u
■TT
a
Q
Prinses Irene 24 I
John Kennedy heeft van
Woodrow Wilson geleer
De Amerikaanse Senaat zal het
kernstopverdrag wel goedkeuren
Q
IC
W'
BELOFTENRIJK PROGRAM
VAN HET NIEUWE KABINET
u
commentaar
W
De week in Westminster mmm>^
w
H
H
Vrouwelijke technici
H
(Émr
WIJZE VOORZORGSMAATREGELEN
„Advice and
consent
Vertrouwen in ministersploeg
Strafbaar feit?
Van de partij
IB
Mevr. J. van Doormalen-Reus
en mej. G. Bakker
Liturgische week
kalender
Geniet
nog meer
van uw
vacantie:
met
Suprimal
een
onbezorgde
reis
SDPBlMAL
En Frankrijk sloot zijn havens voor het 1
j trotse schip Al het schuim dreef boven j
Geen illusies voor de kothoenders Mac-
I wonder zal hij heten l
ZATERDAG 3 AUGUSTUS 1963
PAGINA 5
kqM:
I Maandag 5 augustus hoopt prinses Irene haar 24e verjaardag
1 te vieren, ter gelegenheid waarvan het Nationaal Fotopers-
5 bureau deze opname maakte.
Woodrow Wilson, president van
Amerika van 1913 tot 1921.
NADRUK VERBODEN
Zondag 4 augustus: 9e zondag na Pinksteren;
«gen Mis; credo; pref v. d. H. Drie-
eenheid groen
Vrouw ter Sneeuw, Mis Salve;
Pfei. v. d. H. Maagd Maria wit—
1>'iStlig:«9edaanteverwlsseling des Heren;
crldo -witi6 geb' H H' Xystus en gez"*
Wa^n^Kg vrHV,Cajetanus> belijder; eigen Mis;
-Je geb. H Donatus wit
^liider^ivr Joannes Maria Vianney, be-
Si gez.^iwnljUSti: 26 geb' H H' Cyriacus
laar 8A,1iPlie*.v d- H. Laurentius, marte-
paars— Mis; 2e geb" H' Romanus
Zaterdag^ h. Laurentius, martelaar; eigen
(Rotterdam: credo): rood—
rën eieenU^"Stas: l0e zonda8 Pinkste-
^eil-£^en-ed0; pref' v' d' H' Drie'
miiiiiHHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii|i,i,|ii|l,llll"lllll,ll""llll_
3
Ti!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii|||||||||||iiiHiiftiiiiiiii>iiiii>ii||i||i|l||i|iii|ii|iiiiiii|iiii>ii>i>iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiii
ennedy heeft in de kernstoponder-
handelingen terdege rekening ge
houden met het Wilson effect".
Met die uitdrukking bedoelt men,
dat een verdrag dat door de president
van de Verenigde Staten gesloten is,
door de Senaat te niet gedaan kan wor
den, zoals president Woodrow Wilson
vierenveertig jaar geleden tot zijn bit
tere teleurstelling moest ervaren.
De Amerikaanse grondwet, die in
1787 tot stand kwam, bepaalt in artikel
twee dat de uitvoerende macht van de
Verenigde Staten bij de president be
rust. En in de tweede paragraaf van
het tweede lid van dit artikel wordt
vastgesteld, dat de president de macht
heeft verdragen te sluiten, „with the
advice and consent of the Senate". Die
laatste toevoeging houdt een belangrijk
voorbehoud in. Het gaat vooral om het
woord „consent" (instemming). De
constitutie zegt voorts, dat tweederde
deel van de aanwezige Senatoren een
verdrag moet goedkeuren wil het rechts
geldig zijn. Het is opmerkelijk, dat niet
gesproken wordt van goedkeuring door
het Congres, waartoe, behalve de Se
naat, ook het Huis van Afgevaardigden
behoort. Het „House of Representati
ves" staat hier buiten. Deze bijzondere
bevoegdheid is uitsluitend aan de Se
naat toegekend.
elke les kan Kennedy nu trekken
uit de ramp die zijn voorganger
Wilson overkomen is? Wilson,
die in 1913 president van Ame
rika was geworden, liet zijn land in 1917
deelnemen aan de eerste wereldoorlog
en in 1919 was hy een van de onder
(Van een medewerker)
De eerste ontmoeting tussen de
nieuwe regering en het parle
ment is bepaald niet op een te
leurstelling uitgelopen. De wat
vervelende gang van zaken tijdens de
informatie- en formatieperiode had in
de lande een enigszins wrevelige stem
ming gewekt. Als het nieuwe kabinet
waar maakt wat het zich in een am
bitieus program voorstelt, kunnen de
plaats gehad hebbende moeilijkheden
rustig in het archief van afgedane za
ken worden opgeborgen. We hebben in
de voorbije weken niet verheeld, dat we
weinig bezwaar zouden, hebben gehad
indien, inplaats van de V.V.D., de P.
v.d.A. opnieuw regeringsverantwoorde
lijkheid zou zijn gaan dragen. Nu de
zaak anders is gelopen heeft het zin
onze houding tegenover het kabinet na
der te bepalen. We moeten daarbij uit
gaan van het feit, dat we in een demo
cratisch land leven, d.w.z. dat besluit
vormingen tot stand komen bij meer
derheid van stemmen. Zolang de be
slissing niet is genomen heeft ieder het
recht en de plicht zijn gefundeerd oor
deel op een verantwoorde wijze te ge
ven. Hebben dan evenwel de verant
woordelijke instanties hun standpunt
eenmaal bepaald, dan dient men zich
tegenover zulk een meerderheidsstand
punt loyaal en constructief op te stel
len Uiteraard met behoud van het
recht de gevolgen van het besluit kri
tisch te begeleiden en, indien daartoe
aanleiding blijkt, op de juiste tod een
wijziging te bevorderen.
We zullen nu eerst dienen af te
wachten wat uit het beloften rijk pro
gramma, dat woensdag werd gepresen
teerd, in samenwerking met het parle
ment, tot stand zal komen. Minister
president Marijnen heeft het daarbp de
Kamer niet al te moeilijk gemaakt. Op
de eerste plaats immers heeft hij een
ministersploeg weten samen te stellen,
welke om meerdere redenen het ver
trouwen waard is. Een kabinet, waar
van de gemiddelde leeftijd der leden
de 46 jaar nog niet haalt, is weinig
voorgekomen. Nu is jeugd op zich hele
maal geen garantie voor een wijs en
voortvarend beleid. Maar als we de
personen van de ministers eens wat
nauwkeuriger bekijken, dan blijkt, dat
zij bijna allen kunnen bogen op een
veeljarige ofwel parlementaire ofwel
ministeriële ervaring. En van de man,
die het Departement van Economische
Zaken gaat beheren en die die parle
mentaire ervaring mist, mag worden
vastgesteld, dat hij als jeugdig hoogle
raar reeds een belangrijk aandeel had
in de vorming van de sociale politiek
van de afgelopen jaren. Meerdere van
zijn publikaties hebben getuigd zowel
van zijn voorkeur voor samenwerking
met de socialisten ais van het verlan
gen naar een vooruitstrevende ehriste-
lijk-sociale politiek. Anderzijds geldt als
wat minder aangename noot bij prof.
Andriessen, dat hij in de loonpolitiek
van de laatste jaren de uitvinder was
van de beruchte X-lijn waardoor het
loonoverleg tussen regering en bedrijfs
leven nogal eens wat stroeve kanten
vertoonde. Maar geconfronteerd als hij
is met en mede verantwoordelijk voor
het nieuwe program wil het ons voor
komen, dat ook deze herinnering zal
kunnen verdwijnen.
Wanneer we de bezetting in de so
ciale sector dan verder bekijken dan
treft ons in de nieuwe ministersploeg
de combinatie van het trio Vetdkamp-
Bogaers-Andriessen. Daarbij willen we
de aanwezigheid van een man als mr.
Biesheuvel op het Departement van
Landbouw bepaald niet voorbijzien. De
onuitgesproken vrees, die vóór de tot
standkoming van de nieuwe regering
merkbaar aanwezig was, was de vrees
dat de liberalen een zodanig overwe
gende invloed op het werkprogram van
de nieuwe regering zouden hebben, dat
bv. een typisch liberale eis als struc
turele belastingverlaging voorrang zou
hebben boven sociale verbeteringen.
Hierbij is vooral te denken aan verbe
teringen in de A.O.W. en de A.W.W.
Was voor deze vrees werkelijk reden
geweest, dan is het onze stellige over
tuiging, dat bovengenoemd viertal mi
nisters feestelijk voor de eer zou heb
ben bedankt. Een ambitieus man als
Veldkamp, die zonder enige twijfel de
laatste twee jaren het sociale gezicht
van het kabinet-De Quay heeft bepaald,
zou er uiteraard geen seconde aan den
ken, zijn uitstekende plannen te la
ten verknoeien en daarvoor dan zelf
ook nog verantwoordelijkheid te nemen.
it de aanvankelijke informatie- en
formatiepogingen is ook bekend
geworden, dat zowel minister
Veldkamp als minister Bogaers
zich voor een andere politieke coalitie
hadden uitgesproken dan welke nu te
voorschijn is gekomen. Ook hierin mag
men een bewijs zien, dat zij er van
overtuigd zijn hun sociale verlangens,
ook in de samenstelling van de nieuwe
regering, in belangrijke mate te kun
nen waar maken. De afgelopen vier
jaar hebben bewezen, dat ook zonder
socialisten behoorlijke sociale politiek is
te voeren. En nu helemaal los van de
vraag of het misschien soepeler zou
kunnen gaan, indien de socialisten mee-
regeerden, hebben we er toch behoefte
aan ons vertrouwen in de nieuwe ploeg
uit te spreken.
Van bijzondere betekenis is de vraag,
hoe de socialisten zich nu zullen gaan
opstellen. We kunnen moeilijk aanne
men, dat zjj de weg van de laatste vier
jaar zullen continueren. Een analyse
van de verliesoorzaken heeft prof. Von
deling van de week praktisch achter
wege gelaten. Hij constateerde wel dat
het verlies van de P.v.d.A. voor een
stukje naar P.S.P. voor een stukje
naar de K.V.P. en voor het overgrote
deel naar splinterpartijen was gegaan,
maar daarmee is uiteraard niets geana
lyseerd. Dit is het constateren van ver
moedens. Maar waarom stemden de
kiezers zo? Ligt het niet voor de hand,
dat de kiezers hun ontevredenheid over
het negativisme der P.v.d.A. tot uiting
hebben gebracht? De heer Vt-ieling
heeft nu naar onze mening twee „nieu
we" noten op zijn zang gebracht, waar
van de eerste bepaald niet nieuw is.
Hjj begon zijn rede met het opsommen
van een aantal socialistische verlan
gens, ingebracht in het „bouwstenen-
programma" zoals het parlementaire
karakter van het kabinet, goede bin
dende afspraken, verhoging A.O.W. en
A.W.W.wegwerking van de discrimina
tie in de kinderbijslagregeling enz. Hij
wekte daarbij de indruk, dat het hier
zou gaan om socialistische initiatieven
of uitvindingen. We kunnen hieruit af
leiden, dat al wat de nieuwe regering
voor goeds tot stand zal brengen in
de toekomst wel zal worden geschre
ven op het tegoed van de socialisten
lln ?™rsc.huwd man telt voor twle'
hoil 'e meuwe noot is het bii voor'
raio Aaale" y?n twijfel over de libe
rale bereidheid om aan de reaiuprino-
van sociale wensen mee te werken
Hierop kan alleen in de praktijk het
juiste antwoord worden gegeven
Tenslotte willen we nog opmerken
het 2mVe nK-imet dit laa'ste, dat
Do An0'6 vers®tul tussen het kabinet-
doi- .j9 K kabinet-Marijnen is,
oat het huidige kabinet parlementair is.
"ft,wil dus zeggen dat alle leden in
af. de Politieke groeperingen,
mfififo u voortkomen, zich gebonden
diiaff aan. dat program. Niet alleen
ofv ministers, ook de fracties. En
ook dat versterkt ons vertrouwen.
tekenaars van het Verdrag van Ver
sailles. Aan dit verdrag was een pact
gekoppeld dat de oprichting inhield van
de Volkenbond. Dat denkbeeld van een
Volkenbond was een schepping van Wil
son. Het idee was vervat in zjjn be
roemde „fourteen Points", een pro
gramma voor de wereldvrede dat hy
in 1918 gelanceerd had.
Na de conferentie van Versailles keer
de Wilson terug naar Amerika in het
vertrouwen dat de Senaat zich akkoord
zou verklaren met Amerika's lidmaat
schap van de Volkenbond. Maar al
spoedig bleek, dat verscheidene senato
ren onoverkomelijke bezwaren hadden.
Wilson spande zich tot het uiterste in
om dit verzet te breken. In september
1919 maakte hp een tournee van 1600
km door het westen van de V.S., waar
bij hij |n 29 steden 37 redevoeringen
hield. Die krachtsinspanning leidde tot
een fysieke instorting, waarvan hjj
nooit meer herstellen zou, maar het
ergste was, .at hp de strjjd tenslotte
verloor. Bp de definitieve stemming in
de Senaat eerden het Verdrag van Ver
sailles en het Volkenbondsverdrag ver
worpen. Wilson kreeg 49 stemmen voor
en 35 tegen: hu kreeg dus ruimschoots
een eenvoudige meerderheid, maar
geen tweederde meerderheid. Hjj was
verslagen door zeven „onverzoenlijke"
senatoren. Amerika is ook later geen
lid van de Volkenbond geworden. De
republikein ,yfarr®nir. ;Q5ardlng. die de
democraat Wilson in 1921 opvolgde, zei
in zijn inaugurele rede. „Wp zoeken
geen rol in het bepalen van het lot van
de wereld," en twee jaar later ver
klaarde hjj: de Volkenbond „is not for
us". Wilsons droom zou veel later in
zekere zin verwezenlijkt worden in de
Verenigde Naties,.maar toen de idealis
tische president in 1924 stierf, vierde
in Amerika het isolationisme hoogtij.
ilson had zich in 1919 op de Se
naat verkeken, maar Kennedy
heeft in het kernstopgesprek van
1963 die fout niet willen ma
ken. Volgende week zal he in
zake het staken der KL r]oor ln
Moskou ondertekend worden door Dean
Rusk voor Amerika, Lord Home voor
Engeland en Gromyko voor Kusland.
Daarna zal het dus aan,f® voorceWa"
se Senaat moeten worden voorgelegd.
Maar begin vorige week, nogRydj!r
parafering van het Pact, Sa. genaats"
leg over de inhoud aan di^ -
commissies: die v<wr de d e
betrekkingen, voor de strum"
voor atoomenergie. Dit kon ge r-
den als het vragen van advies door de
regering aan de Senaat, zoau.„ft j.-„„
grondwet vereist. Vervolgens ne n-
nedy wijselijk een vijftal s®ff delegatie
gevoegd aan de Amerikaanse -s e
die naar Moskou gereisd *s v0^
Advertentie)
Af ff fff, Gewapende bandieten
hebben gisteren een overval gepleegd
op een kantoor van de Britse Cunard-
maatschappp een van de grootste
scheepvaartondernemingen ter wereld,
f'Kde voeten gemaakt met een
bedrag van ongeveer 100.000 gulden.
legen reisziekte
tijdig ingenomen,
reisziekte voorkomen.
(in de blauwe verpakking - M °P deiu'sle dosering
^iiiiiifiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiniiiiin,immuun,mm,immuun,ui,iijiiiiiiiiiMiiiNimmiiiMiiiiiiiiiiiiii,!,^
eet gp nog, grootmoeder, hoe het
allemaal begon? Er was een
trots schip dat Britannia heette
en dat onder volle zeilen en met
de wind in de rug stevende naar Euro
pa. De kapitein heette Macmillan en de
man aan het roer heette Edward Heath.
En er was een man die Gaitskell heet
te, die zo hard had gevochten om vrede
en eenheid en die zijn begeerde over
winning behaalde. En nu is hij onder
de doden. En Frankrijk sloot de havens
voor het schip van Macmillan. En toen
kwamen de spionnen en verraders, de
uitbuiters en schuinsmarcheerders;
toen kwamen Vassail en Profumo, en
Rachman en dr. Ward en de lichtekooi
en, en al het s chuim dreef naar boven
en het land gonsde van .aster en ach
terklap en schuine mopjes, en de riool
pers klaagde omdat men niet vlug ge
noeg kon drukken om het land te voor
zien van de gemeenste sensatie en de
winst daalde omdat wel de oplaag maar
niet de advertentierevenuen stegen."
Welk een eind voor een kort parle
mentair jaar, dat zo lang heeft gele
ken. Maar de Heer, die waakt over
eerste-ministers, bood een troost. Aan
het bittere einde ging minister Lord
Hailsham naar Moskou en kwam te
rug met een succes, een voorwaarde
lijke kernstop welke wellicht zal leiden
tot verdere ontspanning m de betrekkin
gen tussen Rusland en het Westen. On
vriendelijke tongen hebben beweerd, dat
Macmillan en Hailsham hier in feite
niets mee te maken hadden; dat het
spel ging tussenKennedy en Khroesjtsjev
en dat- Macmillan evengoed zijn hond
naar Moskou had kunnen zenden als
zjjn minister. Maar hef was desondanks
een troost.
Macmillan is nu bijna zeven jaren
aan het bewind geweest als premier
van Groot-Brittannië, een record voor
deze eeuw. En in de eerste jaren van
zjjn eerste ministerschap noemden zjjn
politieke tegenstanders hem graag
Macwonder, een spot die enige waarde
ring inhield. Maar als Macmillan ooit
deze bjjnaam heeft verdiend, is het nu.
Want het is een wonder dat hij dit jaar
politiek heeft kunnen overleven. Voor
dat het Profumo-schandaal los barst
te leek het reeds alsof het met Mac
millan gedaan was. Een aanzienlijke
groep van zijn eigen fractie begon zich
tegen hem te keren, sommige van hen
„zware jongens Er waren reeds open
lijk stemmen opgegaan in kringen van
partijgenoten, die eisten dat Macmillan
heen zou S3311 en plaats zou maken
voor jong piped. (Macmillan begon zo
Adenauerachtig te lijken, vergeleken
met de jonge Wilson en de nog jongere
Kennedy). Reeds toen vroeg men zich
op goede gronden af, of Macmillan het
zou kunnen haien. En toen ontplofte de
Profumo-bom. De Britse minister van
Oorlog in Macmiilans regering bleek de
gunsten van een lichtekooi te hebben
gedeeld met een Russische marine-at
taché. De minister moest ontslag ne
men, en het ogenblik ,eek voor Mac
millan gekornen. Maar hier toonde hij
zich werkelijk Macwonder. Men mag aan
nemen dat hij misschien bereid zou zijn
geweest om heen te gaan, maar hij
was niet bereid heen te gaan omwille
van het particuliere leven van een mi
nister, en hij was evenmin bereid zjjn
post neer te leggen, zoals hij zelf ver
klaarde tijdens een vraaggesprek, om
dat twee juffertjes van lichte zeden
dreigden zijn regering ten val te bren
gen.
et leek er eerst op alsof het schan-
daal-Profumo de kroon zou plaat
sen op het werk van de conser
vatieve samenzweerders (Men
kan natuurlijk ook zeggen: alsof dit het
deksel op de vuilnisbak had kunnen
doen). Maar het tegenovergestelde ge
schiedde. Zoals voorheen zo vaak he'
geval is geweest, vergat men dat Mac
millan van huis uit een formidabele
vechtjas is. Fractiegenoten konkelden
in de koffiekamer en de bar van het
parlementsgebouw, in hun clubs en in
hun particuliere woningen. Velen kon-
den het hoofd reeds horen vallen onder
de guillotine. Maar dit hoofd wilde niet
van déze hals, en m de kiesdistricten,
ver van de onfrisse atmosfeer van Lon
den en van Westminster, begon men te
mompelen dat Macmillan toch maar
een mannetjesputter was en dat zij hem
met zijn allen met aan konden. Sym
pathiebetuiging®11 stroomden binnen. Ge
steund door de kiesdistricten en zjjn
kabinet bleef Macmillan zijn onverstoor
bare gang gaan. Toen een lid van de
oppositie op donderdag in het Lager
huis in een bijzin sprak van „in het
onwaarschijnlijke geval dat de regering
de volgende algemene verkiezingen zou
winnen", verklaarde Macmillan dat hij
niet bereid was te antwoorden op vra
gen welke gebaseerd waren op een zo
ondeugdelijke hypothese. De man, die
eergisteren voor de televisie-camera s
verscheen, maakte wei de indruk van
een persoon die, zoals hij zelf verklaar
de, door de gebeurtenissen van de laat
ste tjjd geschokt en gewond was. Maar
hü zag er niet uit als een politieke zie-
lepoot, noch als een verslagene.
Macmillan heeft het de komende da
gen druk. Hjj moet naar Finland en
Zweden. Maar twee waarschuwingen lij
ken gewettigd. De korhoenders behoeven
feen illusies te koesteren. Iets later
an gewoonlijk, maar niet later dan m
de derde week van augustus, zai de man
met de pet en de bril op, verschijnen
op de jachtvelden. En ook zijn fractie
genoten behoeven geen illusies te koes
teren. Het Hjkt meer dan waarschijn
lijk dat Macmillan in oktober, zij het
dan ook zonder pet op, opnieuw ais
leider van de conservatieve partij, de
jaarvergadering zal komen opluisteren.
En Macwonder zal hij heten.
DAAN VAN DER VAT
dertekeningsplechtigheid. Het zjjn drie
democraten en twee republikeinen, en
beide politieke partijen zijn dus in de
groep vertegenwoordigd. Onder deze se
natoren bevinden zich de voorzitters
van de commissies voor buitenlandse
betrekkingen, atoomenergie en ontwa
pening.
oe staat het nu met de kans op
„consent", of instemming, van
tweederde deel van de Senaat?
Sommige senatoren hebben zich
reeds tegen het kernstopverdrag uitge
sproken. De voornaamste tegenstander
is Barry M. Goldwater uit Arizona, die
volgend jaar de republikeinse kandidaat
voor het presidentschap zou kunnen
worden, als hij gouverneur Rockefeller
kan verslaan. Andere tegenstanders
zpn: senator Thurmond uit South Caro
lina en senator Tower uit Texas. Maar
deskundige waarnemers in Amerika
verwachten, dat het vereiste aantal van
5, de 100 stemmen (aangenomen
"„h a, senatoren aanwezig zijn) ruim-
^h2?JLoverschreden zal worden. Ver-
mnrhtm\SS?atoren die n°S bezwaren
opffJl J? hebben, zullen ongetwijfeld be-
een verwerping van het kern
stopverdrag door de Amerikaanse Se-
a„ ®ei1 onoverkomelijke slag zou zijn
«UntoJhet Prestige van de Verenigde
effect"' or Kennedy geen „Wilson
H. BRONKHORST
Commissaris H. Voordewind, de
commissaris die Het niet kan laten
verder te vertellen, heeft in een inter
view in de Haagse Post op een hem
gestelde vraag het volgende ver
klaard:
„Op dat gebied doet zich zo vee)
voor, meneer, maar daar wordt niet
over gerept. Ik herinner me een nach
telijke vechtpartij in een bordeel op de
Reguliersgracht, waar de pooier een
bekende jonkheer was. Elke nacht
werd er keet gemaakt en dan moest
de politie er weer op af. Goed, we
hadden het hele zootje eruit geslagen
en één van hen. ook een jonkheer,
kwam in de gracht terecht We had
den 'm er best óp tijd uit kunnen halen,
hoor, maar we hadden al zo'n last van
die vuile patser gehad. En toen hij op
de wal kwam was-ie dood. Daar was
de burgerij van af, en wij ook. Zulke
dingen ga je natuurlijk niet rappor
teren, dat begrijp je wel."
Wij hegrijpen dat niet en boven
dien wil het ons voorkomen dat de
commissaris hier net iets te veel heeft
verteld in die zin dat hier gesproken
kan worden van een bekentenis van
een strafbaar feit. Is deze misdaad
inmiddels verjaard?
Toen mijn zoon laatst ja
rig was heeft hij een par
tijtje gegeven. En ik moet
zeggen dat hij er een heel
oecumenische bijeenkomst
van had gemaakt. Onder de
door hem opgeroepen gas
ten nam ik zowel katholiek
als protestant waar en als
ik mij niet vergis, liepen er ook wat
aankomende agnostici rond. Waarschijn
lijk met het oog op de koninkrijksge
dachte had hij er trouwens ook een
kleine Surinamer aan toegevoegd. Die
heette George.
Inderdaad, het is een heel geslaag
de partij geworden. Zy zette al bij
zonder joyeus in toen een van de
gasten binnentrad en, de situatie met
één blik overziend, onmiddellijk op
zyn schreden terugkeerde.
„O nee", zei hy met nauwelijks ver
holen walging „dit is geen stoer feest;
d'r z«n meisjes by." 4k
Er brak nu een veWard rumoer
los dat bezworen werd door een hel
der kinderstemmetje:
„Nou jo, dat is toch juist gezellig."
Ik vrees, dat het mün zoon was.
die het met veel overredingskracht
uitriep.
Voor de rest was er geen vuiltje
aan de lucht. Dat wil zeggen, mijn
vrouw had de jarige van te voren
duchtig ingeprent dat hy bij het bin
nentreden van de gasten niet meteen
al te begerige blikken op eventueel
mee te voeren geschenken moest wer
pen. En niet zonder succes. In ieder
geval begroette hij elke nieuw aan
komende met vast toegeknepen ogen.
Dat hy nochtans de cadeaux niet
over het hoofd zag mag dan ook ge
rust tot een van de mysteries van ons
heilig geloof worden gerekend, dunkt
my.
Goed. Het werd alles by elkaar een
écht fijne party met een by tyd en
wyie bepaald briljante conversatie, j
Zo betrapte ik mpn zoon er op dat
hjj bij de ijstaart aan George vroeg: l,
„Ben jy eigeniyk katholiek?"
„Neen," antwoordde het donkerogi-
ge manneke „maar ik heb wél een
dubbeltje."
Ik bedoel, zulk een flitsende ge-
dachtengang hoef je zelfs op een di
plomaten-receptie niet te venvachten.
En om dit verslag van een fyn dag
je af te sluiten: toen de jarige des
'avonds min of meer lamgeslagen
door de versnaperingen en de betoon
de belangstelling zpn legerstede op
zocht zei hij nog nét voor hjj de ogen
sloot voldaan:
„Even zo goed hebben de speel
goedwinkels vandaag een hele boel
centjes verdiend."
Advertentie)
Elke OLVEB polis is winstdelend.
't
cel gewoonantwoorden de beide dames tegelijkertijd, sywe
wilden vooruit komen." Mej. G. Bakker en mevr. J. van Doormalen
Reus achten het feit waarom zij onlangs in het nieuws zijn gekomen
niet zo schokkend. Ze zijn alleen blij, dat het er nu, na drie jaar
studieop zit. En dat de kranten het erg interessant vinden, dat zij de
eerste dames zijn die het diploma van het VEV-leerlingenstelsel in de prak
tijk van de telecommunicatie-techniek, afdeling telefonietelegrafie en
elektronica, hebben behaald, beschouwen ze als een niet onaangename
bijkomstigheid.
De dames weten overigens heel goed, dat het iets bijzonders is. Zij
weten beiden te vertellen van de moeilijkheden die het bedrijf waar zij
werken, de Standard Electric telecommunicatie-industrie te Den Haag, heeft
moeten overwinnen om ook vrouwelijke personeelsleden voor deze tech
nische cursus te mogen opleiden. Ze zijn nu erg dankbaar voor die moeite
iie hun bedrijf heeft willen nemen. „Anders moet je altijd met het minste
genoegen nemen," verklaren zij bij monde van mevr. Van Doormalen.
Die blijkt meer dan mej. Bakker goed van de tongriem gesneden te
ijn. Dat moet ook wel als men lid van de ondernemingsraad is en daarnaast
tele functies heeft bekleed in de personeelsvereniging, in de sociale com
missie van het bedrijf en in de vakbond. Mevr. Van Doormalen werkt op
de administratie. Haar technische kennis is daar niet weggegooid, want zij
bemoeit zich vooral met het administreren van de voorraad
Mej. Bakker werkt op de inspectie-afdeling. Haar taak is het de inge
wikkelde elektronische apparaturen die in de fabriek worden gemaakt, met
de vinger door te „wandelen". Duizenden draadjes gaan op één dag onder
haar vingers door, terwijl haar ogen nauwlettend toezien of alle draadjes
er wel -ijn en of de aansluitingen wel goed zitten. Een karwei dat in de
vrije tijd een typisch vrouwelijke liefhebberij als breien verdrijft. „O,
nee," zegt mej. Bakker, een Friezin uit Workum, „ik lees liever."
„En ik heb mijn gezin," zegt mevr. Van Doormalen over haar bezig
heden buiten de werkuren. Mevr. Van Doormalen meent dat zij zich met
des te meer liefde aan de verzorging van haar man wijdt, itu ze er niet de
hele dag mee bezig is. Zij heeft ook een hekel aan alleen zjjn, daarom is
zy overdag liever onder mensen die werken.
Standard Electric heeft haar niet alleen een goede baan, maar ook een
liefhebbende echtgenoot bezorgd. De heer Van Doormalen en mevr. Van
DoormalenReus hebben ooit te lang tegenover elkaar gezeten op de
relais-afdeling van het bedrijf, waar de heer Van Doormalen nu baas is-
