FILMERS IN VENETIË, die
iets hebben te zeggen
Chefarine .4"
TL
Filmprijzen
SHIRLEY CLARKE lost
vroegere belofte in
Onderwijs aan
volwassenen
Propagandafilm met
lof van Khroesjtsjev
,HetRussische Wonder'
Toch niet
onaardig
W
JACHTVAKANTIE IN MOZAMBIQUE
AARTSBISSCHOP VAN HUE IN ROME
BEGRAFENISSTOET BIJ HUMLIKON
A B A S I
Cruys Voorbergh
gecremeerd
Vier bebouwbare
middelen in t tablet!
Echte held
DINSDAG 10 SEPTEMBER 1963
PAGINA 9
De vier geneesmiddelen van Che-
farine „4" hebben hun betrouw
baarheid duidelijk bewezen, en
^Jüoenen mensen in de gehele
Gereld baat gebracht, vaak ook
^3nneer andere middelen faalden.
Bovendien zorgt één der bestand
delen dat een gevoelige maag niet
van streek raakt.
Beeld uit de film, „Muriel" van de Franse regisseur Alain Resnais.
Herinnering
cal
Alles-maker
Conferentie in A'dam
r
„Stalina njet
kalmeert de zenuwen
zonder slaap te verwekken!
Probleem
'i'WÊ&ÊÊÊÈ
Mgr. Pierre Martin Ngo Dinh Thuc, aartsbisschop van Hué en
broer van president Ngo Dinh Diem van Zuid-Vietnam, vertoeft op
het ogenblik in Rome, waar hij de tweede zitting van het Vaticaans
Concilie hoopt bij te wonen.
Zndrukwekkend is de begrafenisstoet, welke door het pittoreske
Zwitserse plaatsje Andelfingen trektwaaronder Humlikon res
sorteert, het dorpje dat zo zwaar werd getroffen door de vlieg
ramp met de CaraveUe, verleden week. De belangstelling bij de
uitvaart van de slachtoffers, die in een massagraf hun laatste rust
plaats moeten vinden, is, zoals de foto toont, overweldigend groot.
-y-
0(Van een correspondent)
P e«n filmfestival als dat van Ve
netië ziet men velerlei films. Mid
delmatige, slechte, mislukte, pre-
w 'entieuze, interessante, maar heel
Veel films. Als er toch nog zo-
rt„ Soede films te zien zijn, moeten we
baar Waarscbijnlijk de televisie dank-
j,„ voor zijn, die de produktie van
ov j, Soedkope en slechte films heeft
zich n0lnen' terwijl de filmindustrieën
film m®er toeleggen op grootse en goede
is h v?l*teitsfilms. De laatste jaren
J oovendien de kunstbioscoop weer in
vnn S toeKen°men. zodat er vele films
»ll°r e®n klein publiek worden gemaakt,
der gezien het afzetgebied, min-
mogen kosten en waarmee, dank
o "VoIvll vil VacillllvU| uwiii*
kun kleinere budget, grotere risico's
artif11 Worden genomen door een kern
W?i een voorhoede (avant-garde
ette het vroeger), die probeert nieu-
vormen te vinden en oude waarden
nieuwe zin te geven.
Het betekent in theorie ook dat de
n=„nzen. wegvallen, waardoor een Ja-
film makkelijk in Europa kan
rii? u1 vertoond. Voor Nederland gaat
t echter niet op, want Nederland kent
sr>h kunstbioscopen, maar geen grote
snobs, die een goede film uit In-
t>,, 'Satayit Ray), Mexico (Bünuel),
usland („Jeugd van Iwan"), of uit
sfPan (Kurosawa, om de commercieel-
lana noemen) willen zien. Het Neder-
Waf Se bioscooppubliek loopt achter bij
oma e*r *e doen is °P bet filmfront, niet
mdat de filmverhuurders niet durven,
"aar omdat ze het in het verleden al
ens heel voorzichtig hebben gepro-
eerd en toen ontdekten dat hun films
ïp v.eens uü de kosten kwamen, zodat
het als een waarschuwing voor de
beschouwden.
j*® filmmakers in Italië en Frankrijk
"o«ef zijn en de produktie oploopt, ko-
™j®n niet alleen de commerciële films
t'.aa.r Nederland, maar druppelen de ar-
hof films mee. Twee jaar duurde
=t voordat „Accatone" van Pasolini
naar Nederland kwam, maar nu wordt
Ho .y®rto°nd en al is hij enigszins door
r® tijd achterhaald, men kan er kennis
mee maken. En Pasolini is, met Olmi
Preg°retti, één van de belangrijkste
taliaanse hedendaagse filmers. Castel-
*ani behoort tot de oude garde, bekend
«fiWorden als vertegenwoordiger van de
neo-realistische school, daarna vercom-
mercialiseerd en nog slechts knipogend
het neo-realisme, zoals in „Mare
Matto", waarin Gina Lollobrigida en
^ean-Paul Belmondo de sterren zijn.
~Un film zou veel geloofwaardiger zijn,
de rollen door vissers zouden zijn
gespeeld en nagesynchroniseerd door
acteurs. Maar dat kon men zich kenne-
"Jk niet veroorloven.
Plotseling hebben zich, de een na de
ander, filmregisseurs op het festival
I Advertentie i
Krachtige bestrijding van pijn en griep
zonder de maag van streek te maken I
BEROEMDE GENEESMIDDELEN
IN ÉÉN TABLET
Glazen buisje 20 tabletten f 0.80
Handige stripverpakking 40 tabletten f 1.50
Voordelige flacon 100 tabletten f 3.50
VENETIë, 9 sept. De Italiaanse
r..Handen op de stad" is, zoals be-
mnt op het filmfestival hier bekroond
de „Gouden Leeuw".
e, speciale prijs van de jury werd
p ®6ekend aan „le feu foïlet" (Het
jyWaalliohtje) van de Fransman Louis
iaue en „Inleiding tot het leven" van
nrus Igor Talankin.
jJe prjjs V00r de beste vrouwelijke
Va Was voor Delphine Seyrig. (Bekend
van „Mariënbad".) De prijs werd
snfi' toegekend op grond van haar
Bo 'te film „Muriel" van Resnais.
■N Prijs voor de beste mannelijke rol
has voor Albert Finney. Hij speelt de
ri^tdrol jn de op het festival vertoon-
n r'tse film „Tom Jones".'
liet PrÜs van bet internationale Katho-
ka„ Filmbureau ging naar de Ameri-
jAanse film „Hud" van Martin Ritt.
«en flm gaat over de botsing tussen
R.°ude boer in Texas en zijn zoon.
srMovanni kardinaal Urbani. de patri-
hïaai Van Venetië, heeft zioh ook dit-
Ya„ Weer gekeerd tegen de vertoning
heKvfilms die een immoreel karakter
"hen
aangekondigd, die iets te zeggen hadden
en die zich niet alleen hadden bemoeid
met het op film zetten van een verhaal,
maar ook bewust naar een stijl hadden
gezocht om dat verhaal te vertellen.
Kaneto Shindo kennen we als de ma
ker van „Het naakte eiland", het eerste
deel van een trilogie, waarvan de in
Venetië vertoonde „Nlngen" (De mens)
het tweede deel vormt. Het gaat om
een scheepje, dat met vier opvarenden,
drie mannen en een vrouw, in een storm
terecht komt en ver de zee indrijft, zon
der motor, zonder roer. Er is slechts
karig voedsel voor 14 dagen en daarna
zet het proces in, waarhij een mens zijn
menselijkheid verliest en beest wordt.
Achtenvijftig dagen is men op zee zon
der ontdekt te worden. Eén van de
mannen doodt, door honger gedreven,
de manus van alles, maar walgt van
zijn daad en lijdt toch liever honger.
Shindo heeft willen tonen hoe ver de
mens, in ellende gestort, kan verworden
en toch mens Mijven. Voor hem staat
kannibalisme geljik met de oorlog. Als
bezwaar moet nemen opperen dat de re
gisseur die de verschrikkingen van het
gedwongen verblijf op het scheepje wil
de tonen, in zijn realisme niet ver ge
noeg is gegaan, waardoor „De mens"
in de bedoeling blijft steken en ten ach
ter blijft bij „Vuren in de vlakte", die
eveneens kannibalisme (in oorlogstijd)
tot onderwerp heeft.
Shirley Clarke, maker van „The con
nection", lost de belofte van die film in
met „The Cool World". Zoals zij in haar
eerste speelfilm een beeld wilde geven
van de wereld Van' de aan verdovende
middelen verslaafden, zo toont zij in
„The Cool World" de wereld van de
negers. Het is de eerste film die het
leven van negers, zonder te vervallen in
de scheidingslijn zwart-wit, op zijn eigen
waarde en in zijn eigen verband heeft
vastgelegd. Er wordt hier niet in ge
boodschapt, er wordt getoond: de we
reld van de opgroeiende jeugd die, even
als blanke kinderen, soms de wanhoop
van hun brave ouders zijn. Het is een
„West Side Story" in het zwart, maar
zonder Bernstein-muziek. Het opmer
kelijke van de film is juist het treffen
van die wereld, die toch v anders is
dan de wereld van kinde.en die in een
achterbuurt voor blanken in New York
opgroeien. Er wordt geen moraal ge
trokken. Dit alles gebeurt en daarmee
uit. De film sluit zich aan bij de cinema-
vérité, werd op straat opgenomen met
wel of niet verdekt opgestelde camera,
met amateurs, met mensen die zichzelf
spelen, omdat ze in het beeld komen.
Er was een script geschreven, maar de
meeste scènes werden geïmproviseerd,
omdat de spelers hun rol niet konden
leren. Maar als zij zichzelf waren, was
het resultaat meestal precies hetzelfde
als wat in het scenario stond. Shirley
Clarke bewijst met „The Cool World"
haar plaats in de Amerikaanse film; ze
is niet een Hollywood-gegisseuse, maar
kan, op haar eigen manier, een goede
en zelfs opmerkelijke film maken, die
de werkelijkheid van een milieu typeert.
Zonder zich veel van de bewonderaars
en apologisten en uitleggers aan de trek
ken, werkt Alain Resnais door. Het is
opmerkelijk, dat de regisseurs die enige
aandacht met hun werk trekken, als
Bergman, Antonioni, Bunuel, Resnais
en Bresson, in stilte werken en niet al
te toegankelijk zijn voor interviewers.
Meer nog dan in zijn documentaires op
viel. heeft Resnais zich in zijn speel
films „Hiroshima mon amour" en
„L'Année dernière a Mariënbad'' bezig
gehouden met het begrip „tijd", tijd als
gezien in herinnering en verleden. Zijn
""iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiNitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiifiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiin
derde speelfilm „Muriel" is slechts een
tragische herinnering van Bernard.
Diens stiefmoeder Hélène vraagt een
oude beminde, Alphonse, naar Boulog-
ne-sur-Mer te komen, om hem voor het
eerst sinds 1939 weer te zien. Hij komt
en brengt een vriendin mee, die hij als
zijn nicht voorstelt. Het zijn deze hoofd
personen in het drama, nog aangevuld
met een vriend van Hélène, een vriendin
van Bernard en enige anderen, die ieder
hun plaats hebben in het spel, dat in
Resnais' filmvorm een schaakspel is ge
worden. Er is de grote vraag, waarom
Hélène Alphonse heeft uitgenodigd. De
avond dat hij arriveert laat zij hem al
leen, om met haar vriend naar het Ca
sino te gaan. Zij is antiquaire en ver
koopt in haar appartement meubelen en
objets d'art, met het resultaat dat er een
wanorde heerst, een toestand die zij be
treurt, maar die symbolisch voor haar
leven mag worden geacht. Over dit ap
partement zegt zij: „Ik had er zo graag
iets bijzonders van gemaakt." Hélène is
vergeetachtig, maar merkt ook op. dat
mensen dingen vergeten als ze bang
zijn.
Iedere persoon heeft, evenals de ob
jecten. een functie in het drama, dat
minder moeilijk is dan „Mariënbad",
maar niettemin enige malen moet wor
den gezien om de film volledig te kun
nen overzien en alle details op hun
plaats in het geheel te kunnen zetten.
Resnais is in „Muriel" uiterlijker ge
weest dan in zijn vorige film, maar bijt
zich toch weer vast in de begrippen
Advertentie)
„mémoire" en „souvenir", een vergeten
verleden, dat plotseling belangrijk
wordt. De film lijkt minder gaaf dan
„Mariënbad", maar is niet onpersoon
lijker. Resnais doet alle moeite om zijn
verhaal op een eigen manier te vertel
len.
Louis Malle kan evenzeer een experi
menteerder van de filmvorm worden
genoemd als Resnais, maar heeft als zo
danig niet zozeer een „reputatie" gekre
gen bij het publiek. „Lift naar het scha
vot", „Les amants", „Zazie", „Vie pri-
vée" en nu „Le feu follet", zo verschil
lend in vorm en inhoud, dat men hem
bijna een alles-maker zou noemen, als
men aan details niet een eigen stijl kon
ontdekken, een man, die constant bezig
is uit te vinden en te proberen, wat hij
met de film kan doen, hoe hij het me
dium naar zijn hand kan zetten. ,,Le
feu follet", naar een roman van Drieu
la Rochelle, werd door de „Osservatore
Romano" aangevallen om zijn onder
werp ,,Le feu follet" laat de laatste
achtenveertig uur zien van een man die
juist een onwenningskuur heeft onder
gaan en het plan heeft opgevat zelf
moord te plegen. Hij gaat van Versail
les naar Parijs, bezoekt oude vrienden,
ziet hoe het hun is gegaan, keert naar
de kliniek in Versailles terug en neemt
de revolver. Het klinkt eenvoudig, maar
Malle is er in geslaagd één van de gaaf
ste films te maken die op het festival
werden vertoond. Een gaafheid, die een
beter onderwerp waardig was. zou men
kunnen zeggen. Het is het observeren,
de persoon van Alain steeds de juiste
bewegingen en handelingen op het juiste
moment te laten doen, die de film boven
de middelmaat doet uitstijgen. Malle
heeft de gave om acteurs zo te regis
seren, dat zij op het witte doek te voor
schijn komen als mensen die elkaar in
derdaad kennen en alles van elkaar
weten, hetgeen door een blik of een
onbegrepen woord duidelijk wordt. In
„Les amants" was het diner een sleutel
scène. In „Le feu follet" vindt een
soortgelijk diner plaats. Evenals Shirley
Clarke stelt Louis Malle zich in op zijn
personages Hij neemt geen afstand,
maar toont hun handelingen, die gere
gistreerd worden en gewaai d -ei d op
hun eigen plan en niet, ais bij Fellini
in „La dolce vita", door een nieuws
gierige, geëpateerde en gechoqueerde
buitenstaander.
(Van onze onderwijsredacteur)
DEN HAAG, 10 sept. Ter gelegen
heid van het veertigjarig bestaan van
de „Leidsche Onderwijsinstellingen"
wordt donderdag in het Hiltonhotel
in Amsterdam een landelijke conferen
tie gehouden over „Het onderwijs aan
volwassenen". Men wil op deze con
ferentie de grote betekenis van het
onderwijs-na de school belichten. De
conferentie staat onder leiding van de
heer C. Kleywegt, lid van de Tweede
Kamer. Er zullen inleidingen worden
gehouden door prof. dr. J. Tinbergen,
prof. dr. Ir. F. A. Heyn en dr. J. A.
Vollebergh.
Aan het rijkgeschakeerde onderwijs
aan volwassenen nemen in ons land
ongeveer 625.000 mensen deel. De di
dactiek, de gerichtheid van het onder
wijs en de houding van de overheid
ten opzichte van dit onderwijs vormen
problemen, die om een nadere bezin
ning vragen, zo werd gisteren op een
persconferentie te Den Haag medege
deeld. De staatssecretaris van O., K.
en W., mr. J. H. Grosheide, is voor
nemens een gedeelte van de conferen
tie bij te wónen. Tot de deelnemers
zullen behoren leden van de Volksver-
tegenwoor d i gin g, vertegen woord igers
van de departementen van O. K. en
W., Sociale Zaken, Defensie, Land
bouw, Economische Zaken, Buiten
landse Zaken en Financiën, vertegen
woordigers van Marine, Leger en
Luchtmacht en personen uit de krin
gen van de volksuniversiteiten en
volkshogescholen, avondscholen, insti
tuten voor schriftelijk onderwijs, pe
dagogische centra, het grote bedrijfs
leven, de vakverenigingen, enz.
DRIEHUIS, 10 sept. In het cre
matorium te Driehuis-Westerveld is
gistermiddag het stoffelijk overschot
van de op 64-jarige leeftijd overleden
acteur Cruys Voorbergh verast. Bij
deze plechtigheid werd vooral uit de
toneelwereld zeer grote belangstelling
getoond. Daar het de wens was dat
niet gesproken zou worden heeft op
verzoek van de nabestaanden alleen
Albert van Dalsum namens alle vrien
den een afscheidswoord gesproken.
Van Dalsum sprak van de diepe
verslagenheid die er heerst bn het
heengaan van Cruys Voorbergh. Hij
noemde enkele van de belangrijkste
rollen die hij gespeeld heeft en zei,
dat hij als geen ander in de huid
van een ander kon kruipen. Hij heeft
typeringen gebracht, die uitgroeiden
tot boeiende karakters. De hem toe
gemeten speelruimte heeft hij ten
volle benut en uit zijn virtuoze han
den kwam nooit iets middelmatigs.
Zijn opvallende individuele karakter
trek was de wetenschap, dar "e 'pts-
bestemming van ieder mens een plas
tische noodzakelijkheid is. Het goede
was voor hem de schoonheid, de kunst
het volmaakte en het in perfectie af
gewerkte werkstuk.
Bij het dalen van de kist we£d op
het orgel een nocturne van Mozart ge
speeld.
ie de kans krijgt een film te gaan
zien, die door Khroesjtsjev zelf
is geprezen als een prachtig
voorbeeld van socialistische
kunst, moet daarvan natuurlek gebruik
maken. Daarom hebben we, toen we
onlangs een bezoek aan de Russische
hoofdstad aflegden, ons gehaast om een
voorstelling bij te wonen van „Het Rus
sische Wonder". Hoewel de film tege
lijkertijd in zeker vijf bioscopen van
Moskou draaide, lukte het ons aanvan
kelijk toch niet om een kaartje te be
machtigen, zó groot was de belangstel
ling. Slechts toen we bij een theater
aandrongen en vertelden, dat we de
volgende dag uit de Russische hoofd
stad zouden vertrekken, hielp een vrien
delijke cassière ons verder, en plaatste
men voor ons een paar extra stoelen
achter in de zaal.
In afwachting van de voorstelling kon
den we in een voorzaal, zoals dat vaak
gebeurt in Russisqhe bioscopen, onder
het genot van een kopje koffie naar
een Russisch orkestje luisteren. Een
zangeres bracht daarbij nog volkslied
jes ten gehore. De film zelf is gemaakt
door een Oostduits echtpaar, Annelie
en Andrew Thomdike, en behelst een
loflied op de sovjet-unie. Hij duurt vier
uur en daarom is men zo verstandig
geweest de film in twee delen te split
sen, die afzonderlijk worden vertoond.
De Thorndike's hebben een documen
taire willen maken over de geschiede
nis van de sovjet-unie en hebben daar
voor gebruik gemaakt van oude film
journaals en foto's, alsmede van hun
eigen opnamen in het huidige Rusland.
De film laat eerst beelden zien van
vóór de revolutie. Daaruit moet na
tuurlijk duidelijk blijken, hoe achterlijk
het land toen was en hoe groot de el
lende van de arbeidende bevolking. De
onbeduidendheid van tsaar Nicolaas II
en die was inderdaad enorm!
wordt getypeerd aan de hand van enige
van zijn dagboeknotities.
Vervolgens laat het eerste deel nog
enige opnamen zien uit de burgeroor
log. De rol van de geallieerde inter
ventie, die de Witten steunde, wordt
daarbij schromelijk overdreven en de
indruk wordt gevestigd, alsof het nieu
we regime met bijna de hele wereld
in strijd was. Wel krijgt men een goede
indruk van de ontreddering en chaos,
die er in Rusland heerste, toen de com
munisten eindelijk de teugels in het
land goed in handen hadden gekregen.
Het tweede deel behandelt dan ver
der de opbouw van het land, het „Won
der" van de enorme industrialisatie en
modernisering, die in veertig jaar tot
stand werd gebracht. Een Georgische
vrouw, voor wie men later nog een
extra stoei naast ons had aangescho
ven en die gemerkt had, dat we bui
tenlanders waren, fluisterde mij op een
gegeven moment verheugd in het oor:
„Stalina njet", Stalin is er niet bij.
Ongewild legde ze met deze opmer
king tevens de zwakheid van het film
werk bloot. Want al is Stalin nu uit
de gratie, dat betekent niet, dat men
zijn enorme betekenis voor de ontwik
keling van de sovjet-unie mag misken
nen zoals de film in hoge mate doet.
Stalin komt in de hele film namelijk
maar één keer voor, en dan nog In ne
gatieve zin. De rol van 'verwerkeljjker
van „Het Wonder" wordt nu door de
communistische partij als gehéél, op
zich genomen, maar zoiets spreekt de
massa natuurlijk nooit zo aan. Niet
vooi niets is men al Ijverig bezig een
cultus rond de persoon van Khroesj
tsjev te scheppen.
Alles bijeen is „Het Russische Won
der" toch geen onaardige film gewor
den, al neemt men het met de histo
rische waarheid niet altijd even nauw.
En het belangrijkste voor de Russische
partijleiding is, dat er een hoge propa
gandistische werking van uitgaat, dat
men de mensen erin probeert enthou
siast te maken voor de verdere com
munistische opbouw van hun vaderland.
Tot dusver heeft geen enkele Rus
sische filmkunstenaar zich gewaagd aan
het onderwerp, dat de Thorndike's heeft
geïnspireerd. Khroesjtsjev was zo met
de film ingenomen, dat. hij hem onmid
dellijk aan de Russische filmwereld ten
voorbeeld heeft gesteld. Op de bijeen
komst van 8 maart jl.waar vertegen
woordigers van de regering en de kun
stenaarswereld elkaar troffen, had de
Russische regeringsleider al geklaagd,
dat er zoveel „middelmatige" films wa
ren, die „de toeschouwers ergeren of
in een toestand van slaperigheid (en)
verveling" brengen.
Een artikel in „Sovjetskaja Kultura"
van 4 juni borduurde hier nog eens
stevig op door. Er wordt daar gezegd,
dat het een mode was geworden het
le .n van jonge mensen te filmen en
dan nog wel van jonge mensen, die
dikwijls erg naïef waren, weinig karak
tervast en geestelijk nog niet volgroeid.
De Russische film, besloot het artikel,
moet „een echte held van onze tijd
scheppeneen overtuigd bouwer van
een nieuwe wereld". Die held moest
Advertentie)
tevens een goed voorbeeld zijn, .waar
dig te worden nagevolgd door ae mil
joenen kijkers, speciaal de
Het is natuurlijk niet zo moeilijk zich
een voorstelling te ■fnvti-nlV
voor filmwerken de Russische partijlei
ding graag zien wil. Men is met ge
diend van films die een ,onz,e hn„?n
uitbeelden, een jeugd, die daarenboven
nogal kritisch staat tegenover de hele
buitenwereld, zoals dat de laatste t\jd
steeds meer gebeurde. Ook weist m®n
in Rusland drommels
lei nieuwe experimenten ïri deRussische
filmwereld hun oorsprong rinden. Zo
verweet partij-ideoloog
regisseur Tarkovski onlangs e"s ..een
onkritische nabootsing van Westerse mo-
dSDe laatste maanden treft men tel
kens wee- in de Russische pers de leu
ze aan, dat er op het gebied van de ideo-
locie geen vreedzame coëxistentie moge-
liik is met de Westerse wereld. Men
doet dus alles om hierin Westerse be-
invloeding te voorkomen.
Het Internationale Filmfestival dat in
iuü in Moskou gehouden werd, leverde
wat dat betreft voor ie Russische or
ganisatie nog een moeilijk probleem op.
De internationale jury was nl van me
ning dat Fellini s film „8Y2 met de
eerste prijs moest worden bekroond.
Voor de Russen was dit echter een
filn. die lijnrecht inging tegen al hun
opvattingen over wat kunst moet zijn.
Het is een film, waarin niet alleen
film-technisch nogal wordt geëxperimen
teerd, maar (Ji,e.,.0?k. weinig positief
van inhoud is. Feilini beeldde een som
bere wereld uit, maar op het eind van
de film verzoent de hoofdfiguur zich
er min of meer mee. Naar Russische
opvattingen was hier slechts een felle
veroordeling op zijn plaats met liefst
nog een duidelijke wenk naar de betere
wereld, die het communisme zal bren
gen. De Russen schijnen dan ook te heb
ben gesuggereerd, dat de film zou wor
den teruggetrokken. Een andere Itali
aanse film, „Vier dagen in Napels",
die handelt over de volksopstand in
1943 tegen de Duitsers en die buiten
mededinging werd vertoond, zou ervoor
in de plaats moeten komen. De jury
ging daa,r echter niet op in en er wa
ren vier bijeenkomsten nodig, eer men
tot een beslissing kwam. Slechts nadat
de buitenlanders w.o. de Amerikaan-
sa regisseur van „Westside Story" Stan
ley Kramer gedreigd hadden uit de
jury te zullen treden gingen de Russen
ermee akkoord Fellini de eerste prijs
toe te kennen.
Er zijn hierna in de Russische pers
al artikelen verschenen waarin uit de
doeken wordt gedaan dat Fellini, on
danks zijn groot kunstenaarschap, met
,,8'A" geen echt kunstwerk heeft ge
schapen. Dat gebeurt natuurlijk vooral
om de moderne opvattingen onder de
jongere Russische filmregisseurs de
kop in te drukken. Deze waren zeer
verheugd over de toekenning van de
eerste prijs aan Fellini, die zif zeer be
wonderen. Ze zullen er een bevestiging
in gezien hebben van hun opvattingen,
er ze zullen nu de strijd tegen een te
straffe bevoogding door de partij stel
lig met meer vertrouwen voortzetten.
M. P. VAN DEN HEUVEL
De dochter van het
Spaanse staatshoofd
generaal Franco is
met haar echtgenoot,
de markies van VII-
laverde, op een
jachtvakantie ge
weest in Mozam
bique, een Afrikaans
gebied, dat door de
regering in Lissa
bon wordt be
schouwd als een
overzeese provincie
van Portugal. Het
bezoek van de mar
kiezin en de markiet
is aan de wildstand
in Mozambique niet
ongemerkt voorbij
gegaan. De markiet
heeft zich zelfs
tweemaal laten ver
eeuwigen door de
foto-pers: eenmaal
in stemmige kledij
en met verwarde
haren naast een ge
dode leeuw en een
maal keurig ge
kamd naast een spe
cimen van een der
anti lopenfamilies.
Ook de markiezin
zoekt het, blijkens
haar bevallige pose
bij een impalla, in
de antilopen.
