RIK VAN LOOY: VERRAAD
De Haan op erepodium „pact yan Maryland"
WIELERKOERS: EEN BONT CIRCUS
;q
E
I
H
w
Verslagenheid bij Oranje
Afwezig bij
beslissende
demarrage
Gevaarlijk
parcours
Wielerstrijd
in cijfers
Oranjeregeert
in Canadese
wielerronde
BIJ DE ITALIAANSE BUREN
SCHRIL CONTRAST MET JUBEL
bierglazen vol
IN DE TEMPELTJES
MAANDAG 12 AUGUSTUS 1963
PAGINA 7
jd
RONSE, 12 aug. Twintig meter voor de eind
streep werd het verdrag geschonden. Geen derde
wereldkampioenschap voor Rik van Looy. Het
werd hem met een handbreedte verschil voor de
neus weggekaapt doo\zijn tweeëntwintig jarige
landgenoot Benoni Beheyt. Wéér houden wij de
adem in, als wij in onze herinnering de film van de
laatste drie-, vierhonderd meter van de strijd om
het wereldkampioenschap op de weg der wielerprofessionals laten
afdraaien. Opnieuw zien wij de kleine, diep over het stuur gedrongen
figuur van de favoriet der favorieten, Rik van Looy. Nog weinige
seconden slechts zou de ontknoping op zich laten wachten. Rik van
Looy zat volledig in de klem.
De Fransen, de Italianen, de Duitsers en de Nederlan
ders; allemaal hadden ze hem ingesloten. Allemaal blokkeerden ze
hem de rechte weg naar de eindstreep. Rik van Looy rukte zich let
terlijk is. Peter Post kreeg een duw. Jan Janssen voelde een elle
boog in zijn zij. Anquetil, Stablinski, de Italianen; iedereen duwde
en drukte Van Looy opzij. En nog sprongen van alle kanten de be
lagers op hem af. Daar was rechts van hem Jan Janssen weer. En
links dreigde Darrigade. Rik van Looy zigzagde heen en weer. Ein
delijk, nog twintig meter. De weg wel„_ gromde Van Looy. i|Gtj
naar de eindstreep was vrij. Toen
kwam het „verraad". Benoni Be
heyt, in het wiel van zijn land
genoot Van Looy mee naar voren
gezogen, vergat de plechtige be
loften, neergelegd in het „pact
van Maryland". Hij schoot achter
Van Looy weg en maalde met
driftige slagen de pedalen rond.
Van Looy keek opzij, verbleekte
van schrik en woede en greep
Beheyt hardhandig beet. Te laat.
Beheyt pakte Van Looy bij de
trui en trok hemterug. Tien
centimeter vóór Van Looy duwde
Beheyt het voorste puntje van
zijn fiets over de eindstreep. Er
was geen vergissing mogelijk:
wereldkampioen Benoni Beheyt
en Rik van Looy slechts tweede.
Kranteknipsel
ronse, 12 aug.
Midden m de
Nederlandse
box, zo'n twee
honderd nieter
van de eir)d-
streep, stond
een lange, wan
kele bank met erop vier mannen
in een oranje trui. Uit de box
er naast kwamen oorverdovende
vreugdekreten. Daar werd de een
entwintigjarige Flaviani Vicen
tini uit Verona, zoon van welge
stelde ouders, die daarom kies
keurig kan zijn bij het selecteren
van de wedstrijden, welke hu me
zijn aanwezigheid vereert, op
meer dan uitgelaten wijze gevierd
als de nieuwe wereldkampioen op
de weg bij de amateurs. Welk een
verschil met de stemming die er
heerste rond de Nederlanders, die
na een strijd van zo'n 200 Kilo
meter van hun fietsen waren ge
stapt. Diepe verslagenheid voer
de de boventoon. Verslagenheid,
die zich uitte in het stil in een
hoekje wegkruipen van Henk
Cornelisse, het uitgeput van de
geleverde inspanningen ineen
krimpen van de boomlange Ger-
rit de V/it, een gierende huilbui
van een nauwelijks tot bedaren
te brengen Arie den Hartog. Al
leen Gerben Karstens keek met
vrolijk twinkelende ogen in het
rond, verheugde zich m zijn vijf
de plaats op de eindstreep, liet
weten dat hij bes^ noS oen 200
kilometer zou kunnen rijden en
vertelde opgewekt verhalen. Wat
verderop tenslotte was Jan Pie-
terse al in een druk gesprek ge
wikkeld met familieleden, vrien
den en bekenden.
Ceen ziiver
De laatste ronde
Regenboogtrui voor Belg
BENONI BEHEYT
betekent schending van
vnieir^ op zVn handdoek probeert Rik
L°oy teleurstelling en woede af te
reageren.
Met erepodium,; van unks naar rechts Rik van Looy, Benoni Beheyt en Jo de Haan.
1 en PROFS
ton S 7 Beheyt (B.), de
E.ooy (B.) op lO em ?S 2. Van
Did.)! U. Piet Damen (Ned.); 12. 'Proost
(B.); 13. Wright (G.-B.); 14. Anquetil (Fr.);
15. Cazala (Fr.); 19. Peter Post (Ned.).
AMATEURS
1. Vicentini (It.), 196.8 kilometer in 5 uur
10 min. 20 sec. (gemiddd. 38,062 km per
hur); 2. Bazire (Fr.); 3. Bolke (W.-Dld.); 4.
Huysmans (B.), allen in dezelfde tijd als
"icentini; 5. Gerben Karstens (Ned.) op 22
sec.; 6. Henk Cornelisse (Ned.); 7. Leme-
10 ?,r (F,r): 8- Swerts (B.)9. Stevens (B.);
mónd?n^(B-): Stefanoni (It.); 12. Gi-
PaÏÏ 13- Pettersson (Zw.); 14. De
(i^'):r.15- Munani (It-): 16. Pingel
Pieterl'o 9e;rard de Wit (Ned.); 18. Jan
allen op 2* sec Ar'e dC" Hart0g (Ne(i)'
(llllilllillllllHlillllllllllHIIIIIIIIIIIHIIIIillllllllllllllllllllllllll»
SHAWINIGAN, 12 aug. De Neder
landse successen in de wielerronde van
St. Laurent in Canada houden niet op.
Zaterdag bracht Visser de achtste etap
pe van deze ronde op zijn naam. Hij leg
de de 168 kilometer van Joliette naar
Shawinigan af in 4 uur 21 min. 26 sec.
De Waard werd zesde. De tiende plaats
was voorts voor Van Kreuningen. Haast,
die leider blijft in het algemeen klas
sement vóór Van Kreuningen, werd elf
de. In het ploegenklassement boekte Ne
derland enige winst op de Belgen die
tweede staan. Vrijdag was het de beurt
geweest aan Van Espen. Van Kreuningen
werd toen tweede en Visser vijfde.
Wat er daarna gebeurde, tart alle
beschrijvingen. Groot was de verwar
ring, met name in het Belgische ltamp.
Onbegrensd de woede van Rik van
Looy, die raasde en tierde tegen Beheyt,
hem beschuldigde en beledigde en be
zwoer, dat zo lang er ene Rik van Looy
op de racefiets zit een zekere Behevt
er rekening mee moet houden, dat hij
als wielrenner geen leven meer zal
hebben. ,,Die trui is Uw ondergang als
professional", siste Van Looy. En Be
heyt wist niet meer waar hij blijven
moest. Hii was wereldkampioen en al
les in hem jubelde. Om hem heen
echter voelde hij alleen maar vijan
dige blikken. Toen barstten de discus
sies los.
Was hier sprake van verraad? ,,Ja-
De inrichters van de veloclub De
Kruisstraat te Ronse zyn deze
dagen grootmogende heren ge-
weest. Een politieagent, een
beenhouwer en een kantoorklerk heb
ben de lakens uitgedeeld aan vooral
de commissaris van politie die aan
si" w yali uitvoerende macht
stond. Wat ik nu zo graag wil weten,
is hoe de komende tijd de relatie
tussen de grootmogende politieagent
en zijn commissaris zal zijn Zou de
commissaris ook die gevoeiens van
diepe dankbaarheid hebben, die ik
«oester jegens de inrichters van dit
yereldkampioenschap wielrennen op
de weg?
Want, lieve hemel, zou er ooit er-
6ens ter wereid een bonter opwind en-
oirus te vinden zijn dan een grote
sta "^koers. Zoals er circusfanaten be-
ik v zo bestaan er wielerfanaten. En
ole«rken ze aan de glans van hun
de onrust van hun wachten. Het
.v°or het eerst van mpn leven
uat u- mr> j_ gaiiegooyen de Jong
ontmoette, naar ik meen een functio
ns van de Nederlandse Spoorwegen
««ris van de N.S. en naar ik weet
klasserijk oud-roeier van Njord
?n een der beste hockeysoheidsrech-
ters die er op de aardbol te ontdek
ten is. En nu was hij er als chef
d equipe van de Nederlandse amateur-
U°eg. „Helemaal verloren voor het
nopkey," beaamde hij zonder spot,
eiernaal verslingerd aan het hardfiet-
en.'' Wij hadden niet veel meer no-
eS ,°m elkaar te begrijpen. ,,Het is dat
njfke wereldje, ondanks de vele vui-
gneid en teleurstellingen zo barstens-
jjjU van de heerlijkste romantiek," zei
oh' ""ie nooit de geur van massage-
Van heeft geroken en nooit de pijn
_n een gevallen coureur heeft mee-
«■uyoeld, snapt daar niets van. Ik houd
ïwrover tegenwoordig lezingen voor.
j utary-clubs en dergelijke, dan vertel
fe «Ter de spanning van een uitge-
Sn?y. sprint en over de drieste ont-
a vTcffngen van een Paar heldhaftige
fe u"Tlers ,°P de weg. Als een scha
de Upperf" h,an,gt zo'n gehoor mij aan
D'i®yv®e dagen van Ronse zijn van
wonderbaarlpkheden vol. Ik zie
OU het startschot van de ama-
truien JfrSi in het veld van
zaaW i doTkere jongen bedacht-
hand ¥i?.teken raaken en zijn
SJ^ e5' prevelt zadht als een
MariT tegen zijn stuur, Ave
zhn zoek naar de naam achter
heet mi^wmmeT*Flavian° Vicentini
die htm ^tem-scahpniijk ben ik de enige
voorbij zie ilw^ on,°Pvallend
van de lawüQ- 1 achter de ruggen
le andere^aierJge överaars. Voor al-
tallozef M^r h^6rto is„hy één der
zicht VM de Jï 's het dje bij het
verboreCn,i,5j streep meens uit zijn
genheid wegsnelt en wereldkam
pioen wordt. Ave Maria. Ik dacht dat
hij doodgedrukt zou worden onder de
Ewiva-kussen van zijn tomeloze land
genoten. Natuurlijk heeft zo'n roomse
sport als het hardfietsen op ingezegen
de rijwielen de allerhoogste aandacht
hierboven.
Die verrukkelijke dans der wonder
baarlijkheden. Ik zie jongens die van
25.000 km ver uit Australië komen na
twintig kilometer fietsen met onein
dige gemoedsrust de veilige beschut
ting van hun cabine opzoeken. En als
ik die Russen voorbij zie snellen die
met hun volgroeide atlefenlichamen
van 28 of 29 jaar nog amateurs wor
den geheten, voel ik over die gehele
jongens-kravaan vol puberpuistjes een
loodzware dreiging hangen. Maar het
is nooit alleen maar kracht van
spierbundels die bij het wielrennen
de doorslag geeft. Want er is na die
byna tweehonderd kilometer moordend
zwoegen geen frissere jongen te vin-
J5,en dan de kleine, lichte notariszoon
Gerben Karstens met zijn lachende
donkerbruine ogen.
n dan het leed. Zullen er veel
mannen zijn die na hun vijftien-
vehde jaar nog eerlijk hebben
senuild? Die tranen kunnen ver-
w.7 r> 4 t °.m een verloren knik-
jia' ze z'jn er. Onder de cou
reurs de meest geharde, meest ge-
w a v°n^alle sportslieden.
Ik heb het Ab Geldermans met be
traande wangens eens horen zeggen.
„Als ]e die begeerde trui mag aan
trekken, als je je volkslied hoort spe
len, met een bloemenkrans om je nek
dan kun je het gejank niet meer
inhouden."
Het is natuurlijk de vermoeidheid
di- daarin zo'n verraderlijk rolletje
speelt. Dat was zaterdag ook zo met
die gedrongen, ijzersterke Arie den
Hartog, die als het ware bierglazen
Vol tranen goot. Van teleurstelling over
de ellendige pech op het laatste stuk.
Met zoveel pure klasse als de blonde
Arie heeft, was hij een grote kans
hebber. Vorig jaar in Italië, toen de
pech hem op het laatst eveneens van
de hoogste eer beroofde, had de be
roemde, legende geworden Gino Bar-
tali vol bewondering verzucht: ,,Ik
wou dat die toekomstige kampioen
Den Hartog mijn zoon was."
Wat huilde Arie zaterdag in Ronse,
totaal ontroostbaar, met gierende uit
halen. De dokter drukte hem liefde
vol tegen zich aan, het ontoereikende
van zijn medicamententrommel Pijn
lijk voelend. Iedereen was stil van dit
monumentale verdriet. „Toe nou, Arie,
fluisterde Gerben Karstens bezwerend,
„toe nou, anders begin ik ook te grie
nen." Ik voelde zoiets van afgunst.
Nog zo eerlijk te kunnen huilen.
Wat ik toch een bizar gezicht vond,
was een fietsende Amerikaan, een jon
gen in de Stars and Stripes, uit het
land van de drie auto's per gezin.
Als men onder fietsen verstaat, het
zich op twee wielen met de benen
voortbewegen, moet ik zeggen dat
de Amerikanen deze kunst machtig
waren. Maar voor de rest... Ze staken
zo bleekjes en goedwillend af bij die
gebruinde, rappe duivels. Ze hingen zo
opvallend hijgend achteraan te stuip
trekken. Neen, dan die Japanners, die
weliswaar evenmin goed konden hard
fietsen, maar in een Oosters traag
tempo al aardig deze bezigheid imi
teerden.
ntussen beierden de klokken van
de kerktorens» in Ronse de kara
vaan steeds een half uur verder
weg. De omzet van pinten en war
me worstjes gaf valselijk een miljoe
nenpubliek te vermoeden. De paters
snelden nerveus af en aan door hun
kloostertuin vol suikerbieten om elk
half uur de troep voorbij te zien snel
len.
Het is waar, talloze mensen zien
niets in dat wegrennen omdat het
steeds zo lang duurt eer men een se
conde lang de slingerende ruggen en
de smerige benen van wielrenners
mag aanschouwen. Ik moet bekennen
dat ook ik hiervan de vreugde maar
nauwelijks kan ervaren. Maar als je
zo bevoorrecht bent om je neus tegen
het wereldje aan te kunnen drukken,
wordt het anders. Dan mag je een
praatje maken met de flanerende
Louison Bobet, dan mag je het grote
lijden meevoelen van de bebloede en
gekneusde coureur die in de cabine
zijn pijn zit te verbijten. Die cabines
zijn de tempeltjes uit dat wereldje.
- aar zitten de soigneurs, die thuis
nrg niet eens kunnen theezetten, drank
jes te bereiden, appeltjes te schillen,
kippeboutjes klaar te maken, trossen
dri iven klein te knippen. Daar ver
neemt men de gossip over de favo
rieten, raakt men verblind door het
schitteren van de opgepoetste wieltjes.
Daar kan zelfs de inrichtende poli
tieagent als opperste veldheer voor
bij stappen op weg om de
commissaris met veel al-
lé's een donderend bevel
te geven. En daar kan
men Rik van Looy, de
eeuwige zwijger, als een
razende tyfoon hel en don
der horen vloeken om het
grote verraad.
weet
hoe de Belgische ploeg" tot stand is
gekomen. Gegroepeerd rond mij en
let u op: dat deed de wielerbond
zelf. De bond schakelde de mannen
uit van wie men zeker wist, dat zij
niet bereid zouden zijn op één kaart
te spelen, dat zij de eenheid in de ploeg
zouden verstoren en aldus de kracht
van de Belgische formatie zouden ver
lammen. Zó ontstond het „pact van
Maryland". Dat is te zeggen: tijdens
een middagmaal in „Maryland", een
etablissement in mijn woonplaats He
rentals, zijn wij, de geselecteerden
voor Ronse, bijeengekomen. Daar is
de volgende afspraak gemaakt: wij
Belgen zouden de koers dusdanig trach
ten te beheersen, dat ik wereldkam
pioen kon worden. Dat hield in: geen
van de Belgen zou een actie onder
nemen, die mijn kans op de regenboog-
trui in gevaar kon brengen. Eerst zo
dra zou blijken, dat ik geen kans
zou maken, zou ieder naar eigen Initia
tief mogen handelen en zijn eigen be
langen nastreven. Is het dan geen
verraad, dat je wordt aangevallen
door een ploegmakker als je als de
niet meer te kloppen man op de eind
streep eif gaat? Verraad, er is geen
Einder woord voor."
En wat zegt Beheyt? Hoe verklaart
hij zijn aanval-tegen-de-afspraken-in?
Benoni Beheyt, een blozende jongeling,
dit jaar herhaaldelijk naar voren geko
men als een der allersnelsten in de
einsprint, zwijgt verlegen; verbouwe
reerd door het tumult, dat hij heeft
ontketend. Maar het is niet moeilijk
zon gedachten te lezen; de verklaring
te vinden voor zijn handelwijze.
Benoni Beheyt kon domweg de verlei
ding niet meer weerstaan, toen hij zich
vlak voor de eindstreep plotseling in
zo'n kansrijke positie zag. De hele dag
had hij niet deelgenomen aan de scher
mutselingen. H(j had Van Looy dan
wellicht niet als een trouwe helper ter
zijde gestaan, zoals bijvoorbeeld een
Armand Desmet of een .Tos Planckaert,
óók had hij niets tegen Van Looy onder
nomen. Onopvallend w.as weggedo
ken in het peloton. Z(jn krachten wa
ren nauwelijks aangetast. Fris, alsof
voor hem de dagtaak nog moest begin
nen, schoot hij daarom op de eindstreep
af. En toen, bij het zien van de unieke
kans om te winnen, gelanceerd als hij
zat aan het wiel van Van Looy, bezwij
kend voor de schittering van <ie lonken
de regenboogtrui, vergat hij alles en al
len om zich heen. Zqn zegedrang was
niet meer te stuiten. Daar kwam de
aanzet; weg was Van Looy.
Neen zegt plots een Belgische col
lega. Beheyts overwinning is niet het
resultaat van een impulsieve explosie
Beheyt heeft in opdracht doel
bewust de nederlaag van Van Loov
nagestreefd. En in onze handen wordt
een kranteknipsel gestopt afkomstig
van een Brussels blad van enkele da
gen geleden. Albert de Kimpe de
ploegleider van de wielerstal waarvan
o.a. Beheyt deel uitmaakt, heeft in
Ronse verklaard: „Beheyt heeft in
het belang van de firma, opdracht'zlin
eigen wedstrijd te rijden. Hij zal Van
Looy noch andere renners van de Bel
gische ploeg steunen." Maar een ande
re Belgische collega heeft óók een
kranteknipsel, van zaterdag, bij de
hand: „De Kimpe zeer ontstemd. Hij
beweert nooit te hebben verklaard
dat Beheyt zijn eigen gang zal gaan'
„Mtjn oordeel is", aldus De Kimpe'
„dat Beheyt de met Van Looy aan
gegane verbintenis heeft na te leven
Wel, oordeelt u zelf...
Zo explosief als de ontknoping was,
zo eentonig verliep de aanloop vEin
278 kilometer. De inzet was één (Van
Looy) tegen allen en omgekeerd. Van
het begin tot het eind had Van Looy
het gewicht van de strijd te torsen. Met
vereende krachten probeerden de
Fransen, gesteund door de aan hun
„stallen" gelieerde Engelsman Simp
son en de Ier Elliot, samen met de Ita
lianen Van Looy dwars te zitten. Steeds
weer stuurden zij een paar mannen naar
voren met de bedoeling speldeprikken
uit te delen aan Van Looy en zijn hel
pers. De uitwerking er van was nihil.
Voor de weglopers ook maar gevaarlijk
konden worden, waren ze al weer door
de Belgen achterhaald. Op zijn beurt
probeerde ook Van Looy zich te be
vrijden van het voortdurend op zijn wiel
rijdende peloton.
RUUD VAN DEN HENDE Dg ontknoping Benoni Beheyt (rechts), met de rechterhand rukkend aan het
shirt van Rik van Looy, gaat met enige centimeters voorsprong als eerste op
iliiiiiiiiiiiliilililliiMlilHlllillllill|,l,,""l,,l»i,||i,ill|lliimnn de eindstreep af.
Aldus eindigde voor de leden van de
Nederlandse formatie de strijd om de
regenboogtrui voor amateurwielrenners.
Zij hadden geen oog voor de steeds
wilder wordende taferelen, die zich af
speelden rond de titelhouder Vicentini
en waaraan de nieuwe kampioen zelf
ook driftig meedeed. Zjj mochten ook
niet meedelen in de, uiteraard wat meer
bescheiden, vreugde bfj de Fransen en
Westduitser, die met Francois Bazire
en Winfried Bolke de winnaars waren
van resp. de zilveren en bronzen medal-
le. De jongelui van Oranje bleven ach
ter met de onbevredigende gedachte in
net kansspel om de regenboogtrui voort
durend in de slag te hebben gezeten,
behalvein de laatste, beslissende
Kilometers. Joop Middelink, de coach
"ie jn jaar lang naar dit gevecht op
de weg had toegewerkt, keek dat alles
eens aan en zei zacht voor zich uit:
-En ik had ze nog zo gezegd: jongens
wees er altijd bij, maar zorg er vooral
voor in de slag te zijn als de beslissing
valt..."
Ja, en waarom waren Oranje's wiel-
renners niet present, toen uitgemaakt
werd wie zich de beste van de kara
vaan mocht noemen?
iiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiimiiimiiiii
Gerrit de Wit had alle reden om
de grote onlortuinlijken te
rekenen. Hij was namelijk de hele
rit voortdurend in de voorste li-
Tg„gewe<rst- HU had tegenoffensieven
f^r, ?ee toen bijvoorbeeld de Fran-
!^LAimar en Delisle en de Itali
anen Areoli, Vicentini en Gismondi
y gezelschap van Letemeyei aan
hun ambities lieten blij-
en toen na het afsluiten v£m de
inleidende schermutselingen Aimer, nu
jgezelschap van zijn Letemeyer aan
ue meegesprongen Arie den Hartog een
ongelijke strijd oplegden.
Hij had eerzuchtige tegenstrevers be-
noorlok dwars gezeten, toen deze in de
slotfase van de strijd op jacht waren
gegaan naar een bij verrassing alleen
Weggesprongen Jan Pieterse. Hij had
samen met Arie den Hartog, Ger
ben Karstens en Jan Pieterse ook nog
intensief deelgenomen aan een wilc
steekspel van uitputtende demar-
rages, waarvan het doel niet alleen
was de groep der sterken in het voor
ste gelid uitputtend te vermoeien,
maar ook om bij verrassing het gat
te creëren dat een paar mannen in
oranje truien de kans zou bieden zon
der ballast van ongewenste concur
rentie aan de haal te gaan. En ten
slotte, met minder dan dertig kilome
ter voor de boeg, was het Gerrit de
Wit die als enige over voldoende reac
tievermogen beschikte om met de
Belg Jos HuysniEuis mee te springen.
En Gerrit de Wit moest dan bij het
ingaan van de laatste ronde de Belg
laten gaan, voor hem bleef het uitzicht
op een prettige tweede plaats. Wel,
dat alles bleef onbeloond en daarom
had hij heel wat tijd nodig om het
te kunnen verwerken.
■vy-fai
Met Henk Cornelisse in zijn kielzog gaat Gerben Karstens over de eindstreep.
Dan was er Arie den Hartog; voor
het tweede achtereenvolgende jaar een
gevecht om de wereldtitel ontroostbaar
afsluitend. Minutenlang lag hij onbe
daarlijk snikkend tegen de schouder van
de Utrechtse arts Strikwerda, de medi
sche begeleider van de amateurrenners
op de weg. Met gierende uithalen ver
haalde hij van zijn leed. Het vorig jaar,
aan de oevers van het Gardameer, was
daar in de laatste ronde een Italiaan
gekomen, die een bijna zekere zege van
de kleine, doorgaans zo opgewekte
Nederlander ongedaan had weten te
maken.
Nu was wéér in de laatste ronde
het onheil geschied. In de klim naar
de Kruisberg, juist op het ogenblik dat
de groep aanzette voor het beslissende
offensief, overviel Den Hartog een de
fect aan het achterwiel. Hi) moest van
de fiets af voor de noodzakelijkerepa-
raties en toen was het gebeurd. In
de voorste linies, daar waar hu óók
gereed had gezeten voor de triomfante
lijke sprong, was de slag ontketend,
die niet alleen zou leiden tot het ach
terhalen van Gerrit de Wit, maar te
vens het einde betekende van de scho
ne dromen van de Belg Jos Huysmans.
Ei verstreek minstens een half uur
voor Arie den Hartog, inmiddels troost
zoe end in de armen vEin Gerrit de Wits
moeder, wat tot bedaren kwam. Hem
restte slechts de schrale troost dat er
herhaaldelijk bewonderend over hem
was gesproken. Hij, die in zijn eentje
gevaarlijke vluchters had ingelopen, die
trekkend aan een selecte groep een
heel gezelschap naar de voorposten had
gesleurd, die samen met Pieterse de il
lusies van de geduchte Rus Kapitanov
had verstoord en die tot slot samen
met Pieterse, Cornelisse en Karstens
de verenigde strijdmacht van Italianen,
Fransen, Russen en Denen volkomen
aan banden legde.
RONSE, 12 aug. In het ziekenhuis
van Ronse is het de afgelopen dagen
bijzonder druk geweest. Tal van deelne
mers aan de strijd om het wereldkam
pioenschap wielrennen op de weg zijn
er behandeld wegens tijdens valpar
tijen opgelopen verwondingen. Zij, die
zijn achtergebleven vormen de beves
tiging van de vrees, die men bij een
verkenning van het parcours reeds koes
terde en dienen als ernstige aanklacht
tegen de Belgische wielerbond en de
UCI, de internationale wielerorganisatie.
Het parcours bevatte enkele gedeelten,
die levensgevaarlijk waren. Daarnaast
was het ook onsportief van opzet. Ren
ners die als gevolg van de feilen van de
omloop een achterstand opliepen, waren
meteen kansloos.
Toen destijds de Belgische wielerbond
het parcours van Ronse aanwees voor
de strijd om de wielertitels op de weg,
werd het door de UCI slechts onder
voorbehoud geaccepteerd. Er moesten
enkele verbeteringen worden aange
bracht. De organisatoren hebben dat
voorbehoud echter zonder meer gene
geerd en de UCI heeft nagelaten tijdig
na te gaan of aan de gestelde voorwaar
den was voldaan.
De brokken zijn niet uitgebleven.
Tiéntallen renners zijn bij valpartijen
gewond geraakt. Velen waren gelukkig
vrij spoedig weer ter been. Een aantal
kon na in het ziekenhuis te zijn be
handeld gelukkig weer huiswaarts ke
ren, maar ih het hospitaal bleef o.a.
de Belg Aerenhouts met een zware
hersenschudding achter.
R. v. d. H.
iiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiHiHiiiiiiiiiiiniiiiiin
Fel tegen al dit wielerleed stak de
laconieke uitleg van het eindresultaat
door Gerben Karstens af. Aan hem
was geen spoortje te zien van de
inspanningen die de sterken in de ka
ravaan zich gedurende meer dan vijf
uur hadden moeten getroosten. Spe
lenderwijs had hfj zich genesteld in het
selecte gezelschap, dat -oor een mee
dogenloze, voortdurend van beeld
wisselende koers had gezorgd. Een
koers, waarin men geen genade ken
de voor de zwakkeren. Een koers, die
voortdurend op gEing werd gehouden
door demarrages, aanvallen en tegen
aanvallen; die daardoor weliswaar met
spectaculair was, maar wel ongena
dig scherp aan het licht bracht, dat
in dit veld van welgeteld 147 deelne
mers slechts de Italiaanse, Franse.
Belgische en Nederlandse formaties
vEui internationaal gehalte waren.
Na afloop van zo'n selectieve strijd
zei Karstens zonder de minste aarzeling:
„Jammer, dat je hier niet voluit kon
rijden. Het parcours was levensgevaar
lijk. Te vaak waren er stukken, dat je
Je in moest houden om niet in de gaten
tussen de kasseien of op de glibberige,
smalle wegen onderuit te gaan. Als je
maar even aanzette, gleden de wielen
onder je weg. En daarmee werd je in
vloed op het strijd verloop bepaald. Reed
je voor in de groep dan kostte het niet
de minste moeite om bij een ontsnap
ping mee te gaan. Zat je middenin, dan
was het geboden om in het gewriemel
eerst wat ruimte te maken voor een
demarrage. Tenminste, als je niet in
het ziekenhuis wilde belanden en daar
voelde Ik niets voor."
Daarmee is dan ook verklaard, waar
om Gerben Karstens en Henk Cornelis
se met een achterstand van slechts twin
tig seconden op de winnaar de eind
streep bereikten. Zij zijn, toen de strijd
een even onverwachte als dramatische
ontknoping kreeg in de laatste ronde
de succesvolle achtervolging van de
Be-Vg Huysmans door het drietal Vicen
tini, Bazire en Bolke de drie kwamen
op het erepodium en de in de lange
eindsprint naar de vierde plaats ver
wezen Huysmans kon in de cabine der
Belgen zijn tranen drogen ondanks de
tegenwerking van Italianen, Duitsers,
Fransen en Belgen nog zo fel op jacht
g„gaan, dat alle gerenommeerde Rus
sen kansloos uit de wielen werden gere
den om vervolgens in de einsprint ook
nog beslag te leggen op de eerste twee
plaatsen in de groep van vijftien, die
tot het laatst toe in de slag heeft ge
zeten en waartoe ook De Wit, Pieterse
en Den Hartog behoorden.
R.v.d.H.
