Harold Macmillan heeft gewerkt
voor internationale ontspanning
Hoogh
Tróuw aan de beste
Amerikaan
iartig en
meedogenloos
Conservatieven sijn hem
grote dank verschuldigd
Nooit heeft Brittannië grotere
welvaart gehad
M
9
H
LEXINGTON
Staatssecretaris Bartels
Geboorteregeling
zaak van gezin
CONSTANT
DISCUSSIES OVER HET
VOLK GODS VOORTGEZET
ZWIERIGE WIJSHEID VAN EEN GROOT PREMIER
Vijftigste Concilie-zitting
Belangwekkende opmerkingen
heilsegoïsme
over
Kritiek P.v.d.A.
op afschaffing
schoolmelk-
subsidie
Weer relletjes
in Buenos Aires
Leider opstand
Gronings asiel
veroordeeld
msmvm
■li»5
Aanhangers van Peron
demonstreren tegen
regering Illis
Poging tot mis
handeling
VRIJDAG 18 OKTOBER 1963
PAGTNA 13
Het hoogtepunt van de Conservatieve partijconferenties kwam altijd
(behalve dit jaar natuurlijk) ras dichterbij, wanneer Macmillan in
Londen de trein besteeg om zich naar zijn steevast in een badplaats
vergaderende partijgenoten te spoeden.
Echec van Brussel
Kernarsenaal
-De grootste teleurstelling uiv zijn politieke carrière is Macmillan
b*uorgd door de Franse president Charles de Gauïïe, met wie men
hem hier in gesprek ziet.
Erudiet man
CIGAR ETTES
-
GOUDEN HEREN ZEGEL
EN MONOGRAMRINGEN
De gezinnen zelf
Kaarslicht verwarmt het
hart
GOUDA KAARSEN
Advertentie
Om het de Amerikanen na te zeg
gen: „Zo kruimelt het koekje".
En Macmillan, telg van een
Schots geslacht, zal de laatste
weken menigmaal gedacht hebben aan
de grimmige oude Schotse uitdrukking:
„One has to dree one's weird", „men
moet zijn lot gelaten dragen". Want
het is een bitter afscheid. Harold Mac
millan Had, menselijkerwijze gespro
ken, beter verdiend dan heen te moe
ten gaan na een reeks van spionage-
en zedenschandalen en belaagd door
een aantal jongere volgelingen in het
parlement die hem beu waren gewor
den. Want hier dient voor het laatst
gezegd te worden, dat het niet Vassall
en Profumo en Christine Keeler zijn
geweest die Macmillan tot heengaan
zouden hebben gedwongen. Men kan
Macmillan de eer laten dat hij heen
ging om gezondheidsredenen, doch het
Is duidelijk dat hij zonder zijn ziekte
en zonder de schandalen het doelwit
zou zijn gebleven van zijn partijgenoten
die een jongere man wensten, en vreemd
genoeg eveneens van de reactionaire
rechtervleugel van Lord Salisbury en
de zijnen.
Macmillan geniet niet slechts de dis
tinctie dat hij langer premier is ge
weest in vredestijd dan enig ander
voorganger in deze eeuw. Hij bezit ook
de distinctie, dat hij zijn land heeft ge
leid in een van de belangrijkste en moei
lijkste perioden in de geschiedenis van
Groot-Brittannië. Want Macmillan
kwam aan de macht na het Suez-avon-
tuur dat een nieuwe periode inluidde
voor Groot-Brittannië. Het was het
einde van de kanonneerboot-politiek
(en men vergete vooral niet dat een
socialistisch minister van Buitenlandse
leerde op pijnlijke wijze dat het niet
langer een grote mogendheid was in
de oude betekenis van het woord en
dat het zich moest leren schikken in het
innemen van een ondergeschikte plaats.
Het was Maemillans taak het land hier
mee te verzoenen en zijn land voor te
gaan in de interpretatie van de nieuwe
geest die zich meester maakte van het
Afrikaanse continent en welke vrijheid
en onafhankelijkheid bracht aan zovele
voormalige koloniën. Macmillan heeft
voorts hard gewerkt, zij het ook met
enige panache, voor de wereldvrede,
en als vandaag duidelijk sprake Is van
een zekere mate van détente tussen
Rusland en het westen, heeft Macmil
lan daartoe het zijne bijgedragen. En
indien men een Britse eerste minister
in wiens handen zoveel macht en „pa
tronage,, berusten, verantwoordelijk
mag stellen voor de vergissingen en te
kortkomingen van zijn bewind, mag hij
ook aanspraak maken op zijn aandeel
in het succes. Hoe zijn tegenstanders
ook mogen spotten over zijn ietwat on
gelukkige opmerking: „Zij hebben het
nog nooit zo goed gehad," het is een
naakt feit dat Brittannië nooit een gro
tere welvaart heeft genoten dan onder
Macmillan. Wie het niet gelooft, moet
PARTY
dan ook toe te treden tot de Europese
Defensiegemeenschap."
Als Macmillan schuld heeft, is Attlee
evenzeer schuldig, evenzeer als
Churchill en Eden. Macmillan heeft al
thans een poging ondernomen en aldus
getoond dat zijn Europese gevoelens
neerkwamen op meer dan holle reto
riek. De voorstanders in Groot-Brittan
nië van het Britse lidmaatschap van de
E.E.G. hebben al te faciei de schuld
gelegd op De Gaulle. Maar de ware
schuld lag bij Attlee, Churchill en Eden
en bij de anti-Europeanen in Groot-
Brittannië, d.w.z. een meerderheid
eens proberen een auto te parkeren m
een arbeiderswijk als de werkdag voor
bij is.
H?t is inderdaad waar dat Mac
millan ook ernstige tegenslagen
heeft ondergaan. Men denkt hier
niet in de eerste plaats aan de
spionage-schandalen, waarvan ook Ame
rika en Rusland hun aandeel hebben
gehad. Van buitenlands standpunt is
misschien de mislukking van de confe
rentie in Brussel de grootste teleurstel
ling geweest van het Macmillan-regi-
me. Maar hier dient men te bedenken
dat, indien Macmillan hiervoor de schuld
draagt, hij niet de enige schuldige is.
En hier is het dienstig Lord Boothby
te citeren. In een ingezonden stuk (Dai
ly Telegraph, 10 sept. 1963) schreef
laatstgenoemde de volgende krasse,
maar juiste woorden: „Beide partijen
(d.w.z. socialisten en conservatieven)
waren, toen zij aan de macht waren,
evenzeer gekant tegen de gedachte
van een verenigd Europa onder Brits
leiderschap; en ais er iemand is die
bestempeld kan worden als „de aarts-
saboteur" is het Churchill zelf. Bevin
was tenminste oprecht. Hij toonde in
elk stadium openlijke vijandigheid en
is nooit naar Straatsburg gegaan.
Churchill verklaarde zich voorstander
van een verenigd Europa in een be
roemde redevoering in Zürich; ver
klaarde -dat wij geografisch en histo
risch deel uitmaakten van Europa en
een volledige rol hadden te spelen als
lid van de Europese familie: en eiste
vervolgens in de Consultatieve Assem-
blée de onmiddellijke vorming van een
Europees leger, onder een verenigd op-
Êerbevel met een enkele Minister van
'efensie... Maar toen hij een jaar la
ter aan de macht kwam weigerde zijn
regering om onder welke voorwaarden
van Labour en een krachtige groep on
der de conservatieven.
Een tweede grote tegenslag voor
Macmillan was het noodlottig falen van
de topconferentie in Parijs, van Eisen
hower, Khroesjtsjev en Macmillan.
Maar Macmillan slaagde er tenminste
in de kopstukken bij elkaar te brengen.
En het is nu vrij zeker dat Khroesj
tsjev zelfs indien. er niet een Ameri
kaans spionagevhegtuig was neerge
schoten boven Russisch gebied, een an
der excuus gevonden zou hebben om
Eisenhower te vernederen.
aar de grote verdienste van de
man blijft. Het Brittannië dat
hij erfde van Anthony Eden is
een ander land dan zeven jaar
geleden. De laatste ingrijpende fase
van het proces dat een eind heeft ge
maakt aan het grootste imperium van
de wereldgeschiedenis vond plaats on-
der Macmillan. En als vandaag Groot-
Brittannië zijn zelfrespect heeft behou
den en niet in een hoek zit te mokken
is het te danken aan de zwierige wijs
heid van een groot premier.
Waar de geschiedenis hem wellicht
later in gebreke zal stellen is in zijn
defensie-politiek. Maar ook hier ligt
de schuld niet uitsluitend hg Macmil
lan. Het was de socialistische premier,
die het besluit nam dat Groot-Bnttan-
nië zijn eigen kernarsenaal behoorde
te hebben. Macmillan heeft, evenals
Churchill en Eden, deze zelfde politiek
gevolgd. Men kan slechts gissen, maar
het is niet onredelijk te geloven dat
Macmillan bereid zou zijn geweest
het Britse kernarsenaal prijs te geven
indien het politiek mogelijk was ge
weest. Maar de Britse natie, welke
zich heeft leren verzoenen met het prijs
geven van een imperium, heeft het laat
ste symbool van de status van grote
mogendheid niet willen prijs geven,
's Lands economie, welke nu begint
te herleven, zou er beter voor hebben
gestaan indien Brittannië niet zulke
enorme fortuinen had besteed (en in
vele opzichten verkwist) aan de weel
de van een eigen afsohrik-arsenaal.
Het is moeilijk te zeggen of Mac
millan zelf de illusie heeft gekoesterd, dat
het Britse bezit van het kernwapen
Brittannië's macht op het wereldtoneel
heeft vergroot. Zeker Is evenwel en
het strekt hem tot grote eer dat
hij, ongeacht de werkelijke machtspo
sitie van Groot-Brittannië, alles heeft
gedaan om de Dulles-polltiek te verijdelen
welke gebaseerd was op een rotsvast
geloof dat de vijandigheid tussen Oost
en West niet slechts noodzakelijk was,
maar tot elke prijs in stand moest
worden gehouden. In zoverre heeft
Macmillan zich een groot voorvechter
getoond van de wereldvrede. Zoals hij
nooit heeft vergeten welk leed de werk
loosheid van de dertiger jaren heeft
berokkend aan zijn mede-landgenoten,
heeft hij ook nooit de dagen vergeten
toen hij als officier vocht in de modder
van Vlaanderen.
Macmillan is afgetreden wegens
ziekte, evenals zijn voorganger, Antho
ny Eden. Maar in beide gevallen kwam
de ziekte als een verlossing en men
moet de vraag stellen: „Hoe is het
mogelijk dat een zo bekwaam man,
die zich, onder leuze van Vrede en Wel
vaart, zo grote verdiensten heeft ver
worven voor zijn land, zijn glorie zo
heeft moeten zien tanen dat hij, vóór
zijn ziekte en vóór de laatste schanda
len, bedreigd werd met een gedwon
gen ontslag? Voor een volledig ant
woord moeten wij het antwoord af
wachten van de geschiedenis. Maar er
zijn twee factoren die in grote .mate
hebben bijgedragen tot Maemillans
dreigende ondergang. De ene is dat
Macmillan te hooghartig was tegenover
zijn partijgenoten en vooral tegenover
de leden van het Lagerhuis. Hij trok
zich te weinig aan van hun mening,
en er ontstond een kloof die reeds eni
ge tijd onoverbrugbaar begon te wor
den. De tweede factor is dat Macmil
lan de mening deelde van Lord Attlee
dat een eerste minister meedogenloos
moet zijn. De slachtingen welke Mac
millan aanrichtte onder zijn ministers
zijn niet vergeten en er' komt een ogen
blik waarop er te veel ex-ministers op
de achterbanken zitten en er te veel
partijgenoten zijn die denken aan de
Selwyn Lloyds, de Salisbury's en de
Lennox-Boyds van weleer.
ït voorafgaande heeft slechts be
trekking op Maemillans grootste
rol, die van premier van Groot-
Brittannië. Maar zijn eerste-mi-
nisterschap vormde slechts de bekroning
van een grote en veelzijdige carrière.
Deze voormalige garde-officier en uit
gever werd geboren op 10 februari 1894,
als zoon van Maurice Macmillan, de
stichter van de beroemde uitgevers-
ij. Evenals Winston Chur
chill had Harold Macmillan een Ame
rikaanse moeder. Hij ontving zijn op
voeding op de beroemde public school
van Eton en het Baliol college in Ox
ford. Macmillan is een zeer erudiet en
uiterst veelbelezen man, die ontspanning
zocht In de loopgraven van de eerste
wereldoorlog door het lezen van de klas
sieken in het Grieks ön het Latijn. Hij
diende als officier in de Garde van Gre
nadiers van 1914 tot 1918. In 1920 huwde
hij Lady Dorothy Evelyn Cavendish,
dochter van de negende hertog van De
vonshire. In 1924 werd hij gekozen tot
lid van het Lagerhuis. Hij verloor zijn
zetel in 1929, maar won opnieuw een
zetel in 1931. Politiek was Macmillan
een rebel. Hij preekte met klem sociale
rechtvaardigheid en in 1936 keerde hij
zich tegen zijn eigen partij, omdat de
Baldwinregering de sancties tegen Ita
lië over het Abessijns avontuur van Mus
solini prijs gaf. In 1940 werd bij benoemd
tot Parlementair Secretaris van de Mi
nister van Bevoorrading. In 1942 be
noemde Churchill hem tot Ondersecre
taris van Staat voor de Koloniën en
in hetzelfde jaar volgde de benoeming
tot Brits Minister-Resident verbonden
aan het hoofdkwartier van de geallieer
den in N.W.-Afrika. In 1943 werd hij
diplomatiek vertegenwoordiger van Gr.-
Brittannië bij het Frans Nationale Co
mité onder Generaal de Gaulle. In 1944
werd hjj waarnemend President van de
Gealieerde Commissie voor Italië. In
1945 benoemde Churchill hem tot Staats
secretaris voor Luchtvaart. In 1945 ver
loor Macmillan zijn Lagerhuiszete] in
de grote conservatieve nederlaag welke
Attlee aan de macht bracht. Maar nog
hetzelfde jaar won Macmillan de La
gerhuiszetel voor Bromley. Toen Chur
chill terugkeerde aan de macht in 1951,
werd Macmillan benoemd tot Minister
van Volkshuisvesting en presteerde het
met groot élan de woningbouw te ver
hogen tot meer dan 300.000 huizen per
jaar. In 1954 werd hij benoemd tot Mi
nister van Defensie. In hetzelfde jaar
volgde zijn benoeming tot Minister van
Buitenlandse Zaken en wederom in het
zelfde jaar volgde hij minister R. A.
Butler op als Kanselier van de Schat
kist. In januari van het jaar 1957 volg
de hU Anthony Eden op als premier
van Groot-Brittannië, een post welke hij
bijna zeven jaar heeft bezet. Zijn partij
is hem grote dank verschuldigd, en het
zijn Butler en Macmillan die de partij
hebben vernieuwd en hebben gered uit
de handen van de redactionairen en van
de personen die Macmillan eens heeft
betiteld als „tweederangs brouwers".
DAAN VAN DER VAT
Ml
AMERICA'S BEST TOBACCOS
(Van onze parlementaire redacteur)
DEN HAAG, 18 okt. „Op het ge
bied van de geboorteregeling, die in
Nederland nu eenmaal een feit is, loopt
onze wetgeving ten achter", aldus gis
teren dr. LamLcrts (PvdA), de enige
huisarts, die de Tweede Kamer onder
haar leden telt. HU besprak het onder
werp in de openbare vergadering van
de begrotingscommissie van Volksge
zondheid en herinnerde onder meer
aan de TV-rede van de bisschop van
Den Bosch, mgr. Bekkers, om duide
lijk te maken dat het probleem steeds
urgenter wordt.
Dr. Lamberts zei, dat hij in zijn prak
tijk als huisarts steeds meer met dit
vraagstuk te maken krijgt. Hij bracht
dit punt zó naar voren, dat zijn partij
genoot, oud-minister Suurhoff, hem ging
tegenspreken: „Wij moeten van de huis
arts geen pakezel van problemen ma
ken." Volgens de heer Suurhoff zullen
vele patiënten, vooral wanneer ze wei
nig keus hebben zoals op het platte
land, de huisdokter op dit punt niet
in vertrouwen nemen; hij geeft, wan
neer het gaat om het uitbrengen van
advies, de voorkeur aan zielzorgers en
instellingen, die voor dit doel zijn op
gericht. Beide socialistische sprekers
bleken het echter wel eens te zijn over
de taak, die de overheid terzake zou
(Advertentie)
Levering tan de producten der Constant fabieken uitsjuitend via de erkende juweliers
(Van onze Romeinse correspondent)
ROME, 18 okt. Voor de vijftigste
maal kwam gisteren het Concilie In
plenaire zitting bijeen en wel onder
voorzitterschap van kardinaal Lercaro.
De vragenlijst, als tussentijdse menings
peiling van de vaders over de voor
naamste vraagstukken in het tweede
hoofdstuk van het Kerk-schema, bleef
wederom uit. De reden schijnt te liggen
in de moeilijkheid, hoe de vragen, die
met ja of neen zouden moeten beant
woord worden, precies te formuleren.
Of er nog iets van komt, weet niemand.
In elk geval staat de theologische Con
cilie-commissie voor een berg werk en
een nog grotere berg moeilijkheden om
te pogen uit de doolhof van tegenover
gestelde meningen te komen. De twee
laatste amendementen op het derde
hoofdstuk van het liturgie-schema wer
den aangenomen, het voorlaatste met de
hakken over de sloot (1637 voor, 607
tegen, 6 ongeldig) en de laatste riant
(2207 voor, 39 tegen, 2 ongeldig). Mor
gen geven wjj het beloofde overzicht.
Zeventien bisschoppen deden hun
gedachten horen over het momenteel
aan de orde zijnde derde hoofdstuk
van het Kerk-schema, het hoofdstuk
dat handelt over het volk Gods en
daarin speciaal de leken. Verschillen
de vaders betuigden hun tevreden
heid met het aangekondigde plan dit
hoofdstuk uit elkaar te gooien en in
een apart, dan tweede kapittel, alle
uitspraken over het volk Gods bijeen
te brengen, waarna dan het hoofdstuk
over een deel van dit Godsvolk, de
hiërarchie, volgt, en een vierde over
het andere deel, de leken.
Mgr. Dubois van Besanfon uitte zich
over het Godsvolk: het is al eerder ge
zegd en het moet duidelijk in het
schéma worden uitgedrukt, dat de
Populus Dei de leden omvat van de
Kerk in engere zin, alle andere Chris
tus-gelovigen, maar evenzeer de Joden,
want God heeft het Verbond van de
Sinaï nooit herroepen. Verder horen er
alle Godgelovigen toe en ook zij, die
God niet en nog niet kennen, want zij
zijn geordend op het volk Gods, zij zijn,
zoals de bisschop het uitdrukte, de
„populus caritatis Dei", het volk van
Gods liefde.
Beslist interessant waren de opmer
kingen, dat het Schema te veel tussen
hemel en aarde zweeft als het over de
leek gaat. Men moet met beide benen
op de grond staan. Een kern en een
belangrijke van de existentiële struc
tuur van de Kerk wordt te veel in het
ontwerp gemist; de familie waarin het
overgrote deel van de leken leeft. De
samenstellers hebben te weinig nadruk
gelegd op de normale sociale structuur
en daarom staat er ook praktisch niets
in over een andere kern, de familia
Christi, die de parochie is.
Over de geloofsgetuigenis, die de
mensen in de wereld moeten geven,
eerst en vooral in hun gezin en dan in
het burgerlijke en politieke leven en
het bestaan van alle dag. sprak bisschop
Hannan, auxiliair van Washington. De
wijbisschop van Straatsburg, mgr. El-
chinger, had in het hoofdstuk nog te
veel sporen gevonden van het Indivi
dualisme in de Kerk. Hij noemde het
„heilsegoïsme", een feitelijke en prak
tische ketterij. („Hoe red ik op mijn
eentje mijn ziel, zonder mij te bekom
meren om mijn medeleden van het volk
Gods"). De hedendaagse secten leren
ons maar al te gevoelig, hoe tallozen
in hun isolementsnood en verlatenheid
de gemeenschap en broederlijke warmte
zoeken.
Mgr. Gopu van Haiderabad (Indië)
verweet in bittere bewoordingen, spre
kend over de zending van de leek in
de wereld, vele inwoners van oud
christelijke landen, dat zij door hun ge
drag in de missielanden het werk van
de missionarissen onnoemelijk verzwa
ren. „Een gezonde christengemeenschap
kunnen wij alleen nog maar in het
achterland, in de bush, opbouwen".
Mgr. Mattia van Madras (Indië) zei,
dat het nieuwe lekenapostolaat op de
duur een machtig hulpmiddel kan wor
den voor de priesterarme gebieden. De
leken-missionarissen in vele verschij
ningsvormen doen onnoemelijk goed
werk. De aartsbisschop bracht de grote
dank van zijn broeders in het ambt
over voor wat reeds gedaan werd door
bestaande instellingen en particulieren.
Ook de stem der anathemata ont
brak niet. Een van de Vaders zei dat
het Concilie plechtig de vele heden
daagse dwalingen en ketterijen moet
brandmerken en veroordelen. En waar
om wordt er zoveel over de leek in het
schema gezegd zonder hem eerst en
vooral de gehoorzaamheidsplicht aan
het kerkelijk gezag in te prenten? Mis
schien heeft de goede Paus Jan vanuit
de hemel zijn hoofd (met aureool)
vriendelijk geschud en voor zichzelf ge
zegd: beste bisschop, doet de Kerk
thans anders in haar gelukkigere en
positievere benadering van de dingen?
Maar met deze celeste speculatie gaat
uw correspondent natuurlijk zijn boekje
te buiten.
hebben op wetgevend gebied. Df. Lam
berts wees op het arrest van de Hoge
Raad, dat de verordening van de ge
meente Bergen op Zoom heeft vernie
tigd, volgens welke het ten verkoop
aanbieden van middelen tot voorko
ming van zwangerschap strafbaar zou
zijn. Hjj vroeg welke plannen de rege
ring heeft met regelingen, die zij zou
moeten treffen met het oog op de voor
lichting, de opleiding van huisartsen
enz.
Aan de discussie namen namens
de K.V.P. deel mr. De Vreeze en
mej. Klompé. Eerstgenoemde betoog
de dat de bevolkingsontwikkeling in
ons land het probleem steeds meer
naar voren doet komen. Wat mgr.
Bekkers, zo zei hij, voorop heeft ge
steld was echter, dat het gehele vraag
stuk der geboorteregeling moet wor
den gezien als een stuk verantwoor
delijkheid van de ouders: in gewe
tensvragen tussen gehuwden mag nie
mand treden. Ook onderzoek en voor
lichting ter zake acht mr. De Vreeze
geen taak van de overheid, maar veel
eer van de huisartsen, terwijl op wet-
fevend gebied de eerste verantwoor-
elijkheid bij de justitie is gelegen.
Dr. Klompé vroeg de aandacht voor
de toenemende neiging de betekenis
van de huisartsen terug te dringen. Zij
zei wel het met de heer Suurhoff eens
te zijn, dat de Kerken hierbij een gro
te taak hebben.
Staatssecretaris dr. A. J. H. Bartels
maakte als verantwoordelijk bewinds
man bjj dit onderwerp voor het eerst
kennis met de Kamer, zij het in een
openbaar commissiedebat. Hjj prees de
bijzonder prudente wijze, waarop dr.
Lamberts dit ernstige probleem aan de
orde had gesteld. Hij zei dat hij voor
op wilde stellen dat de discussie nooit
tot gevolg zou mogen hebben, dat het
respect voor grote gezinnen zou ver
minderen. De regering met name heeft
grote waardering voor de vaak grote
inzet van de gezinnen bij hun taak.
Een tweede duidelijke uitspraak van
de staatssecretaris was: „Ik wil de ge
zinsregeling in geen enkel opzicht in
mgn beleid van Volksgezondheid be
trekken. Het is een zaak van geweten
en van mentaliteit van de gezinnen
zelf. De overheid heeft alleen te wa
ken, dat de bestaande methoden op het
gebied van de geboorteregeling de
volksgezondheid niet in gevaar bren
gen. Ook moet zij veel aandacht schen
ken aan de gevolgen van de toenemen
de bevolking. De gehele planning, me
de op het gebied van de ziekenhuis-
bouw, hangt daar natuurlijk mee sa
men."
Dr. Bartels zei mèt mr. De Vreeze:
de justitiële taak hoort thuis bij de mi
nister van Justitie. Wel toonde de staats
secretaris zich heel benieuwd hoe de
Hoge Raad zal oordelen over de
Utrechtse verordening terzake, die
eveneens bij rechterlijke instanties aan
hangig is gemaakt.
Minister Veldkamp zei bij de voor
lichting vooral een taak te zien voor
huisartsen en zielzorgers; wil men
dat zowel met lichamelijke als gees
telijke asopeten rekening wordt gehou
den, dan moeten persoonlijke adviezen
van de huisartsen juist worden bevor
derd. Aan het gebruik van bepaalde
middelen zijn, aldus dr. Veldkamp, as
pecten verbonden, die de overheid tot
waakzaamheid dwingen. De wetgeving
acht de minister op dit punt „op de
hoogte van deze tijd."
De heer Suurhoff repliceerde, dat
een prudente benadering van de over
heid de Juiste is, maar dat dit met
wegneemt dat zij moet voorkomen, dat
er plaatselijke verordeningen zijn die
moeilijkheden in de weg leggen aan de
genen die zich middelen willen aanschaf
fen, omdat zij in geweten menen de
geboorteregeling ter hand te moeten ne
men.
Het debat in de begrotingscommissie
is slechts voorlopig. Er komt nog een
plenaire zitting van de Kamer, waarin
de begroting definitief moet worden
vastgesteld.
(Advertentie)
MARKLIN
het oudste en meest verkochte merk voor electrische treinen!
(Van onze parlementaire redacteur)
DEN HAAG, 18 okt. De socialisti
sche Tweede Kamer-fractie, die gis
teren in het debat met minister Veld
kamp in de commissievergadering zich
fel verzette tegen de afschaffing van
de rijkssubsidie op schoolmelk, is door
de directeur-generaal voor de Volksge
zondheid, prof. Muntendam, geestver
want van de P.vJA., in het ongelijk
gesteld. Prof. Muntendam verzette zich
met de minister en de staatssecretaris
tegen de opvatting van d Rotterdam
se huisarts Lamberts, als zou met
voorlichting aan de ouders niets te be
reiken zijn tegen verkeerde voedingsge
woonten. „Mijn ervaringen als arts des
tijds waren anders", aldus de direc
teur generaal. Hij zei dat de voorlich
ting op ruime schaal waaraan ook de
kruisverenigingen en wijkverpleegsters
meewerken, juist een heel gunstig ef
fect heeft op de allerarmsten; de kin
dersterfte was daardoor zichtbaar ach
teruitgegaan.
Dr. Lamberts beriep zich op zijn er
varingen in de grote steden, waar de
voorlichting in gezinnen van ongeschool
den niets zou uithalen; hij zei dat de
kinderen van de/e gezinnen voor 35
procent aan bloedarm ede lijden. Dr.
Veldkamp betoogde, dat het subsidie
op de schoolmelk moet wegvallen, om
dat er andere zaken zjjn van nog groter
belang. „De Kamer zou mij eens moeten
zeggen welke andere post ik moet
schrappen", aldus de minister. Hij heeft
een verhoging van diverse bijdragen
tot een totaal van dertig miljoen gul
den van zijn ambtgenoot van Financi
en gedaan gekregen. „U had van de
minister van Financiën 31.100.000
moeten eisen. Dit is onverantwoord",
aldus de socialistische repliek. Op dat
moment kwam de heer Muntendam de
minister bijstaan. Dr. Lamberts wil
eerst de voorlichting op peil brengen
en eerst daarna tot afschaffing van het
subsidie overgaan.
Mr. De Vreeze P.) wees erop,
dat bij de huidige welvaart deze subsi
die niet meer behoeft te worden gege
ven, wanneer de ouders maar wordt
bijgebracht dat zij de melk zelf geheel
moeten betalen. Het scheelt dan een
bedrag van 2,40 per jaar per kind.
Zelf verantwoordelijkheid dragen is be
langrijker dan steunen op een rege-
ringsbödrage, aldus mr. De Vreeze.
(Advertentie)
BUENOS AIRES, 18 okt. (AFP/Rtr).
In Buenos Aires zijn gisteravond
duizenden aanhangers van Peron slaags
geraakt met de politie, die twee uur no
dig had om de betogers uiteen te drij
ven. Bereden politie gebruikte hierbij
traangas en waterstralen. Verscheidene
pistoolschoten werden gehoord en twee
politiemannen werden door kogels ge
wond.
De ongeregeldheden begonnen na een
openluchtbijeenkomst van ongeveer vijf
tigduizend peronisten op het Once-plein,
ter gelegenheid van het feit dat Juan
Peron achttien jaar geleden aa: de
macht kwam. De minister van binnen
landse zaken, Juan Palmero, had ver
gunning gegeven voor het houden van
deze bijeenkomst, onder uitdrukkelijke
voorwaarde dat er geen demonstraties
zouden worden gehouden. De menigte
was verhit door het afdraaien van ge
luidsbandjes met de stem van Peron en
diens overleden echtgenote, en trok met
fakkels in optocht naar het congresge
bouw. De politie hield de menigte tegen.
Tientallen demonstranten werden gear
resteerd of gewond.
V(jf dagen geleden had de regering
van dr. Arturo Illis de macht overge
nomen en beloofd alle wetten, die de
burgerrechten beperkten, te verzachten
of op te heffen.
Peron verblijft in ballingschap in
Spanje. Hij heeft nóg een grote invloed
op de Argentijnse arbeiders en vakbon
den.
(Van onze correspondent)
GRONINGEN, 18 okt. De recht
bank heeft vanmorgen een 47-jarige
smid, thans gedetineerd in Breda, we
gens poging tot Zware mishandeling
veroordeeld tot zes maanden gevange
nisstraf. Hij werd er van beschuldigd
op 6 januari in het rijksasiel voor ter
beschikking van de regering gestelden
in Groningen, de onderdirecteur van
het asiel, de heer Nanninga, aange
grepen te hebben en gepoogd deze over
de reling van de tweede verdieping
te duwen. Dat gebeurde bij een op
stand onder de verpleegden.
De smid was de organisator van de
opstand. Hij ontkende de onderdirec
teurte hebben aangegrepen; wel had
hij hem van zich af geduwd. De offi
cier van justitie achtte het ten laste
gelegde bewezen en eiste anderhalf
jaar.
De raadsman, mr. Seidel, uitte ern
stige kritiek op de situatie in het asiel,
de duur van de ter beschikking stel
ling, waardoor een gevoel van onze
kerheid bestaat. Hij vond hetgeen ten
laste is gelegd niet bewezen en vroeg
vrijspraak. De smid is ter beschikking
van de regering gesteld en bij vonnis
van de Groninger rechtbank van 25
oktober van het vorige jaar veroor
deeld tot een jaar.
Na de opstand van 6 januari is hij
overgebracht naar B.eda.
De rechtbank achtte poging tot dood
slag niet bewezen.
HEIDEN, 17 okt. Bjj K.B. is be
noemd tot gewoon hoogleraar in de fa
culteit der rechtsgeleerdheid aan de
rijksuniversiteit te Leiden, om onder
wijs te geven in de staathuishoudkunde
der niet-westerse beschavingsgebieden,
dr. W. BRAND thans buitengewoon
hoogleraar aan deze universiteit.
