OLYMPISCHE SPELEN
mm
„Wat ziet mijn
schreeuwt Piep de Muizerd
Alfredo
KRIJG
De oorlog van de Zeven Bronnen
A'O
GREENHORN
0
1964 te Tokio
Reizen in augustus
Individuele
RAILTOUR
reizen
m*
Groter nadelig saldo
voor het landbouw-
egalisatiefonds
ZATERDAG 24 AUGUSTUS 1963
PAGINA 13
m mmmm
li®
Mftf. 7
ITALIAANSE RIVIERA
COSTA BRAVA
ERIC DE NOORMAN
fjr
40. Hangend aan een maststuk dobberen de drie
mannen rond en hun stemming is niet al te vrolijk.
Somber staart Eric naar een Norenschild, dat hen
op de golven voorbij danst, alsof het zich haast
naar een of andere geheimzinnige bestemming. Een
kreet van Ard, de oudste van zijn twee krijgers,
schrikt hem op en nu ziet ook hij, ver weg aan de
kim, een aantal zeilen. En dan ziet hij meer! Het
wazige grijs van een kustlijn, af en toe opduikende
boven de rusteloze golven. „Van die schepen hoeven
we niets meer te verwachten," roept hij Eric toe,
„die zijn te ver af en inhalen kunnen we ze nooit.
Laten we proberen de kust te bereiken." Eric knikt.
Het is het enige, wat er op zit. De stroming van de
zee voert hen bovendien langzaam maar zeker naar
het noorden, waar de rotsige kust ver in zee uit
steekt. Tergend langzaam zien zij de kust nader-
komen. Dat ze hiermee steeds verder en verder van
de schepen verwijderd raken, is iets, dat ze voor
lief moeten nemen. „Nu moeten we er heen zwem
men," roept Eric zijn metgezellen toe. In hun be
narde positie gaf zelfs een stuk wrakhout hun nog
een zeker gevoel van veiligheid. Met lede ogen zien
zij hun eigen houvast wegglijden. „Als wè het maar
halen!" hijgt Ard. Hun laatste krachten inspan
nend, zwemmen zij naar de kust, die verder lijlct
dan ooit.
even tATEfz
Lipt C> ^msiVD/tse areeveuHseu
nc-Ur itLZAL wujE Meet/EMEU f HEB
86 n V
88. Met een grauw legde Tangua de kleine Sam
het zwijgen op. „Het opperhoofd der Kiowas is nog
niet uitgesproken! Wij zullen die Apachen-honden
niet doden. Maar wat kunnen wij eraan doen, dat zij
sterven van honger en dorst voor ik ze vrijlaat?"
Met een wrede grijns om de mond draaide hij zich
om en liep weg. Sam, spinnijdig, liep hem achterna
om zijn oude „vriend" eens duchtig de waarheid te
zeggen. Omdat de Kiowas er rotsvast van overtuigd
waren geweest, dat „Bliksemmes" zou overwinnen,
waren ze met wrok en haat vervuld. Het liefst had
den zij ons aangevallen, maar zij moesten zich aan
de afspraak houden, tot zij een nieuwé aanleiding
tot vijandigheid vonden. Sam kwam al spoedig
terug. Hij had geen al te vriendelijk onthaal ge
vonden. „Die vent wil zijn woord niet houden! Hij
wil de gevangenen laten verhongeren. En dat noemt
hij „niet doden". Maar we zullen hem wel een poets
bakken!" „Pas maar op met je poets bakken.
Tangua is nu uiterst voorzichtig geworden. Hij weet
nu, dat hij met ons terdege rekening dient te hou
den." zei ik, mij omdraaiend om mij weer aan te
kleden. Toen ik mjj naar mijn kleren bukte, was 't
alsof de wereld verging!
0E OERMENS BAKTE
OP HETE STENEN
EEN SOORT BROOD VAN
ONGEREZEN GIERSTDEES
TdMrïït
y^LLECN VAN TARWE KAN LUCHTIG
(tariig)
Ditop'n modern luxe-broodje
Dn«? meter hoge toren te Tokio (Ja-
jj Een soort Eifeltoren zo je ziet.
reu* hoogste vrijstaande toren ter we-
1 heeft een televisieantenne en ook
n Platform, waarvan de bezoekers een
tachtig uitzicht hebben over Tokio.
\vofüer dan twintig eeuwen geleden
„erden sportwedstrijden in het oude
^r,ekenland gehouden. In 1896 begon
j?®h opnieuw te Athene in Griekenland.
1sa de vroegere spelen om de vier
ds werden gehouden, volgde men
®ze gang van zaken en in 1900 kwa-
nen de spelen te Parijs, in 1904 ir.
S^ejika, 1908 in Engeland, in 1912 in
weden maar in 1916 was het oorlog
r„ gingen de spelen te Berlijn niet door.
iqoo 2? volgde België, 1924 Frankrijk.
4,7 Nederland (Amsterdam), 1932
ffhenka en 1936 Duitsland. 1940 was
'et oorlog, 1944 ook, 1948 Londen, 1952
«eisinki (Finland), 1956 Melbourne
Australië), i960 Rome. In 1964 wor
de" de spelen te Tokio (Japan) gehou-
te ^oivrniu^e" fielden om de vier jaar
len) him k 'vandaar Olympische spe-
Zeus T^J^°-emtie spelen ter ere van
tnen nm t» ,u'f"den stroomden teza-
Hpt 1^Üken naar de wedstrijden,
i schuin ?11 kon veertigduizend toe-
ieer mts bevatten dat is dus onge-
«tadiona f?00^ aIs onze tegenwoordige
land. BH h„, grote steden van ons
trompetgesoha? foan vaP de 2011 klonk
spelers De snefIL. v^fs°henen reeds de
S lilt hS bestonden voorna
melijk Uit hardlopen, worstelen, sprin
gen, kogelslingeren. Vijl dagen duur
den de wedstrijden. Beroemde perso
nen, zoals dichters, redenaars, schil
ders en beeldhouwers kwamen er sa
men, evenals marktkooplieden. De spe
len begonnen met een wedloop in het
stadion. Aan het eind volgde een wa
penloop, waarbij men in krijgsmansge
waad tweemaal het stadion moest door
lopen met volledige wapenuitrusting. De
worstelwedstrijd was altijd spannend
vóór de toeschouwers. Overwinnaar
was degene, die zijn tegenpartij drie
maal neergeworpen en met de schou
ders op de grond gedrukt had. Je be
grijpt wel, dat dit niet zachtjes gebeur
de, maar het vuistvechten was nog veel
erger. Deze strijders beschermden zich
het hoofd met een bronzen kap en om
de vuisten wikkelden zij leren riemen
met metalen knopjes er op. Of zo'n slag
aankwam! Het was een harde strijd.
De wagenrennen waren zeer geliefd.
Op een klein wagentje staande, met
vier paarden bespannen, moest men
rondritten maken. De prijzen bestonden
uit eenvoudige kransen van olijftwijgen,
met linten versierd. De uitreiking ge
schiedde in de tempel van Zeus en was
het hoogtepunt van de spelen.
De Olympische spelen van tegenwoor
dig zijn niet te vergelijken met die van
de oude Grieken, maar één nummer van
het programma herinnert nog sterk aan
de oudheid: de zogenaamde Marathon
loop. Een Griekse strijder liep in het
jaar 500 voor Chr., aan één stuk door,
van het" dorp Marathon naar Athene,
een afstand van 42 kilometer. Deze Ma
rathonloop is in de Olympische spelen
gehandhaafd.
Door nieuwe sportonderdelen zoals ju
do, volleybal-dames en vijfkamp da
mes worden de Olympische Spelen in
Het overbrengen van het olympisch
vuur.
«iiiiiiiiiiiiiiitimiiiiiitiMiiiiitiiiiniiiMiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiii'
1964 te Tokio de grootste ooit gehou
den. 8000 atleten uit 103 landen zullen
er aan deelnemen. Een tiental stadions
zijn in aanbouw in het grootste kunnen
85.000 toeschouwers!
20 takken van sport 160 onder
delen zullen gedurende 2 weken wor
den afgewerkt: Atletiek (36 onderdelen)
roeien (7 onderdelen), kanoën (7 on
derdelen), schermen (8 onderdelen),
gymnastiek (12 onderdelen), hockey,
worstelen (16 onderdelen), moderne 5-
kamp onderdelen), schieten (6 on
derdelen), waterpolo, boksen (10 on-
lerdelen), basketbal, wielrennen (7 on
derdelen), voetbal, gewichtheffen (7 on
derdelen), judo (4 onderdelen), zwem
men en schoonspringen (22 onderdelen),
ruitersport (5 onderdelen), volleybal (2
onderdelen), zeilen (5 onderdelen).
mSL -"rfx
Enige sportterreinen en stadions, vanuit de lucht gezien, te Tokio Japan.
Piep de Muizerd zag er bleek en
groenig uit. Dat kwam van de hon
ger. Eigenlijk hoorde Piep de Mui-
de t Z6rd Sri)s te zien, want hjj behoor-
Het de farmlie van de grijze muizen.
J\was dus wèl zielig dat Piep er
de k en groenig uitzag. Hij woon-
tolrt z^n vr°uw en kindertjes op de
*tonar Van 'n groot huis. Die zolder
&0 "u. V°1 met rommel, maar een fat
man hap muize-eten was er niet.
ben ri°or moest Piep de Muizerd naar
ba" uen gaan, waar de kelder was.
vind ZOU bö spek en kaas en appels
koeka' worst en room en peper-
pwaar om in de keider te komen,
en a PieP lan£>s Klauwtje de Kater
ti~ .aar zat 'm de moeilijkheid. Klauw-
ftlut» Kater was de schrik van alle
er uit de hele buurt Hoeveel hij
de hiet had op<~°">ten! Vader Pier,
Vader Piep
Ook iUlZerd bad lén keer in zijn leven
kia *ennis gemaakt met zijn scherpe
hii ,^en. Hij was nog zo gelukkig, dat
aiiei k°n navertellen, omdat hij op 't
gli^aatste nippertje had weg kunnen
4( p. Maar je kón nóg zien, waar
Vo| tater zijn scherpe klauwen in zijn
Pj6nhad geslagen. Sinds die tijd ging
de Lhiot meer naar beneden. Tussen
kj.'vtnmel op de zolder probeerde hij
tva. aotbaars te vinden. Maar och, het
Wal Piot veel en de muize-vitaminen
Pier, er ver te zoeken. Arme, bange
's \T de Muizerd wist zich geen raad.
Vor^bts droomde hij van spek en
en en elke morgen werd hij bleek
g^s^oenig wakker, omdat hij zo'n hon-
hij op 'n avond over de zolder
W?' Zag hij daar 'n oud boek liggen.
pioJïrtetig begon Piep te knabbelen. Pa
in tenslotte beter dan niets. Nu
»-« jC
'11
(HU,de blaadjes van het boek, las hij
'n ,_Wat er in stond. Nee maar, wat
*l«t pannen<le geschiedenis was dat!
oVer Was een indianenboek. Het ging
Jvar mensen, die van niemand bang
door U Die met ver®n op hun hoofd
bard Wereld raasden en die heel
diK 'ohreeuwden. Piep vond he: gewei-
Man vergat er 2iJn honger bij.
ter,, riep mevrouw Piep de Mui-
bitinen? t n hjdje, kom Je n°8 niet
PapipL,Je moet niet zoveel van dat
eten. Dat ligt maar zwaar op
•ehnX,''? weten, dat Piep op de muize-
aan j 'ezen had geleerd en knabbelend
an. ue blaadies van het hoek. las hii
je maag. Je zult er nog ziek van wor
den. Jaja, riep Piep terug, als het
eerste hoofdstuk op is. Elke avond
knabbelde hij voortaan een hoofdstuk
uit het indianenboek. Wat 'n dappere
mannen! dacht hij. Wat heerlijk om
voor niemand bang te zijn. Hoe meer
bladzijden Piep de Muizerd binnen
kreeg, hoe minder bang hij werd van
Klauwtje de kater. En toen hij einde
lijk het laatste hoofdstukhad opgeknab
beld, riep hij een wilde muizekreet en
rende drie keer de zolder rond.
Man, man, riep mevrouw Piep de
Muizerd verschrikt. Ben je niet goed
geworden? Heb je soms buikpijn?
Dacht ik 't niet. dat komt van al dat
papier.
Maar Piep schreeuwde: nee vrouw,
ik ben helemaal niet ziek. Ik ben een
indianemuis geworden. Ik wil veren op
mijn hoofd en gekleurde strepen over
mijn gezicht. Ik ga over tot de aan
val. Ahoe. Ahoe.
De muizekindertjes begonnen ang
stig te piepen, want ze hadden hun
vader nog nooit zo te keer horen gaan
Maar dat werd nog veel erger, toen
vader in een hoek van de zolder een
paar echte indianenveren en een oude
verfdoos vond.
Hij sleepte alles mee naar zijn hol
letje.
Breng me de spiegel vrouw!
schreeuwde hij.
Het muizevrouwtje, dat er nog al
tijd niets van begreep, kwam huilend
een stukje spiegel brengen, dat ze eens
tussen de rommel gevonden had. Ze
was er altijd erg zuinig op, want het
hoorde bij haar toilettafel. Voor de
spiegel begon Piep de Muizerd zijn
snuitje te beschilderen. Toen zette hij
de veren in zijn vachtje, knikte goed
keurend en riep: nu nog een pijl en
een boog en Piep-oog de indianemuis
gaat op oorlogspad!
Maar man, je weet toch wel dat je
Piep de Muizerd bent, Piep-oog, de
indianemuis, kennen we nelemaal niet.
Waar heb je 't toch over? Maar Piep
was al bezig om 'n pijl en een boog
in elkaar te knutselen. Zo gauw hij
ermee klaar was, stormde hij het hol
letje uit en rende regelrecht naar be
neden. Moeder en de Kindertjes hoor
den hem nog schreeuwen, toen hij al
bijna onder aan de trap was.
Dit zal 't einde zijn, huilde moeder.
Lieve kindertjes, vader heeft te veel
papier gegeten. Hij heeft vast en zeker
de papierziekte gekregen en weet nu
niet meer wat hij doet. Maar Piep de
Muizerd wist het best. Hij schreeuwde
zo wild en zo woest, dat Klauwtje de
kater verschrikt een eindje naar ach
ter sprong.
Wat ziet mijn piep-oog? schreeuw
de Piep de Muizerd. Een kater op mijn
oorlogspad? Scheer je weg? Hij pakte
zijn pijl en mikte precies op Klauwtje.
Maar die was met 'n sprong verdwe
nen en de oijl ketste tegen de plint.
Waag het niet om terug te komen!
riep Piep de Muizerd hem nog na. Piep-
oog de indianemuis is voor niets of
niemand bang Ahoe! Ahoe! Ik kom
niet terug ik ben wel wijzer, dacht
Klauwtje de kater. Hij tikte zijn scho
teltje melk leeg voor de schrik en ging
toen in zijn mandje liggen, met één
oog naar boven.
Piep de Muizerd was intusen de
kelder ingeglipt en toen hij weer naar
de zolder rende, had hij zijn pootjes
vol muizelekkers en muizevitaminen.
Toen moeder en de kinderen hem za
gen binnenkomen, waren de traantjes
gauw gedroogd. Vader waste vlug de
verf van zijn snuit en trok de veren
van zijn kopje. Toen gingen ze samen
een feestmaal houden, waarbij vader
vertelde, wat hij allemaal in het indi
anenboek gelezen had. Moeder en de
kinderen luisterden met open bekje.
Mogen wij de volgende keer mee op
oorlogspad? vroegen ze. Welja, zei va
der. We hebben indianeveren en verf
genoeg. En met ons allen kunnen we
meer naar boven dragen dan ik al
leen.
Voortaan gingen ze met hun allen
een keer per week naar de kelder en
Klauwtje de kater sloeg al op de
vlucht, als hij ze aan hoorde komen.
Toen de mensen bemerkten, dat er
tóch nu en dan muizen in de kelder
kwamen, hebben ze Klauwtje wel
standjes gegeven en uitgelachen op de
koop toe. Ze wisten dan ook niet dat
het indianemuizen waren, want anders
zouden ze zeker nebben gezegd: nou
ja, Klauwtje kan het ook niet helpen.
Een indianemuis is nou eenmaal niet
voor de poes!
LEA SMULDERS
In deze vakantie-dagen
zitten de treinen vol onge
oefende reizigers, die zich
onderscheiden door het
meevoeren van in allerlei
overbodige koffers verpakte
ba-llast en door de ver
scheurde onrust waarmee
zij trachten het regelmatig
lopen van de treinen in de war te stu
ren. Dat de N.S. zich ook in de zomer
staande weten te houden pleit, naar
mijn smaak, dan ook zeer voor de
slagvaardigheid van die mooie maat
schappij.
Nog kortgeleden hoorde ik hoe een
man, die aan het loket een kaartje
Amersfoort bestelde vroeg of hij in
Bussum soms ook een uurtje mocht
uitstappen. Het mocht, al waren het
twéé uurtjes. Ik was toevallig vlak
achter hem en bij de controle zag ik
hem du® wéér in de rug. En hij vroeg
aan de dienstdoende functionaris:
„Meneer, ik moet naar Amersfoort
maar mag ik nou in Bussum een uur
tje uitstappen?"
Het mocht wéér. Het perron van
hetwelk de desbetreffende trein zou
vertrekken bleek trouwens ook nog
steeds hetzelfde te wezen. Waarschijn
lijk is die wankele reiziger tenslotte
toch nog goed in Amersfoort aangeko
men. Maar in ieder geval heeft hij
dan aldaar gevraagd of hij in Bus'
sum soms een uurtje mocht uitstap
pen.
Enfin, toen ik ln mijn trein had
plaats genomen vroeg een dame met
een stem, schril van de zenuwen:
„Meneer, gaat deze trein ook naar
Haarlem, dat u weet?"
„Zeker mevrouw," antwoordde ik
op naar ik aanneem de gerust
stellende toon van een dokter, die het
zijn kinderen zelf geeft. Inderdaad,
moest ik in elk geval zélf ook naar
Haarlem.
Alles was dus fijn geregeld toen een
bedrijvig, maar hardhorend vrouwtje
zich er mee ging bemoeien.
„Waar moet ze heen?" vroeg ze
mij.
„Naar Haarlem," riep ik.
Onmiddellijk schakelde ze over en
zei tot die dame: „Ja hoor, deze gaat
naar Haarlem en daarna naar Lei
den, Den Haag en Rotterdam. Maar
naar Rotterdm kan je óók over Gou
da. Die vertrekt van een ander per
ron. Dat zou je eens aan de conduc
teur moeten vragen."
Op dat moment mengde zich een
rode, rondborstige matroos in de con
versatie:
„Mens," zei hij „mens, ze mót nou
eens een keertje toevallig naar Haér
lem."
„Nou," schreeuwde dat wijfje „dat
zég ik toch, deze trein gaat naar
Haarlem."
„Waarom heb-ie het dan over Gou
da," vroeg de marine-man.
„Kan je dan soms niet over Gouda
naar Rotterdam?" riep het mensje
En dat wilde die matroos dan wel tóe
geven. Over Gouda en over Woerden.
De hele coupé was intussen mee
gaan leven en je kon dus over Den
Bosch naar Eindhoven, maar ook
weer over Rotterdam, Over Rotter
dam en over Dordrecht en Tilburg.
Maar voor Maastricht moest je dan
weer in Eindhoven overstappen, ten
zij je uit de richting Utrecht kwam.
Trouwens tóen bleek ineens dat één
van ons naar Beverwijk moest.
„Overstappen in Haarlem," zei dat
dove vrouwtje beslist.
„Richting Alkmaar," zei die ma
troos.
Toen wéren wij inderdaad in Haar
lem.
Die dame en ik stapte uit. Zij keek
mjj vragend en hulpeloos aan. Tot
mijn genoegen kon ik haar en mijzelf
geruststellen. Wij waren niet toevallig
in Zaandam terecht gekomen.
(Advertentie)
Enkele voorbeelden:
10- en 17-d. reizen
van 208.- en f 288.- af
10- en 17-d. reizen
van f 260.- en f 345.- af
voor een
Voor een
DEN HAAG, 24 aug. Voornamelijk
als gevolg van hogere uitgaven voor
de zuivelsector dan oorspronkelijk werd
geraamd, heeft de minister van Land
bouw en Visserij de raming van het na
delig saldo van het landbouwegalisatie-
fonds voor het dienstjaar 1963 met on
geveer 60 miljoen moeten verhogen
Blijkens de gepubliceerde herziene be
groting van het L.E.F. zal het nadelig
saldo van het fonds over 1963
275.020.000 bedragen vergeleken met
een nadelig saldo van 215 miljoen
volgens de oorspronkelijke begroting.
De herziene begroting is samenge
steld op basis van de op 1 juli 1963
bekende gegevens. De vorige begroting
was gebaseerd op de situatie in de pe
riode voorafgaande aan september 1962.
Het hogere nadelig saldo is voorname
lijk toe te schrijven aan een nieuwe
taxatie van de opbrengst van de indus-
triemelk, die 57 miljoen lager is dan
verleden jaar in september kon worden
getaxeerd.
De toeslag op de melkprijs over het
melkprijsjaar 1962-63 werd oorspron
kelijk begroot op 247 miljoen, maar
bedroeg volgens de herziene raming
304 miljoen.
MOC.O
<S£-,
&ELOVEH JUL-
OEt DAT HIJ
MAde. HET/Z/J*£ OE/Z SCHA
DOWEH HA'M/Hi/
i:r-ioninniirlif?. lipn v->_i_.
gAijn* - t iijj
BROOD gebakken WORDEN,
DANK 2U EEN SPECIAAL EIWIT,
GLUTEN, DAT B!) HET
BAKKEN "BI EEN STONS
ACHTIGE MASSA STOLT
KIEM
.AAR DE EGYPTE-
NAREN KENDEN ^000
v. CHR. AL BROOD VAN GEREZEN
TARWEDEEG
ZEMEL 20 X
CCLSTOF
ZOUTEN
VITAOMNE B
MEELKERN <90%
ZET A\ECU
EIWIT
GELUKENDE 6RIEKSE BAKSEL UIT DE
60E EEUW V. CHR.KON MEN KRUGEN
ALS V/ATER; MELK-, Ot/E-, KAAS-
mN-, OF OFIUMBROODI A
HÉBBEN INDE
OUD-
GERMMNS
KNEEP/WH.NSS
/MIDDELEEUWSE
BROODZWAAN
OVEN
^OLENS EN BAKKERIJEN VORMDEN
- EEUWENLANG EEN SCHILDERACHTIG
/^^7fBÊif^ZONNEBroOD11PAIMPMSHAAN 1 ^EDRiiviÏ2ÜAÜ£N|6S;|°*TLAWS 75
