DE STORM BRAK LOS:
Na een avond in
de Coffee shop...
Waarom we dit dragen
Hausse
in hoge
laarsjes
Omdat het mode is!
Lloyd Morrison:
moderne Odysseus
Anneke9s -
albumniet altijd
even best
Damrakkertjes
PRETTIGE FEESTDAGEN
Zijn onze jongeren veel
minder open dan anderen?
Caterina Valente:
wervelende show
Achttien liedjes hijeen
van JULES DE CORTE
FA VORIETEN-
Sammy Davis Jr.
meets the stars
Groeten uit
„Lief Hawaii"
„Mooi Spanje"
Aantrekkelijke serie
Charlayne Hunter (21 jaar) en Walter Stovall (25 jaar J.
ketende een storm.
Hun huwelijk ont-
1
w. mm
Lloyd Morrison vraagt in Warschau de weg aan een
yolitie-agent.
tea
ZATERDAG 28 SEPTEMBER 1963
Favorietenexpres is een serie
45-toerenplaatjes van Phi
lips, Decca en Fontana,
waarop jonge zangsterren hun
leeftijdgenootjes kunnen bereiken
met de in „zwang" zijnde melo
dietjes.
Toen mr. Stovall, een gro
te pouletfabrikant in Dou
glas (Georgia, V.S.) op
3 september de New
York Times in handen nam,
barstte hij in vloeken uit. Zijn
enige zoon, de 25-jarige Wal
ter Stovall, prijkte met zijn fo
to op de voorpagina. En daar
naast stond een negermeisje,
Charlayne Hunter, 21 jaar. Hij
kende dat gezicht. Ze was eer
der in de kranten verschenen
als de eerste negerstudente
van de universiteit van Geor
gia en als zodanig was ze ook
de eerste gegradueerde van
deze universiteit in het zuiden
van de Verenigde Staten. Char
layne was als symbool voor
de integratie tussen negers en
blanken gepousseerd; erg te
gen haar zin, want ze wilde
slechts zichzelf zijn. Nu luidde
het bericht dat zij was ge
trouwd met Walter, de enige
zoon en erfgenaam van de
schrijven, maar ook dat hin
gen zij niet aan de grote klok.
Charlayne en Walter onttrok
ken zich aan verdere onder
vragingen, nadat ze hadden
verteld dat zij in december
een baby verwachten. Ge
vraagd naar de reden voor
haar terughoudendheid zei
Charlayne nog: „Ik beschouw
ons huwelijk als een privé-aan-
gelegenheid. Mijn privéleven
heeft niets uit te staan met
de gevoelens van andere men
sen over rassenscheiding of
rassenintegratie. Ik ben niet
getrouwd om propaganda te
voeren voor het een of ander.
Omdat ik mijn eigen leven te
leven heb, wil ik niet als een
symbool rondgedragen wor
den."
De president en de rector
van de universiteit waren min
stens zo geschokt als vader
Stovall. ,,Als wij dat hadden
geweten, hadden wij ze aan
de deur van de universiteit
gezet," verklaarden zij.
Zelfs ook de vader en moe
der van Charlayne toonden
zich een beetje overrompeld
door het nieuws: „Walter en
zij hebben hier meermalen het
weekend doorgebracht, maar
zij hebben ons geen toestem
ming voor hun huwelijk ge
vraagd."
Walter Stovall tracht zich
verder zoveel mogelijk op de
achtergrond te houden. En ook
zjjn jonge vrouw weert nu alle
publiciteit.
Na dit relaas zit de Zeg maar
jij-redactie vooral nog met deze
vraag: Veronderstel dat jij ern
stig verliefd bent geworden op
een negermeisje (of een neger
jongen) en je gaat je ouders
vertellen dat je met haar, of
hem wil trouwen. Vraag eens
wat ze, je vader, je moeder,
ervan zouden denken? Wij, van
Zeg maar jij, zijn erg nieuws
gierig om die reacties eens te
horen.
liiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiillliiilliilllllillllllllll
et grote plakboek
moest het 'm doen.
Daar stond Lloyd Mor
rison op duizend ma
nieren in. Men zag hem in
kranteknipsels, waar alle
talen van Europa over hem
vertelden. Hij stond in aan
bevelingsbrieven van radio
stations, van dagbladdirec
ties, van regeringsfunctiona
rissen en zelfs een keer van
president Nasser persoonlijk.
Men zag hem op talloze fo
to's, met Poolse studenten,
met de ruimtevaarder Ga
garin, met Turkse militai
ren. Dat grote plakboek was
zijn zwaar gehavende, van
visa uitpuilende Amerikaan
se paspoort gaan vervangen.
Hij kwam er de wereld mee
door en maakte er deuren
mee open. In dat plakboek
had hij de wereld aan zijn
voeten, luisterde zij naar
zijn idealistische bedoelin
gen.
Het was overal dezelfde
Lloyd met een bruine Noor
se pull-over en een groene
zonnebril op zijn scherpe,
donkere, licht blozende ge
zicht. Meestal torste hij zijn
zware rugzak mee.
Zo was hij in 1959 uit New
York weggetrokken. Hij was
toen 23 jaar. Familie had hij
:<T.
blanke mr. Stovall. ,,Dit is het
eind van de wereld," riep va
der Stovall uit. En miljoenen
inwoners van de zuidelijke
Amerikaanse staten hebben
met hem woedend geroepen
dat dit een schandaal was.
Zo'n schandaal is in Europa
heden ten dage niet goed voor
te stellen. Natuurlijk, ook hier
bestaan, (als erfenis van het
fascisme?) nog koppige opvat
tingen over het» kwaad van
rassenvermenging, maar niet
officieel. In een aantal Ame
rikaanse staten ls een huwe
lijk tussen een blanke en een
neger verboden, en strafbaar
voor de ambtenaar die de wet
telijke huwelijkssluiting zou
verrichten.
De knappe, elegante Char
layne Hunter had in januari
'61 onder sterke politiebewa
king de campus van de uni
versiteit van Georgia betreden.
Washington had troepen met
gasmaskers en traangaslbom-
men ingezet. De haat van vele
van haar blanke collega-stu
denten was voelbaar. Charlay
ne, die uit Atlanta afkomstig
is, ging journalistiek studeren.
Ze deed haar best zo weinig
mogelijk op te vallen. Onder
de meer vooruitstrevende, rui
mer deokeftde jongelui van de
universiteit vond ze enkele
kennissen. Een van hen was
WalterStovall, die ook jour
nalistiek studeerde. Op een
avond had hij in The Coffee
Shop nog plaats kunnen vin
den: naast Charlayne. Het was
spoedig vrij bekend dat hij
wel eens met haar uitging.
Zonder dat het veel opzien
baarde, ging zij in haar eer
ste studiejaar over tot de ka
tholieke kerk. Dat was alle
maal niet onbekend. Maar wa
ren ze in het begin wel eens
samen gezien, dit hield spoe
dig op. Er waren anderen met
wie Charlayne zich meer
scheen te bemoeien.
Aan het begin van deze zo
mer verlieten ze beiden (le
universiteit. Hij ging stage lo
pen bij de Atlanta Journal in
Georgia. Zij betrok een appar
tement in de wijk Greenwich
Village in New York en werd
redactie-assistente van The
New Yorxer. Nadat hij haar
enkele malen even had opge
zocht in New York, zonden zij
begin september het bericht
van hun huwelijk rond. Dat gaf
een enorme opschudding.
Voor de televisie en aan
journalisten vertelde Charlay
ne dat zü in feite waren ge
trouwd in maart. Dat gebeur
de in het geheim. Ook nu wil
de Charlayne de piaats niet
noemen, om te voorkomen dat
iemand daarvoor wegens over
treding van de wet gestraft zou
worden. Wel hadden zij spoe
dig begrepen dat men zo'n ge-
fceim huwelijk nergens zou
rvaarden. Begin juni lieten
ia Detroit hun huwelijk in-
iiiiiiiii<jiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii(iiiiiiiiiiiii!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiimiiiiiiij|iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii(iiii
De knopenhaak, die door
onze grootmoeders al zo
verafschuwd werd, zal
toch weer voor de dag
gehaald moeten worden, want
hoge laarzen worden deze win
ter hoogst modieus. Gelukkig
zijn de lusjes voor de kleine
knoopjes nu van elastiek en
onze tieners worden niet meer
in hun bewegingen belemmerd
door een lange rok. Veel meer
dan de knoopjes zullen de laar
zen van toen en nu niet ge
meen hebben. Ze zijn nu ele-
gant, hebben een hoge hak en
als garnering een gekke strik,
kostbaar bont of een rits klei
ne gouden strikjes. En waar
schijnlijk zijn de prijzen ook
wel iets veranderd. Die varië
ren van 75 tot 150 gulden, maar
de eersten die geen weerstand
meer kunnen bieden aan de
nieuwste verleiding zijn niet
de „dure vrouwen" maar de
gewone tieners en twens. Zij
hebben er een hele maand spa
ren en een maand zuinig le
ven voor over om een paar fij-
r- laarzen te kopen, die ze de
hele winter dragen, of het nu
koud wordt of niet. „We zul
len ze niet dragen omdat ze zo
heerlijk warm zitten met
sneeuw of guur weer, welnee,
het is mode", zeggen ze.
niet meer. Als grafisch ont
werper had hij wat dollars bij
een gespaard en voor het ove
rige was hij vooral nieuwsgie
rig naar Europa, dat hij te
voet, liftend en de kost verdie
nend wilde ontdekken. Mensen
ontmoeten, zo stelde hij zich
zijn tocht voor. Nederland was
zijn startplaats. Een Neder
landse krant publiceerde een
interviewtje over deze berooi
de globetrotter.
Een week geleden kwam hij
terug in ons land. Alle landen
van Europa, met een paar
Aziatische en Afrikaanse ston
den in zijn paspoort, of in zijn
plakboek, dat nog altijd de
grafisch ontwerper verraadde.
Hij was een andere man ge
worden, een uitgesproken idea
list met meer ervaringen dan
de meeste mensen in een heel
leven verwerven. Hij kwam uit
Hilversum waar hij voor de
radio enige negro-spirituals
had gezongen en een verhaal
tje had verteld over zijn idea
len, zijn reizen, zijn ontelbare
ontmoetingen met jonge men
sen.
Lloyd Morrison is een soort
wereldburger geworden die
jonge mensen wil vertellen
wat jonge mensen elders in de
wereld denken, voelen en doen.
Hij heeft ze ontmoet in stu
dentenhuizen, in jazzclubs, bij
zijn lezingen en zijn negro-spi-
rituals. Hij is te gast geweest
in afgelegen huizen in het
uiterste noorden van Scandi
navië en in woestjjnwoningen
in de Oriënt. Hij vermaakte
kinderen met zijn tekeningen
en zijn liedjes en hun ouders
vertelde hij over de kibboetz
in Israël, de restaurants in
Praag en de universiteit van
Moskou.
De kibboetz in Israël kent
hij vrij goed omdat hij er
zes maanden gewerkt heeft.
Hij vond dat een inspireren
de ervaring met jonge men
sen uit de hele wereld bij
elkaar te zijn en samen iets
op te zetten. ,,Het is de bes
te vorm om elkaar te leren
kennen," vindt hij. Nu zou
hij er niet meer heen willen
omdat de meesten naar zijn
smaak in minder gunstige
zin zijn veranderd. Zijn meest
intense ervaringen heeft hij
in Polen opgedaan, waar hij
herhaaldelijk voor enkele
maanden geweest is en vele
vrienden heeft gewonnen.
„De jongeren zijn daar zeer
vooruitstrevend en veelzijdig
geïnteresseerd. Hun hartelijk
heid en hun zin voor gast
vrijheid zijn steeds weer diep
ontroerend. Iedereen was
daar hevig nieuwsgierig naar
de jongeren in andere lan
den. Vertellen, dat was het
beste wat ik steeds weer
kon doen, niet over politieke
situaties, maar over culture
le en sociale omstandighe
den. Niet „the big way" die
men van een Amerikaan bjj-
na gewoon is, maakt indruk,
maar de simpele ontmoeting.
Misschien is mjjn manier
wat ongewoon, maar dat
tracht ik steeds zo te hand
haven. Ook mjjn zingen voor
radio en televisie is onge
woon. Ik heb geen bijzonder
geschoolde stem, gebruik be
wust geen gitaar of andere
begeleidingsinstrumenten, ik
wil alleen met mijn stem en
mijn aanwezigheid de men
sen benaderen."
Hij heeft vooral in zijn eer
ste zwerfjaren meermalen hon
ger geleden en de vermoeid
heid van de tocht op zich voe
len drukken. Alleen in de
Oriënt leek alles vaak vanzelf
te gaan. „Je hebt daar geen
geld nodig om in leven te blij
ven." Tot twee keer is hij ern
stig ziek geweest door voedsel
vergiftiging, een keer in Joe
goslavië en een keer in Polen.
Hij heeft zelden meegemaakt
dat de mensen bewust onaan
genaam voor hem waren. „Ik
ben eenmaal per ongeluk met
de trein Oost-Duitsland binnen
gereden zonder dat ik een vi
sum bezat. Men heeft mjj zon
der narigheid netjes terug la
ten gaan om een visum te
verzorgen."
Voor zover het hem moge
lijk was, wilde hjj in de vreem
de landen zo min mogelijk de
vreemdeling zijn. „Ik trachtte
steeds zoveel mogelijk de taal
te leren en my aan de omstan
digheden aan te passen."
Nederlanders vindt hij in
enkele opzichten vrij duide
lijk afsteken bij de meeste
andere volkeren die hij heeft
ontmoet. Hp was naar een
paar Amsterdamse studen-
tenbljeenkomsten geweest en
had daar weinig contact kun-
nen krijgen. „Ze lijken wel 1
bang om een gesprekje te
beginnen met een vreemde
ling in een trui. En als je
wat vertelt, kijken ze je aan
met een gezicht van: Dat
weten wü veel beter! Mis
schien een beetje arrogant
en superieur?" probeert hij
voorzichtig te vragen. „De
Nederlandse jongeren komen
mij minder open en enthou
siast voor dan de Duitse,"
meent hij. Het is hem ook
opgevallen dat er in ons
land zo weinig vaste plaat
sen zjjn waar de jongeren
elkaar ontmoeten, afgezien
van een paar pseudo-artis-
tieke cafees. Is het niet zo
dat hier de meeste mensen
zo individualistisch zjjn dat
zij hun gedachten en wensen
binnen hun eigen omheining
houden? Het is Dloyd Mor
rison, die dit vraagt.
Als hy nog eens naar Enge
land terug is geweest, wil hjj
opnieuw naar Oost-Europa. „Ik
wil nog een paar jaar zo rei
zen, zingen en vertellen," zegt
hjj. „Waarschijnlijk ga ik dan
terug naar Amerika om een
baan te zoeken, waarin ik iets
aan mijn vele ervaringen heb."
In zjjn plakboek bladerend,
sigaretten en een biertje af
slaand, zegt hjj: „Noem mU
een moderne Odysseus. Dat
hebben Griekse studenten en
journalisten het eerst gezegd.
Het klinkt wel aardig, niet zo
aanmatigend idealistisch, en
het is ook wei ongeveer zo."
Een platenalbum van Anneke Grön-
loh heeft het grote voordeel dat
men het nog niet alleen
met „gouden" platen vullen kan,
al heeft zij met vier van deze felbe
geerde trofeeën het record in handen.
Uit bijvoorbeeld de EP van Philips
„Anneke's surprise album" (P 08087)
leert men het af, te denken, dat de
verkoop van elk nieuw liedje van An
neke wel weer de grens van de hon
derdduizend platen zal overschrijden.
Was dat maar waar. Ook bij haar, de
meest gevierde zangeres van Neder
land, is het niet altijd raak.
Want Anneke Grönloh is niet alleen
de Anneke Grönloh van het „gouden"
Brandend Zand, Paradiso, Cimeroni en
met aan zekerheid grenzende waarschijn
lijkheid, nu weer „Wladimir". Anneke
Grönloh is namelijk ook de zangeres
van „Maharadja", „Want je hoort by
mij", „Ik zoek een man", „Klater
goud", „Hy kan niet vrijen", „Ik ben
van top tot teen op mannen ingesteld",
„Neem de Boot" en „Capitano". Een
serie van zwakke tot middelmatige lied
jes, die Philips in dit surprise album
in een heel aantrekkelijk jasje heeft ge
stoken, met levensbeschrijving en zoet
sappig geposeerde foto's erbij. Het zijn
probeersels, waaraan altijd wel wat
mankeert en die dan ook nooit de top
zullen halen.
Behalve „Wladimir" dan, een plaat,
waarop weer wèl alle mogelykheden
van Anneke's stem zjjn uitgebuit. Soms
is het misschien ook slechts de tekst
van bijvoorbeeld een wat te open lief
desliedje, dat nu eenmaal niet past
bjj het eenvoudig innemende zangeresje
Anneke Grönloh, zoals dat door figu
ren uit haar omgeving is gecreëerd.
„Maar hjj begint te beven als ik hem
zoenen wil" en „Vrouw zijn uit sleur
vind ik eindeloos banaal, zo lang ik lief
1111111111II111111111II11111111111111111 il I111111111111111111111111111111111111111111111111 i 1111111111111111111111111
heb, .geef ik mij helemaal", zijn tek
sten die bij Anneke Grönloh niet pas
sen. Maar dat gevaar loop je wanneer
je buitenlandse nummers gaat verta
len. Neen gelukkig dankt zij haar po
pulariteit aan een ander soort liedjes,
waarover eenieder anders denkt: lied
jes die niet te diep grijpen, maar heel
onschuldig zün en door de grote eerlük-
heid waarmee zjj worden gebracht, goud
in het laatje brengen.
Plotseling zijn we tot de ontdekking
gekomen, dat wü veel rijker aan
vrolijke en vriendelijke kinderlied
jes zijn, dan wü ooit vermoed had
den. Op twee platen brengt Philips na-
meiyk een schat van kinderliedjes, die
wij al weer voor een deel vergeten wa
ren: „Zing en speel mee" 48 bekende
speelliedjes (600 392 PB) en Kinder
feest" 54 kinderliedjes (600 394 PR). Op
beide platen hoort men de Damrakker
tjes onder leiding van Hans de Jong
met het orkest van Jan Corduwener.
Men maakt een kinderverjaardag
echt tot een feest als men zulk een
plaat cadeau geeft. En nog jaren later
kunnen de jongsten by deze platen
„feesten". Goor de ouderen zijn er even-
zovele jeugdherinneringen als liedjes
op deze platen vastgelegd. Er wordt
keurig, vlot en verstaanbaar gezongen
en de begeleiding is juist melodieus en
bescheiden genoeg om niet opdringerig
te zijn. Wie zjjn kinderen goede volks
liedjes wil laten zingen en dat is ook
een stuk cultuur kan met deze pla
ten beginnen. Op de hoes staan voorts
nog spelletjes en teksten, om de platen
levensvatbaarheid te geven.
Het circuskind Caterina Valente,
heel hoog gestegen op de ladder
van de populariteit, eigenaresse
van een villa aan het meer van
Lugano, de zangeres waarvoor haar
echtgenoot en manager Eric van Argo
gages vraagt die hun weerga niet ken
nen. het zou allemaal bjjzonder irrite
rend kunnen zjjn wanneer Caterina Va
lente niet werkeljjk zo'n groot artieste
was. Decca, haar platenmaatschappij,
heeft om de herinnering wakker te hou
den aan haar TV-optreden in Nederland
nu een langspeelplaat uitgegeven, waar
bij op de hoes al die materialistische
successen van La Valente schreeuwend
worden opgesomd. Maar wanneer de
plaat zelf eenmaal op de draaitafel ligt
dan is al die bombast gauw vergeten.
Dan kan men weer genieten van die
simpele, maar oh zo soepele stem
waarmee alles mogelijk schijnt. Dan
wint de zangeres Caterina Valente het
„met vele banddikten" van de Miss
Showbusiness Nummer 1. Zij triomfeert
in Da MaJaguena, in The Pepermint
twist, in Der Sheriff von Arkansas ist
'ne Lady, in Melodie d'Amour, in Mein
Ideal en Sing' mit mir.
Caterina is op deze opname buiten
gewoon op dreef; zij maakt er één wer
velende show van waar men ademloos
van geniet (BLK 16250).
SANDRA, een donker meisje met een
guitaar, is nog te jong om tot een top
prestatie te kunnen komen. Op Philips
(JF 327 564) brengt zjj een Nederland
se versie van Summertime 'Sluimer
zacht) met op de andere kant ,,'t Is een
mooie dag vandaag". Zjj doet het wat
te veel volgens het boekje en haar
stem heeft nog geen enkele persoonlijk
heid.
RIA VALK heeft altijd een speciale
voorkeur gehad voor simpele cowboy
liedjes. Op Fontana YF 278 012 brengt
zjj „De Schat van Rio Jim" naast
„Die laatste dag met jou". Twee mid
delmatige plaatjes zoals wij die meer
van Ria Valk kennen.
Domela Nieuwenhuis heeft eens ge
zegd, dat wie zjjn roeping als
individu het best vervult, de
mensheid tot eer strekt. Deze
uitspraak is in bijzondere mate van
toepassing op Jules de Corte, een van
de weinigen in Nederland die op een
heel eigen manier en met een blijmoe
dig hart onze menselijke tekorten en
onze nationale ondeugden weet aan te
wijzen, en wel zó, dat men er onmo
gelijk door op zijn tenen wordt getrapt
terwijl men toch even „au" zegt. Het
is by Jules de Corte zó gesteld dat
men zyn minzame en toch rake op
merkingen, die nooit zó sarcastisch
zjjn, dat zjj echt pqn doen, met een
soort graagte hoort omdat de toon van
binnenuit komt en hjj alles aan de kaak
stelt wat echt afstotelijk is, maar
door onze vaderlandse gemakzucht niet
zo vlot meer als leijjk wordt herkend.
Hü houdt ons dus op een prettige ma
nier wakker. Sarcastische kritiek spui
en is eigenlek een gemakkelijke aan
gelegenheid. Er is overal wei wat.
Maar het negatieve is bjj Jules de
Corte ver te zoeken. Bjj al zjjn liedjes,
en dat zjjn er nogal wat, is de
basis die van een verstandige, gevoe
lige en sociale blijmoedigheid, deug
den, die hjj zeker niet overschat, maar
die hjj dan -ook onomwonden tussen de
regels door prijst. Hjj móét wel een
blij man zijn. En dat is iets positiefs,
waaraan wy veel behoefte hebben, ze
ker zolang de blijheid nog maar al te
vaak gezien wordt als een vorm van
zuidelijke naïveteit. Wanneer een blij
mens ook nog zjjn levensvreugde kan
uiten op een manier die de anderen
aanspreekt, op een zeldzame manier
voor ons Nederlanders, dan is dat een
witte raaf. Daar moeten wU zuinig op
zjjn. Nu is het een bekende zaak, dal
juist Jules de Corte tegenover zulk een
uitspraak dezelfde zal blijven die hjj
was. Een bescheiden man. Hjj zal ze
ker niet naast zjjn schoener gaan lo-
Ïien nu er opnieuw een LP van zjjn
iedjes is verschenen, een plaat die
wjj waarljjk een bjj-de-hand-hebbend le
venselixer kunnen noemen. Het hart,
dat jeugdig blijft, heeft zjjn eigen re
denen. Het is niet benauwd en bekrom
pen, nog minder rancuneus en njjdig.
Het is breed en wijs en blij. Het is
niet dweepziek, maar sober en direct.
Dat is het hart van Jules de Corte.
Men hoort het kloppen in de achttien
liedjes, die hjj onder de verzamelnaam
„Prettige Feestdagen" heeft laten op
nemen door Philips (P 08089 L). Ieder
een, die met hem vanaf Nieuwjaar via
Pasen en Pinksteren, Moederdag en
Sinterklaas het jaar doorneemt, zal
deze liedjes even snel graag mogen als
zjjn serie „Liedjes, die eigenljjk niet
mogen," de LP waarvoor hjj verleden
jaar op het Grand Gala du Disque een
Edison ontving. Laten wjj hier niet pro
beren iets van de musische talenten
van Jules de Corte naar aanleiding van
enkele liedjes duidelijk te maken. Hjj
zingt! Met een meesterlpke ongedwon
gen vanzelfsprekendheid. Prettige feest
dagen
Les Alcarsons zjjn, althans volgens
de platenhoes, een origineel-
Spaans ensemble, dat alleraar
digst de folkloristische gezangen
van hun land kan vertolken. Op Phi
lips E.P. 432.913 geven ze een proeve
van hun bekwaamheid. Ze zingen „El
porompompeio". „El burro (d.i. bo
ter) socarron". „Mi sere Sere" en
„Como yo te quiero" (d.i. hoezeer ik
van je houd). Een en ander allerpit-
tigst; met vaart en verve. Stellig voor
liefhebbers van „Spaanse" muziek.
Voor hen, die vakantie-herinneringen
levendig wensen te houden: allerge-
noeglïjkst tijdverdrjjf.
Artone verrast met een serie plaat
jes in het zeer populaire, doch niet al
te vergankeljjke genre. Allereerst de
vermaarde Kilima Hawaiians met „On
the beaoh at Waikiki" ofwel „Tausend
Biüten aus Samoa" (DR 25.177). Ver
rukkelijke klanken voor wie van Ha
waii houdt of er naar verlangd. De
Tamouré, een Pacifisohe wjjze van zin
gen, is het laatste woord op dit gebied.
En de Mafatoes weten er met exotische
marimbaklanken weg mee. Dan zijn
er Willy and his Giants, die op 25.177
„Sarina" en „Terang Boelan" ver
klanken.
Helaas kan dit plaatje niet zingen:
dat spqt ons, maar we wensen het
ensemble gaarne en van ganser har
te toe, dat het een vokalist (e) kan
aantrekken, die in staat mag zjjn het
geboden* te completeren.
Sammy Davis jr. is een duivelskun
stenaar. Hy kreeg grote bekend
heid als ademzanger, pianist, slag
werker, vibrafonist, trompettist,
danser en humorist. Op een nieuwe
„Reprise" EP (5612) komt zün weerga
loos imitatietalent aan de orde. Achter»
eenvolgens tovert hü de stemmen van
Mario Lanza, Louis Armstrong, Frankie
Laine, Ray Charles, Al Hibbler, Nat
King Cole, Huckleberry Hound, Tony
Bennett, Billy Eckstine en Vaughan
Monroe te voorschijn. In Be My Love,
That Lucky Old Sun, Ballerina en
Stranger in Paradise, vergeet men een
voudig dat er één man aan het werk
is, nl. de-man-die-alles-kan: Sammy
Davis Jr.
