ]e vrijen zoveel als ie wilt, bewijzen, dat ik met een vrien- Het Hartewensconcert er
gewoond waar het vrijen zo want ze zijn er on inaericht, dinnetje ben uitgeweest De kwamen verzoeknummers
Ieder geilek'contacttussenpon NT- juist "daarom is het niet volgende keer ga ik dan even b'nnen variërend van De Mol;
ieaer jysieic coniaci lussen jon- leuk." met Rosita mee naar huis Te dau van Smetana tot Rockin
„Maar veronderstel nu eens waar door schotten ge- ^mijnhanThVhh*™ °«icieel ze^^ekere'waren ionglns en
dat Juan je op straat plotse- schelden tafeltjes een stuk of n hEjldphhen gevraagd meisies dlf leeftbd van S
ling een kus geeft," heb ik een tlen j°ngens en meisjes met de el.1 werloihnpscadeans i?mi-,ieA!'
Spaans vriendinnetje gevraand urmen om elkaar heen zaten. ®seta
hart van een jonge bezembin- ten en verzuurde klassieke
der in Uithuizerveen sneller jongeren die zich daaraan
te doen kloppen. Toegegeven, hebben geërgerd. Nogal aan-
Maar en dat wist men van matigend, vinden wij, als men
te voren men zou ook een bedenkt hoe keurig de „anders-
behoorljjke portie „klassiek" denkende" meerderheid zich
moeten verhapstukken. Toch heeft gedragen tijdens de uit
kwamen ze: met treinen (te- voering van een vaak lang
durend klassiek werk, in
vergelijking met de hautain en
u, iKiiumnezje gevraaad vm ene aar neen zaïe»- -» Ifpl: ppAso- superieur glimlachende, tijdens
Wat .dan?» Het °Pj°% zwi^t en ze nate van Scriébin enig rumoer v^rtdurend^r'
sende klassieke minnaars.
Wat Henri Arends in één
concert is gelukt liefde en
respect opbrengen voor een
ander genre muziek dan waar
naar men gewend is te luiste-
vriendinnetje, dat overigens binnenkwam, maar 'toen ze heeft gelijkwant er Ys eiLY onder^deae"'muzikale '""S en Rita Reys voortdurend klet-
omSo„pelrrl Tet bereid was if 'f Vm °Ve?ïigd hadT W niet veel meer te zeaZn Keten"'6 kZen venvach- klassiek- m™rs'
om over het onderwerp te ra dat lk ongevaarlijk was, g»»- CKr le zeggen, r Nlpt„ v„n al1ps Er
ten, begon schamper te lachen. fn ze' hi^a Xêt luchtiae d V°°T °nS werd geluisterd. Af en toe hoor-
„Hij zal het wel uit zijn hoofd ter ™et urye,n' lk. had toenAs zo luchH(/e onderwerp
vrijende men even een opkomend
laten bitste ze toen. „Als de 1*%™ T °f- T T°SS' Jaar betreft' m de gr™V van de hu- rabarberrabarberrabarber in
politie ons ziet worden 0 terecht te zijn gekomen, maar ue ny rr,oar Hat vardweeu
alle twee opgepakt en naar het begreep ik het Plotseling. Cg uit Ae taande Arab even snél als het opkwam. Er At," dT'schnMr^in "enfn
bureau gebracht. Daar bellen "H,?e leren J""1® e-lkTnlen overheersing stammev werd geluisterd. Intens geluis-
ze mijn ouders op en vertellen "X Yg tk M(ma C°w-' Kom niet naar dTt ^d „t terd. En het applaus na ieder Xp bïï
2e dat hun dochter vriievd m „Onze ouders organiseren feest '"T dit land als je nummer wa„ harteliik lang- moeten streven. Daarom is het
straat is aangetroffen en of Z 'es voor ons' als we iarig 2W"f blauwe oaen rj-stlg bii die duHg en gemeend experiment van Haarlem ln
haar maar willeTkomen af Dat hegint als je een jaaYf! daar in dat NeT idle lantaren, durlg en gemeend. ieder geval voor herhaling vat-
halen. Juan gaat als jongen twaa^ wordt. Die feestjes, a Nederlandse park... Er werd na een enkel num- baar.
7l/T^« KJ MM.
kend ?ljn onschuld terugden-
tige ZlrST\ wat r^enach-
uren S wel gezellige
ken E e ederlandse par-
enige, waar je naar toe kvnt
gaan is het Retiro, want dnnr
zijn een paar nachtclubs en
die moeten natuurlijk bereik
baar blyven voor de djj-
inkomsten. Maar als ze jTna
het Retiro
Dit jaar viert Suriname
het eeuwfeest van d®
schaffing van de slave-
nij. Zoiets is altijd wel
die moeten natuurWk bereiT
baar blyven voor de
inkomsten. Maar als ze j'Nna
zonsondergang in het
vinden en je kunt niet bewijzen
dat je getrouwd bent Y
in de boot. nt' Zlt 3®
een protestgYl)aar*rin 26 .?erder, een feest waard, I0'a1??
in de kiem smorend YuZt künt maar niet a' te gT°»Aole*Kt
ste heb ik je non erfll" geschiedenisboeken raa'lple®Rt-
Fr sluipen hier ma verteld. Want met die afschaffing kw m
pYken^Yond^ diY eNh!iZ°rhde °ns la"d ^,7 'van En-
rnen van maken be- omringende kolomen van
Zarties op te vridende geland en Frankrpk waren er
voveurs" maar h-J °]en' Gee?i al tientallen jaren eerder aan
wmen hebben en lils-dig geld en de afschaffing door Suri-
neeii brengen ze 1 56 4 n*et name zou waarschijnlijk nog
nnfitie NatuurïfiJ bij de langer zijn uitgesteld als met
f°}lyen dan Era lu, betaalt de 1863 de Burgeroorlog m de
nnt als hij zo'n overïgcns, Verenigde Staten door de Noor-
Yer bil de volitiJ'hantaSe-ple- delijke tegenstanders van de
on 7ou die Z0U aan9e- slaverny was gewonnen. Men
dnv'w krijgen m l,? enorme kon er niet meer onderuit; men
- „It anan Y,„ f Paar zou werd gedwongen door de we-
vnj-uit geen, want de politie reldoninle
kan moeilijk verklaringen van
een schurk au serieux nemen Hoewel wij graag coquetteren
Ik moet bekennen, dat ik n,„ met Nederland als vrijhaven
een beetje ongelukkig beaon te v00r alIe vervolgden, hebben
voelen tijdens dit verbitterde WÜ in de wereld niet zo een
relaas. Ergens had ik het mei beste naam' Het mtel'nationaal Het rassenprobleem begint zien. Wjj hebben relletjes met vorm van samenwerking ons
leuk gevonden om iets over bekende woord „Apartheid" is eerst op het moment dat men Italiaanse arbeiders gekend in niet bevalt trekken wij ons
vrijen te schrijven. Vriien io van Nederlandsen huize en in er persoonlijk mee geconfron- Oldenzaal en wq hebben Spaan- haastig terug in de eigen kring,
een gezellige bezigheid en nl* het fanatisme van de Zuidafri- teerd wordt. Zolang er enkele se arbeiders zien weglopen uit hoe klein die ook is. Wij spre-
je dan zo'n brief krijgt kaanse boeren ontdekt men keurig geklede, beschaafde en de mijnen. De Nederlander is ken liever over „eigen waar-
zeg maar jW'-redactie om er trekken, die ook het Moeder- intelligente negers in onze ste- niet zo erg plooibaar en zelfs in den" dan over andermans waar
iéts over te schrijven, dan denk land niet vreemd zqn. den rondwandelen, ondervinden Amsterdam, dat de reputatie den en wij zijn meer geïnteres-
je onwillekeurig terug aan de Ik zee dit maar omdat de zij een vriendelijkheid die hen heeft cosmopohtischer en vrij- seerd in de vijf procent die ons
ogen van Wies je die in het licht gerechtvaardigde onwinriinv bijna verlegen maakt. Maar zinniger te zqn dan de rest van van onze buren ond<
Zn een lantaren aan de Prin. fn ons land over de rasse/ wat gebeurt er als ze niet bq Nederland, gaat het nu, bqvoor- dan de 95 procent, die
sengracht zo bijzonder blauw discriminatie in Zuid-Afrika en tientallen maar bq bonderden beeld met Surinamers, al even- meenschappelqk hebben.
waren. Jullie kent Wies je na- in het zuidelijk deel van de o£ duizenden komen. Wat ge min altqd zo vlot als voorheen De Gaulle bewondert ons om-
tuurlijk niet, maar blauwe ogen Verenigde Staten niet geheel beurtaer flSdZii beztt nemen en vcJLms«ot dat wij zulke stugge, eigenge
in het schijnsel van een Prin- vrii is van huichelarii of vrien- van de sta iPpf g g p' reide en onwrikbare onderhan-
sengrachtlantaren kun je toch delijker gezegd, gebrék aén zelf- geheel ^Tebeurt er ais zij H®t rassenprobleem kan men delaars zijn. Hef is een lof,
wel voorstellen. Nee er was kennis. Onlangs tijdens een ^rant? Wat gebeurt er q alleen overwinnen m zqn eigen die alleen een Hollander zich
geen maan maar wel Waar bijeenkomst van eerzame bePaSid® ied^?fg vinden die wii ïï1!1611 en m 7J,n eigen leve,n' kan verwerven Nooit zal men
heb ik het eigenlijk over? Roomse huisvaders en huis- el? "Hinéfr éfwilzen" En wat Het lseen Probleem dat raakt eens horen van de rmmhartige,
„Vrijen in Spanje", staat er moeders werd de bekende ab5hXtXIis dewr hiin intei aan„ de uaastenhefde en de tegemoetkomende, breedden-
boven dit langzamerhand wat vraag gesteld: wat zou u er- ®r ala vnaraio,hpiH Pnr verdraagzaamheid en niemand kende HoUanders. Apartheid is
verwarde verhaal. Neem me van vinden als uw dochter met bgentie oi uii vaaiuig em car- zal durven ontkennen dat beide een Aederla.nds woord. Laten
niet kwalijk mensen, dat kwam een neger wilde trouwen. De £i®re maxen i Depaametag- deugden in het praktische leven wq, als wij de duivel van de
even van die blauwe ogen van reactie was bepaald niet en- ken van wetensonap ot mdus- veel moeilqkheden opleveren, rassendiscriminatie bq anderen
Wies je. thousiast. Tevoren was men 5'®^ mensen Wij hebben nog steeds niet ge- willen uitdrijven, ook de restan-
„Maar waar ga je ddn naar wel tot de conclusie gekomen voorDij streven. leerd om werkelijk onbekom- ten van „apartheid" in onszelf
toé met Juan," vroeg ik mijn dat de Apartheid een verwer- Daar begint het probleem dat merd met onze eigen landgeno- overwinnen.
Spaanse kennisje. Ze haalde peljjke zaak was. wjj nu niet willen of kunnen ten op te trekken. Zo gauw een K.
pe*
rede
n en
zon-
oem-
bin-
;hool
leer-
?ogi-
ade-
ierd.
itge-
.eest
m.i,
igte*
iaal,
ver»
ena-
hun
sche
ver»
>on;
een
.lge-
vqs,
le-
ers-
hal-
slei-
tua-
elf?
Le-
inst
en»
op-
hun
last
sns-
digt
ex-
ling
iral
van
^er-
de
?er-
eke
alle
^er-
>or-
i-an
len
in-
Irs.
t.
